- Dit onderwerp bevat 114 reacties, 7 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 30/06/2023 om 22:55 door Luka.
-
Reacties
-
EMDR: DE OPLOSSING VOOR MENSEN MET EEN TRAUMA
EMDR staat voor ‘Eye Movement Desensitization and Reprocessing’ en kan een doeltreffende therapie zijn voor mensen met een trauma. Het wordt steeds vaker gebruikt, zo ook door Nadine Baer, Alies van Herp en Luna de Waater. Zij zitten aan tafel met specialist Sjef Berendsen, psycholoog en bestuurslid van de EMDR-vereniging. Hoe werkt het en wat maakt het zo succesvol?
Bron: pauw.bnnvara.nl
Als je EMDR er hebt en je dissocieert erg, is het misschien verstandig dit artikel eens door te lezen en ook aan je therapeut te laten lezen.
Groetjes, Angel
Behandelsessie van een jonge vrouw met ernstige PTSS na langdurig en extreem seksueel geweld
Ernstige dissociatie tijdens de behandeling van PTSS is voor veel behandelaars een doorn in het oog. Soms is dat de reden om te stoppen met een traumagerichte behandeling en wordt er gekozen voor een traject van voorbereiding en stabilisatie. Aangezien onderzoek laat zien dat dissociatieve klachten verminderen wanneer de emotionele lading van de traumatische herinneringen, verantwoordelijk voor de PTSS, afneemt, is er veel aan gelegen om manieren te vinden om de dissociatie onder controle te brengen. Aan de hand van een EMDR-behandeling bij een chronisch getraumatiseerde vrouw die veelvuldig dissocieert, beschrijven we een aantal technieken die haar hielpen om controle over de dissociaties te krijgen, waardoor de behandeling van de PTSS op gang kon komen.
Bron: psycho-trauma.nl
Mijn herstel werd een obsessie
Mijn herstel is met vlagen heel tegenstrijdig geweest. Aan de ene kant wilde ik heel graag en veel, maar aan de andere kant werkte ik mijzelf ook erg tegen. Ik kwam hier pas achter toen mijn perfectionisme de boventoon voerde. Ik ben door een therapeut aangesproken op mijn manische herstelgedrag en toen pas kon ik de link leggen..
Dit is voor mij een heftig, maar nodig besef geweest. Ik dacht oprecht dat ik er goed aan deed om mij te storten op mijn herstel. Ik was misschien wel een beetje beledigd dat hier weerstand op kwam. Ik had eindelijk die knop om gezet en nu was het wéér niet goed? Toch ervoer ik ook een sterke tegengedachte die wist dat de therapeut in kwestie gelijk had. Dat ik mijn herstel gebruikte als afleiding om niet te voelen. Dat ik een façade ophield omdat ik niet wilde falen. Dat mijn eetstoornis mijn herstel was geworden. Dit is denk ik een verband dat ik uit mijzelf nooit had gelegd. Ik had iemand nodig die dit voor mij zag en benoemde, zodat ik zelf dit patroon kon onderzoeken.
Ook al voelde ik mij licht gekwetst door de betreffende opmerking, dit heeft mij wel aan het denken gezet. Wat maakt het dat ik mij zo liet opjutten door mijn perfectionisme? Waarom moest ik alleen in één keer goed doen? Waarom gunde ik mijzelf niet wat meer rust..?
Te snel herstellen
Hoe ga je tegen die heftige beweegdrang in? Hoe ga je om met de onrust na het eten? Zeker als er tegelijkertijd wordt verwacht dat je ook aan de slag gaat met het aanpakken van een eetpatroon. Gelukkig heb ik hier hulp bij gekregen. Ik vond het een hele uitdaging om het bewegen te moeten minderen terwijl ik ook meer moest gaan eten. In mijn hoofd vertaalde dit zich naar dubbel aankomen. Ik zou aankomen omdat ik meer moest eten en ook omdat ik minder zou sporten. Zou ik dan twee keer zo snel aankomen? Ik vond dit maar een beangstigende gedachte. Naast het bewegen en het eten moest ik ook nog aan de slag met mijn trauma’s en dwangmatige gedrag. Best veel werk aan de winkel dus. Al snel ervoer ik veel spanning rondom het hele herstellen. Ik deed braaf wat mij opgedragen werd, maar ik stond er niet echt helemaal achter. Ik twijfelde of herstel wel voor mij was weggelegd. Elke avond in bed kreeg ik meer vrede met een leven met een eetstoornis. Ik romantiseerde het beeld dat ik hierbij had gekregen en vergat de reden waarom ik in eerste instantie wilde herstellen. Ik vond het te moeilijk. Misschien was dit het allemaal toch niet waard.. Het ging toch best goed..? Ik had toch niet echt hulp nodig..?Wat mij hier vooral in tegenstond, is de snelheid waarmee er werd verwacht dat ik alles zou aanpakken. Aan de ene kant ben ik hier zeker een voorstander van. Maar ik weet nog hoe overrompeld ik mij gevoeld heb de eerste weken in therapie. Ik wilde herstellen, maar wel op mijn eigen manier. Op mijn tempo. Het leek mij nogal veel gevraagd om meteen alles aan te pakken. Ik vond alle losse onderdelen al een hele uitdaging an sich, laat staan alles tegelijk. In mijn hoofd begon het door elkaar te lopen, waardoor het voor mij onduidelijk werd wat er nu precies van mij verwacht werd.
Toch durfde ik deze angsten niet uit te spreken. Ik vind het van jongs af aan al lastig om mijn grenzen aan te geven. Ik had het idee dat ik constant beoordeeld werd en ik wilde geen slechte rapportcijfers. Ik wilde alles zo goed mogelijk doen. De ‘ik wil niet echt herstellen’ gedachte zat mij in de weg, maar ik probeerde dit te negeren. Zolang ik hier maar geen aandacht aan schonk, groeide ik hier vanzelf vast wel overheen. Letterlijk en figuurlijk. Dit is echter niet gebeurd. Elke dag werd het moeilijker om dit vol te houden. Het werd een stevige strijd tussen mijn perfectionisme en de verloren hoop. Ik wilde alleen herstellen als ik de beste hierin zou zijn, maar ook was ik bang dat het me niet zou lukken. Dit was vooral heel verwarrend, want dit zijn twee uitersten die lastig te combineren zijn. Toch heb ik dit wel een tijd geprobeerd. De snelheid van mijn herstel triggerde mijn perfectionisme echter nog meer. Ik wilde meer en beter herstellen dan de kliniek dacht dat goed was voor mij. Ik wilde nog grotere uitdagingen. Achteraf zag ik in dat dit een manier is geweest om mij af te leiden van mijn herstel. Een gekke manier. Zodra ik die afleiding had, hoefde ik niet te denken aan de gevoelens die ik probeerde te onderdrukken met mijn eetstoornis.
Mijn herstel had dus eigenlijk de functie van mijn eetstoornis vervangen..
Ondanks mijn rommelige hoofd was het programma best duidelijk en helder. Ik had een eetlijst en een klapper vol met opdrachten gekregen. Ook kreeg ik tijdens de therapie oefeningen en was er ruimte om mijn verhaal te delen. Ik denk dat hier een deel van mijn weerstand uit voortkwam. Iedere eetstoornis is anders, net als ieders verhaal en achtergrond. Toch was het programma voor ons allemaal hetzelfde. Waar was mijn unieke ik in dit verhaal gebleven? Het voelde alsof ik terecht was gekomen in een soort herstelfabriek, waar ik een nummertje in de rij was geworden.
Eetstoornis excuusjes
Al eerder in deze blog vertelde ik dat ik ergens wel een voorstander ben van deze aanpak. Een deel van deze weerstand kwam namelijk voort uit mijn eetstoornis. Elk excuus dat ik aan kon pakken om mijn herstel uit te stellen of te vertragen, werd gretig aangenomen. Zo was ook dit een smoesje van mijn eetstoornis om nog maar even niet te herstellen. Het gaat niet op mijn tempo, ik vind het te moeilijk en te snel.. Allemaal redenen om nog maar wat langer vast te houden aan mijn veilige eetstoornis. Ik denk dat hier vooral duidelijk werd waarom ik mijn eetstoornis nodig had. Hoe sterk dit verlangen was geworden. Door de aanpak die in de kliniek gehanteerd werd, was er voor mijn eetstoornis weinig ruimte om te groeien. Ik moest herstellen en dat moest nu. Niet morgen, maar nu.Natuurlijk is dit een hele beangstigende gedachte. Mijn eetstoornis had ik jarenlang elke dag zorgvuldig aandacht gegeven, opgehemeld met een reden. Ik had jarenlang elke dag het zaadje wat meer water gegeven en zien groeien. Nu moest ik de boom die ik zo voorzichtig had gekoesterd af gaan breken. Hier was ik nog helemaal niet klaar voor.
Een deel van deze weerstand kwam echter ook voort uit mijn gezonde kant. Wat nou als ik te snel ga…? Wat nou als ik hierdoor terug ga vallen? Wat ga ik doen om mijn spanning nu te reguleren? Mijn eetstoornis had ik een tijd ingezet om met spanning om te gaan, hoe zou ik dit nu gaan vervangen? Allemaal vragen waar ik maar lastig een antwoord op had. Dit had ik kunnen bespreken in therapie om hier advies of tips voor te krijgen, maar dat deed ik niet. In plaats daarvan liet ik mijn eetstoornis met deze gedachtes aan de haal gaan. Ik begon meer en meer te geloven dat ik niet zou slagen in het herstellen; dat ik mij maar moest neerleggen bij een leven met een eetstoornis. Mijn eetstoornis versterkte mijn gezonde angsten en zorgde ervoor dat deze angsten haast de nieuwe norm werden.
Hoe lastig ik het ook vond, het werd mij duidelijk dat ik een stapje terug moest doen. Mijn eetstoornis heeft jarenlang kunnen sudderen. Toch wilde ik binnen een maand hersteld zijn. Natuurlijk is dat een mooi streven, maar voor mij was het niet haalbaar. Bewust heb ik, samen met dezelfde therapeut, ervoor gekozen om meer subdoelen op te stellen. Op deze manier kon ik wat gerichter naar de kleinere doelen toewerken zonder mijn eigen herstel te saboteren. Ik kon de grotere doelen wat meer loslaten en mij meer richten op wat ik op dat moment voelde en ervoer.
Lukt het jou om jouw tempo aan te voelen en daar naar te luisteren?
Bron: Proud2bme
Voor als je bent aangeraakt
We zitten samen op de bank. Mijn moeder, mijn zusje en ik. Het is al wat later op de avond en we kijken de Titanic. Alles gaat goed, tot de scene in de auto voorbij komt waarin Jack en Rose met elkaar zoenen. Ik voel me meteen ongemakkelijk worden en met een smoesje vlucht ik de badkamer in. Met mijn ogen dicht ga ik op de toiletbril zitten. Mezelf in de spiegel aankijken kan ik nu echt even niet aan. Alles is even teveel en ineens ben ik terug in de tijd. Ik sta weer met mijn rug naar hem toe. Zijn handen op mijn borsten, waar ze niet horen.
Al eerder schreef ik ‘voor als je bent aangeraakt.’ Hierin vertelde ik over mijn verleden met misbruik. Ook al noemde ik het destijds geen misbruik, nu zou ik het wel zo noemen. Het is niet oké om op deze manier met, in dit geval, een kind om te gaan. Om op deze manier misbruik te maken van de situatie en de naïviteit van het kind in kwestie.
In de jaren die volgden, groeide het trauma. Het zaadje was geplant en werd elke dag meer en meer gevoed. Zonder dat ik het zelf eigenlijk door had. Dit is zo’n specifiek moment geweest dat ik als signaal op had kunnen vatten, maar waar ik niks mee heb gedaan. De wonden leken nog te vers, waren misschien ook nog niet geheeld genoeg.
Ongemakkelijk gevoel
Gespannen zat ik even later weer netjes op de bank. Ik durfde niemand aan te kijken. Ik was als de dood dat anderen iets aan mij zouden zien. De film volgen lukte mij ook niet meer. Blind staarde ik een beetje naar de tv, de beelden kwamen voorbij, maar niet meer binnen. Ik voelde me ineens een beetje verdoofd. Alsof ik even mijn eigen lichaam uit was getreden.Deze momenten bleven zich herhalen. Gelukkig had ik niet veel herbelevingen meer, maar het onbehagelijke gevoel dat ik kreeg als ik terugdacht aan het misbruik, voelde ik des te meer. Seks werd in mijn hoofd hierdoor geassocieerd met schaamte en een ongemakkelijk gevoel dat ik niet goed kon plaatsen.
Soms overviel het me. Als ik er niet op rekende, werd ik ineens geconfronteerd met het deel dat ik nog niet had verwerkt. Als ik bij een vriendin een film keek, lukte het me niet om rustig te blijven kijken. Het ongemakkelijke gevoel kroop weer omhoog en als vlucht bood ik dan maar aan om drinken te halen. In de keuken kon ik even ademen, rustig worden. Ik was hier ondertussen al een stuk ouder. De link naar het misbruik van vroeger legde ik zelf niet eens meer. Het ging puur om het gevoel dat ik niet kon plaatsen. Waar ik geen grip op leek te hebben.
Dat het misbruik een enorme impact op mij had ontkende ik. Ik pakte mijn leven op waar ik het had stilgelegd en probeerde het te vergeten. Het viel allemaal wel mee en ik kon het toch niet ongedaan maken. Niemand had er wat aan als ik hier nu moeilijk over ging doen.
Mijn probleem ontkennen
Ik bleef seks echter zien als iets vreemds, iets groots. Ik begreep de big deal niet zo goed en ik snapte al helemaal niet waarom zoveel films het nodig vonden om dit te laten zien. Ik zat helemaal niet te wachten op die seksscènes. Helemaal geen films meer kijken, vond ik ook zo’n onzin. Vaak pakte ik tijdens deze momenten mijn telefoon om de tijd een beetje te doden. Doorspoelen deed ik niet. Dan erkende ik dat ik er toch wel mee zat en dat was niet de bedoeling.Thuis hadden we het eigenlijk nooit echt over seks. Toen mijn zusje en ik bijna in de puberteit raakten, vonden we ‘ineens’ een boek over seksuele voorlichting. Er zal vast nog een gesprekje zijn geweest, maar dat kan ik mij niet eens meer heugen. Seks was geen big deal en hierdoor misschien wel juist een big deal.
Tijdens mijn eerste EMDR sessie over het moment in de gang, het moment van het misbruik, kwam het onbehagelijke gevoel weer terug. Ik herkende het meteen. Dit was wat ik altijd heb gevoeld. Ineens was het mij duidelijk. Ineens wist ik waar dit gevoel vandaan kwam. Mijn gevoel had een bron, een oorsprong. Ik wist nu ook wat deze bron was.
EMDR heeft mij geholpen om deze gevoelens aan te gaan. Het heeft mij al erg geholpen om te weten waar dit allemaal vandaan kwam. Ineens werd er veel voor mij duidelijk. De naweeën die mijn trauma had achtergelaten. Langzaamaan durfde ik dit gevoel iets meer toe te laten. Gek genoeg hielp het aangaan mij juist om het te accepteren, waardoor ik er minder last van kreeg.
Op dit moment kan ik op zich prima naar seks kijken op tv. Het gevoel is veel minder, misschien wel weg, evenals de confrontatie. Ik heb het er best lastig mee gehad dat dit moment mij op deze manier getekend heeft, maar ik weet dat dit niet mijn schuld is. Ik heb niks misdaan. Niks fout gedaan, maar ik ben wel de enige die in contact staat met dit gevoel. Ik ben de enige die dit kan veranderen en gek genoeg gaf mij dat wat rust.
Mocht jij dit (deels) herkennen, is het denk ik raadzaam om te kijken wat jou precies triggert en wat hier aan ten grondslag ligt. Toen ik jonger was hielp het mij om deze trigger te vermijden. Mijzelf die rust te gunnen. Uiteindelijk heb ik de stap gezet om het probleem dat hier achter schuilging aan te gaan, maar het is aan jou wanneer jij hier klaar voor bent.
Hoe ga jij om met triggers die herbelevingen opwekken?
Bron: Proud2bMe
Praat-therapie, wat heb ik er aan?
Ben je al naar de dokter gegaan? Heb je hier al eens met een psycholoog over gesproken? Zou je dat niet willen? Nee. Therapie bedoel je? Ik weet het niet zo goed. Hoe zou mij dat kunnen helpen? Hoe werkt dat dan en wat heb ik er aan?
Er zijn natuurlijk verschillende soorten therapie. Denk aan creatieve therapie, muziektherapie, EMDR, PMT en ga zo maar door, maar waar ik het voor nu even over wil hebben is psychotherapie ofwel: Praat-therapie. “Uhuuuu en wat gaat een beetje praten over mijn gevoel me helpen,” denk je misschien? “Ik kan het er ook met m’n vrienden of m’n ouders over hebben. Nou ja, ja, kan, want ik vind dat toch best wel lastig hoor. Ik wil ze ook niet kwetsen of lastig vallen.”
Begrijpelijk dat dat het laatste is dat je wilt doen. Zelf heb ik daar ook wel mee geworsteld. Het was al een hele stap om voor de eerste keer open en eerlijk te zijn over m’n eetstoornis. Gelukkig viel dat uiteindelijk allemaal reuze mee. M’n omgeving reageerde begripvol en behulpzaam, al konden ze het niet altijd helemaal bevatten of begrijpen, maar hoe blijf je open en eerlijk als het na zoveel jaar nog steeds niet over is? Hoe blijf je iemand keer op keer teleurstellen? Jezelf teleurstellen? Ik wenste zo dat het allemaal voorbij was. Dat ik het gewoon kon negeren dat het dan vanzelf zou verdwijnen, maar dat gebeurde niet. Ik moest uit m’n therapie halen wat erin zat. Ik had hulp nodig.
Mijn omgeving kon mij goed steunen, maar ergens hield hun steun natuurlijk op. Ze waren geen professionals op het gebied van psychologie of eetstoornissen. Bovendien konden ze niet objectief naar mijn situatie kijken. Daarmee wil ik niet zeggen dat je ze er dan maar niet bij moet blijven betrekken, nee, je omgeving, ofwel je sociale vangnet, is ontzettend waardevol en iets dat iedereen in mag zetten, eetstoornis of niet. We hebben immers allemaal wel eens wat. Niemand is perfect, maar je hoeft het niet alleen te doen. Heel gezond juist om dan in de eerste instantie hulp en steun bij je omgeving te zoeken.
Toch kan therapie op zo’n moment iets extra’s bieden. Iets dat je omgeving je niet kan geven. Expertise op jouw probleemgebied en iemand die op een objectieve manier naar jouw verhaal luistert. Iemand die niks van jou verwacht en niet over je oordeelt. Gesprekken met een psycholoog leken mij in de eerste instantie vrij nutteloos. Wat gaat een beetje praten mij nou helpen? Ik moet juist concrete doelen en plannen hebben. Gewoon iemand die mij vertelt wat ik moet doen. Hoe ik dit op kan lossen. Iemand die me beter maakt. Was het maar zo simpel. Er is helaas geen wondermiddel dat je geneest van een eetstoornis.
Wat belangrijk is bij psychotherapie is dat je eruit haalt wat je erin stopt. Als jij niet gemotiveerd bent is het voor de psycholoog heel lastig om met je te werken. Natuurlijk zal je de ene dag gemotiveerder zijn dan de andere dag, dat is oké, maar als jij niet wilt en niks doet dan gebeurt er ook niks. Therapie komt echt van twee kanten. Het is geen medicijn of operatie wat je z’n werk maar moet laten doen. Het is zelf werken. Samenwerken. Dit inzicht heeft even op zich moeten laten wachten, maar psychotherapie heeft me uiteindelijk wel echt geholpen. Psychotherapie valt op te delen in cognitieve gedragstherapie, systeemtherapie, groeps-psychotherapie, kinder-psychotherapie en individuele psychotherapie of een combinatie daarvan.
Zelf heb ik zowel gezins-, groeps- als individuele psychotherapie gehad. Meer over mijn persoonlijke behandeling kan je hier lezen. Therapie was niet altijd even makkelijk. Op sommige momenten zat ik me in de wachtkamer af te vragen waar ik het nu in ‘s hemels naam over moest gaan hebben het komende uur en op andere momenten had ik juist ontzettend veel te vertellen. Op sommige momenten vielen de verwachtingen van een gesprek onwijs tegen en op andere momenten was ik toch maar weer verrast over hoe nuttig het afgelopen uur was. Elke keer was het anders, dus blijf ervoor open staan, ook na een wat mindere sessie. Ik was therapie soms zo beu, maar ik heb er wel heel veel geleerd:
Hoe ben ik hier beland?
Hoe komt het toch dat ik die eetstoornis heb ontwikkeld? Waarom is mijn zelfbeeld zo laag en voel ik me zo onzeker? Door middel van therapie kan je er achter komen wat er nou eigenlijk achter die eetstoornis zit. Je hebt hem immers niet voor een niets. Het heeft een reden. Pas als je weet wat er achter zit kan je leren om op een constructieve manier om te gaan met die gevoelens en het patroon te doorbreken. Je hoeft het niet allemaal in 1 keer te weten. Bij mij waren dit echt een soort van puzzelstukjes die langzaam maar zeker op z’n plek vielen. Bij elk puzzelstukje, al was het er 1 van de 1000, weer een stapje vooruit.Waar wil je naartoe?
Ik wist helemaal niet meer waar ik nou heen wilde met m’n leven. Ik zat zo ontzettend verstrikt in m’n eetstoornis. Het voelde eigenlijk wel veilig en prima zo. Ik leefde in een bubbel. Kon me geen voorstelling maken van een toekomst. Waar moest ik beginnen? Therapie heeft me geholpen om doelen te stellen. Grote doelen, maar ook kleine doelen en die voor ogen te houden.Wat heb je daarvoor nodig?
Oké, ik wil van alles. Ik wil herstellen. Me goed voelen. Me goed genoeg voelen, maar hoe dan? Ik zag soms door de bomen het boos niet meer . Door te praten over hoe ik me voelde en waar ik in vast liep kon ik er samen met mijn psycholoog achter komen wat ik nodig had om mijn doelen te bereiken.Wat houd je tegen?
Naast te weten wat je wel moet doen is het vooral belangrijk om te herkennen wat je tegenhoudt. Onderzoek samen met je psycholoog de patronen waar je in verzeilt bent geraakt. Wanneer wordt dat eten moeilijk? Hoe ontstaat die eetbuidrang? Wanneer ben je weerbaar en wanneer juist niet? Welke gedachten gaan er in je om? Hoe kan je die weerleggen? Wat houdt je tegen en hoe kan je dat voor zijn?Welke tools kan je inzetten?
Tijdens therapie stel je doelen en reflecteer je daar op. Soms lukt het goed en soms lukt het voor geen meter, maar je leert er hoe dan ook een heleboel van. Je leert wat werkt en wat niet werkt en je therapeut geeft je handige oefeningen mee. Stukje bij beetje vul je je denkbeeldige rugzak vool ervaring en tools. Tools die je op elk moment van je leven nog kan inzetten. Je komt hier echt uit als een sterker persoon.Je mag om hulp vragen
Ik had het al eerder over dat sociale vangnet en hoewel je omgeving niet objectief of even ingelezen/ervaren is als je psycholoog zijn ze zeker niet onbelangrijk. Ook tijdens je therapiesessies zal je het hebben over je sociale vangnet. Misschien krijg je zelfs systeemtherapie met je omgeving of naasten. Het is echt oké om om hulp te vragen. Je hoeft het niet alleen te doen. Ook dit is iets dat ik heb mogen leren in therapie. Ik kreeg er als het ware een soort toestemming voor en dat stelde mij echt gerust.Fouten maken mag
Je therapeut is er voor jou, niet andersom. Soms durfde ik het niet toe te geven als het allemaal niet zo goed was gelukt. Ik was bang dat m’n therapeut boos zou worden en me niet meer zou willen helpen. Daar sneed ik mezelf mee in de vingers. Je hebt je therapeut niet voor niks. Als het makkelijk was en je kon het allemaal zelf in één keer omgooien had je dat wel gedaan. Fouten maken mag. Het is oké. Niemand verwacht dat je meteen kan fietsen zonder zijwieltjes. Wees hierin echt eerlijk, want alleen als je eerlijk bent over je klachten kan je er mee geholpen worden.Je bent sterker dan je denkt
Soms lijkt het allemaal voor geen ene meter te gaan en zou je het liefste willen opgeven, maar je psycholoog geeft niet op. Die is er voor jou en zal elk gesprek gewoon weer door gaan. Nou, dan moest ik misschien maar wel… Soms leek het alsof ik geen stap vooruit was gekomen, maar als ik dan samen met mijn psycholoog terugblikte op een jaar had ik toch wel stappen gezet. Je bent echt sterker dan je denkt. Je psycholoog zal deze krachten gemakkelijker in jou zien dan jijzelf doen en deze ook benoemen. Waarom zou ze er over liegen? Dat is nou weer het mooie aan het feit dat jullie geen vrienden of familie zijn.Jij hebt de regie in handen
Misschien voelt het soms alsof alles maar gebeurt en jij er achteraan rent, maar in therapie leer je dat jij er meer over te zeggen hebt dan je nu misschien wel denkt. Oefening baart kunst, dat is wel zo, maar je zal zien dat jij kan leren om patronen te herkennen en doorbreken. Misschien met de hulp van je psycholoog. Niet alleen, nee, maar je doet het wel zelf. Jij zet die stappen. Jij hebt die kracht in je om te gaan met je leven waar jij dat wilt. Het pad is niet altijd een makkelijk pad, maar ook dat verandert van tijd tot tijd. Met ups en downs, met vallen en opstaan, bepaald jij de richting.Herken je dit en zou je nog iets toevoegen?
Bron: Proud2bMe >>
Hoe het schrijven van brieven kan bijdragen aan je mentale gezondheid
Steeds meer mensen beseffen dat het opschrijven van je gedachtes op papier kan helpen om ze beter te begrijpen.”Het dwingt ons om na te denken over de nuances en logica van onze gedachten en emoties.”
Toen Diana Chao dertien jaar oud was werd er een bipolaire stoornis bij haar vastgesteld. Ze groeide op net buiten Los Angeles, als Amerikaanse met Chinese ouders. Binnen haar gemeenschap rustte toentertijd veel stigma op mentale gezondheidsproblemen. Haar familie had niet veel ervaring met de Amerikaanse gezondheidszorg, en dat maakte dat haar diagnose voor vervreemding zorgde. Ze wilde niemand met haar problemen opzadelen, dus keerde ze in zichzelf en begon ze met het schrijven van brieven. “Brieven schrijven aan niemand in het bijzonder, en daarom eigenlijk aan iedereen, werd mijn enige manier om tot rust te komen. Door te schrijven ontdekte ik mijn eigen stem; het werd een manier om kracht op te bouwen, stilletjes maar gestaag,” vertelt de twintigjarige Princeton-student, die zich inmiddels ontpopt heeft tot een voorvechter van mentale gezondheid.
Haar geloof in de kracht van brieven schrijven groeide zo sterk dat ze in 2013 de organisatie Letters To Strangers oprichtte, een non-profitorganisatie voor en door jongeren. Het idee was simpel: een eenmalige, anonieme briefwisseling onder leeftijdsgenoten. “50 procent van alle levenslange gevallen van psychische aandoeningen ontstaan rond het 14de levensjaar, en 75 procent rond het 24ste,” zegt ze. “Maar er was, en is, een groot gebrek aan plekken waar jongeren elkaar helpen met geestelijke gezondheidskwesties. Waar ze op een diepgaand niveau met elkaar kunnen praten, zonder de angst ervoor veroordeeld te worden, of dat er niet naar ze geluisterd zal worden door volwassenen.”
Letters to Strangers moedigt jongeren aan om groepjes te vormen op scholen en universiteiten, om daar brieven aan elkaar te schrijven waarin ze hun kwetsbaarheden uitspreken of steun bieden. Vandaag de dag heeft de organisatie naar eigen zeggen de levens van zo’n 30.000 mensen beïnvloed, via briefwisselingen, educatie en het proberen te beïnvloeden van beleidsvorming. Wat misschien een geïsoleerde bezigheid leek te zijn – Diana die in haar eentje brieven aan niemand schrijft – past binnen een grotere trend.
Mensen halen vaak de Amerikaanse sociaal psycholoog James W. Pennebaker aan als de pionier van schrijftherapie, dankzij zijn academische paper over dit onderwerp uit 1986. Met de hand schrijven wordt steeds meer gezien als bevorderlijk voor mentale gezondheid – zelfhulpboeken en internetartikelen prijzen vaak dagboeken bijhouden en lijstjes maken als effectieve middelen om depressie en angstgevoelens te verlichten. De voordelen van ouderwets brieven schrijven krijgen echter nog niet dezelfde mate van publiciteit, zeggen David Barton en Nigel Hall, die verantwoordelijk zijn voor het boek Letter Writing as a Social Practice: “Hoewel de inhoud van brieven altijd onder de loep genomen is, en bibliotheken uitpuilen van de verzamelingen van brieven van beroemde schrijvers, politici, ontdekkingsreizigers, enzovoort, wordt er maar weinig aandacht besteed aan de activiteit van het brieven schrijven zelf.” Dat is in de afgelopen twee decennia iets veranderd, maar het is nog steeds een veel minder besproken therapievorm dan andere vormen van schrijven.
Barton en Hall betogen dat van alle soorten schrijven, brieven wellicht het meeste weg hebben van een echte menselijke connectie. “De brief kan een enorm scala aan menselijke interacties omvatten. In brieven kan je ervaringen navertellen, discussiëren, situaties beschrijven, verklaringen of instructies geven,” zeggen ze. Ik schrijf zelf al sinds mijn jeugd enthousiast brieven, omdat ik toen vaak voor langere tijd mijn moeder niet kon zien. In mijn ervaring is het inderdaad zo dat een brief gevoelens van intimiteit behoudt, terwijl deze in een sms of telefoongesprek verloren gaan. Iemands handschrift, het soort papier dat ze gebruiken, zelfs de ruimte die iemand tussen de woorden laat – het brengt allemaal zoveel meer over dan woorden op een scherm. Het heeft een bepaalde tastbaarheid, als een omhelzing of een kus.
Diana wijst op hoe brieven een gesprek kunnen nabootsen, en de kracht die daarin ligt voor je mentale gezondheid. “Soms moeten we dingen met iemand anders bespreken om op het punt te komen waar we willen zijn – dat is waarom psychotherapie bestaat. In mijn ervaring is brieven schrijven, zelfs naar een wildvreemde, een versimpelde en meer flexibele versie van dezelfde aanpak. Het helpt om onze innerlijke, niet-lineaire dialoog tot een conversatie te maken, en dwingt ons om na te denken over de nuances en logica van onze gedachten en emoties.”
De liefdadigheidsorganisatie Letters Against Depression werft ook vrijwilligers om brieven te schrijven aan mensen die lijden aan psychische problemen, maar vraagt de mensen die de brieven willen ontvangen eerst een paragraaf aan persoonlijke informatie in te leveren. Een vrijwilliger kan hen dan een brief schrijven gebaseerd op hun persoonlijke situatie. Het hele proces is erop ingesteld om langerdurende interacties tussen de deelnemers in gang te zetten. Robert Mason, de oprichter van de organisatie, vertelt dat het zeker moeilijker is om met biografische informatie te werken, ook vanuit het oogpunt belangrijke gegevens te willen beschermen. “Toch wilde ik manieren vinden waarop we gedeelde ervaringen kunnen gebruiken, om mensen duidelijk te maken dat ze niet alleen zijn. De impact van een generieke brief komt niet in de buurt van een eerlijke, oprechte brief die specifiek voor jou bedoeld is.” Letters Against Depression krijgt maandelijks tot 75 verzoeken voor brieven binnen, en sinds hun oprichting in 2014 hebben ze meer dan 11.000 brieven en kaarten verstuurd.
Lees verder op de site van Vice >>
Breken met je familie
Seksueel misbruik leidt maar al te vaak tot een breuk binnen de familie. Voor buitenstaanders is het moeilijk te vatten, hoe het is om zonder je familie verder te moeten. Of als het beter is om afstand te hebben tot je familie, terwijl je tegelijk ook verlangt naar dat warme nest. Het nest dat je nooit gehad hebt.
Heeft niemand dan iets gezien?
Maar al te vaak denk je als kind dat je ouders of de rest van de familie wel weten wat er gebeurt. Zeker als het gaat om langdurig, herhaald seksueel misbruik, is het voor een kind niet te bevatten dat anderen daar niks van weten. Ook de volwassen overlever vindt het vaak heel moeilijk om te geloven dat niemand iets heeft gezien.Ongemakkelijke boodschap
Wanneer het seksueel misbruik naar buiten gebracht wordt, vaak op latere leeftijd, is dat voor de familie een ongemakkelijke boodschap. Meestal volgt er een periode waarin ontkenning, vertwijfeling en schuldgevoelens de boventoon voeren. Dit is voor de overlever een hele lastige, want die heeft juist behoefte aan erkenning.Voor de familie is het nieuw
Wanneer je de familie vertelt wat er is gebeurd, kunnen ze er niet meer omheen. Ze zullen iets moeten met deze ongemakkelijke boodschap. Helaas is de eerste neiging vaak ‘Het is niet waar’. Want als het niet waar is, hoeven ze er niets mee.Zwijgen doe je niet voor jezelf
Wanneer je na de ontkenning van je familie weer ‘braaf’ meeloopt in het oude straatje, dan lijkt de orde der dingen hersteld. Alleen: jij bent nog verder beschadigd geraakt door de ontkenning. Soms denk je dat je beter je mond kunt houden, maar daarmee gaat het probleem alleen maar ondergronds. In feite is breken met je familie op zo’n moment een erkenning van hoe het is: zij zijn er niet voor jou.Wat laat jouw familie jou zien?
Als jouw familie jouw verhaal niet erkent, wat is dan de boodschap die je krijgt van je familie? Zou je vrijwillig omgaan met andere mensen die je een leugenaar en erger noemen? Wat maakt dat je dit van je familie wel pikt?Valse loyaliteit
Een kind is loyaal aan zijn of haar ouders, bijna per definitie. Er moet heel wat gebeuren voordat die loyaliteit gebroken wordt. Maar je bent geen kind meer. Jouw loyaliteit mag je geven aan mensen die jou respecteren. Die je geloven en erkenning geven.Valse verplichting
Naast loyaliteit wil ‘plichtsgevoel’ nog wel eens de reden zijn om je familie dan maar te accepteren, ondanks dat ze jou niet respecteren en erkennen. Je ouders hebben je immers het leven geschonken? Maar als dat geschenk met weerhaakjes komt, is het dan wel een gift? Of meer een vergif?Ik zal altijd van je houden, maar ik verbreek het contact
Wat mij heel erg heeft geholpen, is om de begrippen liefde en relatie te scheiden. Je kunt, onvoorwaardelijk, van iemand houden en op een zeker niveau zul je wellicht van je familie blijven houden. Maar dat betekent niet dat je jezelf niet mag beschermen door het contact te verbreken.Zij maken hun relatie met jou ook voorwaardelijk
Wanneer je je afvraagt of je het recht hebt om voorwaarden te verbinden aan het al dan niet contact hebben met je familie, bedenk je dan het volgende: Door jouw verhaal niet te geloven en van jou te verwachten dat je je mond houdt, stellen zij ook voorwaarden aan jouw relatie met hen.En ja, dat doet pijn
Wanneer je familie je niet erkent, doet dat pijn. Daar kun en hoef je niet omheen. Maar misschien is het beter om die pijn te voelen en daarvan te helen, zonder steeds weer datzelfde mes in diezelfde wonde om te draaien. Zonder dat je contact hebt met je familie. En van daaruit, met alle pijn die daarbij hoort, je leven verder op te bouwen.Jeannette werd verkracht op de camping
Van slachtoffer naar therapeut…:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/a9d675e0-c267-11e9-8319-0217670beecd.png)
Jeannette Dijkstra (55) was nog maar een kind toen ze bruut werd verkracht tijdens de vakantie. Inmiddels begeleidt ze zelf slachtoffers van seksueel geweld. Daarbij maakt ze gebruik van een unieke methode. „Want er zijn veel te veel mensen met dit soort ervaringen. Reguliere therapie helpt niet voldoende. We moeten het kwaad met wortel en al uitroeien.”
Lees dit premium artikel verder op telegraaf.nl of als lid van LSG in het ledendeel.
Waarom mensen die huilen eigenlijk heel sterk zijn
Waarschijnlijk sta je niet te springen om midden op straat (of waar dan ook) in tranen uit te barsten. Sterker nog, veel mensen zien huilen als een teken van zwakte en doen het liever helemaal niet. Maar wist je dat huilen juist heel goed voor je is?
Er wordt al eeuwenlang onderzoek gedaan naar de positieve gezondheidseffecten van huilen, zowel fysiek als mentaal. Laten we voorop stellen dat de effecten niet op iedereen hetzelfde zijn; de sociale omgeving is van grote invloed. Een omgeving met mensen die steun bieden, zorgt voor meer gevoelens van opluchting, net als een situatie waarin de oorzaak van de huilbui al opgelost is. Mensen die snel schaamte voelen, ervaren ook minder opluchting als ze huilen, zeggen onderzoekers van de University of South Florida en de Universiteit van Tilburg. Bovendien ondervind je minder voordelen van huilen als je moeite hebt met het begrijpen van emoties, of als je depressief bent.
Toch kan huilen voor de meeste mensen heel goed zijn. Het zorgt ervoor dat de spanning uit je lichaam verdwijnt, wat zou zorgen voor minder hoofdpijn en slapeloosheid. Ook wekken tranen natuurlijke opioïden en oxytocinen op, hormonen die kalmerend werken. Maar naast de fysieke voordelen, is huilen natuurlijk vooral mentaal heel voordelig. Deze goede eigenschappen heb je als je vaak huilt:
Je durft je kwetsbaar op te stellen
Kwetsbaarheid is de (hoofd)reden dat mensen het ongemakkelijk vinden om te huilen. Helaas leven we nog steeds in een maatschappij waarin kwetsbaarheid niet de norm is, en de vraag is of het dat snel zal worden. Toch is het heel goed om kwetsbaarheid te omarmen. Dr. Brené Brown, onderzoeker aan de Universiteit van Houston, schreef er zelfs een heel boek over: ‘The gifts of imperfection’, vertaald ‘De kracht van kwetsbaarheid’. Daarin schrijft ze onder andere dat kwetsbaarheid nodig is voor een liefdevol leven met diepe connecties met anderen. Huilen als je daar zin in hebt, toont bovendien ook aan dat je je er niets van aantrekt wat andere mensen denken, een eigenschap die voor veel mensen buiten handbereik ligt.Je kunt stress sneller loslaten
Hoewel het opluchtende effect van een huilbui niet in elke situatie kan worden aangetoond (in het laboratorium schijn je zelfs verdrietiger te worden van huilen), ervaren veel mensen dat gevoel wel. Al in 1983 beweerde de American Psychological Association dat een meerderheid van de mensen zich opgelucht voelt na een huilbui die het gevolg was van een ruzie of van verdrietige gedachten. Huilen helpt om die emoties los te laten en daarna verder te gaan; je kunt het zelfs zien als een teken van je lichaam dat het dat nodig heeft. Laat die tranen dus lekker de vrije loop!Je bent niet bang voor je gevoelens
Veel mensen zijn niet alleen bang om zich kwetsbaar op te stellen tegenover anderen, maar willen hun gevoelens ook naar zichzelf toe niet erkennen. Het is gemakkelijker om jezelf voor te houden dat het allemaal prima gaat, dan toe te geven dat het je eigenlijk iets te veel wordt. Maar ook al doen we het nog regelmatig, het is algemeen bekend dat het niet goed is om je emoties op te kroppen. Het onderdrukken van gevoelens verhoogt zelfs het risico om te overlijden aan hartziekten, blijkt uit onderzoek van de Universiteit van Rochester en de Harvard School of Public Health. Het getuigt dus van moed om je gevoelens niet te ontwijken, maar ze gewoon onder ogen te zien en er iets mee te doen.Bron: Bedrock >>
SBS6 Feiten & Fabels: CGT bij angststoornissen werkt
Cognitief gedragstherapeut Yvette van der Pas, onder meer bekend van het boek Duizend Angsten en het tv programma Fear Fighter, zegt dat het klopt dat meer dan 1 miljoen Nederlanders lijdt aan een angststoornis.
En zij vertelt dat je met cognitieve gedragstherapie kunt herstellen. Zij laat presentatrice Aukje van Ginneken zien hoe de therapie werkt. Heb je last van paniekaanvallen als je naar een verjaardag moet of je collega’s toe moet spreken? Ben je bang voor spinnen, naalden, bloed, of ben je bang dat je een ziekte krijgt? Kijk dit filmpje om te zien en horen wat je eraan kunt doen.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
