Therapieën, behandelingen & traumaverwerking

[LukaModerator]

Psycholoog Marcia van Marion leerde leven met psychische kwetsbaarheid

Als psycholoog weet Marcia van Marion (49) niet alleen theoretisch wat psychische kwetsbaarheid is. Gedurende tien jaar was ze zelf af en aan onder behandeling. In ”De draad weer oppakken” geeft ze de lezers zicht op het leven met een psychische diagnose. „Het zijn labels die vaak geen recht doen aan de realiteit.”

Lees verder: RD.nl >>

[MarkModerator]

Online band opbouwen blijkt soms weerbarstig

Dr. Mariken de Koning. beeld familie de Koning

Tijdens de lockdowns grepen behandelaren noodgedwongen massaal naar de telefoon, tablet of laptop voor het contact met psychiatrische cliënten. Inmiddels worden deze online behandelingen onderzocht en geëvalueerd. Heeft zorg-op-afstand de toekomst?

Lees verder: rd.nl

[MarkModerator]

Ewout Kattouw raakte zwaar beschadigd door de psychiatrie

Als dierverzorger voelde Kattouw zich geaccepteerd en gewaardeerd. beeld Sjaak Verboom

Zijn 25-jarige trektocht door de psychiatrie leverde Ewout Kattouw 22 diagnoses op. Ze werden bestreden met veertig verschillende medicijnen, die hem alleen maar zieker maakten. In (zijn boek) ”Wie is er nou eigenlijk gek?” blikt de Fries terug met oud-behandelaars en onafhankelijke deskundigen.

Lees verder: rd.nl

[LukaModerator]

Pyschiater gaat in tegen vooroordelen over trauma: ‘Praten en pillen zijn zeker niet altijd de beste remedie’

Het woord ‘trauma’ is overal, of het nu gaat over de pandemie, de oorlog, #MeToo, kindermisbruik of slachtoffers van ‘toxische’ relaties. ‘Gelukkig groeit het besef over wat zoveel mensen doormaken, maar de misverstanden blijven hardnekkig’, vertelt psychiater Bessel van der Kolk (Boston University School of Medicine).

In tijden van oorlog, virusellende en peperdure energie zou je denken dat dikke nonfictieboeken over zware thema’s weinig kans maken. Een frappant bewijs van het tegendeel is The Body Keeps the Score, vertaald als Traumasporen, van psychiater Bessel van der Kolk (Boston University School of Medicine).

Lees verder:De Morgen >>

[LukaModerator]

10 signalen dat het tijd is om naar een psycholoog te stappen

Het is al lang geen geheim meer: in Nederland zijn we druk, druk, druk. Zó druk dat 1 op de 6 werknemers kampt met burn-outklachten, het aantal burn-outs steeds meer stijgt terwijl de gemiddelde leeftijd van iemand met een burn-out steeds meer daalt. Gelukkig wordt er over mentale gezondheid steeds meer gesproken en geschreven, maar wanneer is het nou écht tijd om naar een professional te stappen?

We belden met BEDROCK’s huispsycholoog, Josje Smeets, om te vragen wanneer je het gewoon wat rustiger aan moet doen, en wanneer het toch echt tijd wordt om met een psycholoog in gesprek te gaan.

Wanneer het tijd is om naar een psycholoog te gaan
Volgens gelukspsycholoog Smeets, en tevens auteur van het boek Happy in 100 dagen, wordt het tijd om aan de bel te trekken wanneer je tenminste 4 of 5 onderstaande signalen herkent:

1. Eten
“Dat is heel duidelijk, als je merkt dat je eetlust verandert, dan is dat een héél duidelijk teken om aan de bel te trekken,” vertelt Smeets. Ga je ineens meer snoepen, of verdwijnt je eetlust juist, dan is dat bij uitstek één van de belangrijkste tekenen, dat er misschien iets niet helemaal goed gaat.

2. Slaap
“Eigenlijk is dit een gedeelde nummer #1, samen met eten. Wanneer je ineens moeite gaat krijgen met slapen, inslapen of als je ‘s nachts ineens wakker wordt of juist heel vroeg, dan is dat één van de belangrijkste tekenen om naar een psycholoog te gaan,” vervolgt Smeets.

Deze eerst twee eerste punten neemt een psycholoog erg serieus. Natuurlijk niet als je een keer niet goed slaapt, maar als dit maanden aanhoudt, dan wél.

3. Moe zijn
Moe zijn, is een natuurlijk gevolg van slecht slapen, maar ook een teken dat je geen energie meer hebt. “En dat klopt natuurlijk niet. Dat betekent dat je te veel bezig bent met dingen die je energie kosten in plaats van met dingen die je energie opleveren.”

4. Meer prikkelbaar
Je merkt dat je prikkelbaarder bent, je lontje korter is en je minder veel dingen kan hebben voordat je uit je slof schiet. Zéker als je normaliter vrolijk en relaxed bent, dan is dit signaal een hele belangrijke.

5. Negatieve gedachten
Als je steeds vaker negatief gaat denken of dingen die je eerst wel altijd leuk vond, nu ineens niet meer leuk vindt, kan dat een slecht teken zijn. Feestjes die je ineens niet meer ziet zitten of een collega die je uit het niets niet meer kan uitstaan bijvoorbeeld. Je denkt over steeds meer dingen negatief.

6. Minder zin in leuke dingen
Doordat je steeds meer negatief gaat denken, heb je nergens meer echt zin in. Je hebt er gewoon geen puf meer voor, waarschijnlijk door de bovenstaande punten. Je zit vast in een negatieve spiraal.

7. Vastzitten
Dat brengt ons meteen op punt #7: het gevoel dat je niet vooruit kunt maar letterlijk vastzit op dit punt in je leven. Het lukt je hier al niet eens meer om lekker een stukje te gaan hardlopen of te mediteren om je beter te voelen.

8. Sociaal terugtrekken
De alarmbellen gaan ook af wanneer je je steeds meer gaat terugtrekken, sociaal gezien. Als je niet lekker in je vel zit, heb je waarschijnlijk steeds minder zin om naar sociale verplichtingen te gaan, want je wilt er anderen niet mee belasten.

Je hebt dan simpelweg niet de energie om sociaal en gezellig te doen. Je kruipt dus maar liever in je schulp.

9. Opgejaagd gevoel
Een opgejaagd, stress-achtig gevoel hebben en dat rusteloze gevoel in je lichaam hebben, zijn tekenen dat het misschien toch echt tijd wordt om hulp te vragen.

10. Weinig focus
Je kunt je slecht concentreren en kan je focus niet houden op één ding. Maar ook geheugenverlies hoort daarbij. Dat betekent niet dat je direct zwarte gaten in je geheugen hebt, maar wel dat je merkt dat je steeds meer kleine dingen niet meer kunt herinneren.

Kortom
Iedereen komt natuurlijk weleens moeilijk in slaap en concentreren lukt uiteraard ook niet altijd, maar herken jij je in 4 tot 5 van de bovenstaande signalen? En zitten punt #1 en punt #2 daarbij? Dan is écht tijd om hulp te vragen aan een psycholoog.

Blijf je goed eten en slapen en heb je even wat minder energie, dan kan het ook zijn dat je klaar bent met je huisgenoot of je baan, maar niet per se dat je tekenen van depressiviteit vertoont bijvoorbeeld.

Steeds meer mensen kampen in Nederland met angsten en mentale gezondheidsklachten. Weet dat je niet alleen bent, en vooral dat er professionele hulp is om jou te helpen! Klopt daarvoor eerst bij de huisarts aan.

Bron: Bedrock >>

[LukaModerator]

Eva Breda: ‘Na maanden therapie moest het nu toch juist beter met me gaan?’

Onze mentale gezondheid is er nog nooit zo slecht aan toe geweest. Ervaringsdeskundige Eva Breda, ook journalist voor Libelle, onderzoekt in haar columns hoe dat beter kan. Deze week: therapie doorstaan.

Na jaren ontkennen, worstelen, wikken, wegen en realiseren maakte ik anderhalf jaar geleden de stap naar therapie. Ik durfde niet meer alleen te zijn, uit angst dat ik zou worden aangevallen met een mes. Zelfs op klaarlichte dag in mijn eentje naar de wc was een uitdaging. Maar nú, nu zou het beter gaan. Ik had hulp gezocht! Ik zou vast met een paar sessies klaar zijn.

Ruim negen maanden later, halverwege de therapie, schoof ik bijna iedere nacht stilletjes uit bed om zonder iemand wakker te maken mijn ziel uit mijn lijf te janken. Wat wás ik verdrietig. Soms wist ik waar ik verdrietig om was. Vroeger, verlies, mijn vader. Soms had ik geen idee en piekerde ik redenen bij elkaar. Was ik wel gelukkig in mijn werk? Vonden mijn vrienden me eigenlijk wel leuk? Het is grappig hoe je eigen instabiliteit je kan laten geloven dat het fundament wankelt.

Pingpongen tussen angst en verdriet
Helen is een lineair proces, denken we vaak. Een kwestie van in de put. Praten, praten, praten. Uit de put. Wat ik las over mentale gezondheid leek overzichtelijk. Een angsthiërarchie om angsten mee te overwinnen… Even doorlopen en klaar, toch?

Ondanks dat de wetenschap over psychologie vergevorderd is, geeft het soms een vertekend beeld. Een beeld van stapjes, de trap op. Van lijstjes om af te vinken. Van fases om doorheen te glijden. Soms misschien met wat stagnatie, maar nooit met achteruitgang. Helen, is het. Niet aanmodderen.

Tijdens ieder herstelpro­ces kom je momenten van tegenslag, oude patronen of negatieve emoties tegen

Dorianne Hoek

Maar nog nooit in mijn leven voelde ik me zo aanmodderend als tijdens mijn therapieproces. Soms had ik een angst overwonnen en voelde ik me geweldig. Alle laatjes in mijn hoofd op orde. Maar vaak was het daarboven een stuk minder georganiseerd en kwamen er emoties los die ik van mezelf niet eens kende. Ik pingpongde tussen angst, verdriet, woede, vergeving, overwinnen, trauma, terug naar angst en, hoppa, daar was verdriet weer. Waarom nu? Na maanden therapie moest het nu toch juist beter met me gaan?

Vallen en opstaan
,,Herstellen gaat met vallen en opstaan”, verzekerde mijn psycholoog Dorianne Hoek me toen ik haar dat vroeg. Soms met frisse moed, soms met lood, cement én baksteen in mijn schoenen zat ik in haar behandelkamer. Ze zag mijn overwinningen én worstelingen en drukte me op het hart dat zo’n hak-op-de-takproces hartstikke normaal is. Hoek: ,,Tijdens ieder herstelproces kom je momenten van tegenslag, oude patronen of negatieve emoties tegen. Hier leer je juist van.” We moeten therapie dan ook niet enkel zien als heelproces maar als leerproces.

Tijdens therapie open je laatjes die je geheugen bewust gesloten houdt. Wat er al jaren achter rommelt, komt ineens vrij en heeft tijd nodig om een nieuwe plek te vinden. En daar schuurt het soms. ,,Maar negatieve emoties of onverwerkt verdriet, zijn meestal een teken dat je met het juiste aan de slag bent”, vertelt Hoek.

Rotgevoelens horen erbij
Toch is het knap lastig om nog nét even verder te zinken dan waar je al was toen je therapie zocht. Des te meer reden om op tijd aan de bel te trekken en niet te wachten tot je de bodem al bijna raakt. Want toen ik mezelf betraand door de dagen sleepte, was de motivatie om weer die behandelkamer in te duiken soms laag. ,,Tegen therapie opzien is begrijpelijk, het is soms ook gewoon zwaar. Geef het aan bij je psycholoog als het te zwaar is, te snel gaat of als je overweegt te stoppen,” adviseert Hoek. ,,Samen kunnen jullie een keuze maken die het beste is voor jou.”

Al is het soms goed om je te realiseren waar je het allemaal voor doet en dat die rotgevoelens allemaal horen bij de weg daarnaartoe. Therapie is geen lineair proces. Het is ontkennen, worstelen, wikken, wegen en realiseren.

Bron: AD.NL >>

[LukaModerator]

Psychologen beginnen podcast als tegenreactie op lange wachtlijsten ggz

De wachtlijsten bij de ggz blijven maar groeien en een oplossing lijkt nog niet in zicht. Psychologen bij Psyned lanceren daarom de podcast Waar wacht je op? Om de week beantwoorden zij vragen van patiënten en gaan ze in op ‘de geheimen van de behandelkamer’. De podcast moet worden gezien als handreiking naar iedereen die niet direct bij een psycholoog terechtkan.

In de podcast wordt antwoord gegeven op vragen als ‘hoe kom je uit een burn-out?’, ‘wanneer is het een trauma en wanneer is het PTSS?’ en ‘hoe kom je van je negatieve gedachtes af?’ Volgens Aerjen Tamminga, relatietherapeut en psycholoog bij behandelorganisatie Psyned, kan de podcast worden gezien als een laagdrempelige manier om kennis te maken met mentale zorg.

De podcast is niet hét antwoord op de lange wachtlijsten die al jaren bestaan, zegt hij. ,,Ik zie het meer als een manier van kennis overdragen, een manier om mensen te vertellen wat ze zelf kunnen doen terwijl ze wachten op hulp.” Als relatietherapeut ziet Tamminga vaak dezelfde vragen en dilemma’s voorbijkomen. ,,Ik hoor regelmatig dat mensen denken dat alles in een relatie vanzelf moet gaan. Terwijl we het allemaal gewend zijn om te investeren in onze loopbaan, vriendschappen en sporten, maar voor het belangrijkste in ons leven zou dat niet nodig zijn?”

Podcast kan een duwtje in de rug zijn
Iedere week staat een ander thema centraal, en luisteraars kunnen vragen insturen die tijdens de aflevering besproken worden. Elk mens en iedere situatie is anders, benadrukt Tamminga. ,,Dat neemt niet weg dat mensen zich misschien in elkaar kunnen herkennen. Ik moet de persoon nog tegenkomen die zegt zich nergens mee te identificeren, en wie weet helpt het je minder alleen te voelen in je gevoel en denken.”

Het kan een duwtje in de rug zijn, luisteren naar een podcast waarin mentale gezondheid wordt besproken, denkt psycholoog Anita Hubner. Ze tipt ook de podcast waarin journalist Eva Breda haar eigen ervaringen deelt met haar psycholoog. ,,Maar alleen luisteren is één ding, probeer daarnaast in contact te komen met mensen die iets soortgelijks doormaken. Als iemand zijn steun kan uitspreken, dan heeft dat echt een meerwaarde.”

Heb jij psychologische hulp nodig en kan de huisarts jou niet verder behandelen, dan verwijst hij of zij jou door naar de Basis-ggz of gespecialiseerde ggz. Kijk op Independer voor meer informatie over een vergoeding vanuit je zorgverzekering.

Hubner waarschuwt ervoor dat het misschien goed is naar aanleiding van een podcast je gedachten de vrije loop te laten, daar staat tegenover dat het er ook voor kan zorgen dat je minder snel hulp zoekt. ,,Het kan ertoe leiden dat je je eigen ideeën ontwikkelt over wat er mis is, maar feedback van lotgenoten of communiceren met een therapeut of andere deskundige kan zo behulpzaam zijn.”

Tips voor het verbeteren van je mentale gezondheid
Ook Tamminga heeft niet de illusie dat je door het luisteren naar de podcast in één klap van al je ‘problemen’ verlost bent. ,,Maar ik hoop wel dat het de mensen voldoende prikkelt om zelf iets te doen. Zeker in het beginstadium kan het echt helpen als je op tijd aan de bel trekt. In sommige gevallen kan het dan zelfs zo zijn dat je uiteindelijk minder zorg nodig hebt, waardoor de volgende persoon op de wachtlijst misschien sneller aan de beurt is.”

Hubner deelt een aantal tips om aan je mentale gezondheid te werken, waar je meteen mee kunt beginnen:

Lotgenotengroepen of websites met chatfuncties op internet

Voordeel: gratis, soms ook anoniem, en geen wachtlijsten. Voorbeelden:

• Bipolaire stoornis: Petraetcetera

• Psychosegevoeligheid, trauma, stemming: Psychosenet

• Eetstoornissen: Proud2bme

Fysiek (of online) contact bij herstelacademies door en voor ervaringsdeskundigen

Hier helpen ervaringsdeskundigen elkaar onder andere door middel van groepen. Ook welkom voor een kop koffie. In principe gratis en geen wachtlijst of diagnosestelling. Voorwaarden kunnen wel per regio of gemeente verschillen. Voorbeeld: Enik Recovery College in Utrecht.

Herstelondersteunende intake (HOI) bij ggz-instelling Noord Holland Noord

Er wordt niet alleen naar klachten gevraagd, maar juist iemands volledige verhaal en iemands sterke kanten. Ook kan je iemand meenemen, waardoor er een breder beeld ontstaat. Dit in tegenstelling tot reguliere intakes: daar wordt vooral naar de klachten gevraagd en kom je in principe alleen naar de intake. Zie hier als voorbeeld hoe dat in zijn werk gaat bij ggz-instelling Noord Holland Noord: sta je op een wachtlijst, dan is het mogelijk om in de tussentijd naar groepen op de herstelacademie te gaan of een online aanbod te volgen.

Bron: AD >>

[LukaModerator]

#Waar wacht je op (Teaser)
Wachten op antwoorden, daar geloven wij niet in. In Waar wacht je op? zoekt Amy uit wat je kan doen als het even niet zo lekker gaat. Elke aflevering gaat ze in gesprek met een Psyned psycholoog.

#relatietherapie – Waarom een relatietherapeut je relatie júíst niet wil redden
Werkt relatietherapie nou echt? En wanneer is dit iets voor jullie? Hoe kan je elkaar weer vinden na overspel? Is er een code die we kunnen kraken voor een lang en gelukkig leven samen? En wat kunnen we en mogen we eigenlijk van onze partners en onszelf verwachten in een relatie? In deze aflevering beantwoordt relatiepsycholoog Aerjen Tamminga de meest gegoogelde vragen over relatieproblemen (en daar hadden we makkelijk twee afleveringen mee kunnen vullen).

#Hechting – Waarom het leven een spiegel is van jouw hechtingsstijl
Onze relatie met onze ouders bepalen voor een groot deel hoe we ons nu door het leven bewegen. Hechtingspatronen zijn eigenlijk een soort aangeleerde overlevingsstrategieën die je niet zomaar kwijt raakt. Maar wat is eigenlijk een gezonde hechting? Welke hechtingsproblemen zijn er? En wat kan je leren door naar je eigen hechtingsstijl te kijken? Psyned psycholoog Roanne Helwig beantwoordt de meestgegooglede vragen over hechting. Ze stelt dat bijna elk obstakel in het leven wel ‘iets’ met hechting te maken heeft. Maar dat betekent gelukkig niet dat je er vandaag niks meer mee kan.

#Burnout – Wat als je opbrandt door ambitie of loyaliteit?
Een burn-out is vaak het ‘eindstadium’ van een lange stressvolle periode. Maar hoe komt het eigenlijk dat steeds meer mensen letterlijk opbranden? Wat zijn de eerste signalen? Wat kan je het beste doen als je in een burn-out zit? En waarom is de rol van je omgeving zo belangrijk? Psyned psycholoog Susannah Chernowitz beantwoordt de meest gegoogelde vragen over burn-outs. Ze is o.a. gespecialiseerd in prestatie(druk), burn-outs en perfectionisme.

[LukaModerator]

 

Omgaan met pijn en lijden: vermijding, controle of acceptatie?

Het leven is niet altijd gemakkelijk en fijn, dat geldt voor ieder mens. De manier waarop we reageren op deze psychische pijn, bepaalt hoeveel we lijden en hoeveel impact deze situaties hebben op ons leven. In dit artikel bespreek ik de manieren om met pijn en lijden om te gaan die ons niet echt helpen, namelijk vermijding en controle. Daarna leg ik ook uit hoe accepteren dat pijn bij het leven hoort, kan helpen om minder te strijden tegen pijn en lijden.

Iedereen maakt vervelende en moeilijke situaties mee in zijn of haar leven. Bijvoorbeeld een ziekte, ongeluk, sterfgeval, ontslag of scheiding. Het is een onvermijdelijk onderdeel van je leven. We hebben het soms moeilijk, omdat het leven soms moeilijk is. Dit noemen we ook wel onze (psychische) pijn.

Hoe we met deze dingen omgaan, bepaalt voor een groot deel hoeveel last we ervan hebben. De pijn van het leven kan zorgen voor lijden en heeft dan nog meer impact op je leven.

Verschil tussen pijn en lijden
Pijn wordt niet meer of minder door bepaalde gedachten of emoties, maar je kunt de pijn wel erger beleven. Je kunt dit vergelijken met slecht weer. Als je vrolijk bent is het nog steeds slecht weer, maar dan heb je er minder last van dan wanneer je al chagrijnig was.

Zo gaat dat ook met pijn. Negatieve gedachten en gevoelens kunnen ervoor zorgen dat je meer lijdt onder nare omstandigheden. Andersom geldt het ook. Als je je hier bewust van bent, kun je proberen dit bij te sturen. De pijn vermindert niet, maar de manier waarop je ermee omgaat wel. Dat vermindert dan de pijn niet, maar het lijden wel.

Hoe maak je het onderscheid tussen pijn en lijden? Kijk of er een directe oorzaak is voor je angst, somberheid, spanning of verdriet. Speelt er iets in je leven? Dit is pijn. Denk na over de strategieën die je gebruikt om met je pijn om te gaan. Hoe probeer je je pijn te bestrijden of te vermijden? Dat is lijden.

Omgaan met pijn en lijden
Het is logisch dat we geen angst, somberheid of verdriet willen voelen en dat we alles proberen om dit te voorkomen of verminderen. Alleen… werken deze copingstrategieën wel? Ik ga het met je hebben over ‘vermijding’ en ‘controle’.

1. Vermijding
Als we iets vervelends meemaken, dan hebben we van nature de neiging om die situatie in de toekomst te vermijden. We willen controle over gevoelens, gedachten en gebeurtenissen en denken dat vermijden daarbij helpt.

Zelf heb ik de neiging om afspraken of feestjes af te zeggen vanwege mijn angst om afgewezen of afgekeurd te worden. Ook zoek ik afleiding op bijvoorbeeld mijn telefoon als ik mijn somberheid of verdriet niet wil voelen.

Belangrijk! Iedereen vermijdt, dat is natuurlijk en normaal. Veroordeel jezelf dus niet. Maar, helpt het je ook op de langere termijn? Waarschijnlijk weet je het antwoord wel. Vermijding heeft vaak negatieve consequenties: sociale isolatie, geen leuke dingen meer doen, carrièreambities laten liggen of het gevoel niet vrij te zijn omdat de angst bepaalt wat je wel of niet doet.

2. Controle
Het gevoel dat je geen controle hebt is doodeng. Daarom willen we dolgraag onze gedachten en het gedrag van jezelf en anderen controleren. We hebben het idee dat we onze negatieve gedachten moeten bestrijden met positievere, meer realistische gedachten. Dat is ook de kern van bijvoorbeeld cognitieve gedragstherapie.

Maar in de praktijk blijkt het heel lastig zijn om van de moeilijke gedachten af te komen. Waarschijnlijk komt het doordat opletten en reageren op gevaar en angst ons vroeger hielp overleven. Het is dus evolutionair bepaald dat ons brein 70 procent van de tijd negatief is.

Het gedrag van onszelf en anderen proberen we te beïnvloeden door leefregels. Het zijn vaak leefregels die we oprecht belangrijk vinden. Maar de strengheid voor het naleven ervan zorgt voor problemen. Strenge leefregels zijn herkenbaar aan woorden als ‘altijd’, ‘moet’ of ‘nooit’. Dingen belangrijk vinden is niet hetzelfde als vinden dat jij je altijd precies zo moet gedragen.

Als voorbeeld een aantal van mijn eigen leefregels die voor mijzelf gelden: ‘ik moet altijd aardig zijn’, ‘ik mag nooit falen’, ‘ik mag anderen nooit tot last zijn’, ‘ik moet altijd nuttig bezig zijn’ en ‘ik moet altijd rekening houden met de gevoelens van anderen’.

Ook voor de mensen om me heen zijn er leefregels: ‘mensen mogen nooit roddelen’ en ‘mensen moeten altijd hun afspraken nakomen’. Je kunt je vast voorstellen dat het moeten naleven van deze leefregels een enorme druk oplevert.

 

Erkennen dat controle en vermijding niet werkt
Je weet misschien best wel dat controle en vermijding uiteindelijk niets opleveren, maar je doet het toch omdat het (op de korte termijn) een fijn gevoel geeft. Het is moeilijk om deze patronen te doorbreken.

Acceptatie begint met het inzicht dat je geen controle hebt over je gedachten, gevoelens en veel van je omstandigheden. Of met andere woorden: het begint met het besef dat vechten en vermijden niet werkt en juist zorgt voor extra problemen. Als je kunt erkennen dat vermijden en controle uitoefenen je niet helpen, dan kun je die vermijding en controle ook loslaten. Erkenning is dus een mooie eerste stap.

Misschien heb je het gevoel dat je ‘opgeeft’ als je alle gevoelens, gedachten en omstandigheden waar je niet voor hebt gekozen en waar je geen invloed op hebt toelaat. Acceptatie voelt als een zwak alternatief voor de strijd tegen deze negatieve gevoelens, gedachten en omstandigheden. We gaan liever strijdend ten onder dan dat we toegeven dat we machteloos staan.

Je verleden omarmen
Vaak dragen we een grote rugzak uit ons verleden met ons mee. Je verleden heeft je misschien geleerd dat je niet goed genoeg, lelijk, slecht, zwak of waardeloos bent. Je kunt geen afstand doen van je verleden, waardoor je het voor altijd met je mee zult dragen. De rugzak hoort dus bij jou.

Acceptatie heeft te maken met het omarmen van je verleden. Als je erkent wat je hebt meegekregen, dan hoef je niet langer te worstelen met wat je denkt, voelt en ervaart op basis van je verleden. En je bent beter in staat om het leven te leiden dat jij graag wilt.

Mijn persoonlijke eyeopener: de zwerver
Zoals ik hiervoor schreef hebben we de neiging om te weigeren om vervelende gedachten, gevoelens en omstandigheden toe te laten in ons leven. Maar wordt jouw leven daar eigenlijk leuker of beter van? Waarschijnlijk niet, het is meer helpend om te accepteren dat sommige emoties en situaties naar zijn, maar dat dat nou eenmaal bij het leven hoort.

Een mooie metafoor uit de Acceptance and Commitment Therapie (ACT) om dit duidelijk te maken vind ik die van de zwerver:

Stel, je viert een feest en de hele buurt is uitgenodigd. Plotseling staat er een vieze en irritante zwerver voor de deur. Hij staat symbool voor alles wat je liever niet wilt hebben in je leven. Hij moet en zal naar binnen.

Optie 1: Jij doet er alles aan om hem buiten de deur te houden. Vervolgens klopt hij op de ramen en probeert hij het via de achterdeur. Wat je ook doet, je komt niet van hem af. Je feest is verpest, omdat je alleen maar bezig bent met de zwerver.

Optie 2: Je nodigt de zwerver uit om binnen te komen. Hij gaat lekker op de bank zitten en drinkt het biertje dat je hem hebt gegeven. Jij kunt nu genieten van je feest.

(Gebaseerd op: Uit liefde voor jezelf – Gijs Jansen)

 

Ik vond het een enorme eyeopener toen dit in mijn therapie ter sprake kwam. Ik wil mijn problemen bestrijden en vermijden (de zwerver buiten de deur houden), maar dat gaat ten koste van mijn geluk (het feest).

Nieuw biertje
Het alternatief is het probleem toelaten en het ‘er gewoon laten zijn’ (de zwerver binnenlaten en geen aandacht meer geven). Als ik weer veel negatieve gedachten over mezelf heb, geef ik de zwerver in gedachten een nieuw biertje zodat hij weer stil is.

Dit is misschien wat abstract, dus laat ik een paar concrete voorbeelden geven. Mijn zwerver geeft mij bijvoorbeeld stress door te zeggen dat ik alles perfect moet doen om oké te zijn. Daarom heb ik vaak de neiging om te vervallen in totale passiviteit, omdat het toch nooit perfect is, of om door te streven naar perfectie mezelf juist compleet te overvragen. Nu kan ik steeds vaker tegen mijn zwerver zeggen: ‘Ik doe mijn best en dat is genoeg’ en verder geen aandacht geven aan alles wat hij roept.

Ook zegt mijn zwerver tegen me dat ik een mislukt mens ben en dat andere mensen niet met mij om willen gaan. Dat zorgt ervoor dat ik het liefst sociale contacten vermijd of alles vooraf en achteraf eindeloos analyseer. Je kunt je vast voorstellen dat dat heel veel energie kost en dat dat het plezier van sociale activiteiten wegneemt. Ik kan nu de zwerver in gedachten een biertje geven en meer genieten van mijn sociale contacten.

Dit lukt niet altijd, mijn zwerver schreeuwt heel hard en veel. Daarom is het fijn als de mensen om me heen ook af en toe de zwerver tegenspreken (een biertje geven), zodat ik het niet allemaal op eigen kracht hoef te doen. Mij helpt dit om mijn leven minder te laten leiden door de angst en somberheid die ik soms voel. Die gevoelens mogen er zijn, maar ze hoeven niet mijn complete leven te bepalen.

Bron: Commen >>

[LukaModerator]

Wetenschap toont aan: hulphonden helpen mensen met PTSS, nu de vergoeding nog

Veteraan Ronald Stevens met zijn hulphond Preston. Beeld © Ronald Stevens

Mensen met een posttraumatische stressstoornis hebben baat bij een hulphond. Dat is nu voor het eerst ook wetenschappelijk onderbouwd. Stichting Hulphond en KNGF Geleidehonden hopen dat dit het laatste zetje is voor verzekeraars om de dure honden te vergoeden. De politie heeft al besloten dit te gaan doen.

“Wij betalen de opleiding voor deze buddyhonden nu uit eigen zak”, zegt Eric Brouwer, algemeen directeur bij Hulphond Nederland. “We zijn totaal afhankelijk van donaties en kunnen daardoor maar een beperkt aantal mensen helpen.” Wekelijks krijgt de stichting aanvragen van mensen die in aanmerking komen voor een hond, maar ze kan er slechts 15 per jaar opleiden. KNGF Geleidehonden kampt met dezelfde problemen.

43.000 euro
Zo’n hond is niet goedkoop, door de intensieve training en begeleiding die erbij komen kijken. De kosten zijn 43.000 euro, gerekend van geboorte van de hond totdat deze 10 jaar is, dan gaan hulphonden met pensioen.

Zorgverzekeraars vergoeden dit voor mensen met PTSS nog niet, omdat dit type hulphond relatief ‘nieuw’ is. “Blindengeleidehonden bestaan al 85 jaar en daar snapt iedereen het nut van”, zegt Brouwer. “De buddyhond voor mensen met PTSS is er pas sinds een jaar of 12.” Eerst moet er meer bewijs komen voor het nut van de honden, is het idee.

Dat wetenschappelijke bewijs ligt er nu. Samen met de Politieacademie deed de Radboud Universiteit onderzoek naar de meerwaarde van een zogeheten buddyhond bij mensen met PTSS. “Door een buddyhond normaliseert het leven van iemand met PTSS aanmerkelijk”, vertelt een van de onderzoekers Annika Smit.

In het onderzoek werden drie groepen met elkaar vergeleken: mensen met PTSS en een buddyhond, mensen met PTSS en een gezinshond (een normale hond) en mensen zonder PTSS en een gezinshond. Tijdens testen registreerden de onderzoekers bij iedereen de hersenactiviteit. De hersenwaarden van iemand met PTSS schoven meer op naar de waarden van mensen zonder PTSS als zij een hulphond bij zich hadden. Een gezinshond gaf niet hetzelfde effect.

Helpen bij nachtmerries
“Een buddyhond wekt iemand bijvoorbeeld bij nachtmerries”, vertelt Smit. “Daarnaast kan de buddyhond letterlijk contact blokkeren in situaties waar de spanning oploopt. Gewoon, door tussen de baas en de gesprekspartner te gaan staan.”

Ook de universiteit Utrecht kwam afgelopen week met wetenschappelijke resultaten over dit thema. Wetenschappers onderzochten onder andere de stresslevels bij veteranen op basis van het stresshormoon cortisol. “Resultaten tonen aan dat veteranen dankzij hun hulphond beter kunnen omgaan met hun PTSS symptomen”, schrijft de Universiteit.

“De fysiologische kenmerken van PTSS (zoals het stresshormoon cortisol) veranderden niet. Toch voelden de veteranen zich significant beter. Ze hadden minder nachtmerries, sliepen beter en hadden minder klinische symptomen.”

Ronald Stevens was één van de veteranen die aan het onderzoek meewerkte. Sinds twee jaar heeft hij hulphond Preston. Hij hoefde de onderzoeksresultaten niet af te wachten om te weten dat Preston een positief effect heeft op zijn leven. “Ik ben door mijn hond weer de vader die ik voor mijn kinderen wil zijn”, zegt hij.

In 2007 deed Ronald zijn laatste missie voor Defensie in Afghanistan. Door de traumatische dingen die hij er meemaakte en collega’s die hij verloor liep hij PTSS op. “Alles was gevaar en ik had veel last van slapeloosheid, een kort lontje, herbelevingen”, zegt hij.

Ander mens
Door Preston is hij ‘totaal veranderd in positieve zin’. “Mensen merken het ook aan me. Ik heb echt zulke grote sprongen gemaakt de afgelopen twee jaar. Ik durf nu weer over het strand te lopen en door het bos, op pad met de kinderen. Dat durfde ik allemaal niet omdat ik bang was om in een herbeleving te schieten.”

Als Ronald nu slecht in zijn vel zit, voelt de hond dat aan en komt hij troosten of trekt hij Ronald uit zijn ‘super focus’ zoals hij het zelf noemt. Een voorbeeld: “Als ik op straat loop en ik zie een oneffen wegdek, dan schiet ik meteen in een focus, om te kijken of er dreiging is in de grond zoals bermbommen, totaal irrelevant natuurlijk in Nederland. Preston voelt het aan wanneer ik in zo’n focus schiet en dan leidt hij me af. Dan trekt ‘ie even aan de riem, of trekt hij op een andere manier de aandacht, waardoor hij me letterlijk uit die focus trekt.”

‘Dochter kan weer kind zijn’
Ook de rest van het gezin wordt ontzorgd door de hond. “Mijn dochter van 9 ging altijd bij me zitten als ik te veel in mijn hoofd zat. Die voelde dan aan dat het slecht met me ging en wilde dan helpen. Nu doet Preston dat en kan zij gewoon weer mijn dochter zijn en ik weer papa voor haar.”

Ronald zet zich ook in voor Stichting Hulphond om donateurs te werven. Hij hoopt dat er snel verandering komt in de vergoeding van de hulphonden, zodat meer mensen er gebruik van kunnen maken.

Voor wie dat al op korte termijn verandert, zijn mensen die bij de politie werken of gewerkt hebben. Het onderzoek van de Politieacademie en de Radboud Universiteit was namelijk een proef, die nu wordt omgezet in nieuw beleid. Dat houdt in dat de buddyhond vanaf nu een officieel hulpmiddel is voor getraumatiseerde (oud-)werknemers en ook vergoed wordt.

KNGF Geleidehonden leverde tijdens het onderzoek als enige honden aan de politie, ‘maar we gaan uitbreiden met andere partijen’, laat onderzoeksleider Bas Smets namens de politie weten.

Zorgverzekeraars
Voor de overige partijen aan wie KNGF Geleidehonden levert, is voorlopig dus nog geen vergoeding. Hetzelfde geldt voor Stichting Hulphond. Zorgverzekeraars Nederland wil op dit moment ook nog niet zeggen of er veranderingen in de vergoedingen vanuit zorgverzekeraars gaan komen.

“We willen de uitkomsten bespreken met het Zorginstituut Nederland, dat de aanspraak op vergoedingen uit de Zorgverzekeringswet bepaalt”, laat een woordvoerder aan RTL Nieuws weten.

Bron: RTL Nieuws >>

[Auteur]

Reacties