Aangemaakte reacties
-
AuteurReacties
-
Wat eerst: trauma- behandeling of aangifte?
TEKST: Iva Bicanic en Richard KorverRegelmatig krijgen we de vraag voorgelegd van (ouders van) slachtoffers van seksueel misbruik: eerst traumabehandeling of eerst aangifte? Wij zijn van mening dat aangifte in principe voorrang heeft. Maar hoe snel daarna kan de traumabehandeling starten? Is het nodig te wachten totdat de hele rechtsprocedure is afgerond?
Als iemand voor de keuze staat tussen aangifte of trauma- behandeling, heeft – bezien vanuit het belang van waarheidsvinding en het voorkomen van recidive – aangifte meestal de voorkeur. Op die manier kan de politie onder de beste omstandigheden, dus zonder eventuele beïnvloeding of contaminatie, iemand verhoren. Maar heeft een trauma- gerichte behandeling wel invloed op het juridisch proces?
Slachtoffer ritueel misbruik: Geef ons onafhankelijk onderzoek! – Erik van der Horst en Esther
In oktober 2020 nam de Tweede Kamer unaniem een motie aan, waarin een onderzoek werd gelast naar de aard en de omvang van georganiseerd sadistisch misbruik van kinderen in Nederland. Dit naar aanleiding van de uitzending ‘Glasscherven en duistere rituelen’ van het radioprogramma Argos in juni van dat jaar.
Het Ministerie van Justitie beloofde een onderzoek in te stellen. Echter, zo stelde het ministerie, de onderzoekscommissie zal worden samengesteld onder het toeziend oog van het Ministerie. Bovendien zou de uitkomst van het onderzoek eerst met het ministerie gedeeld moeten worden, voordat het naar buiten gebracht wordt. Dat klinkt wellicht heel redelijk en zorgvuldig, maar niets is minder waar.
Gideon van Meijeren legde 10 oktober jl. bij Café Weltschmerz uit waarom deze onderzoekscommissie niet als onafhankelijk kan worden beschouwd. Slachtoffers noemen namelijk niet zelden hooggeplaatste ambtenaren van het Ministerie van Justitie als daders van het misbruik. Een onderzoek onder regie van dat zelfde Ministerie is derhalve geen logische keuze. Toch houdt het ministerie vol dat er geen reden is om van de ingeslagen weg te wijken.
Gezondheidszorg-psychologe, Aline Terpstra, was op 30 oktober bij Café Weltschmerz te gast en zij benadrukte nog eens de noodzaak voor een andere, onafhankelijke commissie. In het gesprek met Aline kwam ook Esther ter sprake, één van haar cliënten en tevens slachtoffer van levenslang sadistisch ritueel misbruik.
Afgelopen dinsdag sprak Erik van der Horst met Esther zelf. De noodzaak om slachtoffers te horen en serieus te nemen, door middel van een écht onafhankelijk onderzoek is namelijk zó groot, dat zij de moed vond om naar voren te stappen. Esther is onherkenbaar in beeld gebracht en haar stem is vervormd.
Dit is deel 1 van het gesprek met Esther.
Bron: cafeweltschmerz.nl
21 november 2021 om 11:53 In reactie op: Overleven op de Wallen, gevangen bij de nonnen – Wieke Hart en Rita Sterkeboer #267097Rita had traumatische jeugd op de Wallen: “Vanaf mijn geboorte misbruikt”
De 75-jarige Rita Sterkeboer vertelt in een nieuw boek over haar kinderjaren op en rond de Amsterdamse Wallen. Ze beleefde een jeugd waarin lichamelijk en seksueel misbruik centraal stond en waarin ze geen dag liefde kreeg van haar moeder.
Rita groeide op in de Pijlsteeg, vlakbij de Dam. Vanaf haar derde woonde ze hier en de herinneringen aan haar kinderjaren komen haarscherp terug op het moment dat ze weer terug is op de plek waar zoveel ellende gebeurde. “Ik had een tirannieke moeder en zij verhuurde mij aan mannen voor geld”, vertelt ze. “Zij mochten alles met mij doen wat zij wilden. Dat was voornamelijk seksueel misbruik. En eigenlijk ben ik vanaf mijn geboorte al misbruikt, tot mijn negende.”
Abortus
Ook in de jaren erna was het niet voorbij met traumatische ervaringen. Op haar veertiende maakte ze een abortus mee. Ze raakte zwanger van haar toenmalige vriendje en zocht heil bij bij de zusters van de Augustinessen. Zonder haar medeweten of overleg wordt ze door toedoen van de zusters verdoofd en illegaal geaborteerd. Ook deze herinnering wordt meegenomen in het boek dat ze samen met auteur Wieke Hart schreef en vandaag uitgekomen is.“Dan moest ik verwoorden hoe een kindje misbruikt wordt. Ik heb geprobeerd dat zo integer mogelijk voor haar gevoelens en voor de gevoelens van haar kinderen weer te geven”
WIEKE HART, AUTEUROok voor de schrijfster was het een uitdaging om de traumatische gebeurtenissen uit het leven van Rita te verwerken op papier. “Onze omgang is heel leuk en dan vertelde ze het en dan ging ik het thuis opschrijven en dan was het wel zwaar”, blikt Wieke Hart terug. “Dan moest ik verwoorden hoe een kindje misbruikt wordt. Ik heb geprobeerd dat zo integer mogelijk voor haar gevoelens en voor de gevoelens van haar kinderen weer te geven.”
Aai over de bol
De reden om het heftige verhaal van haar jeugd te delen heeft voor Rita ook een doel. Ze wil anderen helpen en waarschuwen. “Kijk naar kinderen die kattenkwaad uithalen of nog erger”, beschrijft ze. “Geef ze een aai over hun bol, want ik had het zo nodig. Ik had af en toe een beetje troost nodig. Al was het maar een aai over mijn hoofd. Iemand die twee of drie minuutjes tijd aan mij gaf.”Bron: nhnieuws.nl
Antwerps Zorgcentrum na Seksueel Geweld opent de deuren: “Geeft ons de mogelijkheid om écht iets te betekenen voor slachtoffers”
Slachtoffers van seksueel geweld uit de provincie Antwerpen kunnen 24/7 in het centrum terecht voor medische zorg, psychische ondersteuning en sporenonderzoek. Als ze dat willen, kunnen ze er ook aangifte doen. © UZAOp de site van het Universitair Ziekenhuis Antwerpen (UZA) is woensdag het Zorgcentrum na Seksueel Geweld (ZSG) Antwerpen opengegaan. Slachtoffers van seksueel geweld uit de provincie Antwerpen kunnen 24/7 in het centrum terecht voor medische zorg, psychische ondersteuning en sporenonderzoek. Als ze dat willen, kunnen ze er ook aangifte doen.
In Brussel, Gent en Luik bestaan al Zorgcentra na Seksueel Geweld. Van oktober 2017 tot oktober 2021 hebben zich daar 4.372 slachtoffers gemeld. Hun gemiddelde leeftijd was 24 jaar. Bijna drie op tien (30 procent) is minderjarig.
Sinds woensdag heeft ook Antwerpen een Zorgcentra na Seksueel Geweld (ZSG), in het zorghotel Drie Eiken op de site van het UZA. Er zijn 11 forensisch verpleegkundigen en 4 psychologen aan de slag. Zij werken op hun beurt samen met specialisten als spoedartsen, gynaecologen, urologen, pediaters, geriaters en psychiaters.
In ZSG Antwerpen kunnen slachtoffers altijd, dag en nacht, terecht voor medische en psychische begeleiding. De achterliggende gedachte is dat slachtoffers, door de allesomvattende aanpak, sneller herstellen én minder kans lopen om opnieuw seksueel geweld mee te maken. Steunfiguren, zoals ouders, familieleden of vrienden, die meekomen met het slachtoffer krijgen eerste opvang, uitleg en advies.
Dag en nacht
Maar er is meer dan medische en psychische begeleiding. Ook het parket en de politie zijn actief in het centrum. Slachtoffers van acuut seksueel geweld – lees: minder dan een week geleden – kunnen in ZSG Antwerpen bijvoorbeeld terecht voor sporenonderzoek voor het verzamelen van bewijsmateriaal. Als ze dat willen, kunnen slachtoffers ter plaatse zelfs klacht neerleggen bij de politie. Zij leggen in dat geval een verklaring af bij gespecialiseerde zedeninspecteurs die heel specifiek voor deze problematiek werden opgeleid. Uiteraard vangt ZSG ook slachtoffers op bij wie het seksueel geweld langer dan een week geleden plaatsvond. Maar na 72 uur daalt de kans om sporen te vinden.“De behoefte aan laagdrempelige en allesomvattende zorg bij slachtoffers van seksueel geweld is groot”, legt dr. Ilse Kint, medisch coördinator van het Zorgcentrum na Seksueel Geweld (ZSG) Antwerpen uit. “Het ZSG geeft ons, hulpverleners, de mogelijkheid om écht iets te betekenen voor slachtoffers. Samen met politie en parket zullen we er alles aan doen om slachtoffers de best mogelijke warme zorg en opvang te geven in een geborgen setting. Aan slachtoffers wil ik zeggen: kom je verhaal vertellen. Wij staan klaar om te luisteren, te informeren en te zorgen.”
Gehoord én geholpen
“Seksueel geweld meemaken, dat kan je moeilijk uitleggen”, vult Ayke Gubbels, die nauw betrokken was bij de plannen van het ZSG, aan. Gubbels is psychologe, medeoprichtster van PUNT. vzw, én – helaas – ook ervaringsdeskundige op het gebied van seksueel misbruik. “Als slachtoffer ben je zo overweldigd door wat er gebeurd is, dat praten en vertrouwen een uitdaging worden. Het uitzoeken waar naartoe en wie te vertrouwen zijn dan te grote stappen. Het zorgcentrum is de eerste plek waar iemand je hand vastneemt en die stappen samen doorloopt en dat kan zo betekenisvol zijn in een verwerkingsproces. Gehoord worden én geholpen worden.”De zorgcentra zijn een initiatief van de federale regering, gefinancierd door de staatssecretaris voor Gendergelijkheid, Gelijke kansen en diversiteit, Sarah Schlitz (Ecolo), en minister van Volksgezondheid en Sociale Zaken, Frank Vandenbroucke (Vooruit). Na Brussel, Gent en Luik is ZSG Antwerpen het vierde centrum dat de deuren opent. Nog dit jaar start ook in Charleroi een zorgcentrum op. In 2022 volgen dan ZSG West-Vlaanderen en Leuven. Vanaf 2023 kunnen slachtoffers van seksueel geweld ook terecht voor allesomvattende zorg in Limburg, Namen en Luxemburg.
Bron: pzc.nl
2 november 2021 om 14:25 In reactie op: Seksueel geweld en seksueel misbruik van mannen en jongens #264521MIJN DATE KWAM IN HET NIEUWS VANWEGE SEKSUEEL OVERSCHRIJDEND GEDRAG, DROGEREN EN MISHANDELING
foto: Melissa SchriekEen afspraakje via datingapps Grindr, Tinder, Chillapp of Recon… Het zorgt dat we snel een sekspartner kunnen vinden. Zijn zulke snelle ontmoetingen altijd leuk? En hoe bescherm je jezelf tegen dingen die je niet wilt? Gastschrijver Laurens Zautsen vertelt zijn verhaal en zoekt antwoorden. Een verhaal over seks in het schemergebied.
Stel je dit voor: je krijgt ineens een onbekend vriendschapsverzoek van een vrij aantrekkelijke man op Facebook…
Jullie raken aan de praat, beginnen te flirten. Hij wil je zien. Jullie maken afspraken om elkaar in het echt te ontmoeten. Het duurt niet lang en de gesprekken krijgen een seksueel randje. Als queer-persoon ben ik dat onderhand wel gewend. Je privéleven en werkambities zijn wel besproken. Daar is de volgende stap: het uitwisselen van wat naaktfoto’s.
Hij heeft er zin in, stuurt-ie. Hij wil je. Hij zegt ook al vlug dat hij graag iets ‘ruwer’ met je wil zijn. Jij staat daar wel voor open.
Bel ik aan?
Gedurende het gesprek wordt hij steeds iets dwingender, met aparte verzoeken. Of eigenlijk opdrachten. Of je je benen kunt scheren voor de date? Je moet specifieke dingen aantrekken. Je mag die week niet iemand anders zien. Hij wil een ‘schone jongen’. De berichten laten je wenkbrauwen fronzen.
Je moet op tijd bij hem zijn. Hij wil zelfs dat je hem aanspreekt met ‘meneer’, dat is onderdeel van het rollenspel waarover hij fantaseert. Onderweg naar hem toe krijgen jullie hierover ruzie. Jij vindt het namelijk gek om iemand bij een eerste date zo aan te spreken en de butler uit te hangen. Daarover beginnen jullie via de chat op Instagram te bekvechten terwijl je al bijna voor zijn voordeur staat. En nu de vraag: zou je nog steeds aanbellen…?
Ik was naïef geweest, zei een vriend. Omdat ik geweten zou hebben dat hij kinky wilde zijn
Ik deed dat wel. Ik negeerde de gemixte signalen. Deed ze af als ‘alfa-uitlatingen’ die in real life wel zouden meevallen.
Ik ging dus, maar kreeg daarna spijt. Hij wou kinky zijn, maar op een dermate hardhandig level dat ik het eng vond. Uiteindelijk besloten we samen om de boel af te kappen. We voelden het allebei niet. Maar toen ik wegliep, bleef een gevoel van onbehagen aan me knagen. Ik voelde me onveilig.
Toen ik mijn ervaring daarna aan een vriend voorlegde, zei hij: “Je bent gewoon naïef geweest. Je wist dat hij kinky wou zijn. Je was er alleen zelf niet klaar voor.” Daardoor begon ik enorm aan mezelf te twijfelen. Was ik echt zo stom geweest? Heb ik te makkelijk tegen iets ‘ja’ gezegd? Had ik beter kunnen weten? Beter moeten weten?
Die vragen, deze date. Het kreeg een totaal ander perspectief een paar maanden terug. Ineens kwam mijn date van toen vrij groot in het nieuws. Hij bleek zich meerdere malen schuldig te hebben gemaakt aan seksueel overschrijdend gedrag, drogeren en mishandeling van jongens. Eindelijk kon ik dat eerdere gevoel plaatsen.
Na dat ene nieuwsartikel verschenen er ineens meerdere verhalen van seksueel overschrijdend gedrag binnen de gay-scene.
Hierbij was telkens een online kennismaking het startpunt. In de bekentenissen van meerdere jongens kwam een aantal mannen naar voren met hogere posities, met vaak een bekendheid.
Ik vraag mij af of zulke analyses iets bijdragen
Zij hadden jongens grensoverschrijdende berichten gestuurd en/of met hen afgesproken. Hierbij speelde leeftijdsverschil meestal een rol. Vaak waren de slachtoffers jonger dan zij.
Ook het net aangetreden kamerlid Sidney Smeets kwam in het nieuws. Smeets zocht contact met tienerjongens via social media en Grindr, maakte complimenten, stuurde seksueel getinte berichten en vroeg ook om af te spreken.
Naar aanleiding van zijn politieke aftreden kwam er vervolgens binnen de NOS aandacht voor seksueel overschrijdend gedrag in de gay-scene. Hierin werd gesteld dat oudere mannen binnen de LGBTQ-scene via datingapps stelselmatig misbruik maakten van jongere homo’s.
Ik vraag mij af of zulke analyses een bijdrage leveren aan het bespreken van dit soort gecompliceerde onderwerpen. Nieuwsjournalisten schetsen een seksuele trend.
Maar mensen die nare ervaringen hebben, moeten ook een veilig en open gesprek erover kunnen voeren. Daar schort het, voor mijn gevoel, nog aan. Een gesprek met de leidende vraag: wat doe je als je onbehagen voelt, voor, na of tijdens een date? Dat gesprek wil ik hier voeren.
Toen ik de naam van mijn date terugzag in een gigantisch krantenartikel schrok ik enorm. Het manipulatieve gedrag dat van hem geschetst werd, herkende ik. De schok werd groter toen ik hoorde dat twee van mijn directe vrienden ook een ongewenste ervaring met hem hadden gehad. Dit hadden we nog nooit met elkaar besproken.
Ze besluiten allebei hun dateverhaal te delen, om met mij het gesprek aan te gaan over seksueel overschrijdend gedrag in het ‘datingapp-tijdperk’. Allebei willen ze anoniem blijven, daarom koos ik gefingeerde namen voor hen (gebruik ik zo’n naam, dan staat er een * achter). Ook noem ik de naam van onze gemeenschappelijke date niet. Dit artikel moet geen naming and shaming worden, maar een dialoog over vervelende dates.
Voordat ik het echt in de gaten had, zat zijn lul al in me
Bram* was nog maar 15 toen hij met de bewuste date afsprak, die persoon was destijds circa twintig. Geen supergroot verschil, maar het verschil minderjarig en meerderjarig was daar.
“Ik leerde hem online kennen en had een paar keer met hem geskypet. Op een dag ging ik hem opzoeken in Amsterdam. Ik was geïnteresseerd in hem. Ik had wel eens eerder iets met een jongen gedaan, maar seks was niet direct mijn intentie. Bij hem thuis gingen we film kijken. Toen begonnen we te zoenen en van het ene kwam het ander. Hij initieerde het allemaal, maar ik vond het toen nog leuk.
Ergens in dat moment legde hij me op mijn buik. Voordat ik het echt in de gaten had, zat zijn lul al in me. Hij had heel snel een condoom om gedaan en glijmiddel gepakt. Ik vond het helemaal niet fijn en bevroor helemaal. Ik had het nog nooit anaal gedaan.
Ik was daar ook niet klaar voor en ik wou het op dat moment niet. Maar ik was dermate in shock dat ik het maar gewoon heb laten gebeuren. Vijftien minuten later kwam hij klaar. Eerst was ik nog wel opgewonden, maar hierna was al mijn seksuele energie weg.”
“Ik denk dat het wel impact heeft gehad,” vervolgt Bram. “Ik had heel lang moeite met geneukt worden. Het heeft wel even geduurd voordat ik dit weer wou proberen. Ik schaamde me heel erg. Ik had het gevoel dat ik mezelf in de nesten had gewerkt. Ík ging naar hem toe. Ík zei geen ‘nee’ toen het gebeurde. Ik zag het echt als mijn eigen schuld.”
Ik zag het echt als mijn eigen schuld
Dat gevoel van schaamte herkent Leo* (24), een andere vriend, ook. Ook hij sprak met dezelfde man af. “We kenden elkaar via de app Grindr en gingen samen wandelen in Amsterdam. Eigenlijk begon hij al heel vlug aan me te zitten. Ik vond dat niet zo fijn en duwde hem ook een paar keer van me af, maar daar reageerde hij niet echt op.
Het werd steeds heftiger. Op een bepaald moment begon hij aan mijn kruis te zitten en trok hij mij zelfs de bosjes in. Ik had de hele tijd een dubbel gevoel. Een deel wilde wegvluchten, een deel van me vond hem ook wel spannend. Uiteindelijk ben ik dus ook met hem naar huis gegaan. Toen hebben we seks gehad.”
Ik maakte niet alle keuzes maar ben er ook niet ingeluisd
“Ik vond het niet zo heel fijn met hem, maar ik heb niks afgekapt. Ik heb het lang aan bijna niemand verteld en uiteindelijk heb ik het met een seksuoloog besproken. Dat heeft erg geholpen. Ik ben niet honderd procent degene geweest die alle keuzes heeft gemaakt, maar ik ben er ook niet compleet ingeluisd.
Ik voel me dus zeker geen slachtoffer. Maar: ik heb wel respect voor de mensen die durven aan te geven dat ze wél een slachtoffer van hem zijn geweest, want die zijn er helaas gewoon ook.”
Er zit heel veel tussen een brute verkrachting en hele goede seks met instemming
Ik herken Leo’s ervaring. Ook in mijn geval was er niet sprake van verkrachting. Het was eerder een vrij onprettige ervaring met iemand die nogal bepalend was in wat hij van mij wilde.
Toch merk ik vaak dat we bij dit soort onderwerpen nogal de neiging hebben om zwart/wit te denken. Dat maakt het alleen maar moeilijker voor mensen om onprettige ervaringen, die in het middengebied vallen, te bespreken.
“Bij die bewuste date toen heb ík geen ‘nee’ gezegd”, voegt Bram toe. “Maar ik was ook te jong. Ik wou wel seks met hem. Máár ik wou niet geneukt worden. Er zit heel veel tussen een brute verkrachting en hele goede seks met instemming voor alles.”
Martijn Kemna is psycholoog en relatietherapeut en heeft een eigen praktijk in Amsterdam. Hier ondersteunt hij cliënten uit de LGBTQ+ community in allerlei processen rondom hun seksualiteit. Hoe kijkt hij naar onze verhalen? Hij helpt mij verder.
“Ik ben zelf 47. In mijn tijd had je onlinedaten nog niet. Homomannen moesten dan een soort speurtocht uitzetten. Het zogenoemde ‘cruisen’. Bijvoorbeeld om die ene andere gay in het dorp te vinden. Dat geheimzinnige heeft iets spannends.
Ook nu is het soms nog een uitdaging om contact te leggen met andere homomannen. Dan ga je dus via andere kanalen op zoek, waaronder Grindr. Daar zit ook iets spannends in. Ik ken jongens die niet fysiek afspreken, maar het wel leuk vinden om via Grindr of Insta seksuele ervaringen uit te wisselen. Al helemaal in deze coronatijd zijn mensen op zoek naar die spanning.”
Ik zou je eerder onschuldig noemen. Je was eigenlijk van plan goede seks te hebben
Ik leg Martijn specifiek mijn ervaring voor en vraag hem of ik daadwerkelijk beter had kunnen weten. “Naïef vind ik te veel schuld toe eigenen,” reageert hij. “Ik zou je eerder onschuldig noemen. Je was eigenlijk van plan goede seks te hebben, alleen dan wel met een rauw randje. Maar de grens daarbij kan voor twee mensen heel verschillend zijn.
Voor de een gaat dat veel verder dan voor de ander. Ik denk dat er veel mensen binnen seksualiteit met een bepaalde norm worstelen, ook hetero’s. Moet ik bijvoorbeeld als meisje meteen bij de allereerste keer een jongen direct pijpen? Dat hoeft natuurlijk niet. Ik denk dat mensen soms té snel gaan.”
Er zijn in Nederland geen officiële cijfers hoe vaak er misdrijven plaatsvinden via LGBTI-datingapps. In 2013 tot 2017 was in Engeland en Wales een toename te zien in het aantal politierapporten waarin Tinder en Grindr werden genoemd.
Bram en Leo verschillen van mening over de veiligheid van Grindr. “Op die app zijn mensen wat dat betreft heel duidelijk,” reageert Bram, die de app niet direct als het kwaad ziet. “‘Ik wil nú een seksdate.’ ‘Ik hou van rimmen.’ Dat is al meer communicatie over seks dan dat er in een gemiddelde hook-up gebeurt. Dat weet je vooraf.”
Leo denkt daar anders over en vindt dat Grindr een context schept waarin het vaker mis kan gaan.
“Seks wordt door Grindr gewoon heel oppervlakkig. Je biedt een medium waarop mensen hun etniciteit, gewicht, hoogte en zelfs piemelmaat kunnen aangeven en direct na tien berichten al overgaan tot het uitspreken van concrete verwachtingen naar elkaar. Er zit naar mijn idee een soort vanzelfsprekendheid in hoe dit gaat.
Tegelijkertijd spreek je binnen Grindr-gewoonten vaak af bij iemand thuis. Als je naar een bar gaat, is het makkelijker om je grenzen aan te geven. Ook ben je niet alleen.”
Seks wordt door Grindr gewoon heel oppervlakkig. Je biedt een medium waarop mensen hun etniciteit, gewicht, hoogte en zelfs piemelmaat kunnen aangeven
In november 2019 verscheen wél een onderzoek naar seksuele gezondheid binnen de LGBTQ+ gemeenschap, van kenniscentrum Rutgers. Hieruit kwam naar voren dat homo- en biseksuele mannen veel meer seksueel geweld ervoeren dan heteroseksuelen. Een kwart van de ondervraagden had dit meegemaakt. Meestal vond dit plaats tussen hun vijftiende en negentiende jaar, vaak rond hun coming-out en buiten de context van een vaste relatie.
“Als je jong bent, weet je je eigen voorkeuren nog niet zo goed,” legt deskundige Martijn Kemna uit. “Je weet bijvoorbeeld met anale seks nog niet of je bottom, top of versa bent. Oftewel: word je liever geneukt, ben je juist degene die ‘geeft’ of misschien wel allebei?
Met het ontwikkelende puberbrein kunnen jongeren hun keuzes nog niet overzien. Dat maakt het wel tricky als ze al op zeer jonge leeftijd op Grindr zitten.
Omgekeerd zie ik ook sommige oudere homo’s in een relatie die een bepaalde spanning missen. Zij verlangen terug naar die tijd van het jagen, het geheimzinnige, het stiekeme, dat geeft een extra kick.”
“Ik kon als 17-jarige nog niet zo goed ‘nee’ zeggen,” vertelt Leo. “Je hebt daarom een verantwoordelijkheid als je ouder bent dan je date, vind ik.”
“Mensen voelen zich soms seksueel aangetrokken tot een flink stuk jongere, potentiële date,” voegt Bram toe. “Dat geldt zowel voor hetero’s als gays. Daar is, als het binnen de grenzen van de wet blijft, in principe niks mis mee. Een ouder persoon kan van het verschil misbruik maken, maar het is ook weer niet zo dat dit altijd gebeurt.” Ik sluit me zelf sterk aan bij Bram. Ik heb ook wel eens met oudere mannen het bed gedeeld en dit is altijd respectvol verlopen. Het hele beeld van vieze oude mannetjes die op jonkies jagen via datingapps is dus nogal eenzijdig.
Wat vind jíj fijn?
Maar hoe spreek je dan wél veilig af via deze apps? Vier stappen, vier tips!
- Spreek de eerste keer af in een openbare gelegenheid.
- Chat eerst even een paar dagen en ga niet té snel over tot actie.
- Stuur het adres van je Grindr-date door naar vrienden als je bij iemand thuis afspreekt.
- Check regelmatig bij elkaar of iets oké is
“Er is in onze cultuur wel nadruk op het aangeven van je eigen grenzen. Maar geen nadruk op het vragen naar de grenzen van de ander,” voegt Bram hieraan toe.
“Daarnaast vragen we ook niet zo vlug naar fantasieën en verlangens van de ander. Terwijl het twee seconden kost om even te checken of iemand iets lekker vindt. Via Grindr spreken we dit misschien meer uit voordat we elkaar ontmoeten, maar op die manier kan het ook een boodschappenlijstje worden. Ik vind heel veel dingen lekker, maar niet altijd.”
“Sommige mensen weten ook niet zo goed wat hun grenzen zijn,” legt deskundige Kemna uit. Het is goed om die te weten, zegt hij. “Ik maak vaak met een cliënt een soort plan van aanpak bij seksdates. Wat wil je wel? Wat wil je niet? Wat doe je als iemand iets doet wat je niet toestaat? Zo geef je jezelf bepaalde kaders en baken je je grenzen af.”
Als ik nu terugkijk naar die bewuste date zie ik dat het niet helpt om mezelf iets te verwijten. Met de opkomst van online cruisen hebben we tegenwoordig te maken met een datecultuur waarin we op hoge snelheid nieuwe ervaringen kunnen opdoen.
Dat is enorm opwindend, maar dit geeft ook een uitdaging om jezelf niet uit het oog te verliezen. In de gesprekken rondom dit onderwerp kunnen mensen enorm oordelend zijn over elkaar én de gay-scene in het algemeen. Wat mij betreft kunnen we daarmee stoppen. Laten we eerder eerlijk en oprecht met elkaar in gesprek gaan over het belang van: jouw behoeftes uitspreken en vragen naar die van een ander.
Bron: npo3fm.nl
Hoe verwerk je een trauma? ‘Het monster opnieuw onder ogen kijken’ helpt
Het monster opnieuw in de ogen kijken. Dat is wat ze doen in de traumaverwerkingskliniek in Leeuwarden. Waren therapeuten in het verleden bang om zo diep te gaan, nu wordt steeds meer wetenschappelijk onderbouwd aangetoond dat het helpt.
Bij de intake wordt goed gevraagd of je het wel wilt en of je het écht wilt, want het is zwaar. Drie maanden lang op zo’n manier met jouw trauma aan de slag dat je het aan het einde van de sessies hebt verwerkt. Het werkt alleen als mensen het zelf willen aangaan, tot in de details.
Althea is bijna klaar om naar huis te gaan. ze heeft hier in de kliniek voor het eerst verteld dat ze als klein meisje seksueel is misbruikt. Voor een langere periode. Dat er veel geweld was, binnen en buiten haar gezin.
Nachtmerries
Althea komt uit Amerika. Ze woont nu met haar man in Fryslân. De kinderen zijn de deur uit en toen kwam er tijd voor haarzelf. Ze kon niet alles meer wegstoppen. Niet langer meer alles naar beneden drukken, zoals ze het zelf zegt. Ze werd boos en verdrietig, iedere keer dat ze met haar familie in Amerika had gebeld. En ze kreeg steeds vaker nachtmerries.Psycholoog Annemieke Kamstra over waarom traumaverwerking van de laatste tijd is:
Nachtmerries, opnieuw beleven, negatief over jezelf denken, geen vertrouwen hebben in andere mensen, problemen krijgen in je relaties en op je werk.
Annemieke Kamstra noemt de symptomen op van mensen die in de kliniek komen met posttraumatische stressstoornis (PTSS) als gevolg van een trauma. Een trauma is als iemand geweld mee heeft gemaakt. Dat kan seksueel misbruik zijn, oorlogsgeweld, maar het kan ook gaan om bijvoorbeeld een ernstig auto-ongeluk.
Mensen leren dat ze het kunnen verdragen
Kamstra is GZ-psycholoog en promovendus traumagerelateerde stoornissen. De opvatting in de geestelijke gezondheidszorg is heel lang geweest dat je het mensen niet aan kan doen om zo diep te gaan. Uit angst voor wat dan wordt geopend en of dat wel goed is voor iemand.Maar uit onderzoek blijkt dat het mijden ook niet helpt en dat mensen niet overspoeld worden door emoties die ze niet aankunnen als ze zo diep gaan. Mensen leren dat ze het kunnen verdragen.
Milou over het monster opnieuw in de ogen kijken:
Met ‘imaginaire exposure’ gaan ze hier aan de slag. Het begint dat je eerst je verhaal, je herinneringen, opschrijft. Dan lees je dat hardop voor. Dat voorlezen wordt opgenomen. En die opnames kun je in een aparte ruimte terugluisteren. Net zo vaak als nodig is. In de exposureruimte liggen bokshandschoenen, staat een hometrainer, maar ook een groot kussen om te knuffelen.
Mensen denken vaak dat ze het niet aankunnen, dat ze dan ‘knettergek’ worden, zegt Milou. Maar door de mensen heel bewust ook in het ‘nu’ te houden, merken ze steeds meer dat ze veilig zijn. Dat het voorbij is. Dan gaat de lading er steeds meer af.
Althea over haar therapie:
Althea blijft bij de sessie met therapeut Milou Wiersum in haar stressbal knijpen. Met haar ogen dicht vertelt ze over hoe het zomer was, hoe ze als klein meisje buiten stond. Alle details moeten worden benoemd. Hoe vreselijk ook.
Dat gaat Milou soms bijna te ver, maar ze weet dat het helpt. En ze vindt het prachtig om te zien hoe sterk mensen dan zijn. Hoeveel beter het met haar gaat. Het trauma wordt niet weggehaald, maar de lading is eraf.
Altijd een trauma wegduwen, is hard werken voor je lichaam en al die stresshormonen die dan geproduceerd worden, doen een mens geen goed.
AltheaAlthea voelt zich nu veel meer ontspannen. Ze durft haar gevoelens te tonen. Ze is benieuwd of haar bipolaire klachten straks ook afnemen. De vraag is of die ontstaan zijn door de vreselijke dingen die ze als meisje jarenlang meegemaakt heeft of dat ze dat al bij haar had.
Althea weet in ieder geval wel dat ze haar lichamelijk ook beter voelt. Ze heeft bijvoorbeeld minder pijnlijke gewrichten. Altijd een trauma wegdrukken, is hard werken voor je lichaam en al die stresshormonen die dan geproduceerd worden, doen een mens geen goed, is haar ervaring.
Minder spanning
Milou vertelt dat ze ziet dat lichamelijke klachten, zoals astma, eerst erger worden, maar aan het eind van de therapie verminderen. Het verschil met andere klinieken is dat ze hier niet allen met het trauma aan de slag gaan, maar ook met emotieregulatie, zoals: wat zijn jouw waarden en hoe wil je verder leven als je de deur van de kliniek uitstapt.Althea kijkt ernaar uit om naar huis te kunnen. Ze heeft haar monster opnieuw in de ogen gekeken. Ze voelt zich gelukkiger. En is eindelijk dat stuk spanning kwijt.
Bron: omropfryslan.nl
21 oktober 2021 om 19:42 In reactie op: Ouders, partners, familie en vrienden van misbruikslachtoffers #263274HOE HELP JE JOUW KIND NA MISBRUIK? ‘ONDERDRUK JOUW EIGEN EMOTIES’
Hoe is het mogelijk dat seksueel misbruik bij minderjarigen in 2021 nog aan de orde van de dag is? Bij LINDA.nl gaan de alarmbellen rinkelen zodra er wéér een verhaal van grensoverschrijdend seksueel gedrag naar buiten komt.
Er wordt over seksueel misbruik gesproken wanneer een volwassene seksuele handelingen pleegt met een kind.
Wat kan je als ouder doen om jouw kind te steunen wanneer dit hem of haar is overkomen? En hoe zorg je dat zij bij jou terecht durven met hun verhaal? Wij vragen het Katja Nijland, psychosociaal adviseur bij Slachtofferhulp Nederland.
SEKSUEEL MISBRUIK
“Het begint bij het bieden van stabiliteit en veiligheid. Voor een kind is het heel spannend om dit gesprek aan te gaan, dus wees er vooral voor hen”, legt Nijland uit. “Bekrachtig dat je trots en blij bent dat ze bij je komen. Erken hun verdriet, maar probeer dat van jezelf enigszins te onderdrukken met hen in de buurt.”“Je kunt best emoties laten zien en aangeven dat je het heftig vindt, maar toon bijvoorbeeld niet dat je boos bent op de dader in kwestie. Dat helpt niet. Jouw kind gaat zich dan juist schuldig voelen over jouw woede en verdriet, en dan trekken ze zich terug.”
LUISTER, VEROORDEEL NIET
Nijland benadrukt dat je altijd goed moet laten merken dat je kind bij jou terecht kan, voor alles. “Laat weten dat je luistert en niet veroordeelt of boos wordt. En op het moment dat zij dan bij jou komen, houd je daar dan ook aan”, vertelt ze. “En bedenk je dat kinderen niet vaak in één keer hun hele verhaal vertellen, dus blijf beschikbaar op elk moment. Ook op onhandige momenten. Laat de boel de boel en geef meteen ruimte om het verhaal verder aan te horen.”De pijn van jouw kind na misbruik kan jij niet wegnemen, legt de psychosociaal adviseur uit, “maar je kunt wel jouw kind bevestiging geven en laten weten dat het nóóit hun schuld is. Een ander heeft hun persoonlijke grenzen en ruimte betreden. Laat dat ook heel duidelijk aan hen merken.”
SIGNALEN
Ben je bang dat er iets met jouw kind gebeurd is en weet je niet hoe je de signalen op kunt vangen zonder dat ze naar jou toekomen? Dit zijn een aantal signalen waar je volgens Slachtofferhulp Nederland op moet letten.- Slaapproblemen, angst in het donker en nachtmerries.
- Verlies van eetlust, constante buikpijn en eetproblemen.
- Plotselinge stemmingswisselingen.
- Angst voor bepaalde mensen of plekken.
- Een ouder kind dat zich gedraagt alsof het jonger is en bijvoorbeeld weer gaat bedplassen, duimzuigen of eenkennig wordt.
- Seksueel gedrag dat niet bij de leeftijd past.
- Plotseling veel zakgeld hebben.
- Niet willen praten over een ‘geheimpje’ dat het kind met een volwassene heeft, of plots een nieuwe, oudere vriend die vaak over de vloer zou komen.
NEEM CONTACT OP
Heb jij zoiets meegemaakt of heb je het gevoel dat er iets aan de hand is? Ga dan naar de site van Slachtofferhulp Nederland en neem per mail, chat of telefonisch contact op. Op hun site vind je ook meer informatie over tips en wat te doen als slachtoffer én helper.Bron: linda.nl
ROMINA (39) WERD ALS KIND JARENLANG MISBRUIKT: ‘IK ZIE EN RUIK HEM NOG BIJNA ELKE NACHT’
Nog iedere avond is Romina (39) bang om te gaan slapen. Ze weet dat ze in haar slaap zijn stem weer zal horen, zijn handen zal voelen. Nee, de grip die seksueel misbruik op je heeft wordt niet minder als de dader dood is.
“Het blijft, je hebt levenslang”, vertelt ze aan LINDA.nl.
Romina’s ouders scheiden als ze drie jaar oud is. Sinds dat moment slaapt ze in haar moeders bed, maar na drie jaar wordt die plek ingenomen door haar nieuwe stiefvader. Een maand nadat hij bij het gezin intrekt, begint hij Romina ’s nachts te bezoeken. “Het begon met alleen voelen”, vertelt Romina. “Toen moest ik handelingen bij hem doen, daarna deed hij dat ook bij mij. Op het laatst verkrachtte hij me anaal. Voordat hij mijn slaapkamer uitging vertelde hij me altijd dat ik dom was, lelijk. Als ik hem verraadde, zou hij mijn moeder iets aandoen.”
“En weet je wat het bizarre is? Als hij een nacht niet kwam, ging ik me zorgen maken”, vervolgt ze. “Ik dacht dan: ‘Er moet iets mis zijn. Hij is vast boos, nu komt er nog meer’. Het klinkt stom nu ik het zo vertel, maar ik was zes. Het is bizar hoe een kinderbrein met zoiets omgaat.”
PIJN
Als Romina elf is komt de relatie tussen haar moeder en stiefvader tot een einde, en daarmee ook het misbruik. Ze is lang boos geweest op haar moeder, maar neemt het haar inmiddels niet meer kwalijk.” Ze moet het hebben doorgehad, dat kan bijna niet anders”, aldus Romina. “Maar ik denk dat zij ook bang was. Ze was geestelijk ziek, hij sloeg haar regelmatig. Ze deed haar best. En inmiddels is ze al elf jaar dood, dus navragen kan niet meer.”Als het om haar basisschool gaat, is het een ander verhaal. “Hen neem ik het wél kwalijk. Ik was gewoon een heel ongelukkig kind, dat zag je duidelijk. Ik kon soms door de pijn niet goed zitten op mijn schoolstoel, had soms bloed in mijn onderbroek. Mijn school heeft nooit zorgen geuit, daar hebben ze echt steken laten vallen.”
HERBELEVINGEN
Op haar zestiende krijgt Romina bericht dat haar stiefvader is overleden: een hartaanval, veroorzaakt door een overdosis. Ze kan het niet geloven, zo blij is ze. Toch verandert het niet veel aan haar situatie. “Ik bleef verstarren als ik iemand zag die op hem leek en dat doe ik nog altijd”, vertelt Romina. “Ik weet dat hij dood is, maar de angst zit er nog diep in. Bijna elke nacht heb ik herbelevingen. Dan ben ik weer dat jonge meisje in die slaapkamer, ik kan hem op zo’n moment weer zien en ruiken. Het is zó echt.”Juist hierom wil Romina haar verhaal graag doen. “Ik vind het belangrijk dat mensen meer praten over de impact die misbruik heeft. Het houdt niet op als de dader dood is, of opgepakt. Je hebt levenslang. Mensen zeggen weleens goedbedoeld dat ik hem niet zoveel macht over mijn leven moet geven. Maar die gééf ik hem niet, die heeft hij gewoon. Het is geen keuze.”
THERAPIE
Lange tijd dacht Romina dat het misbruik haar eigen schuld was. “Ik zocht de reden bij mezelf. Wat had ik gedaan, waarmee had ik hem verleid? Al die tijd schaamde ik me ontzettend. Pas later besefte ik dat het niet mijn schuld was, dat een zesjarige nóóit om zoiets vraagt.”Therapie helpt haar verder. Ze begint op haar zestiende met een maandenlange deeltijdbehandeling waarin ze drie dagen per week groepstherapie volgt. Daarna volgt een jaar sekstherapie, omdat genieten van sex voor Romina nagenoeg onmogelijk is. “Echt, ik gun dit elke lotgenoot. De therapie heeft me laten zien dat het ook mooi en intiem kan zijn. Daarvoor was het gewoon verschrikkelijk. Ik wilde er niets mee te maken hebben, maar kon er daarna weer van genieten.”
Nog elke maand praat Romina met haar psycholoog over de blijvende effecten die ze ondervindt van haar misbruik. Die zullen waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen, maar dat is oké vertelt ze. “Ik ben trots dat ik al zover ben gekomen. De nachten zijn nog steeds mijn vijand, maar ik heb geaccepteerd dat het nooit ‘normaal’ zal zijn. Dankzij therapie kan ik ermee leven, in plaats van alleen overleven. Dat is een enorm verschil.”
NIET JOUW SCHULD
Met haar verhaal hoopt Romina lotgenoten te helpen. “Als iemand hier herkenning of steun uit kan halen, dan is al mijn pijn en ellende van de afgelopen jaren niet voor niets geweest. Hopelijk inspireert het anderen om hun verhaal ook te delen, al is het maar met één iemand. Blijf er niet mee rondlopen.”“Mag ik nog iets toevoegen, voor de mensen die dit lezen?”, vraagt ze. “Wat ik vooral wil meegeven: het is niet jouw schuld. Het is absoluut níet jouw schuld. Je kiest hier niet voor, het is je aangedaan. Zoek alsjeblieft een vertrouwenspersoon of professionele hulp, want je hoeft niet je hele leven gebukt te gaan onder het misbruik. Je kunt eraan werken en óók leren genieten van de mooie kanten van het leven.”
Bron: linda.nl
-
AuteurReacties