- Dit onderwerp bevat 166 reacties, 6 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 08/01/2024 om 22:27 door Luka.
-
Reacties
-
Podcast Nicky de Troije, AFLEVERING 2. SEKSUEEL GEWELD
Deze podcast gaat over de taboe’s en schaamte rondom seksueel geweld. Wat kun je doen wanneer je seksueel geweld hebt meegemaakt of wanneer je iemand kent die seksueel geweld heeft meegemaakt als hulpverlener en/of als mens? Ik ga in gesprek met klinisch psycholoog en hoofd centrum seksueel geweld Iva Bicanic over dit thema. (…) Het is een verhaal geworden waarvan ik vanuit mijn tenen voel dat ik het moest vertellen. (…) Er is nog een leven na seksueel geweld.
Beluister de podcast op Spotify >>
Bron: Kennisweb Haptonomie
Verkrachting is trauma met een hoofdletter: ‘Je denkt alleen aan overleven’
Klinisch psychologe Iva Bicanic.De impact van een verkrachting is enorm: op het slachtoffer, de familie, maar ook op de samenleving. Het politieonderzoek naar de zaak krijgt veel aandacht. Maar, zegt klinisch psychologe Iva Bicanic, er moeten niet alleen sporen veilig worden gesteld, maar ook iemands ziel. “Zonder dat je het wilt, komt iemand in je. Dichterbij kun je niet komen.”
Je bent aan het hardlopen op klaarlichte dag en wordt door twee mannen gedwongen naar de bosjes te lopen en misbruikt. Het is het scenario waar je ouders je áltijd voor waarschuwden en het overkwam 7 september een 20-jarige vrouw uit Rotterdam.
Twintig rechercheurs doen onderzoek naar het misdrijf.
“Dit heet stranger rape en omvat 15 procent van alle zedendelicten”, zegt Iva Bicanic, hoofd van het Centrum Seksueel Geweld. Als klinisch psychologe weet ze wat zo’n gebeurtenis met een slachtoffer doet. “Je wordt letterlijk overvallen. Je bevriest en wilt maar één ding: overleven.”
1. Wat is je eerste reactie als dit je overkomt?
“De meeste mensen doen niets en werken mee. Dat is niet iets wat je bedenkt, maar dat doet je lichaam zelf. Mensen kijken de dood in de ogen en het enige wat je brein wil, is de situatie overleven.”2. Wat doet een verkrachting lichamelijk en mentaal met iemand?
“Na de gebeurtenis wil het slachtoffer vaak alleen maar douchen, douchen, douchen en vergeten. Je kunt vaak niet slapen en hebt het gevoel dat de dader nog steeds op of aan je zit. Je voelt de druk van de handen, ruikt ze, voelt ze. De spanning kan zich opkroppen in je lichaam. Als het goed is, wordt dit na een paar weken minder. Alleen soms blijft dit gevoel bestaan, zoals bij gewelddadige verkrachtingen.”“De impact van verkrachting moet echt héél serieus worden genomen: niet alleen juridisch en forensisch, maar ook psychologisch en medisch. Het gaat niet alleen om het veiligstellen van sporen, maar ook om het veiligstellen van je ziel en zorg voor je lichaam. Iemand is in je gekomen, dichterbij kan niet.”
“Het ene moment ben je aan het hardlopen en het andere moment lig je tussen de bladeren en zitten twee mensen op en in jou. Vooral het enge idee ‘dit was het dan’ zorgt ervoor dat mensen gevoelig worden voor het ontwikkelen van PTSS (posttraumatische stressstoornis). Het is een trauma met de hoofdletter T: én je wordt bedreigd met de dood, én het heeft met seks te maken.”
3. Hoe gaat een traumabehandeling in zijn werk?
“Ik hoop dat deze vrouw zich meteen heeft gemeld bij het Centrum Seksueel Geweld, want daar werken verschillende professionals met elkaar samen in een team: een verpleegkundige, arts, politie en psycholoog. Als het net is gebeurd, krijg je eerst een sporenonderzoek.”“De politie gaat sporen van de verdachte in of op jouw lichaam veiligstellen, zoals bloed, speeksel en haren. Vervolgens krijg je medicijnen om te voorkomen dat je besmet raakt met een soa of HIV of dat je zwanger wordt. Daarna krijg je een hulpverlener toegewezen die jou vanaf dag één uitlegt dat álles wat jij voelt en denkt helemaal normaal is.”
“De eerste vier weken doen we nog niet aan therapie. We houden het slachtoffer en de ouders nauw in de gaten, geven advies en spreken moed in. Of iemand goed functioneert, een sociaal netwerk heeft en ouders die fungeren als steunbronnen, zijn ook factoren die meespelen in of hij of zij dit te boven komt. Maar ook als het goed gaat, houden we een vinger aan de pols. ”
“Als de stress na vier weken nog net zo hoog is als in het begin, dan regelen we dat het slachtoffer traumabehandeling krijgt. Dit kan EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) of cognitieve gedragstherapie zijn.”
4. Wat is de rol van de ouders, andere familieleden en vrienden?
“Het is heel belangrijk dat zij kalm blijven en begrijpen hoe verwerking in zijn werk gaat. Daardoor kunnen ze hun dochter of zoon het gevoel geven dat alles wat hij of zij denkt en voelt normaal is. Zo’n persoon moet het gevoel hebben veilig te zijn. Maar ook ouders hebben begeleiding nodig over welke ondersteuning zij het beste kunnen bieden. Zij zijn net zo goed geraakt en getraumatiseerd én kunnen emotioneel en kwaad zijn. Je voelt je als ouders totaal machteloos. Dat is normaal.”5. Kun je iemand afhelpen van de schuld en schaamte?
“Dat is één van de hardnekkigste problemen, maar schuld en schaamte zijn zeker te verhelpen. Hoe eerder iemand hulp zoekt, hoe beter. Dan liggen bepaalde overtuigingen nog ‘los’ in iemands hoofd. Hoe meer tijd er overheen gaat en overtuigingen van schaamte en schuld sterker worden, hoe lastiger het is deze te veranderen.”Hoe werkt een zedenonderzoek?
Woordvoerder van de politie Robbert Salome legt uit hoe een zedenonderzoek in zijn werk gaat.“Eerst vindt er een gesprek plaats met de zedenrechercheur en vervolgens kan het slachtoffer aangifte doen. Als je aangifte doet, moet je heel gedetailleerd vertellen wat er is gebeurd. Deze verklaringen worden gecontroleerd. Vervolgens stellen we een aantal vragen. Zijn er sporen die veiliggesteld kunnen worden? Is er DNA-materiaal? Zijn er sporen van geweld? Camerabeelden? We proberen alle informatie te vinden die ons kan helpen uit te vinden wat er gebeurd is.”
“Afhankelijk van onder meer de omvang van het zedendelict bepalen wij hoeveel mensen wij inzetten. In een zaak waarbij iemand de bosjes in wordt gesleurd, worden bijvoorbeeld ook forensisch specialisten ingezet. Wel zijn het uitzonderlijke gevallen waarbij iemand van de fiets wordt gesleurd. De man in de bosjes bestaat, maar dat zien we echt niet vaak.”Bron: rtlnieuws.nl
Nee, verkrachters bespringen je niet als een roofdier: tien mythes over seksueel geweld doorprikt
‘Hij kwam niet aan zijn trekken, zeker?’ of ‘Vrouwen willen toch stiekem verkracht worden?’ Over seksueel misbruik doen nog steeds hardnekkige mythes de ronde. De Morgen doorprikt er tien, met de hulp van een expertenpanel.
‘Klaarkomen tijdens een verkrachting? Dan vind je het stiekem lekker’
Verkrachting en opwinding: het lijken twee onverenigbare termen, maar toch vallen ze soms samen. Tenminste, als het gaat over de lichamelijke reacties die met opwinding geassocieerd worden. Een erectie krijgen, vochtig worden of klaarkomen kan ook op momenten van extreme stress of angst. Slachtoffers voelen zich er doorgaans schuldig om, maar kunnen er weinig aan doen. Zulke reacties worden biologisch aangestuurd en gebeuren buiten hun wil om.In het geval van vrouwen is het vochtig worden een natuurlijke reflex van de vagina, om zich tegen verwondingen te beschermen. Ook mannen kunnen ongewenst een erectie krijgen, bijvoorbeeld tijdens een rit over een hobbelige weg of na een aanraking door een arts. Dat heeft helemaal niets met seks te maken. Het zijn gewoon ongecontroleerde reacties op niet-erotische prikkels. Ze staan, zowel bij mannen als vrouwen, volledig los van het mentale en zeggen niets over toestemming of genot.
‘Niks zeggen is ja zeggen’
‘Ik heb haar niet verkracht, ik heb haar verkeerd begrepen.’ Zo’n uitspraak duikt weleens op als het over seksueel grensoverschrijdend gedrag gaat. Het suggereert dat er een communicatieprobleem is tussen de twee betrokken personen. Iemand die bijvoorbeeld vindt dat de ander niet duidelijk genoeg nee zei tegen een vrijpartij. Of iemand die ervan uitging dat sms’en over orale seks betekent dat je ook orale seks wil.Wederzijdse toestemming is nochtans essentieel bij seksuele handelingen. Ze zullen immers mee bepalen of er sprake is van een misdrijf als verkrachting. Ga bij elke nieuwe handeling dus na bij je partner: wil hij of zij dit wel? Dring ik mezelf niet op? Als de ander zijn of haar toestemming niet expliciet duidelijk maakt en zich bijvoorbeeld in stilzwijgen hult, ga dan niet uit van een ‘ja’, maar onderzoek. Vraag ‘Is dit oké?’ of ‘Vind je dit leuk?’
Iemand kan ook op een non-verbale manier toestemming geven. Maar daar moet je wel omzichtig mee omspringen. Denk bijvoorbeeld niet dat een ‘ja’ een ‘ja’ op alles is. Iemand die gretig tongzoent, heeft niet per se zin in meer. Evengoed wil iemand die strelen toelaat, niet per se zijn of haar kleren uit. Zo’n nee moet je respecteren. Altijd. Dus ook als die vlak voor de handeling ineens verandert. Sowieso: wie onder invloed is van alcohol of drugs kan geen toestemming verlenen.
‘Wie verkracht wordt, verweert zich’
‘Heb je je dan niet verdedigd?’ Die vraag horen slachtoffers van verkrachting geregeld. Velen denken dat ze zich, zoals in een film, met hand en tand verzetten tegen de dader. Een schop in het kruis, een klap tegen het hoofd, een worsteling over de grond. Maar in de realiteit reageert elk slachtoffer anders.Sommigen verweren zich wel degelijk tot ze niet meer kunnen (de fight-reactie), sommigen slaan op de vlucht (flight), maar evengoed zijn er veel mannen en vrouwen die door de grote stress die ontstaat tijdens een verkrachting of aanranding zo angstig zijn dat ze ‘bevriezen’ (freeze). Hun lichaam verlamt op zo’n moment zodanig dat ze zelfs geen nee meer kunnen zeggen. Nog minder bekend is dat sommige slachtoffers reageren door te participeren. Ze doen met de dader mee, in de hoop erge letsels te voorkomen (fawn).
Niemand kan voorspellen wat zijn of haar reactie zou zijn. Sowieso geldt: geen enkele reactie is ‘juist’ of ‘fout’.
‘Verkrachters zijn mensen die niet aan hun trekken komen’
Ze zijn slaaf van hun hoge libido, hebben te weinig seks en ze kunnen zich op een bepaald moment niet meer inhouden. Vaak wordt aangenomen dat bij een verkrachting of aanranding van de eerbaarheid seksuele motieven spelen. Dat is soms zo. Denk maar aan een date rape: iemand vraagt een jongen of meisje mee op stap, er wordt fijn gebabbeld en geflirt, en daarna ontstaat het idee dat de avond in schoonheid (lees: in bed) moet eindigen. Maar volgens experts is dat zeker niet de meest voorkomende verklaring.Haat en wraak liggen veel vaker aan de basis. Zulke gevoelens kunnen bijvoorbeeld ontstaan omdat iemand net is gedumpt, een partner is vreemdgegaan… Als er in zulke gevallen seksueel misbruik volgt, dan heeft dat weinig met een tekort of onweerstaanbare nood aan seks te maken. Het misbruik is dan een uiting van haat of wraak. Een vergelding, als het ware.
‘Verkrachters bespringen je als een roofdier vanuit een bos’
Iemand die zich schuldig maakt aan seksueel geweld, moet wel op de een of andere manier abnormaal of anders zijn. Het is een gangbare gedachte, maar ze klopt niet. Daders zijn meestal geen onbekende of enge mensen. Integendeel. Onderzoek wijst uit dat dader en slachtoffer vaak al een voorgeschiedenis hebben. In drie op de vier gevallen kennen ze elkaar, bijvoorbeeld als partners, familieleden, collega’s of vrienden.Toch hebben veel mensen moeite met dat beeld. Een knappe en sympathieke man met een goede job en fijn gezin die seksueel grensoverschrijdend gedrag stelt? Dat krijgen we maar moeilijk gerijmd in ons hoofd.
Voor alle duidelijkheid: er is niet één profiel van zedenpleger. Het gaat om gewone mensen – dus ook soms vrouwen – met heel verschillende achtergronden en persoonlijkheidskenmerken. Een heel heterogene groep dus: het enige wat ze gemeen hebben is dat ze een seksueel delict hebben gepleegd.
We weten niet hoe talrijk ze zijn, omdat er amper data bestaan over wie een verkrachting pleegt. We hebben enkel het aantal aangiftes per jaar (een recordaantal van 4.664 in 2019) maar die vormen slechts een beperkt beeld omdat slechts een minderheid van de slachtoffers naar de politie stapt.
‘Wie verkracht is, dient meteen een klacht in’
Het zou goed zijn mochten alle slachtoffers van seksueel geweld naar de politie stappen. Want het kan helpen bij de verwerking en kan voorkomen dat de daders zich opnieuw schuldig maken. Maar de praktijk leert iets anders. Naar schatting doet 90 procent van de slachtoffers geen aangifte.Soms vinden ze het ook moeilijk zichzelf als slachtoffer te zien. Omdat ze zich bang, schuldig of beschaamd voelen, of vrezen dat een en ander erger wordt. Je mag dat als buitenstaander onterecht vinden, het verandert weinig voor de slachtoffers zelf. Die geven, zo benadrukken experts, best op hun eigen manier en tempo de feiten een plaats.
Wie geen aangifte wil doen, wordt wel aangeraden om zo snel mogelijk naar een Zorgcentrum na Seksueel Geweld te gaan. Daar wordt meteen een forensisch onderzoek gedaan en wordt die staalname in beslag genomen. Op die manier heb je als slachtoffer iets van bewijs in handen, moest je later alsnog naar de politie willen. Hierna heb je zes maanden de tijd om klacht neer te leggen.
‘Het valt wel mee, dat seksueel geweld in België’
Helaas, deze reeks gaat niet over een uitzonderlijk fenomeen. Seksueel geweld komt vaak voor, in alle lagen van de bevolking. De kans is reëel dat iemand uit jouw eigen omgeving ooit slachtoffer werd. De afgelopen tien jaar zijn er jaarlijks meer dan 3.000 verkrachtingen bij de politie aangegeven: bijna tien per dag. Voor aanrandingen gelden min of meer dezelfde cijfers.Belangrijk om te weten is dat deze aangiftes het topje van de ijsberg vormen. De meeste slachtoffers stappen helemaal niet naar de politie. Veel feiten blijven met andere woorden onder de radar. Een van de meest recente bevragingen naar seksueel geweld in ons land werd eind vorig jaar georganiseerd door Amnesty International. Zij bevroegen 2.300 Belgische 15- tot 75-jarigen. 20 procent van de bevraagde vrouwen en 14 procent van de bevraagde mannen gaf daarin aan ooit verkracht te zijn.
‘Er zijn vrouwen die graag eens verkracht willen worden’
Fantaseren over een man die je dwingt tot seks: er zijn best wel wat vrouwen die dat doen. Dat wil nog niet zeggen dat ze iets gelijkaardigs in het echte leven willen. Nochtans geloven sommige mannen dat wel. Ze zijn ervan overtuigd dat vrouwen ‘diep vanbinnen’ agressieve of denigrerende seks willen, maar dat niet luidop durven zeggen ‘omdat zoiets niet hoort’. Het zorgt mee voor het idee: een vrouw zegt ‘nee’, maar bedoelt eigenlijk ‘ja’.Dat is een kwalijke gedachte, want op die manier wordt misbruik goedgepraat. Er is een groot verschil tussen een fantasie- en echte wereld. In haar hoofd kan een vrouw het gespeelde geweld op eender welk moment stopzetten. Zij beslist. Maar bij echt seksueel geweld is dat natuurlijk niet zo. Daar verliest ze net alle controle.
‘Een prostituee kun je niet verkrachten’
Ons land telt duizenden sekswerkers en ook zij kunnen seksueel geweld ervaren. Het is niet omdat ze hun geld verdienen met seksuele handelingen, dat alles kan en mag. Pooiers en klanten kunnen zich wel degelijk schuldig maken aan grensoverschrijdend gedrag. Sekswerkers kunnen dus even goed verkracht of aangerand worden. Rechtbanken hebben in ons land al verschillende veroordelingen uitgesproken.‘Wie als kind misbruikt is, gaat later zelf misbruiken’
Een kind misbruiken: wie doet dat in godsnaam? Voor wat onbegrijpelijk is, gaan mensen op zoek naar verklaringen. Een van de zogenaamde verklaringen is dat daders van seksueel misbruik als kind zelf slachtoffer zijn geweest. Daarbij gaan mensen ervan uit dat iemand via misbruik op jonge leeftijd leert dat seksueel grensoverschrijdend gedrag normaal is. En dus later precies hetzelfde zal doen.Deze redenering gaat te kort door de bocht. Zeker niet elke zedenpleger is ooit zelf misbruikt. De impact van seksueel geweld als kind op latere leeftijd is trouwens heel moeilijk in kaart te brengen. Er zijn misbruikte kinderen die later feiten plegen, maar er zijn ook misbruikte jongens en meisjes die als volwassene opnieuw slachtoffer worden. Maar het is even goed mogelijk dat er later nooit opnieuw sprake is van seksueel geweld.
(Bronnen: gesprekken met experts, verslagen van de Hoge Raad van Justitie, ‘Alleen ja telt’ van Liesbeth Kennes, ‘Hoe legaal te flirten’ van Liesbet Stevens, seksueelgeweld.be, allesoverseks.be)
Bron: De Morgen >>
Marina werd als kind jarenlang door dorpsgenoten verkracht: ‘Nu besef ik pas dat het mijn schuld niet was’
Beeld © Esther Maas/ MaasmakerEen kleuter was Marina (49) toen ze voor het eerst werd verkracht door een jongen uit de buurt. Jaren van verkrachtingen volgden, en daarna tientallen jaren met PTSS. Een loodzware therapiesessie, gefilmd voor een tv-programma, hielp haar van haar PTSS af. “Ik keek naar mezelf als meisje van 4 en dacht: ik was onschuldig, dit kan helemaal niet mijn schuld geweest zijn.”
Wat is normaal gedrag richting een kind en wat niet? Het is een vraag waar Marina mee worstelt sinds ze zelf kinderen heeft.
Marina is zelf het jongste kind uit een groot gezin. Ze was vier of vijf, toen ze tijdens het buitenspelen door een oudere jongen uit het dorp werd verkracht. Tot ze een jaar of 15 was ging dat door. Niet steeds door dezelfde dader, een keer zelfs door een groep. Het waren ‘vrienden’ met wie ze op straat speelde en voetbalde.
Samen douchen?
Pas sinds kort weet ze dat ze daardoor lange tijd rondliep met PTSS, posttraumatische stressstoornis. Het zorgde ervoor dat ze continu probeerde te voorkomen dat iemand haar opnieuw pijn zou doen, en dat ze niet wist wat normale grenzen zijn voor haar zoon en dochter, nu 7 en 5 jaar oud.Haar kinderen samen laten douchen toen ze nog peuters waren bijvoorbeeld? Hele discussies had ze daarover met haar vriendin. Marina vond dat het echt niet kon, haar vriendin zei dat dat heel normaal is.
Of die keer dat haar dochter zei: ‘Mama, als jij mij inzeept, mag ik jou dan inzepen?’ Marina schoot in de stress. Of haar zoontje, dat naar haar borsten wees en vroeg wat dat waren. “Vreselijk vond ik dat, ik had geen idee hoe ik moest reageren.”
Depressieve moeder
De verkrachtingen (seksueel misbruik vindt ze een te zwak woord voor wat er gebeurd is), het verdriet, de pijn. Marina sprak er als kind nooit over. En ook later deed ze dat alleen bij een therapeut of wanneer dat moest. Thuis was daar geen ruimte voor. Haar moeder was depressief en werd boos als Marina moest huilen, haar vader was als vrachtwagenchauffeur zelden thuis.En ze voelde enorm veel schaamte. “Ik heb altijd gedacht dat het mijn schuld was”, vertelt ze. “Waarom ging ik steeds terug naar diezelfde speelplek, ik wist toch dat het dan weer kon gebeuren?”
“Waarom ging ik steeds terug naar diezelfde speelplek, ik wist toch dat het dan weer kon gebeuren?”
Alleen vage beelden
Daarnaast bedreigden de verkrachters haar. Als ze het zou vertellen, dan zou er iets vreselijks gebeuren. “Ik stopte het daarom maar weg, zo diep dat ik uiteindelijk alleen nog vage beelden had van wat er was gebeurd.”De verkrachtingen stopten pas toen ze als tiener doorkreeg dat ze haar niets deden als ze een vriendje had. “Dan was ik ‘van hem’. Het werd een overlevingsmechanisme. Ik zorgde dat ik altijd verkering had. Die jongen mocht dan met me doen wat hij wilde, zodat ik bij de anderen veilig was.”
Ze zocht wel een keer hulp voor haar psychische klachten. Toen ze 18 was ging ze naar de huisarts. Die verwees haar door naar een maatschappelijk werker, en later naar het Riagg.
Maar nooit zag ze iemand die echt verstand had van seksueel geweld of PTSS. “Die behandelaren gingen ook steeds na een paar maanden weer weg, en dan kwam er weer een ander. Nadat ik een aantal keer opnieuw hetzelfde verhaal verteld had, dacht ik: ik ben er klaar mee.” Marina stopte met de therapie, haar pijn en verdriet werden weer iets van haar alleen.
Geboorte zoontje
Jarenlang leefde Marina haar leven zo goed en zo kwaad als het ging. Totdat zij en haar vriendin zeven jaar geleden een zoontje kregen. De angst dat ze niet goed genoeg was om moeder te zijn, sloeg haar vol in het gezicht. Ze zocht opnieuw hulp. Dit keer stuurde de huisarts haar naar een psycholoog die haar echt vooruit kon helpen.Maar de echte omslag kwam gek genoeg door een tv-programma. Anderhalf jaar geleden bedacht Marina dat ze voldoende ‘genezen’ was om andere slachtoffers van seksueel geweld te gaan helpen. Ze ging naar een bijeenkomst voor mensen die hetzelfde doel hadden, en ontmoette daar Nina, een redacteur van Kale Jakhals Producties, de productiemaatschappij van Beau van Erven Dorens.
“Ik dacht dat de psychische problemen die ik had bij mij hoorden. Dat ik de genen had van mijn depressieve moeder”
“In de pauze raakten Nina en ik aan de praat. Ik vertelde mijn verhaal, gewoon zoals ik dat ook aan een psycholoog zou vertellen. Nina vertelde dat zij research aan het doen was voor een programma over seksueel geweld en PTSS. ‘Als ik kan helpen, dan moet je het maar zeggen’, zei ik. Ik gaf mijn gegevens en we spraken een paar keer af. Toen vroeg Nina of ik niet als deelnemer mee wilde doen.”
Complete verrassing
Nina raadde Marina aan om een test te doen waarmee kon worden vastgesteld of ze PTSS had. De uitslag was een complete verrassing. “Ik dacht dat de psychische problemen die ik toen nog had, bij mij hoorden. Dat ik de genen had van mijn depressieve moeder. Maar ik scoorde heel hoog op die test.”Marina twijfelde nog, besprak het met haar vriendin, en besloot toen dat ze mee zou doen aan het programma. “Ik zag het als een kans. Ik dacht: ik ga daarheen en dan kan ik het afsluiten, dan is het klaar. En ik was blij dat er iets te doen was aan mijn problemen. Maar eerlijk, ik dacht ook: ik stond met mijn grote mond op die bijeenkomst, nu moet ik wel.”
Loodzware week
Inmiddels een jaar geleden begon die week, die ‘echt loodzwaar’ was, maar ook heel veel veranderde. Zoals ze altijd dacht alles alleen te moeten doen, vertrok ze op 19 oktober 2019 met een taxi naar het vliegveld. “Ik zei tegen mijn vriendin: je ziet me over een week wel weer verschijnen.”Met vijf andere slachtoffers van seksueel geweld, presentatrice Geraldine Kemper, therapeuten en de crew van het tv-programma Geraldine en de Vrouwen zou ze die loodzware week in Kroatië doormaken. “Hele dagen kregen we therapie- en sportsessies, we moesten onze telefoons inleveren, mochten niet met elkaar praten over wat we hadden meegemaakt, elkaar niet troosten of een knuffel geven, ons niet tussendoor terugtrekken op onze kamer.” Alles om ervoor te zorgen dat ze de confrontatie met hun trauma echt aan zouden gaan.
Beerput ging open
Al op de eerste dag, tijdens de eerste therapiesessie, ging de beerput open. “Ik moest letterlijk alles benoemen wat er met mij was gebeurd. Daardoor kwamen er steeds meer weggestopte herinneringen boven aan het trauma. Nadat het eerste trauma was behandeld, op de eerste dag, dacht ik: yes, het is weg! Ik was zo opgelucht! Maar toen ging ik slapen en kwam het volgende trauma omhoog. Omdat daar ruimte voor was. En zo ging het door.”Wat Marina tijdens de reis vooral leerde, is hoezeer haar gedrag het gevolg was van haar trauma, en niet van haar karakter. “Als we bij elkaar zaten, dan keek iedereen om als we ergens geluid hoorden. En we hielden allemaal de uitgang in de gaten. Ik was verbaasd, doe ik dat echt daardoor?”
“Mijn dochter was 4, en ik realiseerde me dat het nooit haar schuld kan zijn als zoiets met haar gebeurt”
Niet haar schuld
En ze leerde ook: het was niet haar schuld. “Dat besef kwam na een paar dagen. Mijn dochter was toen 4, en ik realiseerde me dat het nooit haar schuld kan zijn als zoiets met haar gebeurt. Als ik terugdacht aan mezelf als kleuter, dan was het alsof ik toen al als een volwassene kon nadenken. Waarom ging ik steeds terug naar diezelfde speelplek, terwijl ik wist dat het dan weer kon gebeuren? Omdat ik een kind was dat gewoon zin had om buiten te spelen en ik daarvoor op die plek moest zijn.”“Waarom gebeurde het keer op keer? Omdat ik na de eerste keer zo beschadigd was dat mijn grenzen weg waren, waardoor ik een makkelijke prooi was. En waarom had mijn lichaam tijdens de verkrachtingen van onder het signaal gegeven dat ik het wel fijn vond, terwijl mijn hoofd zei dat ik het niet wilde? Omdat dat een normale fysieke reactie is, die veel slachtoffers van seksueel geweld hebben. Dat maakte het niet mijn schuld. Ook dat besef was een grote last die van mijn schouders viel.”
Het programma was zo heftig, dat Marina op de vierde ochtend wakker werd met overal pijn. “Het was alsof ik door een vrachtwagen was overreden. Ik kon mijn armen niet eens optillen. Alle opgekropte spanning van 45 jaar kwam eruit.” Marina zag het meisje dat zij was met andere ogen: “Ik zie mezelf niet meer als een dom of schuldig kind, maar ik zie het verdriet, de eenzaamheid en de pijn en vind het nu heel verdrietig voor dat meisje dat ze dat allemaal heeft moeten meemaken.”
Heel hard huilen
Op de laatste dag besloot Marina: ik wil dat mijn vriendin me ophaalt van het vliegveld. Een grote verandering voor de vrouw die altijd vond dat ze alles alleen moest doen. Nina begon te bellen en kwam terug met goed nieuws: haar vriendin zou op het vliegveld staan. “Ik begon te huilen. Wilde ze echt voor mij helemaal naar Schiphol rijden?”Dat huilen, dat is sindsdien wel een dingetje. Terug op het vliegveld stroomden de tranen rijkelijk. “Ik heb nog nooit zo hard gehuild als toen.” En ook thuis gaan de sluizen een stuk makkelijker open. “Ik kan nu naar mijn kinderen kijken en in tranen uitbarsten omdat ik zo gelukkig ben. Voor de reis voelde ik geen pijn, maar ook geen geluk.”
Marina heeft haar schild afgeworpen en voelt zich vrouwelijker dan ooit. © Esther Maas/ MaasmakerVrouwelijker dan ooit
Ook qua uiterlijk is er heel veel veranderd. De stoere, harde, bijna mannelijke Marina die in de eerste aflevering te zien was, heeft plaatsgemaakt voor een mooie vrouw. “Het was een soort schild. Ik droeg wijde kleren, geen make-up. Alles om ervoor te zorgen dat ik niet aantrekkelijk was, want dan voelde ik me geen prooi. Nu draag ik make-up, vrouwelijke kleding, laat ik mijn haar groeien. Ik voel me vrouwelijker dan ik me ooit heb gevoeld.”En de kinderen? Nog steeds weet Marina niet altijd wat gezonde grenzen zijn. Maar ze leert. Door erover te praten met haar vriendin of haar psycholoog bijvoorbeeld. “Als mijn dochter nu vraagt of ze me mag inzepen, zeg ik: pak maar een washandje. Ze straalt dan helemaal.”
‘Laat maar komen’
Natuurlijk zijn er nog wel triggers, zoals een zwembad. Nou net de plek waar jonge kinderen graag heen gaan. “Maar ik weet nu dat ik het aan kan gaan, dus dat doe ik. En de tweede keer wordt het al makkelijker.”De strijd van Marina te zien in het programma Geraldine en de Vrouwen. Voor iedereen. Ook voor de daders, tegen wie ze nooit aangifte durfde te doen en dat nu door verjaring niet meer kan. “Ik hoop dat zij kijken, en dat ze zelf jonge dochters hebben, zodat ze beseffen wat ze mij hebben aangedaan. En verder? Laat maar komen. Laat mensen maar zien hoe moeilijk het is geweest. Ik ben klaar met de schaamte, ik heb niets verkeerd gedaan.”
Bron: rtlnieuws.nl
Lara schreef een brief naar haar jongere zelf over haar ongewenste seksuele ervaring. Wij lezen de boodschap die ze voor zichzelf heeft voor.
Let op: deze video bevat beschrijvingen van ongewenste seksuele ervaringen.
LYNELLE (27) WERD MISBRUIKT DOOR HAAR STIEFVADER: ‘HIJ ZEI DAT HET MIJN STRAF WAS’
In de nieuwe LINDA.meiden serie ‘De Seks Die Ik Niet Wilde’ spreken we mensen die te maken hebben gehad met seksueel geweld. In deze aflevering Lynelle, die jarenlang misbruikt werd door haar stiefvader.
Rond het elfde levensjaar van Lynelle begint haar stiefvader haar zo nu en dan aan te raken.
TWEE KANTEN
“Dat werd uiteindelijk steeds erger”, vertelt Lynelle in de video. “Hij had een kant die heel aardig en lief was. Maar aan de andere kant zat hij aan mij. Hij zei dan wel: ‘Het spijt me heel erg’, waarna hij ging huilen. Maar daarna deed hij het gewoon weer.”THERAPIE
Toen Lynelle vijftien jaar was vertelde ze aan haar moeder wat zich al die jaren had afgespeeld. “Aan het begin heb ik veel therapie gehad, maar ik vond het te zwaar en ben daar lang mee gestopt.” Daarna is ze overgestapt op psychomotorische therapie. “Dat heeft mij super erg geholpen. Ik ben nu ergens in mijn leven waarvan ik nooit had verwacht dat ik daar zou komen.”Bron: linda.nl
ELLEN WERD GEDWONGEN TOT SEX: ‘HET GEKKE WAS DAT MIJN LICHAAM MEEWERKTE’
Ellen werd door haar ex-partner Philip gedwongen tot sex. Dat ze daarbij klaarkwam, maakte haar aan het twijfelen. Wilde ze het dan toch? Maar waarom voelde ze zich dan zo slecht?
Ze zocht hulp en vond haar antwoord bij het Centrum Seksueel Geweld.
EX
Ellen was al acht jaar weg bij Philip, toen hij opeens voor haar deur stond met de boodschap dat zij de liefde van zijn leven was. De twee spraken af om op een rustig moment verder te praten. “Ik gaf direct aan dat wat hij zich ook in z’n hoofd haalde, ik niet langskwam voor sex.”Bij Philip thuis vertelde hij over zijn erectiestoornis. “Hij had daarom wat speeltjes in huis gehaald en liet me een voorbinddildo zien. Daarop liet ik hem wéér weten dat ik er niet was voor sex.” Omdat Ellen zich niet lekker voelde, besloot ze die avond bij Philip te blijven slapen. De volgende ochtend ging het echter mis.
GEDWONGEN TOT SEX
Philip lag bovenop haar toen ze wakker werd en probeerde haar te zoenen. “Ik duwde hem van me af, maar hij ging met zijn mond naar mijn tepels en zoog eraan. Dat deed zó’n pijn. Hij ging maar door.” Opeens zag Ellen dat hij de voorbinddildo om had. “Hij kwam in mij en het gekke was dat mijn lichaam meewerkte. Ik kwam zelfs klaar. Dat was zo’n shock.”Ellen reed direct naar huis, maar de gebeurtenis liet haar niet los. “Waarom duwde ik wel zijn tong uit mijn mond, maar bevroor mijn lichaam toen hij in me kwam? Ik stond er iedere ochtend mee op en ging ermee naar bed.”
CENTRUM SEKSUEEL GEWELD
Toen Ellen een vriendin in vertrouwen nam, kreeg ze niet de reactie waar ze op hoopte. “Ze zei dat ik maar moest proberen om er overheen te komen.” Ellen begon aan zichzelf te twijfelen. “Ik was klaargekomen. Wilde ik misschien toch sex met Phillip? Maakte ik het achteraf groter dan het was?”Pas een jaar later hoorde ze bij Centrum Seksueel Geweld dat meer vrouwen klaarkomen bij een nare seksuele ervaring. “Alle puzzelstukjes vielen op z’n plek”, zegt ze over dat moment. “Ik werd gedwongen tot sex en moest aangifte doen. Al was het alleen al voor de erkenning dat mij iets is aangedaan wat nooit had mogen gebeuren.”
PSYCHOLOGISCHE HULP
Door de gebeurtenissen kreeg ze last van nachtmerries en concentratieverlies en ontwikkelde ze een eetstoornis. “Ik voelde zoveel onzekerheid en schaamte, dat ik niet meer de onbevangen Ellen van vroeger was. Het kwam zelfs zo ver dat het leven van mij niet meer hoefde.” Dat was het moment dat Ellen besefte dat ze hulp nodig had.Een psycholoog liet haar inzien dat ze een posttraumatische stressstoornis (PTSS) had overgehouden aan die ochtend met Philip. Ze werkte onder andere aan haar zelfvertrouwen en het ging stap voor stap beter. “De nare beelden, waarvan ik wakker schrok, kan ik dankzij de therapie niet meer voor me halen. Ik slaap beter en heb weer zin in het leven.”
WAT KAN MIJ HELPEN?
Een ongewenste seksuele ervaring doet veel met je. Wat er ook is gebeurd, hoe je ook twijfelt; als het niet goed voelt, heb je reden om hulp te zoeken. Om antwoorden te vinden op je vragen en je weer rust te geven. Dus voelt voor jou een seksuele ervaring niet oké? Je kunt er direct iets mee doen. Op watkanmijhelpen.nl lees je wat anderen heeft geholpen en wat jou kan helpen.Disclaimer: Dit verhaal is waargebeurd. Om privacyredenen zijn de namen en foto niet van de werkelijke personen.
Bron: Linda.nl
LYNN (30) WERD DOOR TWEE MANNEN VERKRACHT: ‘MIJN LEVEN STOND VIER JAAR ON HOLD’
Lynn (30) werd vijf jaar geleden opgesloten en verkracht door twee mannen. Ze hield er een posttraumatische stressstoornis (PTSS) aan over. Ze vertelde zondag haar verhaal in ‘Geraldine en de Vrouwen’.
Lynn maakte iets verschrikkelijks mee, zo werd zondag duidelijk in het door bijna anderhalf miljoen mensen bekeken programma. Ze vertelt aan LINDA.nl waarom voor heel Nederland haar zwartste momenten wilde delen.
Ze zat er na het gebeuren, nu vijf jaar geleden, zo doorheen dat ze nog maar één lichtpuntje had: een chat met lotgenoten. Daar zag ze vorig jaar een oproep van een redacteur die research deed voor het nieuwe RTL4-programma Geraldine en de Vrouwen. Ze kwam in contact met de redactie en werd gevraagd of ze mee naar Kroatië wilde. Daar zou ze kunnen meedoen aan een week vol intense therapieën met vijf andere vrouwen die ook met seksueel geweld te maken hebben gehad. “Met tranen in mijn ogen zei ik direct ‘ja’. Mijn familie en vrienden waren terughoudend, maar ik voelde: ik heb dit nodig.”
VOOROPGEZET PLAN
Het is op dat moment vier jaar geleden dat Lynn, die zangeres is, na een optreden door twee mannen wordt meegenomen naar een huis. Omdat er nog een rechtszaak loopt, kan ze niet in specifieke details treden, maar eenmaal daar aangekomen blijkt het te gaan om een vooropgezet plan. De ramen zijn afgeplakt met vuilniszakken, op de deuren zitten grote sloten. De mannen hebben wapens, waaronder een pistool. Lynn zit in de val.De twee mannen verkrachten haar urenlang, zo vertelt ze: “Ik heb geen besef van tijd meer. Op een gegeven moment gaat een van de daders weg en blijf ik met de andere over. ‘Ik ga naar huis’, zeg ik. Maar dat mag niet.”
AFSCHEID
Naarmate de uren verstrijken, begint ze de moed op te geven. “Je realiseert je dat dit het einde kan zijn. In het begin denk je nog: ik werk maar mee, dan is het sneller voorbij. Maar naarmate het langer duurt en steeds hardhandiger wordt, begin je afscheid te nemen van de mensen die je lief hebt. Je weet niet waartoe deze mensen in staat zijn.”
’s Ochtends laat één van de daders haar dan toch vrij. “In één nacht ben je compleet veranderd. Alles is anders. Je verkeert in shocktoestand. Dat heeft bij mij jaren geduurd.”KROATISCHE ZON
Haar ouders zijn aanvankelijk bezorgd over haar deelname aan het televisieprogramma. “Maar na een gesprek met de redactie stonden ze er helemaal achter.” Samen met vijf andere dames en presentatrice Geraldine Kemper vertrekt Lynn richting de Kroatische zon. “Mijn ouders brachten me naar het vliegveld. Ik was er zo ontzettend klaar voor. Natuurlijk was ik gespannen. Het klinkt raar, maar ik had er echt zin in. Ik moest dit doen.”UITVLUCHT
Het leven van de voormalige zangeres staat op dat moment al vier jaar lang on hold. “Ik zong niet meer, vermeed het om naar mijn familie en vrienden te gaan omdat het dicht bij de plaatsdelict lag, kon niet zonder muziek over straat vanwege alle geluiden. Ik zocht uitvluchten in alcohol en ook in – ja, ik weet dat dit onbespreekbaar is – seksuele contacten. Dan denk je: nu heb ik de macht, nu bepaal ik het.”Ook slaapt ze amper, heeft nachtmerries, gaat niet in het donker over straat, loopt niet langs deuren, kan geen sirenes aanhoren. Uiteindelijk vlucht ze zelfs naar het buitenland. Naar Engeland. “Daar probeerde ik zoveel mogelijk te werken, om maar niet na te hoeven denken.”
TOVERMIDDEL
In Kroatië leert ze eindelijk weer bij haar gevoel te komen, dat al die tijd was afgevlakt. De therapie geeft antwoord op de vraag waarom ze niet tegen de daders vocht. Iets waar ze zich al die tijd voor schaamde en zich schuldig over voelde. Maar ook niet geheel onbelangrijk in het herstel is het contact met de andere dames. “We wisten elkaars verhaal niet, maar ik voelde zo’n band. We hoefden maar één blik te wisselen en we wisten wat de ander voelde.”OPGEBLOEID
De therapie blijkt een ‘tovermiddel’. “Mijn ouders zeiden dat ze de oude Lynn weer terug hebben, dat ik weer kan lachen. ”Ze zingt weer, schrijft weer muziek en kan weer over straat zonder constant alert en waakzaam te zijn. “Ik ga weer naar buiten, fietsen en wandelen. Ik ga weer naar de supermarkt en kan daar ook van genieten. Ik durf mensen weer in de ogen te kijken. Het voelt alsof ik opgebloeid ben.”Bron: Linda.NL >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
