[Mark]

Reacties op het eerste interview van Bilal Wahib | SHOWNIEUWS

[Mark]

Bilal Wahib bij Op1

[Mark]

Patricia werd op haar 14de slachtoffer van een loverboy: ‘Wat ik heb meegemaakt kan elk kind overkomen’

Arnhem staat in de top 10 van mensenhandel en seksueel misbruik. Herman Bolhaar, nationaal rapporteur mensenhandel en seksueel geweld, meldde recent aan de Arnhemse gemeenteraad dat de daders steeds jonger worden. Een Arnhemse vertelt hoe ze als 14-jarig meisje door een jonge ‘loverboy’ stelselmatig werd misbruikt. En aan zijn vriendengroep werd uitgeleend.

,,Ik werd een keer op een ochtend op een vies matras in een woonkamer versuft wakker, met vier of vijf twintigers om en in me. Dat waren vrienden van mijn ‘vriend’, op wie ik dolverliefd was. Ik was toen net 14 jaar. Dat misbruik ging daarna gewoon door, jarenlang. Mijn ouders wisten van niks. Ook op school hebben ze niets gemerkt. Ik was een voorbeeldige leerling”. Dat zegt de 36-jarige Patricia (‘geen achternaam’), moeder van drie kinderen. Ze woont inmiddels in Dieren, maar is opgegroeid in Arnhem.

Ze heeft van haar 14- tot en met 17de jaar in het Arnhemse loverboy circuit gezeten. Ze wil graag haar verhaal doen om ouders van pubers bewust te maken van de gevaren die hun kinderen kunnen lopen. ,,Wat ik heb meegemaakt, kan elk kind overkomen. Daarvan ben ik overtuigd’’, aldus Patricia.

Mijn gevoel van eigenwaar­de was door de scheiding al aangetast, maar daalde door de situatie thuis nog meer
Patricia

Enorm gevoel van eenzaamheid
Ze groeide op in een dorp, maar na de scheiding van haar ouders besloot ze als 12-jarige om bij haar moeder in Arnhem te gaan wonen. Patricia: ,,Al na een paar maanden had mijn moeder een nieuwe vriend en alles draaide om hem. Fulltime werken, goed verdienen en status waren belangrijk.” In materiële zin ontbrak het haar zogezegd aan niets, maar wel aan liefde en aandacht. ,,Mijn gevoel van eigenwaarde was door de scheiding al aangetast, maar daalde door de situatie thuis nog meer. En de eenzaamheid die ik al voelde, nam toe”, aldus Patricia.

Op haar 13de ontmoet ze in zwembad De Koppel een circa tien jaar oudere man, die haar aanspreekt. Dat vindt ze leuk en spannend, ondanks waarschuwingen van haar vriendin. Ze raakt in de ban van hem. ,,Op dat moment had ik natuurlijk geen idee dat ik hier te maken had met een loverboy. Ik was jong en naïef.”

Ik dacht altijd: iedereen zal wel zeggen dat het mijn eigen schuld is
Patricia

Ergens in verstrikt geraakt
,,In de eerste maanden was onze relatie heel leuk, maar al gauw voelde ik dat ik ergens in verstrikt was geraakt. Mijn vriend was heel dwingend. Wilde constant weten waar ik was en wat ik deed. Ik moest altijd mijn telefoon bij me hebben, zodat ik altijd bereikbaar was. Hij wilde dat ik zoveel mogelijk bij hem was. Ik verzon smoesjes om thuis de deur uit te kunnen. Mijn moeder had niet in de gaten wat er aan de hand was. Ik kon voor mijn gevoel geen kant op. Uit angst en schaamte over wat me allemaal was overkomen, durfde ik niemand iets te vertellen. Ik dacht altijd: iedereen zal wel zeggen dat het mijn eigen schuld is.” De seksuele uitbuiting stopte pas toen ze 18 jaar was.

Na haar studie aan het Rijn IJssel College ging ze overdag in de kinderopvang werken. En ’s avonds had ze allerlei bijbanen in de horeca. ,,Ik heb altijd hard gewerkt en gestudeerd om maar niet aan mijn verleden te willen denken. Pas een paar jaar geleden heb ik daarover voor het eerst aan mijn familie en mijn vriend verteld. Toen was ik al moeder van drie kinderen.’’

Ik werd depressief. Jaren van therapie volgden. Nog steeds ben ik in behande­ling voor mijn posttrauma­ti­sche stressstoor­nis
Patricia

Verborgen trauma
,,Mijn trauma heb ik altijd verborgen weten te houden. Het kwam er pas uit toen ik zwanger was van mijn derde kind. Door een valpartij van de trap kwam ik indertijd met twee gebroken tenen thuis te zitten. Licht letsel, maar door het gedwongen stilzitten kwam alle ellende van vroeger boven. Ik werd depressief. Jaren van therapie volgden. Nog steeds ben ik in behandeling voor mijn posttraumatische stressstoornis”, aldus Patricia.

Ze is met haar verhaal nog naar de politie gestapt, maar die kon daar volgens haar twintig jaar na dato niet veel meer mee. Ze had zogezegd weinig harde informatie, zoals namen en adressen. ,,Ik had van mijn vriend, die van Koerdische komaf is, alleen een voornaam. Ik weet niet eens of dat zijn echte naam is. Ook over zijn vrienden wist ik eigenlijk niks.”

Patricia: ,,Wat mij is overkomen, kan vandaag de dag nog zoveel jongeren overkomen. Daarom is mijn advies: ouders, let goed op uw kinderen. Je kunt je kind ook nooit genoeg knuffelen en zeggen hoeveel je van haar of hem houdt, wat er op dat moment ook gaande is.”

Bron: gelderlander.nl

[Mark]

SEKSUEEL MISBRUIK KAN ELK KIND OVERKOMEN: ‘KINDEREN LATEN VAAK NIETS MERKEN’

Wat doe je als je kind onthult dat hij of zij slachtoffer is van seksueel misbruik? Het allerbelangrijkste – en allermoeilijkste – is om de kalmte bewaren, zegt directeur-bestuurder van het landelijk Centrum Seksueel Geweld, Iva Bicanic.

De klinisch psycholoog behandelt kinderen en ouders en noemt seksueel misbruik een epidemie. Want het gebeurt in elke stad, in elke wijk en sinds een paar jaar ook online.

NIETS GEMERKT VAN SEKSUEEL MISBRUIK
Iedere ouder die denkt: mij overkomt dat niet, ik heb mijn kind goed voorgelicht, think again. Het kan elk kind overkomen. Bicanic: “Ook in hechte gezinnen waar men praat over grenzen aangeven, kan het gebeuren dat een kind jarenlang wordt misbruikt door iemand zeer nabij. Zonder dat het kind ooit duidelijke signalen afgeeft.”

Samen met advocaat Richard Korver, die zij beroepsmatig regelmatig tegenkwam, besluit ze het boek Dicht bij huis – hoe steun je een kind na seksueel misbruik? te schrijven. Om handvatten te bieden aan gezinnen die dit is overkomen.

De meest prangende vraag bij ouders na misbruik, is waarom zij niets merkten. Bicanic: “Vooral na langdurig misbruik. Daar ga je zo niet vanuit. Meestal is het ook een bekende, wel bij 85 procent. Iemand die jij vertrouwde, heeft aan je kind gezeten, er seksuele dingen meegedaan en jouw kind vertelde er niets over. Ook al heb je altijd gezegd: ‘Wat er ook gebeurt, je kunt bij ons terecht en je kunt ons alles vertellen.’ Zie daar als ouders maar eens chocola van te maken.”

MACHTELOOSHEID
Ouders worstelen ieder op hun eigen manier. Uit machteloosheid kunnen ze elkaar de schuld geven. Bijvoorbeeld een ouder die een slecht gevoel bij de opvang had, terwijl de andere ouder er wilde blijven. Bicanic: “Ouders vinden dat ze niet goed hebben opgelet, ze hebben hun kind niet kunnen beschermen. Maar als jij wist dat de oppas jouw kind zou misbruiken, had je ‘m niet binnengelaten. En wat ik ouders op het hart wil drukken: kinderen laten vaak niets merken.”

Want een kind weet: als het uitkomt, gebeurt er iets verschrikkelijks met mij of de buurman, opa, mijn vader of stiefvader. De pleger, meestal een man, is bang dat het kind gaat praten en geloofd wordt. Dus zorgt hij ervoor dat een kind zich verantwoordelijk voelt, zowel voor de sex als de gevolgen en als het geheim uitkomt.

Bicanic: “Soms dreigen plegers: ‘Als je het vertelt, ga jij naar een kindertehuis of ga ik naar de gevangenis of pleeg ik zelfmoord of vermoord ik je ouders.’ Soms is het subtieler: ‘Dit doen mensen die van elkaar houden. Ja, jij kwam naar mij toe. Jij wordt zelf nat of hard, dus jij vond het ook lekker.’ Soms isoleren ze een kind: ‘Dit is ons geheimpje, niemand begrijpt dit. Niemand zal je geloven.’”

DUBBELLEVEN
Meer nog dan de pleger, doen kinderen hun best om de omgeving te laten geloven dat er niets aan de hand is. Bicanic drukt ouders op het hart: “’Het klopt niet dat je niet goed oplette, het was nooit de bedoeling dat je het zou zien. Vanuit het kinderperspectief bezien: je bent acht, je denkt er niet aan, je doet alsof het niet is gebeurd en je vertelt het niet, want anders loopt niet goed af voor jou en/of opa. Kinderen leiden een dubbelleven. En jongens zwijgen nog veel langer dan meisjes.”

Als kinderen het misbruik onthullen, komen ouders in een emotionele achtbaan terecht. Boosheid, woede, angst, schaamte en schuldgevoelens overheersen. Maar ook: wat zullen anderen denken over hen als ouders? Bicanic: “Het is zo’n moeilijke taak als ouder om je kind op te vangen én parallel daaraan met je eigen gevoelens om te gaan. Een kind van vier of veertien jaar vibreert mee met de emoties van zijn ouders. Als je erg verdrietig bent of boos blijft, dan bestaat het risico dat een kind jou gaat troosten in plaats van andersom of doet ‘ie alsof het wel gaat, of kan het verhaal terugtrekken. Alles maar om papa en mama gerust te stellen. Ik heb ouders behandeld die letterlijk zijn flauwgevallen nadat een kind het vertelde, of ineens grijs zijn geworden.”

OUDERLIJKE STRESS
Hoe kun je dus als ouder het beste reageren als je kind zegt misbruikt te zijn? Bicanic: “Kalmte uitstralen. En ik weet dat dit erg moeilijk is. Als het mijn kind zou overkomen, kun je me ook opvegen. Maar ik hoop dat ik mijzelf snel weer bij elkaar kan rapen. Zeggen: ‘Goed dat je dit vertelde, we zijn trots op je. Wat heb je van ons nodig?’ Want we weten uit wetenschappelijk onderzoek dat stress van ouders zijn weerslag op het kind heeft. Ouderlijke stress is een belangrijke voorspeller voor PTSS bij kinderen. Het grootste cadeau dat je je kind kunt geven is rustig blijven en zeggen: ‘Niemand mag op die manier aan je zitten. Je mag erover vertellen, maar het hoeft niet.’”

Ga vooral niet zelf graven naar het verhaal met de opnamefunctie van je telefoon erbij in de aanslag, want de kans bestaat dat je zo meer schade aanricht: “Je kunt onbewust suggestieve vragen gaan stellen en een kind een bepaalde kant op duwen die misschien wel niet strookt met wat er is gebeurd. Als je zoiets hoort van je kind, neem contact op met ons, het Centrum Seksueel Geweld. Wij werken samen met de zedenpolitie. Ze zijn getraind in het ondervragen van kinderen.”

BEDPLASSEN
Als je aangifte wil doen, kan er een rechtszaak volgen die ook weer effect heeft op de ouders. En dat werkt door op kinderen. Het kan zijn dat bijvoorbeeld bij een hoger beroep kinderen twee jaar na hun behandeling weer bij Bicanic in de spreekkamer zitten: “Dan is de stress in het gezin weer helemaal terug. Weer bedplassende kinderen, of kruipen tieners weer bij hun ouders in bed. Ouders hebben begrijpelijkerwijs grote moeite hun kind weer alleen de wereld in te laten gaan. Ze zouden hun kind het liefst in een doosje willen doen à la Annie M.G. Schmidt. Maar een 17-jarige die nergens alleen naartoe mag, wordt belemmerd in haar ontwikkeling. We begeleiden ouders in het weer gaan vertrouwen.”

Tegenwoordig zijn er ook goede traumabehandelingen voor kinderen in vergelijking met dertig jaar geleden, zoals EMDR en cognitieve gedragstherapie. Maar alle therapie ten spijt, soms had een kind het allemaal liever niet willen vertellen, omdat de familie uit elkaar is gevallen: “Een meisje zei tegen me: ‘Ik ben nu wees. Ik heb geen familie meer.’ Haar stiefvader misbruikte haar en moeder koos zijn kant. En ik kan je vertellen: van je wees voelen, kun je behoorlijk somber worden.”

KINDERLOKKER
Waar Bicanic maar niet aan kan wennen, is hoe lelijk de samenleving soms reageert als het over seksueel misbruik gaat: “Steun vanuit de omgeving is zo belangrijk, maar regelmatig krijgen mensen de rug toegekeerd. Je krijgt meer steun na een inbraak dan als je vertelt dat je kind is misbruikt. Andere ouders op het schoolplein weten het ook allemaal beter en zeggen: ‘Hoe kun je dat niet doorhebben? Ik had het wel gezien, hoor. Mijn kind vertelt mij alles.’”

“Ouders zitten met hun eigen emoties en een beschadigd kind en moeten ook dealen met de betweters. Die zogenaamd denken in een misbruikvrije wijk te wonen. Maar misbruik is dichterbij dan je denkt. Plegers zijn mensen uit onze eigen vrienden- en familiekring. We waarschuwen kinderen voor de kinderlokker of de man in de bosjes. Maar durf eens luchtig in gesprek te gaan met je kind over wat als je geen fijn gevoel krijgt als een bekende jou aanraakt. Daar kun je vroeg mee beginnen: jouw lijf is van jou, alles onder jouw ondergoed is van jou en anderen mogen daar niet zomaar aankomen.

Praat over leuke en niet-leuke geheimen. Leg uit hoe een kind in een situatie terechtkomt waar ‘ie moeilijk uit kan. En als dat gebeurt, wat je dan kunt doen. Want de kans dat een kind wordt misbruikt door een bekende is vele malen groter dan door een onbekende.”

Bron: linda.nl

[Mark]

Tien jaar geëist tegen moeder in Zeeuws-Vlaamse misbruikzaak, dochter: ‘Waarom moest ik de hoer spelen?’

Het Openbaar Ministerie eist tien jaar celstraf tegen de 44-jarige moeder uit Terneuzen die ervan verdacht wordt haar twee dochters jarenlang seksueel te hebben laten misbruiken. Haar toenmalige vriend werd in december vorig jaar al voor het misbruik veroordeeld, hij kreeg acht jaar celstraf en tbs met dwangverpleging.

Of het vandaag tot een eis zou komen, was nog even spannend. De rechtszaak was amper begonnen, of-ie werd alweer stilgelegd: de vrouw heeft last van nierfalen en moest zichzelf dialyseren. Een uur later ging de zaak weer verder. De advocaat van de vrouw liet toen meteen weten dat de verdachte zelf niets zou zeggen, daardoor ging de inhoudelijke behandeling een stuk sneller.

Je vertelde dat je zelf ook misbruikt bent door je vader. Waarom deed je dit dan?”
vriendinnetje van de oudste dochter

Gebogen zat de vrouw vandaag in de rechtszaal en hoorde ze alles aan. Ook bij de slachtofferverklaringen die de jongste dochter en een vriendinnetje van de oudste dochter oplazen. Daarbij vielen harde woorden. “Jij verdient de titel moeder niet”, zei het vriendinnetje dat ook is misbruikt. “Je bent nog erger dan P. Je vertelde dat je zelf ook misbruikt bent door je vader. Waarom deed je dit dan? Ik heb al jaren therapie en deed zelfmoordpogingen.”

Waar gaat deze zaak over?
De vrouw staat terecht voor zedenmisdrijven die plaatsvonden in Zeeuws-Vlaanderen tussen 2008 en 2019. Haar minderjarige dochters werden jarenlang misbruikt door haar toenmalige vriend, die hiervoor in december werd veroordeeld. De vrouw had een actieve rol bij het faciliteren van het misbruik.

De dochters waren allebei ongeveer acht jaar oud toen het misbruik begon. De meisjes werden regelmatig gedrogeerd met slaappillen en GHB. Eén van hen moest ook seks met anderen hebben. Zij werd meegenomen naar parenclubs en parkeerplaatsen.

‘Geweldig dat je zo ruimdenkend bent’
De chatgesprekken tussen de man en de vrouw, die tijdens de rechtszaak van de man aan bod kwamen, zijn schokkend. Zo schrijft de vrouw op een gegeven moment aan de man: “Zo’n unieke relatie krijg je nooit meer, je hebt een moeder met twee dochters.” Hij: “Ja, geweldig dat je zo ruimdenkend bent.”

Ook blijkt uit de chatgesprekken dat het stel actief bezig was om vriendinnetjes van de dochters te laten logeren bij hun thuis met als doel seksueel misbruik. En de 44-jarige vrouw probeerde pleegouder te worden. Allemaal met het doel het seksueel misbruik van haar vriend verder te faciliteren.

De jongste dochter vroeg bij haar verklaring of haar moeder haar wilde aankijken. Dat deed ze niet. “Jij hebt van mijn achtste tot veertiende zitten toekijken hoe ik misbruikt werd door P. en anderen. Waarom moest ik de hoer spelen en deed jij dat zelf niet?”

De oudste dochter was niet aanwezig in de rechtszaal. Haar advocaat las een korte verklaring voor namens haar waarin de dochter liet weten dat ze mentaal en fysiek erg lijdt onder alles. Ze kan niet naar school momenteel en heeft paniekaanvallen.

OM eist 10 jaar
De officier van justitie concludeerde dat er voldoende wettig en overtuigend bewijs is voor de tien zedenfeiten waar de vrouw van verdacht wordt. Ook gaat de officier ervan uit dat de vrouw toerekeningsvatbaar is. Ze wilde niet meewerken aan onderzoeken in het Pieter Baan Centrum. Het Openbaar Ministerie eiste vandaag dan ook een onvoorwaardelijke celstraf van tien jaar. Het voorarrest wordt daar vanaf getrokken. Inmiddels is dat twee jaar.

De rechtszaak wordt morgen hervat. Dan zal de advocaat van de verdachte haar pleidooi houden. De verdachte hoeft daar niet fysiek bij aanwezig te zijn.

Bron: omroepzeeland.nl

[Mark]

MANDY (33) WERD MISBRUIKT DOOR HAAR OPA: ‘DAT MONSTER WAS ÓÓK MIJN GROTE VRIEND’

Mandy Sleijpen (33) werd van haar achtste tot haar veertiende seksueel misbruikt door haar opa. Soms zelfs terwijl haar oma naast hen lag te slapen. Toen het misbruik uitkwam, viel de familie uiteen.

“Mijn oma zei: ‘Ik kan hem als mens toch niet laten vallen. Zo erg was het toch niet?’”

MANDY
Toen Mandy op de musicalacademie zat, maakte ze eens een voorstelling over een meisje dat seksueel werd misbruikt. Na de voorstelling kwamen regelmatig vrouwen naar haar toe, die vertelden dat ze hetzelfde hadden meegemaakt. “Daardoor dacht ik: zie je, ik ben niet de enige, seksueel misbruik komt veel vaker voor dan we denken.”

Om duidelijk te maken wat de impact van seksueel misbruik bij kinderen is, zette ze tijdens de coronacrisis een stichting op: ‘Wij zijn M’, waarin ‘M’ zowel staat voor ‘misbruikt’ als ‘machteloos’, ‘moedig en mooi’. Die laatste twee zijn eigenschappen waar Mandy zelf nog jaren na het misbruik mee heeft geworsteld.

OPA
“Als jong meisje kwam ik wekelijks over de vloer bij mijn opa en oma”, vertelt ze. “Als mijn oma weg was om dansles te geven, vroeg hij vaak wanneer ik weer langskwam. Dat vonden mijn ouders op dat moment niet gek. We hadden een goede band. Hij was mijn grote vriend.”

De eerste keer dat Mandy seksueel werd misbruikt herinnert ze zich nog goed. “We keken tv. Ik was een jaar of acht en lag bij hem op schoot. Hij was over mijn rug aan het wrijven en stak op een gegeven moment zijn hand in mijn onderbroek. ‘Mandy’, zei hij toen, ‘dit mag niet van de politie. Als dit uitkomt gaan we samen de gevangenis in’. Daar schrok ik enorm van. De gevangenis zag ik als een eng iets, dus besloot ik ter plekke: wat er ook gebeurt, ik ga nooit iets vertellen.”

WC
De jaren daarna ging haar opa steeds verder. Mandy: “Als het dan weer gebeurd was, sloeg zijn stemming vaak om. Alsof hij dan ineens besefte dat hij iets ergs deed. Ik sloot me dan op in de wc, dat was mijn veilige plek. Ondertussen stond hij voor de deur te tieren: ‘Jij bent een hoer, jij hebt dit zelf uitgelokt’.”

Het misbruik gebeurde voornamelijk als ze alleen waren. Een enkele keer was haar nichtje erbij. En soms zat hij aan haar als ze ’s ochtends bij haar opa en oma in bed kwam liggen tijdens een logeerpartijtje. “Ik ging bewust tussen hen in liggen”, zegt Mandy. “Zo wist ik zeker dat het bij aanraken bleef en voorkwam ik dat hij kans zag om mijn kamer in te glippen en mij weer te verkrachten.”

EEN MONSTER, EEN VRIEND
Al die jaren sprak ze met niemand over het misbruik. “Het was mijn grootste angst dat het uit zou komen. Ik was bang dat ik mijn familie kwijt zou raken, maar ook om opa kwijt te raken. Als puber maakte ik mezelf wijs dat hij was ingehuurd, dat hij dit moést doen van iemand anders. Ik wilde hem gewoon echt niet zien als dader. Hij was mijn vriend, maar ook een monster.”

Toen Mandy veertien was, verbrak ze het stilzwijgen. “Mijn ouders lagen op dat moment in scheiding. Daar had ik het heel moeilijk mee, omdat daardoor mijn enige veilige plek uit elkaar viel. Tijdens een les geschiedenis heb ik toen tegen een vriendinnetje verteld wat er was gebeurd. Het gekke is dat ik op dat moment zelfs nog even dacht, is dit wel echt zo?. Al die tijd had ik het bij me gedragen. Door het uit te spreken werd het ineens realiteit.”

‘HET IS MIJN VADER’
Het vriendinnetje schakelde direct de vertrouwensdocent in en een leraar Duits bij wie Mandy zich op haar gemak voelde. Ze voerden wekelijks gesprekken, totdat Mandy liet vallen dat het misbruik niet iets was uit het verleden, maar nog steeds plaatsvond. Daarop werden – ondanks hevig protest van Mandy – direct haar ouders opgebeld en gevraagd naar school te komen.

“Toen mijn ouders te horen kregen dat ik werd misbruikt, zei mijn moeder meteen: ‘Het is mijn vader hè?’ Voor haar vielen ineens de puzzelstukjes in elkaar. Ze had misschien wel aangevoeld dat er iets niet klopte, maar heeft nooit toegegeven aan die gedachte.”

PROSTAATKANKER
“Na het gesprek belde mijn moeder haar drie zussen op en zijn we samen naar mijn opa en oma gegaan. Hij gaf direct alles toe, maar verdedigde zich ook. ‘Ze kwam zelf bij mij op schoot zitten, hè’. Mijn tante vroeg of hij ook aan haar dochter had gezeten. ‘Ja, ja, een paar keer geloof ik’, antwoordde hij.”

“Oma zette hem vervolgens het huis uit, maar toen hij later prostaatkanker bleek te hebben, nam ze hem terug. ‘Ik kan hem als mens niet laten vallen’, zei ze. ‘Zo erg was het toch niet?’.”

LIEFDE
Zo erg was het natuurlijk wél. Mandy leerde afgelopen jaren – mede dankzij verschillende vormen van therapie en coaching – dat ze niet ‘onwijs vies en smerig was’, zoals ze zelf geloofde. “Ik heb jarenlang gewalgd van mezelf en was overtuigd dat iedereen dat deed. Ik mocht bijvoorbeeld ook geen jurkjes aan van mezelf, want daarmee gaf ik mannen eigenlijk ‘toestemming’ om mij te verkrachten als zij dat wilden. Zo voelde dat echt.”

Hoewel het inmiddels wat beter gaat en Mandy ook heeft geleerd dat ze mag, én kan genieten van intimiteit, blijft dat een moeilijk iets. “Ik heb nog nooit een relatie gehad, op dat gebied heb ik nog veel te winnen. Al weet ik nu dat dat ook oké is. Het belangrijkste is dat ik mijn innerlijke kind – dus wie ik vroeger was – leer omarmen. Dat ik dat kind de liefde kan geven die ik in mijn jeugd zo heb gemist.”

FAMILIE
Mandy heeft aangifte gedaan en haar opa is veroordeeld. Hij zat een tijdje in de gevangenis en woont inmiddels weer thuis. Mandy’s ouders, broers en zijzelf hebben het contact verbroken. Eén andere tante spreekt Mandy’s oma nog af en toe op neutraal terrein, maar de rest van de familie komt nog altijd ‘gewoon’ over de vloer. “Dat vind ik schrijnend. Vooral voor m’n nichtje dat ook door hem is misbruikt. Ze hebben zoiets van ‘we moeten door, hij doet het vast niet meer’. Maar ja”, zegt Mandy, “Dat zei hij tegen mij ook altijd.”

Door het opzetten van de stichting komen er weer veel emoties bovendrijven, maar behoefte om haar opa daarmee te confronteren heeft Mandy niet. “Ik kan geen boosheid voelen richting hem. De enige reden om hem ooit nog te zien zou zijn om te laten zien dat de machtsverhoudingen zijn omgedraaid”, besluit ze. “Ik ben niet meer het kind van toen. Ik ben nu de sterkste.”

Ben of ken je iemand die te maken heeft gehad met (seksueel) misbruik en ben je op zoek naar informatie, steun of lotgenoten, kijk dan op wijzijnm.nl.

Bron: linda.nl

[Mark]

Moeders getuigen: de vernietigende impact van online seksueel misbruik

Slachtoffer Lisa: ‘Wat ik heb meegemaakt, maken duizenden jongeren elk jaar mee.’ ‘Op sociale media speelt een soort cockpiteffect, zoals beschreven bij gevechtspiloten: je ziet je slachtoffers niet.’ © Serge Baeken

Naarmate onze levens zich steeds meer online afspelen, neemt ook het fenomeen van de wraakporno toe. Ondanks de medewerking van de grote internetplatforms blijft het haast onmogelijk om de ongewenste verspreiding van intieme beelden tegen te houden. ‘Er is bijna geen enkele school in Vlaanderen waar dit niet gebeurt.’

Lisa Geudens zat met haar ouders in een restaurant aan de andere kant van de wereld toen ze plots haar vriend aan de lijn kreeg. Ze kreeg te horen dat haar ex zonet naaktfoto’s van haar op een Instagramaccount had gezet. ‘Ik was in shock’, vertelt ze. ‘Ik ben in huilen uitgebarsten. Ik heb het meteen aan mijn ouders verteld, en hun gesmeekt om even geen vragen te stellen en mij te helpen. Ik was totaal in shock.’ Geudens was op dat moment 17 jaar oud.

Anderhalve maand voordien had ze het uitgemaakt met haar eerste vriend, na drie jaar van wat ze zelf ‘een toxische relatie’ noemt. ‘Tijdens die relatie heeft hij me onder meer gepusht om naakt- foto’s door te sturen’, zegt Geudens. ‘Liefde maakt blind, dus ik deed wat hij vroeg, hoewel ik me er eigenlijk niet goed bij voelde. Ik stuurde hem foto’s via Snapchat, omdat ze daar na verloop van tijd verdwijnen. Maar hij nam er blijkbaar screenshots van. Ik ben er later ook achter gekomen dat hij die foto’s met zijn vrienden deelde.’

Samen met haar zus slaagde Geudens erin om haar ex onder druk te zetten. De beelden werden redelijk snel verwijderd. Met het besef dat haar beelden door tal van toenmalige medescholieren gezien waren, had ze ondertussen leren leven. Omdat ze geen zin had in gerechtelijke procedures die maanden of zelfs jaren konden aanslepen, besloot ze uiteindelijk geen klacht in te dienen.

Lisa is een van de vele slachtoffers van wraakporno die nooit in de statistieken zullen terechtkomen. Er bestaan nauwelijks betrouwbare cijfers over hoe vaak het fenomeen voorkomt. Bij het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IGVM), dat sinds juli 2020 meerderjarige slachtoffers van wraakporno begeleidt, werden de voorbije elf maanden 85 dossiers geopend. Bij Child Focus kwamen het afgelopen jaar 65 procent meer meldingen van online seksueel misbruik binnen dan in 2019. Volgens Olivier Bogaert, commissaris bij de Computer Crime Unit van de federale politie, registreerde de politie in 2020 maar liefst 597 klachten wegens wraakporno. Ter vergelijking: in 2014 waren dat er slechts 7. ‘Dit is slechts het topje van de ijsberg’, zegt Bogaert. ‘Het dark number is ontzettend groot.’

Wraakporno is een slecht gekozen term. Porno wordt gemaakt voor consumptie en impliceert medewerking en een publiek.
Onlinereputatiemanager Willem van Lynden

Wraakporno is typisch – maar niet uitsluitend – een probleem van de jongere generaties, die seksualiteit steeds vaker ook online beleven. ‘Dit is een generatie waarin het verschil tussen online en offline bijna volledig is weggevallen’, zegt Catherine Van de Heyning, die als hoogleraar fundamentele rechten en substituut-procureur des Konings bij het parket in Mechelen het fenomeen wraakporno onderzoekt aan de Universiteit Antwerpen. ‘Onder jongeren is het schering en inslag. Er is bijna geen enkele school in Vlaanderen waar dit niet gebeurt.’

Weinig scholen weten goed hoe ze met het nieuwe fenomeen moeten omgaan. ‘Dat is een van de redenen waarom Child Focus is gestart met de website sexting.be, zegt Niels Van Paemel, beleidsadviseur van Child Focus. ‘Stel: er gaat een naaktfoto van een meisje rond in een school. Soms krijgen wij dan telefoon: “We hebben alvast de politie gebeld, maar wat nu?” Dan zeggen wij meestal: “Stuur de politie alvast terug. Die kan er niet voor zorgen dat die foto niet langer wordt gedeeld.” Op zo’n moment moet je vooral luisteren naar het slachtoffer en door gesprekken in de klas ervoor zorgen dat de keten van verspreiding wordt verbroken.’

Wraakporno plaatst ook vertrouwenspersonen voor dilemma’s. ‘Het begint tegenwoordig zelfs al in het eerste middelbaar’, klinkt het bij een leerlingenbegeleidster die actief is in het Antwerpse stedelijk onderwijs. ‘Ik krijg geregeld meisjes over de vloer die in alle staten zijn omdat er intieme beelden van hen circuleren. Het gaat haast altijd op dezelfde manier: ze beginnen te chatten met onbekenden, die hun vertrouwen winnen en hen dan gaandeweg aanmoedigen om steeds uitdagender foto’s te sturen.’ Het probleem doet zich opvallend vaak voor bij leerlingen met een islamitische achtergrond. ‘Veel moslimmeisjes kunnen er niet mee naar hun ouders. Ze beseffen dat ze het risico lopen om verstoten te worden als die beelden uitkomen. Schooldirecties willen daarmee vaak onmiddellijk naar de politie, en de politie gaat dan altijd naar de ouders. Ik weiger dat pertinent, want dat willen die meisjes juist te allen prijze voorkomen.’

Eveline
België heeft sinds 2016 een wettelijk kader om ‘het niet-consensueel verspreiden van intieme beelden’, zoals wraakporno in het strafwetboek heet, aan te pakken. In 2020 keurde het federale parlement unaniem een wet goed die wraakporno strenger bestraft. Wie tegen de wil van de betrokkene seksueel getinte beelden of opnames verspreidt, riskeert een celstraf tot vijf jaar.

Overigens stuit de term ‘wraakporno’ nogal wat experts tegen de borst. ‘Het is een heel slecht gekozen term’, zegt Willem van Lynden, jurist bij MediaMaze, een Nederlands bedrijf gespecialiseerd in onlinereputatiemanagement voor slachtoffers van online- shaming en woordvoerder van de stichting Stop Online Shaming (SOS). ‘Porno wordt gemaakt voor consumptie en impliceert medewerking en een publiek. Hier gaat het vaak om beelden die niet bedoeld zijn om breed bekeken te worden. Wraak suggereert dan weer dat het slachtoffer iets heeft gedaan dat moet worden gewroken.’ Van Lynden pleit ervoor om de term ‘online seksueel misbruik’ breder ingang te doen vinden. ‘Woorden doen ertoe voor wie dit meemaakt en hoe het grote publiek ernaar kijkt.’ De in overgrote meerderheid mannelijke daders worden volgens Van Lynden doorgaans ook niet gedreven door wraak. ‘Ze doen het om stoer te doen, te pochen tegenover vrienden, of om een filmpje voor een ander filmpje te kunnen ruilen.’

In Vlaanderen raakte het concept wraakporno ingeburgerd in september vorig jaar, toen een (mannelijke) student onder de alias Eveline naaktfilmpjes ontfutselde aan verschillende bekende Vlamingen. De filmpjes werden gretig gedeeld via WhatsApp en andere geëncrypteerde kanalen. Dat een aantal van die BV’s uiteindelijk gerechtelijke actie heeft ondernomen, waarbij de dader relatief snel werd gevat, heeft wraakporno wel het brede maatschappelijke debat in getrokken. ‘Het heeft veel Vlamingen doen beseffen dat het doorsturen van zulke filmpjes gewoon strafbaar is’, aldus Van de Heyning.

Tegelijk ziet Van de Heyning negatieve effecten. ‘In de reacties hoorde je vaak dat die BV’s het zelf hadden gezocht, en dat ze die beelden beter niet hadden gemaakt. Op die manier geef je de boodschap mee dat slachtoffers van wraakporno zelf schuld hebben aan wat hun overkomt. Dat is absoluut niet zo. Mensen hebben het recht om intieme beelden van zichzelf te maken. Sexting is doodnormaal onder jongeren. Het is deel van de seksuele ontwikkeling en het is totaal onrealistisch om te denken dat jongeren ermee zullen ophouden omdat het soms uit de hand loopt.’

Over het algemeen zijn de slachtoffers van wraakporno (jonge) vrouwen. Uit een internationaal onderzoek uit 2018 blijkt dat het in 92 procent van de gevallen over beelden van vrouwen gaat. Uit alle internationale onderzoeken wordt ook duidelijk dat de overgrote meerderheid van de wraak- pornoverspreiders mannen zijn. Alleen bij zogenaamde sextortion, waarbij mensen worden afgeperst met zelfgemaakte naaktbeelden, zijn mannen vaker de dupe. En soms is wraakporno gewoon een wapen in handen van criminelen. RTL-journalist Daniël Verlaan ontdekte in 2018 een waar wraakpornonetwerk waarin duizenden Nederlandse en Vlaamse gebruikers beelden met elkaar deelden. Door met een alias in de chatkamers binnen te breken, stelde Verlaan vast dat tussen de gebruikers een ware ruileconomie was ontstaan. ‘Het was bijna alsof ze Pokémonkaarten met elkaar ruilden’, aldus Verlaan. ‘Hoe vaker de beelden gedeeld werden, hoe minder ze waard werden. De kostbaarste beelden, die vaak slechts in het bezit van één persoon zijn, worden original content genoemd.’

Bepaalde gebruikers gingen bijzonder ver om aan beeldmateriaal te raken. ‘De gebruikers wisselden onderling tips uit om telefoons en accounts te hacken’, vertelt Verlaan. ‘Ze maakten valse profielen aan om tienermeisjes om de tuin te leiden. Er was zelfs een jongen bij die de computer van zijn eigen nichtje had gehackt om aan intieme beelden te komen.’ Verlaan ergert zich aan de manier waarop het verspreiden van intieme beelden vergoelijkt wordt. ‘Dit zijn gewoon criminelen’, benadrukt Verlaan. ‘Het zijn mannen die door het verzamelen van intieme beelden macht willen vergaren over hun slachtoffers, en het zelfs aan- durven om losgeld te eisen. Ze weten donders goed dat ze levens kapot- maken.’

Heel wat dorpsgenoten nemen het me kwalijk dat ik een klacht heb ingediend, en vinden dat ik me aanstel. Het is echt verbazend hoe weinig mensen snappen hoe slopend dit is.
Slachtoffer Lore*

Brute pech
Van overheidswege ligt de nadruk sterk op preventie. Wie geen herkenbare naaktbeelden van zichzelf maakt, loopt niet het risico om het slachtoffer van wraakporno te worden, zo luidt de logica. Dat klopt maar tot op zekere hoogte. Niet zelden gebruiken daders Photoshop, waarmee ze het hoofd van hun slachtoffers op een naakt lichaam monteren. Soms gebeurt het ook dat oude naaktbeelden die de betrokkene allang was vergeten opeens zonder aanwijsbare reden online komen te staan. ‘Onlangs kwam een vrouw bij ons aankloppen’, vertelt onlinereputatiemanager Van Lynden, ‘van wie het toenmalige vriendje oude naaktfoto’s had geüpload. Die vrouw had inmiddels kinderen van een jaar of acht. Die zitten natuurlijk ook de hele dag op een tablet, en riskeren dus op naaktfoto’s te stoten die mama twaalf jaar geleden heeft gemaakt. Als je dan niet ingrijpt, is het een kwestie van tijd voor ook al je collega’s die foto’s hebben gezien.’

En sommige slacht- offers hebben gewoon brute pech. Dat geldt bijvoorbeeld voor Lore*, die eind juni 2018 via een vriend een filmpje kreeg doorgestuurd. Op dat filmpje van een tiental seconden is het gezicht te zien van een vrouw die anale seks heeft. Het filmpje ging vergezeld van Lores naam, haar Facebookprofielfoto en een campagnefoto van toen ze enkele jaren eerder deelnam aan lokale verkiezingen. De vrouw in het filmpje lijkt op Lore, maar heeft een andere stem en accent.

Toen Lore aangifte deed, kreeg ze te horen dat de politie machteloos stond, omdat WhatsApp-berichten niet traceerbaar zijn. Lore postte een bericht op Facebook waarin ze uitlegde dat de beelden niet van haar waren, en riep op om de beelden niet te delen. Een dag later kreeg ze telefoon van een journalist van Het Nieuwsblad, die haar meldde dat het filmpje hem via verschillende kanalen had bereikt. ‘Pas op dat moment begon het me te dagen dat dit niet meteen zou overwaaien’, zucht Lore. ‘Plots besefte ik dat heel pornokijkend Vlaanderen die beelden met mijn naam erbij had gezien. Ze circuleerden blijkbaar al meer dan twee maanden op het internet.’

In de daaropvolgende weken drong de omvang van de verspreiding pas goed tot haar door. Haar Facebook- account werd overspoeld met tientallen berichten van wildvreemden die met haar wilden afspreken. Ze besloot meteen al haar accounts af te sluiten. In de gemeente waar ze woont en een leidinggevende functie heeft, gingen de beelden gepaard met allerlei roddels. ‘Ik kreeg te horen dat ik mijn man bedroog. Er werden mails naar mijn werk gestuurd. Familieleden werden de hele tijd op dat filmpje aangesproken.’ Lore en haar echtgenoot trokken zich terug in hun cocon. ‘We zijn het eerste jaar amper buiten geweest. Overal waar je komt, heb je het gevoel dat mensen je herkennen en uitlachen.’

Het filmpje bleek afkomstig van het dark web, en was eerder dat jaar terechtgekomen in een ludieke WhatsAppgroep waarin plaatselijke middenstanders seksfilmpjes deelden. Een van de leden van die groep bemerkte in zo’n filmpje een vrouw die wat op Lore leek, en voegde er tot hilariteit van de groepsleden haar foto’s aan toe. Vervolgens stuurde een lid van de groep de beelden en foto’s door naar een andere WhatsAppgroep. Van daaruit verspreidden de beelden en de foto’s zich als een lopend vuurtje. In die groepen zaten verschillende dorpsgenoten die Lore goed kent. ‘Het is verbazend dat zo veel mensen – ook mensen die me kennen – dat filmpje zijn blijven doorsturen.’

Vorig jaar werden twee leden van de oorspronkelijke WhatsApp-groep veroordeeld tot een symbolische schadevergoeding. ‘Wat me nog het meeste pijn doet, is dat er bij de daders geen schuldbesef is’, zegt Lore. ‘Er zijn heel wat dorpsgenoten die het mij kwalijk nemen dat ik een klacht heb ingediend, en die vinden dat ik me aanstel. Het is verbazend hoe weinig mensen snappen hoe slopend dit is. Ik ben er bijna aan onderdoor gegaan, en het waren niet eens mijn beelden.’

Pornhub
Sinds april vorig jaar kunnen slachtoffers aankloppen bij het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IGVM). Dat voorziet in gratis juridische bijstand, en helpt ook om beelden te verwijderen. ‘Slachtoffers die contact met ons opnemen, zijn doorgaans niet op zoek naar een juridische procedure’, zegt Liesbet Stevens, hoogleraar seksueel strafrecht aan de KU Leuven en adjunct-directeur van het IGVM. ‘Hun eerste vraag is altijd: haal die beelden zo snel mogelijk offline.’

Sinds vorig jaar werkt het instituut samen met internetplatforms als Facebook, Google, YouTube, WhatsApp en Pornhub. Het IGVM is bovendien in het bezit van de status trusted flagger, waardoor het op platforms voorrang krijgt wanneer het een verzoek indient om beelden te verwijderen. Facebook en PornHub kunnen bepaalde beelden bovendien hashen, zodat ze automatisch verwijderd worden als ze online worden geplaatst. Ook is het mogelijk om ervoor te zorgen dat zoekmotoren bepaalde websites en pagina’s niet langer opnemen in hun zoekopdrachten, zodat de beelden minder goed vindbaar worden.

Het is bijna alsof daders Pokémonkaarten ruilen. Hoe vaker de beelden worden gedeeld, hoe minder ze waard worden.
RTL-journalist Daniël Verlaan

De nieuwe wet op wraakporno bepaalt dat internetdiensten met een rechterlijk bevel verplicht kunnen worden om binnen de zes uur de beelden te verwijderen. ‘Dat klinkt mooi, maar in de praktijk gaat het veel te traag’, zegt Stevens. ‘Het duurt minstens 48 uur voor je zo’n rechterlijk bevel vasthebt, en vaak nog langer.’

Sneller gaat het als het IGVM zelf meteen dubieus beeldmateriaal signaleert. Dan slagen platforms er doorgaans redelijk goed in om beelden binnen de wettelijke termijn van zes uur te verwijderen. Die termijn is enorm belangrijk, zegt Stevens. ‘Als je zulke beelden niet snel genoeg verwijdert, is het onmogelijk om ze helemaal weg te krijgen. Dan blijft er altijd wel iets staan op de een of andere obscure website.’ Door een gebrek aan middelen beschikt het IGVM voorlopig evenwel niet over een permanentiedienst zoals Child Focus die heeft. In het weekend en buiten de kantooruren zijn slachtoffers aangewezen op de website van het IGVM (www.igvm-iefh.belgium.be), waar ze uitleg kunnen vinden over hoe ze de beelden eigenhandig offline kunnen zetten.

Stevens toont zich voorlopig wel tevreden over de medewerking die de meeste internetplatforms verlenen. Die verliep aanvankelijk zeker niet altijd en overal van harte. Pornhub, de megapornowebsite die lange tijd alle protesten van slachtoffers naast zich neerlegde, schoot pas in actie nadat de creditcardbedrijven Visa en Mastercard ermee dreigden de betalingen voor de website niet meer te verwerken. Meer dan 70 procent van alle video’s op de website – het ging om miljoenen filmpjes – werd intussen verwijderd omdat Pornhub niet kon waarborgen dat de mensen op de beelden wel degelijk hun toestemming hadden gegeven. De enige grote speler die nog steeds halsstarrig elke vorm van samenwerking weigert, is Twitter. Begin december startte het IGVM zelfs een rechtszaak tegen Twitter. Er is ook nog het probleem dat het IGVM met tal van ‘kleinere’ platforms geen contact heeft, wat de volledige verwijdering van de beelden moeilijker maakt.

Maar terwijl het openbare internet, op voorwaarde dat er voldoende wordt gemonitord, steeds vlotter kan worden schoongeveegd, blijft het nog steeds onmogelijk om op te treden tegen beelden die circuleren via versleutelde groepen op apps als WhatsApp, Signal, TikTok of Telegram. ‘Daar zijn we de strijd aan het verliezen’, zegt onderzoekster Catherine Van de Heyning. ‘Omdat die berichten versleuteld zijn, is het voor die platforms zelfs technisch onmogelijk om beelden te detecteren en te verwijderen.’

‘Het is een dilemma’, erkent ze. ‘Voor burgers is het een goede zaak dat je via encryptie veilig kunt communiceren, maar het geeft natuurlijk ook de mogelijkheid aan criminelen om zonder enige controle om het even wat te delen. Het is moeilijk om daar een goed evenwicht in te vinden.’

Dat ondervindt ook Willem van Lynden. ‘Een mogelijkheid is dat platforms als WhatsApp bepaalde gebruikers blokkeren of dat de hele groep waarin de beelden worden gedeeld, wordt verwijderd. Maar de content die daarin is gedeeld, blijft natuurlijk wel op de telefoontjes staan van de mensen die het aan elkaar hebben verzonden. Er is dus altijd de mogelijkheid dat het opnieuw wordt gedeeld. Zelfs als de bewuste beelden in een cloud worden bewaard, is het heel lastig, zo niet onmogelijk, om tegen bijvoorbeeld Apple te zeggen: “Jongens, kunnen jullie dit filmpje weghalen?” Om privacyredenen willen die niet in de bestanden van hun gebruikers rondneuzen. Al geloof ik wel dat we in de toekomst die cloudhostingproviders zullen kunnen aanspreken.’

Wanhoopsdaden
Voorlopig is het nog zo dat slachtoffers moeten leren te leven met de angst en onzekerheid dat ongewenst gedeelde naaktbeelden op elk moment opnieuw kunnen opduiken. Met name voor minderjarige slachtoffers is die wetenschap vaak zwaar om te dragen. Ze slaan volledig in paniek, melden zich ziek op school, sluiten zich af, en maken in het allerergste scenario een einde aan hun leven.

Dat drama overkwam Zara Chiarolini, de moeder van de 14-jarige Maëlle, die eind januari 2020 zelfmoord pleegde. ‘Mijn dochter had een naaktfilmpje van zichzelf gestuurd naar, laten we zeggen, haar vriendje, al weten we niet of er echt een amoureuze relatie was’, vertelt Chiarolini, die lesgeeft op de school in Jumet waar Maëlle schoolliep. ‘Die jongen heeft dat filmpje gedeeld met heel wat vrienden, op allerhande pornosites… Zo is het ontelbare keren bekeken. Nadat het was verspreid, heeft Maëlle tonnen beledigingen en haatboodschappen op haar eigen socialemediakanalen over zich heen gekregen. Het filmpje is een eerste keer gedeeld eind november 2019. Vervolgens is de storm wat gaan liggen. Nadien is de video nog eens gedeeld in januari. Ik denk dat ze toen moet hebben gedacht dat het nooit zou stoppen. Ze zag geen oplossing meer. Het was ook je reinste wraakporno. Hij wilde haar straffen omdat ze in zijn ogen hun relatie te luchtig opnam.’

Dat weet de moeder nú, maar op het moment van de feiten verkeerde ze in volstrekte onwetendheid. ‘Ik heb dat allemaal ontdekt de dag dat ik mijn dochter dood in haar kamer heb aangetroffen. Dat is het gevaar met cyberpesten. Het speelt zich af in een virtuele wereld waartoe volwassenen nauwelijks of geen toegang hebben. Bovendien veroorzaakt het delen van naaktbeelden bij tienermeisjes een gigantisch gevoel van schaamte. Die schaamte zorgt ervoor dat slachtoffers geen hulp zoeken en drijft hen soms tot een wanhoopsdaad.’

De dood van Maëlle bracht in Franstalig België een publiek debat over wraakporno en cyberpesten op gang. ‘Ik kan verder niet veel details geven’, zegt Chiarolini. ‘De rechtszaak tegen de hoofdverdachte loopt op dit moment nog.’

Met andere ouders die een kind verloren door zelfmoord als gevolg van cyberpesten, bestuurt Chiarolini de vzw Les MOTs de TOM. Die staat ouders bij die niet weten wat ze moeten doen als hun kind slachtoffer wordt, biedt hulp aan slachtoffers en voert campagnes in scholen.

‘Er is nog veel werk aan de winkel, op alle vlakken’, zegt Chiarolini. ‘Als je kind is overleden, voel je je totaal verloren. In mijn geval is de politie zelf een onderzoek begonnen en vond het parket dat de bewijslast zwaar genoeg woog om de daders te vervolgen. Maar dat is lang niet bij alle ouders zo. Bovendien is dit soort onderzoek door het gebruik van pseudoniemen en anonieme accounts erg lastig en tijdrovend. Het onderzoek naar de dood van Maëlle heeft meer dan een jaar geduurd.’

Een jongen van 15 kun je niet in de gevangenis stoppen, beseft de moeder, maar ze hoopt wel dat de jeugdrechter een voorbeeld zal stellen: ‘De schaamte moet van kant veranderen. Jongeren moeten leren dat er onlinerechten en onlineplichten zijn. Op sociale media speelt een soort cockpiteffect, zoals beschreven bij gevechtspiloten in de Tweede Wereldoorlog: je ziet je slachtoffers niet, vaak ken je ze niet eens persoonlijk. Je kunt ze dus volstrekt anoniem en zonder enige empathie bombarderen.’

Niet alleen beelden kunnen vernietigen, maar ook woorden, in de vorm van geruchten en toespelingen. Daarover getuigt Maria Isabel Villalobos, een Boliviaanse die met haar Belgische echtgenoot in Waver, in Waals-Brabant woont. Haar dertienjarige dochter Maeva pleegde op 13 januari 2020 op een zondagnacht zelfmoord, terwijl haar ouders en drie broers en zussen rustig lagen te slapen. ‘We waren die zondag nog allemaal samen naar de film gegaan. Ze had dat weekend ook een nieuwe tas in de solden gekocht, waarin we haar schoolspullen zondagavond hadden overgeladen’, vertelt Villalobos in haar zitkamer, waar grote foto’s en een geschilderd portret van haar overleden dochter hangen. ‘Die avond zat ze nog laat voor school te werken. Ik ben gaan slapen. Toen ik ‘s ochtends vroeg opstond om voor iedereen ontbijt te maken en het licht aandeed, heb ik haar in de mezzanine gevonden.’

Ze moet hebben gedacht dat het nooit zou stoppen. Ze zag geen oplossing meer.
De moeder van de 14-jarige Maëlle, die zelfmoord pleegde

Niemand in het gezin wist hoezeer Maeva leed onder de onlinepesterijen van haar voormalige vriendengroep op school. ‘Achteraf hebben we vernomen dat er veel gedoe was met een jongen, met wie ze close was. Maar Maeva was een vrolijk, slim en supersociaal meisje. Ze hield van dansen, hing de clown uit in de klas en verstopte voor iedereen hoe slecht ze zich voelde. Pas na haar dood kregen wij, via mails, filmpjes en spraakberichten van vriendinnen die zich schuldig voelden omdat ze niets hadden gedaan om het pesten en de seksuele roddels te stoppen, een zicht op wat er was gebeurd. Zo kwamen we te weten hoe ze tot het allerlaatste moment haar vrienden had gesmeekt ermee op te houden.’ Op haar socialemediakanalen was Maeva, een tiener met lange, sluike bruine haren, die hield van mooie kleren en er wat ouder uitzag dan haar leeftijd, maandenlang voor vuile hoer, slet en erger uitgemaakt.

‘We wisten dat Maeva ruzie had met vriendinnen, maar niet hoe hard of in welke zin. Toch hebben we dat bij de school aanhangig gemaakt in november, maar die wuifde het weg’, zegt Villalobos. ‘Wat online gebeurde, vond de school niet haar verantwoordelijkheid. Bovendien was het heel lastig voor Maeva, want het kwam uit de hoek van haar eigen vrienden, en die wil je natuurlijk niet verklikken.’

Niet alleen de houding van de school, ook die van de politie liet volgens de ouders van het meisje te wensen over. ‘Pas zeven maanden na haar dood kregen we haar telefoon en tablet terug, zonder dat ze er iets mee hadden gedaan. Wij zijn zelf ook pas gehoord door de politie nadat we contact hadden gehad met de procureur des Konings.’

Alsof het verlies van hun dochter op zich nog niet ondraaglijk genoeg was, werden de ouders ook nog geconfronteerd met roddels en verzinsels over hun gezin op sociale media, verspreid door klasgenoten van Maeva in doorzichtige pogingen om zichzelf van alle verantwoordelijkheid vrij te pleiten. Huiselijke problemen zouden de oorzaak zijn van Maeva’s suïcide. Intussen heeft de politie het familiale hoofdstuk in het onderzoek zonder gevolg afgesloten, en spitst het onderzoek zich alleen nog toe op pesterijen.

Cultuuromslag
Onderzoekster Catherine Van de Heyning benadrukt dat ook de zogenaamde tweede verspreiders – mensen die een wraakpornofilmpje ontvangen en dat weer doorsturen – strafbaar zijn in België. ‘De wet maakt geen onderscheid tussen hen en de oorspronkelijke verspreider’, aldus de ondezoekster. ‘Iedereen die een wraakpornofilmpje ontvangt en vervolgens doorstuurt, pleegt een strafbaar feit. In theorie zou half Vlaanderen dus gestraft kunnen worden omdat ze de Eveline-filmpjes van de BV’s hebben doorgestuurd.’ Bovendien ligt de bewijslast in België bij de dader. Wie intieme beelden van anderen verspreidt, moet kunnen bewijzen dat hij of zij daarvoor expliciet toelating heeft gekregen.

Een veelvoorkomend probleem bij het daadwerkelijk vervolgen van daders, als slachtoffers al de moed vinden om bij de politie een klacht in te dienen, is bewijsmateriaal. ‘Mijn belangrijkste advies aan slachtoffers van wraakporno is om zo veel mogelijk screenshots te nemen van de beelden die circuleren en van de beledigingen die je online te verduren krijgt’, zegt Olivier Bogaert van de federale politie. ‘Slachtoffers hebben vaak de neiging om die zo snel mogelijk te deleten. Ze komen dan wel een klacht indienen, maar zonder screenshots kunnen we ons geen goed beeld vormen van de beschadigingsoperatie die aan de gang is.’

Tegelijk leert de ervaring dat beelden doorgaans niet eeuwig circuleren. ‘Het gaat vaak relatief snel weer liggen’, zegt Van de Heyning. ‘Veelal worden jongeren die het meemaken inderdaad enkele maanden gepest, maar vaak is het daarna voorbij. Dat is natuurlijk héél moeilijk om aan een tiener uit te leggen, want op dat moment is dat allesoverheersend, en op die leeftijd lijkt een maand een eeuwigheid. Maar de tijd dat je er nog jarenlang bij elke sollicitatie mee werd geconfronteerd, is voorbij. Hoe cru het ook klinkt: de buitenwereld vergeet die beelden sneller dan het slachtoffer.’

Er wacht politiediensten een heuse uitdaging om hun aanwezigheid op platforms waar naaktbeelden worden gedeeld op te voeren, al was het maar om te sensibiliseren. Momenteel is een groot deel van het internet immers het Wilde Westen. Jongeren lijken zich wel steeds vaker tegen wraakporno te wapenen. Met name door ervoor te zorgen dat beide partijen beelden van hun sextingpartner in hun bezit hebben, wordt gehoopt op een soort wederzijds afschrikeffect. Van de Heyning benadrukt dat een betere vervolging sowieso geen wonderoplossing is. ‘Een groot deel van de oplossing zal maatschappelijk zijn’, voorspelt ze. ‘Wie vandaag wraakporno verspreidt, wordt daar nauwelijks op aangesproken. Het moet duidelijk worden dat dit echt niet kan. Daders zouden sociaal in de ban moeten worden gedaan. En ook hier geldt de boodschap die bij #MeToo zo vaak wordt gebruikt: educate your sons. ‘

Lisa Geudens benadrukt dat ze met haar getuigenis niet op zoek is naar medelijden. ‘Wat er met mij is gebeurd, is enorm kut en heel stom, maar ik heb niets verkeerds gedaan. Ik heb intieme beelden in vertrouwen naar iemand gestuurd, en die heeft daar misbruik van gemaakt. Het is zijn schuld. Ik heb niets gedaan waarover ik me moet schamen. Wat ik heb meegemaakt, maken duizenden jongeren elk jaar mee. Ik wil laten zien dat dit mijn leven niet bepaalt

* Lore is een schuilnaam.

Bron: knack.be

[Mark]

De dochter (10) van Jan werd misbruikt door een kinderlokker: ‘Ze liep vier weken met dat geheim’

Het begint vaak met een ogenschijnlijk onschuldige vraag… © Gezienus Bruining

Ga nooit met vreemde mensen mee: daar waarschuwt elke ouder zijn kind voor. Maar wat doe je als ze wél bij een onbekende in de auto stappen en worden misbruikt? Het overkwam de dochter van Jan. ,,Het is geen schande, je mag erover praten.”

Een zonnige dag, voorjaar 2020. Lisa, dan tien jaar, belt met de vader van een vriendinnetje aan bij haar ouderlijk huis in Zwolle. Haar moeder doet open. ,,Lisa wil jullie iets vertellen”, zegt de man tegen haar. Met die vijf woorden verandert het leven van de familie drastisch.

Ze neemt Lisa mee naar de bank in de woonkamer. Het meisje vertelt over wat haar een paar weken eerder overkwam. Dat ze bij een meneer in de auto stapte, voor een lift naar huis. Dat hij haar meenam naar een stil plekje achter een school. Dat hij haar vroeg aan hem te zitten. Ze zei nee, maar hij dwong haar met zijn woorden.

Ik haal haar bijna altijd op van sporten. Maar die dag was ik aan het klussen
Jan, vader van Lisa

Even later wandelt Lisa’s moeder ontdaan de werkkamer van vader Jan binnen. ,,Lisa is misbruikt”, vertelt ze geëmotioneerd. Niet alleen Lisa’s leven, ook dat van haar ouders, broer en zusje staat even stil. Hoe verder? Hun basisgevoel van veiligheid is in één klap weg.

Niks gemerkt
Medio maart 2020 worden Zwolle en Apeldoorn opgeschrikt door een man die meisjes van rond de 10 jaar zou lastigvallen. Met woorden als ‘wil je een lift’, ‘wil je geld’, ‘wil je een snoepje’ en ‘wil je mijn piemel zien voor 50 euro’ probeerde hij ze zijn auto in te lokken. Hoewel de politie de dader uiteindelijk pakt, maakt hij verschillende slachtoffers. Onder wie Lisa.

Jan zit, ruim een jaar later, kalm aan de houten keukentafel in zijn huis. Voor hem staat een dampend kopje pas gezette koffie, zijn handen liggen in elkaar gevouwen op het tafelblad. ,,Ik haal haar bijna altijd op van sporten. Maar die dag was ik aan het klussen. Ik vroeg of ze het een keertje zelf kon. Dat lukte wel, dacht ze.”

Vier weken lang liep ze met een geheim rond, ik denk dat ze het wilde wegstoppen. Of dat ze ons niet van slag wilde maken
Jan, vader van Lisa

Hij is even stil. ,,’s Middags kwam ze thuis, we hebben niks aan haar gemerkt. Ze begroette me en liep het huis in. Vier weken lang liep ze met een geheim rond.” Hij schraapt zijn keel. ,,Ik denk dat ze het wilde wegstoppen. Of dat ze ons niet van slag wilde maken.”

Hij ademt diep in. ,,Je vertelt altijd aan je kinderen dat ze niet met vreemden mogen meegaan. Die waarschuwing is zo fel, maar wat gebeurt er als je wel instapt? Soms heeft iemand te veel macht. Durf je geen nee te zeggen. We moeten onze kinderen vertellen dat het soms overmacht kan zijn. Dat is geen schande, dat kan gebeuren. Je mag erover praten.”

De rechtszaak van kinderlokker Tim van E.
De man die Lisa seksueel misbruikte en verschillende andere meisjes aansprak, wordt op 19 april 2020 opgepakt. Tijdens de inhoudelijke zitting stelt Tim van E. ‘uit verveling’ jonge meisjes te benaderen, nadat hij werkloos thuis komt te zitten vanwege corona. Lisa’s moeder spreekt Van E. geëmotioneerd toe. ,,Je hebt je op een walgelijke manier aan haar opgedrongen en zo het vertrouwen van haar in de mens kapotgemaakt”, zegt ze. De verdachte ontkent dat hij Lisa heeft misbruikt.

Van E. wordt veroordeeld tot 9 maanden celstraf, waarvan 6 voorwaardelijk. Het knaagt dat hij niet heeft bekend, vertelt Jan. ,,Het enige wat ik wil, is erkenning. Die gaf hij niet. Soms heb ik de neiging hem te schrijven: waarom heb je nooit bekend? Ik wil het verhaal afmaken, rondbreien in mijn hoofd. Maar het blijft kortsluiting. Ik denk wel eens: hadden ze het dan mis, was er nóg een kinderlokker actief? Het kan bijna niet. Toch ga je dat denken.”

Slachtofferadvocaat Maartje Schaap, die Lisa’s ouders bijstond in de zaak, ziet vaak dat slachtoffers het liefst een bekentenis willen. ,,Liever nog dan dat de dader achter de tralies verdwijnt. Dan kunnen ze het verhaal afsluiten en verdergaan.” Jan: ,,Hij is geen monster, hij doet tegen zijn wil in slechte dingen. Maar ik wil wel van hem horen dát hij het heeft gedaan.”

Van de kinderen die seksueel worden misbruikt, wordt ‘slechts’ 15 procent misbruikt door een onbekende. De rest wordt juist misbruikt door iemand die ze wél kennen, blijkt uit cijfers van het Centrum Seksueel Geweld (CSG), dat professionele hulp biedt aan slachtoffers van seksueel misbruik.

Dat ziet ook Lidewijde van Lier, adviseur zeden bij de nationale politie. Al is volgens Van Lier het aantal kinderen dat door een totaal onbekende op straat wordt benaderd en misbruikt nog veel lager dan die 15 procent. ,,Gelukkig komt dat erg weinig voor. Wel zien we dat kinderen vaker via sociale media worden benaderd en slachtoffer worden van een online-kinderlokker.”

Acute stressreactie
Het gebeurt regelmatig dat kinderen seksueel misbruik niet onmiddellijk met hun ouders delen, vertelt Iva Bicanic, klinisch psycholoog en hoofd van het CSG. ,,Ze zijn zich er soms van bewust hoeveel stress zo’n gebeurtenis teweeg kan brengen in een gezin, zijn bang gemaakt door de pleger of willen het vergeten. Elk kind reageert anders. Wat ik wil benadrukken: het is niet de schuld van de ouders dat kinderen het niet vertellen.”

Kinderen vertonen in de eerste paar weken na de gebeurtenis vaak acute stressreacties. Bicanic: ,,Ze slapen slecht, zijn prikkelbaar, kunnen zich niet concentreren, eten gaat moeizaam. Na verloop van tijd moet dat zich wel weer herstellen.”

Ze zat in de tuin, in de boomhut. Vertelde dat er dingen waren gebeurd die ze niet wilde
Jan, vader van Lisa

Jan merkt dat Lisa de eerste paar weken na het voorval sneller geïrriteerd was. ,,En ze was meer in zichzelf gekeerd. Maar dat is achteraf. We dachten dat het door corona was: we zaten net in de lockdown, alles ging dicht. Ook dat doet wat met een kind.”

Confronterend
Lisa vertelt haar verhaal uiteindelijk aan de zus van een vriendinnetje, wanneer ze daar aan het spelen is. ,,En zij vertelde het gelijk aan haar ouders, die direct onze kant opkwamen.” Nadat zijn vrouw aangeslagen zijn kantoor binnenkomt, haast Jan zich richting zijn dochter. Hij slaakt een diepe zucht. ,,Ze zat in de tuin, in de boomhut. Vertelde dat er dingen waren gebeurd die ze niet wilde.” Hij laat een stilte vallen. ,,Het was bizar te beseffen dat dat kan gebeuren. In nog geen twintig minuten tijd, op een drukke zaterdagmiddag.”

Zijn stem wordt schor. ,,Ik had gehoopt dat ik haar veilig door haar jeugd kon begeleiden en dat is niet gelukt. Ze heeft iets heftigs moeten meemaken en dat is confronterend.”

Rust bewaren en niet pushen
Hoewel het enorm heftig is als je kind vertelt seksueel misbruikt te zijn, benadrukt Bicanic dat het belangrijk is dat ouders rust bewaren. ,,Dat is héél moeilijk, maar wel wenselijk. Kinderen schrikken als ouders gestrest en geëmotioneerd reageren. Voor een kind ligt de lading van seks nog niet op zo’n ervaring, die snapt nog niet wat zo’n gebeurtenis betekent.”

Ook onderstreept de klinisch psycholoog dat ouders hun kind niet constant moeten pushen om te vertellen wát er precies is gebeurd. ,,Ouders willen er vaak met hun kind over praten. Maar een jong kind wil dat niet, wil niet dat ouders de hele tijd verdrietig of gespannen raken als ze erover vertellen.”

De kinderverhoorkamer
De ouders van Lisa doen onmiddellijk aangifte bij de politie, nadat hun dochter vertelt over het misbruik in de auto. Lisa wordt verhoord in de speciale kinderverhoorkamer in Nijverdal. ,,Daar kwam veel uit. Ze is daar heel fijn begeleid.”

Hoe werkt dat? Zedenspecialist Lidewijde van Lier: ,,De zedenrechercheur verzamelt de nodige informatie. We gaan met de ouders in gesprek: welke uitspraken heeft het kind gedaan? Als het kind ouder dan 4 en jonger dan 12 is, kunnen we in een speciaal studioverhoor voor kinderen meer informatie krijgen. Maar dat doen we alleen als het kind het zelf ook wil.”

Als zo’n studioverhoor plaatsvindt, krijgen de ouders in de tussentijd de vraag het kind niet te ondervragen over het gebeurde. Van Lier: ,,Een bijna onmogelijke taak, maar de kans dat het kind onbedoeld wordt beïnvloed, is groot. Dat kan weer beïnvloeden wat het kind vertelt in het verhoor. We willen ze het verhaal zo zuiver mogelijk laten vertellen.”

De speciale verhoorders stellen het kind eerst op het gemak, doen vaak eerst even een spelletje of een puzzel en praten daarna met het kind over wat er is gebeurd. ,,Als het kind aangeeft niet te willen praten, houdt het op.” Wil het kind wel praten, dan neemt de verhoorder een open houding aan: ,,Wat het kind spontaan vertelt, is meestal de betrouwbaarste informatie. We stellen heel open vragen, zo min mogelijk suggestief.”

Jan neemt een slokje koffie. ,,Lisa vertelt wat ze wil vertellen. We willen niet te veel peuteren, het niet te veel oprakelen. Maar ik had wel behoefte het mee te beleven.” Daarom gaat Jan zelf op zoek naar antwoorden: wat is er die bewuste zaterdagmiddag precies gebeurd? Hij belt met de patatzaak in de buurt, waar Lisa met de man langsreed. Hij zoekt op plekken waar camera’s hangen, om zo de dader te achterhalen.

Want de man is op dat moment nog niet opgepakt. ,,We lazen in de krant dat er een kinderlokker in de buurt actief was. Ik wilde het zó graag delen, benadrukken dat mensen moesten oppassen, omdat onze dochter er al slachtoffer van werd. Maar dan weet iedereen het. Dat is precies wat we willen voorkomen.”

Alleen fietsen
Want Lisa moet in de eerste plaats Lisa zijn, in plaats van ‘dat meisje dat is misbruikt’. Daarom zijn de namen van Jan en Lisa in dit artikel ook gefingeerd. ,,We willen graag dat Lisa eigenaar blijft van het verhaal, dat zij kan bepalen hoeveel anderen het weten. Dat is heel lastig. Soms raken we de controle over het verhaal even kwijt.”

We zien een meisje met veerkracht. Ze fietste laatst voor het eerst weer alleen van school naar huis. Alweer een overwin­ning
Jan, vader van Lisa

Zoals laatst, als Lisa met een groepje meiden naar huis fietst. Het laatste stukje moet ze alleen. ,,Ga je alleen naar huis fietsen?”, vraagt een vriendin verbaasd. Lisa slaat dicht en moet huilen. Daarom vertelt haar vriendin aan de andere meisjes wat Lisa is overkomen. Jan: ,,Gelukkig konden we het snel oplossen: we zijn met die meiden gaan praten en daardoor werd het verhaal weer gesloten. Maar het zorgt wel voor spanning. Bij Lisa en bij ons.”

Jan ziet in zijn dochter geen ‘zielig vogeltje’, ondanks het gebeurde. ,,We zien een meisje met veerkracht. Dingen groeien langzaam weer. Ze fietste laatst voor het eerst weer alleen van school naar huis. Alweer een overwinning. Het is allemaal op haar aangeven. Af en toe polsen we voorzichtig even waar ze zich goed bij voelt.”

Volgens Bicanic is het belangrijk de kinderen niet te erg te beschermen, hoewel ze zich na seksueel misbruik onveilig kunnen voelen. ,,Je moet doen wat je vroeger ook deed. Het normale leven oppakken, hoe moeilijk ook. Laten ervaren dat er ook mooie dingen zijn, op onderzoek laten gaan. Best lastig, je kind loslaten in de wereld. Maar anders blijft hij of zij angstig.”

Eerste vriendje
Volgens de psycholoog speelt in de achterhoofden van ouders vaak nog lang mee dat het misbruik op latere leeftijd een rol kan spelen. ,,Ze denken: misschien dat het weer opkomt als ze puber of moeder is. Je wil dat het onderwerp bespreekbaar blijft, maar ook weer niet teveel. Dat is zoeken.”

Jan tekent rondjes op een wit papiertje dat voor hem ligt. ,,Voor zover we weten, speelt het op dit moment geen rol meer. Maar misschien schiet het nog wel eens door haar hoofd. En je weet het niet hè, als Lisa straks haar eerste vriendje of vriendinnetje krijgt. Het kan dan weer opkomen. Daar peins je wel over.”

Hij kijkt op. Glimlacht. ,,Maar als ik haar nu zie, zie ik mijn dromerige dochter weer, net als vroeger. Ze maakt weer plezier, durft weer stukjes alleen te fietsen. Het is stapje voor stapje.”

EMDR-therapie
Volgens klinisch psycholoog Iva Bicanic lopen kinderen na seksueel misbruik ‘een relatief groot risico’ op posttraumatische stressstoornis (PTSS). ,,Vooral als ze heel erg bang zijn geweest, bijvoorbeeld als ze het gevoel hadden écht niet weg te kunnen. Ook bepalend is hoe het met het kind ging voordat dit gebeurde en hoe de omgeving reageert op het verhaal.”

Blijft het kind last houden van wat er is gebeurd, dan kan het baat hebben bij traumabehandeling bij de GGZ. ,,Sommige kinderen hebben nog beelden in hun hoofd van wat er is gebeurd, wat had kunnen gebeuren. Dat is goed te behandelen met de EMDR-therapie.” Lisa kreeg ook EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) vertelt haar vader. ,,Dat heeft enorm geholpen.”

Bij die therapie wordt de cliënt gevraagd zich de gebeurtenis opnieuw voor de geest te halen, maar ondertussen wordt een ‘afleidende stimulus’ ingezet. Denk aan de hand van de therapeut, die heen en weer gaat. Of geluiden door een koptelefoon. De therapeut vraagt de cliënt wat er naar boven komt. Door de sessie te herhalen, kan de herinnering langzamerhand kracht en emotionele lading verliezen.

Bron: ad.nl

[Mark]

LYNELLE WERD JARENLANG MISBRUIKT DOOR HAAR STIEFVADER: “IK KAMPTE MET VEEL WOEDE”

Elk jaar worden er zo’n 100.000 Nederlanders slachtoffer van seksueel geweld. Hoe belangrijk het is om na een nare seksuele ervaring hulp te zoeken, weet ook Lynelle. Zij werd van haar elfde tot haar vijftiende misbruikt door haar stiefvader. Ze kampte met veel schuld- en schaamtegevoelens, maar weet nu inmiddels dat zijn gedrag niet oké was. Door therapie heeft ze geleerd om veel meer naar haar eigen gevoel te luisteren.

GRENSOVERSCHRIJDEND GEDRAG
Toen Lynelle zo’n tien jaar was, kreeg haar moeder een nieuwe relatie. “Het zat eigenlijk vanaf het begin al niet goed tussen ons, want hij was heel bazig”, vertelt Lynelle. “Pas wat later begon het grensoverschrijdend gedrag.” Haar stiefvader raakte dan bijvoorbeeld haar kont of borsten aan. Als Lynelle daar dan wat van zei, werd hij heel boos. “In het begin durfde ik nog boos te worden, maar dan werd ik heel erg gestraft door hem. Waardoor ik op een gegeven moment zoiets had van: het heeft toch geen zin om er iets tegenin te brengen.”

Het gedrag van haar stiefvader ging van kwaad tot erger. Zo werd Lynelle gedwongen seksuele handelingen bij hem te verrichten en werd ze uiteindelijk verkracht.

BANG
Tegen haar moeder durfde Lynelle een lange tijd niks te zeggen. Haar stiefvader had haar namelijk een schuldgevoel aangepraat. Omdat de relatie tussen haar moeder en biologische vader ook helemaal niet fijn was, speelde haar stiefvader – met wie haar moeder twee kinderen had gekregen- daarop in. “Hij zei: ‘Als jij iets zegt dan zullen jouw zusjes geen vader meer hebben en dan maak je je moeder ongelukkig.”

Tegelijkertijd maakte hij Lynelle ook heel erg bang. “Hij zei dat hij me altijd zou weten te vinden. Of als hij vast zou komen te zitten dat zijn vrienden me altijd zouden vinden.”‘

POLITIE
Op haar vijftiende kon Lynelle het misbruik niet meer voor zichzelf houden en besloot ze haar moeder in te lichten. Die nam het meteen heel serieus. “Zij heeft eigenlijk meteen de politie gebeld en vanaf daar is alles automatisch verder gegaan.” Wat volgde was forensisch onderzoek en een rechtszaak.

Lynelle kampte destijds met veel verwarrende gevoelens. “Ik kampte met veel woede en boosheid waar ik niet echt ergens mee terecht kon.” Ze ging wel naar verschillende therapeuten, maar omdat ze zich bij hen niet fijn voelde, kwam ze daar niet veel verder mee. “Eigenlijk ben ik in de jaren daarna zelf hulp gaan zoeken.”

Het heeft even geduurd maar uiteindelijk vond Lynelle de hulp waarbij ze zich echt fijn voelde. Dat heeft haar heel erg geholpen. “Uiteindelijk ben ik via via bij die therapeut terechtgekomen. Zij nam echt de tijd voor mij. Het draaide echt om mij en waar ik op dat moment behoefte aan had.” Lynelle heeft in therapie onder andere geleerd om naar haar eigen gevoel te luisteren en weer fijne associaties te hebben met seks, zodat ze niet wéér over haar grenzen heen hoeft te gaan. Ze wil anderen graag helpen en inspireren om óók hulp te zoeken.

SLACHTOFFERS
Omdat haar stiefvader slechts anderhalf jaar vast heeft gezeten, is hij alweer op vrije voeten. Lynelle is niet per se bang dat hij nu achter haar aan gaat komen, maar wel dat hij nieuwe slachtoffers maakt. Ze kwam er namelijk achteraf achter dat ze niet zijn enige slachtoffer is geweest.

Door het jarenlange misbruik vindt Lynelle het nog steeds lastig om mensen te vertrouwen. Haar stiefvader was iemand die door veel mensen als een ‘leuke, sociale man’ werd gezien. “Iedereen mocht mijn stiefvader, dus ik hou altijd in mijn achterhoofd dat iedereen zoiets kan doen.”

Lynelle weet nu hoe belangrijk het is om hulp te zoeken en hoopt met haar verhaal anderen te kunnen inspireren om dat ook te doen: “Je kunt het niet alleen”

HULP ZOEKEN
Klinisch psycholoog Iva Bicanic, initiatiefnemer en landelijk coördinator van het Centrum Seksueel Geweld, legt uit waarom het zo belangrijk is om hulp te zoeken als je te maken hebt gehad met seksueel geweld. Hoe sneller je hulp zoekt, hoe beter. In die situatie liggen er voor jou als slachtoffer namelijk nog veel kansen op medisch gebied en forensisch vlak. “Maar ook vanuit psychologisch oogpunt biedt het voordelen om je snel te melden om problemen later te voorkomen.”

Helaas is dat in veel gevallen makkelijker gezegd dan gedaan, bijvoorbeeld omdat je wel hulp wil zoeken, maar het niet durft. Maar ook als het langer geleden is gebeurd en je merkt dat je vastloopt als gevolg van het misbruik, moet je hulp zoeken. “Bijvoorbeeld als je slecht slaapt of angstig, somber of suïcidaal bent. Of als je gaat rommelen met eten of grijpt naar middelen.”

Volgens Bicanic moet je vooral niet denken dat je je aanstelt. “Elke vorm van seksuele grensoverschrijding kan problemen geven. En de helft van de mensen loopt vast. Dus het is helemaal niet raar als je daarvoor hulp zoekt. Of het nou één keer is gebeurd of 10 keer, toen je klein was of kortgeleden. Het is juist heel goed dat je hulp zoekt en krijgt als je dat nodig hebt na een nare seksuele ervaring.”

HULP VINDEN
Gelukkig hoef je nare seksuele ervaringen niet in je eentje te verwerken. Op watkanmijhelpen.nl kun je lezen welke vormen van hulp er zijn, wat anderen hebben meegemaakt en heeft geholpen, en wat jij kunt doen als je recent of langer geleden een nare seksuele ervaring hebt meegemaakt.

De eerste stap in het hulpproces is dat er duidelijk moet worden waar je last van hebt. Dat kan bijvoorbeeld een medisch, psychisch of seksueel probleem zijn. “Je huisarts of het Centrum Seksueel Geweld kan je hierbij helpen. Je kunt ook chatten met een medewerker van het Centrum Seksueel Geweld om jouw probleem te beschrijven. Als je weet wat je grootste probleem is, kan er gerichte hulp worden gezocht.”

Bicanic begrijpt dat het spannend is om de stap naar hulp te zetten. “Soms lukt het niet omdat het moment te vroeg is in je leven. Of je denkt dat je het nu echt niet kan. Dat geeft niet. Dan kijk je over een tijdje gewoon of het moment dan wel goed is. Soms kan je ook je naasten of je vrienden vragen om samen met jou naar de huisarts te gaan. Of samen bellen of chatten met het Centrum Seksueel Geweld. Je hoeft het niet alleen te doen.”

Bron: funx.nl

Op de website kun je ook een interview met Lynelle beluisteren.

[Mark]

 

Wie heeft er geen last van stress? Geen zorgen, een beetje stress is best gezond. Ons lichaam zit namelijk prachtig in elkaar. We hebben een bijzonder robuust stress-systeem dat wel een stootje kan hebben. Van een flinke adrenaline-rush herstel je dan ook tamelijk snel. Maar het wordt een ander verhaal als je last krijgt van langdurige stress. In plaats van dat je lichaam herstelt kan het blijven sudderen in de stresstoestand. Op lange termijn word je hierdoor kwetsbaarder voor ziektes, kwaaltjes en zelfs psychische stoornissen. Psychiater Christiaan Vinkers (Amsterdam UMC) ziet dit steeds vaker en wil dan ook graag het stress-systeem resetten.

► Wil je meer weten over de RESET-studie waar Christiaan over vertelt? Check dan deze website: http://www.jeugdtraumadepressie.nl

[Auteur]

Reacties