Seksueel geweld en seksueel misbruik (algemeen)

[MarkModerator]

De freeze reactie tijdens een verkrachting

1 op de 8 vrouwen en 1 op de 25 mannen wordt eens in zijn of haar leven verkracht. Ondanks de hoge cijfers is het voor de meeste mensen moeilijk te begrijpen wat je als slachtoffer doormaakt. Mensen willen graag geloven dat als een verkrachting hen zou overkomen dat ze vechten, vluchten of zich hevig verzetten. De realiteit bewijst echter het tegendeel. Als slachtoffer kan je verstijfd raken van angst en niets doen. Dit wordt ook wel de ‘freeze reactie’ of ‘tonic immobility’ genoemd. De freeze reactie werd in een recente uitzending van Zembla ‘Verstijfd van Angst’ verder onderzocht.

70% van de verkrachtingsslachtoffers doet niets of werkt mee
Het is voor heel veel mensen niet te bevatten dat je in een levensbedreigende situatie, zoals een verkrachting, niet vlucht of vecht. Toch is dit vaak de realiteit. De freeze reactie is door klinisch psychologen goed te verklaren. Iva Bicanic, klinisch psycholoog en oprichter van het Centrum Seksueel Geweld, vertelt dat zo’n 70% van de verkrachtingsslachtoffers niets doet of meewerkt tijdens een verkrachting. Het is een overlevingsreactie van het lichaam die iedereen kan overkomen. Door niets te doen wordt de kans dat je als slachtoffer een verkrachting overleeft groter.

Als een slachtoffer zich niet verzet, is het voor de wet dan wel een verkrachting?
Officier van Justitie, Eva Kwakman, legt in ‘Verstijfd van angst’ uit, dat wanneer je je niet verzet hebt. Wanneer vanaf de buitenkant niet zichtbaar is geweest dat je het als slachtoffer niet wilde. Het voor de wet moeilijk te bewijzen is, dat sprake is geweest van een verkrachting. Wanneer een verkrachting om verschillende redenen moeilijker te bewijzen is, worden slachtoffers hier tijdens het informatief gesprek met de zedenpolitie op gewezen. In veel gevallen, zo blijkt uit de documentaire, schrikt dit slachtoffers af om een aangifte door te zetten.

Verwijtende reacties vanuit de omgeving
Naast dat een bevriezingsreactie een succesvolle aangifte moeilijker maakt, kan je als slachtoffer te maken krijgen met verwijtende reacties vanuit de omgeving. Reacties als: ‘waarom heb je je niet verzet?’, ‘kon je niet vluchten?’, kunnen maken dat je je als slachtoffer schuldig voelt aan wat er gebeurd is. Dit wordt ook wel ‘victim blaming’ genoemd. Naast dat slachtoffers die zich schuldig voelen aan wat er gebeurd is, minder snel aangifte doen bij de politie, lopen zij hierdoor ernstig vast in hun verwerking. Slachtoffers die met niet-steunende en verwijtende reacties vanuit hun omgeving te maken krijgen, kunnen het gevoel hebben voor een tweede keer slachtoffer te worden.

Steun door de omgeving van essentieel belang
Verwijtende reacties door de omgeving kunnen voortkomen uit onwetendheid. Mensen kunnen onderwerpen, zoals verkrachting, uit de weg gaan omdat dit als onprettig of zelfs eng ervaren wordt. Hierdoor kan de neiging ontstaan om weg te kijken of een foute situatie goed te praten. Dit terwijl het essentieel is dat je erkenning krijgt en op de best mogelijke manier gesteund wordt.

Het is van belang dat er op maatschappelijk niveau meer bewustwording komt voor thema’s zoals de bevriezingsreactie. Zodat je je als slachtoffer niet onbegrepen voelt en de steun krijgt die je verdient. Professionele hulp is ontzettend belangrijk, maar steun en erkenning door de omgeving is daarnaast vaak een onmisbaar onderdeel in het verwerkingsproces.

Ben je slachtoffer van verkrachting, aanranding of seksueel misbruik? Via deze deze pagina op SlachtofferWijzer lees je waar je terecht kunt voor hulp en ondersteuning op emotioneel, praktisch, juridisch en financieel gebied. Je staat er niet alleen voor.

Bron: slachtofferwijzer.nl

[MarkModerator]

Seksueel misbruik op de werkvloer in Tilburg: ‘Stel je niet aan, het was maar een grapje’

Seksueel intimidatie en misbruik. ,,Het gebeurt op elke werkvloer.” © John Back

Slachtoffers van seksueel misbruik op het werk worden dubbel gestraft, daders komen er vaak mee weg. In de nasleep van #MeToo en de misbruikaffaire bij Prodemos vertellen drie Tilburgse vrouwen over wat hen overkwam. “Het gebeurt op elke werkvloer.”

Het gevoel verantwoording te moeten afleggen. In de verhalen van drie Tilburgse vrouwen die op hun werk te maken kregen met seksueel grensoverschrijdend gedrag steekt het steeds de kop weer op. Hadden ze direct anders moeten reageren op opmerkingen? Hebben ze zich voldoende geweerd tegen eerste handtastelijkheden? Had ik me met geweld moeten lostrekken toen hij me vastgreep en meetrok? Steeds weer die vragen; van je chef, collega’s, de politie, je partner, vrienden en kennissen. En van jezelf, tot gekmakens toe.

Ik was nog jong en naïef, met die chef speelde ik het spelletje zelfs mee. Pas later besefte ik: dat gedrag klopte niet.”

Eslem, Werd geconfronteerd met ongepaste versierpogingen

Ze doen hun verhaal bij Blauwe Maan, de Tilburgse organisatie die al bijna drie decennia kosteloos hulp biedt aan mensen die zijn geconfronteerd met onvrijwillige seks of seksueel misbruik. Dat overkomt vooral vrouwen, maar toch: een op de vijf cliënten is man.

Lees dit een premium artikel verder op bd.nl of als lid van LSG in het ledendeel.

[LukaModeratorTopic starter]

“Engagement is naast praten, mijn verwerkingsmechanisme voor misbruik”
Maxine Willemsen over de nood aan positieve overwinningsverhalen van slachtoffers van seksueel misbruik

Foto’s: Elodie Kona & Lisalotte Oosterom

Maxine Willemsen (19) was als vijftienjarige twee keer het slachtoffer van seksueel geweld. Ze moest zichzelf bijeen rapen, meermaals, maar vandaag zet deze studente geschiedenis zich in voor anderen. Preventie van seksuele intimidatie, gelijke kansen en genderdiversiteit staan bovenaan haar politieke to-dolijst. Ze wil de wereld veranderen en begint in Mechelen, als jongste gemeenteraadslid ooit.

Maxine ziet de permanente aanmeldpunten als een safe zone. “Niet elk slachtoffer kan bij een familielid of vriend terecht. Of wil een ouder of een leerkracht op de hoogte te brengen. Zo’n aanmeldpunt zou een neutrale plek zijn waar slachtoffers – hopelijk weg van alle mogelijke vooroordelen – hun verhaal kunnen vertellen.” Seksuele intimidatie gebeurt op verschillende manieren. Van een ongepaste opmerking tot een ongemakkelijke aanraking. Daar wil Maxine tegen vechten. Maar hoe? “Elke stad moet een permanent aanmeldpunt voor seksuele intimidatie en geweld hebben. “Wat als de politie mij niet serieus neemt en niet gelooft?”, zijn gedachten waarmee slachtoffers vaak worstelen. Dit maakt klacht indienen bij de politie een té grote stap.”

VERLATINGSANGST
“Zelf heb ik twee aanrandingen meegemaakt in een jaar tijd. Twee mannen hebben mij aangeraakt en betast. De details zijn onbelangrijk, maar de nasleep weegt door. Ik was vijftien jaar oud en had het mentaal moeilijk. Mama was toen zeven jaar overleden. En haar afwezigheid maakte de puberteit niet gemakkelijker. Ik ontwikkelde verlatingsangst die ook mijn reactie op de aanranding heeft beïnvloed.

Voor die verlatingsangst – als gevolg van mama’s overlijden – ben ik jaren in therapie geweest. Maar over de aanranding heb ik nooit met een therapeut durven te praten. Ik ben toen eigenlijk gestopt met naar de psycholoog te gaan. Ik probeerde mijzelf te overtuigen dat de aanranding een nare droom was. Een nachtmerrie die mijn geheugen snel ging wissen. Niet dus.

“Ik had een trauma opgelopen en belandde in relaties waar ik mezelf wegcijferde. Eigenlijk liet ik mezelf opnieuw misbruiken.”

Ik besefte pas enkele jaren later dat ik een trauma had opgelopen en belandde in een reeks relaties waar ik mezelf wegcijferde. Eigenlijk liet ik mezelf opnieuw misbruiken. Volgens mij kan je – als vrouw – na seksueel geweld twee kanten opgaan: ofwel sluit je mannen volledig uit ofwel laat je ze te gemakkelijk binnen. Dat laatste was ik. Na die aanrandingen geloofde ik dat ik mannen moest pleasen. Mijn zelfvertrouwen ging de diepte in met een depressie tot gevolg.

Drie jaar heb ik de aanrandingen voor iedereen verzwegen. Ik heb pas mijn huidige vriend op de hoogte gebracht toen eind vorig jaar een artikel in HUMO verscheen. Op hetzelfde moment heb ik het ook aan papa verteld. Ze waren niet boos of teleurgesteld, maar meelevend en begripvol.

Hun reactie was een opluchting, want het ergste dat kan gebeuren, is dat je omgeving je niet gelooft of je gaat beschuldigen. Vaak beschouwt de maatschappij het slachtoffer als medeplichtige: ze was zat of ze had beter moeten opletten. Maar dit zijn allemaal excuses om seksueel geweld te minimaliseren. Als slachtoffer ben je nooit mededader.

SPREAD THE WORD
Dat ik na die aanrandingen niet naar de politie ben gestapt uit angst, is meer dan normaal. Ik heb er soms wel spijt van. Net daarom breng ik mijn verhaal nu naar buiten, om een voorbeeld te zijn voor andere slachtoffers. Ik begrijp dat klacht indienen een immense stap is. Maar de politie moet ook niet per se je eerste toevlucht zijn.

“Praat met je loved ones of desnoods met een onbekende. Praten is écht key.”

Door te praten over wat je zelf hebt meegemaakt, leer je omgaan met je trauma. Uiteindelijk ga je anderen in gelijkaardige situaties misschien aansporen om hun verhaal naar buiten te brengen. Velen zitten met een verleden van incest, aanranding of misbruik. Je merkt dan dat je allesbehalve alleen bent. Volgens mij is praten hét beste verwerkingsproces. Praat met je loved ones of desnoods een onbekende. Het maakt niet zozeer uit wie, maar praten is écht key.

Nog een stap verder: ga in gesprek met een psycholoog. In therapie gaan eens je uit de misbruiksituatie bent geraakt, kan het verwerkingsproces misschien zelfs versnellen. Als je niet psychologisch begeleid wordt of er tenminste met een vertrouwenspersoon over praat, krijg je sowieso de shit achteraf.

DE ‘WAAROM’-VRAAG
Eens je een trauma blootlegt, moet je je spijtig genoeg ook verwachten aan onbegrip. “Waarom ben je niet gevlucht?”, is een typische ‘waarom’-vraag. Uhm, excuseer? Je bent bang en reageert op een ongewone situatie. Sommigen gaan vluchten, anderen verstijven. Ik bevroor en kon niet meer bewegen.

“Waarom ben je niks gaan aangeven?”, is misschien wel the worst. Ten eerste: de dader is vaak iemand die jou kent. Of iemand uit je kennissenkring die je vaak tegen het lijf zal lopen. Ten tweede wil je als slachtoffer het hele gebeuren snel vergeten en liefst dat schaamtegevoel zo snel mogelijk kwijtgeraken. Je hebt duizend en één redenen. En je zou je toch niet moeten verantwoorden?

“Ook positieve en overwinningsverhalen in de media zijn belangrijk. Slachtoffers hebben nood aan voorbeelden die kracht putten uit hun trauma.”

Wat het beste werkt om de maatschappij bewust te maken van seksueel geweld, zijn choquerende of verwarrende verhalen. Zoals de man die voor de verkrachting van een 14-jarige twee jaar cel met uitstel kreeg. Maar ook het overwinningsverhaal is belangrijk, vooral voor de slachtoffers. Ze hebben nood aan voorbeelden die kracht putten uit hun trauma. “Hoe gaan andere slachtoffers met hun trauma om?”, is een vraag die zij zichzelf vaak stellen. Maar positieve verhalen komen nauwelijks aan bod in de media.

De keerzijde van positief nieuws: het creëert minder bewustzijn voor het fenomeen voor zij die nog in denial leven. Om ongepaste reacties op seksueel geweld in te perken, moet er dus ook aandacht zijn voor de negatieve aspecten van seksueel geweld zoals bijvoorbeeld PTSS (posttraumatische stressstoornis, red.). Sommige slachtoffers zijn na hun trauma niet in staat om te gaan werken, laat staan om relaties op te bouwen. Dan is seksueel geweld misschien toch een dwingend maatschappelijk probleem?

Mijn huidige vriend helpt mij om opnieuw van mezelf te houden. Ik moet mijn eigenwaarde en zelfliefde terugvinden. “Als anderen van jou en je lichaam houden, ga je je beter voelen”, dacht ik. Maar mijn lichaam is van mij en moet ik niet met iedereen delen. Dat mag natuurlijk, zolang het een eigen keuze is.

Stap voor stap heb ik mezelf omringd met de juiste vrienden. Vrienden die mij onvoorwaardelijk graag zien en ikzelf dolgraag zie. De reactie die je krijgt op het moment dat je over het misbruik vertelt, bepaalt hoe je er zelf uiteindelijk mee omgaat en onthult ook wie je echte vrienden zijn. Bepaalde vrienden, die je al lang kent, gaan afstand van je nemen of zich zelfs helemaal terugtrekken uit je leven, maar je gaat ook vrienden en familie hebben die dichter naar je toegroeien. Dat zijn de keepers.

Engageer en overleef

“Engagement is naast praten, mijn verwerkingsmechanisme.”

Eens ik van mijn depressie verlost was en opnieuw gezonde relaties had opgebouwd, kon ik mij engageren. Engagement is naast praten, mijn verwerkingsmechanisme. Mijn grootste tip aan slachtoffers is dan ook: engageer jezelf. Schrijf je in voor praatgroepen, ga spreken op bijeenkomsten of werk mee aan het beleid.

Je hebt slachtoffers die vanuit hun ervaring psychologie gaan studeren. Of hun frustraties neerpennen in opiniestukken. Als je niet kan schrijven: teken of schilder. Steek je woede en frustratie in kunst. Of sport het er allemaal uit. Conclusie: let it out!

Maar neem vooral de tijd om jezelf te vinden. “Je moet doen wat jou gelukkig maakt”, klinkt het cliché. Maar als je jarenlang met jezelf in de knoop hebt gelegen, weet je niet wat jou nu juist gelukkig maakt. Daar moet je zelf naar op zoek gaan. Ik heb alleszins mijn uitlaatklep gevonden: anderen helpen. Niet alleen als politica, maar ook als jonge survivor van een trauma.”

Bron: charliemag.be

[MarkModerator]

traumaseksualiteit.nl

TRAUMASEKSUALITEIT & PSYCHISCHE DWARSLAESIE
wat zijn dat voor rare begrippen?

Traumaseksualiteit
Door seksueel misbruik word je traumaseksueel en loop je een psychische dwarslaesie op. Lees over deze begrippen en test jezelf. Ontdek in welke mate je traumaseksueel bent en welk onderdelen van de psychische dwarslaesie in jouw leven spelen. Dat kan zomaar zonder dat je het jezelf bewust bent. Er is ook een test beschikbaar die vaststelt hoe ver je bent met het verwerken van het misbruik.

Boek
Deze website vormt een twee-eenheid met het boek ‘Traumaseksualiteit‘ door Peter John Schouten, dat is uitgegeven bij academische uitgeverij Eburon. Lezers van het boek kunnen aanvullingen downloaden en contact met de schrijver opnemen.

[MarkModerator]

We zitten als samenleving met een onrealistisch beeld van verkrachting

Gewelddadige verkrachters, zoals Steve Bakelmans, zijn de uitzondering. De meeste verkrachters zijn net doodnormale mannen, op zoek naar intimiteit, zo doorprikt rechtspsycholoog André De Zutter (46) ons beeld van de meedogenloze bruut. ‘Ze zoenen, fluisteren lieve woordjes of brengen je nadien naar huis.’

“Ik blijf het moeilijk hebben om daar emotioneel afstand van te nemen. Maar tegelijk denk ik dan: misschien is dat niet eens zo slecht.” Ook bij rechtspsycholoog André De Zutter (46), expert in daderprofielen van verkrachters, komt de moord op Julie Van Espen hard binnen. “Het menselijke aspect blijft je aangrijpen. Dat had ik in mijn onderzoek wel wat onderschat.”

We spreken elkaar met zicht op zee, in Knokke. In het appartement van zijn ouders, waar André De Zutter deze week zijn vader verzorgt. Zo’n 250 kilometer veraf van de Vrije Universiteit van Amsterdam, waar de Limburger doceert. Voor het proefschrift waarmee hij vorig najaar promoveerde, verdiepte hij zich jarenlang in meer dan vijfhonderd zedendossiers. De Zutter: “In het begin zag ik plots overal daders. Een man alleen in de speeltuin? ‘Vast wel een pedofiel. Die moeten we in het oog houden.’ Op den duur werd mijn vrouw er gek van. ‘André, hou daar nu eens mee op.’ (lacht) En ze had een punt: ik was aan het overschatten. Zo’n 99,9 procent van de mannen verkracht nooit. Laten we dat niet vergeten.”

Lees dit premium artikel verder op demorgen.be of als lid van LSG in het ledendeel.

[LukaModeratorTopic starter]

Wat gebeurt er in je lichaam tijdens een bevriezingsreactie?

In de ZEMBLA-uitzending ‘Verstijfd van angst’ vertelt Marcelle Bos hoe ze jarenlang worstelde met het feit dat ze niet protesteerde toen ze werd verkracht. Ze kreeg namelijk een freeze-reactie. “Tijdens een levensbedreigende situatie kunnen er drie reacties van je lichaam optreden: vluchten, vechten en bevriezen”, legt psycholoog Agnes van Minnen uit.

Agnes van Minnen is hoogleraar klinische psychologie aan de Radboud Universiteit en expert op het gebied van PTSS, trauma en angst. Ze heeft eerder het boek ‘Verlamd van angst’ geschreven, dat gaat over verstijven van angst tijdens seksueel misbruik.

Overlevingsstand
Vluchten, vechten en bevriezen zijn natuurlijke, automatische reacties die door je hersenen worden ingegeven om je leven te redden. Je brein maakt razendsnel een keuze uit de drie opties in hiërarchische volgorde. “Als het slachtoffer kan vluchten, is dat de eerste reactie, want dat is het makkelijkste. Daarna volgt de optie om te vechten en daarna om te bevriezen.”

Je lichaam staat tijdens een levensbedreigende situatie in een overlevingsstand, dus de overwegingen worden instinctief gemaakt. “Het is te vergelijken met dat je je vinger brandt en je hand terugtrekt, zo snel gebeurt de handeling”, licht ze toe. “Je kiest er dus niet bewust voor.”

Verlamming van je spieren
Een bevriezingsreactie leidt bij sommige mensen tot verlamming van je spieren, bij anderen juist tot stijfheid van de spieren, alsof je letterlijk bevriest. In tegenstelling tot de vlucht- of vechtreactie, daalt de hartslag en ademhalingsfrequentie bij bevriezing. Verder neemt je lichaamstemperatuur af en vernauwen de bloedvaten waardoor je het ijskoud kan krijgen. “Door al die lichamelijke reacties overleef je makkelijker: je hebt minder zuurstof nodig en je verliest minder bloed bij eventuele verwondingen”, zegt Van Minnen.

Dissociatie, het gevoel dat je wordt ontkoppeld van je lichaam, is een onderdeel van de verlammingsreactie. “Dit heeft als voordeel dat je emoties en pijn blokkeert, waardoor het nog steeds een optie is om te vluchten of te vechten zodra het kan”, aldus Van Minnen. “Maar dat betekent ook dat je het gevoel hebt dat je niet meer zelf kunt beslissen over wat je doet en hoe je reageert.” Een slachtoffer kan zelfs glimlachen tijdens seksueel geweld, terwijl hij of zij in feite doodsbang is.

Vaak kunnen slachtoffers tijdens de freeze-reactie niet om hulp roepen, omdat hun spieren – dus ook de spieren rondom de stembanden – verlamd zijn. Van Minnen vergelijkt het gevoel met wat mensen in nachtmerries meemaken: “Je wilt heel hard wegrennen of schreeuwen, maar het lukt niet.”

‘Meewerken’ aan seksueel geweld
Ondanks dat de spieren verlamd of verstijfd zijn, is penetratie nog steeds mogelijk. Zelfs als dat met geweld gebeurt, kunnen vrouwen toch vochtig worden. Voor slachtoffers is dit achteraf vaak onbegrijpelijk, ze konden niets doen maar dat gedeelte werkte wel. “Dit kan worden verklaard vanuit het overlevingsperspectief”, vertelt Van Minnen. “Door het vochtig worden van de vagina bereidt de vrouw een penetratie voor, gewild of ongewild.” Dit zorgt ervoor dat minder verwondingen of scheurtjes in de vaginawand ontstaan. “Het lichaam beschermt je dus tegen lichamelijke verwondingen, omdat het ‘meewerkt’ aan het seksueel geweld.”

Levendige details herinneren
De ‘bevriezing’ duurt zo lang als de situatie levensbedreigend is. Ook al lijkt het alsof het slachtoffer niet meer reageert, de hersenen zijn super alert. Dit verklaart ook waarom slachtoffers na zo’n reactie vaak nog zoveel levendige details kunnen herinneren, vertelt Van Minnen. “Informatie naar buiten toe wordt afgeremd, waardoor je niet kan bewegen, maar alle informatie van buitenaf komt op een normale manier of zelfs versterkt binnen.”

Mensen die een verlammingsreactie hebben, houden de dader voortdurend in de gaten om alsnog te kunnen vluchten of vechten zodra het kan. “Je lichaam verandert dan in een milliseconde van een verlamde naar een spieractieve toestand om ervandoor te gaan.”

De omgeving na een freeze-reactie
Van Minnen ziet in haar praktijk dat slachtoffers na een freeze-reactie vaker last hebben om deze traumatische gebeurtenis te verwerken. “Dat komt ook door de vragen van de omgeving, zoals ‘waarom heb je niets gedaan?’ waardoor slachtoffers zichzelf gaan afvragen ‘waarom heb ik in godsnaam niets gedaan?'” Maar, vertelt ze, “eigenlijk hebben ze iets goeds gedaan, want ze hebben het overleefd en dat was de bedoeling van je lichaam.”

Bron: zembla.bnnvara.nl

[MarkModerator]

Bij seksueel misbruik kan uit angst een genitale respons optreden

Hoe komen wetenschappers tot dat ene inzicht dat het verloop van hun hele carrière bepaalt? Daarover vertellen ze in de rubriek Eureka, elk weekend in het AD, verzorgd door de redactie van New Scientist. Deze week: Ellen Laan, hoogleraar seksuologie bij het UMC Amsterdam.

‘Mijn onderzoek richt zich op seksualiteitsbeleving van vrouwen, wat hen motiveert en of ze hierin verschillen van mannen. Heteroseksuele vrouwen betalen over het algemeen nog steeds een hoge prijs voor vrijen met een man. Ze hebben minder orgasmes, meer pijn en veel meer last van grensoverschrijdend gedrag door anderen.

‘Een van mijn eureka-momenten beleefde ik tijdens mijn promotieonderzoek. Ik onderzocht bij vrouwen de relatie tussen de genitale respons en gevoelens van seksuele opwinding met een vaginale fotoplethysmograaf, een soort elektronische tampon. Deze tampon registreert de doorbloeding van de vaginawand en op deze manier kan de genitale opwinding bij de vrouw zeer nauwkeurig in kaart worden gebracht.

‘De genitale respons bleek net zoals bij mannen deels automatisch op te treden bij het kijken naar een erotische film; door bloedstuwing krijgt de man een erectie en de vagina van de vrouw wordt nat en haar clitoris gezwollen. Een eyeopener voor mij was de realisering dat dit dan ook kan plaatsvinden bij een ongewenste seksuele situatie. Als er sprake is van misbruik of van verkrachting, dan kan er een genitale respons optreden. Het optreden van een genitale respons is dus geen bewijs van instemming.

‘De laatste jaren is er meer over dit mechanisme bekend geworden en weten we dat dit regelmatig voorkomt. Het mechanisme is waarschijnlijk gebaseerd op angst, waardoor alle bloedvaten open gaan. Een extreem voorbeeld is mannen die met volledige erecties voor een vuurpeloton staan om te worden gefusilleerd. Natuurlijk niet omdat ze opgewonden zijn, maar omdat ze in doodsnood zijn.’

Bron en reacties: newscientist.nl

[LukaModeratorTopic starter]

Een psychologe getuigt: ‘Er zijn heel wat redenen waarom slachtoffers van seksueel misbruik zwijgen’

Line De Vlamynck, psychologe gespecialiseerd in zedenfeiten, vertelt over de slachtoffers die haar contacteren in de nasleep van Chris Dusauchoit en Valerie Van Peel: ‘Het is de verwarrende mentale spagaat waar slachtoffers vaak lang mee leven: ik heb dit uitgelokt.’

‘Er zijn heel wat redenen waarom slachtoffers zwijgen. Ten eerste is er een onlogisch, maar diepgeworteld schuld- en schaamtegevoel bij slachtoffers. De meeste daders verkrachten niet met expliciet geweld. Ze kruipen in het hoofd van het slachtoffer, misbruiken de band die ze vaak al met of haar hebben en maken hun slachtoffer wijs dat ze eraan meedoen of er zelfs schuldig aan zijn. ‘Je bent onweerstaanbaar mooi’, ‘je hebt me verleid’, ‘jij vond het toch ook leuk’ of ‘ik zal je eens iets tonen’, al die uitingen van psychisch geweld bezwaren de slachtoffers met de verantwoordelijkheid over wat er gebeurde.’

Lees het hele opinie stuk op knack.be

[LukaModeratorTopic starter]

Tess Milne praat openlijk over verkrachting

Tess Milne is te gast bij het YouTube-kanaal van Jurre Geluk. In zijn programma Seksmobiel doet de presentatrice een boekje open over een ingrijpende gebeurtenis in haar leven, waar ze lange tijd niet over kon praten. Op negentienjarige leeftijd werd ze verkracht: “Ik heb daar anderhalf à twee jaar niet over gepraat.”

In de YouTube-serie worden de meest uiteenlopende seksvragen gesteld. Aan Jurre en zijn gast de taak deze zo openhartig mogelijk te beantwoorden. En openhartig is Tess zeker. “Ik heb nog nooit zoiets gedaan, over seks praten in een progamma”, vertelt ze een tikkie zenuwachtig aan het begin. Voorheen wees ze dit soort vragen altijd af, omdat ze bang was dat het alleen over haar zou gaan. Maar nu hoopt ze anderen te helpen, door haar eigen verleden te delen.

Tess en Jurre krijgen een vraag voorgeschoteld over een jongen die zich afvraagt waarom zijn vriendin niet met hem wil zoenen. Volgens de blondine kan het zijn dat hier een ingewikkelder antwoord achter schuilt, en geeft het advies zijn lief hiernaar te vragen. “Ik heb zelf ook iets naars meegemaakt met een jongen”, doet ze een boekje open. “Ik heb daar anderhalf à twee jaar niet over gepraat. Daarna wel, en toen was ik er schijnbaar klaar voor.” Jurre vraagt zich hardop af wat ze bedoelt, waarna Tess begint over het feit dat ze op negentienjarige leeftijd is verkracht.

“Ik kan er nu over praten, gelukkig”, begint ze. “Ik heb een hele nare ervaring gehad met een jongen die mij verkracht heeft eigenlijk. Toen was ik negentien. Ik kon het gewoon niet aan.” Haar tweelingzus was haar steun en toeverlaat. “Ik zag dat ik daar andere mensen mee kon helpen, en dat geeft verlichting.”

 

Bron: rtlnieuws.nl

Lees ook: Tess Milne: ‘Toen die jongens weg waren, heeft hij me verkracht’

[SkyeModerator]

Hulp aan vrouwen die seksueel misbruik hebben meegemaakt

Vrouwen die in hun jeugd misbruikt zijn, vinden het moeilijk om dat te bespreken. Onderzoek laat zien dat vrouwen gemiddeld zestien jaar wachten voordat ze, uit eigen beweging, met iemand over hun ervaring praten. Ze voelen zich schuldig, schamen zich ervoor, zijn bang om niet geloofd te worden, of leggen zelf geen verband tussen hun problemen en het vroegere misbruik. Het eerder signaleren van de (late) gevolgen, en daar adequaat op reageren vanuit de gezondheidszorg en hulpverlening, kan voorkomen dat problemen escaleren. Zo kan het remmen van de wens, van mensen met misbruikervaringen, om hier over te praten, contraproductief werken en de klachten juist versterken.

Signaleren
Er bestaan veel algemene signalen die kunnen wijzen op seksueel misbruik in de jeugd. Deze kunnen onderverdeeld worden in

1. de gevolgen van seksueel misbruik,
2. verhoogd zorggebruik en consumptie van medicatie en
3. de communicatie tussen professional en cliënt.

1. Gevolgen van seksueel misbruik

• (chronische) posttraumatische stressstoornissen (PTSS), angststoornissen en depressie,
• vermijdingsgedrag,
• zelfbeschadigend gedrag,
• seksuele problemen,
• een negatief zelfbeeld,
• relatie- en interpersoonlijke problemen,
• herhaald slachtofferschap,
• medische onverklaarbare klachten.

In het algemeen geldt dat hoe jonger het slachtoffer is, hoe dichterbij de pleger staat en hoe langer het geweld duurt, des te ernstiger de gevolgen zijn. Als een kind seksueel misbruikt wordt door een bekende pleger, zoals de eigen (stief)vader, dan beïnvloedt dat de hele verdere ontwikkeling. Het gebrek aan veiligheid en stabiliteit zorgt voor tal van problemen in de ontwikkeling van kind tot volwassene, met name op het terrein van de hechting. Wanneer het gaat om herhaaldelijk en/of langdurig meemaken van seksueel misbruik dan kan dit chronisch (ook wel type-II) trauma tot gevolg hebben, waarbij PTSS op de voorgrond staat.

2. Zorggebruik

• Een deel van de slachtoffers maakt beduidend vaker gebruik van de zorg. Zij melden zich tweemaal zo vaak met zogenaamde ‘vage klachten’ bij de huisarts.
• Er is een grote groep die allerlei vormen van zorg mijdt of onnodig uitstelt, vooral die medische zorg waarbij lichamelijk contact nodig is. De triggers, flashbacks en herbelevingen (zie begrippenlijst) zijn zeer waarschijnlijk de oorzaak van het zorg-mijdende gedrag dat cliënten vertonen.
• Verder is er een hoger gebruik van medicatie, zoals pijnstillers, antidepressiva en slaap- en kalmeringsmiddelen.

3. Communicatie tussen professional en cliënt

• In het contact met professionals kunnen ‘triggers’ spelen die vrouwen angstig maken, ook voor herhaling van het misbruik. De gevoeligheid van cliënten voor dit soort zaken kan sterk wisselen. Dit speelt vooral in het contact met professionals die zorg verlenen ‘aan het lichaam’, zoals bij het uitkleden, lichamelijk contact en lichamelijk onderzoek, het innemen van ondergeschikte lichaamshoudingen en het gebruik van latex handschoenen. De triggers spelen dus vooral in het contact met artsen en paramedici (tandartsen, verloskundigen, verpleegkundigen), maar kunnen ook veroorzaakt worden door uiterlijk, geuren, bewegingen en beroepshouding.
• Het is belangrijk om aandacht te besteden aan de uitleg over de noodzaak van het onderzoek of procedures. Ook helpt het wanneer er tijdens het onderzoek doorlopend wordt gecommuniceerd en de cliënt wordt gerustgesteld en geïnformeerd over wat er gaat gebeuren en de cliënt zelf het onderzoek te allen tijde af kan breken of onderbreken.
• Het helpt als de professional zelf de rust kan bewaren, ook bij onthulling van ernstige vormen van misbruik.
• Het geslacht van de professional kan een rol spelen als trigger. Het helpt als cliënten kunnen kiezen tussen een vrouwelijke of een mannelijke hulpverlener.
• Het helpt als cliënten zelf de keuze hebben om al dan niet een lichamelijk onderzoek te ondergaan of een vertrouwenspersoon mee kunnen nemen.

Lees verder op movisie.nl >>

[Auteur]

Reacties