Seksueel geweld en seksueel misbruik van mannen en jongens

[MarkModerator]

JACOB WERD OP ZIJN 13E MISBRUIKT DOOR ZIJN MOEDER: ‘JE SCHAAMT JE DOOD’

Er is steeds meer aandacht voor seksueel grensoverschrijdend gedrag, maar het bekende verhaal is dat vrouwen slachtoffer zijn en de mannen daders. Zondagavond bij ‘Humberto’ vertelden Iva Bicanic en Jacob over mannelijke slachtoffers van seksueel misbruik.

Iva is directeur van Centrum Seksueel Geweld, Jacob werd zelf slachtoffer van seksueel geweld, toen hij nog maar 13 jaar oud was. Bij Humberto breken zij samen het taboe rondom praten over misbruik van mannen.

TABOE
Volgens Iva Bicanic is het niet raar dat er veel minder meldingen over seksueel misbruik komen van mannen. Statistisch gezien worden mannen minder vaak slachtoffer dan vrouwen, maar ook durven ze er geen melding van te maken als het wel gebeurt.

Vanuit de maatschappij komen er veel negatieve reacties als een man zegt dat hij misbruikt is door een vrouw. “Een vrouw heeft je een plezier gedaan, dat is toch fijn?” Iva noemt het het “Luckyboysyndrome”.

Daarnaast heeft een man tijdens seksueel misbruik vaak een fysieke reactie die ze verwarrend vinden. Door de stress van de gebeurtenis kunnen ze een erectie krijgen en klaarkomen. Dit levert voor mannen veel schaamte en verwarring op.

40 JAAR STILTE
Jacob wordt op zijn dertiende door zijn moeder verkracht. “Het was een hele zware gebeurtenis, emotioneel.” Ook schaamde hij zich, omdat hij de fysieke reactie die Iva eerder omschreef ook had ervaren. “Je schaamt je dood. Het is echt verschrikkelijk.”

Hij heeft destijds geprobeerd om hulp te zoeken en ging zelfs naar de huisarts met zijn verhaal. “Ik stond binnen anderhalve minuut weer buiten.” De huisarts had er geen boodschap aan.

Ook op andere plekken wilden mensen Jacobs verhaal niet horen. Dus hij leerde ermee leven. Veertig jaar lang zweeg hij over zijn trauma. Het leverde hem vele nachtmerries en moeizame seksuele relaties op. “Je bent zo stuk van binnen.”

LUISTEREN
Gelukkig kan Jacob vertellen dat het inmiddels goed met hem gaat. “Ik heb veel liefde gehad en dat scheelt. Liefde is aandacht en ruimte en zonder oordeel luisteren.” Vooral dat laatste is volgens Jacob erg belangrijk. “Luisteren doen we zo slecht.”

Iva wil aan iedereen meegeven dat we niet meer moeten oordelen als iemand vertelt over seksueel misbruik. “Je bent niet raar, je bent niet vies, je bent niet de reden dat je seksueel bent misbruikt.” Of je nou een man of een vrouw bent, iedereen verdient een luisterend oor om het misbruik te kunnen verwerken.

Bron: linda.nl

[LukaModerator]

De Britse zanger Marcus Mumford werd toen hij zes jaar oud was seksueel misbruikt, vertelde hij woensdag in een interview met GQ. In het nummer Cannibal zingt hij hier openhartig over. Volgens experts kan dit ook andere mannen helpen te praten over seksueel misbruik in hun verleden, wat nog altijd als een taboe wordt gezien.

“Het is zo dapper dat iemand dit überhaupt doet”, zegt Sabine Meulenbeld, medeoprichter van stichting Seksueel Welzijn Nederland. “Jongens en mannen zijn stoer en zelfredzaam, dat zijn de mythes waarin mannen en jongens marineren. Dus het is dapper dat Mumford dat stigma probeert te ontstijgen.”

“We weten dat mannen veel meer moeite hebben te spreken over seksueel geweld en misbruik dan vrouwen”, zegt Karlijn de Blécourt, specialist gender en seksualiteit bij Rutgers. “Maar mannen maken dit ook mee en kunnen hier net zo goed een trauma van krijgen.”

Hoewel Mumfords tekst uitzonderlijk expliciet is, zongen of spraken meer artiesten recent over hoe ze op jonge leeftijd seksueel werden misbruikt. Zo vertelde Gloria Estefan seksueel misbruikt te zijn door een familielid op negenjarige leeftijd en ook de zangeressen Demi Lovato en Sia spraken onlangs over hun traumatische seksuele ervaringen als kind. Rapper en acteur Common onthulde in zijn autobiografie Let Love Have The Last Word uit 2019 dat hij als tienjarig kind misbruikt werd.

Mumford, die bekend werd als leadzanger van de band Mumford & Sons, vergelijkt de dader in het nummer Cannibal met een kannibaal. “Ik kan je nog steeds proeven, en dat haat ik. Het was geen keuze die het brein van een kind kan maken en dat wist je”, zingt de Brit. “Je nam het eerste stukje van mij en je at het rauw op. Je viel het aan met jouw tanden en jouw lippen als een kannibaal. Jij fucking dier.”

Volgens Meulenbeld, die zelf mensen behandelt die seksueel zijn misbruikt, denken alle slachtoffers “op de een of andere manier” dat het misbruik hun schuld is en voelen ze zich alleen. Zij verwijst bij behandelingen dan ook af en toe naar interviews die beroemdheden hebben gegeven over hun ervaringen met misbruik of liedjes hierover. “De liedtekst van Mumford is explicieter dan wat ik eerder heb gehoord”. En dat is in dit geval positief, stelt zij. “Hoe explicieter je iets maakt, hoe meer je iemand in de gelegenheid stelt om zich daaraan te spiegelen, dus hoe herkenbaarder het wordt.”

–

Mumford sprak dertig jaar niet over het misbruik. Hij noemt de naam van de dader niet, maar vertelt aan GQ dat het “niet gaat om een familielid, en ook niet om iemand uit de kerk, zoals mensen misschien denken”.

Op andere nummers op zijn aankomende soloalbum vertelt de artiest over het verwerken van dit trauma. Zo zingt hij in het nummer Grace over het gesprek dat hij met zijn moeder had over het misbruik.

Volgens De Blécourt kunnen de nummers ook “een oproep aan iedereen zijn om niet zo hard te oordelen over mannen als het op hun kwetsbaarheden aankomt”. “Dat het breder bespreekbaar wordt en dus niet alleen onder mensen die het hebben meegemaakt.”

Meer dan 800 gevallen van seksueel misbruik van minderjarigen
Hoeveel kinderen in Nederland jaarlijks slachtoffer van seksueel misbruik zijn, is lastig vast te stellen, maar jaarlijks worden meer dan 800 gevallen geregistreerd, blijkt uit cijfers van het CBS.

Uit voorlopige cijfers blijkt dat er 2021 920 geregistreerde gevallen waren. Dat is ongeveer gelijk aan de voorlopige cijfers uit 2020 (910 gevallen). In 2019 waren er 1.015 gevallen.

De Blécourt benadrukt dat het goed is dat er door Mumford en initiatieven van het Centrum Seksueel Geweld meer aandacht is voor geweld voor seksueel geweld tegen jongens (en mannen). “Want uiteindelijk wil je dat ieder kind zich veilig voelt om zijn of haar verhaal te delen. Het verhaal van Mumford helpt erbij om te laten zien hoe heftig dit is, hoe impactvol.”

Het soloalbum Marcus Mumford van Marcus Mumford verschijnt op 16 september.

Bron: NOS.NL >>

[LukaModerator]

Jane werd slachtoffer van verkrachting: ‘Meewerken lijkt grootste kans op overleven’

Jaren geleden werd Jane* slachtoffer van een gewelddadige verkrachting. De dader is veroordeeld, maar alles komt weer boven, omdat zijn vriendin deze week voor de rechter moet verschijnen. “Zij gaf mij vertrouwen dat het goedkwam en dat ze dit vaker deden.”

De dader, Erno B., kreeg meermaals jarenlange celstraffen vanwege de verkrachtingen bij SM-dates. Panorama plaatste hem bij de gevaarlijkste serieverkrachters van Nederland. Dinsdag staat zijn vriendin voor de rechter. Volgens B. werkt het stel als team samen om vrouwen te ronselen, drogeren, mishandelen en te verkrachten. Jane is een van hun slachtoffers.

Jaren geleden werd Jane* slachtoffer van een gewelddadige verkrachting. De dader is veroordeeld, maar alles komt weer boven, omdat zijn vriendin deze week voor de rechter moet verschijnen. “Zij gaf mij vertrouwen dat het goedkwam en dat ze dit vaker deden.”

De dader, Erno B., kreeg meermaals jarenlange celstraffen vanwege de verkrachtingen bij SM-dates. Panorama plaatste hem bij de gevaarlijkste serieverkrachters van Nederland. Dinsdag staat zijn vriendin voor de rechter. Volgens B. werkt het stel als team samen om vrouwen te ronselen, drogeren, mishandelen en te verkrachten. Jane is een van hun slachtoffers.

‘Fight, flight, freeze’
In 2016 komt ze via haar werk als callgirl in contact met het stel. Ze spreken af in een hotel voor een sessie en dan gaat het mis. Jane wordt gedrogeerd, gewurgd, gemarteld en verkracht. “Je kunt op dat moment niets anders dan meewerken. Het is fight, flight of freeze. En als je bevroren bent weet je niet meer wat je moet doen. Behalve meewerken, omdat je dat als je grootste kans ziet om het te overleven”, zegt ze nu over die gebeurtenis tegen Hart van Nederland.

Ze heeft drie dagen in het ziekenhuis gelegen en moest daarna nog maandenlang herstellen. Ze is bang dat er nog meer slachtoffers zijn en daarom doet ze haar verhaal. “Ik vind dat vrouwen en ook mannen die dit meegemaakt hebben, hun stem mogen laten horen. Als je zoiets meegemaakt hebt, ben je krachtig genoeg om het te overleven en het is je recht om weer te gaan leven.” Jane hoopt dat eventuele andere slachtoffers zich alsnog melden bij de politie.

*Jane is een gefingeerde naam, haar echte naam is bekend bij de redactie.

Born + video: HVNL >>

[LukaModerator]

Meer aandacht voor seksueel misbruik van jongens en mannen

Seksueel misbruik: een onderwerp waar steeds meer aandacht voor is. De #metoo-beweging zorgde wereldwijd voor een stroom aan aandacht en acties. En in Nederland zelf deed het schandaal rondom The Voice een hoop stof opwaaien. Nederland werd wakker geschud. Toch? Niet helemaal. Er is te weinig aandacht voor seksueel misbruik onder jongens en mannen, zegt Iva Bicanic van het Centrum Seksueel Geweld (CSG).

Onterechte stereotypes
Hoewel na The Voice pijnlijk duidelijk werd in welke mate seksueel misbruik voorkomt, ligt de focus van het gesprek nog steeds op vrouwen en meisjes. En dat is onterecht, zegt Iva Bicanic aan tafel bij Humberto. Ons stereotype beeld – de man is de pleger, de vrouw is het slachtoffer – wordt continu in stand gehouden, zo legt ze uit. Ook de gebeurtenissen rondom The Voice, waarin dit stereotype bevestigd werd, “voeden onze blinde vlek, en dat kunnen we ons niet veroorloven,” stelt Bicanic. “Omdat mannen misschien nog wel meer te lijden hebben dan meisjes en vrouwen.”

Weinig mannen zoeken hulp
Uit recente cijfers van het CSG blijkt dat één op de vijf Nederlandse mannen ooit met een vorm van (online) seksueel grensoverschrijdend gedrag te maken krijgt. Dat varieert van een ongewenste aanraking tot verkrachting. Slechts een klein deel van hen – een op de vijf slachtoffers – zoekt professionele hulp. Terwijl ze wél last hebben van de gevolgen.

Dat jongens en mannen geen hulp zoeken en niet over hun ervaring vertellen heeft verschillende redenen. Zo spelen gevoelens van schuld en schaamte een rol. Ook verwarring over het eigen lichaam speelt een belangrijke rol. Veel slachtoffers krijgen een erectie en komen klaar tijdens het misbruik. Zij vragen zich daardoor af: ‘vond ik het dan toch lekker?’. Bovendien kunnen slachtoffers twijfelen over hun seksuele identiteit. Meer dan de helft van de mannen twijfelt daaraan na misbruikt te zijn door een andere man.

Hardnekkige mythes
Naast de beweegredenen van slachtoffers om geen hulp te zoeken, blijven ook hardnekkige maatschappelijke mythes een rol spelen. Bicanic: “Hulp zoeken na het meemaken van een aanranding of verkrachting is überhaupt al moeilijk, maar voor jongens en mannen is het extra lastig. Een derde van de misbruikte mannen heeft het zelfs nooit aan iemand verteld. Dit heeft onder andere te maken met de manier waarop we als samenleving naar mannen kijken. Als man word je geacht sterk te zijn en voor jezelf op te kunnen komen. Mannen die seksueel geweld meemaken, ervaren daardoor meer schaamte en schuldgevoelens dan vrouwelijke slachtoffers, en dat maakt het moeilijk voor hen om hulp te zoeken”.

Campagne voor mannelijke slachtoffers van seksueel geweld
Het Centrum Seksueel Geweld startte om die reden een nieuwe campagne, gericht op jongens en mannen. Met de campagne hoopt het CSG meer aandacht en bewustzijn te creëren onder deze doelgroep. Zodat zij sneller de weg vinden naar hulp.

Als onderdeel van de campagne vertellen vijf mannen over hun ervaring met seksueel misbruik. De verhalen kun je lezen op http://www.centrumseksueelgeweld.nl/mannen. Ook vinden slachtoffers van seksueel misbruik hier hulp en advies.

Bron: Fonds Slachtofferhulp >>

[LukaModerator]

Seksueel misbruik van mannen blijft moeilijk bespreekbaar

Mannelijke slachtoffers van seksueel geweld worden slecht herkend door zorgverleners. Ook durven ze er zelf vaak niet over te beginnen. „Er hangt meer schuld en schaamte omheen dan bij vrouwen.”

De man die hem later zou verkrachten stond achter de bar. H. herkende hem meteen toen hij het café in stapte. „Hij zocht al langer contact om met me af te spreken”, vertelt H. (26). „Dat had ik afgehouden, ik weet niet waarom.”

Gaybars had H. lang vermeden; daar had hij een soort sociale angst voor. Maar vorig jaar besloot hij er weer eens eentje binnen te stappen, na een dagje op een boot met een vriendin. Ze dronken cocktails, de barman gaf hen shotjes, na sluitingstijd fietsten ze met z’n drieën naar huis. Halverwege nam de vriendin afscheid, en ging H. met de man mee.

Thuis zette de man de tv aan. „Ironisch genoeg stond er een documentaire op van misbruik in de kerk”, weet H. negen maanden later nog. Hij doet zijn verhaal in kleermakerszit, thuis op de bank. Hij wil niet met naam in de krant, omdat hij niet wil dat de man hem herkent. De vriendin en zijn moeder bevestigen delen van zijn verhaal.

Hij herinnert zich nog dat hij op het bed zit, de man naar de keuken loopt, terugkomt, bij de vensterbank gaat zitten en hem een drankje geeft. Ze beginnen te zoenen. Als H. voorover buigt, wordt alles zwart. Hij heeft nog maar één beeld op zijn netvlies, van zijn been over de schouder van de man, die hem penetreert. Het volgende moment is hij wakker, moet hij naar de wc, spugen. „En het enige wat ik denk is: ik moet hier weg, ik moet hier weg, ik moet hier weg.”

Als het over seksueel geweld gaat, gaat het vaak over mannen die vrouwen iets aandoen. Niet onterecht: vrouwen zijn vaker slachtoffer dan mannen, mannen vaker dader. Maar de werkelijkheid is genuanceerder. Zo krijgen homoseksuele mannen vaker te maken met seksueel geweld dan heteroseksuele vrouwen. Van de heteroseksuele mannen is nog steeds 3 procent de afgelopen vijf jaar slachtoffer geworden van fysiek seksueel geweld, volgens cijfers van het CBS. (Biseksuele vrouwen spannen overigens de kroon met 34 procent.)

Dat er ook mannelijke slachtoffers bestaan, is „een heel groot taboe”, ziet Iva Bicanic, directeur van het Centrum Seksueel Geweld. „In beleidsstukken en in kranten gaat het de hele tijd over meisjes en vrouwen.” Ze heeft het gevoel, maar dat kan ze niet bewijzen, dat grote schandalen als dat rond The Voice of Holland het stereotype ‘man met macht overmeestert vrouw’ vergroten. „Ik heb het gevoel dat we de jongens en mannen uit het oog verliezen.”

Niet herkend
Het niet herkennen van mannen als slachtoffers is een groot probleem. Niet alleen worden zij slecht herkend door de samenleving, maar ook door zorgverleners én door slachtoffers zelf. „Mannen die slachtoffer zijn van seksueel geweld zullen niet snel zeggen: ik ben misbruikt”, zegt therapeut Jeremy Heshof, oprichter van ‘Praktijk voor mannen’. „Ze komen bij mij met algemenere hulpvragen als ‘niet kunnen genieten van seks’, ‘relaties vermijden’, ‘te veel in het hoofd zitten’.” Sommige mannen kunnen helemaal in ontkenning zijn, zegt Bicanic: „Ik heb jongens meegemaakt die zelfs als ze worden geconfronteerd met beeldmateriaal, omdat de pleger foto’s maakte, zeiden: dat ben ik niet.”

Het is voor mannen ingewikkelder dan voor vrouwen om toe te geven dat ze misbruikt zijn, zegt Heshof. „Van hen wordt veel verwacht: stoer zijn, controle hebben, emoties voor zich houden, praten over successen, niet over teleurstellingen.” Bij sommige heteromannen spelen na misbruik door een man twijfels over hun geaardheid.

Ook het vooroordeel dat mannen altijd zin hebben in seks bemoeilijkt hulpverlening. Bicanic noemt dat het „lucky-boy-fenomeen”: „Daarbij gaat men ervan uit dat mannen geen negatieve ervaringen aan seks kunnen overhouden. Als een man wordt misbruikt door een vrouw, wordt daar door vrienden vaak een beetje lacherig over gedaan.” Een op de drie mannelijke slachtoffers van boven de zestien geeft aan door een vrouw te zijn aangerand, volgens kenniscentrum Rutgers.

Waarschijnlijk liggen de misbruikcijfers onder mannen dan ook een stuk hoger. Waar een kwart van de vrouwen nooit vertelt over een misbruikervaring, is dat een derde bij de mannen, aldus Rutgers. Bicanic: „Er hangt meer schuld en schaamte omheen dan bij vrouwen. Mannen rekenen het zichzelf aan dat ze niet hebben teruggevochten. Dat wordt ook van ze verwacht. Maar in de praktijk reageert bijna iedereen hetzelfde als ze misbruikt worden, namelijk door niks te doen (freeze) of mee te werken.”

Misbruik door een vrouw
Hoe gaat dat misbruik door een vrouw vaak in z’n werk? Heshof geeft een voorbeeld uit zijn praktijk, van een knappe man die veel vrouwen achter zich aan heeft. „Een vrouw verleidde hem eens op een opdringerige, best agressieve manier. Toen kreeg hij een freeze-reactie en kreeg hij een slappe. Toen zei zij: ben je homo of zo? Daar heeft hij nu zo veel last van, dat het contact met andere vrouwen in de weg staat.”

Wat verwarrend kan zijn, is dat mannen, net als vrouwen, automatisch een ‘genitale respons’ kunnen krijgen tijdens het misbruik, zoals een erectie of zelfs klaarkomen. Daardoor is ‘gedwongen penetratie’ mogelijk. Op dit moment valt dat nog onder aanranding, maar volgens de nieuwe zedenwet, die waarschijnlijk per 2024 ingaat, zal ook gedwongen penetratie onder verkrachting kunnen vallen, volgens Bicanic. „Het mannelijke slachtoffer wordt dan gezien. De huidige ongelijkheid wordt hiermee rechtgetrokken.”

Homoseksuele mannen ‘mogen’ wat kwetsbaarder zijn dan hetero’s, zegt Heshof. Hij denkt dat zij daarom eerder over misbruik zullen beginnen. Maar daar speelt weer wat anders, zegt Thomas Garrod-Pullar, oprichter van MenAsWell, een organisatie die aandacht vraagt voor mannelijke slachtoffers van seksueel geweld. Volgens hem zijn er weinig seksuele grenzen in de gayscene. „Het is volstrekt normaal om een bar binnen te lopen en te worden betast.”

Hij spreekt zelfs van een „cultuur van verkrachting”, waarin vaak geen toestemming voor seks wordt gevraagd of gegeven tijdens seksfeesten, of seks onder invloed van drugs. „Maar ergens aanwezig zijn, betekent nog niet consent.” Ook begeeft zich vaak een kwetsbare groep in de gayscene: die van jonge jongens die online op zoek gaan naar hun eerste ervaringen, of de trein pakken voor een date.

Onderdeel van de „cultuur van verkrachting” is volgens Garrod-Pullar ook: lauwe reacties van omstanders. Nare seksuele ervaringen worden onder homo’s makkelijk gerelativeerd, zegt hij. Hij ervoer dat zelf toen hij zeven jaar geleden werd gedrogeerd en verkracht in Amsterdam. „Iemand zei daarna: ‘Welkom in de gay scene.’ Een ander: ‘Het was vast niet zijn opzet om je te verkrachten.’ Maar hij had letterlijk ghb in m’n keel gegoten! Ik was buiten bewustzijn. Ook de politie zei dat die man waarschijnlijk dacht dat ik seks wilde. Maar ik had hem drie keer gezegd dat ik dat niet wilde.” Dit soort reacties bemoeilijkten zijn herstel, zegt Garrod-Pullar.

Het was ook de aanleiding om MenAsWell op te richten. Afgelopen jaren ging hij om tafel met organisaties als Rutgers, Movisie en het COC om bewustwording te creëren voor mannelijke slachtoffers van seksueel geweld. In mei gaat MenAsWell samen met andere lhbtiq-organisaties in gesprek met Mariëtte Hamer, die een jaar geleden werd aangesteld als regeringscommissaris voor seksueel grensoverschrijdend gedrag en geweld. De commissaris laat weten de aanpak van seksuele intimidatie tegen lhbtiq’ers te willen „versterken en ondersteunen”.

MenAsWell wil vooral een gesprek op gang brengen bínnen de homogemeenschap, die nog ten onrechte zou denken dat het gevaar vooral van buiten komt, zoals in de vorm van homofobie. Maar volgens Garrod-Pullar is de scene zelf ook geen safe space. „We hebben lang gestreden voor seksuele vrijheid. Maar daar hoort ook seksuele verantwoordelijkheid bij.”

Blauwe plekken
Bij H. duurde het even voor hij besefte dat hij was verkracht. Misschien had hij toch toestemming gegeven, maar kon hij zich dat gewoon niet meer herinneren? Misschien had hij gewoon te veel gedronken? Maar toen bedacht hij dat hij nooit anale seks wil op de eerste date. „Dat was voor mij een signaal: ik was buiten bewustzijn. Ik heb hier geen toestemming voor kunnen geven.” Hij had bovendien blauwe plekken op zijn armen die hij niet kon verklaren. Zijn anus deed een week pijn.

Als hij een dag later bij zijn ouders is, krijgt hij paniek: hij realiseert zich dat hij PEP-medicatie moet nemen, tegen een mogelijke hiv-infectie. Hij komt overstuur naar beneden en vertelt het verhaal aan zijn moeder. Zij is de eerste die het woord misbruik oppert. „Dat kwam zo hard binnen”, zegt H., die breekt als hij zich het moment weer voor de geest haalt. „Je hebt het eerst niet in de gaten dat het jou is overkomen. Pas twee dagen later denk je: fuck, dit heb ik niet gewild.”

H. doet ook een melding bij de politie, maar geen aangifte. „Ze vertelden me: er is geen hard bewijs.” Sterker nog, hij was er zélf amper bij. „Ik weet niet precies wat er gebeurd is. Dat heeft hij me eigenlijk ook ontnomen.” Maar dat het heftig moet zijn geweest, vóélt hij. In de eerste weken loopt hij onbewust om vreemde mannen heen. „Mijn lichaam probeerde me te beschermen.” Nog steeds trekt hij het slecht als mensen achter hem lopen, fysiek contact met een man is nog uit den boze.

Regelmatig wisselt hij met vriendinnen ervaringen uit, maar verhalen van mannen komt hij nauwelijks tegen. „Daardoor heb ik me zo eenzaam gevoeld. Ik miste het mannelijk perspectief. Wat betekent het bijvoorbeeld om gay te zijn en dit mee te maken? Wat doet het met je mannelijkheid?”

Een GGD-medewerker wijst hem op MenAsWell, die yogalessen aanbiedt om zo mannelijke slachtoffers bijeen te brengen. „Dat was alles waar ik naar op zoek was”, zegt H. „Ik herinner me nog van die eerste les dat ik daar lag en dacht: we dragen dit samen.” De yoga helpt hem om door spanningen heen te ademen, en achteraf praten ze na.

MenAsWell wil nu beginnen met het aanbieden van groepstherapie voor misbruikte mannen. Dat zou de eerste in Nederland zijn, volgens de organisatie, en na rondvraag bij zo’n tien organisaties lijkt dat te kloppen. Eerdere pogingen om groepstherapieën voor mannen te beginnen strandden door te weinig aanmeldingen. Lotgenotencontact is her en der wel mogelijk, zoals via het forum van Lotgenoten Seksueel Geweld. Uiteindelijk viel ook bij MenAsWell het aantal aanmeldingen tegen, waardoor de groepstherapie is aangepast in een online spreekuur.

Het is niet dat mannen geen behoefte hebben aan therapie. Uit onderzoek blijkt dat mannen en vrouwen ongeveer even vaak klachten of problemen krijgen na seksueel geweld. Bij mannen komt vaak verslaving voor, agressie, slaapproblemen of angst- en stemmingsklachten. Ook hebben zij relatief vaak last van erectiestoornissen. 40 procent van de misbruikte mannen heeft PTSS-klachten, net als vrouwen.

Bekkenbodemklachten
Een „miskend probleem” bij misbruikte mannen zijn bekkenbodem- of urologische klachten, schreven onderzoekers in Huisarts en wetenschap in 2021. Fysieke en psychische schade na seksueel geweld verhogen de spanning in de bekkenbodemspieren, met pijnklachten tot gevolg. Bij 30 procent van de patiënten met een overactieve blaas bleek sprake van een seksueel trauma, aldus de onderzoekers. Maar huisartsen vragen niet naar een misbruikverleden bij mannen, schrijven ze.

Als je wel naar misbruik vraagt, maakt het uit welke woorden je gebruikt. „Vraag je: ben je verkracht, dan zeggen weinig mannen ja”, zegt Bicanic. „Maar vraag je: heb je weleens gedwongen seks gehad, dan stijgen die cijfers.” Therapeut Jeremy Heshof vraagt bijvoorbeeld: ‘Op welk moment in jouw leven is er over jouw grens heen gegaan?’ of ‘Ben je weleens gepusht?’ „Ook dat is seksueel misbruik.”

Via het Centrum Seksueel Geweld kon H. snel bij een psycholoog terecht. Daar was hij blij mee, al miste hij ook wat: „Ik wilde graag met haar praten over jong en gay zijn, maar daarover kon ik minder aansluiting bij haar vinden. Ik miste de erkenning dat mijn ervaring anders is dan die van een vrouw.”

Die erkenning krijgt hij bij de yogalessen van MenAsWell. „Ik vind het heel leerzaam om te zien hoe andere mannen dit een plek geven.” De lessen beginnen binnenkort weer. Hij kijkt ernaar uit. „Ik vind het nog moeilijk om met mannen te zijn. Bij deze groep kan ik weer vertrouwen opbouwen. Dat er ook gewoon goede jongens in de wereld zijn die niets kwaads in de zin hebben.”

Bron: NRC.nl >>

[LukaModerator]

Leven met emotionele en seksuele onzekerheid na seksueel misbruik

“Ik moet verliefd zijn om te voelen dat ik besta.”

Yoan (40) is homoseksueel. Hij werd als tiener seksueel misbruikt. Tijdens een uitwisseling in Vlaanderen, misbruikte een vriend van het gastgezin hem meerdere keren. Die daad heeft een zware impact gehad op zijn zelfvertrouwen. Schaamte, schuldgevoel en angst maakten een groot deel uit van zijn zelfontplooiing. Vandaag spelen zijn onzekerheden een grote rol in zijn dagelijkse leven, zeker op relationeel en seksueel vlak.

Volgens een enquête uit 2021 onder toezicht van prof. dr. Ines Keygnaert van de Universiteit Gent-ICRH, ervaren zo’n 48% van Belgische mannen seksueel geweld tijdens hun leven. De psychologische gevolgen van seksueel misbruik hebben op lange termijn een impact op de slachtoffers. Seksuele intimidatie gaat vaak samen met anxiety, posttraumatische stress, een laag zelfbeeld, schaamte en – in vele gevallen – depressie.

Yoan praat met Michel-Ange Vinti over de gevolgen van het misbruik dat hij meemaakte. Hij vertelt hoe moeilijk het – nog steeds – is voor hem om een gezonde relatie te hebben met een man, of om zelfs nog maar fysiek benaderd te worden. Does hoe kan hij zijn schaamte overwinnen en zijn leven seksueel vervullen?

Ik groeide op in het Waalse platteland. In het begin had ik vaak romantische relaties met meisjes. Toen ze begonnen te zeggen “O, dat is goed. Mijn lief dringt niet te veel aan op seksueel vlak,” haakte ik meestal af en begon redenen te zoeken om de relatie stop te zetten. Tijdens mijn tienerjaren had ik meer “speelse aanrakende” relaties met vrienden. En dan vonden er vrij snel een aantal gebeurtenissen plaats. Vanuit mijn standpunt speelden ze part in de constante onzekerheid waarin ik vandaag leef.

Ik ging een jaar lang bij een gastgezin gaan wonen. Tijdens die periode werd ik misbruikt door een volwassene, een vriend van de familie. En ergens in die periode besefte ik dat ik me enorm schaamde, maar ook een verlangen ervaarde. Als 15-jarige reageert je lichaam op eender welke fysieke stimulus. Ik werd gedwongen iets te doen dat ik niet wou, en tegelijk, desondanks alles, leefde er een verlangen. Het heeft me vele jaren gekost om die verhouding te begrijpen, tussen een slachtoffer van een volwassene te zijn, en een tiener die een seksueel ontwaken doorging.

Dan, nog in datzelfde jaar en vrij snel, kwam ik ongewenst uit de kast bij mijn ouders. Het was mijn gastgezin die mijn mails had gelezen en – zonder mijn weten – het hadden doorverteld aan mijn ouders. Dus toen ik verklaarde dat ik iets moest vertellen, zeiden ze dat er iets gaande was tussen mij en een man. Het misbruik was voorbij. Ik had er een einde aan gemaakt. Ik had die zaak achter me gelaten. Maar ik zat net in mijn eerste echte relatie als een gay man, met iemand die zich ook identificeerde als gay. En dus in de tijdspanne van een enkele nacht, had ik het vertrouwen met mijn ouders beschadigd. De kwestie van mijn misbruik was volledig op de achtergrond geraakt. Mijn gastgezin claimde dat ik de verhalen had verzonnen zodat mijn ouders me niet zouden afwijzen omdat ik gay ben, dat ik probeerde hun affectie te behouden.

Mijn ouders hielden me constant in de gaten, ik mocht zelfs niet meer naar buiten. Zelfs toen ik naar Brussel ging om te studeren, mocht ik er niet blijven in het weekend zodat ik niet zou uitgaan op gay plekken. En dus was er altijd wel een vorm van schaamte aanwezig, veel schuldgevoelens en heel wat anxiety in het uitzoeken wie ik ben. Die twijfels hebben zich op verschillende manieren gemanifesteerd, ik heb al angstaanvallen gehad, en depressieve periodes.

Vanaf mijn eerste dagen in Brussel, toen ik op kot ging, leerde ik de eerste jongen kennen met wie ik een prachtig liefdesverhaal heb gehad. Een aanhankelijke relatie, zoals alle verhalen van eerste liefdes. Maar het was een relatie waarin onmiddellijk ook onze onzekerheden, luid en duidelijk, zichtbaar werden. En hoewel we verboden waren uit te gaan, lukte het hem toch op de een of andere manier. Maar toen het weekend daar was, en het stil was van mijn kant, toen kwamen alle twijfels opborrelen. Het was een heel mooie romance, best intens, maar het eindigde nogal slecht. Zoals elk liefdesverhaal.

En vanaf dan ben ik altijd op zoek gegaan naar relaties die me veiligheid leken te bieden… monogamie dus. Om voor mezelf te zorgen, om ons ver weg te houden van de gay scene, wiens waarden en codes niet overeenstemden met de mijne. Zo is alles wat te maken heeft met fysieke losbandigheid iets wat mij snel stoort. Door het herhaaldelijke misbruik dat ik moest verduren, verschillende maanden lang, heeft mijn lichaam een redelijk snelle reactie en wijs ik alles af. Het is niet echt de persoon zelf die ik afwijs maar de lichamelijkheid als het te direct is. Sommigen zeggen dat ik me een beetje “als een vrouw gedraag”, heel gegenderd. Voor mij is intimiteit, het doorlopen van enkele rituelen – een goeie maaltijd delen, elkaar kunnen omarmen – een vereiste voordat ik verlangens kan krijgen en ze kan uitdrukken.

Bootycalls zijn ondenkbaar. Ik heb al heel wat geweldige mensen leren kennen op datingapps die niet enkel seks willen hebben of die seks niet als een vereiste zien. Voor mij is een bootycall volledig onmogelijk als de persoon in kwestie mij niet ziet als persoon, met een volledige persoonlijkheid. En als er zijn die het me toch voorstellen, dan zeg ik gewoon “ga iemand anders gaan zoeken.” Ik moet gezien worden als een individu met een persoonlijkheid, met kwetsbaarheden. En het is ook door die kwetsbaarheden dat vele mooie dingen kunnen bloeien.

“Waar ik altijd spijt van heb gehad, is dat ik geen steunende groep meer had.”

Het doet echt iets met me om constant de vraag te stellen waarom ik niet zoals anderen kan zijn, me kan gedragen als andere mensen, waarom seks met mij niet zo toegankelijk is als met anderen, zonder er te veel vragen bij te stellen, zonder al die angsten te moeten trotseren die ook relateren aan mijn generatie – ik zat middenin de angstcultuur rondom AIDS in de late jaren van de ‘90s.

Voor velen kan het gebruiken van ontremmende middelen bevorderend werken, of zelfs ervoor zorgen dat ze beter presteren. Er was een tijdje waarin ik ook die drugs nam, exact met de reden om seks gemakkelijker te maken. Dat was niet noodzakelijk altijd binnen gay ruimtes, soms was dat ook thuis. Maar sommige van mijn ervaringen brachten me eigenlijk in situaties waar ik achteraf bij dacht dat het best gevaarlijk was. Ik had zo’n dwangmatig gebruik, met doel te relaxeren, dat ik me er soms achteraf niets meer van herinnerde. En dan waren er andere kopzorgen: als ik iemand uitnodigde in mijn huis, zonder er iemand anders aanwezig was, was er het mogelijke gevaar voor agressie, overvallen, gijzeling en andere dingen.

Ik heb het nu wel kunnen accepteren door therapie. Toen ik mijn therapeut zag, was ik altijd aan het klagen “waarom kan ik niet zoals andere gay mannen zijn? Waarom is er zo’n druk om te presteren? Waarom pas ik niet binnen die codes?” Mijn therapeut hielp me om dit alles te verwoorden en begrijpen dat “je bent wie je bent, je hebt deze weg afgelegd en je gaat geen zelfrespect vinden door korte binnenweggetjes en psychoactieve drugs te nemen.”

Vandaag heb ik me erbij neergelegd dat ik niet meedoe aan die codes. Soms lijkt het dat, wanneer ik iemand vertel dat ik geen interesse heb in bootycalls, ik de personen die een natuurlijke lossere seksualiteit beleven veroordeel. Maar het is geen oordeel over hen dat ik vel – lang heb ik zelf ook zo mijn seksualiteit willen beleven. Maar dit is wie ik ben, en ik moet mezelf waarderen om wie ik ben, en mijn zwakke punten in achting nemen, en een gevoel van veiligheid creëren dat stabiel genoeg is zodat ik kan liefhebben en, daarnaast, ook mijn seksualiteit kan ontplooiien.

Wanneer je als twintiger uitgaat met vrienden zit je precies opeens in de marathon van het leven. Ik had een heel verslavende persoonlijkheid, ik wou alles heel intens beleven. Als ik mezelf beschrijf dan zou ik ‘hypersensitiviteit’ gebruiken, omdat ik mijn highs heel sterk ervaar en mijn lows heel zwaar ervaar. Deze verheven manier van leven komt daar op een bepaalde manier mee overeen. Met de jaren heb ik leren zeggen tegen mezelf dat wanneer vrienden na een feestje nog een ander feestje gaan doen, het oké is voor mij om naar huis te gaan of met een kleiner groepje vrienden nog iets te doen – vaker met mijn hetero vrienden dan mijn gay vrienden. Ik keer terug naar een levensstijl van minder high zijn, meer genieten van mijn weekends, en andere dingen te doen.

Ik heb nog steeds een speciale band met anxiety en angsten. Het komt meer voor wanneer ik niets doe, wanneer ik aan selfcare zou moeten doen door een boek te lezen, of een serie te kijken, of een film of zo. Op zo’n momenten komt mijn anxiety omhoog en doet me denken dat iedereen plezier aan het beleven is, een te gek leven heeft als je hun foto’s op Instagram ziet. En dan vraag ik mij af waarom ik niet zo’n aanwezigheid heb op sociale media, maar tegelijk stel ik mezelf gerust dat ‘andere’ mensen misschien gewoon niet op Instagram of dating apps zitten. Dat helpt me om de focus wat te verleggen. Waar ik altijd spijt van heb gehad, is dat ik geen steunende groep meer had. Misschien is de oplossing om je eigen groep te zoeken, iets vreedzaams, die af en toe ook eens gaat feesten.

Hoewel ik de zekerheid die monogamie brengt zeker apprecieer, voel ik me soms ook een beetje opgesloten. Ik besef dat er grenzen zijn, limieten, en ik vind het moeilijk ze zelf te stellen. Wanneer ik dan verliefd word op iemand, wil ik ze koste wat kost tevredenstellen. En dat natuurlijk ten koste van mijn eigen noden, want ik wil dat het goed gaat. Ik wil in een werkende relatie zitten, en me veilig voelen, maar ik heb het vaak moeilijk om de tijd te nemen. Tijd te geven om iets te zien een vorm aannemen, en flexibel te zijn zodat niet alles te rigide is. Hiervoor begrip hebben zal uiteindelijk helpen over die fixatie op veiligheid te raken, die tijdens het begin van een relatie verheven wordt.

Ik moet verliefd zijn om te voelen dat ik besta. De afgelopen maanden heb ik mijn best gedaan om daaraan te werken. Onlangs ervaarde ik een zoveelste teleurstelling op vlak van liefde en begreep ik dat ik desondanks alles toch besta, buiten die relatie. Maar toch blijft een relatie, verliefd zijn, een bestaansreden voor mij.

Bron: Vice >>

[LukaModerator]

Thomas werd verkracht: ‘Ik wil nu de zwijgcultuur in gayscene afbreken’

Thomas Garrod-Pullar (32) werd in 2017 verkracht door een man die, net als hij, in de gayscene zat. Toen hij daar met vrienden over wilde praten, haalden de meesten hun schouders op: dat hoorde er nu eenmaal bij in de scene, niet te moeilijk over doen. Sindsdien is het zijn missie om de zwijgcultuur te doorbreken.

Een paar weken geleden stond Thomas na drie jaar plotseling weer oog in oog met de man die zijn leven overhoop had gehaald. Het was tijdens de Pride-week in Amsterdam, de laatste dagen van juli. Die man kwam op twee meter afstand van hem staan, en bleef daar naar hem staren.

Dat was om hem te intimideren, zegt Thomas. Om Thomas nog maar eens in te wrijven: ik heb jou verkracht, en daar kun jij niets tegen doen.

De macht terugpakken
Dit was al vaker gebeurd. Het begon eigenlijk al meteen na de verkrachting, in 2017. Telkens hetzelfde: als ze in dezelfde club of op hetzelfde feest waren, stond die man op kleine afstand treiterig naar hem te staren. “Het gaat hem om een gevoel van macht”, zegt Thomas. “Ik maak er geen geheim van dat ik door hem verkracht ben, en hij wil mij laten weten dat hij niet bang voor me is.”

Alle voorgaande keren ging Thomas de confrontatie uit de weg. Dan ging hij naar huis. De lol was eraf. Hij voelde zich niet veilig. Maar nu besloot hij het anders aan te pakken. “Ik voelde me sterker omdat ik inmiddels weet dat ik niet alleen sta. Dat gaf me kracht. Ik zag hem en ik dacht: je gedraagt je als een kind, en ik laat me door jou niet klein krijgen. Toen heb ik de bewaking gevraagd hem bij mij weg te halen, en dat hebben ze meteen gedaan.”

Veel slachtoffers hebben met dit soort intimidatie te maken, zegt hij. “Maar nu nam ik de macht terug die hij me afgenomen dacht te hebben.”

Thomas, geboren Engelsman, groeide op in het graafschap Devon, in het zuidwesten van Engeland. Als jonge twintiger streek hij een paar jaar neer in Parijs. Hij rondde daar zijn studies bedrijfskunde en Frans af. In 2017 kwam hij naar Nederland. Eerst naar Amsterdam, nu woont hij in Rotterdam. Hij had meerdere banen in sales, onder andere voor het modemerk Karl Lagerfeld.

Een spuitje in zijn mond geduwd
En toen kwam die avond in nachtclub De School in Amsterdam-West. Hij praatte met een man die een week eerder avances had gemaakt, die hij beleefd had afgeslagen. Er werd gedronken, waarschijnlijk ook een xtc-pilletje gebruikt. Die man vroeg hem opnieuw mee naar huis. “Dat is goed”, zei ik, “maar alleen voor de gezelligheid. Niet om seks te hebben. Daar was ik heel duidelijk over. Dat vond hij prima. Er leek niets aan de hand.”

In het appartement van zijn aanvaller ging het snel. Thomas wachtte in de woonkamer terwijl de gastheer in de keuken een drankje haalde. Opeens kreeg Thomas hardhandig een spuitje in zijn mond geduwd; de vloeibare inhoud werd achter in zijn keel geïnjecteerd. “Uit een reflex slik je dan”, zegt hij. “Voordat je weet wat er gebeurt, is het al te laat.”

Hij had een dosis ghb doorgeslikt. Een drug die je versuft achterlaat. Je raakt in een roes, niet in slaap maar ook niet wakker. Je bent weerloos.

‘Zeg nou niet dat ik je verkracht heb’
Thomas herinnert zich fragmenten. Dat hij op de vloer lag in de woonkamer. Dat zijn aanvaller zei: ‘Laten we jou even in bed leggen’. Dat hij bij bewustzijn kwam, en dat die man hem aan het verkrachten was. Zonder condoom.

“Er volgde een surrealistisch gesprek”, zegt hij daarover. “Ik kon niks doen, maar ik weet dat ik vroeg: ‘Wat doe je?’ Hij antwoordde: ‘Zeg nou straks niet dat ik je verkracht heb.’ Waarop ik weer zei: ‘Maar ik had gezegd dat ik dit niet wilde, en nu doe je het toch.’ Waarop die man zei: ‘Maar je kuste me.'”

Fysiek was hij weerloos, geestelijk prentte hij zich zoveel mogelijk details in. “Omdat ik begreep dat mijn leven op dat moment veranderd was, en ik later voor mezelf zou moeten begrijpen wat er gebeurd was.”

‘Welcome to the gay scene’
Pas na een paar dagen durfde hij er met vrienden over te praten. Dat liep uit op een zware teleurstelling. Ze haalden er min of meer hun schouders over op. “Een vriend zei zelfs: welcome to the gay scene. Alsof het er nou eenmaal bij hoorde. Dat was echt traumatisch voor me. Ik begreep niks van die laconieke houding.”

Thomas schreef een brief aan een andere man, die de aanvaller ook kende. “Die schreef me terug dat hij wist dat die man een verkrachter was, dat hij me zonder meer geloofde, maar dat ik nogal de neiging had om zulke gebeurtenissen ‘verkeerd te interpreteren’. Dus ik was verkracht, maar ik had dat op de verkeerde manier geïnterpreteerd. Ik deed moeilijk om niks, zo kwam het over.”

Meer verward dan boos bleef hij achter. De totale afwezigheid van begrip, steun of hulp voelde als ‘een tweede verkrachting’, maar nu een mentale. “Je snakt naar erkenning, maar je voelt je eenzamer dan ooit.”

Na vijf weken deed hij een melding bij Roze in Blauw, het netwerk binnen de politie dat zich inzet tegen antihomogeweld. Voor een aangifte was hij te verward, zegt hij. Te onzeker ook, in een vreemd land.

Omdat hij zich niet meer veilig voelde in zijn eigen gemeenschap, ging hij bijna niet meer uit. En wanneer hij zichzelf dan toch eens dwong een ‘leuke avond’ te gaan hebben, stond hij binnen de kortste keren weer oog in oog met zijn verkrachter, en begon het getreiter opnieuw.

MenAsWell met een knipoog naar #metoo
In de zomer van 2020 zag Thomas de campagne Let’s talk about yes van Amnesty. “Die was gericht op vrouwelijke slachtoffers van seksueel geweld. Ik vroeg ze of het ook over mannen mocht gaan. Ze zeiden dat mannen er in het openbaar niet over wilden praten. Daar is mijn samenwerking over dit thema met Amnesty begonnen.”

Een paar maanden later, op een verloren avond in december 2020 – de wereld was in lockdown vanwege corona – maakte hij op Instagram een account aan onder de naam MenAsWell, een mannelijke kwinkslag op #metoo. Thomas doorbrak het stilzwijgen. Niet alleen van zichzelf, maar als het even kon ook dat van de hele gemeenschap. “Ik kon het niet langer aanzien dat de complete gayscene zwijgt over deze misdaad. Als vrouwen het slachtoffer zijn, maakt niemand daar een geheim van. Maar mannen als slachtoffer? Daarover zwijgen we.”

Sowieso zwijgen mannelijke slachtoffers van verkrachting vaker dan vrouwelijke, zegt Thomas, ook als ze hetero zijn. “Een man die slachtoffer is, dan zal je wel een zwakkeling zijn. Je kon jezelf niet beschermen. Dat is het beeld in de maatschappij. En je schaamt je daarvoor. Maar dat beeld is onzin. Ik ben niet naïef. Ik ben niet zwak. Maar het is me wel overkomen.”

Dat effect wordt nog sterker wanneer zowel de dader als het slachtoffer homoseksueel is, volgens Thomas. “In andere situaties komt een dader van verkrachting uit een ‘andere groep’. Dan begrijp je sneller dat er iets is gebeurd dat misdadig is.”

Had je jezelf maar moeten beschermen
Dat komt deels voort uit de ‘heteronormatieve opvoeding’ in de wereld, vindt Thomas. “We krijgen als kind mee: jongens moeten meisjes beschermen, en hun grenzen respecteren. En dat moet ook, uiteraard. Maar nu zit je opeens met twee jongens. Het gevoel is instinctief: jongens moeten zichzelf beschermen. Er is een lager gevoel van verantwoordelijk richting de ander, om die te beschermen en diens grenzen te respecteren. Overkomt jou geweld, dat ben je daar zelf ook verantwoordelijk voor. Had je jezelf maar beter moeten beschermen.”

En als het dan tot seksueel geweld komt, durven homoseksuele mannen daar zelden over te praten. Thomas haalt onderzoek aan van Centrum Seksueel Geweld waaruit blijkt dat een derde van de mannen nooit iemand in vertrouwen neemt hierover. Nog eens 20 procent doet dat pas na gemiddeld 31 jaar (cijfer: Male survivor partnership UK).

Zwijgcultuur in je eigen gemeenschap
“Vaak leven homoseksuele mannen met trauma’s uit hun jeugd, waarin ze anders waren. Dan kom je met vallen en opstaan in een nieuwe gemeenschap terecht, een gemeenschap van gelijken waarin je ‘eindelijk veilig bent’, en dan word je slachtoffer. Nu dreigt er gevaar vanuit je eigen gemeenschap. Dat is ongelooflijk verwarrend. En vervolgens kom je erachter dat er niet over gepraat kan worden. Je moet het maar accepteren. Ik vond dat zelf niet te begrijpen.”

Dankzij zijn Instagramberichten op MenAsWell leerde hij dat meer mannen die verwarring voelden. De reacties begonnen binnen te stromen – en dat is nooit meer opgehouden. Hij krijgt berichten van mannen die willen praten. Mannen die hun verhaal kwijt willen. En mannen die vragen of hij de namen van bepaalde mannen kan bevestigen, die in de scene bekendstaan als plegers van seksueel geweld – want ze hebben zelf ook zo’n ervaring gehad.

In september van afgelopen jaar is MenAsWell een officiële stichting geworden. Thomas werkt samen met Fonds Slachtofferhulp, kenniscentrum Rutgers, Amnesty, belangenorganisatie COC, Centrum Seksueel Geweld en de GGD. MenAsWell ontwikkelt campagnes om het onderwerp bespreekbaar te maken, geeft trainingen voor hulpprofessionals en biedt natuurlijk steun aan slachtoffers, bijvoorbeeld in de vorm van gesprekken met een therapeut. Daarnaast maken ze ‘nieuwkomers’ wegwijs in de gayscene, ‘zodat ze daarin veilig kunnen navigeren’.

 

‘Voor mannen taboe groter dan voor vrouwen’
Willy van Berlo, programmamanager Seksueel Geweld bij kennisinstituut Rutgers: “Uit onderzoek blijkt dat 34 procent van de homoseksuele mannen in 2022 te maken kreeg met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Dat gaat van ongewenste opmerkingen tot seksueel geweld, offline en online. In 2020 was dit 25 procent. De toename is waarschijnlijk toe te schrijven aan toegenomen bewustzijn.”

“Voor mannen is het taboe om erover te praten inderdaad nog groter dan voor vrouwen. Slachtoffers denken al gauw dat het hun schuld is en schamen zich daarvoor. Mannen vinden vaker dat ze weerbaar hadden moeten zijn. Het is belangrijk om dit onderwerp uit de taboesfeer te halen. Ook homoseksuele mannen kunnen slachtoffer worden van seksueel geweld. Dat blijkt uit de cijfers. Door het erover te hebben laat je zien dat ze niet de enige zijn en neem je ze serieus. Dat kan al helpen bij de verwerking, en maakt het misschien ook makkelijker om hulp te zoeken. En het zorgt er hopelijk voor dat seksueel geweld voorkomen wordt.”

“Het geeft veel kracht als mensen me hun verhaal toevertrouwen”, zegt Thomas. “It’s very empowering. Door er zelf schaamteloos over te zijn, wil ik anderen ook kracht geven.”

Maar de weg is nog lang, beseft hij. “Er komen nog altijd veel jongens van 19, 20 jaar naar me toe die er niet in bredere kring over durven te praten. Het is eeuwig zonde dat zulke jongeren, die zoveel voor de scene zouden kunnen betekenen, zich verstoppen en bang moeten zijn.”

Was dat glas wijn wel zo verstandig?
Wat ook niet helpt: verkrachting valt meestal moeilijk te bewijzen. Zelf deed Thomas in februari 2021 uiteindelijk toch aangifte. Tot vervolging kwam het niet. “Dan hoor je: het is jouw woord tegen het zijne. Ik kreeg daar eerlijk gezegd ook het gevoel dat ook de politie mij als medeverantwoordelijk beschouwde, want ja, er was alcohol gedronken, en drugs gebruikt, en dan krijg je zulke dingen… Geen fijne ervaring.”

Eerlijk vindt hij die vergelijking niet, benadrukt hij. Alcohol en drugs maken verkrachting nog niet legitiem. “Aan een vrouwelijk slachtoffer wordt er ook niet zo nadrukkelijk gevraagd of het wel verstandig was om een paar glazen wijn te drinken.”

Maar toch: de aandacht neemt toe, het onderwerp wint aan bekendheid – en vooral aan openheid. Steeds meer mannen durven het beestje bij de naam te noemen. Op die manier, hoopt Thomas, kan de gayscene het taboe doorbreken, de zwijgcultuur opheffen, en zo het probleem van verkrachting grondig aanpakken. “Ik ben er niet op uit de daders te stigmatiseren, ik wil vooral onze scene veiliger maken. Ik denk dat we uiteindelijk als gay-community het goede voorbeeld kunnen geven. Dat we iedereen, mannen en vrouwen, laten zien hoe je de grenzen van iedereen respecteert, hoe je een gemeenschap bouwt waarin je voor elkaar opkomt en elkaar beschermt.”

Waar weerstand is, komt verandering
Er moet hem nog wel een kritische noot richting bekende belangenorganisaties voor ‘de lhbti-clubs’ van het hart: “De belangstelling in die organisaties om over dit onderwerp te praten kan een stuk beter. Ik vind dat ze er nog erg aarzelend mee zijn. Ze willen liever aandacht voor positieve verhalen uit de scene. Dat is wel te begrijpen, maar echt, we móeten het hierover hebben.”

Actieve weerstand is er trouwens ook nog steeds, zegt Thomas. Berichten waarin staat: hou erover op, you are making us look bad. Maar dat verwelkomt hij. “Ik krijg vaak het verwijt dat ik de gay-community in een kwaad daglicht zet. Maar dan denk ik: zo ontwikkelen we langzaam nieuwe normen, door het gesprek te voeren. Deze mensen hebben toch een kwartier de tijd genomen om erover na te denken en mij te schrijven. Dat is, op een bepaalde manier toch, vooruitgang. Het laat zien dat we op de goede weg zijn. Waar weerstand is, is verandering in de maak.”

Bron: RTL Nieuws >>

[Auteur]

Reacties