- Dit onderwerp bevat 98 reacties, 4 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 07/07/2023 om 21:20 door Luka.
-
Reacties
-
Eigen schuld, dikke bult
EEN VERKENNEND ONDERZOEK NAAR FINANCIELE AFPERSING MET NAAKTBEELDEN ONDER JONGENSAanleiding
Afpersing met naaktbeelden wordt ook wel sextortion genoemd. Sextortion is een samentrekking van de woorden ‘sex’ (seks) en ‘extortion’ (afpersing). De afgelopen jaren is een groot deel van de meldingen en adviesvragen die Helpwanted.nl ontvangt, afkomstig van jongeren die bedreigd zijn met het online plaatsen van hun naaktbeelden. Als tegenprestatie voor het níet online plaatsen van deze beelden willen de daders meer beelden óf geld. Dit zijn de twee vormen van sextortion: seksuele sextortion en financiële sextortion. Financiële sextortion komt het meest voor onder jongens. Ook Slachtofferhulp Nederland heeft steeds vaker contact met jongeren die slachtoffer zijn geworden van deze vorm van online seksueel geweld. Aanleiding voor een verkennend onderzoek naar financiële afpersing met naaktbeelden onder jongens zijn de onverminderd hoge cijfers van deze vorm van online seksueel geweld bij Helpwanted.nl, het ontbreken van prevalentiecijfers en het gebrek aan kennis over deze zeer specifieke vorm van online seksueel geweld. Helpwanted.nl heeft namelijk geen weet van de vervolgstappen van jongens nádat ze contact hebben opgenomen voor advies. Vertelt hij zijn ouders over het misbruik? Maakt hij melding bij de politie?
Het hele onderzoek vind je hier: https://www.eokm.nl/wp-content/uploads/2021/04/publieksamenvatting_v2.pdf
‘Hij bedoelde het vast niet zo.’ Waarom omstanders negatief reageren op slachtoffers van seksueel geweld
Den Haag, met de campagne #Let’sTalkAboutYES voerde Amnesty afgelopen november actie op het Plein voor de Tweede Kamer om aandacht te vragen voor een nieuwe verkrachtingswet. Beeld Phil NijhuisEva Mulder deed onderzoek naar negatieve reacties op verhalen van verkrachtingsslachtoffers. ‘Hoe meer details mensen horen, hoe minder ze iets herkennen als seksueel geweld.’
‘Waarom ben je met hem mee naar huis gegaan’? Of: ‘Waarom heb je het niet gewoon op een schreeuwen gezet?’ Slachtoffers van seksueel geweld krijgen nogal eens te maken met dergelijke reacties, zegt sociaal-psycholoog Eva Mulder. Vooral als slachtoffers niet voldoen aan een ‘ideaalbeeld’ reageren mensen negatiever, blijkt uit het onderzoek waar ze vrijdag op promoveert aan de Universiteit van Tilburg.
Dat ideaalbeeld bestaat bijvoorbeeld uit slachtoffers die tegenstribbelen of na afloop verdrietig of angstig reageren. Het zijn geen slachtoffers die verstijven of boos zijn. Opvallend is dat hoe meer details mensen horen, hoe minder snel ze de situatie bestempelen als seksueel geweld. Mulder: “Op het moment dat iemand abstract moet zeggen wat seksueel geweld is, is het simpel: verkrachting is seks tegen de wil. Maar als iemand in detail hoort wat er is gebeurd, komen er al snel reacties als: het is onprettig voor het slachtoffer, maar de ander bedoelde het vast niet zo.”
Man of vrouw: het maakt kennelijk uit
Het maakt ook uit of het slachtoffer een man of een vrouw is. Mulder confronteerde proefpersonen met verschillende slachtofferverhalen en vroeg ze spontaan te reageren. “Als het een vrouw betrof die met iemand mee naar huis ging terwijl ze dronken was, dan werden woorden als ‘naïef’ en ‘dom’ heel veel gebruikt. Bij mannelijke slachtoffers was de reactie anders. Er werd weleens gezegd dat iets niet zo verstandig was, maar een woord als ‘naïviteit’ viel nooit.”‘Miscommunicatie’
Dergelijke reacties komen niet per se voort uit kwade bedoelingen, benadrukt Mulder. “Mensen reageren zo omdat ze hun best doen om er een begrijpelijk verhaal van te maken voor zichzelf. Dat doen ze met de middelen die hun zijn aangereikt. Die middelen bevinden zich in de samenleving: in verhalen die je te horen krijgt over hoe seksuele interactie gaat. Zo wordt vrouwen van jongs af aan geleerd om zich bewust te zijn van de risico’s die ze lopen, terwijl we dat van mannen minder verwachten.”En zo zijn er een hoop van wat Mulder ‘verkrachtingsmythes’ noemt, die ervoor zorgen dat mensen negatief of bagatelliserend reageren op slachtoffers. “Een jonge vrouw die zegt verkracht te zijn, krijgt bijvoorbeeld te horen: ‘Je hebt vast achteraf spijt van de seks en wil niet als slet worden gezien’. Zo’n mythe kan bestaan omdat we seks nog altijd zien als iets schaamtevols, vooral voor vrouwen.” Ook veel gehoord momenteel: het kwam vast door een miscommunicatie. Daarmee hoef je als omstander niet helemaal de schuld bij het slachtoffer of vermeende dader te leggen, aldus Mulder.
Seks en seksueel geweld, macht en onmacht
Dergelijke mythes veranderen, zodat slachtoffers zich wel gehoord voelen, is lastig, erkent de Tilburgse onderzoeker. De nieuwe zedenwet van justitieminister Ferd Grapperhaus, is wat haar betreft een stap in de goede richting. “Ik vind het goed dat er in de nieuwe wet meer nadruk komt te liggen op vrijwilligheid en onvrijwilligheid, in plaats van op dwang en geweld. Zo’n wet heeft invloed op hoe er in de maatschappij wordt gesproken over wat wel en niet kan. Al kan het juridische kader ook maar beperkt inspelen op de complexiteit die veelal samengaat met seks en seksueel geweld. Sommige slachtoffers willen geen aangifte doen, maar hebben wel behoefte hun verhaal te doen. Daarom moeten we naast een juridische reactie ook aandacht besteden aan de maatschappelijke respons.”#MeToo is wat dat betreft een goed voorbeeld, denkt ze. De verhalen die slachtoffers nu openlijker delen, brengen het gesprek over seksuele interactie en macht en onmacht op gang. Maar of het al tot minder victim blaming heeft geleid, betwijfelt ze. “Er is ook een tegenreactie gekomen van mensen die zeggen: ‘Valt dat ook al onder seksueel wangedrag? Je mag vrouwen tegenwoordig niet eens meer een hand geven’.”
Bron: Trouw >>
Zuellen werd op haar achttiende slachtoffer van wraakporno, gemaakt door haar ex
“Mijn ex zei: ‘Ik ga je leven vernielen. Wacht maar af.’ Na dat telefoontje hoorde ik hem drie maanden niet tot ik plots van al zijn vrienden tegelijkertijd een filmpje ontving.”
Wereldwijd krijgt 58% van alle meisjes tussen de 15 en 25 weleens te maken met online intimidatie. Dat blijkt uit grootschalig onderzoek van Plan Nederland. Een deel daarvan gaat over wraakporno of non-consensuele pornografie, waarbij uit wraak en zonder toestemming van beide partijen, seksueel beeldmateriaal op het internet wordt gezet. De effecten daarvan kunnen ontzettend groot zijn. Sinds 1 januari 2020 heeft wraakporno een eigen strafbepaling, waardoor het gemakkelijker te bestraffen zou moeten zijn.
De 23-jarige Zuellen Rodrigues uit Rotterdam werd op haar 18e ook een slachtoffer van wraakporno, toen haar ex een filmpje op het internet zette. Aan VICE vertelt ze over de gigantische impact die het had op haar leven.
“Ik was achttien toen ik mijn eerste vriendje kreeg. Hij was een jaar jonger dan ik en we kenden elkaar via vrienden. In het begin was onze relatie ontzettend leuk: we zaten in dezelfde vriendengroep, we gingen samen uit en we kwamen geregeld langs bij elkaars familie. We waren een ontzettend alledaags koppel. Ik dacht – hoe naïef het ook klinkt – dat hij de liefde van mijn leven was. Tot hij op een dag besloot mijn volledige leven overhoop te gooien door een seksfilmpje van ons, als wraak, op het internet te zetten.
We hadden iets meer dan een jaar een relatie toen hij van iemand hoorde dat ik hem zogenaamd bedrogen zou hebben. Hij belde me op, en ondanks het feit dat ik zwoer dat het roddels waren en dat ik hem nooit zou bedriegen, was hij vastberaden om me ‘te straffen’. Hij zei: “Ik ga je leven vernielen. Wacht maar af.” Na dat telefoontje hoorde ik drie maanden niets van hem, tot ik plotseling van al zijn vrienden tegelijkertijd een filmpje ontving. Daarin was te zien hoe ik door mijn vriend ontmaagd werd. Ik wist niet eens dat het filmpje bestond, hij had me stiekem gefilmd terwijl ik op mijn buik lag. Als ik ze niet meteen een naaktfoto zou sturen zouden ze het filmpje publiceren, zeiden die vrienden. Ik heb toen in paniek de fout gemaakt om zo’n foto te sturen.
Drie maanden later was ik onderweg naar mijn werk toen ik een onheilspellend berichtje kreeg. “Kijk even op Instagram. Jouw leven is voorbij.”
Ik dacht dat het hierbij zou blijven en dat ze me gewoon wilden laten schrikken. Drie maanden later was ik onderweg naar mijn werk toen ik een onheilspellend berichtje kreeg. “Kijk even op Instagram. Jouw leven is voorbij.” Ik zag dat het filmpje op Instagram gedeeld was, met mijn naam en mijn telefoonnummer erbij. Vanaf dat moment ben ik zeven maanden lang gestalkt, door zowel kennissen als wildvreemden. Telkens wanneer het filmpje offline werd gehaald, werd het door een nieuw account weer geupload. Mijn feed werd overspoeld met haatberichten, doodsbedreigingen of berichten van mensen die me wilden chanteren. Elke dag werd ik wel eens uitgescholden voor ‘vieze hoer’ of ‘slet’. Ook werd het filmpje op pornosites gezet, en ik kreeg berichten van mensen in Curaçao en Suriname die me vertelden dat de video daar ook verspreid wordt.
EEN VAN DE VELE DREIGBERICHTEN DIE ZUELLEN KREEG, MEER DAN EEN JAAR NADAT DE VIDEO EN HAAR NAAKTFOTO VOOR HET EERST GEPLAATST WERD OP INSTAGRAM.Ik voelde me machteloos en vernederd. Ik wist niet met wie ik erover kon praten. Mijn ouders zijn erg ouderwets, dus ik wilde ze niet laten weten wat er aan de hand was. Mijn vrienden hebben me in die periode een voor een laten vallen: ze vonden het gênant en wilden niet meer met me afspreken. Ik zat in een voetbalteam en daar moest ik uiteindelijk weg, omdat mijn teamgenoten me ‘vies’ vonden. Ook mijn stagebegeleider zei me dat ik beter een andere stage kon zoeken, omdat ik volgens hem ‘voor ophef’ zorgde en de sfeer daardoor minder aangenaam was geworden. Sommige vrienden hebben me zelfs geblokkeerd, zonder uitleg. Op school hadden de leraren wel door dat er iets aan de hand was, want ik kwam niet meer opdagen. Maar als ze me daarover belden verzon ik een smoesje – en dat hebben ze ook gewoon aanvaard.
ZUELLEN (23) UIT ROTTERDAM IN HAAR SLAAPKAMER, WAAR ZE ZICH MAANDENLANG OPSLOOTUiteindelijk raakte ik geïsoleerd van de buitenwereld. Ik sloot me op in mijn kamer en jankte de hele dag. Ik voelde me erg alleen. Het enige wat me verbond met de buitenwereld was mijn telefoon. Elk uur van de dag keek ik of ik een nieuw bericht had gekregen. Hoe grof de berichten ook waren, ik moest zien wat er gezegd werd. Ik heb meer dan vierhonderd nummers moeten blokkeren. Ik nam een nieuwe SIM-kaart, maar ook dat nummer werd snel opgepikt. Mijn ex stuurde me een berichtje waarin hij zei dat ik dit allemaal verdiend had. Het stemmetje in m’n hoofd dat me vertelde dat er geen hoop voor me was, werd steeds luider.
Mijn ex stuurde me een berichtje waarin hij zei dat ik dit allemaal verdiend had. Het stemmetje in m’n hoofd dat me vertelde dat er geen hoop voor me was, werd steeds luider.
Op een dag werd het me teveel. Ik heb toen een serieuze poging gedaan om mijn leven te beëindigen. Ik had mijn afscheidsberichtjes naar mijn moeder en andere mensen van wie ik hield al verzonden, toen ik wakker werd in het ziekenhuis. Blijkbaar was ik out gegaan van de adrenaline.
In het ziekenhuis kwam ik contact met twee politieagenten, een man en een vrouw. Toen heb ik voor het eerst gepraat over de naaktfoto en het seksfilmpje. Hoewel ze me wel vertelden dat ik aangifte mocht doen – het is namelijk onwettelijk om iemands seksfilmpje online te zetten zonder medeweten– voelde ik me bij die agenten niet veilig genoeg om samen met hen stappen te ondernemen. Ik moest bijvoorbeeld het seksfilmpje en de naaktfoto laten zien aan de mannelijke agent. Hij bedoelde het niet slecht, maar ik vond het een ontzettend naar idee om die beelden te bespreken met een man. Daarbij had ik nog niet verwerkt wat me overkomen was. Ik voelde me niet sterk genoeg om te strijden. Toch is er wel een melding gedaan, en hebben ze beloofd de zaak te onderzoeken.
Mijn zus, moeder en vader zijn toen ook over de situatie ingelicht. Ik heb er toen voor gekozen om me te laten opnemen in een gesloten instelling. Ik wist dat ik hulp nodig had, maar ik vond het vooral een heftig idee om mijn moeder aan te kijken. Ik was bang dat ze boos op me zou zijn. Ik weet dat het haar heel veel pijn heeft gedaan. Mijn vader was vooral kwaad op mijn ex.
Ik ben drie maanden in de instelling geweest. Al die tijd mocht ik mijn telefoon bij me houden. Achteraf gezien was het wel fijn geweest als iemand me juist even van mijn telefoon had weggehouden. Ook werd er niet echt ingegaan op het effect van het seksfilmpje op mijn zelfvertrouwen, mijn zelfbeeld en mijn toekomstige relaties. Het bleef oppervlakkig, de tijd in de gesloten instelling diende vooral om ervoor te zorgen dat ik mezelf niet opnieuw wat zou aandoen.
In tussentijd was mijn ex aangehouden, en twee dagen lang vastgehouden en ondervraagd. Nadat ze hem weer vrijgelaten hadden, stuurde hij weer een berichtje: als ik niet meteen de aanklacht zou intrekken, dan zou hij me wat aandoen. Ik voelde me daardoor niet per se onveilig, maar ik had wel behoefte om alles achter me te laten. Toen ik uit de instelling kwam, heb ik de aanklacht daarom laten vallen.
ZUELLEN IS NU DJ, EN PIKT LANGZAMERHAND DE DRAAD VAN HAAR LEVEN WEER OPIk wilde een frisse start maken. Ik hou van muziek en had al wel eens een plaatje gedraaid, maar na mijn opname wierp ik me volledig op mijn dj-carrière. Dat heeft me ontzettend goed gedaan. En een tijd geleden ontmoette ik mijn huidige vriend. Hij kent mijn verhaal, en steunt me ook volledig. Soms krijgt hij nog een reactie als hij een foto van me deelt van iemand die me nog herinnert als die ene chick van het seksfilmpje. Hij neemt het dan voor me op, maar toch voel ik dat ik het er zelf nog moeilijk mee heb. Ik vind het moeilijk om hem volledig te vertrouwen. Ik krijg nog steeds berichten van mensen die zeggen: “Ik weet wel wie je bent.” Dat zal nooit helemaal verdwijnen, aangezien het filmpje nog steeds op het internet staat.
Ik krijg nog steeds berichten van mensen die zeggen: “Ik weet wel wie je bent.” Dat zal nooit helemaal verdwijnen, aangezien het filmpje nog steeds op het internet staat.
De zaak heeft geen navolging gekregen, aangezien ik mijn klacht had ingetrokken. Ik heb de diagnose gekregen van PTSS. Daardoor is mijn korte termijngeheugen flink verslechterd. Ik had destijds geen zin om mezelf bloot te stellen aan die frustraties van een rechtszaak, maar nu heb ik soms spijt dat ik niet doorgezet heb. Nu ik door de coronacrisis niet meer kan draaien, haalt het trauma me weer in. Ik heb nog een hoop te verwerken.
Toch gaat het veel beter met me. Mijn vriend heeft me laten inzien dat het ook ontzettend mooi kan zijn om iemand te vertrouwen. Nieuwe vrienden die ik voorzichtig vertel wat me gebeurd is, accepteren me. Veel nieuwe mensen die ik nu ontmoet, laten me inzien dat ik het slachtoffer ben, en niet een van de daders. Dat vind ik soms nog steeds moeilijk te geloven. Ik betrap me erop dat ik soms nog denk: was ik maar opmerkzamer geweest, of had ik maar niet alsnog die naaktfoto gestuurd.
Dat is ook de reden dat ik dit verhaal wil vertellen: ik wil dat andere slachtoffers weten dat ze niet alleen zijn. Dat het niet hun schuld is. Dat ze kwaad mogen zijn als ze dit meemaken. Dat ze zich niet moeten schamen om hierover met anderen te praten. En ik wil ook dat andere mensen die dit lezen wraakporno niet zullen tolereren in hun omgeving. Ik wil dat ouders en leraren meer controle hebben over wat hun kind post, en ze goed letten op signalen van online pesterijen. Destijds kwam niemand voor me op. Iedereen liep mee met de rest, niemand durfde te zeggen dat ze moesten kappen. Ik hoop dat dit iets is wat verandert.
Mijn ex heb ik jarenlang niet meer gezien of gehoord, tot ik hem twee jaar geleden terugzag op Koningsdag. Ik verstijfde volledig, en hij keek me een tijd lang aan zonder iets te zeggen. Ik dacht dat hij me wilde aanvallen, maar in de plaats daarvan zei hij gewoon ‘sorry’. Ik ben zonder wat te zeggen weggelopen. Ik heb zijn excuses niet meer nodig. Waar het nu om draait, is dat ik genees en dat zijn walgelijke actie mijn leven niet langer bepaalt.”
Denk jij aan zelfdoding? Of ken jij iemand die aan zelfdoding denkt? Hulp zoeken werkt echt. Start een anonieme chat op http://www.113.nl (113 Zelfmoordpreventie) of bel 0800-0113.
Bron: Vice >>
Moeders getuigen: de vernietigende impact van online seksueel misbruik
Slachtoffer Lisa: ‘Wat ik heb meegemaakt, maken duizenden jongeren elk jaar mee.’ ‘Op sociale media speelt een soort cockpiteffect, zoals beschreven bij gevechtspiloten: je ziet je slachtoffers niet.’ © Serge BaekenNaarmate onze levens zich steeds meer online afspelen, neemt ook het fenomeen van de wraakporno toe. Ondanks de medewerking van de grote internetplatforms blijft het haast onmogelijk om de ongewenste verspreiding van intieme beelden tegen te houden. ‘Er is bijna geen enkele school in Vlaanderen waar dit niet gebeurt.’
Lisa Geudens zat met haar ouders in een restaurant aan de andere kant van de wereld toen ze plots haar vriend aan de lijn kreeg. Ze kreeg te horen dat haar ex zonet naaktfoto’s van haar op een Instagramaccount had gezet. ‘Ik was in shock’, vertelt ze. ‘Ik ben in huilen uitgebarsten. Ik heb het meteen aan mijn ouders verteld, en hun gesmeekt om even geen vragen te stellen en mij te helpen. Ik was totaal in shock.’ Geudens was op dat moment 17 jaar oud.
Anderhalve maand voordien had ze het uitgemaakt met haar eerste vriend, na drie jaar van wat ze zelf ‘een toxische relatie’ noemt. ‘Tijdens die relatie heeft hij me onder meer gepusht om naakt- foto’s door te sturen’, zegt Geudens. ‘Liefde maakt blind, dus ik deed wat hij vroeg, hoewel ik me er eigenlijk niet goed bij voelde. Ik stuurde hem foto’s via Snapchat, omdat ze daar na verloop van tijd verdwijnen. Maar hij nam er blijkbaar screenshots van. Ik ben er later ook achter gekomen dat hij die foto’s met zijn vrienden deelde.’
Samen met haar zus slaagde Geudens erin om haar ex onder druk te zetten. De beelden werden redelijk snel verwijderd. Met het besef dat haar beelden door tal van toenmalige medescholieren gezien waren, had ze ondertussen leren leven. Omdat ze geen zin had in gerechtelijke procedures die maanden of zelfs jaren konden aanslepen, besloot ze uiteindelijk geen klacht in te dienen.
Lisa is een van de vele slachtoffers van wraakporno die nooit in de statistieken zullen terechtkomen. Er bestaan nauwelijks betrouwbare cijfers over hoe vaak het fenomeen voorkomt. Bij het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IGVM), dat sinds juli 2020 meerderjarige slachtoffers van wraakporno begeleidt, werden de voorbije elf maanden 85 dossiers geopend. Bij Child Focus kwamen het afgelopen jaar 65 procent meer meldingen van online seksueel misbruik binnen dan in 2019. Volgens Olivier Bogaert, commissaris bij de Computer Crime Unit van de federale politie, registreerde de politie in 2020 maar liefst 597 klachten wegens wraakporno. Ter vergelijking: in 2014 waren dat er slechts 7. ‘Dit is slechts het topje van de ijsberg’, zegt Bogaert. ‘Het dark number is ontzettend groot.’
Wraakporno is een slecht gekozen term. Porno wordt gemaakt voor consumptie en impliceert medewerking en een publiek.
Onlinereputatiemanager Willem van LyndenWraakporno is typisch – maar niet uitsluitend – een probleem van de jongere generaties, die seksualiteit steeds vaker ook online beleven. ‘Dit is een generatie waarin het verschil tussen online en offline bijna volledig is weggevallen’, zegt Catherine Van de Heyning, die als hoogleraar fundamentele rechten en substituut-procureur des Konings bij het parket in Mechelen het fenomeen wraakporno onderzoekt aan de Universiteit Antwerpen. ‘Onder jongeren is het schering en inslag. Er is bijna geen enkele school in Vlaanderen waar dit niet gebeurt.’
Weinig scholen weten goed hoe ze met het nieuwe fenomeen moeten omgaan. ‘Dat is een van de redenen waarom Child Focus is gestart met de website sexting.be, zegt Niels Van Paemel, beleidsadviseur van Child Focus. ‘Stel: er gaat een naaktfoto van een meisje rond in een school. Soms krijgen wij dan telefoon: “We hebben alvast de politie gebeld, maar wat nu?” Dan zeggen wij meestal: “Stuur de politie alvast terug. Die kan er niet voor zorgen dat die foto niet langer wordt gedeeld.” Op zo’n moment moet je vooral luisteren naar het slachtoffer en door gesprekken in de klas ervoor zorgen dat de keten van verspreiding wordt verbroken.’
Wraakporno plaatst ook vertrouwenspersonen voor dilemma’s. ‘Het begint tegenwoordig zelfs al in het eerste middelbaar’, klinkt het bij een leerlingenbegeleidster die actief is in het Antwerpse stedelijk onderwijs. ‘Ik krijg geregeld meisjes over de vloer die in alle staten zijn omdat er intieme beelden van hen circuleren. Het gaat haast altijd op dezelfde manier: ze beginnen te chatten met onbekenden, die hun vertrouwen winnen en hen dan gaandeweg aanmoedigen om steeds uitdagender foto’s te sturen.’ Het probleem doet zich opvallend vaak voor bij leerlingen met een islamitische achtergrond. ‘Veel moslimmeisjes kunnen er niet mee naar hun ouders. Ze beseffen dat ze het risico lopen om verstoten te worden als die beelden uitkomen. Schooldirecties willen daarmee vaak onmiddellijk naar de politie, en de politie gaat dan altijd naar de ouders. Ik weiger dat pertinent, want dat willen die meisjes juist te allen prijze voorkomen.’
Eveline
België heeft sinds 2016 een wettelijk kader om ‘het niet-consensueel verspreiden van intieme beelden’, zoals wraakporno in het strafwetboek heet, aan te pakken. In 2020 keurde het federale parlement unaniem een wet goed die wraakporno strenger bestraft. Wie tegen de wil van de betrokkene seksueel getinte beelden of opnames verspreidt, riskeert een celstraf tot vijf jaar.Overigens stuit de term ‘wraakporno’ nogal wat experts tegen de borst. ‘Het is een heel slecht gekozen term’, zegt Willem van Lynden, jurist bij MediaMaze, een Nederlands bedrijf gespecialiseerd in onlinereputatiemanagement voor slachtoffers van online- shaming en woordvoerder van de stichting Stop Online Shaming (SOS). ‘Porno wordt gemaakt voor consumptie en impliceert medewerking en een publiek. Hier gaat het vaak om beelden die niet bedoeld zijn om breed bekeken te worden. Wraak suggereert dan weer dat het slachtoffer iets heeft gedaan dat moet worden gewroken.’ Van Lynden pleit ervoor om de term ‘online seksueel misbruik’ breder ingang te doen vinden. ‘Woorden doen ertoe voor wie dit meemaakt en hoe het grote publiek ernaar kijkt.’ De in overgrote meerderheid mannelijke daders worden volgens Van Lynden doorgaans ook niet gedreven door wraak. ‘Ze doen het om stoer te doen, te pochen tegenover vrienden, of om een filmpje voor een ander filmpje te kunnen ruilen.’
In Vlaanderen raakte het concept wraakporno ingeburgerd in september vorig jaar, toen een (mannelijke) student onder de alias Eveline naaktfilmpjes ontfutselde aan verschillende bekende Vlamingen. De filmpjes werden gretig gedeeld via WhatsApp en andere geëncrypteerde kanalen. Dat een aantal van die BV’s uiteindelijk gerechtelijke actie heeft ondernomen, waarbij de dader relatief snel werd gevat, heeft wraakporno wel het brede maatschappelijke debat in getrokken. ‘Het heeft veel Vlamingen doen beseffen dat het doorsturen van zulke filmpjes gewoon strafbaar is’, aldus Van de Heyning.
Tegelijk ziet Van de Heyning negatieve effecten. ‘In de reacties hoorde je vaak dat die BV’s het zelf hadden gezocht, en dat ze die beelden beter niet hadden gemaakt. Op die manier geef je de boodschap mee dat slachtoffers van wraakporno zelf schuld hebben aan wat hun overkomt. Dat is absoluut niet zo. Mensen hebben het recht om intieme beelden van zichzelf te maken. Sexting is doodnormaal onder jongeren. Het is deel van de seksuele ontwikkeling en het is totaal onrealistisch om te denken dat jongeren ermee zullen ophouden omdat het soms uit de hand loopt.’
Over het algemeen zijn de slachtoffers van wraakporno (jonge) vrouwen. Uit een internationaal onderzoek uit 2018 blijkt dat het in 92 procent van de gevallen over beelden van vrouwen gaat. Uit alle internationale onderzoeken wordt ook duidelijk dat de overgrote meerderheid van de wraak- pornoverspreiders mannen zijn. Alleen bij zogenaamde sextortion, waarbij mensen worden afgeperst met zelfgemaakte naaktbeelden, zijn mannen vaker de dupe. En soms is wraakporno gewoon een wapen in handen van criminelen. RTL-journalist Daniël Verlaan ontdekte in 2018 een waar wraakpornonetwerk waarin duizenden Nederlandse en Vlaamse gebruikers beelden met elkaar deelden. Door met een alias in de chatkamers binnen te breken, stelde Verlaan vast dat tussen de gebruikers een ware ruileconomie was ontstaan. ‘Het was bijna alsof ze Pokémonkaarten met elkaar ruilden’, aldus Verlaan. ‘Hoe vaker de beelden gedeeld werden, hoe minder ze waard werden. De kostbaarste beelden, die vaak slechts in het bezit van één persoon zijn, worden original content genoemd.’
Bepaalde gebruikers gingen bijzonder ver om aan beeldmateriaal te raken. ‘De gebruikers wisselden onderling tips uit om telefoons en accounts te hacken’, vertelt Verlaan. ‘Ze maakten valse profielen aan om tienermeisjes om de tuin te leiden. Er was zelfs een jongen bij die de computer van zijn eigen nichtje had gehackt om aan intieme beelden te komen.’ Verlaan ergert zich aan de manier waarop het verspreiden van intieme beelden vergoelijkt wordt. ‘Dit zijn gewoon criminelen’, benadrukt Verlaan. ‘Het zijn mannen die door het verzamelen van intieme beelden macht willen vergaren over hun slachtoffers, en het zelfs aan- durven om losgeld te eisen. Ze weten donders goed dat ze levens kapot- maken.’
Heel wat dorpsgenoten nemen het me kwalijk dat ik een klacht heb ingediend, en vinden dat ik me aanstel. Het is echt verbazend hoe weinig mensen snappen hoe slopend dit is.
Slachtoffer Lore*Brute pech
Van overheidswege ligt de nadruk sterk op preventie. Wie geen herkenbare naaktbeelden van zichzelf maakt, loopt niet het risico om het slachtoffer van wraakporno te worden, zo luidt de logica. Dat klopt maar tot op zekere hoogte. Niet zelden gebruiken daders Photoshop, waarmee ze het hoofd van hun slachtoffers op een naakt lichaam monteren. Soms gebeurt het ook dat oude naaktbeelden die de betrokkene allang was vergeten opeens zonder aanwijsbare reden online komen te staan. ‘Onlangs kwam een vrouw bij ons aankloppen’, vertelt onlinereputatiemanager Van Lynden, ‘van wie het toenmalige vriendje oude naaktfoto’s had geüpload. Die vrouw had inmiddels kinderen van een jaar of acht. Die zitten natuurlijk ook de hele dag op een tablet, en riskeren dus op naaktfoto’s te stoten die mama twaalf jaar geleden heeft gemaakt. Als je dan niet ingrijpt, is het een kwestie van tijd voor ook al je collega’s die foto’s hebben gezien.’En sommige slacht- offers hebben gewoon brute pech. Dat geldt bijvoorbeeld voor Lore*, die eind juni 2018 via een vriend een filmpje kreeg doorgestuurd. Op dat filmpje van een tiental seconden is het gezicht te zien van een vrouw die anale seks heeft. Het filmpje ging vergezeld van Lores naam, haar Facebookprofielfoto en een campagnefoto van toen ze enkele jaren eerder deelnam aan lokale verkiezingen. De vrouw in het filmpje lijkt op Lore, maar heeft een andere stem en accent.
Toen Lore aangifte deed, kreeg ze te horen dat de politie machteloos stond, omdat WhatsApp-berichten niet traceerbaar zijn. Lore postte een bericht op Facebook waarin ze uitlegde dat de beelden niet van haar waren, en riep op om de beelden niet te delen. Een dag later kreeg ze telefoon van een journalist van Het Nieuwsblad, die haar meldde dat het filmpje hem via verschillende kanalen had bereikt. ‘Pas op dat moment begon het me te dagen dat dit niet meteen zou overwaaien’, zucht Lore. ‘Plots besefte ik dat heel pornokijkend Vlaanderen die beelden met mijn naam erbij had gezien. Ze circuleerden blijkbaar al meer dan twee maanden op het internet.’
In de daaropvolgende weken drong de omvang van de verspreiding pas goed tot haar door. Haar Facebook- account werd overspoeld met tientallen berichten van wildvreemden die met haar wilden afspreken. Ze besloot meteen al haar accounts af te sluiten. In de gemeente waar ze woont en een leidinggevende functie heeft, gingen de beelden gepaard met allerlei roddels. ‘Ik kreeg te horen dat ik mijn man bedroog. Er werden mails naar mijn werk gestuurd. Familieleden werden de hele tijd op dat filmpje aangesproken.’ Lore en haar echtgenoot trokken zich terug in hun cocon. ‘We zijn het eerste jaar amper buiten geweest. Overal waar je komt, heb je het gevoel dat mensen je herkennen en uitlachen.’
Het filmpje bleek afkomstig van het dark web, en was eerder dat jaar terechtgekomen in een ludieke WhatsAppgroep waarin plaatselijke middenstanders seksfilmpjes deelden. Een van de leden van die groep bemerkte in zo’n filmpje een vrouw die wat op Lore leek, en voegde er tot hilariteit van de groepsleden haar foto’s aan toe. Vervolgens stuurde een lid van de groep de beelden en foto’s door naar een andere WhatsAppgroep. Van daaruit verspreidden de beelden en de foto’s zich als een lopend vuurtje. In die groepen zaten verschillende dorpsgenoten die Lore goed kent. ‘Het is verbazend dat zo veel mensen – ook mensen die me kennen – dat filmpje zijn blijven doorsturen.’
Vorig jaar werden twee leden van de oorspronkelijke WhatsApp-groep veroordeeld tot een symbolische schadevergoeding. ‘Wat me nog het meeste pijn doet, is dat er bij de daders geen schuldbesef is’, zegt Lore. ‘Er zijn heel wat dorpsgenoten die het mij kwalijk nemen dat ik een klacht heb ingediend, en die vinden dat ik me aanstel. Het is verbazend hoe weinig mensen snappen hoe slopend dit is. Ik ben er bijna aan onderdoor gegaan, en het waren niet eens mijn beelden.’
Pornhub
Sinds april vorig jaar kunnen slachtoffers aankloppen bij het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IGVM). Dat voorziet in gratis juridische bijstand, en helpt ook om beelden te verwijderen. ‘Slachtoffers die contact met ons opnemen, zijn doorgaans niet op zoek naar een juridische procedure’, zegt Liesbet Stevens, hoogleraar seksueel strafrecht aan de KU Leuven en adjunct-directeur van het IGVM. ‘Hun eerste vraag is altijd: haal die beelden zo snel mogelijk offline.’Sinds vorig jaar werkt het instituut samen met internetplatforms als Facebook, Google, YouTube, WhatsApp en Pornhub. Het IGVM is bovendien in het bezit van de status trusted flagger, waardoor het op platforms voorrang krijgt wanneer het een verzoek indient om beelden te verwijderen. Facebook en PornHub kunnen bepaalde beelden bovendien hashen, zodat ze automatisch verwijderd worden als ze online worden geplaatst. Ook is het mogelijk om ervoor te zorgen dat zoekmotoren bepaalde websites en pagina’s niet langer opnemen in hun zoekopdrachten, zodat de beelden minder goed vindbaar worden.
Het is bijna alsof daders Pokémonkaarten ruilen. Hoe vaker de beelden worden gedeeld, hoe minder ze waard worden.
RTL-journalist Daniël VerlaanDe nieuwe wet op wraakporno bepaalt dat internetdiensten met een rechterlijk bevel verplicht kunnen worden om binnen de zes uur de beelden te verwijderen. ‘Dat klinkt mooi, maar in de praktijk gaat het veel te traag’, zegt Stevens. ‘Het duurt minstens 48 uur voor je zo’n rechterlijk bevel vasthebt, en vaak nog langer.’
Sneller gaat het als het IGVM zelf meteen dubieus beeldmateriaal signaleert. Dan slagen platforms er doorgaans redelijk goed in om beelden binnen de wettelijke termijn van zes uur te verwijderen. Die termijn is enorm belangrijk, zegt Stevens. ‘Als je zulke beelden niet snel genoeg verwijdert, is het onmogelijk om ze helemaal weg te krijgen. Dan blijft er altijd wel iets staan op de een of andere obscure website.’ Door een gebrek aan middelen beschikt het IGVM voorlopig evenwel niet over een permanentiedienst zoals Child Focus die heeft. In het weekend en buiten de kantooruren zijn slachtoffers aangewezen op de website van het IGVM (www.igvm-iefh.belgium.be), waar ze uitleg kunnen vinden over hoe ze de beelden eigenhandig offline kunnen zetten.
Stevens toont zich voorlopig wel tevreden over de medewerking die de meeste internetplatforms verlenen. Die verliep aanvankelijk zeker niet altijd en overal van harte. Pornhub, de megapornowebsite die lange tijd alle protesten van slachtoffers naast zich neerlegde, schoot pas in actie nadat de creditcardbedrijven Visa en Mastercard ermee dreigden de betalingen voor de website niet meer te verwerken. Meer dan 70 procent van alle video’s op de website – het ging om miljoenen filmpjes – werd intussen verwijderd omdat Pornhub niet kon waarborgen dat de mensen op de beelden wel degelijk hun toestemming hadden gegeven. De enige grote speler die nog steeds halsstarrig elke vorm van samenwerking weigert, is Twitter. Begin december startte het IGVM zelfs een rechtszaak tegen Twitter. Er is ook nog het probleem dat het IGVM met tal van ‘kleinere’ platforms geen contact heeft, wat de volledige verwijdering van de beelden moeilijker maakt.
Maar terwijl het openbare internet, op voorwaarde dat er voldoende wordt gemonitord, steeds vlotter kan worden schoongeveegd, blijft het nog steeds onmogelijk om op te treden tegen beelden die circuleren via versleutelde groepen op apps als WhatsApp, Signal, TikTok of Telegram. ‘Daar zijn we de strijd aan het verliezen’, zegt onderzoekster Catherine Van de Heyning. ‘Omdat die berichten versleuteld zijn, is het voor die platforms zelfs technisch onmogelijk om beelden te detecteren en te verwijderen.’
‘Het is een dilemma’, erkent ze. ‘Voor burgers is het een goede zaak dat je via encryptie veilig kunt communiceren, maar het geeft natuurlijk ook de mogelijkheid aan criminelen om zonder enige controle om het even wat te delen. Het is moeilijk om daar een goed evenwicht in te vinden.’
Dat ondervindt ook Willem van Lynden. ‘Een mogelijkheid is dat platforms als WhatsApp bepaalde gebruikers blokkeren of dat de hele groep waarin de beelden worden gedeeld, wordt verwijderd. Maar de content die daarin is gedeeld, blijft natuurlijk wel op de telefoontjes staan van de mensen die het aan elkaar hebben verzonden. Er is dus altijd de mogelijkheid dat het opnieuw wordt gedeeld. Zelfs als de bewuste beelden in een cloud worden bewaard, is het heel lastig, zo niet onmogelijk, om tegen bijvoorbeeld Apple te zeggen: “Jongens, kunnen jullie dit filmpje weghalen?” Om privacyredenen willen die niet in de bestanden van hun gebruikers rondneuzen. Al geloof ik wel dat we in de toekomst die cloudhostingproviders zullen kunnen aanspreken.’
Wanhoopsdaden
Voorlopig is het nog zo dat slachtoffers moeten leren te leven met de angst en onzekerheid dat ongewenst gedeelde naaktbeelden op elk moment opnieuw kunnen opduiken. Met name voor minderjarige slachtoffers is die wetenschap vaak zwaar om te dragen. Ze slaan volledig in paniek, melden zich ziek op school, sluiten zich af, en maken in het allerergste scenario een einde aan hun leven.Dat drama overkwam Zara Chiarolini, de moeder van de 14-jarige Maëlle, die eind januari 2020 zelfmoord pleegde. ‘Mijn dochter had een naaktfilmpje van zichzelf gestuurd naar, laten we zeggen, haar vriendje, al weten we niet of er echt een amoureuze relatie was’, vertelt Chiarolini, die lesgeeft op de school in Jumet waar Maëlle schoolliep. ‘Die jongen heeft dat filmpje gedeeld met heel wat vrienden, op allerhande pornosites… Zo is het ontelbare keren bekeken. Nadat het was verspreid, heeft Maëlle tonnen beledigingen en haatboodschappen op haar eigen socialemediakanalen over zich heen gekregen. Het filmpje is een eerste keer gedeeld eind november 2019. Vervolgens is de storm wat gaan liggen. Nadien is de video nog eens gedeeld in januari. Ik denk dat ze toen moet hebben gedacht dat het nooit zou stoppen. Ze zag geen oplossing meer. Het was ook je reinste wraakporno. Hij wilde haar straffen omdat ze in zijn ogen hun relatie te luchtig opnam.’
Dat weet de moeder nú, maar op het moment van de feiten verkeerde ze in volstrekte onwetendheid. ‘Ik heb dat allemaal ontdekt de dag dat ik mijn dochter dood in haar kamer heb aangetroffen. Dat is het gevaar met cyberpesten. Het speelt zich af in een virtuele wereld waartoe volwassenen nauwelijks of geen toegang hebben. Bovendien veroorzaakt het delen van naaktbeelden bij tienermeisjes een gigantisch gevoel van schaamte. Die schaamte zorgt ervoor dat slachtoffers geen hulp zoeken en drijft hen soms tot een wanhoopsdaad.’
De dood van Maëlle bracht in Franstalig België een publiek debat over wraakporno en cyberpesten op gang. ‘Ik kan verder niet veel details geven’, zegt Chiarolini. ‘De rechtszaak tegen de hoofdverdachte loopt op dit moment nog.’
Met andere ouders die een kind verloren door zelfmoord als gevolg van cyberpesten, bestuurt Chiarolini de vzw Les MOTs de TOM. Die staat ouders bij die niet weten wat ze moeten doen als hun kind slachtoffer wordt, biedt hulp aan slachtoffers en voert campagnes in scholen.
‘Er is nog veel werk aan de winkel, op alle vlakken’, zegt Chiarolini. ‘Als je kind is overleden, voel je je totaal verloren. In mijn geval is de politie zelf een onderzoek begonnen en vond het parket dat de bewijslast zwaar genoeg woog om de daders te vervolgen. Maar dat is lang niet bij alle ouders zo. Bovendien is dit soort onderzoek door het gebruik van pseudoniemen en anonieme accounts erg lastig en tijdrovend. Het onderzoek naar de dood van Maëlle heeft meer dan een jaar geduurd.’
Een jongen van 15 kun je niet in de gevangenis stoppen, beseft de moeder, maar ze hoopt wel dat de jeugdrechter een voorbeeld zal stellen: ‘De schaamte moet van kant veranderen. Jongeren moeten leren dat er onlinerechten en onlineplichten zijn. Op sociale media speelt een soort cockpiteffect, zoals beschreven bij gevechtspiloten in de Tweede Wereldoorlog: je ziet je slachtoffers niet, vaak ken je ze niet eens persoonlijk. Je kunt ze dus volstrekt anoniem en zonder enige empathie bombarderen.’
Niet alleen beelden kunnen vernietigen, maar ook woorden, in de vorm van geruchten en toespelingen. Daarover getuigt Maria Isabel Villalobos, een Boliviaanse die met haar Belgische echtgenoot in Waver, in Waals-Brabant woont. Haar dertienjarige dochter Maeva pleegde op 13 januari 2020 op een zondagnacht zelfmoord, terwijl haar ouders en drie broers en zussen rustig lagen te slapen. ‘We waren die zondag nog allemaal samen naar de film gegaan. Ze had dat weekend ook een nieuwe tas in de solden gekocht, waarin we haar schoolspullen zondagavond hadden overgeladen’, vertelt Villalobos in haar zitkamer, waar grote foto’s en een geschilderd portret van haar overleden dochter hangen. ‘Die avond zat ze nog laat voor school te werken. Ik ben gaan slapen. Toen ik ‘s ochtends vroeg opstond om voor iedereen ontbijt te maken en het licht aandeed, heb ik haar in de mezzanine gevonden.’
Ze moet hebben gedacht dat het nooit zou stoppen. Ze zag geen oplossing meer.
De moeder van de 14-jarige Maëlle, die zelfmoord pleegdeNiemand in het gezin wist hoezeer Maeva leed onder de onlinepesterijen van haar voormalige vriendengroep op school. ‘Achteraf hebben we vernomen dat er veel gedoe was met een jongen, met wie ze close was. Maar Maeva was een vrolijk, slim en supersociaal meisje. Ze hield van dansen, hing de clown uit in de klas en verstopte voor iedereen hoe slecht ze zich voelde. Pas na haar dood kregen wij, via mails, filmpjes en spraakberichten van vriendinnen die zich schuldig voelden omdat ze niets hadden gedaan om het pesten en de seksuele roddels te stoppen, een zicht op wat er was gebeurd. Zo kwamen we te weten hoe ze tot het allerlaatste moment haar vrienden had gesmeekt ermee op te houden.’ Op haar socialemediakanalen was Maeva, een tiener met lange, sluike bruine haren, die hield van mooie kleren en er wat ouder uitzag dan haar leeftijd, maandenlang voor vuile hoer, slet en erger uitgemaakt.
‘We wisten dat Maeva ruzie had met vriendinnen, maar niet hoe hard of in welke zin. Toch hebben we dat bij de school aanhangig gemaakt in november, maar die wuifde het weg’, zegt Villalobos. ‘Wat online gebeurde, vond de school niet haar verantwoordelijkheid. Bovendien was het heel lastig voor Maeva, want het kwam uit de hoek van haar eigen vrienden, en die wil je natuurlijk niet verklikken.’
Niet alleen de houding van de school, ook die van de politie liet volgens de ouders van het meisje te wensen over. ‘Pas zeven maanden na haar dood kregen we haar telefoon en tablet terug, zonder dat ze er iets mee hadden gedaan. Wij zijn zelf ook pas gehoord door de politie nadat we contact hadden gehad met de procureur des Konings.’
Alsof het verlies van hun dochter op zich nog niet ondraaglijk genoeg was, werden de ouders ook nog geconfronteerd met roddels en verzinsels over hun gezin op sociale media, verspreid door klasgenoten van Maeva in doorzichtige pogingen om zichzelf van alle verantwoordelijkheid vrij te pleiten. Huiselijke problemen zouden de oorzaak zijn van Maeva’s suïcide. Intussen heeft de politie het familiale hoofdstuk in het onderzoek zonder gevolg afgesloten, en spitst het onderzoek zich alleen nog toe op pesterijen.
Cultuuromslag
Onderzoekster Catherine Van de Heyning benadrukt dat ook de zogenaamde tweede verspreiders – mensen die een wraakpornofilmpje ontvangen en dat weer doorsturen – strafbaar zijn in België. ‘De wet maakt geen onderscheid tussen hen en de oorspronkelijke verspreider’, aldus de ondezoekster. ‘Iedereen die een wraakpornofilmpje ontvangt en vervolgens doorstuurt, pleegt een strafbaar feit. In theorie zou half Vlaanderen dus gestraft kunnen worden omdat ze de Eveline-filmpjes van de BV’s hebben doorgestuurd.’ Bovendien ligt de bewijslast in België bij de dader. Wie intieme beelden van anderen verspreidt, moet kunnen bewijzen dat hij of zij daarvoor expliciet toelating heeft gekregen.Een veelvoorkomend probleem bij het daadwerkelijk vervolgen van daders, als slachtoffers al de moed vinden om bij de politie een klacht in te dienen, is bewijsmateriaal. ‘Mijn belangrijkste advies aan slachtoffers van wraakporno is om zo veel mogelijk screenshots te nemen van de beelden die circuleren en van de beledigingen die je online te verduren krijgt’, zegt Olivier Bogaert van de federale politie. ‘Slachtoffers hebben vaak de neiging om die zo snel mogelijk te deleten. Ze komen dan wel een klacht indienen, maar zonder screenshots kunnen we ons geen goed beeld vormen van de beschadigingsoperatie die aan de gang is.’
Tegelijk leert de ervaring dat beelden doorgaans niet eeuwig circuleren. ‘Het gaat vaak relatief snel weer liggen’, zegt Van de Heyning. ‘Veelal worden jongeren die het meemaken inderdaad enkele maanden gepest, maar vaak is het daarna voorbij. Dat is natuurlijk héél moeilijk om aan een tiener uit te leggen, want op dat moment is dat allesoverheersend, en op die leeftijd lijkt een maand een eeuwigheid. Maar de tijd dat je er nog jarenlang bij elke sollicitatie mee werd geconfronteerd, is voorbij. Hoe cru het ook klinkt: de buitenwereld vergeet die beelden sneller dan het slachtoffer.’
Er wacht politiediensten een heuse uitdaging om hun aanwezigheid op platforms waar naaktbeelden worden gedeeld op te voeren, al was het maar om te sensibiliseren. Momenteel is een groot deel van het internet immers het Wilde Westen. Jongeren lijken zich wel steeds vaker tegen wraakporno te wapenen. Met name door ervoor te zorgen dat beide partijen beelden van hun sextingpartner in hun bezit hebben, wordt gehoopt op een soort wederzijds afschrikeffect. Van de Heyning benadrukt dat een betere vervolging sowieso geen wonderoplossing is. ‘Een groot deel van de oplossing zal maatschappelijk zijn’, voorspelt ze. ‘Wie vandaag wraakporno verspreidt, wordt daar nauwelijks op aangesproken. Het moet duidelijk worden dat dit echt niet kan. Daders zouden sociaal in de ban moeten worden gedaan. En ook hier geldt de boodschap die bij #MeToo zo vaak wordt gebruikt: educate your sons. ‘
Lisa Geudens benadrukt dat ze met haar getuigenis niet op zoek is naar medelijden. ‘Wat er met mij is gebeurd, is enorm kut en heel stom, maar ik heb niets verkeerds gedaan. Ik heb intieme beelden in vertrouwen naar iemand gestuurd, en die heeft daar misbruik van gemaakt. Het is zijn schuld. Ik heb niets gedaan waarover ik me moet schamen. Wat ik heb meegemaakt, maken duizenden jongeren elk jaar mee. Ik wil laten zien dat dit mijn leven niet bepaalt
* Lore is een schuilnaam.
Bron: knack.be
Naaktbeelden van honderden slachtoffers per maand in Telegram-groepen gedeeld
Honderden personen zijn maandelijks het slachtoffer van exposing: het ongevraagd verspreiden van naaktbeelden op sociale media. In chatgroepen zoals Telegram worden duizenden foto’s en video’s verspreid van onder andere minderjarige meisjes. De tienduizenden leden in die groepen verspreiden ook ruim honderd telefoonnummers van expose-slachtoffers. Dat blijkt uit een analyse van Pointer van chats op het sociale medium Telegram.
De deelnemers van deze chatgroepen proberen vaak te achterhalen welk meisje op de intieme beelden staat. Ze vallen het slachtoffer daarna lastig via Instagram, Snapchat of hun telefoonnummer. Ze proberen seksafspraken te maken, of sturen aan de lopende band beledigingen. Zodra naaktbeelden in zulke grote groepen zijn verspreid, is het nagenoeg onmogelijk om ze nog verwijderd te krijgen.
Pointer heeft een maand lang vier grote Nederlandstalige expose-chats op Telegram in de gaten gehouden. In die periode zijn 200 duizend berichten verstuurd, waaronder 2.463 video’s en 3.718 afbeeldingen. Daarnaast zijn 137 telefoonnummers van expose-slachtoffers in de groep geplaatst, met als doel om deze personen lastig te vallen.
Dat komt neer op vier personen per dag, maar het werkelijke aantal slachtoffers ligt waarschijnlijk nog vele malen hoger. Daarvoor moet je de beelden bekijken en unieke personen identificeren. Dat doen wij niet, omdat het in veel gevallen om minderjarigen gaat. Het beeldmateriaal is daarmee kinderporno.
We hebben Telegram gevraagd naar hun beleid over exposing. Zijn deze groepen zomaar toegestaan? En waarom kunnen zulke grote groepen online blijven staan? Het platform heeft tot op heden geen antwoord gegeven.
AP kan Telegram niet aanspreken
De Autoriteit Persoonsgegevens (AP) laat in een reactie weten dat slachtoffers een klacht kunnen indienen bij de AP. De toezichthouder zegt bevoegd te zijn om de verantwoordelijken voor het delen van naaktbeelden aan te spreken en te beboeten. “Dat is degene die het filmpje deelt, en eventueel de beheerder van de groep waarin de beelden worden gedeeld. De AP kan Telegram in dit geval niet aanspreken.”Maar de AP raadt slachtoffers vooral aan aangifte te doen bij de politie. “Waar het om beelden van minderjarigen gaat is dat kinderporno. Aangifte doen bij de politie ligt dan het meest voor de hand, gelet op het feit dat het een misdrijf betreft. De politie beschikt bovendien over meer onderzoeksbevoegdheden dan de AP.” De toezichthouder zegt zelf over onvoldoende specialisten te beschikken voor de behandeling van dit soort zaken en er zou ook geen budget voor zijn.
Screenshot uit één van de groepen op TelegramVerschillende soorten daders
De groep van daders is divers, zegt Sara Dekker van de Phoenix Sisters, een organisatie die voorlichting geeft en helpt bij verwerking voor slachtoffers van seksueel grensoverschrijdend gedrag. De daders zijn in een aantal gevallen minderjarige jongens. “En ik denk dat die niet altijd doorhebben welke gevolgen hun actie heeft voor een ander.”Maar er zijn volgens haar ook veel ‘boze jongens’. “En die zijn op zoek naar dingen om zoveel mogelijk leed te veroorzaken. Ze zijn boos op de wereld en hun eigen situatie, en reageren dat af.”
Daarnaast gaat het ook om meisjes die – net als bij pestgedrag – een ander exposen om zelf geen potentieel slachtoffer te worden. “Als ze als een slet of hoer wordt gezien, dan is de aandacht niet op mij gericht”, is volgens Sara de gedachtegang van deze meiden. En de suggestie dat iemand zich zo gedraagt, is al voldoende. En beeldmateriaal hoeft niet per se naakt te zijn: het kan ook gaan om een moslimmeisje dat geen hoofddoek draagt, of een foto van een jongen waarvan wordt gesuggereerd dat hij op jongens valt.
Bron: Pointer / KRO-NCRV >>
Simone Belt van helpwanted.nl over online seksueel misbruik
Vandaag heeft het CBS cijfers bekendgemaakt rondom het grote probleem van Online Seksuele Intimidatie. Uit dit onderzoek blijkt dat in het jaar 2020 ruim 5 procent van de Nederlanders van 16 jaar en ouder, slachtoffer is geworden van online seksuele intimidatie en misbruik. Te gast is Simone Belt. Zij is inhoudelijk programmamedewerker bij helpwanted.nl, een adviesbureau over Online Seksueel Misbruik. En in deze uitzending gaat zij in gesprek over onder andere de gevolgen van Online seksueel misbruik en hoe we dit probleem kunnen aanpakken.
Bron: nporadio1.nl
‘De jongen op wie ik verliefd was gooide mijn naaktfoto in appgroepen en lachte me uit’
Merel (22) is 13 als ze via Twitter een jongen van 14 ontmoet. “Ik werd op school gepest, ik was een beetje een buitenbeentje. Eindelijk een jongen die met mij wil praten, dacht ik. Daardoor vertrouwde ik hem sneller.” Als hij Merel om een naaktfoto vraagt, stuurt ze die uiteindelijk. “Meteen dreigde hij dat hij mijn halfzusje wat aan zou doen, als ik niet meer foto’s zou sturen.”
“Achteraf zag ik wel wat red flags”, vertelt Merel als we haar ontmoeten. “Als we gingen skypen (videobellen, red.) deed zijn camera het nooit, althans dat zei hij. Maar ik was verliefd en ik werd verleid door hem. In de weken dat we contact met elkaar hadden, had ik hem veel over mijn familie verteld. Ook over mijn halfzusje, met wie ik toen net voor het eerst contact kreeg; dat lag allemaal nogal gevoelig. Hij vroeg op een gegeven moment of ik een naaktfoto kon sturen. Hij beloofde om er dan zelf ook één te sturen.”
Uiteindelijk stuurt Merel hem een naaktfoto: gemaakt via de spiegel, zonder dat haar hoofd erop staat. Dat laatste was toevallig -haar hoofd paste niet meer op de foto- maar vindt Merel achteraf heel erg fijn vanwege de onherkenbaarheid. De jongen laat meteen zijn andere kant zien. Merel: “Hij ging meteen dreigen dat hij mijn halfzusje wat aan zou doen als ik niet meer foto’s zou sturen. En hij voegde me toe aan whatsapp-groepen waarin hij de naaktfoto deelde. Die groepen heetten dan ‘hoertjes’ of ‘sletjes’. In die groepen werden allerlei naaktfoto’s van meisjes gedeeld. ‘Stomme hoer’, zeiden de mensen in de appgroep tegen me. ‘Dat doe je toch niet, een foto maken van jezelf’. Mijn nummer zat daar ook in, dus ik kreeg allerlei berichten of ik meer foto’s wou sturen. Of ik wou afspreken.”
Merel gaat meteen uit de groep. Ze spreekt de dader aan: hoe kan je dit nou doen? Maar hij lacht haar uit. Uiteindelijk blokkeert ze hem op alle sociale media, zodat hij geen contact meer met haar kan opnemen. Merel vertelt het aan niemand, ook niet aan haar ouders. “Ik heb het helemaal in mijn eentje opgelost. Ik schaamde me te erg om het te vertellen. Pas 2 jaar later heb ik het aan mijn ouders verteld, in een brief.”
Merel heeft hem hierna nooit meer gesproken. Als ze hem jaren later op Instagram tegenkomt, krijgt ze wel de neiging om hem een bericht te sturen: weet je wel wat je mij hebt aangedaan? “Toch maar niet gedaan.” Saillant detail is dat hij nu een semi-bekende Nederlander is en veel volgers heeft op sociale media.
De ‘naaktfoto’ van Isa
Zelfs als je geen naaktfoto van jezelf maakt, kan je slachtoffer zijn van online shaming. Dat overkwam Isa (23). Ze is 13 en zit in de tweede klas van de middelbare school als het gebeurt. Terwijl ze een aflevering van Goede tijden slechte tijden kijkt, krijgt ze een berichtje op haar telefoon: er gaat een naaktfoto van je rond. Isa: “Ik nam het in eerste instantie niet serieus. Maar toen ik de foto zag en door had dat iedereen dacht dat ik het was, moest ik heel hard huilen. De foto werd gedeeld via Twitter, Facebook, en Whatsapp. Ik ben 2 weken niet op school geweest.”Op de bewuste foto staat een meisje met haar vingers in haar vagina. Ze houdt een Blackberry (een telefoonmerk) voor haar gezicht. Ze staat voor een groene muur. Isa: “Ik had ook zo’n telefoon en ook zo’n groene muur. Verder vond ik niet eens dat ik heel erg op dat meisje leek. Ik werd ‘hoer’ genoemd en ‘slet’, en kreeg ook berichten als: hoe kan je een naaktfoto naar iemand sturen? Mensen zeiden dat ik dom was.”
De gebeurtenis heeft Isa heel veel gedaan. “Als dit niet was gebeurd, had ik een leuker leven gehad. Voordat dit gebeurde was ik heel vrolijk en heel sociaal. Daarna was ik wantrouwend en somber, dat hele sociale aspect was weg. Ik heb hier heel erg mee gezeten en het heeft me ontzettend onzeker gemaakt. Het is niet meer te traceren wie het heeft gedaan, ik weet ook niet wie het meisje op de foto echt is.”
Ook voor haar ouders was het hartverscheurend, zo vertelt Isa. Ze woont inmiddels in Den Bosch, maar als ze in het Brabantse dorp is waar haar ouders nog steeds wonen, denk ze dat mensen haar aankijken. “Voor mijn gevoel gaat het er nog steeds over.”
Zowel Isa als Merel googlen nog weleens om te zien of de foto nog ergens online staat. Gelukkig vinden ze dan niks. “Ik denk dat het probleem alleen nog maar groter is geworden”, zegt Merel. “Wij zijn de eerste generatie waarbij dit kon, omdat er voor het eerst smartphones waren. Maar nu is het bereik nog zoveel groter.”
Bron: Pointer / KRO NCRV >>
Robin was dader én slachtoffer van online shaming: ‘Ik noemde haar een vieze slet’
Op haar veertiende deelt Robin Griffin (24) een naaktfoto van een meisje bij haar op school, zonder haar toestemming. Een paar jaar later is Robin zelf slachtoffer van online shaming als er een naaktfoto rondgaat en mensen denken dat zij het is. “Mensen zeiden dingen als: jij verdient het niet om te leven, vieze slet.”
We spreken haar voor ons onderzoek naar Online Shaming.
Robin: “Er was een meisje waar ik eigenlijk ook wel bevriend mee was. Het was één van de populairste meiden van school. Op een gegeven moment had zij een naaktfoto gestuurd naar de populairste jongen van de school. En hij had dat doorgestuurd. Ik heb die foto vervolgens ook weer verder doorgestuurd. Ik heb ook in haar gezicht gezegd: “Doe normaal, je bent echt een slet, dit kan echt niet.”
Naaktfoto in de trein
Toen Robin zelf een paar jaar later slachtoffer werd van online shaming, begreep ze pas wat ze had gedaan. In één klap was ze zowel dader als slachtoffer van online shaming. “Maar ik had hiervoor geen idee dat het haar wat zou doen. Ik dacht: ze doet dit toch zelf.”Robin was 17 jaar en zat toen net op een mbo-school in Eindhoven. “Ik zat in de trein en ik kreeg opeens een bericht van iemand van mijn middelbare school dat er een naaktfoto van mij was opgedoken: leuk onderbroekje heb je aan, schreef ze. Daarna stuurde ze de foto door. Ik kreeg meteen hartkloppingen. En ik ging zelfs even twijfelen: was ik dit nou? Ik was het niet, maar ik snap wel dat mensen dachten dat ik het was, omdat ik zo op haar leek.”
De foto die was uitgelekt was een naaktfoto van een meisje dat een telefoon half voor haar gezicht hield en haar onderbroek opzij deed, waardoor je haar vagina zag.
Robin: “Ik moest huilen om hoe snel de foto werd verspreid. Er ging echt een soort bom af op mijn telefoon: ik kreeg heel veel berichten. Van mensen die ik kende, maar ook van vreemden. Op Twitter, WhatsApp en Facebook ging het helemaal los. Mensen schreven vreselijke dingen over me en ik kreeg ook doodsbedreigingen. Bovendien werden mijn naam, nummer en Twitter verspreid.”
Toen ze in de volgende trein stapte die naar haar woonplaats Zaltbommel ging, voelde het alsof iedereen het wist en ze werd herkend. “Het was echt een soort walk of shame. Er zaten allemaal mensen in van mijn middelbare school en iedereen keek naar me. Ik zag mensen lachen, ik zag mensen elkaar aanstoten, zo van: daar heb je d’r.”
Haar moeder vertelt hoe Robin die bewuste middag thuiskwam: “Toevallig stond ik net naar buiten te kijken. Ik zie haar aan komen rijden en ik zie direct die paniek in haar gezicht. Dit is niet goed, dacht ik. En ze valt naar binnen en huilt: die foto en ze denken dat ik het ben en dikke paniek natuurlijk.” Haar moeder pakt haar telefoon af om haar te behoeden voor het lezen van de verschrikkelijke berichten.
Robin: “Jij verdient het niet om te leven, vieze slet. Jij wil vast wel geneukt worden voor een euro. Dat soort berichten.” Haar moeder zegt: “Dat doet wel wat met je, als dat over je kind wordt gezegd.”
Niet naar de politie
Robin en haar familie zijn uiteindelijk niet naar de politie gegaan. “Ik wist niet eens dat dat kon.” Ze hebben gewacht tot de aandacht weer voorbij ging. Haar moeder heeft nog een tweet geplaatst vanuit het Twitter-account van Robin met de boodschap: ik ben dit niet. Maar dat maakte het volgens Robin alleen maar erger. “Het waren wel de ergste 3 maanden van mijn leven. De foto is zo ver gegaan, zelfs mensen in Utrecht zeiden: hier gaat de foto ook rond op school.”Onderzoek slutshaming
Robin heeft haar ervaringen uiteindelijk verwerkt in een afstudeerproject over slutshaming (vrouwen bestempelen als ‘hoer’ of ‘slet’) Inmiddels is zij afgestudeerd als fotograaf. Op haar website schrijft ze: “Zes jaar nadat ik zelf slachtoffer werd, komen dit soort situaties nog regelmatig voor, verergerd door sociale media. Het is duidelijk dat mensen geen idee hebben van de gevolgen van slutshaming en de pijn die ze toebrengen. We moeten leren omgaan met privacy, macht en intimiteit op sociale media.”Na een oproep op sociale media heeft Robin tientallen vrouwen geïnterviewd over hun ervaringen met online shaming. “Op dit onderwerp rust nog een groot taboe. Ik wil opkomen voor de slachtoffers: visueel wil ik ze een podium geven om de gevolgen van slutshaming in hun leven te laten zien.” Daarnaast deed Robin research, onder meer naar de dubbele seksuele moraal in Nederland: “Van meisjes worden nu eenmaal andere dingen verwacht dan van jongens op seksueel gebied en ook dat ligt hieraan ten grondslag.”
Robin heeft inmiddels een andere achternaam. “Dat heb ik op mijn achttiende veranderd, maar ik weet niet zeker of dat hier mee te maken heeft. Misschien wilde ik wel van de naam af waar dat kaartje aan hing?”
Bron: Pointer / KRO NCRV >>
Exposing gaat over schaamte: ‘Je voelt al die ogen op je gericht’
Drie maanden lang sluit ze zichzelf op in haar huis. Zo bang is ze dat iemand haar aanspreekt op de naaktbeelden die online zijn rondgestuurd. Nadat ze de moed bij elkaar raapt om weer een rondje over de markt te lopen, staat haar telefoon roodgloeiend van alle berichten. “Was tof om je billen in het echt te zien”, stuurt een jongen die ze niet eens kent.
Sara Dekker noemt met opzet niet de naam van de persoon om wie het gaat. Daarmee zou ze alleen nog meer intimiderende en seksueel getinte berichten krijgen. Om deze meisjes te helpen en begeleiden, heeft Sara met Hajar Akrari de Phoenix Sisters opgericht: een organisatie die hulp biedt aan slachtoffers van seksueel grensoverschrijdend gedrag.
Het meisje uit bovenstaand voorbeeld is een van de vele slachtoffers van exposing. Op chatdiensten zoals Telegram worden naaktbeelden van (vaak minderjarige) meisjes geplaatst. Deze groepen bestaan soms uit wel tienduizenden leden. Ze bekijken de beelden, zoeken actief naar contactgegevens van zo’n meisje, en bespreken wat ze met haar willen doen.
Zodra je in zo’n exposechat wordt genoemd, verandert je leven drastisch van de ene op de andere dag. “Je wordt meteen gespamd. Je telefoon gaat continu af”, legt Hajar uit. “En het begint online, maar daar blijft het dus niet bij. Mensen praten erover, en sturen het door naar personen in jouw omgeving.”
Dit spammen gebeurt soms ook zonder dat er naaktbeelden zijn verspreid.Alleen al de suggestie in de chat dat iemand ‘een hoer’ kan zijn, is al voldoende. Als je dit als slachtoffer ontkent heeft dit volgens de Phoenix Sisters weinig zin. “Je wordt sowieso niet geloofd”, zegt Sara. “Want een goed meisje staat niet zomaar op Telegram. Waar rook is, is vuur. Dat zeggen ze dan.”
Grove beledigingen in een exposing chat op Telegram
Het gesprek over exposing
Sara en Hajar hebben beiden een biculturele achtergrond; volgens Hajar een enorm voordeel in de begeleiding. “Seksueel geweld is een heel ongemakkelijk onderwerp. Voor de persoon die het heeft meegemaakt, brengt het veel gewicht met zich mee. Maar ook voor de persoon die het verhaal aanhoort. Diegene voelt zich vaak ongemakkelijk. En het is een onderwerp dat zeker in bepaalde culturele achtergronden nog extra lading krijgt.” Dat de Phoenix Sisters begrijpen hoe gevoelig dat kan liggen, helpt enorm mee in het verwerkingsproces.En afgezien van de culturele lading, is seksueel geweld sowieso voor veel mensen een ingewikkeld onderwerp om te bespreken. Want hoe reageer je zodra iemand vertelt dat hij of zij is exposed? Beide vrouwen merken dat er nog een enorm taboe rust op exposing. Het zal wel minder erg zijn dan aanranding of verkrachting, want niemand heeft je fysiek betast.
De hele dag scrollen, scrollen, scrollen op Instagram en TikTok. Kijken hoe ze dat in porno doen.
Sara Dekker
“Maar iemand zit wel aan je”, zegt Sara. “Niet in fysieke vorm, maar je voelt wel al die ogen op je.” En de schaamte die daarbij komt kijken, is waar exposing om draait. Iemand wordt in een kwetsbare positie gebracht vanwege zijn of haar seksualiteit.
Zowel Sara als Hajar hebben persoonlijk te maken gehad met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Zo hebben ze elkaar ontmoet, en geeft het ze de motivatie om jaarlijks een paar honderd meisjes te helpen die eenzelfde soort ervaring hebben gehad. En niet enkel als ervaringsdeskundigen, maar ook onder begeleiding van ervaren therapeuten en psychologen. Ze willen het taboe om over seks te praten doorbreken. Voor jongeren is dat al lastig. “Daar wordt altijd een beetje lacherig over gedaan. Maar ook voor volwassenen is het een moeilijk onderwerp.”
‘De hele dag scrollen’
Wordt er op scholen dan geen goede seksuele voorlichting gegeven? Sara en Hajar lachen zodra de vraag wordt gesteld. “Ik denk dat je overschat hoeveel scholen aan voorlichting doen”, zegt Sara. Volgens haar bestaat seksuele voorlichting nog voornamelijk uit stoffige docenten die een plaatje in een boek aanwijzen en een condoom om een banaan doen.“We zijn allemaal jong geweest. Als ik zo’n persoon voor de klas zie staan, dan check ik al uit. Die gaan alles vanuit de theorie bespreken: daar gaan ze niet eens naar luisteren. En er zijn zoveel manieren om dat anders te doen.”
De Phoenix Sisters willen juist een gesprek in de klas op gang brengen. Waar liggen jouw grenzen? En hoe geef je die grenzen aan? Zodra je dat niet in de klas bespreekt, gaan jongeren dat online onderzoeken. “De hele dag scrollen, scrollen, scrollen op Instagram en TikTok. Kijken hoe ze dat in porno doen”, zegt Sara. “Maar wat er dan gebeurt, is dat ze een hele onrealistische, ongezonde vorm van seksualiteit ontwikkelen. Want ja, een meisje gedraagt zich niet zoals ze doen op internet.”
Bron: Pointer / KRO – NCRV >>
Mannen vaker slachtoffer van seksuele chantage
Tijdens de coronapandemie nam online seksuele chantage toe. Nu wijst nieuw onderzoek uit dat mannen twee keer zo vaak slachtoffer zijn als vrouwen.
Door de eindeloze rits aan lockdowns verhuist een groot deel van ons leven naar de online wereld. Naast de Teams-vergaderingen en Zoom-hoorcolleges vindt ook criminaliteit steeds meer op het internet plaats. Een team onderzoekers van Florida International University (FIU) en Cyber Civil Rights Initiative (CCRI) schrijft in het vakblad Victims & Offenders dat sextortion eveneens is toegenomen tijdens de pandemie.
Sextortion
Sextortion (van het Engelse ‘sex’ en ‘extortion’) is een specifieke vorm van chantage waarbij de afperser dreigt om naaktbeelden te publiceren. Vaak kennen de dader en het slachtoffer elkaar persoonlijk, maar dat hoeft niet per se. Sommige mensen hebben naaktbeelden op hun apparaten staan die door vreemden worden gehackt. Anderen worden opgelicht door fraudeurs op datingssites. Deze criminelen doen zich voor als betrouwbare personen en bouwen een band met het slachtoffer op zodat deze vrijwillig naaktfoto’s verstuurt. Zodra de beelden zijn verzonden, begint de chantage.Volgens Jacqueline Kleijer, mediapedagoog (seksualiteit, identiteit en beïnvloeding), zijn sommige criminele organisaties geheel gebaseerd op datingfraude. De cybercriminelen zijn veelal uit op geld of nog meer seksuele beelden. In extreme gevallen eisen de criminelen seks met het slachtoffer.
Uit voorgaand onderzoek van het Expertisecentrum Online Kindermisbruik (EOKM) bleek dat ruim twee keer zoveel Nederlanders meldden dat zij seksueel gechanteerd waren als vóór de coronacrisis. Deze groep slachtoffers bedraagt kinderen en volwassenen tot de 26 jaar. Het verbaast Kleijer niets. Vrijgezelle volwassenen zijn tijdens de pandemie eenzaam en gaan online op zoek naar liefdevol of seksueel contact. Daarnaast hebben jongeren elkaar nodig om te leren hoe ze zich seksueel horen te gedragen. Het samenzijn dat zo cruciaal is voor hun seksuele ontwikkeling valt weg tijdens de pandemie.
Arda Gerkens, directeur van het EOKM, vermoedt dat sextortion in werkelijkheid vaker voorkomt dan wat de onderzoeksresultaten aangeven: “Veel slachtoffers durven of willen geen melding maken, uit angst of schaamte”, liet ze weten aan NCRV.
Onverwachte groep
Die angst en schaamte is in bepaalde bevolkingsgroepen meer aanwezig dan in andere. In Nederland worden bijvoorbeeld naar schatting zo’n 1300 kinderen per jaar seksueel uitgebuit. Kinderen zijn makkelijker geïntimideerd. Zeker als ze stiekem iets doen wat niet mag, zoals naaktbeelden versturen.Het team uit Florida heeft geen kinderen onderzocht, maar Amerikanen van 18 jaar en ouder. Uit de enquête van meer dan twee duizend individuen blijkt dat zwarte vrouwen en vrouwelijke native Americans zeven keer vaker slachtoffer van seksuele chantage zijn dan witte vrouwen. Leden van de LGBTQ+-gemeenschap zijn drie keer zo vaak slachtoffer als heteroseksuelen. De onderzoekers leggen niet expliciet uit waarom de getallen zoveel hoger liggen bij deze groepen. Volgens voorgaand onderzoek benaderen seksuele uitbuiters vaker minderheden, omdat het voor hen moeilijker is om corruptie te rapporten.
Verder was het opvallend dat 4,5 procent van alle mannen seksuele chantage rapporteerden tegenover 2,3 procent van alle vrouwen. Volgens Asia Eaton, één van de onderzoekers, zijn mannen “minder selectief” dan vrouwen als het gaat om online daten. De kans is daardoor groter dat mannen een ogenschijnlijk betrouwbare band opbouwen met een datingfraudeur.
Een Australische studie vond twee jaar geleden vergelijkbare resultaten. Volgens dit onderzoek worden mannen vaker seksueel gechanteerd als de daders uit zijn op geld. Zijn de doeleinden seksueel, dan benaderen de criminelen vooral minderjarige meisjes. Het zou dus kunnen dat meer seksuele chanteurs geïnteresseerd zijn in geld. Volgens Kleijer moeten we ook niet vergeten dat mannen chantabel zijn omdat nog vaak wordt verwacht dat ze een sterke rol aannemen in onze maatschappij. Toegeven dat ze slachtoffer zijn van seksuele chantage is voor mannen daarom moeilijk.
Mogen we dan nooit meer pikante foto’s sturen? Kleijer vindt van wel. Als we sexting (het versturen van seksueel getinte berichten) verbieden, wordt het een nog groter taboe. Daar maken seksuele afpersers weer gebruik van. Kleijers advies: “Heb respect voor elkaar en weet met wie je het doet.”
Bron: Kijk Magazine >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
