- Dit onderwerp bevat 166 reacties, 6 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 08/01/2024 om 22:27 door Luka.
-
Reacties
-
Moslima’s op Twitter: seksuele intimidatie gebeurt ook in Mekka
Moslimvrouwen gebruiken de hashtag #MosqueMeToo op Twitter om hun ervaringen te delen met seksuele intimidatie op religieuze plekken, zoals in moskeeën. Zij willen laten zien dat aanranding en ongewenste intimiteiten ook plaatsvinden op plaatsen die voor moslims heilig zijn.
De beweging begon vorige week, nadat de Pakistaanse Sabica Khan een bericht op Facebook had geplaatst over haar ervaringen tijdens de hadj in Mekka. Ze schreef dat ze tijdens de massale gang rond de Kaäba verschillende keren in haar billen was geknepen. Het vierkante gebouw bekleed met zwarte doeken is de heiligste plaats van de islam en de rondgang is een hoogtepunt van de pelgrimstocht.
“Ik versteende. Ik voelde me zo onteerd”, vertelde Khan. Ze was bang dat niemand haar verhaal serieus zou nemen, behalve haar moeder. Haar nam ze in vertrouwen. “Ze was er kapot van. Ze verbood me daar ooit nog alleen naartoe te gaan.”
Na dit verhaal en de vele die erop volgden, riep de Egyptisch-Amerikaanse publiciste en feministe Mona Eltahawy #MosqueMeToo in het leven. Toen zij als 15-jarige op pelgrimstocht naar Mekka ging, werd ze twee keer betast. In 2013 schreef ze erover in een boek.
Mona Eltahawy
@monaeltahawyI am glad to see women are speaking out about being sexually harassed during Hajj. Several years ago, i shared my own experience with sexual assault during the pilgrimage (see following tweets) https://t.co/7A5CeJngEy h/t @jwildeboer #MeToo
23:41
5 februari 2018De hashtag is een variant op #MeToo, waarmee vrouwen sinds het schandaal rond Hollywood-producent Harvey Weinstein vertellen over intimidatie, aanranding en verkrachting.
Ook in de Arabische wereld vond die discussie afgelopen jaar plaats, maar niet eerder werd het seksuele geweld dat vrouwen ondergaan op de heiligste plaatsen van de islam zo openlijk besproken. Het taboe daarop is groot onder moslims.
“Ik was bang om dit te delen omdat het misschien afbreuk zou doen aan jouw religieuze gevoelens”, schrijft Sabica Khan dan ook niet voor niets boven haar Facebookpost.
Ze besluit haar verhaal met: “Ik geloof dat het helemaal oké en belangrijk is om open te zijn over het lastigvallen. Ik weet niet hoeveel van jullie daar een vergelijkbare ervaring hebben gehad, maar ik ben door dit incident helaas erg van streek.”
Bron: NOS >>
Seks als slagveld
Seks onthult misschien wel de mooiste kanten van de mens: ons vermogen om te genieten, te delen en een ander lief te hebben. Maar seks heeft ook zo zijn duistere kanten: het kan gepaard gaan met dwang, geweld en pijn. Soms is seks dan ook ronduit vreselijk – bijvoorbeeld in het geval van verkrachting.
Dat seksueel geweld veel voorkomt, en vooral binnen een (beginnende) relatie, betekent uiteraard niet dat seksueel geweld ‘normaal’ is. Een vrouw heeft het recht om op elk moment seks te weigeren, ook als er al vier keer een duur etentje is betaald, of als ze zich halverwege een vrijpartij bedenkt. De grote meerderheid van de mannen accepteert ‘nee’. Er is dus iets mis met mannen die onder dreiging van geweld bij een vrouw binnendringen.
Om verkrachting te verklaren, wordt de zogenaamde reactance theorie wel aangehaald. Volgens deze theorie willen mensen vrij zijn om te kunnen doen wat ze willen. Als ze dat verboden wordt –bijvoorbeeld een kind dat van zijn leraar niet met lego mag spelen – reageren ze negatief en soms boos.In het geval van seks gaat dat dan zo: de man wil seks (en heeft het idee dat hij dat kan of mag verwachten), de vrouw weigert, de man heeft het gevoel dat hem zijn vrijheid wordt ontnomen, waardoor hij 1) het verbodene nog liever wil; 2) probeert te doen wat niet mag; 3) agressief kan worden ten opzichte van de persoon die hem iets verbiedt. Een verkrachter is in dit geval niet eens (meer) zo zeer op zoek naar seksueel genot. Hij wil eerder bewijzen dat hij kan nemen wat hij wil en tegelijkertijd wraak kan nemen op de persoon die hem dwars zit.
Een andere verklaring is dat verkrachters lijden aan narcisme.
Kleedt u zich maar even uit, mevrouw
De fysiotherapeut die je vraagt om je helemaal uit te kleden terwijl je alleen last hebt van je onderrug, de masseur die met zijn handen op plekken komt waar hij niets te zoeken heeft, de huisarts die een inwendig onderzoek voorstelt terwijl daar geen directe aanleiding voor is. Het zal wel bij de behandeling horen, denken veel patiënten. Hoe weet je wat normaal is?
Vaak valt het kwartje pas jaren later. Zoals bij Valerie, die bij de huisarts kwam met longklachten en verzocht werd haar beha uit te doen. “Anders kon hij niet goed naar mijn longen luisteren, zei hij. Achteraf denk ik: onzin natuurlijk, maar op het moment zelf stond ik er geen seconde bij stil.”
Zes jaar later kreeg ze een telefoontje van de politie. De huisarts bleek haar te hebben gefilmd in de praktijk. Mét ontblote borsten. Een schok voor Valerie, die zich de arts in kwestie niet eens meer kan herinneren. “Eerlijk, ik kan me hem niet meer voor de geest halen.” Natuurlijk heeft ze zichzelf afgevraagd: waren er geen tekenen waaraan ik het had kunnen merken? Maar het is zo lang geleden, ze weet het simpelweg niet meer. “Misschien had ik kunnen denken: dit hoort niet. Maar ik heb me geen moment afgevraagd of het wel oké was wat hij deed.”
‘Het is je huisarts, die vertrouw je blindelings’
Ze is door het voorval niet wantrouwiger geworden, zegt ze. “Als een arts me morgen zou vragen om mijn kleding uit te trekken, zou ik het zonder aarzelen weer doen. Weet je wat het is: het is je huisarts, die vertrouw je blindelings. Negen van de tien keer ben je niet helemaal in goeden doen als je daar komt, je bent kwetsbaar. Zeker als je komt met serieuze klachten, ga je ervan uit dat je huisarts weet waar hij mee bezig is. En hoe groot is de kans dat je dit twee keer overkomt?”
Wel heeft ze inmiddels aangifte gedaan tegen de man, die nog meer patiënten filmde en ook verdacht wordt van kindermisbruik. “Ik heb er zelf niets aan overgehouden, maar als zoiets gebeurt, doe je gewoon aangifte. Dan ga je niet achteraf op Twitter lopen klagen, je gaat naar de politie.”
Halfnaakt op de trampoline
Ook Paula (32) realiseerde zich pas jaren later dat de dingen die haar fysiotherapeut haar als 13-jarig meisje vroeg, niet normaal waren. Ze was in haar puberteit bij verschillende fysiotherapeuten onder behandeling om haar houding te verbeteren vanwege een vergroeiing in haar onderrug. Eén man gedroeg zich afwijkend. “Hij vroeg me al mijn kleren uit te trekken, op mijn onderbroek na. Dat op zich is al raar, weet ik nu, want bij latere fysiotherapeuten was dat nooit nodig. Ik moest bij hen af en toe mijn hemdje een stukje opstropen aan de achterkant, meer niet.”‘Wist ik veel dat het niet bij alle therapeuten zo ging’
Maar wat haar achteraf vooral dwarszit, is dat de man haar vroeg om met ontbloot bovenlijf op de trampoline te springen. Zo kon hij goed zien wat haar rug deed terwijl ze sprong, beweerde hij. “Ik zie me nog zo op die trampoline staan en weet nog goed hoe vreselijk ongemakkelijk ik me voelde. Dat ik alles in mijn bovenlijf heel krampachtig aanspande zodat er maar niks bewoog.”
Toch besefte ze op dat moment niet dat het ongewoon was. “Je weet niet wat hoort en niet hoort, zeker op die leeftijd. Wist ik veel dat het niet bij alle fysiotherapeuten zo ging.” Ze vertelde niemand over haar ervaringen, ook haar ouders niet. Ze bleef ook gewoon naar de bewuste fysiotherapeut gaan voor vervolgbehandelingen. Maar nu, bijna twintig jaar later, neemt ze de therapeut zijn gedrag met terugwerkende kracht kwalijk. “Zeker op die leeftijd is het ongepast om dat soort dingen van een meisje te vragen.”
Op handen en knieën
Stefanie (20) maakte ook iets vreemds mee toen ze voor haar onderrug werd doorverwezen naar een fysiotherapeut. Bij haar eerste – en uiteindelijk enige – behandeling moest ze zich gelijk tot op haar ondergoed uitkleden. “Hij had me niet eens gevraagd waar ik last van had en bij welke bewegingen dan bijvoorbeeld. Ik moest gelijk mijn kleding uitdoen en op de behandeltafel plaatsnemen.”‘Heel gek, maar ik dacht: het zal er wel bij horen’
En wel op handen en knieën. Terwijl ze daar zo zat, liep de therapeut mompelend om haar heen, tot hij op een van haar billen drukte. “Heb je hier last? vroeg hij. Heel gek, maar ik dacht: het zal er wel bij horen. Daarna mocht ik weer gaan zitten en stelde hij me vragen over mijn klachten. Ik vroeg hem of hij iets gevonden had. Nou, zei hij, je hebt wel een heel grote achterkant, het kan zijn dat je billen in de weg zitten als je ligt. Daar moest hij zelf hard om lachen, een beetje flirterig. Op een volgende afspraak zou hij het beter kunnen bekijken, zei hij.”
Maar die volgende afspraak kwam er nooit. “Op het moment zelf had ik niet zo door hoe raar het was. Pas toen ik het tegen anderen vertelde en verbijsterde reacties kreeg, besefte ik dat het niet normaal was. Ja, ik voelde me wel opgelaten, vond het raar dat ik die houding moest aannemen en dat hij mijn billen aanraakte. Als vrouw is het sowieso niet fijn om halfnaakt voor een onbekende man te gaan staan die je ook nog gaat aanraken. Maar je gaat er toch van uit dat zo iemand die ervoor doorgeleerd heeft, weet wat hij doet. Je waant je veilig.”
Naakt voor de spiegel
Elaine maakte iets soortgelijks mee bij een sportmasseur die ze bezocht. Dat ze zich bijna volledig moest uitkleden voor de bindweefselmassage had ze wel verwacht, maar dat de masseur haar borsten aanraakte en dicht bij haar liezen masseerde, vond ze gek. “Als het vanwege mijn klachten nou nodig was om daar te komen, had ik het nut er nog wel van in kunnen zien. Maar ik had last van spanning in mijn rug, wat deed hij daar op die plekken?”‘Ik zat slecht in mijn vel, misschien dat ik het daarom liet gebeuren’
Daar bleef het niet bij. Op een gegeven moment vroeg de man haar voor de spiegel te gaan staan. “Hij kwam achter me staan en betastte weer mijn borsten. Daarbij maakte hij seksueel getinte opmerkingen en gaf me complimenten, zei dat ik mooi was.”
Op dat moment flitste al door haar hoofd: dit klopt niet. “Ik had gelijk een unheimisch gevoel. Soms voel je als vrouw instinctief aan dat iets niet oké is. Maar ja, wat doe je dan? Het overrompelt je. In die periode was ik een stuk kwetsbaarder dan nu. Ik zat slecht in mijn vel, misschien dat ik daarom niet wist hoe ik moest reageren en het gewoon heb laten gebeuren.” Ze sprak de masseur er niet op aan, maar besloot wel haar volgende afspraak met hem af te zeggen. “Ik ben nooit meer geweest.”
De namen Elaine, Paula en Valerie zijn op verzoek van de geïnterviewden gefingeerd.
Grijs gebied
Uit een onderzoek van Rutgers blijkt dat zo’n 40 procent van de vrouwen en 13 procent van de mannen in Nederland een vorm van fysieke seksuele grensoverschrijding heeft meegemaakt. Maar waar ligt die grens nou precies?
Dat is soms lastig te bepalen, zegt seksuoloog Astrid Kremers, verbonden aan het Centrum Seksueel Geweld. “De twee uitersten zijn meestal wel duidelijk. Wat echt niet normaal is en wat echt wel normaal is, daar bestaat over het algemeen geen discussie over. Maar daartussen zit een groot grijs gebied.”
Dat die grens diffuus is, maakt ook dat slachtoffers het vaak laten gebeuren. “Er kan verwarring zijn. Ze twijfelen, denken op basis van vertrouwen en een machtsverhouding: die persoon zal het wel weten.” Angst kan ook een rol spelen. “De meeste mensen verstarren bij seksueel grensoverschrijdend gedrag. 50 procent van alle verkrachtingsslachtoffers voelt zich tijdens de daad verlamd. Dat je niet hebt gevochten of tegengestribbeld, is dus geen bewijs dat je het wel wilde.”
Dat slachtoffers zich pas later realiseren dat iets grensoverschrijdend was, komt volgens Kremers vaker voor. “Met professionals, maar ook in andere situaties is dat soms het geval. Ook als je seks hebt gehad met je partner of iemand anders. De grens tussen vrijwillig en onvrijwillig kan vaag zijn, waardoor je later denkt: dat was toch niet wat ik wilde, werd ik nu gedwongen of overgehaald, was het de alcohol? En soms brengen reacties van anderen je tot andere inzichten.” In dat geval is het niet te laat om contact op te nemen met de politie voor een informatief gesprek, zegt Kremers.
Wat kun je verder doen als je vermoedt of voelt dat een behandelaar grenzen heeft overschreden? Daar is geen algemeen advies over te geven, zegt Kremers. Ze adviseert daarom altijd te bellen met het Centrum Seksueel Geweld (0800-0188) als je het even niet weet. “Wij kunnen je informeren over alle paden die je kunt bewandelen.
Bron: RTL Nieuws >>
Resister is een campagne van Tear om geweld tegen vrouwen te stoppen. Op dit platform kun jij (of jouw kerk) verhalen, ervaringen of initiatieven delen. Ook delen we hier verhalen van hoe vrouwen en kerken wereldwijd omgaan met dit thema. Samen vormen we een beweging van Resisters. Iedereen die op wil staan tegen geweld tegen vrouwen of mannen kan er onderdeel van worden.
Dit is wat Resister betekent:
- Resist (weerstand): In actie komen om geweld tegen vrouwen te stoppen. Bij Resister worden de acties en initiatieven die ondernomen worden in beeld gebracht. Dit geeft jouw inspiratie en toegang tot nieuwe ideeen en materialen om ook met het thema aan de slag te gaan.
- Sister: Via dit platform delen vrouwen die te maken hebben gehad met geweld hun verhalen, zo sta je in verbinding met jouw ‘sisters’. Luisteren naar elkaar is ‘key’ in het herstellen van relaties.
- Re(store): We delen informatie over de routes naar hulp en geloven dat herstel mogelijk is voor slachtoffers en daders.
Klinkt Resister je nog wat nieuw in de oren? Dat kan goed kloppen, het is speciaal voor deze beweging bedacht. Een Resister kun je zijn, maar je kunt het ook doen. Het is een persoon met lef, iemand die zich uitspreekt of actie onderneemt om te zorgen dat geweld tegen vrouwen en meiden stopt.
Meer weten? Bezoek resister.tear.nl >>
Hoe zorg je dat iedereen zich veilig voelt op werk?
Sinds de #MeToo-discussie losbarstte staat het voorkomen van seksuele intimidatie bij veel bedrijven hoog op de agenda. Maar wat is goed beleid? „Zorg dat altijd duidelijk is wát er met een melding gebeurt.”
3 STAPPEN – ZO GA JE INTIMIDATIE OP DE WERKVLOER TEGEN
1. Breng in kaart welke risico’s werknemers lopen.
Werken werknemers ook buiten kantooruren, werken ze regelmatig in het buitenland of hebben ze een flexcontract? Dat zijn allemaal omstandigheden die de kans op ongewenst gedrag verhogen. Breng die in kaart en bedenk hoe je ze kunt vermijden of inperken. In de schoonmaaksector werken medewerkers om die reden bijvoorbeeld steeds vaker alleen nog maar overdag.
2. Zorg voor betrokkenheid van leidinggevenden.
De vertrouwenspersoon of bedrijfsarts kan pleisters plakken, maar het zijn bovenal leidinggevenden die moeten zorgen voor een veilig sociaal klimaat. Dat is niet iets voor ‘erbij’, want als zij niet intrinsiek gemotiveerd zijn om ongewenst gedrag tegen te gaan, voelen werknemers dat aan. Cursussen voor leidinggevenden kunnen helpen om signalen te leren herkennen.
3. Zet in je plan van aanpak hoe je met meldingen omgaat.
Onderzoek vooraf hoe je met meldingen om wilt gaan en zorg dat die gespeend zijn van willekeur en rechtsongelijkheid. Hiermee voorkom je dat een melder met een zwakke positie het veld ruimt, en een invloedrijk persoon een vertrekregeling meekrijgt. Een goed begin is om zwart op wit te benoemen welke gedrag ongewenst is en welke sancties er volgen bij overtreding.
‘De dader kon het niet weten’, zegt de rechter
Rechters oordelen veel te mild als het gaat om seksuele intimidatie op het werk, betoogde een drietal advocaten onlangs. Klopt dat? Blijft grensoverschrijdend gedrag inderdaad onbestraft? Zes arbeidsrecht advocaten delen hun ervaring.
Het eerste signaal kwam niet van een collega, maar van een patiënt. Zijn gedrag ontstond „geleidelijk aan”, laat ze de zorginstelling op 30 november 2008 weten. Haar vader is bij het gesprek aangeschoven, net als de leidinggevende van haar begeleider. Ze is lichamelijk gehandicapt en wordt begeleid in een Zeeuwse instelling. Over haar begeleider, dan 54 jaar oud en twaalf jaar in dienst, vertelt ze die dag dat hij haar al ruim een jaar betast. Hij knuffelde haar, raakte haar billen aan, merkte op dat ze een mooi kontje had in een nieuwe broek. Na een vakantie begroette hij haar met een zoen op de mond. Ze heeft al maanden onrustige dromen en wordt misselijk als hij in de dezelfde ruimte is. Ze is bang om hem te zien, negeert hem waar mogelijk, maar nu is het genoeg.
MEER MELDINGEN BIJ DE VERTROUWENSINSPECTEURS
In het schooljaar 2016-2017 hebben de vertrouwensinspecteurs van de Inspectie van het Onderwijs in totaal 2074 meldingen ontvangen. Dat is een stijging van 6 procent ten opzichte van het schooljaar ervoor. De meeste meldingen (1004) gingen over psychisch geweld, gevolgd door 554 meldingen over fysiek geweld. Dat blijkt uit de factsheet meldingen vertrouwensinspecteurs over het schooljaar 2016-2017 die vandaag (29 maart 2018) is gepubliceerd. Dit meldt de onderwijsinspectie.
[…]
VERTROUWENSINSPECTEURS
Ouders, leerlingen, docenten, directies en besturen, maar ook vertrouwenspersonen kunnen de vertrouwensinspecteur van de Inspectie van het Onderwijs raadplegen wanneer zich in of rond de school problemen voordoen op het gebied van seksuele intimidatie en seksueel misbruik, psychisch en fysiek geweld of discriminatie en radicalisering.Meldingen hierover kunnen (en in geval van seksueel misbruik: moeten) worden voorgelegd aan de vertrouwensinspecteur. Deze zal luisteren, informeren en zo nodig adviseren. Als de vertrouwensinspecteur, al dan niet samen met het schoolbestuur concludeert dat er sprake is van een redelijk vermoeden van een zedenmisdrijf, dan is het schoolbestuur verplicht hiervan direct aangifte te doen bij de politie. De vertrouwensinspecteur ziet er op toe dat dit ook daadwerkelijk gebeurt.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
