- Dit onderwerp bevat 115 reacties, 7 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 13/05/2024 om 11:15 door Mark.
-
Reacties
-
Vrijwillige en gedwongen opname (België)
Mensen die veel psychische klachten ervaren kunnen ernstig ontregeld raken. Wanneer het in de thuissituatie echt niet meer gaat en er sprake is van een crisissituatie, kan worden besloten om iemand vrijwillig of gedwongen te laten opnemen.
Als de keuze voor een opname zelf wordt gemaakt dan noemen we dat een vrijwillige opname. Wanneer het nodig is dat deze beslissing wordt genomen tegen de eigen wil in, dan spreken we van een gedwongen opname.
Crisisopname
Bij een crisisopname wordt iemand opgenomen vanwege zeer ernstige psychiatrische klachten. Dat gebeurt bijvoorbeeld als iemand bedreigende psychotische klachten heeft, als iemand zelfmoord wilt plegen, of net een zelfmoordpoging heeft gedaan. Een crisisopname kan een aantal uren tot een paar weken duren. Crisisopname kan zowel gedwongen als vrijwillig zijn.Vrijwillige opname
Wanneer mensen opgenomen worden in een psychiatrisch ziekenhuis of op een PAAZ (psychiatrisch afdeling algemeen ziekenhuis), gebeurt dat meestal vrijwillig. Vrijwillige opname gebeurt met toestemming van de persoon zelf; met de betrokkenen en in overleg met hulpverleners of huisarts. Een dergelijke opname zorgt ervoor dat mensen worden opgevangen wanneer ze in crisis zijn.In de eerste plaats heeft een vrijwillige opname het doel om een verergering van de crisis te voorkomen. Een vrijwillige opname kan ook plaatsvinden als de naaste omgeving aangeeft niet genoeg draagkracht te hebben tijdens een crisis. Om de thuissituatie tijdelijk te ontlasten, wordt iemand dan opgenomen.
Gedwongen opname
Een gedwongen opname is een heftige gebeurtenis, voor de persoon zelf maar vaak ook voor de omgeving. Een gedwongen opname gebeurt alleen in het uiterste geval en is alleen toegestaan als iemand aan de volgende criteria voldoet:Iemand heeft een geestesziekte.
Iemand is een gevaar voor zichzelf of voor anderen door een psychiatrische aandoening. Bijvoorbeeld in het geval van ernstige verwaarlozing, bij een zelfmoordpoging, of als de omgeving bang is dat de kans op ongelukken heel groot is.
Er is geen andere geschikte behandeling mogelijk.Procedure bij gedwongen opname
Een gedwongen opname in België kan via twee prodecures verlopen.de gewone procedure: belanghebbenden (zoals familieleden of een huisarts) kunnen een verzoek indienen bij een vrederechter, samen met een medisch verslag om iemand gedwongen te laten opnemen. Vervolgens verschijn je voor een vrederechter die hier verder over beslist. Dit gebeurt in een minderheid van de gevallen. Het merendeel van de gedwongen opnames in België gebeurt via de spoedprocedure.
de spoedprocedure: Als er sprake is van hoogdringendheid of een acute situatie neemt de politie contact op met de Procureur des Konings, die, op basis van een medisch verslag door een gerechtsarts (bv: een psychiater van wacht) al dan niet overgaat tot onmiddellijke opname.
In beide gevallen is er een maximum observatieperiode van 10 dagen waarna je voor een vrederechter moet verschijnen. Daarbij krijg je een pro deo advocaat toegewezen. De vrederechter beslist of de gedwongen opname al dan niet bevestigd wordt. In eerste instantie kan die met 40 dagen bevestigd worden. Om de gedwongen opname te verlengen zendt de directeur van de instelling waar je verblijft, minstens 15 dagen voor het verstrijken van de observatieperiode, aan de vrederechter een medisch verslag dat de noodzaak van een verder verblijf attesteert. Vervolgens moet je opnieuw voor een vrederechter verschijnen.
Meer dan 80% van de gedwongen opnames in België gebeuren via een spoedprocedure. Het aantal gedwongen opnames in België is de laatste jaren ook drastisch toegenomen.
Bron: psychosenet.be
Klachten over je behandeling (België)
Soms ben je niet tevreden met je behandeling, of heb je het gevoel dat je niet correct bejegend bent. Sinds 2002 zijn er in België duidelijk geformuleerde patiëntenrechten, zoals ook het recht om klacht neer te leggen wanneer die rechten geschonden zijn.
Patiëntenrechten
We geven je een overzicht van de patiëntenrechten. Binnen de context van de GGZ zijn er een aantal kanttekeningen bij te maken. Vooral bij een gedwongen opname kom je vaak in een juridisch grijze zone terecht.Klachtenprocedure
Je kan klacht neerleggen bij een ombudsdienst. Daarna kan je ook verdere stappen nemen. We wijzen je de weg naar de beschikbare kanalen.Bron: psychosenet.be
Hoe gaat een intakegesprek?
Als je eenmaal beslist in behandeling te gaan voor je eetstoornis, breekt er meestal flink wat stress uit, naast hoop op verbetering. Ik weet nog goed hoe lang ik opgelucht was na het bellen voor een intakegesprek. Welgeteld vier hele seconden en toen sloeg de paniek toe. Want wat houdt zo’n gesprek in? Wat gaan ze mij vragen, moet ik me wegen, krijg ik meteen advies, hoe lang duurt het? En niet te vergeten alle angsten over het gevoel ‘niet erg genoeg’ te zijn. Wat een enorme stressvolle periode was dat.
Ik wist niet precies wat je van zo’n intakegesprek kon verwachten en zat er daardoor uren over te piekeren. Ik bedacht allerlei antwoorden op vragen die ze mogelijk zouden kunnen stellen. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Ook was ik ermee bezig dat ik misschien niet dun genoeg zou zijn en bedacht ik me of het handig was om juist wel of juist niet nog even af te gaan vallen voor de datum die ik te horen had gekregen.
Ik kan je helaas geen eenduidig verhaal vertellen van hoe een intakegesprek er precies uitziet, al zou ik dat natuurlijk graag aan je meegeven om je gerust te stellen. Ik heb zelf meerdere intakegesprekken gehad bij verschillende instanties, tijdens mijn herstel. Bij iedere instantie waren er verschillen. Ik heb dan ook hele fijne, maar ook zeker hele ongemakkelijke intakegesprekken gehad. Ik heb dus geen eenduidig antwoord op de vraag hoe een intakegesprek zal lopen, maar kan je wel mijn ervaring meegeven en enkele tips.
Er zijn altijd minder fijne en fijnere gesprekken die je kunt hebben.Zo is dat ook met mensen die je nieuw leert kennen en zo kan dat ook zo zijn met een intakegesprek. Soms klikt het gewoon niet, maar toch moet de informatie verzameld worden. Onhandige vragen, stotterende antwoorden en lege stiltes horen er dan ook gewoon bij. Zie dat niet als fout of verkeerd. Soms loopt een intakegesprek gewoon niet zo lekker. Alleen al omdat het over problematiek, gevoel en weggestopte emoties gaat en gewoon heel erg spannend is.
Maar een intakegesprek kan natuurlijk ook gewoon heel fijn verlopen. Je kunt je welkom voelen, begrepen of komt goed uit je woorden. Dat kun je van te voren niet weten en is ook helemaal niet belangrijk. Uiteindelijk weet een instantie dat ze het advies baseren op een momentopname en vragen ze daarom in zo’n gesprek zoveel mogelijk informatie van jou op om toch een compleet beeld te kunnen vormen.
Meestal is het zo dat als je belt naar een instantie zoals een centrum voor eetstoornissen of als je doorverwezen bent door bijvoorbeeld je huisarts, je aan de telefoon al wat vragen moet beantwoorden. Zo zullen ze natuurlijk wat algemene gegevens nodig hebben om een intakeformulier, vragenlijst of bevestiging van een afspraak op te kunnen sturen. Vaak krijg je na het ontvangen, invullen en weer terugsturen van zo’n intakevragenlijst een bevestiging van de afspraak.
In zo’n vragenlijst vind je heel veel verschillende vragen terug. Soms wordt zo’n lijst via de telefoon ingevuld samen met jou en soms krijg je hem thuis op de mat om zelf in te vullen. Er staan algemene, maar ook vragen over jouw achtergrond in. Soms moet je je gewicht, lengte en bmi invullen. Ik heb vragenlijsten gehad met vragen over mijn gezinssituatie, mijn schoolcarrière, werk, gezondheid, lichamelijke klachten of de vraag of ik een trauma had.
Zo’n lijst kan behoorlijk lang zijn of e.e.a. bij je losmaken en ik raad je dan ook aan echt de tijd te nemen en de lijst eventueel in etappes in te vullen. Doe er echter niet te lang over en ga er ook geen uren over na zitten denken. Je hoeft er niet te perfect in te zijn, want voor uitleg is er alle ruimte in het intakegesprek zelf. Stel je het toch uit, spreek dan met iemand of bijvoorbeeld in de chat of het forum van Proud2Bme af dat je hem binnen een week invult en opstuurt. Dan kan het intakegesprek ook eerder plaatsvinden en de behandeling ook sneller starten.
Soms bestaat een intakegesprek uit twee delen. Soms is dat omdat er in het eerste gesprek te weinig tijd was of twijfel is over welke behandeling passend is. Maar het kan ook zijn dat het standaard is of het tweede gesprek met of zonder je ouders is.
Meestal hoor je nog niet meteen welke behandeling geadviseerd wordt, maar krijg je wel uitleg over behandelmogelijkheden van de instantie. Een intakegesprek is dan ook zeker niet alleen een gesprek waarbij de instantie dingen van jou wil weten, maar ook andersom kun jij al je vragen kwijt. Zeg wat je kwijt wilt en stel al je vragen. Zo kun jij ook zelf beslissen of jij staat achter de visie van de instelling of kun je ergens anders een intake gaan doen. Maar vergeet niet, behandeling is altijd eng en spannend.
Bij de ene instantie word je na je gesprek binnen bepaalde tijd of op een bepaalde dag teruggebeld over het behandeladvies. Soms is er een gesprek waarin dit besproken wordt en je ook meteen informatie krijgt over je behandeling en wanneer deze kan starten. Ook dan is het belangrijk je eigen vragen ook lekker te stellen. Het is jouw behandeling, dus geef vooral in een intake en ook adviesgesprek goed aan wat jij wilt en denkt nodig te hebben of wat je wilt weten over waar je aan gaat beginnen.
Soms gaat een intakeprocedure heel snel en kun je binnen een paar weken aan de slag. Andere instanties nodigen je pas uit voor een gesprek als er ook binnenkort plek voor je is. Het kan ook zijn dat je intakegesprek al maanden geleden is geweest en je op dit moment nog op een wachtlijst staat. Tips voor tijdens de wachtlijst kun je hier teruglezen.
Vind je het intakegesprek spannend of durf je er niet naartoe, vraag dan iemand mee. Er zijn vast wel ouders, vriendinnen, tantes, neefjes of nichtjes die met jou mee willen gaan. Ze kunnen dan meestal gewoon in de wachtkamer wachten. Gaat een van je ouders mee tijdens het gesprek, maar durf je daardoor niet open te zijn. Vraag dan gerust of je de persoon die de intake doet ook nog even alleen kunt spreken of bel van te voren of dit ingepland kan worden tijdens jouw intakegesprek.
Je hoeft het allemaal echt niet alleen te doen, dus vraag gerust iemand mee. En moet je nog wachten, vind je het eng, praat er dan ook vooral over met je omgeving of wissel gedachtes en herkenning uit op het forum of in de chat van Proud2Bme. Een intakegesprek is zeker spannend, maar het komt echt allemaal wel goed. Wees gerust, haal rustig adem en wees vooral eerlijk over alles wat er in jou omgaat en waar jij hulp bij wilt.
Bron: Proud2bMe
Psymate
PsyMate is een app om je gedachten, gevoelens en gedrag in kaart te brengen. Uit onderzoek blijkt dat dat helpt om grip te krijgen op bepaalde lichamelijke en psychische klachten. Daardoor voel je je beter!
PsyMate geeft gedurende een bepaalde periode 10 x per dag een seintje met het verzoek een aantal vragen in te vullen over hoe het op dat moment met je gaat. Waar ben je? Wat doe je? Hoe voel je je? Die gegevens worden verwerkt in heldere grafieken en schema’s. Na verloop van tijd kun je activiteiten en gevoelens met elkaar in verband brengen. Dan wordt bijvoorbeeld zichtbaar op welke momenten je je beter of slechter voelt. En hoe je daar zelf in kunt sturen. Je kunt PsyMate zelfstandig gebruiken of ervoor kiezen om je resultaten met anderen te bespreken.
Je kunt PsyMate gebruiken voor verschillende psychische en lichamelijke klachten. Je kunt starten met de gratis basismodule. We vinden het belangrijk te vermelden dat individuele PsyMate gegevens strikt persoonlijk blijven. Je kunt er wel zelf voor kiezen om je resultaten te delen. Bijvoorbeeld met je huisarts of psycholoog.
Zo praat je met je innerlijk kind
Het klinkt misschien een beetje vaag; een gesprek aangaan met je innerlijk kind. Hoe dan? Een beetje in jezelf mompelen? Maar het zal je verbazen hoeveel van je ergernissen of emoties zijn ontstaan uit (soms kleine, soms grote) jeugdtrauma’s. Diepe overtuigingen die onze identiteit nu bepalen, ontstaan meestal in onze kindertijd. Door de dialoog aan te gaan met dat gekwetste kind kun je je gedrag en gevoel beter leren begrijpen en bovendien veranderen. We vroegen psycholoog en meditatiecoach Marnix van Rossum om uitleg.
“Werken met je innerlijk kind heeft alles te maken met liefdevol, zorgzaam en vol compassie zijn voor jezelf. Zoals je dat ook zou doen voor een klein kindje. In de huidige prestatiecultuur, waarin we veel druk ervaren, lijkt dit meer nodig dan ooit. Als het je lukt, kun je bovendien ook zachter en milder met anderen omgaan. We oordelen snel over anderen, maar als we dieper kijken naar het innerlijk kind in die persoon kunnen we meer begrip voelen.” Marnix legt het belang van de methode uit.
Voelen
Als kind trekken we ons gebeurtenissen heel persoonlijk aan. “Toen mijn vader wegging was ik drie jaar. Als kind wordt een simpel bruggetje gemaakt: ‘Ik ben niet lief genoeg. Als ik nou liever ben, blijft hij wel.’ Dat was natuurlijk niet zo. Ik was niet de oorzaak. Ik was juist de reden dat het zo moeilijk was voor mijn ouders om uit elkaar te gaan. De Boeddha zou gezegd hebben: ‘Inzicht in oorzaak en gevolg bevrijdt’.Als we inzien dat niet onze ‘ik’ iets verkeerd doet, maar de omstandigheden, of een gedachte, intentie, gevoel, gewoonte of geloofsovertuiging, kunnen we het gemakkelijker loslaten en corrigeren. Het is dan ook belangrijk om een kind zo volledig mogelijk te informeren in een moeilijke situatie. Bij een ruzie, scheiding of een overlijden bijvoorbeeld. Het is belangrijk het altijd genoeg aandacht te geven en rekening te houden met de kinderlijke manier van denken, leren en conclusies trekken. Ergens, op een bepaald moment, zal bij het kind dan een kwartje vallen, ook al is het meer onbewust.”
Aandacht geven aan je innerlijk kind
Dat uitleggen en aandacht geven is ook belangrijk in het omgaan met je innerlijk kind. Een belangrijke reden dat we namelijk vaak last blijven houden van kinderlijke pijnen, is dat we dingen liever niet wíllen voelen. We zijn liever volwassen en sterk.Marnix: “Het is menseigen om gevoelens lang vast te houden. Eckhart Tolle gaf het voorbeeld van eenden: als ze ruzie hebben, slaan ze een paar keer met de vleugels om de spanning van zich af te schudden. Daarna zwemmen ze vredig verder. Wij creëren echter een identiteit met de gedachtes die we koppelen aan een ervaring of gevoel. Je identificeert je (vaak onbewust) met dingen die je als kind meemaakte. Dat willen we alleen liever niet. Als we bijvoorbeeld als kind zijn gebeten door een hond, blijven we levenslang bij die beesten uit de buurt. Maar bij onszelf uit de buurt blijven is een stuk lastiger. We reageren op anderen zoals we met onszelf omgaan. Zijn we streng voor onszelf? Dan stellen we ook hoge eisen aan anderen. Bovendien kan iedere enigszins gelijkende situatie – bijvoorbeeld een date die niet terugbelt – een beetje van de pijn van het verlaten gevoel als kind doen opborrelen.”
Dialoog
Het verleden kunnen we niet veranderen, maar interessant is dat we onze beleving ervan wél kunnen veranderen en daarmee ook onze levens nu. “Als eerste is het belangrijk de gevoelens van je innerlijk kind werkelijk te voelen. Het is te lang genegeerd. Onderzoek het en geef het daarna vriendelijke aandacht. Het is belangrijk om je gevoel écht goed te voelen en te uiten,” legt Marnix uit.“Dat is niet makkelijk. We hebben veel cultureel bijgeloof als het gaat om het uiten van gevoelens. In plaats van dat we het gebruiken, omdat het ons helpt spanningen los te laten en dichter bij ons hart te komen, denken we kwetsbaar of zwak te zijn én zijn we bang dat alles alleen maar erger wordt als we het toelaten. Helemaal voor mannen heerst er een taboe op het uiten van gevoel en dat is pijnlijk voor onze tere kinderzieltjes.”
“Het vastgehouden gevoel is vaak ontstaan door incorrecte informatie, een ‘tunnelvisie’, of een te harde en onbegripvolle stem die we hebben geïnternaliseerd. De weg naar het loslaten, is dan ook vaak aansluiting bij het gevoel, nieuwe informatie en wijze en liefdevolle stem”, vertelt Marnix. “De kunst is dit besef zo diep te laten indalen dat ons innerlijke kind het ook begrijpt. Als je tegen je gevoel praat alsof het een kind is, verandert dat veel. De diepe identificatie laten we dan gemakkelijk los. Misschien wel makkelijker dan met mindfulness. We draaien de stem om. In plaats van een harde, wordt het een zorgzame, vriendelijke en begripvolle innerlijke stem. In het begin is dat misschien een beetje gek, maar al snel merk je dat dit verlichting in jezelf kan geven. Bovendien wordt het een nieuwe gewoonte, een soort nieuw maatje, die je op elk moment van de dag van dienst kan zijn.”
7 stappen
Klaar om de dialoog aan te gaan met je innerlijk kind? Iedere keer dat je een moeilijk gevoel ervaart, kun je zien als kans om dieper naar binnen te gaan. Ieder gevoel is een residu uit het verleden. Stel: je krijgt een mail van je baas. Dat je iets niet goed hebt gedaan. Voel je stress, onzekerheid, of schuld na het lezen van dat mailtje? Ga er dan eens lekker voor zitten. De volgende stappen kun je volgen als leidraad.Welke gedachtes maken de situatie zo moeilijk?
Bijvoorbeeld: ‘Oh nee, ik heb het fout gedaan. Nu wijzen ze me af en verlies ik misschien mijn werk.’Welke geloofsovertuigingen raakt dit aan?
Diepgeworteld zit een overtuiging, zoals: ‘Ik kan niks goed doen.’ Of: ‘Ik ben niet goed genoeg.’Uit je emoties
Zorg dat je alleen bent en uit je emoties. Zo gek mogelijk. Spring, sla op een kussen, huil, schreeuw… Je mag het best een beetje erger maken dan het is, als het er maar uit komt.Welke ándere gedachtes of emoties kom je tegen?
Tijdens het uiten van je emoties kan het zijn dat je andere dingen beseft. Zoals in dit geval: ‘Ik ben eigenlijk boos op mezelf’. Of dat je na uiting van boosheid opeens verdriet voelt opkomen. Wat het ook is, laat het toe. Kijk of je wat dieper in je gevoel kunt komen.Welke herinneringen voelen hetzelfde?
Het kan helpen te denken aan eerdere ervaringen die dit zelfde gevoel opriepen, of dezelfde geloofsovertuigingen. Probeer dat ook te voelen én vervolgens ook te uiten. Wat voor soort expressie hoort er bij? Wat zou je het liefste doen?Stel jezelf voor als jong kind met dit gevoel
Stel je met dit gevoel of in deze situatie voor als klein kind. Hoe zou je het toespreken? Wat heeft het nodig? Het kan zijn dat je een specifieke herinnering hebt aan wat dit gevoel voor het eerst veroorzaakt heeft. Een situatie uit je kindertijd. Dat kan helpen het meer specifiek toe te spreken.Start een dialoog
Leg uit hoe het kind zich voelt en waarom. Zo maak je contact met het gevoel en begrip. Je kunt iets zeggen, iets uitleggen, over waarom het kind zich zo voelt, want dat begrijpt het vaak niet. Vraag je af wat je innerlijk kind nodig heeft. Steun? Een arm om de schouder? Aandacht? Liefde? En stel je voor dat je het geeft. Vraag het kind ook waarom het zich zo voelt. Deed je echt iets fout? En zo ja, wat was de reden dat je de fout maakte? Kun je je verplaatsen in de ander? Snap je waarom de ander boos op je is? Onderzoeken en oorzaken begrijpen brengt vaak op de diepste manier verlichting, maar je kunt ook advies geven, uitleggen waarom het nou eenmaal zo gebeurde.Sowieso is het een goed idee om je innerlijk kind af en toe eens op te zoeken. Wat kan je leren over je gedrag of je gevoel? Waar komen dingen vandaan? En wat kan jij hem of haar leren? Je kunt bovendien je eigen innerlijk kind vergeving vragen of geven. Sorry, zeggen dat je het hebt verwaarloosd en laat het ook sorry tegen jou zeggen dat het jou je leven lang pijn heeft gedaan. Vergeef elkaar, omdat jullie beiden niet beter wisten. Je kunt bijvoorbeeld zeggen: we moeten samen verder, jij en ik, maar we zijn samen en ik zal je beschermen en goed voor je zorgen. Je bent niet alleen. Dit wordt een houding naar jezelf die kan maken dat je je de rest van je leven minder eenzaam, angstig of boos voelt.
Bron: Bedrock.nl
Beter omgaan met emoties? Behandel ze alsof het kinderen zijn
Stel, er staat een klein meisje voor je deur. Een kindje. Ze is bang en vraagt of je even naar haar wil luisteren. Wat doe je dan? Laat je haar binnen? Of gooi je de deur dicht? Dat eerste, mogen we hopen. En als datzelfde kindje woedend is en bij jou wil uitrazen? Laat je haar dan buiten staan? Ook niet toch. Volgens spiritual teacher Jeff Foster is dít hoe je ook met je gedachten, emoties en gevoel zou moeten omgaan.
Want gevoelens willen alleen maar gevoeld worden, gedachten willen gehoord worden en emoties willen ruimte krijgen. That’s all. Net als zo’n kindje willen ze ruimte krijgen om uit te razen, tot rust te komen, of antwoorden op hun vragen. Ze komen je misschien waarschuwen, wijze raad geven of nieuwe energie. Of zoals Jeff Foster het zo prachtig uitlegt: “All thoughts, however ‘negative’, however strange, however dark, are your children, parts of you that long for a home.”
Dit kan allemaal een beetje zweverig overkomen, maar het is een fijne manier om in tijden van paniek of overthinking een beetje ruimte in je hoofd te creëren. Diepe overtuigingen die nu onze identiteit bepalen, zijn namelijk vaak in onze kindertijd ontstaan. En het zijn precies die overtuigingen die de basis zijn voor al je gedachten, emotionele reacties of gevoelens.
Een voorbeeld. Je hebt een angstgedachte, zoals: ‘Ik ben niet goed genoeg’. Of concreter: ‘Ik geef maar geen feedback in deze meeting, want straks zeg ik iets verkeerds’. Vervolgens word je boos op jezelf, want: ‘Stel je niet zo aan!’ Je duwt de angstgedachte weg en negeert het gevoel. Door die angst af te wijzen, word je ten eerste alleen maar onzekerder. En bovendien heb je totaal geen oog voor een stuk van jezelf dat gewoon heel even aandacht van je vraagt.
Stel je nou eens voor dat het een kindje was dat voor je deur stond en zei: ‘Ik ben bang om iets verkeerds te zeggen’. Wat zou je dan doen? Dan nodig je dat kindje toch even uit om naar haar te luisteren? Dat kind is alleen maar op zoek naar liefde, of een thuis zoals Jeff Foster omschrijft in zijn meditaties en teksten. Als je het zo benadert is het bijna onmenselijk om gedachten weg te duwen. De deur in hun gezicht dicht te gooien. Om gevoelens te negeren of emoties te blokkeren.
Een kind dat bij je aanklopt, stuur je niet weg. Hoe het zich ook gedraagt. Dus waarom zou je dat wel doen met een emotie die is ontstaan uit een overtuiging vanuit je kindertijd? Waarom zou je wel je gevoel negeren? Of boos worden op jezelf als je bang bent? Gedachten, emoties en gevoelens kunnen hardnekkig zijn en je gedrag bepalen. Maar eigenlijk komen ze je alleen iets vertellen, iets liefs. Je hoeft ze alleen maar binnen te laten, een warm thuis te bieden en een luisterend oor. Dát is zelfliefde, empathie en goed zorgen voor jezelf.
Betekent overigens niet dat je al die gedachten zomaar voor waar moet aannemen, of elke emotie te pas en te onpas moet uiten. Dat is niet wat Jeff Foster bedoelt. Een kind laat je ook spelen, fantasieën hebben en soms gewoon lekker uitrazen, zonder dat je ze de leiding of controle geeft over je leven. Net als kinderen geef je gedachten de ruimte, zonder dat ze alles bepalen. Je geeft ze guidance, zonder ze af te wijzen of te benauwen. Je geeft ze alle ruimte om er gewoon te zijn.
Bron: Bedrock.nl
Stresshormoon kan exposure-therapie bij PTSS misschien verbeteren
Benno Roozendaal, neurowetenschapper bij het Radboudumc en het Donders Instituut, heeft een TOP-subsidie ontvangen van ZonMw. Hij gaat die gebruiken om met Erno Hermans, Robbert-Jan Verkes en Gert-Jan Hendriks de rol van het stresshormoon cortisol te onderzoeken bij de exposure-therapie die wordt toegepast bij patiënten met posttraumatisch stresssyndroom (PTSS). Exposure-therapie werkt bij ongeveer de helft van de patiënten. Mogelijk kan dat percentage omhoog door gericht gebruik van cortisol bij de juiste patiënten.
Posttraumatische-stressstoornis (PTSS) is een ernstige psychiatrische aandoening, die wordt gekenmerkt door oncontroleerbare angstreacties. De stoornis kan het gevolg zijn van ingrijpende traumatische gebeurtenis eerder in het leven, zoals seksueel misbruik, fysieke mishandeling of oorlogservaringen. Exposure-therapie, ook wel blootstellingstherapie genoemd, zorgt ervoor dat patiënten zich in een veilige omgeving bevinden en roept dan het opgelopen trauma weer op. Op deze manier – het herbeleven van het trauma in een veilige omgeving – wordt geprobeerd de angst bij de patiënt blijvend te verminderen.
Te weinig stresshormoon
Exposure-therapie is een van de meest effectieve behandelingen voor PTSS. Toch werkt ze maar bij ongeveer de helft van de patiënten en bij de andere helft dus niet. Hoe dat komt is onbekend. Met de TOP-subsidie gaan Roozendaal en zijn collega’s onderzoeken of de exposure-therapie met name faalt bij patiënten bij wie de cortisol reactie bij stressvolle reacties niet goed meer werkt. Normaal komt cortisol vrij wanneer iemand in een stressvolle situatie terecht komt. Het hormoon speelt een rol bij het vermogen om goed met die situatie om te gaan.Angstvermindering
Roozendaal: “Bij sommige patiënten zien we een zwakke cortisol respons, met name bij de patiënten die al in de vroege kindertijd traumatische ervaringen hebben meegemaakt. Kennelijk is er iets mis met hun stressreactie. Dat gaan we nu onderzoeken, allereerst in ratten. We bekijken of een verzwakte cortisol reactie in deze dieren inderdaad leidt tot een zwakkere uitdoving van de angstreactie. Zo ja, dan wordt het interessant om te onderzoeken of cortisol kan zorgen voor angstvermindering bij patiënten met PTSS. En nog specifieker: of dat vooral effect heeft bij patiënten met zo’n verstoorde, zwakkere cortisol respons.”
Als dit experimenteel onderzoek voldoende bewijs oplevert voor de hypothese, dan kan het mogelijk bijdragen aan een meer gepersonaliseerde behandeling van PTSS.Bron: blikopnieuws.nl
De kwaliteit van leven bij PTSS echt verbeteren
Een grote groep mensen wordt dagelijks geconfronteerd met intense gevoelens van angst als gevolg van een traumatische ervaring. Wanneer deze klachten niet vanzelf verdwijnen, spreekt men van een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Voor mensen met een ernstige PTSS is een specialistische behandeling noodzakelijk. Elisa van Ee, klinisch psycholoog, psychotherapeut en onderzoeker bij het Psychotraumacentrum Zuid Nederland, legt uit.
Wat is de oorzaak van een psychotrauma en hoe uit zich dit?
“Een psychotrauma ontstaat na een ingrijpende ervaring die levensbedreigend aanvoelt. Zo’n situatie moet je verwerken en het is een normale reactie dat je dan last hebt van klachten als nachtmerries. Als de klachten echter maanden blijven aanhouden, is de diagnose PTSS. Klachten bij PTSS zijn onder andere herbelevingen, nachtmerries, mensen en plaatsen vermijden, verhoogde prikkelbaarheid, overmatig op de hoede zijn en moeite met concentreren. De stemming en het zelfbeeld zijn veranderd, evenals de kijk op het leven.”Welke gevolgen heeft het hebben van PTSS voor de kwaliteit van leven?
“Dit hangt af van de ernst van de traumatisering. Mensen die een enkelvoudig trauma, bijvoorbeeld een autoongeluk, meemaken, kunnen PTSS krijgen. Dit is meestal vrij makkelijk te behandelen en het effect op de kwaliteit van leven is dan kortdurend. Ernstige of meervoudige trauma’s kunnen echter het hele leven beïnvloeden. Zo kunnen problemen ontstaan op het werk en binnen het gezin of de relatie. Voor deze mensen heeft PTSS een grote invloed op de kwaliteit van leven.”Wie is jullie doelgroep?
“In het Psychotraumacentrum Zuid Nederland behandelen wij alle mensen met trauma’s, maar vooral mensen met de ernstige en meervoudige trauma’s en mensen die door bijkomende problemen minder snel resultaten boeken. Wij zien bijvoorbeeld veteranen uit Srebrenica die worstelen met de maatschappelijke reactie of asielzoekers die mogelijk teruggestuurd worden naar de situatie waarin zij getraumatiseerd zijn. Dat maakt de behandeling complexer. Een andere groep waar wij ons op richten zijn kinderen geboren uit verkrachting. Dit is een vrij kleine groep, maar met zeer ernstige symptomen omdat deze kinderen verbonden zijn aan het trauma. Bij ernstige trauma’s met bijkomende problemen zijn de standaard evidence based-behandelingen veelal onvoldoende en is bijkomende therapie vereist. Zoals een behandeling voor depressie of zelfregulatie. Ook ontwikkelen en onderzoeken wij behandelingen om het herstel voor deze mensen te verbeteren.”Waarom is het betrekken van familie belangrijk bij het behandelen van PTSS?
“In het verleden lag de focus vooral op het individu, en werd in de loop van de therapie pas gesproken over de gezinssituatie en kwam er eventueel gezinstherapie. De ervaring leert echter dat bij ernstige problematiek de situatie thuis vaak al langer is ontregeld, waardoor de partner of kinderen zelf problemen ontwikkelen. Als ouders zich constant in gevaar voelen, is het begrijpelijk dat kinderen ook anders gaan reageren. Daarom krijgt bij ons het hele gezin vanaf het begin aandacht, en waar nodig de juiste zorg.”Jullie werken ook met intensieve traumatherapie. Wat maakt deze behandeling uniek?
“Intensieve traumatherapie wordt op meerdere plekken gedaan, maar waar wij ons in onderscheiden, is dat we therapie voor het functioneren in het gezin en de context integreren. Dit is belangrijk, want iemands symptomen kunnen verbeteren, maar dat betekent niet altijd dat hij of zij direct weer goed als gezinslid of als werknemer functioneert. Tijdens deze therapie kijken we hoe iemand functioneert in het dagelijks leven, bijvoorbeeld hoe het in het gezin gaat en wat het gezin nodig heeft. Als blijkt dat de intensieve behandeling niet voldoende is, vervolgen we de therapie gericht op dat functioneren, want we willen dat de kwaliteit van leven van onze cliënten echt beter wordt.”Bron: mijngezondheidsgids.nl
Iemand die ook ziek is helpen
Nog net lukt het mij om m’n hoofd boven water te houden. Rechts van me zie ik je spartelen en ploeteren om niet te verzuipen. Je roept om hulp, maar ik twijfel. Als ik jou nu ga helpen, verdrinken we misschien allebei, maar ik kan je toch ook niet zomaar laten vallen?
Aan de ene kant is het zo dat je pas voor iemand anders kan zorgen als je ook voor jezelf kan zorgen. Aan de andere kant weet je hoe pijnlijk het is als iemand je laat vallen, net op het moment dat je diegene het hardst nodig hebt. Het kan best lastig zijn om een balans te vinden tussen die twee dingen, zeker wanneer jij worstelt met een eetstoornis of andere psychische problemen en iemand waar je om geeft ook. Natuurlijk wil je er graag voor de ander zijn, maar het is ook belangrijk om jezelf hierin niet voorbij te lopen. Hoe doe je dat?
Selfcare isn’t selfish
Er zijn een hoop bekende uitspraken op dit gebied, zoals: ‘Je moet eerst jezelf helpen voordat je een ander kan helpen’ of ‘je kan pas van iemand houden als je ook van jezelf kan houden’. Ik vond het altijd een beetje lastige uitspraken. Hoezo zou ik een ander niet kunnen bijstaan, al ging het met mij niet perfect? Hoezo zou ik niet van iemand kunnen houden, als ik een negatief zelfbeeld heb? Ik voel toch iets voor de mensen om me heen? Is dat dan niet echt? Mag ik dat niet voelen? Ik kan toch best iets missen? Ik hoef toch niet altijd zelf de volle aandacht te hebben. Het voelt toch ook wel goed om een ander te kunnen helpen en ik wil niet egoïstisch zijn.Hoewel het super lief van je is dat je aan een ander denkt, is wel belangrijk om jezelf daarmee niet voorbij te lopen. Natuurlijk kan je iemand steunen tot op een zekere hoogte. Natuurlijk kan je liefde voelen en om mensen geven, maar de verhoudingen moeten wel gezond blijven. Het is belangrijk om af en toe ‘nee’ te mogen zeggen en jezelf ook te geven wat jij nodig hebt. Door goed voor jezelf te zorgen, kan je er veel beter voor een ander zijn. Wanneer je echt van jezelf houdt, maakt dat de liefde voor een ander nog veel waardevoller. Als jij jezelf waardevol vindt, geef je iets heel moois aan een ander door jouw liefde te geven.
Je bent niet egoïstisch als je voor jezelf zorgt. Een betere wereld, begint immers bij jezelf. Jij maakt tenslotte net zo veel uit van de wereld als ieder ander mens. Hoe kan je iemand vertellen goed voor zichzelf te zorgen als je dat ook niet voor jezelf doet? Als jij je fijn voelt bent je zo veel sterker en krachtiger. Als jij je fijn voelt is dat voor andere mensen zo veel prettiger. Voor jezelf zorgen is niet egoïstisch. Het is ook fijn voor de ander. Ook kan je door goed voor jezelf te zorgen en van jezelf te houden, met al je imperfecties, die er morgen zijn, inspiratie bieden en een voorbeeld zijn. Ik denk dat dat juist ontzettend waardevol is
Samen zonder zuurstof
Je moet eerst jezelf helpen voordat je een ander kan helpen. Een mooie vergelijking vind ik altijd die van het zuurstofmasker in het vliegtuig. Omdat die situatie veel sneller en duidelijker verloopt, kan je makkelijker zien wat de gevolgen zouden kunnen zijn. Als jij niet eerst jezelf helpt, maar eerst een ander gaat helpen, bestaat de kans dat je al zuurstoftekort hebt voordat je die ander goed en wel hebt kunnen helpen. In dat geval is niemand van jullie daadwerkelijk geholpen. Zitten jullie samen zonder zuurstof. Stikkend in de situatie.Omdat dit een kwestie van minuten is, kan je snel een beeld vormen van hoe dat in z’n werk zou gaan. Met een eetstoornis of ander psychisch probleem is het soms wat lastiger om te zien. Je overschat misschien sneller de ruimte, tijd of kracht die je wel of niet hebt, maar ook in dit geval is het belangrijk om eerst jezelf te helpen voordat je een ander kan helpen. Niemand heeft er iets aan als jullie er beiden aan onderdoor gaan. Dat wil overigens niet zeggen dat het meteen goed zal voelen om eerst jezelf te helpen. Het voelt als kiezen tussen twee kwaden. Het liefst had je het allemaal anders gewild.
Niet kunnen betekent echter niet dat je het niet zou willen. Als het anders had gekund, had je dat vast wel gedaan. Dat het niet lukt of dat je, met je verstand in plaats van op gevoel, toch een andere keuze maakt, wil niet zeggen dat het je niets boeit. Dit is iets dat je tegen jezelf zou kunnen zeggen, voor je eigen gemoedstoestand, maar ook iets dat je kunt uitleggen aan de ander. Misschien dat je uiteindelijk of op andere gebieden wel iets van hulp of steun zou kunnen bieden, maar het is ook belangrijk om daarin je grenzen te trekken. Het moet uiteindelijk niet ten koste van jou gaan.
Jezelf omringen met gezonde mensen
Proud is een plek waar je steun, herkenning en erkenning kan vinden. Mijn groepsbehandeling is iets waar ik heel erg veel aan heb gehad en de recovery community op Instagram is enorm groot. Aan de ene kant is het natuurlijk heel erg fijn dat je elkaar kan steunen en herkenning vind, maar aan de andere kant is het denk ik ook belangrijk om daar niet je hele wereld van te maken. Zeker over Instagram hoor ik een hoop verhalen die mij doen twijfelen aan hoe goed het werkelijk is. Als ik daar dan over na ga denken begrijp ik dat eigenlijk wel. Ik denk dat een groot probleem van Instagram is dat er moeilijk zicht op is te houden, wat bij een groepsbehandeling of hier op Proud wel anders is.Zelf heb ik mijn groepsbehandeling bijvoorbeeld als heel prettig ervaren. Al kon ik ook wel getriggerd zijn door de mensen in mijn groep. Dit was gelukkig wel iets dat ik meteen bespreekbaar kon maken en waar ik uiteindelijk juist weer sterker van werd. Triggers zijn nu eenmaal niet altijd te vermijden, ook niet buiten groepstherapie. Op dat moment was ik op een veilige plek om er mee om te leren gaan en had ik veel aan de positieve aspecten van de groep, maar toch werd er altijd op aangestuurd om contact met vrienden en familie te blijven zoeken. Om zelf vangnetten en handvatten te creëren. Om je leven naast de eetstoornis weer op te bouwen en de (helpende) eetstoornis-omgeving uiteindelijk ook weer los te mogen laten.
Mezelf omringen met gezonde mensen, zonder eetstoornis, was ontzettend belangrijk voor mij. Het hielp me om telkens weer een stapje weg uit eetstoornisland te zetten. Echter kan ik me voorstellen dat het heel ingewikkeld is om afstand te nemen van iemand met een eetstoornis die jij graag wilt helpen. Je kan toch niet zomaar iemand laten stikken? Ook hierop kan je al het bovenstaande toepassen. Jehoeft iemand niet te laten vallen, maar maak er niet heel je wereld van. Omring jezelf ook met gezonde mensen. Bovendien is het voor de ander misschien ook goed om wat meer mensen te spreken die zelf niet met een eetstoornis worstelen. Toch hoeft het helemaal niet zó zwart wit te zijn. Het is alleen belangrijk om je balans hierin te bewaken.
Zoals ik al schreef had ik namelijk heel veel aan de groepsbehandeling, aan lotgenotencontact en aan het gevoel dat er mensen waren die mij begrepen. Dit is zeker iets dat je voor elkaar kan betekenen. Het is aan de andere kant natuurlijk ook weer niet goed om maar te doen alsof er niks aan de hand is en de eetstoornis geen aandacht te geven. Zoals ik al zei: Balans. Voor de ander, maar vooral ook voor jezelf.
Je hoeft de wereld niet alleen te dragen
Een sociaal vangnet is iets dat een grote meerwaarde kan zijn bij eetstoornisherstel. Echter betekent een sociaal vangnet niet, dat één iemand het helemaal in z’n eentje op moet vangen. Zeker niet als die gene zelf ook nog eens een hoop op z’n bordje heeft liggen. Als je merkt dat het helpen van een ander te zwaar is voor jou om te dragen, is het goed om aan te sturen op meer hulp. Zelfs als het (nog) niet als te zwaar wordt ervaren is dat denk ik iets heel waardevols om te doen. Meer hulp kan zijn in de vorm van meer mensen erbij betrekken bij wie je je goed voelt, zoals vrienden, familie, je mentor of een vertrouwenspersoon, maar ook het inschakelen van professionele hulp. Een goede behandeling is iets waar je onwijs veel baat aan kan hebben wanneer je worstelt met psychische problemen. Bovendien zijn hulpverleners er voor opgeleid in om iemand zo goed mogelijk te kunnen helpen.Jij hoeft de wereld niet in je eentje te dragen. Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van een ander. Je kan er aan bijdragen, op ontzettend veel verschillende manieren, maar uiteindelijk is herstellen van een eetstoornis iets dat iemand niet alleen, maar wel zelf moet doen. Je kan niet iemand dwingen om zich beter te voelen. Je kan iemand wel steunen, maar als het dan niet lukt heeft dat niet enkel aan jou gelegen. Toch is het logisch dat het ontzettend veel met je doet als je iemand wilt helpen, maar je merkt dat het je niet zo goed lukt. Helemaal niet gek om daar zelf ook met iemand over te mogen praten. Zorg goed voor jezelf.
Sterker dan je denkt
We bewandelen allemaal ons eigen pad. Dat pad is soms ontzettend zwaar. De één heeft helaas wat meer pech dan de ander en de paden kunnen soms enorm van elkaar verschillen. Die verschillende routes lopen we allemaal in ons eigen tempo. Het is ontzettend rot om iemand te zien worstelen, maar je moet de ander ook niet onderschatten. De ander is misschien wel sterker dan je denkt. Onderschat ook niet je eigen kracht. Soms kan een lief berichtje, een klein gebaar, op een haast onzichtbare manier ontzettend veel betekenen.Hoe ga jij hier mee om?
Bron: Proud2bMe.nl
Persoonlijkheidstoornis “Ik ben gewoon moeilijk” PsyQ Geestelijke gezondheidszorg op maat
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
