[Mark]

De koppeling tussen de genitale respons en herinneringsbeelden aan seksueel misbruik

Slachtoffers van seksueel misbruik kunnen ook nadien een genitale respons ervaren als zij eraan terugdenken of erover vertellen in therapie. Een taboe, dat leidt tot schaamte en verwarring. Veel mensen vermijden seks en relaties om zo te ontsnappen aan die koppeling. Om dit taboe te door- breken, zijn we een narratief onderzoek gestart. Alleen al de oproep om er iets over te delen op een online vertelpunt gaf erkenning voor het bestaan van dit fenomeen. ‘Ik heb mij altijd pervers en slecht gevoeld, en niet beter dan de dader.’

Slachtoffers kunnen tijdens het seksueel misbruik een automatische genitale respons er- varen (bij vrouwen vochtig worden, verstijven van de tepels, zwelling van de clitoris, orgasme en bij mannen voorvocht, erectie, ejaculatie) door angst en prikkeling van de geslachtsdelen. Vanwege geringe kennis over deze genitale respons en gevoelens van seksuele opwinding na seksueel misbruik, plaatsten wij een oproep op LinkedIn, waarin we mensen vroegen mee te doen aan een narratief onderzoek over deze koppeling. De uitkomsten hebben ook betekenis voor hulpverleners, in het bijzonder EMDR-therapeuten.
In het narratieve onderzoek stelden we een aantal vra- gen en gaven we deelnemers de gelegenheid om via een online vertelpunt te vertellen over de genitale respons na seksueel misbruik. De oproep zelf bleek al erkenning te bieden voor het bestaan van het fenomeen, getuige de vele reacties die we kregen:

‘Begrijp ik uit de oproep dat dit niet raar is? Dat wist ik niet’ ‘Ik dacht al die tijd dat ik een afwijkende seksuele behoefte had…’
‘Had ik dit eerder geweten… dat had mij zoveel leed bespaard’
‘Het was een soort gekke opluchting toen ik de oproep zag’ ‘Ik heb mij altijd pervers en slecht gevoeld, en niet beter dan de dader’

lees verder op centrumseksueelgeweld.nl >>

[Mark]

Vanaf z’n 16e zat Delano in prostitutie: ‘Elke keer als ik gestopt was, lonkte het geld en de spanning weer’

Payboys worden ze genoemd. Jongens die hun geld in de prostitutie verdienen, in een donkere wereld die zich afspeelt in hotels, parken en op achterbanken van auto’s. Dit is het openhartige verhaal van payboy Delano (24), die hoopt lotgenoten een zetje te geven om uit het wereldje te stappen.

De zenuwen gieren door zijn lijf als hij in de zomer van 2014 uit de trein stapt en op station Houten de parkeerplaats oploopt. Zijn ogen zoeken een grijze Volvo. De dagen ervoor heeft hij gechat met ‘Stef’, die als eerste reageerde nadat hij zijn profiel intikte op homochatsite Bullchat, een platform voor snelle en anonieme seks.

‘Randy, 18, twink, zoekt een date$’. Dat hij dan 16 is, verzwijgt hij. Zo ziet hij er ook niet uit. Maar hij blijkt niet de enige die de waarheid over zijn leeftijd niet heeft verteld. Stef van 45 jaar blijkt een stuk ouder te zijn. Dikker ook dan op de foto die hij stuurde.

Hart in zijn keel in de gezinswagen
Als in de Volvo een klik duidelijk maakt dat de deurvergrendeling in het slot schiet, stokt Delano’s adem. ,,Ik voelde me zo verschrikkelijk alleen.’’ Zijn hart zit in zijn keel als zijn date zijn gezinswagen richting hockeyclub Kampong stuurt, waar de klant een donker en rustig plekje weet. Daar op een parkeerplaats aan de Mytylweg schuift Stef achteloos 100 euro op Delano’s schoot. ‘De andere 50 krijg je als we doen wat we afgesproken hebben.’

Ik walgde meestal van het werk dat ik deed, maar ik verdiende natuurlijk zoveel meer dan dat ik bij de ‘Mac’ urenlang cheesebur­gers zou bakken
Delano

,,Ik raakte al snel in paniek. Wilde dat zeker niet laten merken, maar hij propte vrijwel meteen zijn tong naar binnen, terwijl ik daar vooraf duidelijk over was geweest: orale seks – wederzijds –en niet meer dan dat. Ik besloot toch mee te doen. Was bevroren. Dacht: laat het maar gebeuren, dan ben ik snel 150 euro rijker. Aan de andere kant voelde ik me misbruikt. Steeds dacht ik: gast, JIJ hebt deze afspraak óók gemaakt, waarom ga je mijn grens over?’’

In de week die volgt walgt Delano van zichzelf. Er thuis over praten is geen optie. ,,Mijn moeder had ik al op mijn 13de verteld dat ik dacht op jongens te vallen. Ik experimenteerde ook met vrienden. Ze vond het oké, maar zei ook wel eens dat ze hoopte dat het over ging. Toen ik een nieuwe stiefvader kreeg, werd alles anders. Als er iets over homoseksuelen op tv was, maakte hij keiharde grappen. Mijn moeder durfde niet te zeggen dat ik ook zo was en ikzelf al helemaal niet.’’

Óók nieuwsgierig
Internet fungeert als vluchtheuvel voor de jongen. ,,Want ik was óók nieuwsgierig. Wilde mijn seksualiteit ontdekken en daarmee mijn identiteit. Van een jongen die ik kende in Amersfoort waar ik toen woonde, hoorde ik dat je veel geld kon verdienen als jongenshoer.’’

Delano had een profiel op Bullchat, een platform voor snelle en anonieme seks. © ANP XTRA / Bullchat

Hij valt in de smaak, merkt hij al gauw. ,,Als ik mijn chat opende, stroomde het in no time vol met reacties. Van allerlei mannen. De een wilde alleen samen eten. De ander wilde meer. Toen ik 18 was, kwam alles in een stroomversnelling. Ik was vastgelopen op school. Verdiende geen ruk met een klotebaantje als afwasser. En elke keer als ik gestopt was met paydates, lonkte het weer: het geld, de spanning. Maar óók de stress en de angst kwamen terug.”

,,Bij wie kon ik terecht? Wie kon ik vertrouwen? Klanten, ze waren zo verschillend, van directeuren tot schilders, van sporttrainers tot leraren. Al weet ik van heel veel van hen niet eens of ze de waarheid vertelden over wie ze waren. Ik kwam een keer een ‘vrijgezelle’ klant tegen in de gym. Met zijn chick. Hij keek langs me heen. Dat is prima – het is ook een soort ongeschreven code met klanten – maar ik wist 100 procent zeker dat hij het was, door zijn tattoo.’’

Niet alleen maar ellende
In gedachten gaat hij veel klanten langs, maar hij gaat behoedzaam om met details. ,,Vanwege discretie. Echt, ik zou liegen als ik niet ook gewoon hele aardige klanten heb ontmoet. Soms wilden ze alleen praten en daar kreeg ik dan 80 euro voor. Of ze betaalden extra in spullen; telefoons, kleding, luxe etentjes. Eentje nam me zelfs mee naar Spanje voor twee weken. Zo’n betaalde vakantie in ruil voor eenmaal seks per dag… ik had het prima naar mijn zin in Sevilla.’’

Maar er is ook een andere kant. ,,Ja, je komt online nogal wat creeps tegen. Sommigen vinden echt ‘wie betaalt, bepaalt’. Dan eisten ze van alles, waren dwingend en dan zag ik op de achterbank kinderboekjes liggen en dacht: hoe zou je het vinden als iemand dit bij jouw kind zou doen later?”

,,Ik ben een keer zo stom geweest om een naaktfoto te sturen naar iemand met wie ik dacht een klik te hebben. Hij was er alleen maar op uit om me te chanteren. Ik ben heel erg bang geweest dat mijn moeder en stiefvader er achter kwamen. Mijn grootste angst was dat hij mijn echte vader zou mailen. Die heeft mijn moeder en mij vreselijk veel pijn gedaan – hoe vertel ik liever niet –, maar ergens wil ik hem nog steeds niet teleurstellen.

Met de een had je seks, de ander nam foto’s. Ik ben één dag naar de rechtszaak geweest
Delano

,,Ik zou me kapot schamen als hij zou weten dat ik seks heb met mannen op parkeerplaatsen langs de snelweg. Omdat ik ook besef dat ik op heel veel momenten mijn eigenwaarde aan de kant heb gegooid. In het begin was ik heel stellig en wilde niet daten met mannen boven de vijftig, maar die eis heb ik losgelaten naarmate ze meer cash boden. Weet je, het is zo dubbel allemaal. Ik walgde vaak genoeg van het werk dat ik deed, maar ik verdiende natuurlijk zoveel meer dan dat ik bij de ‘Mac’ urenlang cheeseburgers zou bakken. Ehh, ik ben echt wel een luxepoes zeg ik eerlijk.’’

Oprollen van jongensbordeel in 2018
Dat hij een half jaar geleden uit het wereldje is gestapt vindt zijn oorsprong in het oprollen van een jongensbordeel in 2018. De voormalige Avro-dj Romeo A. (65) en zijn kompaan Nico L. (60) werden in 2020 veroordeeld tot zes jaar cel en tbs. Ze ronselden jongens, die ze vaak oppikten bij internaten en jeugdinstellingen. Kwetsbare jongeren dus. Volgens de rechtbank verloor het pooierduo bij hun jacht op snel geld hun menselijke waardigheid en hebben ze de persoonlijke vrijheid van tientallen payboys ernstig aangetast.

Eén van hen – Kaj – maakte tijdens het proces indruk met zijn slachtofferverklaring. ,,Ik kan nog steeds niet geloven dat je voor je eigen plezier anderen kapotmaakt,’’ zei hij. Hij worstelde twee jaar na de politie-invallen, die in 2018 een einde maakten aan het gesplitste jongensbordeel op de Vulcanusdreef en de Ibisdreef, met PTSS. De eenzame jongen zocht online warmte en een slaapplaats, maar belandde in de hel van het Overvechtse clandestiene bordeel. ,,Ze mogen niet de kans krijgen om dit nogmaals te doen.’’

Proefdate bij het veroordeelde duo
Delano deed ook ooit een proefdate bij het veroordeelde duo. Want dat was hun werkwijze. Met de een had je seks, de ander nam foto’s, zo blek ook tijdens het proces. ,,Ik ben één dag naar de rechtszaak geweest. Alle details… hoe ze van iedereen logboeken bijhielden inclusief alle maten en centimeters, hoe ze jongens impalmden en gebruikten om geld te maken. Nico die vol trots vertelde aan de rechters dat hij opmerkelijk groot geschapen is, te walgelijk voor woorden. Hij zag ons stuk voor stuk als zijn zoveelste trofee.’’

Delano verliet de rechtbank met een dubbel gevoel. Lachend: ,,Gemengde gevoelens zijn mijn specialiteit.’’ Enerzijds vol afgrijzen, anderzijds opgelucht dat hij uit de klauwen van de twee pooiers was ‘ontsnapt’. ,,Dat appartement zag er niet uit, de sprei op bed stonk. We moesten tegen klanten zeggen dat we de flat huurden van ‘iemand die in het buitenland op reis was’.’’

Vaak zie je wel dat er al eerder iets mis is gegaan. Denk aan geweld, een vechtschei­ding of misbruik
Hulpverlener

Toch overwoog hij om met hen in zee te gaan, want dat zij alles regelden was ook wel weer makkelijk. Ze maakten en beheerden profielen op sites als boys4u.nl en ze namen de telefoon op voor klanten. ,,Ik heb vaker met pooiers gewerkt, maar ‘in the end’ lopen ze hun ‘piep’ en portemonnee achterna. Ze zijn meedogenloos en profiteren van jongeren met een grote kras op hun ziel. En die kras wordt er niet kleiner op kan ik je zeggen. Pas later merk je hoezeer je een nummer voor hen bent.’’

Oproep: zoek hulp
Uiteindelijk kostte het hem nog jaren om te stoppen met paydates. ,,Ik ken best veel jongens die na hun worsteling ook weg zijn gekomen uit de prostitutie. Want dat is meestal niet het leven dat je echt wil leven. Ik ben na dat Overvecht-verhaal kieskeuriger geworden. Ik sprak alleen af als ik voelde dat ik er zelf ook fun aan zou beleven. Of het geld goed kon gebruiken. Ik had de afgelopen jaren nog een paar vaste klanten. En had ook het geluk dat ik het twee jaar terug heb gedurfd om alles aan een van mijn ooms op te biechten.’’

Die hielp Delano aan een baan in zijn bedrijf. ,,Natuurlijk wist ik dat ik op termijn op een andere manier mijn geld moest verdienen. De meeste klanten vallen op jong. Na je 25ste ben je niet meer aantrekkelijk voor hen. Maar je hebt wel hulp nodig om aan je toekomst te kunnen bouwen. Ik heb nooit echt spijt gehad van mijn keuzes. Deels voelde ik me gedwongen tot dingen, maar deels ook helemaal niet. Het was wel tijd om deze wereld definitief achter me te laten. Ik wilde dit verhaal vooral vertellen om andere jongens uit deze wereld te houden. Want neem één ding van me aan: geld is niet alles.’’

Hoe stap je uit de wereld van jongensprostitutie?
Hoeveel jongens als payboy werken in Utrecht en omgeving is volgens hulpverlener Rafael Taapken van de stichting Pretty Woman/Best Man ‘ingewikkeld vast te stellen’. ,,Omdat we het niet concreet weten en er slechts vermoedens zijn van aantallen. We weten dat niet alle jongens terecht komen in de hulpverlening. Als zij zich wel melden, zorgen we er altijd voor dat hun begeleiding prioriteit heeft. Deze kwetsbare doelgroep moet zeker niet op een wachtlijst terecht komen. Ze vragen niet makkelijk om hulp, maar als ze het wél doen moeten ze het gevoel hebben dat we achter hen staan.’’

Een vertrouwensband opbouwen is de insteek. ,,We zijn hun steun in de rug. Willen ze dat we meegaan naar een zitting bij de rechtbank, dan doen we dat. En als ze woonruimte zoeken of gesprekken hebben op school of met familie idem dito. ,,We begeleiden hen heel breed. Dan gaat het om onderwerpen als het versterken van hun identiteit, relatie en intimiteit, seksualiteit – hoe werkt het ook alweer met soa’s? – en traumaverwerking.’’

Jongens met een krasje
Taapken zegt dat de verhalen die achter het leven van payboys schuil gaan heel divers zijn. ,,Vaak zie je wel dat er al eerder iets mis is gegaan. Denk aan geweld, een vechtscheiding of misbruik. Zulke jongens geven wel degelijk signalen af dat ze knel zitten, maar die worden niet opgepakt. Dan komen ze bijvoorbeeld vaak te laat op school en is de enige vraag die ze daar stellen of ze moeilijk kunnen opstaan. Wie doorvraagt komt er wellicht achter dat het mede komt omdat ze op hele diverse uren als payboy opereren, ook ’s avonds laat. Dat steeds weer te laat komen is dan feitelijk al een schreeuw om hulp. Maar mensen trekken de verkeerde conclusies.’’

De hulpverlening aan payboys is meestal een kwestie van een lange adem. ,,Soms komen ze vijf, zes keer niet opdagen. Of zeggen ze af met vage excuses. Voor ons is het dan zaak te blijven appen en het contact open te houden. En niet kwaad te worden als ze tussendoor toch weer een paydate hebben. Het lijntje waarop ze lopen is flinterdun, maar dat ze het eerlijk vertellen als ze weer een betaalde date hebben gehad is voor het proces belangrijker dan dat ze er over zwijgen. We zoeken samen naar een duurzame oplossing.’’

Bron: gelderlander.nl

[Mark]

De avond dat mijn vriendin vergat wie ik was

Hoe zorg je dat je geen verkrachter lijkt als je vriendin aan een dissociatieve identiteitsstoornis lijdt?

Het had er niet veel slechter uit kunnen zien. Een man die een bange, huilende vrouw insluit in een hoekje en haar niet wil laten gaan. Als er iemand binnen was gekomen, had de vrouw gezegd dat ze geen idee had wie de man was. Dat ze geen idee had hoe ze hier beland was.
De persoon zou waarschijnlijk denken dat de man de vrouw had gedrogeerd, en als hij een greintje waardigheid had zou hij haar proberen te redden. Misschien zou hij de politie bellen of de man in elkaar stompen, want het was duidelijk dat die de vrouw iets aan wilde doen. Er is bijna geen manier waarop deze situatie goed te praten valt. Bijna.

Dergelijke situaties flitsten door mijn hoofd. Mijn vriendin had een zware dissociatieve episode en ik bad dat er niemand langs zou lopen. God, als je dit leest: ik sta bij je in het krijt.

Op een kerstochtend in bed vertelde ze me voor het eerst over haar dissociatieve identiteitsstoornis. We waren acht maanden samen en ze had me eigenlijk alles wel verteld – behalve dit. Ik denk niet dat ze bang was dat het me af zou schrikken, maar dat ze me vooral volledig wilde vertrouwen voor ze het met me deelde. Bijna niemand wist ervan.

Ze legde het kort uit. Op de ergste momenten weet ze niet meer wie ze is, maar ook niet wat ze is, en voelt ze zich volledig los van de realiteit. Het is erg moeilijk voor haar om erover te praten, dus ging ik er niet te diep op in. Toen ze uitgesproken was zei ik dat dit voor mij niets veranderde, en dat ik uiteraard nog steeds van haar hield. Vier maanden later maakte ik het voor het eerst mee.

Het begon toen we een film aan het kijken waren bij een vriend thuis. Halverwege de film merkte ik dat ze anders begon te ademen, steeds sneller en oppervlakkiger. Dit was niets bijzonders, ze had al jaren last van een angststoornis en kon hier goed mee omgaan. Ik masseerde haar rug en schouders een beetje om haar op haar gemak te stellen, maar het werd steeds duidelijker dat de paniek niet weg zou gaan. Na twintig minuten fluisterde ze: “we moeten weg, ik voel het opkomen.”

We pakten snel onze spullen en vertelden onze vriend dat we moe waren. Eenmaal buiten pakte ze mijn hand. “Beloof me dat je, ongeacht wat er gebeurt, niet loslaat,” zei ze. Ik beloofde het.

Toen we over straat liepen zag ik het gebeuren: ze keek verward om zich heen. Ik kreeg het voor elkaar om meteen een taxi aan te houden. Ik heb een paar keer flink geluk gehad die avond en dit was de eerste keer.

De stilte in de taxi was akelig. Deze vrouw deed normaal gesproken de meest extraverte figuren verbleken, maar nu zat ze daar een beetje uit het raam te staren. Voor het eerst in onze relatie was ze sprakeloos.

Ik kneep in haar hand en zei dat ik van haar hield. Ze keek me een paar seconden uitdrukkingsloos aan, en keek weer uit het raam. Ik wist dat het niet persoonlijk was en probeerde het te rationaliseren. Ze wist simpelweg niet wie ik was. Achteraf gezien is het een beetje egoïstisch dat ik aan mezelf dacht terwijl zij het zo zwaar had, maar ik kon het niet helpen. Het was een bizarre en enorm moeilijke situatie. In de ogen van de vrouw waar ik van hield was ik een vreemde. Dat brak me.

De laatste tien minuten van de reis gebeurde er niks. Ondanks de storm die in haar hoofd woedde bleef ze kalm. Hier was ik erg dankbaar voor – ik hoopte dat ik de situatie niet aan de taxichauffeur uit hoefde te leggen. Eenmaal aangekomen bij het appartementencomplex van mijn vriendin had ik net genoeg geld bij me om hem te betalen. Weer mazzel.

Ik stapte uit maar hield haar hand vast en hielp haar uit de auto. We staken over en liepen haar gebouw binnen. Toen werd het lastig.

Tot op dit punt waren we in het openbaar geweest. De aanwezigheid van de taxichauffeur had haar denk ik gerustgesteld. Nu was ze alleen met een man die ze, voor zover zij wist, nog nooit ontmoet had. Hoewel ze wist dat ze in een dissociatieve staat verkeerde, had ze geen idee hoe ze hier beland was. Heb je ooit iemand in een ketaminetrip terug naar zijn tent proberen te leiden? Dit was daar een extremere variant van.

Beeld je de situatie in. Een relatief kleine vrouw merkt ineens dat ze in een gebouw is dat ze niet herkent, met een vreemde man die aanzienlijk groter is dan zij. Ze deed wat elke vrouw in die situatie zou doen. Ze trok haar hand uit de mijne en probeerde weg te rennen. Ik rende achter haar aan en tilde haar op, weg van de uitgang.
Als je een vrouw in nood vastgrijpt straal je niet bepaald een veilig beeld uit, maar ik had geen andere keus. Als ik haar naar buiten had laten rennen, had ze ernstig gewond kunnen raken – ze was volledig de weg kwijt. Ik zette haar in een hoek en blokkeerde de weg naar de uitgang. Ik praatte zachtjes tegen haar en hield mijn handen omhoog, het universeel geaccepteerde gebaar voor goede bedoelingen.

“Als je ook maar één stap dichterbij komt, dan ga ik schreeuwen!” waarschuwde ze. Ik bleef staan. “Je hebt je telefoon bij je, toch?” vroeg ik. Ze keek in haar tas, en knikte. “Weet je wie George is?” Weer knikte ze. George is haar ex, een van haar beste vrienden en de enige persoon die, naast haar ouders, dokter en ik, van haar stoornis weet. Hij was al zo lang in haar leven dat ze hem niet vergat tijdens haar dissociatieve momenten. “Bel George,” zei ik.

De normaalste zaak van de wereld, dacht ik, terwijl ze in haar telefoon naar de naam van haar ex zocht. Ik stond daar, hopend dat haar ex mijn bestaan kan bevestigen.
Voicemail. Huilend mompelde ze een paar keer “help me” in de telefoon. Zou hij aan het werk zijn? Het had uren kunnen duren voordat hij zijn telefoon opnam, maar weer hadden we geluk: na een paar seconden belde hij terug. Ze vertelde dat er een man bij haar was die beweerde haar vriend te zijn. Ik probeerde in de telefoon te fluisteren: “George! Ik ben het!”

Ze bleef nog even met hem aan de lijn en gaf toen de telefoon aan mij. “Hij wil jou spreken.” Ik sprak hem een paar minuten en nog nooit was ik zo blij om de stem van een ex van mijn vriendin te horen. Hij legde de stappen uit: breng haar naar haar appartement, zet haar op de bank en zet iets op Netflix aan wat ze eerder heeft gezien. Herkenning was het belangrijkst, vertelde hij. Ik bedankte hem en gaf de telefoon terug aan mijn vriendin. Ze praatten nog even, en toen hing ze op.

“George zegt dat ik je kan vertrouwen.”

Ik pakte haar hand en leidde haar de trap op.

Eenmaal binnen werd het makkelijker. Zodra de deur in het slot viel, ging ze op de grond zitten. Ze zei dat haar voeten pijn deden. Ik trok haar schoenen uit en hielp haar overeind. Ik liet haar naar de foto’s aan de muur kijken en vroeg of ze ook mensen herkende. “Dat ben ik!” zei ze blij. “En dat is George!” Dit bleek te helpen.

Binnen een paar minuten sloeg mijn rol van gevaarlijke potentiële verkrachter om naar die van een soort surrogaatvader. Het voelde allebei nogal vreemd, maar ze was in ieder geval niet meer bang. De rest van de avond keken we samen tv terwijl ik wachtte op de terugkeer van de vrouw waar ik van hield.

Nadat ze voor het eerst over haar stoornis verteld had, nam ik de tijd om erover te lezen. Zoals bij veel mentale problemen is er veel speculatie over, wat niet zo gek is, aangezien het mensenlijk brein het meest geavanceerde doolhof ooit is. Dissociatieve identiteitsstoornissen worden gezien als “de meest betwiste psychiatrische diagnose,” waarbij “geen consensus is over de diagnostisering en behandeling.”

DIS is een zeldzame aandoening, maar in fictieverhalen komt het vaak voor in de vorm van een gespleten persoonlijkheid, zoals het vroeger werd genoemd. Deze representaties helpen niet mee als je eraan lijdt. Die verhalen gaat altijd over mensen met een goede en een slechte kant, zoals Jekyll en Hyde. Net als mensen met schizofrenie of andere mentale problemen worden ze vaak afgeschilderd als moordlustige sociopaten – terwijl ze juist zelf kwetsbaar zijn en gevaar lopen.

Veel mensen met DIS geven aan misbruikt te zijn in hun jeugd, waardoor sommige onderzoekers denken dat het een reactie op een trauma is. Ik wist al dat mijn vriendin vroeger door haar vader werd geslagen, dus dit zou zeker een rol gespeeld kunnen hebben.

Bij mijn vriendin komen de episodes sporadisch. Ze kan er jaren geen last van hebben maar soms gebeurt het meerdere keren in een korte tijd. Het gebeurde bijna altijd op momenten dat ze onder veel druk stond. Later vertelde ze me dat ze in een dissociatieve staat belandt wanneer haar hoofd de stress niet meer aankan, en daarom loskoppelt van haar lichaam.

Ongeveer drie uur nadat de aanval begon, zag ik haar langzaam weer zichzelf worden. Ze herkende een van haar favoriete acteurs en glimlachte. Even later vroeg ik of ze wist wie ik was. “Ik ken jou,” zei ze. “Ik hou van jou.”

Wat voelde het goed om dat weer te horen.

Toen we uiteindelijk naar bed gingen was ze emotioneel en fysiek zo afgemat dat ze direct in slaap viel. Ze zou wakker worden zonder herinnering van deze avond, en ze zou het ook niet willen weten. Ik lag nog wakker en vroeg me af of er iets raarders bestaat dan het menselijk brein. Ik betwijfel het.

Bron: vice.com

[Mark]

JACOB WERD OP ZIJN 13E MISBRUIKT DOOR ZIJN MOEDER: ‘JE SCHAAMT JE DOOD’

Er is steeds meer aandacht voor seksueel grensoverschrijdend gedrag, maar het bekende verhaal is dat vrouwen slachtoffer zijn en de mannen daders. Zondagavond bij ‘Humberto’ vertelden Iva Bicanic en Jacob over mannelijke slachtoffers van seksueel misbruik.

Iva is directeur van Centrum Seksueel Geweld, Jacob werd zelf slachtoffer van seksueel geweld, toen hij nog maar 13 jaar oud was. Bij Humberto breken zij samen het taboe rondom praten over misbruik van mannen.

TABOE
Volgens Iva Bicanic is het niet raar dat er veel minder meldingen over seksueel misbruik komen van mannen. Statistisch gezien worden mannen minder vaak slachtoffer dan vrouwen, maar ook durven ze er geen melding van te maken als het wel gebeurt.

Vanuit de maatschappij komen er veel negatieve reacties als een man zegt dat hij misbruikt is door een vrouw. “Een vrouw heeft je een plezier gedaan, dat is toch fijn?” Iva noemt het het “Luckyboysyndrome”.

Daarnaast heeft een man tijdens seksueel misbruik vaak een fysieke reactie die ze verwarrend vinden. Door de stress van de gebeurtenis kunnen ze een erectie krijgen en klaarkomen. Dit levert voor mannen veel schaamte en verwarring op.

40 JAAR STILTE
Jacob wordt op zijn dertiende door zijn moeder verkracht. “Het was een hele zware gebeurtenis, emotioneel.” Ook schaamde hij zich, omdat hij de fysieke reactie die Iva eerder omschreef ook had ervaren. “Je schaamt je dood. Het is echt verschrikkelijk.”

Hij heeft destijds geprobeerd om hulp te zoeken en ging zelfs naar de huisarts met zijn verhaal. “Ik stond binnen anderhalve minuut weer buiten.” De huisarts had er geen boodschap aan.

Ook op andere plekken wilden mensen Jacobs verhaal niet horen. Dus hij leerde ermee leven. Veertig jaar lang zweeg hij over zijn trauma. Het leverde hem vele nachtmerries en moeizame seksuele relaties op. “Je bent zo stuk van binnen.”

LUISTEREN
Gelukkig kan Jacob vertellen dat het inmiddels goed met hem gaat. “Ik heb veel liefde gehad en dat scheelt. Liefde is aandacht en ruimte en zonder oordeel luisteren.” Vooral dat laatste is volgens Jacob erg belangrijk. “Luisteren doen we zo slecht.”

Iva wil aan iedereen meegeven dat we niet meer moeten oordelen als iemand vertelt over seksueel misbruik. “Je bent niet raar, je bent niet vies, je bent niet de reden dat je seksueel bent misbruikt.” Of je nou een man of een vrouw bent, iedereen verdient een luisterend oor om het misbruik te kunnen verwerken.

Bron: linda.nl

[Mark]

Je lijf is van jou

Weet jij welke aanrakingen oké zijn en welke niet?

 

Bron: Het Klokhuis

[Mark]

Psychische stoornis treft vaak ook zoon of dochter

beeld iStock

Een moeder die altijd somber is en veel op bed ligt. Een vader die in manisch-psychotische periodes nachtenlang opblijft en geld over de balk smijt. Voor ruim 400.000 Nederlandse kinderen is het de harde realiteit.

Van de hele bevolking krijgt zo’n 1 à 2 procent een bipolaire stoornis, een aandoening waarbij depressieve periodes afgewisseld worden door manische periodes. Bij kinderen die een vader of moeder hebben met een ernstige psychiatrische aandoening, gebeurt dit tien tot twintig keer zoveel. De helft van deze kinderen ontwikkelt bovendien een stemmingsstoornis, zoals depressie, weet prof. dr. Manon Hillegers van het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam.

Lees verder: rd.nl

[Mark]

Ewout Kattouw raakte zwaar beschadigd door de psychiatrie

Als dierverzorger voelde Kattouw zich geaccepteerd en gewaardeerd. beeld Sjaak Verboom

Zijn 25-jarige trektocht door de psychiatrie leverde Ewout Kattouw 22 diagnoses op. Ze werden bestreden met veertig verschillende medicijnen, die hem alleen maar zieker maakten. In (zijn boek) ”Wie is er nou eigenlijk gek?” blikt de Fries terug met oud-behandelaars en onafhankelijke deskundigen.

Lees verder: rd.nl

[Mark]

Online band opbouwen blijkt soms weerbarstig

Dr. Mariken de Koning. beeld familie de Koning

Tijdens de lockdowns grepen behandelaren noodgedwongen massaal naar de telefoon, tablet of laptop voor het contact met psychiatrische cliënten. Inmiddels worden deze online behandelingen onderzocht en geëvalueerd. Heeft zorg-op-afstand de toekomst?

Lees verder: rd.nl

[Mark]

Hoe rauwe realiteit inbreekt in huwelijk Coen en Femke

Hoe is het om getrouwd te zijn met iemand die in haar jeugd is mishandeld en misbruikt? Het huwelijk van Coen en Femke de Hoog doorstond een loodzware crisis toen oude trauma’s opleefden. Hun ervaringen tekende het stel –onder pseudoniem– op in een boek.

Als er bij de familie De Hoog thuis een glas op de grond ketst en in scherven uiteen spat, gilt Femke het uit. En dan is ze weg. Even he-le-maal weg. Naar het moment dat ze als 16-jarig meisje in de keuken zat tussen het gebroken glas op de vloer. Het bloed aan haar handen, vader die op haar afstormde en een schop verkocht die een rib blijvend beschadigde.

Bron: rd.nl

[Mark]

‘Eva Jinek lachte wél om aanranding, ze probeert fout wit te wassen’

Lars Duursma en Eva Jinek, © NPO, RTL

Eva Jinek heeft wel degelijk gelachen om aanranding. Ze probeert nu alleen maar haar eigen fouten wit te wassen. Dat zegt Lars Duursma, communicatie-expert en oud-Jinek-gast, op Twitter.

Het schiet bij veel mensen in het verkeerde keelgat dat Eva Jinek haar tv-collega’s van Vandaag Inside de maat neemt, terwijl ze zelf twee jaar geleden in haar talkshow óók heeft gelachen om een ‘aanrandingsverhaal’. Ze moedigde oud-voetballer Sjaak Polak toen aan om te vertellen wat hij bij oud-collega Anthony Obodai heeft gedaan.

Spatel in bilnaad
Sjaak vertelde dat hij Anthony in hun tijd bij voetbalclub Sparta samen met een collega heeft vastgebonden op een massagetafel, waarna hij een spatel insmeerde met een hete balsem. Hij wachtte tot Anthony’s kringspier ontspannen genoeg was om vervolgens met die spatel zijn bilnaad te betreden.

Eva moest ontzettend lachen om het verhaal en krijgt nu het verwijt dat ze toen precies hetzelfde deed als de mannen van VI vorige week deden: lachen om een verhaal over grensoverschrijdend gedrag. Zelf ontkent ze dat in een statement. Zij kwalificeert het als een grap en heeft nog even met Anthony gebeld hoe hij hierin staat. Hij zou het ook als grap zien.

Dat is wel een beetje vreemd: Anthony klaagde na zijn vertrek bij Sparta uitgebreid over treiterijen van onder meer Sjaak.

Wonderlijk statement
Communicatie-expert Lars Duursma, die een paar jaar geleden nog aan Eva’s talkshowtafel zat, is kritisch. “Wat een wonderlijk statement van Jinek. Kennelijk mag je met een miljoen kijkers lachen om anale aanranding als het slachtoffer *achteraf* verklaart dat hij het ‘hilarisch’ vond”, schrijft hij op Twitter.

Dat is wel een beetje met twee maten, vindt Lars. “Ik kan me niet herinneren dat iemand heeft geopperd om het slachtoffer van Derksen te bellen.”

Extra pijnlijk
Lars vindt Eva’s gelach zelfs nog pijnlijker dan het hele kaarsverhaal in VI. “A, dit was niet spontaan maar geregisseerd: Jinek-redactie vond het kennelijk mooie tv, aanranding als entertainment. B, slachtoffer werd met naam en toenaam genoemd en kwam zelfs uitgebreid in beeld.”

Zwaar ongepast, aldus Lars. “Als je elk jaar 100+ talkshows maakt, maak je fouten. Pak verantwoordelijkheid en beloof beterschap. In plaats daarvan maakt Jinek het lastiger voor slachtoffers. Kennelijk is het pas fout om te lachen om aanranding als het slachtoffer aangeeft dat hij/zij het niet grappig vindt.”

Masculiene wereld
Maar Anthony heeft toch tegen Eva gezegd dat hij het allemaal oké vond? Lars: “In dit geval was en is het slachtoffer actief in de masculiene voetbalwereld. Natúúrlijk geeft hij dan niet toe dat hij de anale aanranding als kwetsend en vernederend heeft ervaren In dat geval zou hij alleen maar (vaker) gepest worden, in stadions en op het trainingsveld.”

Volgens Eva was tijdens de uitzending ook al duidelijk dat dit slechts een ‘kleedkamergrap’ was. “De werkelijkheid: het slachtoffer liet Sparta boos achter en klaagde over veelvuldig pesten, onder meer door Sjaak Polak. En dat was dus al bekend in 2007. Tóch werd Polak gevraag nogmaals z’n aanrandingsporno te delen, nu voor een miljoen kijkers.”

Witwassen
Eva’s morele kompas is volgens Lars echt helemaal van slag. “Toen er deze week ophef ontstond, werd het slachtoffer opgebeld: “Jij vond het ook hilarisch, toch? Toch?’ Om vervolgens zijn verklaring te misbruiken om je eigen fouten wit te wassen.”

“Criterium ‘maar het slachtoffer vond het grappig’ vind ik problematisch bij veelbekeken programma dat lacherig doet over iets wat veel kijkers juist als pijnlijk of traumatisch zullen ervaren (en anderen als aanmoediging: aanranding, lachûh joh!) Dat element negeert Jinek.”

Bron: mediacourant.nl

[Auteur]

Reacties