[Luka]

Dit is waarom we seksueel geweld binnen relaties niet mogen vergeten

Seksueel geweld vindt op verschillende manieren plaats. Vaak wordt er gedacht dat de aanstichter van een aanranding of verkrachting een vreemde is, maar dit hoeft helemaal niet het geval te zijn. Verkrachting vindt namelijk ook plaats binnen relaties.

In 1991 werd verkrachting, oftewel seksueel geweld, binnen het huwelijk strafbaar gesteld in Nederland. Daarvoor was het hebben van seks met je partner één van de echtelijke verplichtingen. Zelfs wanneer één van de twee partners geen toestemming gaf voor de geslachtsgemeenschap.

Seksuele zelfbeschikking
Aan het eind van de jaren zestig verkondigden Nederlandse feministen dat seksueel geweld vaak binnen het huwelijk plaatsvond. Dit had alles te maken met de ongelijke machtsverhouding tussen mannen en vrouwen, juist ook binnen seksuele relaties. Vrouwen moesten volgens hen vrij over hun lichaam kunnen beschikken, en zelf kunnen uitmaken met wie ze seks hebben en wanneer.

In 1991 werd de wet zodanig aangepast dat verkrachting binnen het huwelijk strafbaar werd. Daarnaast werd de definitie van dwang uitgebreid, geweld of de dreiging ervan werd vanaf toen niet meer als enige dwangmiddel gezien.

Vormen van seksueel geweld
Er zijn verschillende vormen van seksueel geweld binnen een relatie. Zo kan er sprake zijn van fysieke dwang, maar de man kan ook een sociale of normerende druk uitoefenen. De man eist bijvoorbeeld seks omdat hij dit als een plicht ziet binnen de relatie of omdat hij veel geld uitgeeft aan zijn vrouw en daar seks voor terug verwacht. Vrouwen gaan er vaak in mee om ruzie en geweld te voorkomen, of uit angst.

Boosheid, vijandigheid, wraak of vernedering zijn beweegredenen voor mannen wanneer het op seksueel geweld aankomt. Daarnaast zijn er mannen die hun seksuele bevrediging willen afdwingen en controle over hun partner willen verkrijgen. Verder wordt een klein percentage mannen als obsessieve of sadistische verkrachters beschouwd. Zij willen extreme of perverse seks uitoefenen of vanuit lust hun partner pijn doen.

Gevolgen
Slachtoffers van seksueel geweld binnen een relatie hebben verschillende lichamelijke klachten. Daarnaast zijn zeer ernstige psychologische problemen en stoornissen een gevolg, depressies en het post traumatisch stress syndroom (PTSS) komen bijvoorbeeld vaak voor. Uit onderzoek blijkt zelfs dat slachtoffers een hoger risico lopen op het plegen van zelfmoord en moord.

Wanneer seksueel geweld in combinatie met fysieke en geestelijke mishandeling plaatsvindt, zijn de gevolgen nog heftiger en ernstiger. Het kan op lange termijn zelfs zorgen voor een verandering in de persoonlijkheidsstructuur.

Groeiend bewustzijn
In België worden er de laatste jaren steeds meer meldingen van aanranding of verkrachting binnen een relatie gedaan bij de politie. Volgens expert partnergeweld Helen Blow is dit mogelijk het gevolg van een groeiend bewustzijn. “Door zaken als #MeToo zien mensen in dat aanranding en verkrachting niet tolereerbaar zijn, ook niet binnen vaste relaties”, vertelt ze.

Ines Keygnaert (UGent), nationaal coördinator van de Zorgcentra na Seksueel Geweld (ZSG), vertelt dat seksueel partnergeweld melden lang een taboe is geweest. “Bij onze partner is het moeilijker om het als geweld te zien. Als die zin heeft in seks en zich opdringt, gaan velen denken dat ze dat moeten accepteren”, zegt Keygnaert. Desalmiettemin is er altijd sprake van grensoverschrijdend gedrag wanneer er geen wederzijdse toestemming is en de seksuele handeling tegen iemands wil in gaat.

Hulp zoeken bij seksueel geweld
Wanneer jij vindt dat er sprake is van seksueel geweld, is het verstandig om professionele hulp te zoeken. In Nederland kunnen slachtoffers van seksueel geweld terecht bij een Centrum Seksueel Geweld. Er zijn er zestien door heel Nederland. Slachtoffers van seksueel geweld krijgen hier alle benodigde zorg en aandacht op één plek. Dit bestaat onder andere uit een sporenonderzoek en medische en psychische hulp.

Bron: Bedrock >>

[Luka]

Als gezond leven een ongezonde obsessie wordt: ‘Ik moest van mezelf minimaal 25.000 stappen per dag zetten’

Sporten is gezond, net als een beetje op je voeding letten, maar wat als het een obsessie wordt? Mensen met Body Dysmorphic Disorder (BDD) streven zo fanatiek naar een gezond leven, dat het ongezonde vormen aanneemt.

“Zelfs op vakantie kon ik niet stoppen. Terwijl anderen bij het zwembad zaten, was ik rondjes aan het lopen in m’n kamer.”

Psychiater Nienke Vulink werkt in het Amsterdam UMC, locatie AMC op de afdeling angst- en dwangstoornissen. Zij verdiepte zich de afgelopen jaren in Body Dysmorphic Disorder (BDD). “Orthorexia, sportverslaving, anorexia athletica of bigorexia. Hoewel ze een net iets andere uitwerking hebben, valt het allemaal onder de paraplu van Body Dysmorphic Disorder (BDD).”

Sociaal geaccepteerd

“Bij BDD is er sprake van een lichaamsbeeldstoornis. Dat zijn bijvoorbeeld eetstoornissen als anorexia en boulimia, maar BDD-patiënten hebben vaak een nog “waanachtiger beeld” van hun eigen lijf en de sterkte van die overtuiging is ook nog groter. Ook wetenschappelijk onderzoek laat zien dat er overeenkomsten, maar ook verschillen zijn in de manier van waarneming bij patiënten met BDD en eetstoornissen”, aldus Vulink. Volgens haar heeft 80 tot 90 procent van de BBD-patiënten een zeer sterke overtuiging dat er met hun uiterlijk iets mis is. “Bij bijvoorbeeld de musculodysfore stoornis is men overmatig bezig met het behalen van spiermassa. Waarbij gedragingen dwangmatig worden, zoals sporten of diëten, en psychisch lijden ontstaat. Zoals angstklachten of disfunctionaliteit.”

Over sportverslaving en andere vormen van BDD, is vrij weinig bekend. Er is volgens Vulink weinig onderzoek hiernaar gedaan. Hoe dat komt? “Deze aandoening streeft naar gezond gedrag. Dat wordt in onze maatschappij aangemoedigd en sociaal geaccepteerd. Wanneer dit gezonde gedrag van sporten overgaat in problematisch gedrag, wordt dit niet voldoende herkend of erkend.” Volgens de psychiater zijn sportscholen de plek waar mensen met BDD-neigingen, specifiek dit subtype musculodysfore stoornis, zich begeven. “Sportinstructeurs herkennen het wel, maar het is moeilijk om deze mensen in de spreekkamer te krijgen.”

Doorslaan

Veel trainen of een gezonde leefstijl, wanneer wordt zoiets problematisch? “Middelengebruik, dwangmatig diëten of belemmeringen in het dagelijks leven, zijn zorgelijke ontwikkelingen. Maar als iemand iedere dag in de sportschool verschijnt, is dat ook al een signaal om in gesprek te gaan en vragen te stellen”, aldus Vulink.

De Haarlemse Mieke Terlouw (40) durft inmiddels eerlijk toe te geven dat ze met een sportverslaving worstelde. Ze schreef het boek de In de waan van het Leven over de zelfmoord van haar vader en de impact daarvan op haar leven. Haar sportverslaving begon zo’n tien jaar geleden. “Ik had toen net een fase van feesten en drugs achter de rug. De prikkels en afleiding die ik eerder uit het uitgaan haalde, vond ik vervolgens in marathons. Ik wilde gezond zijn, ging veel trainen en sloeg daarin compleet door. Sporten werd mijn oplossing voor alles. Zelfs als ik blessures had, moest ik van mezelf doorgaan.”

‘Doe even relaxt’

Door zo obsessief met sport en haar lichaam bezig te zijn, was het makkelijker voor Terlouw om haar verdriet te negeren. “Zoals dat vaak bij verslavingen gaat, wil je bij een sportverslaving zo min mogelijk voelen. Ik wilde daarom nooit niets doen, want dan kwamen er allerlei gedachten en gevoelens naar boven. Daardoor kreeg ik steeds meer drang om te sporten. Soms wel drie uur per dag. En als ik op vakantie niet genoeg bewoog, kon ik amper ontspannen.”

Mensen in de omgeving van Terlouw verbaasden zich over haar sportdrang. “Het draaide allemaal om calorieën verbranden en endorfines aanmaken. Vrienden zeiden soms tegen me: ‘Doe even relaxt’. Dan wimpelde ik dat af en vond ik hen ongedisciplineerd.”

Maar het overmatige sporten eiste zijn tol bij Terlouw. “Ik kreeg last van m’n rug en knieën. En ondanks verschillende klachten bleef ik hardlopen en krachttraining doen. Mijn rug riep eigenlijk tegen me: ‘Stop!’ Terlouw vertelt dat ze liever aan drugs verslaafd was geweest dan aan sporten. Waarom? “Bij drugs weten we allemaal dat het slecht voor ons is, maar rondom sporten hangt een ander imago. Daarnaast kun je van drugs afkicken en het nooit meer aanraken. Maar nooit meer sporten is dan ook weer niet echt gezond. Je moet dus leren omgaan met het middel waaraan je verslaafd bent.”

Hartklachten

De Friese Marit Dijkstra (24) zit eigenlijk nog middenin die worsteling waar zowel Vulink als Terlouw over vertellen. “Ik heb een vertekend lichaamsbeeld, bewegingsdrang en dwang en een eetstoornis.” Een strijd die ze nu al zo’n vier jaar voert. “Extreem sporten”, noemt Dijkstra haar bewegingsdrang. “Ik moest van mezelf minimaal 25.000 stappen per dag zetten, ging soms uren wandelen, hardlopen, voetballen en mocht amper zitten. Maar het nam vormen aan waardoor ik het zelf niet meer leuk vond. “Ik was alleen nog maar bezig met: ‘Hoeveel verbrand ik?’ ‘Hoeveel loop ik?’ Het bewegen ging voor alles. Met mensen afspreken, vermeed ik zoveel mogelijk. En als het slecht weer was of ik toch een drukke agenda had, dan was er paniek.”

“Toen ik vorig jaar een groepsreis maakte naar Zuid-Afrika, kon ik me eigenlijk alleen maar druk maken om het stilzitten in het vliegtuig of tijdens de safari. Terwijl anderen bij het zwembad zaten, was ik rondjes aan het lopen over het terrein of in m’n kamer.” Dijkstra verloor veel gewicht, maar kreeg ook last van haar gewrichten, spieren, hartklachten en was oververmoeid. “Mensen in mijn omgeving vertelden me natuurlijk dat ik moest minderen, maar het lukte me niet.” Toen haar hartklachten nog extremer werden, concludeerde een cardioloog dat het hart van Dijkstra de inspanningen niet aankon. “Ik moest abrupt stoppen met bewegen en mag nu nog beperkt wandelen. Maar onder de 10.000 stappen per dag komen is voor mij geen optie. Eigenlijk nog steeds niet.”

Dijkstra vertelt dat het stoppen met sporten voor haar dubbel is. “Ik heb in eerste instantie heel veel gehuild. Aan de ene kant voelde ik paniek, maar aan de andere kant ook opluchting. Ik was er namelijk zo klaar mee, maar ik kon niet stoppen.”

Oorzaken

Psychiater Vulink legt uit dat BDD vaak voortkomt uit een aantal factoren. Genetica, trauma en persoonlijkheid spelen daarbij een rol. “Rond de 70 procent van de BDD-patiënten heeft traumatische levenservaringen meegemaakt. Dat kan te maken hebben met pesten, seksueel misbruik of emotionele verwaarlozing. Maar ook persoonlijkheidskenmerken als perfectionisme zien we vaak terug. Daarnaast merken we ook veelvuldig dat uiterlijk van groot belang was in het gezin van herkomst of de omgeving van opgroeien. Veel patienten zijn dus opgegroeid in een omgeving waarin de identiteit veelal bepaald werd door hoe je eruit ziet.”

Terlouw legt uit dat ze lange tijd worstelde met een laag zelfbeeld.
“Ik vond mezelf dik, lelijk en voelde veel schaamte, maar die overtuiging zat heel diep.” Ze omschrijft zichzelf als ‘een bonk schaamte’. “Op de middelbare school werd ik rood en begon ik te zweten als ik moest praten. Die schaamte ging uiteindelijk op mijn uiterlijk zitten. Het sporten verlichtte die pijn.”

Zelfdoding

Zo’n sportverslaving vergt heel wat discipline. Dat herkent Terlouw ook bij zichzelf. “Die bewijsdrang en discipline heb ik altijd gehad. Ook in mijn werk was dat aan de orde. Ik wilde het heel graag goed doen, gezien en erkend worden en liet daar mijn eigenwaarde van afhangen.”

Inmiddels kan Terlouw haar obsessieve gedrag verklaren. Ze worstelde in haar puberteit al met een eetprobleem. “Mijn ouders scheidden toen ik elf jaar was en mijn moeder verliet het gezin. Daarnaast kampten mijn vader en moeder met psychische problemen. Het vertrek van mijn moeder is bij mij een diepgeworteld trauma geworden. Daar komt ook de schaamte vandaan. Ik schaamde me voor het feit dat mijn moeder niet voor me kon zorgen.” Terlouw werd grotendeels opgevoed door haar vader, maar die besloot uiteindelijk uit het leven te stappen. Voor Terlouw het moment dat ze niet meer terug kon. “Toen mijn vader zelfmoord pleegde, ging ik heel diep en moest ik wel in therapie. “

Social media

Op social media ontbreekt het niet aan afgetrainde lichamen en deelt men graag hun sportprestaties. Maar moedigen social media-kanalen BBD aan? Vulink maakt zich daar wel zorgen over. “Uit onderzoek is gebleken dat social media een negatief effect heeft op het lichaamsbeeld. We weten ook dat BDD-patiënten veel tijd op social media spenderen en dat hoor ik ook in de kliniek.” Obsessief social media-gebruik hoort volgens Vulink bij de dwangrituelen van BDD-patiënten. “Sommigen maken wel duizend foto’s per dag en dan is er maar eentje goed genoeg. Maar er zijn tegenwoordig ook apps die jouw foto’s een cijfer geven of adviseren welke cosmetische ingreep je moet ondergaan. Dat is zeer zorgelijk.”

De 24-jarige Dijkstra herkent dit. “Mensen moedigden mij aan. Je krijgt veel complimenten en er wordt je continu verteld dat je ‘goed bezig’ bent. Dat maakt het alleen maar ingewikkelder.” Dat gebeurt ook op social media. “Ook daar zie je beelden waarmee je jezelf gaat vergelijken.”

Onderzoek

Wat betreft behandeling legt de psychiater uit dat BDD-patiënten vaak medicatie en therapie krijgen. “Dat is vaak een combinatie van moderne antidepressiva en cognitieve gedragstherapie. Maar er komen ook steeds meer andere behandelvormen, die bijvoorbeeld richten op zelfcompassie en acceptatie. Dat soort behandelingen zien er ook veelbelovend uit.”

Vulink zou graag met sportartsen en sportscholen meer onderzoek doen naar BDD. “Hoeveel mensen hebben in de sportschool veel focus op dat uiterlijk? Ik zou graag die data in kaart willen brengen.”

Therapie

Terlouw omschrijft de periode na de zelfmoord van haar vader als donkere en depressieve jaren, waarin ze veel therapie en behandelingen onderging. “Daardoor kwam ik wel bij de kern van het probleem. Door therapie kon ik ervaringen uit het verleden verwerken en werken aan mijn eigen zelfbeeld.” En doordat ze bij de psychologische oorzaak van haar verslaving kwam, werd de drang om obsessief te sporten steeds minder. Ze geeft tegenwoordig yoga- en pilateslessen, maar sport een heel stuk minder dan voorheen. “Ik doe geen krachttraining of hardlopen meer.”

Terlouw noemt nogmaals het te lage zelfbeeld van BDD-patiënten op. “Je kunt tegen zo iemand zeggen: ‘Je bent goed zoals je bent’, maar zo werkt het niet. Iemand met een laag zelfbeeld voelt dat niet. Daarom moet je diep naar binnen om de kern van het probleem aan te pakken en dit combineren met lichaamsgerichte therapie.”

Dijkstra heeft inmiddels klinische opnames gehad en moest strenge afspraken maken omtrent bewegen. “Ik wil ervan af. Ik hoop in de toekomst weer met plezier te kunnen bewegen in plaats van drang.” Ze ondergaat momenteel psychomotorische therapie (PMT) en krijgt behandeling voor haar eetstoornis. “PMT is gericht op het lichaamsbeeld. Maar het heeft veel tijd nodig.” Dijkstra kreeg de diagnoses bordeline en persoonlijkheidsproblematiek. Dat laatste heeft voornamelijk invloed op haar omgang met emotie. “Daardoor zoek ik in andere zaken extreme controle. Dat blijkt een patroon van destructief gedrag.” Tegelijkertijd probeert ze haar hbo-opleiding af te ronden, maar haar ‘verslaving’ heeft die studie behoorlijk vertraagd. “Zo goed als het nu gaat, is het jaren niet geweest. Maar als ik eerlijk ben, gaat het nog steeds niet heel goed met me.”

Ongezond

Wanneer je volgens Terlouw vraagtekens moet zetten bij jouw eigen dieet- en sportdrang? “Zodra het sporten de overhand neemt in jouw dagelijkse leven en je andere dingen niet kunt doen. Dat je bijvoorbeeld baalt van een onverwachts etentje of daar angstig of zenuwachtig van wordt. Simpelweg omdat je dan niet kunt sporten.”

Dijkstra besefte lange tijd zelf totaal niet dat ze ongezond bezig was. “Die lijn is heel dun. Maar als het te veel ‘moeten’ wordt en het genieten verdwijnt, dan kun je vragen gaan stellen. Ik zou aanraden om dan eens een maand te stoppen met sporten. Lukt dat niet en sla je door? Dan is het wellicht raadzaam om aan de bel te trekken.” Hoewel Dijkstra behoorlijk opzag tegen het interview voor dit artikel, verzamelde ze toch al haar moed. “Het is van belang dat mensen weten dat dit speelt. Want er is toch veel onbegrip wat betreft sportverslaving en BDD. Daarnaast gaat een eetstoornis niet alleen over ‘niet eten’. Alle BDD-varianten hangen samen met een vertekend lichaamsbeeld. Persoonlijk kan ik wekenlang last hebben van een onzinnige opmerking.”

Bron: Linda >>

[Luka]

GEMIDDELD TWEE KINDEREN PER BASISSCHOOL KLAS ZIJN SLACHTOFFER VAN SEKSUEEL MISBRUIK

Seksueel misbruik komt veel voor: in elke basisschool klas zitten gemiddeld twee slachtoffers. Kinderen met een groot geheim dat ze vaak jarenlang voor zichzelf houden en waar ze onder gebukt gaan.
Dat meldt het Centrum Seksueel Geweld.

MISBRUIK
Met de campagne #durftezien wil de organisatie mensen bewust maken van de verantwoordelijkheid die we als omstanders hebben om kinderen die misbruikt worden te beschermen.

Een misvatting is dat de daders vaak onbekenden zijn, kinderlokkers met zakken vol snoep. “Weet dat seksueel misbruik niet ver weg is, maar heel dichtbij”, aldus Iva Bicanic, directeur Centrum Seksueel Geweld. “De mensen die het doen zijn gewone mensen uit onze familie- en vriendenkring. We kennen allemaal wel iemand die misbruik is overkomen of heeft gepleegd.”

BEKENDEN
In totaal is 85 procent van de plegers een bekende, zoals een vader of moeder, een broer, oom of tante, opa, oppas, vriend, buur of sportcoach. Seksueel misbruik opmerken is vaak moeilijk, omdat veel kinderen een dubbelleven leiden om zo ‘normaal’ mogelijk over te komen.

Bicanic: “Voor mij betekent #durftezien: durf onder ogen te zien dat seksueel misbruik van kinderen bestaat. Ik bedoel er niet mee: durf het misbruik letterlijk te zien, dat kan immers niet, want het gebeurt uit het zicht. Ik bedoel ook niet per se signalen van seksueel misbruik zien, want die zijn er vaak niet of zijn niet specifiek voor misbruik. Met de campagne #durftezien hopen we een intern proces bij mensen in beweging te zetten. Het is iets wat van binnen moet gebeuren bij mensen. Pas dan komt de rest. Eerst moet je onder ogen willen zien dat seksueel misbruik bestaat, en ook dichtbij is.”

Heb jij het vermoeden dat een kind in jouw omgeving slachtoffer is van seksueel misbruik? Neem dan voor informatie en advies contact op met het Centrum Seksueel Geweld. Dit kan door te bellen naar 0800-0188 of te chatten via http://www.chatmetcsg.nl.

Bron: Linda >>

[Luka]

Lucy Woesthoff maakt samen met BN’ers korte film om het taboe rond seksueel misbruik te doorbreken

Uit onderzoek is gebleken dat in iedere basisschoolklas gemiddeld twee kinderen zitten die seksueel misbruik meemaken of hebben meegemaakt. Schrijver Lucy Woesthoff maakte samen met stichting Wij zijn M en Centrum seksueel geweld een korte film. “We willen het taboe doorbreken.”

In de film zie je drie kinderen: Corrie van 7 jaar, Jasper van 10 jaar en Eva van 8 jaar. Corrie heeft het over een geheim met haar vader, Jasper doet vaak leuke dingen met zijn oom, maar er zijn ook dingen die hij niet aan zijn ouders durft te vertellen en Eva vindt het niet altijd leuk met opa, maar hij vertelt haar wél dat ze zijn favoriete kleinkind is. “Daardoor voel ik me speciaal.” De kinderen worden alledrie misbruikt door iemand die héél dichtbij staat.

IN SAMENWERKING MET BN’ERS
In de video zitten verschillende BN’ers: Art Rooijakkers, Birgit Schuurman, Isa Hoes, Femke Halsema, Karin Bloemen, Jim Bakkum, Bobbie Eden, Barbara Sloesen, Pauline Barendregt, Milouska Meulens, Marije Knevel, Beau van Erven Dorens, Jurre Geluk, Rachel Rosier, Hanneke van der Werf, Daniëlle van Grondelle, Siham Raijoul, Anne Appelo en Monique Westenberg. Zij roepen op om het taboe te doorbreken.

“Ze geven zichzelf vaak de schuld of willen de pleger of de familie beschermen.” Maar het kan ook dat ze nog te jong zijn om er woorden aan te geven of bedreigd of gemanipuleerd worden. “Deze kinderen laten vaak geen signalen zien. Ze leiden een dubbelleven om maar zo gewoon mogelijk over te komen en daardoor blijft het opgelegde geheim verborgen.”

DICHTERBIJ DAN JE DENKT
Presentator Humberto Tan vertelt in de video nóg een schokkend feit: “Wist je trouwens dat 85 procent van de plegers van seksueel misbruik een bekende is?”

Wij waarschuwen kinderen voor de kinderlokker in de bosjes of de vieze man in de speeltuin, legt zangeres en cabaretier Karin Bloemen uit in de video. Maar in de meeste gevallen zijn plegers van het seksuele misbruik volwassenen of oudere kinderen die ze goed kennen en vertrouwen. “Vaak is het iemand van wie we houden.”

“Het idee van de korte film was dat we mensen zouden raken en inspireren om de realiteit en de omvang van dit enorme probleem te zien. Met als doel om kinderen te helpen zware geheimen die ze meedragen te delen, maar ook om te proberen misbruik te voorkomen”, schrijft Lucy. “Ik wilde graag achter de schermen van nut zijn en ben daarom betrokken geweest bij brainstorms en het contacteren van mensen in mijn netwerk.” Ze is enorm trots op dit resultaat.

Wij zijn M en Centrum seksueel geweld roepen op om de video zoveel mogelijk te delen. “Deze cijfers dwingen ons de ongemakkelijke waarheid tot ons te nemen en te kijken naar onze eigen veilige en vertrouwde omgeving … om te ‘durven zien’.”

Guusje Nederhorst overleed in 2004 en in 2005 kreeg haar man Dinand Woesthoff een relatie met Lucy. De dames kenden elkaar dus niet, en toch hebben ze op een bepaalde manier contact met elkaar gehad.

Bron: Libelle >>

[Luka]

Mandy werd seksueel misbruikt door haar opa: ‘Ik hield het geheim uit angst’

De kans dat jij iemand kent in je omgeving die seksueel is misbruikt, is groot. 48% van de meisjes en 17% van de jongens maakt voor zijn of haar 18e een strafbare vorm van fysiek seksueel geweld mee. In 85% van de gevallen is de dader een bekende.

Mandy Sleijpen werd jarenlang misbruikt door haar opa. Deze traumatische ervaring wil ze nu inzetten om het taboe op seksueel misbruik bij kinderen te doorbreken met Stichting Wij Zijn M. Mandy: “Soms willen kinderen het graag vertellen, maar houden ze het geheim uit schaamte, of angst voor afwijzing. Er heerst een groot taboe op seksueel misbruik, zeker als het blijkt te gaan om een bekende van de familie. Hoe je reageert als een kind je in vertrouwen neemt, is cruciaal voor het verwerken van hun trauma.”

Geen duidelijke kenmerken
Zedenrechercheur en acteur Pieter Melsen werkt nauw samen met Stichting Wij Zijn M. Hij vertelt: “Je hoopt dat er bepaalde aanwijzingen zijn waaraan je kunt zien dat een kind seksueel misbruikt wordt, maar helaas zijn die er bijna niet. Afwijkend gedrag zoals plotseling bedplassen of sterke vermoeidheid kunnen duiden op misbruik, maar daar kan net zo goed een andere aanleiding voor zijn. De zogenaamde red flags zien ouders en andere betrokken volwassenen daarom vaak pas achteraf.”

Mandy vult aan: “Wat ik zelf wel prettig had gevonden, is als iemand met mij een open dialoog aan was gegaan. Je kunt tegen een kind zeggen: ‘Als iemand iets doet wat jij niet fijn vindt, ook als het iemand is van wie we houden, dan mag je het altijd tegen me zeggen.’ Want vaak is juist het feit dat de dader een bekende is, een reden waarom een kind niet wil vertellen wat er speelt.”

Geen vieze oude man
Dit maakte Mandy zelf ook mee, toen zij van haar achtste levensjaar tot en met haar veertiende werd misbruikt door haar opa. Hij is hiervoor veroordeeld. “Natuurlijk speelde schaamte een rol, want zoals veel plegers liet ook mijn opa mij geloven dat we het samen deden. Ik voelde me schuldig, ik had er ten slotte ook een aandeel in. Wat ik deed, zouden mijn ouders als verkeerd kunnen zien. Maar er speelde nog iets mee: ik hield van mijn opa. Hij was in mijn ogen geen vieze oude man, maar mijn grote vriend waar ik graag bij in de buurt was. Ik was bang dat ik hem kwijt zou raken. Dat weerhield me er al die jaren van om het te vertellen.”

–

‘Oh, vertel eens?’
Als een kind besluit om te vertellen dat het slachtoffer is van seksueel misbruik, is de reactie van de aanhoorder van groot belang, vertelt Pieter. “Als je schrikt, dan denkt het kind dat het iets verkeerds heeft gedaan. Ook zijn volwassenen die dit nieuws horen geneigd om veel vragen te stellen, wat ook een angstig en onveilig gevoel bij het kind oproept.”

Een goede reactie is: ‘Oh, vertel eens?’, legt Pieter uit. “Zo leg je het kind geen woorden in de mond met vragen en bied je ruimte voor het verhaal van het kind. Vel geen oordeel, reageer nuchter en ga daarna gewoon door met dagelijkse bezigheden. Zo krijgt een kind een gevoel van opluchting zonder dat het denkt dat er hevige consequenties aan verbonden zijn. Het is belangrijk dat je na zo’n gesprek overlegt met een professional om te kijken wat je het beste is voor het kind. Let ook goed op jezelf en zoek steun, want je schrik van zo’n boodschap natuurlijk toch.”

Neem het verhaal in ontvangst
Mandy: “Zoals Pieter al zegt: een kind legt de fout bij zichzelf. Toen ik het ‘geheim’ van mijn opa en mij naar buiten bracht, waren er mensen in mijn familie die het niet wilden geloven. Ze zeiden: ‘Weet je het wel zeker, is het echt zo gegaan?’. Ook legden sommige familieleden de schuld bij mij, door dingen te zeggen als ‘Je ging toch ook zelf bij hem op schoot zitten?’. Deze reacties zijn voor mij ook erg traumatiserend geweest. Je komt hierdoor namelijk terecht in een allesoverheersende twijfel. Deed ik iets verkeerd? Dan is het vast mijn schuld. Zorg ervoor dat je als ouders of betrokken volwassenen pal naast het kind blijft staan. Geloof het, neem het verhaal in ontvangst zonder het in twijfel te trekken. Alleen dan zal een kind zich veilig en gezien voelen.”

Durf te zien
Het moeilijke aan seksueel misbruik is, aldus Pieter, dat je aan een kind vaak niet veel merkt. “Er lopen twee levens door elkaar: het geheime leven en het leven dat iedereen ziet. Je ziet of merkt vaak niks aan een kind.” Mandy: “Ik heb zelf wel eens ervaren dat er per ongeluk iemand vroeger thuis kwam terwijl het misbruik plaatsvind. Ik kleedde me snel aan en kwam beneden alsof er niks gebeurd was. Je leert om het te verbloemen, je wil niet dat iemand erachter komt.”

Om dit taboe te doorbreken heeft Stichting Wij Zijn M in samenwerking met Sam en het niet-leuke geheim en het Centrum Seksueel Geweld een video gemaakt. Hierin zijn drie kinderen te zien, waar niets aan opvalt. Toch zijn ze alle drie slachtoffer van seksueel misbruik. Mandy: “Met deze video willen we laten zien dat het overal gebeurt en dat het belangrijk is dat we niet wegkijken, ook niet als de pleger iemand is van wie we houden.” De film is onderdeel van de campagne Durf te zien en wordt op 11 december gelanceerd in de Kleine Komedie in Amsterdam.
De mensen van wie we het niet willen weten
Mandy en Pieter hopen dat mensen zich door deze video realiseren dat het ook hen kan overkomen. “Seksueel misbruik heeft vaak niks te maken met een vieze man in de bosjes. Het zijn juist de mensen van wie we niet willen weten dat ze ertoe in staat zijn zoals familie, buren of vrienden. Het is belangrijk dat we ook deze scenario’s zien als realistisch, zodat we onze kinderen kunnen beschermen en kunnen helpen. Hopelijk draagt deze campagne hieraan bij.”

Meer weten? Kijk op Stichting Wij Zijn M voor meer informatie over de campagne Durf te Kijken en voor het hele verhaal van Mandy.

Bron: In de buurt Utrecht >>

[Luka]

Chanice (31) is in haar jeugd seksueel misbruikt: ‘Had het weggestopt, maar na het ongeluk kwam alles naar boven’

In onze nieuwe rubriek Leven op z’n kop gaan we in gesprek met mensen die iets hebben meegemaakt wat de koers van hun leven drastisch veranderde. Een tragisch ongeluk, afkicken van een verslaving of het verlies van een kind. Deze week: de 31-jarige Chanice, die seksueel misbruik uit haar jeugd lang wegstopte, maar na een ongeluk kwam alles naar boven.

Naam: Chanice
Leeftijd: 31
Gebeurtenis: door een ongeluk kwamen herinneringen van seksueel misbruik uit haar jeugd naar boven
Levensmotto: alles is mogelijk

Leven op z’n kop: Chanice is in haar jeugd seksueel misbruikt
„Ik heb een moeilijke jeugd gehad en ben in mijn pubertijd misbruikt door een familielid”, valt Chanice via de telefoon meteen met de deur in huis. Ze spreekt krachtig en bevestigt daarmee één van de eerste dingen die ze zegt meteen: „Transforming pain into power.” Het misbruik zorgde er namelijk voor dat ze ‘in de overlevingsstand’ ging. „Ik verdoofde mezelf vooral, ik zocht een uitweg. Heel veel feesten, drinken, eigenlijk constant op zoek naar afleidingen. Dat ging goed en viel ook niet zo op vanwege de leeftijd, dat soort dingen zijn wat normaler als je een puber bent.”

Ze is namelijk pas 14 als een familielid haar misbruikt. Chanice: „Ik was dronken, zo erg dat ik moest overgeven. Toen ik merkte dat een familielid dat mij naar bed zou brengen, mij niet aan het instoppen was, maar misbruik maakte van mij en de situatie, raakte ik volledig in shock.”

„Ik was heel erg verward en zelf lichamelijk nog niet klaar om seks te hebben. Met mijn vriendjes van toentertijd zoende ik alleen. Die normale speelse ontdekking is mij ontnomen. Ik wist helemaal niet zo goed wat er gebeurde. Uiteindelijk is er geen penetratie geweest, maar ik was in shock. Ik begreep niet helemaal wat er nou gebeurde, ik trad letterlijk een aantal keer buiten mijn lichaam. Soms viel ik in slaap, maar ik wist ook niet wat seks precies inhield. De dag erna was ik vooral bezig met of ik het nou gedroomd had of niet, en of ik bijvoorbeeld zwanger kon zijn.”

‘Ik wilde weten of ik zwanger kon zijn’
Met haar verhaal gaat ze naar een leeftijdsgenootje, een vriendin van wie ze wist dat zij al wel seksueel actief was. Ze voelde dat ze niet kon vertellen dat dit haar was overkomen en met wie, dus verzon ze een verhaal. „Ik wilde vooral weten of ik een morning after-pil moest halen of zoiets”, vertelt Chanice. „Dus verzon ik een verhaal dat ik twee vreemden op straat had zien doen wat mij was overkomen. Maar zij merkte wel dat er iets niet klopte, het werd een heel warrig verhaal. Wat moet je daar als leeftijdsgenoot ook mee? Ik adviseer daarom altijd om je verhaal te doen bij een volwassene die je vertrouwt.”

Op dat moment weet Chanice niet waarheen te gaan met wat haar is overkomen, dus houdt ze het bij zich. Ze doet van alles om het te onderdrukken, afleiding te zoeken. „Je trekt onbewust mensen aan die, ondanks dat er niet over gesproken werd, ook pijn met zich meedragen. Toen ik jaren later eenmaal openbaar mijn verhaal deed, heb ik het er met de mensen uit die tijd nog weleens over gehad. Het bleek dat vrijwel iedereen een verhaal met zich meedroeg, ondanks dat we het daar niet over hadden. We waren vooral bezig met plezier maken.”

Ik was heel erg verward en zelf nog helemaal niet met seks bezig.

Het duurt 14 jaar voordat Chanice het aan haar familie vertelt. 28 jaar was ze toen, nog maar drie jaar geleden. „In de tussentijd waren er wel een paar vriendinnen die ik langzaam had ingelicht, want dat moest eruit”, vertelt ze. „Ik ging eigenlijk gewoon door in het leven. Toen werd ik op de fiets aangereden door een auto en kon ik lichamelijk niks meer. Het ongeluk zelf was niet eens zo heftig, ik werd door een auto geschept. Maar ook daar was ik weer in shock. Ik ben gewoon opgestaan, doorgegaan. Toen heb ik zelfs nog die bestuurder getroost.” Maar het is juist die shockreactie die Chanice later zou bevrijden.

‘Moest accepteren dat mijn lichaam niet meer werkte’

In eerste instantie, nadat ze was aangereden door de auto, ging ze gewoon aan het werk. Ze werkte als kapper, maar de reguliere werkzaamheden gingen niet. Andere werkzaamheden die ze kreeg aangeboden, waren ook te veeleisend. Toen de adrenaline eenmaal was uitgewerkt, voelde ze flinke pijn in haar nek en rug. Chanice: „Na een tijdje moest ik accepteren dat mijn lichaam niet meer werkte. Ik kon niks meer, alles van de afgelopen jaren kwam eruit. Mijn lichaam merkte bij de shock die ik tijdens het ongeluk ervoer ‘hé, dit hebben we al eens meegemaakt’. Die onmacht, dat je jezelf niet kunt verweren of beschermen. Dat heeft alles losgemaakt.”

Door deze situatie komt ze in contact met lichamelijke en mentale therapieën. „Toen is het balletje gaan rollen om te kijken van: wat is er in mijn jeugd gebeurd? Ik vond de verbinding tussen lichaam en geest heel interessant, en hoeveel klachten je zelf kunt veroorzaken door stress, gedachten en trauma dat in je lichaam zit opgeslagen.”

De zoektocht naar een therapeut die bij haar past, is voor Chanice geen makkelijke. „Als ik een therapeut sprak en maar een heel klein deel van mijn leven vertelde, was het meteen ‘oh, wat heftig’. Toen dacht ik ‘dan hoef ik daar niet het hele verhaal tegen te gaan vertellen’.” Uiteindelijk komt ze wel de juiste match tegen, een haptotherapeut, die werkte met lichaam, gevoel en lichte aanrakingen. „Ik heb haar pas na een jaar of anderhalf jaar verteld dat ik in mijn jeugd misbruikt ben”, vertelt Chanice.

„Het duurde zo lang, omdat we nog zoveel andere dingen moesten bespreken en behandelen. De overgang van een gezond lichaam naar ‘ik kan niks’. Mijn therapeut moest me zelfs een keer ophalen voor een behandeling, omdat ik gewoon in elkaar zakte, ik kon niet meer lopen.” Ze ging van iemand die zich nooit ziekmeldde en zelfs na het ongeluk op haar werk verscheen, naar iemand die moest bewijzen dat haar klachten wel echt waren.

Connectie tussen lichaam en geest
Toch noemt Chanice het ongeluk het beste wat haar is overkomen. „Als het ongeluk niet was gebeurd, had ik waarschijnlijk nog met tunnelvisie geleefd. Door het ongeluk is mijn interesse in de connectie tussen lichaam en geest gewekt.” Uiteindelijk schoolt ze zichzelf om tot holistisch coach, en trok ze naar eigen zeggen vooral mensen aan met een soortgelijke geschiedenis: mensen met een jeugdtrauma. „Zij waren een soort spiegels voor mij.”

Waar het bij Chanice zelf zeker een jaar duurde voordat ze zich comfortabel genoeg voelde om het seksueel misbruik uit haar verleden te delen, merkte ze dat dat bij haar eigen klanten een stuk sneller ging. „Dat vond ik heel bijzonder. In mijn ogen is seksueel misbruik één van de grootste dingen die je kunt delen, vooral als het in de familiesfeer is gebeurd. Je vertelt eerder dat je geslagen bent als kind. Het is een taboe, er hangt schaamte omheen en je wilt het zelf zo diep mogelijk wegstoppen.” Ook noemt ze dat veel slachtoffers van seksueel misbruik een onveilig gevoel met zich meedragen. Dat gevoel wordt dan zo normaal, dat ze pas doorhebben dat ze dat bij zich droegen, als ze eruit zijn.

Nu werkt Chanice dus zelf als therapeut, op een holistische manier. „Dat betekent dat ik echt naar lichaam, geest en spiritualiteit kijk. Het is een combinatie van reiki, haptotherapie, maar ook ademhaling en familieopstellingen. Uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat ik een bepaald type klant aantrek in de praktijk, en ben ik me ook gaan specialiseren in seksueel trauma.”

In mijn ogen is seksueel misbruik één van de grootste dingen die je kunt delen, vooral als het in de familiesfeer is gebeurd. Je vertelt eerder dat je geslagen bent als kind.

Om meer aandacht te vragen voor seksueel trauma, nam ze onlangs een video op bij de Erasmusbrug. „Daarin vertelde ik dat één op de drie vrouwen en één op de vijf mannen seksueel is misbruikt. ‘En ik ben er daar één van’, zei ik. Als ik het namelijk aan mensen vertelde, waren zij echt verbaasd. Ze zeiden: ‘Je ziet het niet aan jou, je lacht, je lijkt een leuk leven te hebben, je lijkt zo sterk’. Maar van binnen vrat dat verleden aan mij. Het is een litteken dat niet weg gaat”, vertelt Chanice.

Helen van seksueel misbruik
Chanice wilde niet alleen bereiken dat mensen opener zouden zijn over misbruik, maar dat ze ook actie ondernemen om er iets mee te doen. „Het moet eruit”, zegt ze resoluut. „Het is niet genoeg om het alleen te erkennen. Dat is al heel wat, maar het heeft zo’n groot litteken achtergelaten, je moet daar iets mee. Het is bevrijdend om daarvan te helen.”

Voor Chanice is dat dubbel en dwars zo gebleken. Haar leven nu is compleet anders dan voor het ongeluk. „Ik heb mentale vrijheid, ik heb lichamelijke vrijheid. Ik luister heel goed naar mijn lichaam nu, iets dat ik voorheen niet kon. Nu kan ik me emotioneel veel beter verwoorden. Als iemand vroeger aan mij vroeg ‘wat voel je?’, dan was ik gewoon een ijsklontje, zonder gezichtsuitdrukking.” Ook zijn de relaties met de mensen om haar heen verbeterd, verdiept. „Ik doe eigenlijk niks in het leven waar ik geen zin in heb of wat moet.”

Bron: Metro Nieuws >>

[Luka]

Thomas werd verkracht: ‘Ik wil nu de zwijgcultuur in gayscene afbreken’

Thomas Garrod-Pullar (32) werd in 2017 verkracht door een man die, net als hij, in de gayscene zat. Toen hij daar met vrienden over wilde praten, haalden de meesten hun schouders op: dat hoorde er nu eenmaal bij in de scene, niet te moeilijk over doen. Sindsdien is het zijn missie om de zwijgcultuur te doorbreken.

Een paar weken geleden stond Thomas na drie jaar plotseling weer oog in oog met de man die zijn leven overhoop had gehaald. Het was tijdens de Pride-week in Amsterdam, de laatste dagen van juli. Die man kwam op twee meter afstand van hem staan, en bleef daar naar hem staren.

Dat was om hem te intimideren, zegt Thomas. Om Thomas nog maar eens in te wrijven: ik heb jou verkracht, en daar kun jij niets tegen doen.

De macht terugpakken
Dit was al vaker gebeurd. Het begon eigenlijk al meteen na de verkrachting, in 2017. Telkens hetzelfde: als ze in dezelfde club of op hetzelfde feest waren, stond die man op kleine afstand treiterig naar hem te staren. “Het gaat hem om een gevoel van macht”, zegt Thomas. “Ik maak er geen geheim van dat ik door hem verkracht ben, en hij wil mij laten weten dat hij niet bang voor me is.”

Alle voorgaande keren ging Thomas de confrontatie uit de weg. Dan ging hij naar huis. De lol was eraf. Hij voelde zich niet veilig. Maar nu besloot hij het anders aan te pakken. “Ik voelde me sterker omdat ik inmiddels weet dat ik niet alleen sta. Dat gaf me kracht. Ik zag hem en ik dacht: je gedraagt je als een kind, en ik laat me door jou niet klein krijgen. Toen heb ik de bewaking gevraagd hem bij mij weg te halen, en dat hebben ze meteen gedaan.”

Veel slachtoffers hebben met dit soort intimidatie te maken, zegt hij. “Maar nu nam ik de macht terug die hij me afgenomen dacht te hebben.”

Thomas, geboren Engelsman, groeide op in het graafschap Devon, in het zuidwesten van Engeland. Als jonge twintiger streek hij een paar jaar neer in Parijs. Hij rondde daar zijn studies bedrijfskunde en Frans af. In 2017 kwam hij naar Nederland. Eerst naar Amsterdam, nu woont hij in Rotterdam. Hij had meerdere banen in sales, onder andere voor het modemerk Karl Lagerfeld.

Een spuitje in zijn mond geduwd
En toen kwam die avond in nachtclub De School in Amsterdam-West. Hij praatte met een man die een week eerder avances had gemaakt, die hij beleefd had afgeslagen. Er werd gedronken, waarschijnlijk ook een xtc-pilletje gebruikt. Die man vroeg hem opnieuw mee naar huis. “Dat is goed”, zei ik, “maar alleen voor de gezelligheid. Niet om seks te hebben. Daar was ik heel duidelijk over. Dat vond hij prima. Er leek niets aan de hand.”

In het appartement van zijn aanvaller ging het snel. Thomas wachtte in de woonkamer terwijl de gastheer in de keuken een drankje haalde. Opeens kreeg Thomas hardhandig een spuitje in zijn mond geduwd; de vloeibare inhoud werd achter in zijn keel geïnjecteerd. “Uit een reflex slik je dan”, zegt hij. “Voordat je weet wat er gebeurt, is het al te laat.”

Hij had een dosis ghb doorgeslikt. Een drug die je versuft achterlaat. Je raakt in een roes, niet in slaap maar ook niet wakker. Je bent weerloos.

‘Zeg nou niet dat ik je verkracht heb’
Thomas herinnert zich fragmenten. Dat hij op de vloer lag in de woonkamer. Dat zijn aanvaller zei: ‘Laten we jou even in bed leggen’. Dat hij bij bewustzijn kwam, en dat die man hem aan het verkrachten was. Zonder condoom.

“Er volgde een surrealistisch gesprek”, zegt hij daarover. “Ik kon niks doen, maar ik weet dat ik vroeg: ‘Wat doe je?’ Hij antwoordde: ‘Zeg nou straks niet dat ik je verkracht heb.’ Waarop ik weer zei: ‘Maar ik had gezegd dat ik dit niet wilde, en nu doe je het toch.’ Waarop die man zei: ‘Maar je kuste me.'”

Fysiek was hij weerloos, geestelijk prentte hij zich zoveel mogelijk details in. “Omdat ik begreep dat mijn leven op dat moment veranderd was, en ik later voor mezelf zou moeten begrijpen wat er gebeurd was.”

‘Welcome to the gay scene’
Pas na een paar dagen durfde hij er met vrienden over te praten. Dat liep uit op een zware teleurstelling. Ze haalden er min of meer hun schouders over op. “Een vriend zei zelfs: welcome to the gay scene. Alsof het er nou eenmaal bij hoorde. Dat was echt traumatisch voor me. Ik begreep niks van die laconieke houding.”

Thomas schreef een brief aan een andere man, die de aanvaller ook kende. “Die schreef me terug dat hij wist dat die man een verkrachter was, dat hij me zonder meer geloofde, maar dat ik nogal de neiging had om zulke gebeurtenissen ‘verkeerd te interpreteren’. Dus ik was verkracht, maar ik had dat op de verkeerde manier geïnterpreteerd. Ik deed moeilijk om niks, zo kwam het over.”

Meer verward dan boos bleef hij achter. De totale afwezigheid van begrip, steun of hulp voelde als ‘een tweede verkrachting’, maar nu een mentale. “Je snakt naar erkenning, maar je voelt je eenzamer dan ooit.”

Na vijf weken deed hij een melding bij Roze in Blauw, het netwerk binnen de politie dat zich inzet tegen antihomogeweld. Voor een aangifte was hij te verward, zegt hij. Te onzeker ook, in een vreemd land.

Omdat hij zich niet meer veilig voelde in zijn eigen gemeenschap, ging hij bijna niet meer uit. En wanneer hij zichzelf dan toch eens dwong een ‘leuke avond’ te gaan hebben, stond hij binnen de kortste keren weer oog in oog met zijn verkrachter, en begon het getreiter opnieuw.

MenAsWell met een knipoog naar #metoo
In de zomer van 2020 zag Thomas de campagne Let’s talk about yes van Amnesty. “Die was gericht op vrouwelijke slachtoffers van seksueel geweld. Ik vroeg ze of het ook over mannen mocht gaan. Ze zeiden dat mannen er in het openbaar niet over wilden praten. Daar is mijn samenwerking over dit thema met Amnesty begonnen.”

Een paar maanden later, op een verloren avond in december 2020 – de wereld was in lockdown vanwege corona – maakte hij op Instagram een account aan onder de naam MenAsWell, een mannelijke kwinkslag op #metoo. Thomas doorbrak het stilzwijgen. Niet alleen van zichzelf, maar als het even kon ook dat van de hele gemeenschap. “Ik kon het niet langer aanzien dat de complete gayscene zwijgt over deze misdaad. Als vrouwen het slachtoffer zijn, maakt niemand daar een geheim van. Maar mannen als slachtoffer? Daarover zwijgen we.”

Sowieso zwijgen mannelijke slachtoffers van verkrachting vaker dan vrouwelijke, zegt Thomas, ook als ze hetero zijn. “Een man die slachtoffer is, dan zal je wel een zwakkeling zijn. Je kon jezelf niet beschermen. Dat is het beeld in de maatschappij. En je schaamt je daarvoor. Maar dat beeld is onzin. Ik ben niet naïef. Ik ben niet zwak. Maar het is me wel overkomen.”

Dat effect wordt nog sterker wanneer zowel de dader als het slachtoffer homoseksueel is, volgens Thomas. “In andere situaties komt een dader van verkrachting uit een ‘andere groep’. Dan begrijp je sneller dat er iets is gebeurd dat misdadig is.”

Had je jezelf maar moeten beschermen
Dat komt deels voort uit de ‘heteronormatieve opvoeding’ in de wereld, vindt Thomas. “We krijgen als kind mee: jongens moeten meisjes beschermen, en hun grenzen respecteren. En dat moet ook, uiteraard. Maar nu zit je opeens met twee jongens. Het gevoel is instinctief: jongens moeten zichzelf beschermen. Er is een lager gevoel van verantwoordelijk richting de ander, om die te beschermen en diens grenzen te respecteren. Overkomt jou geweld, dat ben je daar zelf ook verantwoordelijk voor. Had je jezelf maar beter moeten beschermen.”

En als het dan tot seksueel geweld komt, durven homoseksuele mannen daar zelden over te praten. Thomas haalt onderzoek aan van Centrum Seksueel Geweld waaruit blijkt dat een derde van de mannen nooit iemand in vertrouwen neemt hierover. Nog eens 20 procent doet dat pas na gemiddeld 31 jaar (cijfer: Male survivor partnership UK).

Zwijgcultuur in je eigen gemeenschap
“Vaak leven homoseksuele mannen met trauma’s uit hun jeugd, waarin ze anders waren. Dan kom je met vallen en opstaan in een nieuwe gemeenschap terecht, een gemeenschap van gelijken waarin je ‘eindelijk veilig bent’, en dan word je slachtoffer. Nu dreigt er gevaar vanuit je eigen gemeenschap. Dat is ongelooflijk verwarrend. En vervolgens kom je erachter dat er niet over gepraat kan worden. Je moet het maar accepteren. Ik vond dat zelf niet te begrijpen.”

Dankzij zijn Instagramberichten op MenAsWell leerde hij dat meer mannen die verwarring voelden. De reacties begonnen binnen te stromen – en dat is nooit meer opgehouden. Hij krijgt berichten van mannen die willen praten. Mannen die hun verhaal kwijt willen. En mannen die vragen of hij de namen van bepaalde mannen kan bevestigen, die in de scene bekendstaan als plegers van seksueel geweld – want ze hebben zelf ook zo’n ervaring gehad.

In september van afgelopen jaar is MenAsWell een officiële stichting geworden. Thomas werkt samen met Fonds Slachtofferhulp, kenniscentrum Rutgers, Amnesty, belangenorganisatie COC, Centrum Seksueel Geweld en de GGD. MenAsWell ontwikkelt campagnes om het onderwerp bespreekbaar te maken, geeft trainingen voor hulpprofessionals en biedt natuurlijk steun aan slachtoffers, bijvoorbeeld in de vorm van gesprekken met een therapeut. Daarnaast maken ze ‘nieuwkomers’ wegwijs in de gayscene, ‘zodat ze daarin veilig kunnen navigeren’.

 

‘Voor mannen taboe groter dan voor vrouwen’
Willy van Berlo, programmamanager Seksueel Geweld bij kennisinstituut Rutgers: “Uit onderzoek blijkt dat 34 procent van de homoseksuele mannen in 2022 te maken kreeg met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Dat gaat van ongewenste opmerkingen tot seksueel geweld, offline en online. In 2020 was dit 25 procent. De toename is waarschijnlijk toe te schrijven aan toegenomen bewustzijn.”

“Voor mannen is het taboe om erover te praten inderdaad nog groter dan voor vrouwen. Slachtoffers denken al gauw dat het hun schuld is en schamen zich daarvoor. Mannen vinden vaker dat ze weerbaar hadden moeten zijn. Het is belangrijk om dit onderwerp uit de taboesfeer te halen. Ook homoseksuele mannen kunnen slachtoffer worden van seksueel geweld. Dat blijkt uit de cijfers. Door het erover te hebben laat je zien dat ze niet de enige zijn en neem je ze serieus. Dat kan al helpen bij de verwerking, en maakt het misschien ook makkelijker om hulp te zoeken. En het zorgt er hopelijk voor dat seksueel geweld voorkomen wordt.”

“Het geeft veel kracht als mensen me hun verhaal toevertrouwen”, zegt Thomas. “It’s very empowering. Door er zelf schaamteloos over te zijn, wil ik anderen ook kracht geven.”

Maar de weg is nog lang, beseft hij. “Er komen nog altijd veel jongens van 19, 20 jaar naar me toe die er niet in bredere kring over durven te praten. Het is eeuwig zonde dat zulke jongeren, die zoveel voor de scene zouden kunnen betekenen, zich verstoppen en bang moeten zijn.”

Was dat glas wijn wel zo verstandig?
Wat ook niet helpt: verkrachting valt meestal moeilijk te bewijzen. Zelf deed Thomas in februari 2021 uiteindelijk toch aangifte. Tot vervolging kwam het niet. “Dan hoor je: het is jouw woord tegen het zijne. Ik kreeg daar eerlijk gezegd ook het gevoel dat ook de politie mij als medeverantwoordelijk beschouwde, want ja, er was alcohol gedronken, en drugs gebruikt, en dan krijg je zulke dingen… Geen fijne ervaring.”

Eerlijk vindt hij die vergelijking niet, benadrukt hij. Alcohol en drugs maken verkrachting nog niet legitiem. “Aan een vrouwelijk slachtoffer wordt er ook niet zo nadrukkelijk gevraagd of het wel verstandig was om een paar glazen wijn te drinken.”

Maar toch: de aandacht neemt toe, het onderwerp wint aan bekendheid – en vooral aan openheid. Steeds meer mannen durven het beestje bij de naam te noemen. Op die manier, hoopt Thomas, kan de gayscene het taboe doorbreken, de zwijgcultuur opheffen, en zo het probleem van verkrachting grondig aanpakken. “Ik ben er niet op uit de daders te stigmatiseren, ik wil vooral onze scene veiliger maken. Ik denk dat we uiteindelijk als gay-community het goede voorbeeld kunnen geven. Dat we iedereen, mannen en vrouwen, laten zien hoe je de grenzen van iedereen respecteert, hoe je een gemeenschap bouwt waarin je voor elkaar opkomt en elkaar beschermt.”

Waar weerstand is, komt verandering
Er moet hem nog wel een kritische noot richting bekende belangenorganisaties voor ‘de lhbti-clubs’ van het hart: “De belangstelling in die organisaties om over dit onderwerp te praten kan een stuk beter. Ik vind dat ze er nog erg aarzelend mee zijn. Ze willen liever aandacht voor positieve verhalen uit de scene. Dat is wel te begrijpen, maar echt, we móeten het hierover hebben.”

Actieve weerstand is er trouwens ook nog steeds, zegt Thomas. Berichten waarin staat: hou erover op, you are making us look bad. Maar dat verwelkomt hij. “Ik krijg vaak het verwijt dat ik de gay-community in een kwaad daglicht zet. Maar dan denk ik: zo ontwikkelen we langzaam nieuwe normen, door het gesprek te voeren. Deze mensen hebben toch een kwartier de tijd genomen om erover na te denken en mij te schrijven. Dat is, op een bepaalde manier toch, vooruitgang. Het laat zien dat we op de goede weg zijn. Waar weerstand is, is verandering in de maak.”

Bron: RTL Nieuws >>

[Luka]

Twee derde jongeren krijgt online te maken met seksueel ongepast gedrag, zo wapen je je tieners

Online misbruik van kinderen is de angst van iedere ouder. Maar hoe houd je opgroeiende kinderen online weg bij foute types? Helemaal voorkomen is onmogelijk, stellen experts. Maar wie op een goede manier in gesprek is met zijn kinderen over hun digitale wereld, helpt ze zich beter te wapenen tegen de gevaren.

Thijs Römer voerde seksgesprekken met meisjes die fan van hem waren en gaf hun tips over hoe ze zichzelf moesten bevredigen. Ook vroeg hij om naaktfoto’s. De acteur kwam met ze in contact via sociale media. Tot diep in de nacht voerde hij ‘zeer expliciete gesprekken’ met ze. Römer moet van de rechter hiervoor een maand de cel in en kreeg een werkstraf van 240 uur.

Volgens Robbert Hoving, directeur van kenniscentrum Offlimits tegen online misbruik, laat deze zaak zien dat werkelijk iedereen een dader kan zijn. ,,Veel mensen denken vaak als eerste aan een eng persoon, maar daders hebben vele gezichten. Het kan een student zijn, zoals laatst met die jongen die verdacht wordt van het afpersen van tientallen meisjes met naaktfoto’s. Maar dus ook een bekende Nederlander. Of juist iemand die dichtbij staat. Die door iedereen altijd erg aardig wordt gevonden en bij wie niemand zich zoiets bij kan voorstellen.’’

Seksueel getinte beelden gedeeld
Juist omdat iedereen een dubbelleven kan leiden, komt online ongewenst seksueel gedrag zo vaak voor. Uit cijfers van hulporganisatie WeProtect blijkt dat 68 procent van de jongeren er voor hun achttiende mee te maken heeft gehad. Volwassenen stuurden dan bijvoorbeeld seksueel expliciete beelden, of ze werden gevraagd om seksuele handelingen te doen waarbij ze zich ongemakkelijk voelden. Ook werden er seksueel getinte beelden van hen gedeeld door anderen.

Volgens Offlimits en Helpwanted, een hulplijn bij online grensoverschrijdend gedrag, is er aan de keukentafel in menig huishouden nog een wereld te winnen om jongeren beter te beschermen. Voordat kinderen mogen zwemmen, sturen ouders ze eerst op les. Maar hoe kinderen online weerbaar kunnen zijn, geven veel vaders en moeders hen niet mee. ,,Veel ouders vragen vaak wel hoe het is gegaan op school of op de sportclub, maar niet wat hun kinderen online hebben meegemaakt. Wie zijn ze tegengekomen op sociale media? En is hun weleens gevraagd om naaktbeelden naar iemand te sturen?’’ zegt Hoving van Offlimits.

Niet oordelen
Regelmatig het gesprek voeren met kinderen is volgens de experts ontzettend belangrijk. Daarin kun je ze bijvoorbeeld meegeven dat ze niet zomaar met iemand moeten chatten die ze niet fysiek kennen, laat staan afspreken. In de echte wereld ga je ook niet zomaar met iemand mee, maar online voelt dat soms veiliger. ,,Voer gesprekken over de grenzen van je kind en hun wensen. Wat vinden ze fijn en wat niet, zodat ze ook leren herkennen wat goed is en niet’’, zegt Romy Visser van Helpwanted.

Belangrijk is het volgens Hoving ook dat kinderen de vrijheid moeten voelen om altijd naar hun ouders te kunnen stappen. Dat betekent dat ouders niet moeten oordelen als er online iets vervelends gebeurt. ,,Dan moet je vooral klaar staan om te helpen en als het nodig is een hulpverlener inschakelen.’’

Bron: AD.NL >>

[Luka]

Ademhalingsexpert vertelt: ‘Als je ervaart hoeveel kracht er in jouw ademhaling zit, dan heb je goud in handen’

We doen het (gelukkig) helemaal automatisch: ademhalen. Maar dat langzaam, bewust ademhalen een tool kan zijn om meer uit het leven te halen, daar zijn nog maar weinig mensen zich écht bewust van, vertelt ademhalingsexpert en zelfbenoemd ‘ademevangelist’ Nikki van der Velden. „Als je ervaart hoeveel kracht er in jouw ademhaling zit, dan heb je goud in handen.”

Aan het begin van de corona-lockdown richtte Nikki van der Velden haar bedrijf The Breathwork Movement op. Een platform volledig gericht op ademhaling. Het doel: jou de kracht van de adem laten ontdekken zodat je met meer gezondheid, rust en geluk je leven kunt leven. Want iedereen heeft baat bij bewust ademhalen, vindt Van der Velden. In haar eigen woorden: bewust ademen is bewust leven. Metro belde met de adem-enthousiast voor uitleg en inspiratie.

Nikki van der Velden over langzaam ademhalen

We ademen allemaal automatisch. Waarom is het dan tóch verstandig om eens bij onze ademhaling stil te staan?

„Gemiddeld ademen we zo’n 20.000 keer per dag, het is dus maar goed dat we er niet continu over na hoeven te denken. Tegelijkertijd is de ademhaling bewust te sturen. Dat betekent dat je er invloed mee kunt uitoefenen op je zenuwstelsel. We zijn ons er vaak niet van bewust dat de manier waarop we ademen heel veel invloed heeft op onze staat van zijn, zowel fysiek, emotioneel en mentaal.

Toen ik hier zelf achter kwam, ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Ik was verbaasd over het feit dat ik hier niet al jaren eerder mee in aanraking was gekomen, maar ook waarom we dit niet leren op school.”

Wat kan er ‘mis’ gaan bij het ademhalen?

„De meeste mensen staan vaker ‘aan’ dan ‘uit’. Hierdoor ontwikkelen ze een adempatroon dat niet natuurlijk is, bijvoorbeeld door een ziekte of langdurige stress. Het gaat mis op het moment dat het adempatroon niet meer matcht bij de activiteit die je aan het doen bent. Laten we zeggen: wanneer je ademt alsof je een marathon aan het rennen bent, terwijl je gewoon op de bank zit.

Mensen die veel stress hebben, ademen vaak te snel, te oppervlakkig of te hoog in de borst. Als dat patroon lang aanhoudt, zie je dat mensen continu te veel aan het ademhalen zijn. Dan zet je jouw lichaam continu onder hoogspanning en stress, waardoor je gegarandeerd klachten gaat ontwikkelen.”

Over welke klachten hebben we het dan?

„Ik kan een heel lijstje opsommen: spierspanning, duizeligheid, hartkloppingen, spastische darmen… deze klachten hoeven niet per se te betekenen dat een verstoord adempatroon de oorzaak is, maar het kan er wel degelijk mee te maken hebben.”

De gunstigste manier van ademhalen
Wat is de meest gunstige manier van ademhalen? Van der Velden: „Adem langzaam, adem licht, adem laag in je lichaam, en door je neus. Altijd in- en uit door je neus. Dat zijn de basisprincicpes van een kalme, rustige ademhaling.”

Wanneer is bewust ademhalen eigenlijk op jouw pad gekomen?

„Ademhalen heeft al wel een tijd een rol gespeeld in mijn leven. Ik ben bijvoorbeeld al zo’n tien jaar met yoga en meditatie bezig, waar ademhaling ook een grote rol speelt. Maar de knop ging bij mij pas echt om toen ik een lange tijd ziek was. Ik heb anderhalf jaar last gehad van een hevige hersenschudding, post-commotioneel syndroom noemen ze dat. Ik was in die tijd actief aan het zoeken naar methodes om mijn gezondheid weer op de rit te krijgen.

In die tijd ben ik per ongeluk bij een Wim Hof-ademhalingssessie terecht gekomen. Ik dacht dat ik me had ingeschreven voor een yoga-les, maar ik kwam bij een ademhalingssessie terecht. Ook goed, dacht ik nog. Na die sessie was ik zo overweldigd door wat er toen met me gebeurde na slechts een kwartier ‘anders’ ademen. Intuïtief wist ik meteen dat ik op het juiste pad zat. Ik wilde het vaker doen en er alles over weten.”

Kan je zeggen dat een bewuste ademhaling jouw leven veranderd heeft?

„Absoluut. Een bewuste ademhaling is voor mij een enorm belangrijke factor geweest om van het post-commotioneel syndroom te herstellen. Alles begint bij de manier waarop je ademt. Het is een essentieel onderdeel van je gezondheid, net zoals eten, slapen en voldoende bewegen. Sinds ik met mijn ademhaling bezig ben, voel ik me zo veel beter. Ik ben er meer mezelf door geworden.”

De voordelen van langzaam ademhalen

Wat zijn, op korte termijn, de voordelen van langzaam ademhalen?

„Als je even rustig gaat zitten, je ogen sluit en vijf minuten focust op een langzame ademhaling, dan merk je dat direct in je lichaam. Je voelt je daarna gegarandeerd kalmer. Een paar ademteugen kan jouw hele staat van zijn veranderen. Je voelt je kalmer, zowel fysiek als mentaal. Als je kalm ademt, kalmeren ook jouw gedachten, spieren en emoties.”

En op lange termijn?

„Jouw hele interne systeem gaat optimaler functioneren. Denk aan je spijsvertering, je hartritme, je slaap wordt beter… Elk lichaam heeft iets anders nodig, dus elk lichaam krijgt te maken met andere voordelen. Adem is levensenergie, het is de energie die jouw lichaam gebruikt om te kunnen functioneren. Dat maakt een bewuste ademhaling zo’n krachtige tool, het is voor iedereen.”

Zelf beginnen met bewust ademhalen

Stel, de Metro-lezer is na dit artikel overtuigd en wil ook beginnen met langzaam ademhalen. Waar begin je?

„Het belangrijkste zit ‘m in de bewustwording. Hoe is jouw ademhaling op dit moment? Sta daar even bij stil. Herhaal dit op verschillende momenten tijdens je dag. Adem je door je mond? Adem je erg snel? Kan je jouw ademhaling vertragen, en iets ontspannen?”

De ideale ademhaling
Wat is de ‘ideale’ ademhalingsfrequentie, en wanneer adem je te snel? Van der Velden: „Per minuut heeft jouw lichaam aan acht ademhalingen genoeg. Adem jij in rust 15 tot 20 keer per minuut? Dan is er ruimte voor verbetering. Raak niet meteen in paniek, maar zie het als een kans om ermee aan de slag te gaan.”

„Bewust met je ademhaling bezig zijn, is ook een kwestie van trainen. Als jij grotere spieren wilt, dan ga je naar de sportschool om je spieren te trainen. Wil je jouw ademhalingspatroon veranderen, dan moet je dit ook trainen. Het heeft aandacht nodig, juist omdat we het onbewust doen. Het begint daarom ook bij adembewustheid: hoe meer je je bewust bent van je ademhaling, hoe makkelijker het wordt om deze aan te passen.

Het doen van ademhalingsoefeningen is daarnaast heel heilzaam. Het lijkt suf, maar het heeft een enorme impact op je systeem. Begin eens met drie keer per dag vijf minuten langzaam, bewust ademhalen. Dan train je jouw ademhaling al enorm goed. Ook deel ik op mijn website nog heel veel tips voor mensen die willen beginnen met bewust ademhalen.”

Laatste vraag: wat is voor jou de kracht van ademhaling?

„Ik vond het altijd zo cliché klinken: verander je adem, verander je leven. Maar jouw ademhaling is écht de afstandsbediening van jouw interne systeem. Die afstandbediening heb je altijd bij je. Dus als je jouw adem leert bedienen en ervaart hoeveel kracht hierin zit, dan heb je goud in handen. Dan kan je op elk moment jouw staat van zijn beïnvloeden.

Als jij weet welke ademhaling je in welke situatie toe kunt passen, dan heb je een tool voor een leven waarin je vrijer, gezonder en relaxter kunt leven. En dat is volgens mij iets waar iedereen naar op zoek is. Het is voor mij een van de meest waardevolle en gratis tools die je altijd bij je hebt, en die je altijd kunt inzetten.”

Bron: Metro nieuws >>

[Luka]

Mensen met een jeugdtrauma hebben meer kans op hart- en vaatziekten, diabetes en overgewicht. Brenda Penninx, hoogleraar psychiatrische epidemiologie onderzoekt hoe dit komt én hoe dit voorkomen kan worden. Eerste bevindingen uit een onderzoek naar hardloop-behandeling bij depressie en angststoornissen zijn bijvoorbeeld veelbelovend. De hardloop-behandeling geeft dezelfde mentale verbetering als antidepressiva, en zorgt bovendien voor een grotere vooruitgang in lichamelijke gezondheid. Dit meldt Amsterdam UMC.

Onderzoek toont aan dat de helft van de mensen met een depressie of angststoornis jeugdtrauma heeft ervaren. Mensen met een jeugdtrauma hebben bovendien meer kans op hart- en vaatziekten, diabetes en overgewicht. Over wat voor leed praten we dan?

“In onze studies onderscheiden we emotionele- en lichamelijke verwaarlozing en emotioneel-, fysiek- en seksueel geweld. Maar jeugdtrauma is heel complex, diverse trauma’s lopen vaak door elkaar heen. Een kind met jeugdtrauma maakt vaak tegelijkertijd van alles mee op dit vlak. Bepalend voor de gevolgen op latere leeftijd zijn het aantal doorgemaakte trauma’s en bovendien hoe vaak en hoe lang het plaatsvond.

Het ervaren van trauma in de vroege jeugd leidt tot een andere ontwikkeling op psychosociaal vlak. Mensen met jeugdtrauma meer last hebben van negatieve stemmingen, een laag zelfbeeld, gevoelens van schuld, onzekerheid, en angst en ze maken zich eerder zorgen dan anderen. Deze groep heeft een tot 2 keer grotere kans op het ontwikkelen van hart- en vaatziekten, diabetes en overgewicht.”

Wat maakt dat je vanwege jeugdtrauma een grotere kans hebt op lichamelijke ziektes?
“Daar is niet één simpele verklaring voor. De ongunstigere psychosociale ontwikkeling kan letterlijk leiden tot fysiologische veranderingen in het lichaam door ontregelde biologische stresssystemen. In een gezonde situatie zijn deze stresssystemen nuttig; zo versterkt het stresshormoon cortisol je afweersysteem. Maar als deze stresssystemen chronisch geactiveerd zijn, dan raken die systemen uitgeput. Allerlei processen in het lichaam worden dan geactiveerd, wat je kwetsbaar maakt voor het ontwikkelen van psychische- én lichamelijke aandoeningen.

Daarnaast zien we dat ongezonde leefstijl meer voorkomt bij mensen met jeugdtrauma. Dit kan ook bijdragen aan hun grotere kans op het ontwikkelen van hart- en vaatziekten, diabetes en overgewicht. In studies onderzochten we de biologische leeftijd – de staat waarin je lichaam zich bevindt – van mensen met jeugdtrauma. We keken hierbij naar de lengte van telomeren, zogenaamde beschermkapjes van ons DNA, die cruciaal zijn voor het verloop van de biologische veroudering, en naar veranderingen op het DNA door omgevingsfactoren en leefstijl. De biologische leeftijd van deze groep was beduidend hoger dan dat van leeftijdsgenoten zonder jeugdtrauma.”

Waarom hebben kinderen uit hetzelfde gezin op latere leeftijd niet dezelfde mate van klachten als gevolg van jeugdtrauma?
“In NESDA, een grootschalige Nederlandse studie naar depressie en angststoornissen, hebben we broers en zussen vergeleken. Binnen een gezin is er zeker meer kans op angst en depressie vanwege jeugdtrauma, maar onderling kan het verschillen. Verschillen in genetische kwetsbaarheid kunnen een verklaring zijn; broers en zussen delen gemiddeld de helft van hun DNA. Mensen kunnen dus genetisch verschillen in de mate waarin ze bij stress hun biologische stresssystemen activeren.

Maar, hoewel er omstandigheden zijn waarvan niemand betwist dat er sprake is van geweld of verwaarlozing, er is ook sprake van subjectiviteit in beleving tussen familieleden. Het kan verschillen hoe je jeugdtrauma ervaart, welke plek het krijgt in de rest van je leven. Veerkracht lijkt daarbij van belang. Bij hart- en vaatziekten, overgewicht en diabetes kijk je bovendien naar effecten in het latere leven. De jaren tussen het meemaken van trauma en het ontwikkelen van ziektes zijn ook belangrijk voor de vorming van gezondheid. Hoe je je dan ontwikkelt kan bufferen tegen de negatieve effecten van jeugdtrauma.”

Hoe kun je voorkomen dat je op latere leeftijd ziek wordt als gevolg van jeugdtrauma?
“Jeugdtrauma is zeker niet de enige risicofactor voor gezondheid, maar in studies blijkt het wel een heel consistente risicofactor. Niet onlogisch als je nadenkt over de vorming van mensen en wat er kan gebeuren als een stabiele basis ontbreekt. Je kunt een jeugdtrauma helaas niet wegnemen, maar toch kun je de invloed die het kan hebben op de rest van je leven wel verminderen. Als mensen vanwege jeugdtrauma al mentale problemen hebben ontwikkeld, weten we uit een recente studie dat deze mensen goed reageren op standaardbehandelingen met bijvoorbeeld medicatie en psychotherapie.

Ook online bestaan er diverse effectief gebleken interventies voor mensen die lichtere mentale klachten hebben. Het geeft hen bijvoorbeeld handvaten om met negatieve gedachtes om te gaan. En natuurlijk is het voor iedereen nuttig om aandacht te hebben voor een gezonde leefstijl, dit geldt zeker ook voor mensen met jeugdtrauma. Jeugdtrauma is een belangrijke risicofactor voor roken, alcohol, slecht slapen en lichamelijk inactief zijn. Leefstijlbegeleiding kan hier dus ook een belangrijke bijdrage geven aan het voorkómen van ziekten op volwassen leeftijd.”

Welke vervolgonderzoeksvragen hebben deze studieconclusies inmiddels opgeroepen?
“Binnen NESDA volgen we nu kinderen tussen de 10 en 25 jaar van patiënten met depressie en angststoornissen. Zij hebben zowel een genetische kwetsbaarheid, maar groeien ook op in een meer kwetsbare omgeving. We willen meer begrijpen over de psychosociale processen die er binnen gezinnen spelen en kijken hierbij ook weer naar de rol van het ervaren van jeugdtrauma. Het is belangrijk om kinderen die risico lopen op ontwikkeling van mentale problemen vroeg te identificeren. Preventieve online interventies kunnen voor hen al voldoende zijn. Binnen deze zogenoemde MARIO-studie onderzoeken we nu wat het effect hiervan is.

We onderzoeken daarnaast ook de effecten van leefstijlinterventies bij mensen met depressie en angststoornissen. We bekijken hoe en voor wie hardlopen de gezondheid verbetert, en hoe zich dit verhoudt ten opzichte van behandeling met antidepressiva. Eerste bevindingen tonen dat mensen die hardloop-behandeling kregen een zelfde verbetering laten zien in mentale gezondheid, maar een grotere verbetering in lichamelijke gezondheid. Het laat zien hoe belangrijk het is om meer aandacht te hebben voor leefstijlinterventies, ook in de psychiatrie.”

Bron: Nationale Zorggids >>

[Auteur]

Reacties