- Dit onderwerp bevat 166 reacties, 6 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 08/01/2024 om 22:27 door Luka.
-
Reacties
-
Vice – Deze Belgische fotograaf verbreekt de stilte rond onze verkrachtingscultuur
“Bij een verkrachter denken we nog te vaak aan iemand die je opwacht in een donker steegje. Terwijl de meeste verkrachters juist mensen zijn die het slachtoffer kent of vertrouwt, zoals een vriend of partner.”
Elise Dervichian (23) maakte haar eindwerk Fotografie over iets wat nog steeds een taboeonderwerp is in België: de verkrachtingscultuur (ook bekend als ‘rape culture’). Haar project portretteert een aantal vrouwen die het lef hadden om hun ervaringen met seksueel geweld te delen, en zichzelf daarbij te laten fotograferen. We spraken met Elise over hoe ze te werk ging en de moeilijkheden die dat met zich meebracht. Ze legt ons ook uit hoe ze de manier waarop wij als maatschappij kijken naar verkrachtingen en seksueel geweld wil veranderen.
Alice
DE VERANDERING IS RADICAAL: JE GAAT VAN OPWINDING NAAR HAAT. JE GAAT VAN “DIT IS LEUK”, DIT IS “NICE”, NAAR “WAAR BEN IK MEE BEGONNEN”. JE WILT HEM DUIDELIJK MAKEN DAT JE HET NIET MEER WILT, MAAR JE BENT JONG EN ONZEKER. JE SLUIT JE MOND EN WACHT TOT HET VOORBIJ IS. IN EVEN WEINIG TIJD ALS HET DUURT OM DIT TE VERTELLEN, HEEFT EEN LUL DE LOOP VAN MIJN LEVEN RADICAAL VERANDERD.VICE: Hey Elise, wat dreef je om aan dit project te beginnen?
Elise: Ik ben drie jaar geleden zelf verkracht geweest, en voor mijn eindproject aan de Brusselse kunsthogeschool Le Septantecinq moest ik een persoonlijk project maken. Ik wist meteen wat ik wilde doen: meisjes vinden die hetzelfde als ik hadden meegemaakt, en ze fotograferen.“De verkrachtingen die deze vrouwen meemaakten worden nooit besproken in de media.”
De verkrachtingen die deze vrouwen meemaakten worden nooit besproken in de media. Dat gebeurt enkel in extreme gevallen zoals dat van Julie van Espen, waarbij het slachtoffer verkracht en vermoord werd. Bij een verkrachter denken we nog te vaak aan iemand die je opwacht in een donker steegje. Terwijl de meeste verkrachtingen juist worden gepleegd door iemand die het slachtoffer kent en vertrouwt, zoals een vriend of partner. Ik wil met dit project een conversatie starten over dit soort misbruik, dat door onze samenleving niet serieus genomen en bijna als normaal wordt gezien.
Het belangrijkste in dit project zijn de getuigenissen en de problematiek die wordt aangekaart. De foto’s zijn eerder een extraatje die de getuigenissen nog krachtiger maken. Het gezicht van een slachtoffer te zien is confronterend, maar de grote hoeveelheid getuigenissen en foto’s in deze reeks is dat ook.
Hoe ben je in contact gekomen met deze vrouwen?
Velen van hen zijn vriendinnen van me. Daarna heb ik een oproep op Facebook geplaatst, en de rest gebeurde via mond-tot-mond.“Seksueel misbruik is een van de misdrijven die het moeilijkst wordt erkend, omdat mensen altijd de daden van het slachtoffer in vraag stellen, en niet die van de dader.”
Je komt zelf ook voor in deze reeks.
Dat klopt. Het was niet makkelijk om over mijn verkrachting te vertellen, dat was ook voor mij een hele opdracht.Elise
IK BEN IN MIAMI MET MIJN NICHT. IK ONTMOET EEN JONGEN DIE MET ME FLIRT EN ME ZIJN GLAS WIJN AANBIEDT. PLOTS KRIJG IK EEN BLACK-OUT EN HERINNER ME NIET MEER WAT ER VERVOLGENS ALLEMAAL GEBEURDE. WANNEER IK LATER WEER BIJ BEWUSTZIJN KOM, BEN IK HELEMAAL ALLEEN OP HET FEESTJE. ER ZIJN MISSCHIEN NOG VIJF MENSEN, INCLUSIEF DIE ENE JONGEN. IK KRIJG EEN DRANKJE EN HET BEGINT OPNIEUW. IK BEN VERLAMD. IK BELAND IN EEN APPARTEMENT DAT TOEBEHOORT AAN EEN MAN DIE IK NOG NOOIT EERDER HAD GEZIEN. IK WORD LATER WAKKER IN HET BED VAN DEZE MAN. HIJ IS OUD EN DOET ME WALGEN. HIJ KNUFFELT ME. IK WEET DAT DEZE MAN ME HEEFT VERKRACHT, IK WEET NIET WAT DE ANDEREN HEBBEN GEDAAN EN IK ZAL HET NOOIT WETEN. IK WAS EEN VRIJE EN ZELFZEKERE VROUW, MAAR IK BEGRIJP NU DAT WIJ VROUWEN NIET VRIJ ZIJN, NIET KUNNEN DOEN WAT WE WILLEN. ANDERE MENSEN KUNNEN IN ONZE PLAATS BESLISSINGEN NEMEN.Hoe was het om aan dit project te werken?
Het voelde alsof ik een intiem deel van mijn leven moest blootgeven toen ik die simpele oproep op Facebook plaatste. Maar daardoor hebben er ook meisjes die ik niet rechtstreeks kende contact met me opgenomen. Ik hoop dat ik mijn serie kan blijven voortzetten en uitbreiden, en nog meer vrouwen kan bereiken.Na mijn verkrachting zocht ik naar gespreksgroepen waarbij ik in contact kon komen met mensen die hetzelfde hadden meegemaakt als ik. Maar die bestaan praktisch helemaal niet in Brussel. Dus besloot ik om via dit project zelf op zoek te gaan naar die mensen. Toegegeven: het was emotioneel behoorlijk zwaar, en heeft me veel energie gekost.
Hoeveel vrouwen heb je in totaal gefotografeerd en geïnterviewd?
Dertig. Daar heb ik ongeveer vijf maanden over gedaan.“Veel te veel vrouwen hebben dit meegemaakt, en we moeten ons er niet meer voor schamen.”
Sommige vrouwen trokken na jullie ontmoeting hun getuigenis toch weer in. Was het voor de vrouwen die je vastlegde moeilijk om je te vertrouwen?
Eerlijk gezegd: nee. Alle vrouwen waarmee ik heb gewerkt waren heel gemotiveerd om te praten over wat ze hadden meegemaakt. Er heerste een gevoel van solidariteit. Ik besloot me eerder te focussen op het aantal verhalen dan op de details van één specifiek verhaal, om te benadrukken hoe gangbaar dit soort misbruik is. Veel te veel vrouwen hebben dit meegemaakt, en we moeten ons er niet meer voor schamen.Anna
IK HUILDE DIE DAG OP VENICE BEACH. IK WAS ERHEEN GEGAAN OM MEZELF TE TROOSTEN. DIE DAG WAS IK ZWAKKER DAN NORMAAL, EN HIJ HAD DAT OPGEMERKT. DE MAN DIE MIJ HEEFT MISHANDELD, HEEFT MIJ GEHYPNOTISEERD. IK HERINNER ME DAT IK OVER DE TIJDSPANNE VAN ENKELE UREN VERSCHILLENDE KEREN “NEE” ZEI. DAARNA HEB IK MEZELF LATEN DOEN, BEETJE BIJ BEETJE.Na de getuigenissen zelf, was ook de publicatie een moment waarop deze vrouwen – waaronder jijzelf – moedig moesten zijn. Hoe voelde het om je werk te presenteren?
Dat was moeilijk. Net zoals de gedachte dat dit interview gelezen zal worden me bang maakt. We hebben altijd de indruk dat mensen ons niet zullen geloven. Seksueel misbruik is een van de misdrijven die het moeilijkst wordt erkend, omdat mensen altijd de daden van het slachtoffer in vraag stellen, en niet die van de dader. “Tja, maar ze was dronken”, zeggen ze dan, of “ze was te uitdagend gekleed.”“De meeste mannen die deze verkrachtingen hebben begaan, beseffen het misschien niet eens!”
Je project draagt als titel Culture du viol [Verkrachtingscultuur, red.], een nogal controversiële term…
Ik denk dat het juist heel belangrijk is om deze term te gebruiken, omdat het dit soort verkrachtingen perfect definieert. Ze zitten diep geworteld in onze samenleving, omdat we er nooit over praten. De meeste mannen die deze verkrachtingen hebben begaan, beseffen het misschien niet eens!Tijdens mijn evaluatie vloog één van de juryleden tegen me uit omdat ik volgens hem álle mannen de schuld gaf door de term ‘verkrachtingscultuur’ te gebruiken. Maar voor mij was die keuze juist heel bewust en super belangrijk, omdat die verkrachtingscultuur nu eenmaal bestaat en we erover moeten praten. Ik heb fotoprojecten gezien die op visueel vlak veel extremer waren, maar mensen toch niet zo wisten te verontrusten als het mijne. Ik heb mensen die naar mijn werk keken zien huilen.
Verkrachtingscultuur is ook een erkend sociologisch begrip.
Ja, maar toch verontrust het heel wat mensen. Terwijl deze verkrachtingen door onze maatschappij zelfs niet als misdaden worden erkend. De meeste meisjes die ik sprak hebben geen klacht ingediend, omdat er toch niets zou gebeuren. Een winkeldiefstal wordt nog steeds sneller als misdaad gezien dan dit soort verkrachtingen.Ophelie
IN MINDER DAN EEN KWARTIER WAS HIJ KLAAR EN BEGON HET ALLEMAAL: DE LUGUBERE GEDACHTEN, DE STIGMATISERING WAARMEE JE GECONFRONTEERD WORDT ALS SLACHTOFFER – OF BETER GEZEGD, ALS OVERLEVENDE. HET TRAUMA ZELF IS NIET HET ZWAARSTE, MAAR DE CONSTANTE STRIJD OM ERVOOR TE ZORGEN DAT ZULKE VOORVALLEN SERIEUS WORDEN GENOMEN, EN BEHANDELD WORDEN MET DE NODIGE RESPECT. TOEN DE MENSEN RONDOM MIJ TE HOREN KREGEN WAT ER MET MIJ WAS GEBEURD, VONDEN ZE DAT HET MIJN EIGEN SCHULD WAS, OMDAT IK EXTRAVERT WAS EN COMFORTABEL MET MIJN SEKSUALITEIT. WAT HIJ DEED DUURDE AMPER EEN KWARTIER, MAAR HET ZAL ME MIJN HELE LEVEN BLIJVEN ACHTERVOLGEN.Verkrachtingen door ‘doodnormale’ mannen die de slachtoffers vertrouwden: is dat waar je werk dan vooral om draait?
Ik wil mensen er vooral van bewust maken dat we zulke verkrachtingen niet mogen verzwijgen, maar ze serieus moeten nemen en erover moeten praten, zodat we er uiteindelijk anders mee leren omgaan. Iedereen moeten erkennen dat deze daden verkrachtingen zijn – sommigen betwijfelen dat blijkbaar nog steeds.Voor jou ligt het probleem dus vooral bij hoe mensen kijken naar dit soort verkrachtingen?
Ja. Seksuele voorlichting moet op een geheel andere manier worden gegeven op school, met extra veel aandacht voor het onderwerp ‘toestemming’. In feite heeft het allemaal met elkaar te maken: zolang er seksisme is en vrouwelijke lichamen geseksualiseerd worden, zal er altijd misbruik zijn. Alleen al het feit dat Instagram tepels censureert, is een probleem. Het betekent dat een vrouw haar volledige borsten niet mag laten zien, omdat dat onvermijdelijk seksueel is. Al die aspecten dragen bij aan de verkrachtingscultuur, en daarom moeten we dit probleem op veel verschillende niveaus aanpakken.Voor meer getuigenissen, klik hier >>
TESS MILNE OPEN OVER NARE SEKSUELE ERVARING: ‘WE MOETEN MEER PRATEN OVER SEX’
Presentatrice Tess Milne (31) vertelt in de LINDA.original ‘Erotisch borduren’ waarom het belangrijk is dat we opener leren praten over sex.
Zij durfde er namelijk lange tijd niet over te praten.
TESS MILNE
Met Bho Roosterman praat Tess over de nare seksuele ervaring die zij in haar jeugd had. Op de vraag hoe dat haar seksleven heeft gevormd, antwoordt ze: “Het zet je in een vertraging. Sex, wat eigenlijk iets leuks en gezelligs is, wordt opeens traumatisch en eng.” De presentatrice laat weten dat ze lang heeft geworsteld met misplaatste schuldgevoelens.Lees ook Tess Milne overweldigd door lieve reacties na openheid over verkrachting
IN GESPREK
Milne laat weten dat ze heel lang niet durfde te praten over het seksuele misbruik. “Dat heeft mijn herstel wel in een time-out gezet.” Toen ze eenmaal met iemand erover sprak, voelde ze opluchting. “Omdat je erachter komt dat je niet de enige bent die zoiets meemaakt.” Daarom vindt ze het zo belangrijk dat er meer gepraat wordt over sex, zodat er bij een nare ervaring ook sneller over gepraat wordt.Bron: linda.nl
Ik werd verkracht door mijn vriend maar besefte dat pas veel later
Inmiddels weet ik dat als je íets in iemand steekt die dat niet wil, het onder de noemer ‘verkrachting’ valt.
Opgelet: dit artikel bevat beschrijvingen van seksueel geweld
Ik wist niet dat ik verkracht was tot ik anderhalf jaar later aan mijn moeder vertelde wat er gebeurd was. “Hij heeft je verkracht, dit is verkrachting,” was het enige wat ze kon uitstamelen. Dat het niet in de haak was wist ik natuurlijk maar al te goed – de klappen die ervoor kwamen waren een goede hint, net als de dwang en het kotsen en huilen tijdens de daad.
Maar dat een verkrachting niet alleen gaat over een ongewenste ‘piemel in kut’, was mij onbekend. Dat die piemel van alles kan zijn, en die kut ook een ander gat, was mij onbekend. Inmiddels weet ik dat als je íets in iemand steekt die dat niet wil, het onder de noemer ‘verkrachting’ valt – dus valt de pijpbeurt waar hij mij toe dwong daar ook onder. De anale verkrachting waar hij de volgende ochtend mee dreigde, heb ik gelukkig weten te ontwijken.
Het was niet de eerste keer dat ik seksueel geweld mee maakte. Op mijn zestiende ben ik aangerand door mijn toenmalige beste vriend. Hij stak herhaaldelijk zijn hand in mijn onderbroek, ik zei ‘nee’, hij zette een plaat van Norah Jones op in de hoop dat ik dan wel zou willen, ik bleef angstig ‘nee’ zeggen en hij bleef zijn hand in mijn onderbroek steken.
Dit was duidelijk: hij stak zijn hand in mijn onderbroek + ik wilde niet en zei nee = aanranding.
Het geweld van mijn ex daarentegen was wat minder duidelijk. Het was een stuk agressiever en ik was doodsbang, maar kan iets een verkrachting zijn als je er zelf aan mee doet? Het leek me geen aanranding, maar was het dan misbruik? Dat de man van wie ik dacht dat het de liefde van mijn leven was in staat was mij dit aan te doen, was al erg genoeg. Het label ‘verkrachting’ kon ik er op dat moment niet bij hebben.
Vanaf dat moment was het ‘uit’, maar toch bleven we nog een tijd lang krampachtig bij elkaar komen. Soms zat ik om vijf uur ‘s nachts ineens op de fiets in de hoop dat we het goed konden maken, maar meestal resulteerde dit in scheldpartijen. Soms keken we een film alsof er niks gebeurd was – en zodat we geen ruzie konden maken –, maar dan lag ik in zijn armen en hoorde ik hem toch uit het niets zeggen: “Je bent een hoer.” Ik kan het nu bijna niet geloven, maar ik heb zelfs nog seks met hem gehad. Ik blokkeerde alle beelden in mijn hoofd, maar meestal haalde mijn lichaam mijn gedachten in, met plotselinge huilbuien en paniekreacties als gevolg.
We waren vier jaar samen voor de bom explodeerde. Na drie jaar ging ik vreemd, en een jaar lang hield ik dat voor me. Ik vond het al erg genoeg dat ik het had gedaan en wilde hem geen pijn doen. Ik wist zelf ook niet wat het allemaal betekende, dus voordat ik hem er eventueel mee zou lastig vallen, wilde ik daar eerst achterkomen. Toch ontfutselde hij dat er iets was gebeurd, maar het duurde nog lang voor ik de hele waarheid op tafel durfde te leggen. Dat maakte hem alleen maar wanhopiger. We maakten nachtenlang ruzie en stonden om acht uur ’s ochtends in de rij van de supermarkt om nog meer drank en peuken te halen. Hij scheurde een poster die ik voor hem had gemaakt in duizend stukjes, en nadat ik die weer in elkaar had geplakt, zette hij ‘m in de fik.
Ook de buren konden meegenieten van onze ellende. In één van die nachten kwamen drie verschillende buren naar buiten om te vragen of het zachter mocht, maar het is nooit bij iemand opgekomen om even de politie te bellen. Iets wat ik met terugwerkende kracht erg graag had gewild, en nu dan ook zelf altijd doe als ik hoor dat het ergens niet pluis is.
Hij verzon plannetjes om mij net zo vies en bedrogen te laten voelen als hij zich voelde. Een van die plannen ging als volgt: hij zou een sekswerker bezoeken en vervolgens ‘liefdevolle’ seks met mij hebben. Daarna pas zou hij mij vertellen dat hij zich daarvoor door iemand anders had laten pijpen. Maar het liep een beetje anders: hij liet zich pijpen door een sekswerker, maar toen hij thuis kwam stapte hij af van zijn originele idee. In plaats van liefdevolle seks, begon hij gelijk ruzie met mij te maken. Hij kneep me fijn, zat bovenop me, sloeg me en dirigeerde me van het matrasje in de woonkamer naar zijn bed; iets wat ik al niet wilde. Hij dwong me hem te pijpen. Zijn brute pornofantasieën, waar hij blijkbaar van hield, liet hij op mij los. Al huilend en bijna kotsend, forceerde hij mij om door te blijven gaan.
De volgende ochtend vertelde hij wie de beurt voor mij had gehad. Later liet hij mij in zijn opschrijfboekje lezen dat zijn plan echt was geweest om liefdevolle seks met me te hebben. Zijn plan om ‘mij vies te laten voelen’: geslaagd.
Twee jaar later confronteerde ik hem met wat mijn moeder mij duidelijk had gemaakt. We hadden elkaar toen een half jaar helemaal niet gezien of gesproken, maar toen ik na hard ploeteren mijn masterdiploma behaalde was hij eigenlijk de enige met wie ik dit wilde delen. In mijn dronken staat van zijn won het idee dat ik ooit van hem hield van mijn verstand en alle narigheid die zich tussen ons had afgespeeld. Ik belde hem op om mijn feestelijke nieuws te delen. “Dus je komt je zwemdiploma laten zien. Bel maar terug als je nuchter bent,” zei hij.
We spraken voor wat later af, maar mijn nuchtere-ik was het er eigenlijk al niet meer mee eens. Om hem niet een nieuwe reden te geven om boos op mij te worden, ben ik toch gegaan. “Weet je dat je mij verkracht hebt?” vroeg ik hem. “Ja,” zei hij. “Maar wat maakt het nou uit hoe je het noemt? Het is niet ineens erger geworden, ofzo.”
Er ging een hele hoop narigheid aan vooraf, maar dit was het moment dat bij mij eindelijk het kwartje viel. Doordat hij zo rustig reageerde op mijn vraag of hij zich bewust was van wat er gebeurd was, zag ik ineens met wie ik te maken had: een man die mij met voorbedachte rade verkracht heeft. Een man die vreemdgaan erger vindt dan verkrachting. Ook begreep ik op dat moment dat hij dondersgoed weet wat hij gedaan heeft, maar dat ík de enige was die het niet wilde zien. Nog steeds vind ik het af en toe moeilijk om te zien dat de twee personen die hij naar mijn beleving is – de man van wie ik hield én de man met het vuur in de ogen – eigenlijk maar één iemand is. Hij is die twee mensen samen.
Deze confrontatie was de laatste keer dat ik hem zag, maar dat wil niet zeggen dat hij mij vervolgens met rust liet. Dat wij elkaar weer hadden gezien en dat ik in eerste instantie degene was die contact had gezocht, was voor hem een vrijbrief om mij continu te bestoken met nare woorden en cryptische teksten. Een periode van ruim een half jaar volgde waarin hij aan een medium versie van stalken deed, en ik zweeg. Hij stuurde mij brieven, dronken sms’jes en e-mails. Wanneer ik zijn nummer blokkeerde, belde hij me met een andere telefoon. Ik kreeg brieven waaruit bleek dat hij voor mijn deur had gestaan. Hij stuurde mij dialogen met zichzelf, waarin hij precies beschreef wat hij met mij gedaan had, in de vorm van zelfverzonnen sessies met een zelfverzonnen psycholoog. Ik reageerde nergens meer op. Het was geen stortvloed aan contact, maar ik was altijd bang voor wat er kon komen – dat ik weer moest lezen wat voor kankerhoer ik wel niet was.
Telkens als ik hoopte dat hij mijn zwijgen eindelijk begrepen had, en ik even adem kon halen, kwam er weer iets. Ik heb hier een aantal keer een melding van gemaakt bij de politie, tot ik er niet meer tegen kon en besloot aangifte te doen. Bij de politie werden al mijn politienachtmerries werkelijkheid. Toen ik eindelijk mijn moed bij elkaar had geraapt om naar het bureau te gaan, met een stapeltje brieven onder de arm, werd mij verteld dat ik een keuze moest maken of ik aangifte deed voor de verkrachting of voor het stalken. Die twee vallen onder verschillende afdelingen – ik kon niet alles op een grote hoop gooien.
De verkrachting vond ik erger, dus ik kon m’n brieven weer mee naar huis nemen en een nieuwe afspraak maken. De agent die ik over de brieven sprak was nog wel aardig, alleen kon hij “helemaal niks” met mijn verhaal. De vrouw die ik daarna aan de lijn kreeg van de afdeling zedenmisdrijven, bevestigde precies waarom ik al die jaren niet naar de politie durfde te gaan – ze nam me alles behalve serieus. Sceptisch vroeg ze waarom ik nooit eerder was gekomen, waarom ik nooit eerder aangifte had gedaan en waarom ik zo lang bij hem was gebleven. Ze zei dat ze niet zo veel voor me kon doen en raadde me sterk af om door te gaan met de aangifte, omdat het een vreselijke traumatische ervaring is en ze me nu al kon vertellen dat er niet genoeg bewijs was. De brief waarin hij precies beschrijft wat hij met mij gedaan heeft, zou volgens haar ook niet als bewijs kunnen dienen.
Natuurlijk is het heel goed dat je onschuldig bent tot het tegendeel bewezen is, maar nadat ik de telefoon ophing kreeg ik het gevoel dat ík een leugenaar ben tot het tegendeel bewezen is.
Mijn moeder liet het er niet bij zitten en nam me mee naar een feministische advocaat, een vrouw die veel van dit soort zaken behandelt. In een kwartier vertelde ik mijn verhaal – tijd is geld bij advocaten, dacht ik –, maar ook zij raadde me af om naar de politie te gaan. “Je hebt je verhaal nu in een kwartier verteld, en een verhoor bij de politie duurt uren,” waarschuwde ze me. Volgens haar zou het herbeleven van de verkrachting, waarin ik alle details keer op keer zou moeten herhalen, vreselijk traumatisch zijn. “Het is naar om te zeggen, maar ik heb ergere zaken behandeld die ook op niets uitliepen,” vertelde ze me.
De moed zakte me in de schoenen. “Maar,” zei de advocaat, “ik kan wel een toverbrief sturen.” De ‘toverbrief’ was een brief aan mijn ex, waarin ze schreef dat hij mij met rust moest laten en wel om deze, deze en deze reden, en dat als hij dat niet doet dat er dan een civiele zaak zou komen. Met deze brief leek de zaak die vlak daarvoor nog zo hopeloos leek, ineens niet meer zo hopeloos.
Helaas was de bevrijding uiteindelijk maar van korte duur: een heel jaar lang liet hij niks van zich horen, tot het moment dat de man zonder smartphone ineens WhatsApp had en daarmee een nieuwe ingang had om mij te bereiken. Hij stuurde me een cryptisch gedicht. Het was maar een kort berichtje, maar zodra hij iets van zich laat horen voelt het alsof hij mij uit het niets tackelt. Alsof ik nooit van hem af kom en gedoemd ben om aan hem vast te zitten.
Ik blokkeerde hem direct en krabbelde weer overeind. Weer een jaar later vond hij toch nog een manier om de geblokkeerde wegen te omzeilen, en kort geleden stuurde hij mij een nachtelijke mail. Voor het eerst in 2,5 jaar tijd heb ik daarop gereageerd: een laatste smeekbede om me alsjeblieft met rust te laten. Ik vroeg hem het me te gunnen om deze strijd verder alleen te voeren, zonder dat ik constant in mijn achteruitkijkspiegel hoef te kijken. Wonder boven wonder zei hij dat hij dat zou doen, hopelijk houdt hij zich daaraan.
In het jaar na de toverbrief, waarin hij eindelijk zijn mond hield, kon ik mijn weg richting zelfliefde beginnen. Lange tijd hoorde ik bij alles wat ik deed zijn stem door mijn hoofd galmen: ‘kankerhoer’, of zijn lievelingstekst: ‘wat kan je wel’. Maar op een gegeven moment merkte ik dat het niet zijn stem was die ik hoorde, maar mijn eigen. Ik had hem niet meer nodig om slecht over mezelf te denken.
Aangezien hij niet meer in de buurt was om die dingen tegen mij te zeggen, besefte ik dat ik zelf deze narigheid uit mijn hoofd moest krijgen. De enige manier waarop dat kon gebeuren, was door controle te nemen over mijn eigen gedachten, en dus ook over mijn eigen geluk.
Ik deed alles wat hij verboden had. Verfde mijn haren, neukte er op los. Het plezier van seks liet ik me niet zomaar afnemen. Maar die avontuurtjes gingen ook vaak gepaard met paniekaanvallen wanneer ik een piemel te dicht bij mijn gezicht zag komen of alleen maar kon denken ‘hijwildatikhempijphijwildatikhempijp’.
Ik besloot toch een beetje voorzichtiger met mijn lijf om te gaan. Een fijne therapeut liet me inzien hoe mijn ex mij klein probeerde te houden om zelf groot te lijken. Ik leerde dat niet alleen de nacht van de verkrachting traumatisch was, maar dat ik door van alles en nog wat een ‘complex trauma’ te pakken heb en het dus niet zo gek is dat ik er zo lang pijn van heb.
Soms heb ik het gevoel alsof ik op het randje van de afgrond sta, en zie ik hem als een verslaving waar ik maar niet van afkom, maar ik weet dat ik nooit meer terug zal gaan. Ik leef een creatief bestaan en mijn werk en identiteit zijn lang doordrenkt geweest van deze ellende. Dankzij de therapie weet ik nu dat ik niet bén wat er gebeurd is, en dat voelt als een gigantische bevrijding. Ik voel me eindelijk niet meer ‘de verkrachting’ en kan weer aan nieuwe dingen beginnen. Eindelijk voel ik meer liefde voor mezelf, dan de hoop dat iemand anders me dat gaat geven.
Bron: Vice.com >>
‘Jij zat aan me, maar de school geloofde me niet’
In deze rubriek schrijven lezers een brief aan iemand die een belangrijke rol in hun leven heeft gespeeld, positief of negatief. Dit keer Fleur (30). Ze schrijft een brief aan de docent die haar op het conservatorium aanrandde en verkrachtte.
Ha M.,
17 jaar was ik, toen ik terechtkwam op het conservatorium. Ik was streng christelijk opgevoed, had op een reformatorische basisschool en middelbare school gezeten en daar zat ik, in een wereld die niet verder vandaan kon liggen dan de wereld die ik kende. Een enorme sprong in het diepe. Ik was ontzettend naïef, daar heb jij misbruik van gemaakt.
Jij gaf het vak waar ik slecht in was en wilde me wel bijles geven, zei je. Prima, natuurlijk, graag. Hoe kon ik vermoeden dat je intenties niet zuiver waren? Je was al vanaf het begin best aanrakerig. Een arm om mijn schouder, een hand op mijn been. Het zal wel normaal zijn in deze muziekwereld, dacht ik. Ik zag overal om me heen mensen knuffelen, kennelijk ging dat hier zo. Ik zocht er niets achter.
‘Hoe vaker ik bij je thuis kwam, hoe verder je ging’
Op een dag kon je geen lokaal regelen voor de bijles en stelde je voor om het dan maar bij jou thuis te doen. Ik ben er met open ogen ingelopen. Vanaf het moment dat je niet meer het risico liep dat iemand het zag, liep het uit de hand. Met je vlotte babbel praatte je zo op me in dat ik in eerste instantie het gevoel had dat het er allemaal bij hoorde. Mijn gevoel schreeuwde dat dat helemaal niet zo was, dat je moest oprotten, maar je chanteerde me. ‘Als je niet meewerkt, dan geef ik je een onvoldoende.’ Je kwam met je vingers op plaatsen waar je nooit had mogen komen. Hoe haal je het in je botte harses om dat te doen met een meisje van 17?
Hoe vaker ik bij je thuis kwam, hoe verder je ging. Met lood in mijn schoenen ging ik naar je toe. Je was niet zozeer fysiek beangstigend, maar vooral heel manipulatief. Ik had het gevoel dat ik geen keus had. Later werd het: ‘Je houdt je bek, anders zorg ik dat je niet verder kunt studeren.’ Maar ik hield mijn bek niet. Na drie keer was het genoeg. Ik vertelde het tegen de coördinator van de opleiding. Jij werd op het matje geroepen, ontkende alles en de school geloofde jou.
‘Een paar maanden geleden had je het gore lef om me een bericht te sturen via Facebook’
Uiteindelijk heb ik mijn propedeuse niet gehaald en heb ik door jou moeten stoppen met mijn studie. Je maakte me wijs dat muziek niets voor mij was en dat ik niet geschikt was voor de opleiding, maar op een andere locatie heb ik het conservatorium toch kunnen afmaken. Dat voelde als een soort wraak naar jou.
Ik wil dat je je goed realiseert wat je nou eigenlijk hebt aangericht. Je zult het niet beseffen, maar je hebt 13 jaar lang macht uitgeoefend op mijn leven. Ik was bang voor mannen, durfde ‘s avonds niet alleen over straat om de hond uit te laten. Nu is dat klaar. Ik heb met hulp met de situatie en het verleden leren omgaan en kan en wil het nu achter me laten.
Een paar maanden geleden had je het gore lef om me een bericht te sturen via Facebook. Daar heb ik uiteraard niet op gereageerd, maar via deze brief wil ik toch even mijn hart luchten. Als je dit leest – en dat hoop ik heel hard – dan weet je dondersgoed dat het over jou gaat. Je blijft met je poten van de rest van mijn leven af, M.
Je geeft nog steeds les aan het conservatorium. Het liefst zou ik met terugwerkende kracht naar het bestuur van de school gaan, nu ik veel sterker in mijn schoenen sta. Zeker weten doe ik het niet, maar ik vermoed dat ik niet de enige was. Ik hoop dat je een keer door de mand valt.
Fleur
Bron: rtlnieuws.nl
Hoe het is om aangerand te worden als je alleen op reis bent
“Ik ben naar een ander hostel gegaan en heb me daar een paar dagen verstopt. Aangifte heb ik niet gedaan – in Panama wil je niet in aanraking komen met de politie.”
Let op: dit artikel bevat beschrijvingen van seksueel geweld. Onderaan vind je meer informatie over wat je kan doen als jou dit is overkomen.
Seksueel geweld en intimidatie kan je overal overkomen, ook op reis. Hoe vaak Nederlandse backpackers, soloreizigers of vakantiegangers hiermee te maken krijgen, is niet bekend – bij het ministerie van Buitenlandse Zaken zijn er geen cijfers bekend.
In Engeland werden in de afgelopen vier jaar duizend slachtoffers van seksueel geweld op reis gemeld. Maar of dit getal in de buurt komt van de daadwerkelijke incidenten, is lastig te zeggen; van aanranding of seksueel geweld doen veel mensen helemaal geen aangifte, en het is best voor te stellen dat dit nog lastiger is als je (alleen) op reis bent in een land dat je niet goed kent.
Zelf werd ik aangerand in een hostel in Colombia: het was vroeg in de morgen toen ik naar de wc moest en ik onderweg een paar backpackers passeerde die aan het feesten waren en duidelijk nog niet hadden geslapen. Net voor ik het toiletgebouw binnen wilde stappen, stond er een jongen voor mijn neus die me de weg versperde. Ik zei gelijk “fuck off”, maar hij pakte me beet en duwde me een douchecabine in. Hij begon me te betasten, drukte zijn mond op de mijne en zijn handen waren overal, ook op mijn borsten en op mijn vagina. Ik verzamelde al mijn kracht en zei: “I said fuck off!”, gaf hem een zet naar buiten en smeet de deur snel dicht. Ik hoor mezelf nog denken: ben ik nou zojuist aangerand?
Toen ik mijn verhaal aan anderen vertelden, bleek ik niet de enige. Tijdens het backpacken en daarna hoorde ik meerdere verhalen van vrouwelijke medereizigers over seksuele intimidatie, geweld en stalking. De meesten deden daarna net als ik geen aangifte, en de redenen hiervoor varieerden: een taalbarrière, het corrupte imago van de lokale overheid of schaamte.
Hieronder lees je de verhalen van vier vrouwen die ik hierover sprak. Ze deelden hun ervaringen niet eerder met hun omgeving, en wilden om privacyredenen niet met hun eigen naam in het artikel.
Elise* (27) Groningen
Toen ik aankwam in de hoofdstad van Panama was ik al een jaar alleen op wereldreis. Ik had een bed geboekt in een gemengde slaapzaal. Midden in de nacht werd ik wakker van een man die blijkbaar mijn ondergoed opzij had geschoven en met zijn tong in mijn kruis zat. Het was zó ranzig. Ik ben compleet overstuur de badkamer in gerend. De receptionist van het hostel vroeg wat er was. Mijn Spaans is niet goed, dus alles moest met Google Translate. De dader had blijkbaar tegen de receptionist gezegd dat ik “het zelf wilde” – ik schrok daar enorm van en voelde veel woede. Ik wilde zo snel mogelijk weg.Ik ben naar een ander hostel gegaan en heb me daar een paar dagen verstopt. Ik heb nooit aangifte gedaan. Panama is niet bepaald een land waar ik in aanraking wil komen met de politie. En daarbij: wat begin ik tegen een aanrander die zich er waarschijnlijk in het Spaans vloeiend uit lult? Ik heb het zelfs nooit aan m’n ouders verteld; ze zouden alleen maar ongerust worden. Mijn moeder had denk ik direct een vliegticket naar huis voor me geboekt.
Ik heb het mezelf in de tijd daarna kwalijk genomen dat ik bevroor toen het me overkwam – ik had verwacht dat ik iemand totaal naar de grond zou slaan. Ik heb met mezelf afgesproken dat dit me nooit meer overkomt.
Gaby* (25) Enschede
Ik verbleef in een gemengde kamer in een hostel in Australië, waar de bewuste jongen uit India ook sliep. Op een ochtend was ik met mijn schoenen bezig toen hij ineens bij me op bed kwam zitten. Hij pakte zomaar mijn hand, en ik heb meteen gezegd dat ik daar geen behoefte aan had. De dagen erna achtervolgde hij me overal naartoe. Als ik naar het strand ging, kwam hij bij me zitten; als ik de wc uitstapte, stond hij plotseling voor me, en zelfs toen ik na twee dagen naar een andere stad ging, was hij daar ook ineens – zonder dat ik had gezegd dat ik daarheen ging.Hij hield niet op, het was heel frustrerend en intimiderend. Hij vond het normaal wat-ie deed, hij vond West-Europese vrouwen het aantrekkelijkst, vertelde hij me. Na een week heb ik gedreigd dat ik de politie erbij zou halen. Uiteindelijk heeft de hosteleigenaar hem uit het hostel gezet. Daarna heb ik hem niet meer gezien, maar ik was als de dood dat hij me zou volgen naar Nieuw-Zeeland.
Helen* (28) Diemen
In 2016 logeerde ik in een hostel in Chicago. Ik lag te slapen op het onderste bed van een stapelbed. Boven mij sliep een jongen die ik niet kende en nog nooit gesproken had. Het was ochtend en de rest van de kamergenoten waren allemaal al weg. Opeens klom de jongen naar beneden en kwam hij bij me op bed zitten. Hij legde zijn hand op mijn been en maakte me zo wakker. Ik zei dat hij weg moest gaan, maar dat deed hij niet – hij begon over mijn been te wrijven. Ik lag toen nog onder de dekens, maar wilde uit bed stappen om weg te kunnen gaan. Maar het bed stond in een hoek, en de jongen zat zo dat ik er niet uit kon. Hij bleef maar doorgaan met mij betasten en ik verstijfde helemaal. Ik wist niet wat ik moest doen.Ik weet niet meer precies hoe het toen ging, maar plotseling werd ik gered door een kamergenoot die weer binnenkwam. Ik vond het zo intimiderend, en toch heb ik het nooit verteld aan het hostel of zo. Ik twijfelde of ik moest vragen om een andere kamer, maar ik wilde er geen gedoe van maken.
Nabi* (22) Eindhoven
Ik was alleen op reis en wandelde in de Colombiaanse stad Santa Marta naar een supermarkt. Toen ik een hoek omging, werd ik plotseling door een man bij mijn arm gegrepen. Hij duwde me met zijn onderarm op mijn hals tegen de muur. Ik hoorde en voelde zijn adem in mijn nek en hij drukte zo hard tegen mijn keel dat ik het benauwd kreeg. Hij probeerde mijn broek naar beneden te trekken, maar gelukkig had ik een jumpsuit aan.Ik schrok zo erg en het duurde even voordat ik me realiseerde dat ik de man die me aanviel moest slaan. Gelukkig heb ik jarenlang aan vechtsport gedaan. Ik heb zijn arm omgedraaid en hem een elleboog en het hardste knietje ooit gegeven. Het geluid wat hij toen maakte zal ik nooit vergeten. Vervolgens rende ik zo snel als ik kon naar mijn hostel.
Ik heb geen aangifte gedaan – dat heeft daar toch geen zin omdat de politie enorm corrupt is. Ik was bang dat ik zelf zou worden opgepakt, want als je geen sterk bewijs hebt, kunnen ze je aanklagen voor smaad. Ook mijn ouders heb ik nooit iets verteld. Die waren er al op tegen dat ik alleen op reis zou gaan, want ze vonden me te jong; ik was toen 20. Als ze mijn verhaal horen, ben ik bang dat ik helemaal niet meer alleen weg mag.
Die man dacht dat hij wel even een klein, blond, Nederlands meisje kon aanranden. Ik denk er nog regelmatig aan terug: als ik hem eerder had kunnen stoppen, had ik dan andere herinneringen gehad aan deze stad?
*De echte namen van de vrouwen zijn bekend bij de redactie
Slachtoffers van seksueel geweld in het buitenland kunnen een beroep doen op consulaire bijstand van het ministerie van Buitenlandse Zaken, laat een woordvoerder weten. Er is een noodnummer dat 24/7 bereikbaar is: +31 247 247 247 . “Aangifte kunnen wij niet voor je doen, maar we kunnen wel adviseren over hoe het werkt in dat land, en vaak hebben we een lijst met namen van lokale advocaten. Buitenlandse Zaken kan erop toezien of het incident wordt opgepakt door de lokale autoriteiten.”
Iva Bicanic van Centrum Seksueel Geweld vertelt dat het belangrijk is om melding te maken van wat je is overkomen, ook al zit je in het buitenland. “Het liefst binnen zeven dagen nadat het is gebeurd. Dan is het misdrijf nog het verst en kunnen niet alleen sporen, maar ook de ziel worden veiliggesteld. Na zo’n gebeurtenis kan je eerst verdwaasd zijn, maar al snel kunnen er negatieve gedachten door je hoofd kruipen. En dan zit je daar in je eentje aan de andere kant van de wereld met de stress. Door vroeg te kijken wat we voor je kunnen doen, proberen we later leed te voorkomen. Zet ons telefoonnummer voor de zekerheid in je telefoon: 0800-0188.”
Bron: Vice.com >>
Hoe zit het eigenlijk met seksueel geweld op Nederlandse festivals?
Augustus 2017
“Het is bewezen dat drank ervoor zorgt dat grenzen minder goed aangegeven worden én minder goed gevoeld worden door de ander; dit bedoel ik niet als victim blaming, want seksueel geweld mag gewoon niet.”We horen weinig over seksueel geweld op Nederlandse festivals, maar dit betekent niet dat het niet voorkomt. Broadly sprak met beveiligers, beleidsmakers, slachtoffers en festivaldirecteurenover hun ervaringen en kijk op de zaak.
Op een festivalterrein wordt behalve muziek ook een hele hoop drugs en alcohol geconsumeerd, en verdovende middelen verhogen het risico op geweld – daar zijn onderzoekers het al jaren over eens. Het Trimbos Instituut stelde vast dat 32 tot 50 procent van de geweldsdelicten in Nederland alcohol-gerelateerd is, en seksueel geweld hoort daar ook bij. Maar hoe het precies zit met seksueel geweld op Nederlandse festivals, daar is nooit specifiek onderzoek naar gedaan en cijfers zijn er dus niet.
Seksueel geweld op internationale festivals
Toch verschijnen er steeds meer internationale berichten in de media over dit onderwerp: deze zomer werden op het grootste festival van Zweden, Bråvalla, 4 mensen verkracht en er werden 23 meldingen gedaan van seksuele agressie. De organisatie besloot daarom het festival in 2018 niet door te laten gaan. De Zweedse comédienne Emma Knyckare had een ander idee: een festival waar alleen niet-mannen mogen komen, “totdat ALLE mannen zich weten te gedragen.” Ze kreeg direct veel bijval, en op Instagram zei ze een paar dagen later dat het man-vrije rockfestival er inderdaad gaat komen, in 2018.Ook op Glastonbury in Groot-Brittannië waren er net als bij voorgaande edities dit jaar meldingen van seksueel geweld, en de Belgische festivals Dour en Pukkelpop riepen naar aanleiding van het geweld in Zweden op om “extra waakzaam te zijn”. In een interview met De Standaard zei David Salomonowicz van de communicatieafdeling van Dour: “We nemen al jarenlang maatregelen om de veiligheid van de festivalgangers te garanderen. Die gaan we nu verder aanscherpen.”
Als ik hem spreek aan de telefoon vertelt hij dat er op het terrein, waar 200.000 bezoekers komen, speciale preventieteams rondlopen die zich richten op slachtoffers van drugs én seksuele intimidatie. “Maar het is onmogelijk om ieder individu in de gaten te houden, dus we adviseren onze bezoekers om vooral je eigen vrienden goed in de gaten te houden – je maten bieden de beste veiligheid.” Op de takecare-pagina van de site staat inderdaad welke verschillende partijen er zijn voor jouw veiligheid, maar ‘seksueel geweld’ wordt niet expliciet genoemd als probleem – wel waar je moet zijn als je een soa hebt of als je een condoom nodig hebt, “in het geval van leuke kennismaking”.
Salomonowicz vertelt dat er behalve preventieteams ook psychologische hulp en mensen van het Rode Kruis aanwezig zijn, maar officieel heeft Dour nog nooit klachten binnengekregen over aanrandingen of verkrachtingen. Maar, zegt hij in het interview met De Standaard: “Als het in Zweden gebeurt, dan is het een beetje naïef om te denken dat het hier niet zou gebeuren.”
In Nederland wordt er beleidsmatig weinig gedaan aan seksueel geweld op festivals, blijkt uit de gesprekken die we hebben gevoerd met festivaldirecteuren, en uit de huisregels die op veel festivalwebsites staan: daar wordt seksueel geweld in de meeste gevallen niet expliciet benoemd, of er wordt in algemene zin gesproken van ‘respectvol omgaan met elkaar’.
Berichten over aanrandingen en verkrachtingen op Nederlandse festivals zijn bijna niet te vinden, maar in juni van dit jaar verscheen er wel een nieuwsbericht over vrouwen die waren betast op Parkpop, en die hiervan melding hadden gemaakt bij de politie. Woordvoerder Yvette Verboon van de Politie Den Haag vertelt me hoe het met deze zaak is afgelopen, namelijk dat het bij die meldingen is gebleven: “Er is verder geen aangifte uit voortgekomen.”
Wat weten we wel?
Over seksueel geweld in Nederland in het algemeen is wel wat meer bekend, onder meer door uitgebreid en jaarlijks onderzoek van Rutgers, het Kenniscentrum op gebied van seksualiteit. Bijvoorbeeld dat seksueel grensoverschrijdend gedrag onder jongeren iets is afgenomen in 2017, ten opzichte van 2012: voor mensen tot 25 jaar geldt dat 14 procent van de meisjes en 3 procent van de jongens ooit seksuele handelingen heeft moeten verrichten of seks heeft gehad tegen haar of zijn zin in. Een kwart van de meisjes, en bijna 40 procent van de jongens praat hier niet over, en als ze dat wel doen, is dat eerder met vrienden dan met de politie bijvoorbeeld.Dat je er niets over hoort, betekent dus zeker niet dat het niet gebeurt. Zo spraken we met twee meisjes die werden aangerand op Nederlandse festivals, en uit interviews met beveiligers blijkt dat zij meerdere ervaringen hebben met (vooral) meisjes die werden aangerand of verkracht tijdens verschillende festivals.
Uit eerder onderzoek van Rutgers naar volwassenen tussen de 25 en 70, blijkt dat 13 procent van de mannen en 42 procent van de vrouwen ooit te maken heeft gehad met seksueel geweld. In 12 tot 15 procent van de gevallen gaat dit over verkrachting, dus waarbij het lichaam wordt binnengedrongen, en 90 procent hiervan gebeurt door een bekende. Het CBS toonde daarnaast aan dat aangiftes van verkrachting in de laatste tien jaar met de helft zijn afgenomen, terwijl het aantal slachtoffers hetzelfde was gebleven.
Hoe dit komt dat er steeds minder aangiftes worden gedaan is niet duidelijk, maar het zou wel een verklaring kunnen zijn voor het feit dat festivalorganisaties geen meldingen binnenkrijgen van seksueel grensoverschrijdend gedrag, terwijl uit ervaringsverhalen van zowel beveiligers als slachtoffers blijkt dat het wel gebeurt.
Rutgers heeft recent wel een steekproef gedaan waarin aan de 1001 online ondervraagden werd gevraagd naar ervaringen met seksueel geweld in het uitgaansleven: daaruit is gebleken dat 42 procent van de vrouwen tussen de 18 en 30 jaar seksueel intimiderend gedrag heeft meegemaakt in een kroeg of club, zoals vastgepakt worden of gezoend worden.
Over seksueel geweld in het (nachtelijk) uitgaansleven verschijnen wat meer nieuwsberichten: eerder deze maand werd duidelijk dat de Rotterdamse club Vie 3 maanden dicht moet, omdat er in het afgelopen jaar 11 vrouwen zouden zijn gedrogeerd, aangerand of verkracht. En eerder deze maand werd er een artikel over seksuele intimidatie in het uitgaansleven gepubliceerd door DJ Broadcast, waaruit blijkt dat ook op de sites van de meeste Nederlandse clubs geen huisregels te vinden zijn over wat je moet doen als je slachtoffer wordt van seksueel geweld, of wat het beleid is dat een club of bar daarover voert.
Maar wat zegt dit over seksueel geweld op festivals in Nederland?
Wat we zeker weten, is dat een festival een plek is waar er verschrikkelijk veel bierfusten worden opgezopen en er een heleboel lege pillenzakjes worden gevonden. Jellinek geeft antwoord op de vraag ‘hoeveel Nederlanders drinken’, en op party’s, festivals of clubs heeft ruim 98 procent van de ondervraagden alcohol gedronken. Wat xtc betreft gaat het om 55 procent van mensen die ooit een pil heeft gebruikt op een festival of feest. Dit is voor de meeste mensen geen probleem, en zelfs een belangrijke reden om een festival te bezoeken. Het leven vieren met chemische middelen of alcohol, pakt voor veel mensen prima uit.Maar dat grenzen hierdoor vervagen, kan wel een gevaar opleveren: “Uit een Deens onderzoek onder 2500 jonge vrouwen die zich meldden bij een rape center, bleek dat er in 60% van de gevallen alcohol in het spel was,” vertelt Iva Bicanic van Centrum Seksueel Geweld door de telefoon. “Het is wel bewezen dat drank ervoor zorgt dat grenzen minder goed aangegeven worden én minder goed gevoeld worden door de ander; dit bedoel ik niet als victim blaming, want seksueel geweld mag gewoon niet.”
Bicanic is psycholoog in het UMC Utrecht en richtte Centrum Seksueel Geweldop, een rape center waarvan er inmiddels 15 zijn in Nederland. “Het zijn plekken waar vrouwen direct na een verkrachting naartoe kunnen en waar politie, verpleegkundigen, psychologen en hulpverleners allemaal samenwerken.”
Bicanic kan niet zeggen of er in het festivalseizoen meer of specifieke slachtoffers van seksueel geweld op festivals binnenkomen. Maar dat er statistisch weinig bekend is over seksueel geweld op festivals, betekent volgens haar niet dat het daar niet of minder voorkomt. “Er komen bij ons in de rape centers twee gevallen per week binnen waarvan het incident korter dan zeven dagen geleden is – dat is relatief weinig, maar de rest gaat eerst naar huis om te douchen, of die krijgen we helemaal niet te zien. Je hebt acknowledged en unacknowledged seksueel geweld.”
Met unacknowledged doelt de psycholoog op aanrandingen en verkrachtingen die door de slachtoffers niet direct als zodanig erkend worden, omdat het niet gebeurt doordat een onbekende je van je fiets trekt en in de bosjes sleurt, maar bijvoorbeeld door iemand met wie je al de hele avond hebt staan zoenen en flirten, en die in een benevelde sfeer van drank of drugs verdergaat dat je eigenlijk wilde, of op een andere manier over je grenzen heen gaat.
Wat zouden festivals wel kunnen doen?
Als laatste spreek ik met Barbara van Dam, van het bedrijf Event Safety Institute, dat festivals adviseert en helpt om ze veiliger te maken. Ze is daar werkzaam als adviseur evenementenveiligheid, en tijdens mijn research stuitte ik op een blog van haar, die ze eind juli publiceerde, met de titel Veiligheid van vrouwen op evenementen. Daarin kaart ze het probleem aan van seksueel geweld tegen vrouwen op festivals, ook naar aanleiding van de berichten uit Zweden en van Parkpop in Nederland. “De organisatie van een festival start met een risicoanalyse als basis voor een veiligheidsplan, en ik vind het vreemd dat seksueel geweld bij die voorbereidingen nergens wordt genoemd. Alles wordt doorgerekend: een warm-weerscenario en of er wel genoeg wc’s zijn, maar er wordt niet uitgezocht hoe we ervoor zorgen dat meisjes en vrouwen veilig naar een festival kunnen blijven gaan?”Als ik haar vraag hoe ze denkt dat dat komt, zegt ze: “Omdat het niet wordt erkend als probleem – festivalorganisaties worden vanuit de gemeente niet verplicht om hierover na te denken. Ik zou dat wel graag willen. Op het moment dat het nog niet geëscaleerd is, moeten we ervoor zorgen dat het ook niet gebeurt. We moeten het gewoon voor zijn, want elk slachtoffer is er één teveel.”
Van Dam heeft al nagedacht wat festivals zouden kunnen doen om wel een agendapunt te maken van seksueel geweld, en zo speciaal beleid te voeren dat zowel preventief als na afloop kan helpen voor slachtoffers: “Het begint bij de veiligheidsplannen die festivals van tevoren moeten maken; daarin zou de veiligheid van vrouwen ook meegenomen moeten worden. En daar weer een onderdeel van is het informeren van de beveiligers, dat ze bewust omgaan met dit soort incidenten en weten welke stappen ze daarna kunnen ondernemen. En bij het inrichten van het festivalterrein, inclusief de route naar en van de camping, moet gekeken worden naar (persoonlijke) veiligheid en sociale controle.”
De plannen die vooraf gemaakt worden voor de veiligheid van vrouwen, zouden volgens haar ook gecommuniceerd moeten worden richting de bezoekers: “Het is essentieel dat slachtoffers weten dat ze op een vertrouwelijke en veilige manier kunnen worden opgevangen door beveiligers, politie en de organisatie.” En als je als omstander getuige bent van intimidatie, een aanranding of verkrachting, maar zelf niet durft te handelen, raadt ze aan om een foto te maken of een beveiliger om hulp te vragen.
Als afsluiter heeft Van Dam nog één heldere oplossing: “Kom gewoon niet aan vrouwen.”
Het omdraaien van de oplossing, en het probleem dus niet neerleggen bij festivals en de slachtoffers maar bij de daders, is een mooi maar voorlopig nog utopisch idee. Maar na alle gesprekken en research wordt wel duidelijk dat we te maken hebben met een vicieuze cirkel als het om dit onderwerp gaat: festivals krijgen geen officiële meldingen van aanrandingen en verkrachtingen binnen van slachtoffers, en denken daarom dat het niet gebeurt op hun festivalterrein. Daarom lijken ze het onnodig te vinden om hier speciaal beleid voor te maken, en daardoor weten omstanders, beveiligers en medewerkers vaak niet precies wat ze met dit soort situaties aanmoeten. Bovendien is het voor de slachtoffers zelf onduidelijk waar ze naartoe kunnen, behalve naar beveiligers of de EHBO, die voor het moment misschien een oplossing kunnen bieden, maar niet structureel en niet inhakend op de juridische of psychologische gevolgen van seksueel geweld. Bovendien blijkt uit cijfers over seksueel geweld in het algemeen dat slachtoffers überhaupt maar nauwelijks aangifte doen van aanranding of verkrachting – terwijl het overal voorkomt, en in behoorlijke cijfers.
Ook voor Bicanic van Centrum Seksueel Geweld is het zo snel mogelijk melden van seksueel geweld een van de belangrijkste dingen die je als slachtoffer kan doen, zei ze afgelopen juni nog in Trouw, nadat ze een belangrijke prijs kreeg voor haar werk van de afgelopen twintig jaar: “Verstop het niet, maar meld het als je verkracht bent.”
De grenzeloosheid van een goed festival is natuurlijk een van de beste redenen om er naartoe te gaan – maar daar mogen mensen geen misbruik van maken door over de grenzen van een ander heen te gaan.
Ben je slachtoffer geworden van seksueel geweld, op een festival of elders? Het telefoonnummer van Centrum Seksueel Geweld is 0800-0188, en dit nummer is 24 uur per dag bereikbaar en gratis.
Bron: Vice.com >>
Yvonne werd seksueel misbruikt: Hij zei dat het ons geheimpje was
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/f0c6d1dc-62d2-11ea-9d4d-02c309bc01c1.jpg)
Yvonne van Galen (42) werd op jonge leeftijd drie jaar lang seksueel misbruikt. Wie haar dit leed heeft aangedaan, houdt ze voor zich. Vandaag deelt zij haar verhaal en hoe ze er weer bovenop is gekomen.
,,Het begon geleidelijk aan. We speelden spelletjes op zijn spelcomputer en op een gegeven moment wilde hij dat ik ging voorspellen of we een bepaald level zouden bereiken. Als ik het goed had, vond hij dat we dat moesten vieren. Dat hield in dat ik een opdracht moest uitvoeren of ondergaan. De opdrachten waren allemaal seksueel getint, denk aan tepels aanraken, elkaar in het kruis betasten, orale bevrediging, etc. Ik denk dat het gemiddeld twee keer per maand plaatsvond. Ik zat in de bovenbouw van de basisschool toen het begon. Hij zei dat het ons geheimpje was.’’
Onderdrukken
,,De eerste opdracht die ik kreeg, vond ik op zich nog spannend: het was nieuw voor mij, maar daarna voelde ik me eigenlijk heel onbehaaglijk. Ik heb mezelf diverse keren verzet door hem een knietje te geven of te bijten, maar dan drukte hij mij tegen de muur of tegen de grond. Ik moest dan beloven dat ik weer rustig zou doen. Om het goed te maken, moest ik dan een extra opdracht uitvoeren.’’,,Ik onderdrukte mijn emoties. Als ik pijn had of voelde dat ik moest huilen, beet ik op mijn tanden en probeerde ik het maar te ondergaan. Ik dacht dat het anders alleen maar langdradiger zou worden en ik wilde er snel vanaf zijn. Dat het niet goed voelde en niet klopte, wist ik natuurlijk wel, maar ik kon er niks mee op dat moment. Ik heb het mezelf heel lang kwalijk genomen dat ik niet anders heb gehandeld door het bijvoorbeeld aan iemand te vertellen. Het heeft heel lang geduurd voordat ik mezelf daarvoor heb kunnen vergeven.’’
,,Toen ik naar de middelbare school ging, ben ik gevlucht in drugs. Het begon met softdrugs, maar al snel zat ik aan de harddrugs, zoals speed en cocaïne. Toen ik het uitgaansleven begon te ontdekken, combineerde ik drugs met alcohol en propte ik XTC-pillen naar binnen alsof het snoepjes waren. Op een gegeven moment begon ik ook thuis te gebruiken. Ik was boos op het leven en voelde me machteloos. Als ik drugs gebruikte, raakte ik in een andere state of mind en hoefde ik niet zoveel met mijn emoties bezig te zijn. Ik werd depressief en had zelfmoordgedachten. Ik dacht altijd: ‘Als ik maar genoeg chemische troep tot me neem, dan blijf ik er vanzelf wel een keertje in.’’
,,Toen ik 17 jaar was, ben ik van school gestuurd vanwege mijn gedrag. Mijn ouders vroegen zich af waarom ik zo onhandelbaar was. Ik moest ineens antwoorden geven, dus toen heb ik eruit gegooid dat ik misbruikt was. Ik heb het daardoor ook niet als opluchting ervaren. Ze waren in shock, omdat ze helemaal niks in de gaten hebben gehad. Ze probeerden met mij te praten en wilde hulp inschakelen, maar dat wilde ik niet. Ik had al zo’n muur om mij heen gebouwd. Ik ging gewoon door met waar ik mee bezig was.’’
Dieptepunt
,,Toen ik 24 was, heb ik na een feestje onder invloed van drank en drugs een wildvreemde man mee naar huis genomen. Die avond ben ik mijn autosleutel en huissleutels kwijtgeraakt. Ik heb toen mijn keukenraam ingeslagen om binnen te komen. De volgende dag had ik geen idee meer wat er die avond was gebeurd. Al de sporen in huis maakten wel het een en ander duidelijk. Ik ben toen in paniek een hiv-test gaan doen en heb mijn sloten laten veranderen. Gelukkig was de test negatief. De situatie hakte erin en toen besefte ik dat het tijd was om af te kicken van drugs.’’,,Ik heb therapie gehad en daar ben ik onder begeleiding gaan praten over alles. Toen ik eenmaal clean was, kon ik het leven positiever inzien. Hetgeen dat mij het meest heeft geholpen in het proces is de ommekeer in mijzelf: het besef dat het zo niet verder kon, dat er iets moest gebeuren, dat ik het niet alleen kon en moest gaan praten. Mijn zelfbeeld was ontzettend laag en ik heb hard moeten werken om dat weer op peil te krijgen. Het is een heel proces geweest dat jaren heeft geduurd en daar heb ik echt voor in de spiegel moeten kijken.’’
,,Ik ben vorig jaar begonnen mijn verhaal op te schrijven voor mijn eigen verwerkingsproces. In dat schrijfproces zijn er ook weer een aantal dingen gaan spelen, zoals herinneringen en blokkades op seksueel gebied. Toen het op papier stond, voelde ik voor het eerst in mijn leven opluchting: geheimen vreten je immers toch op vanbinnen. Ik heb het manuscript als eerst aan mijn man laten lezen. Hij reageerde positief.’’
,,Alles wat ik heb meegemaakt, heeft mij sterker gemaakt. De ervaringen die ik heb opgedaan, hebben mij geleid naar het punt waar ik nu ben. Het leven is te kort om blijven hangen in een negatief verleden. Het misbruik beperkt mij niet meer. Ik ben een sterke vrouw en sta midden in het leven. Ik ben bezig met mijn dromen te verwezenlijken. Ik heb geleerd dat ik de enige ben die mij gelukkig kan maken.”
Bron: telegraaf.nl
OPINIE SEKSUALITEIT ONLINE
Bij seksuele voorlichting hoort ook de telefoonDe onlinewereld speelt onder jongeren een grote rol in de beleving van seksualiteit. Hoogste tijd om aandacht te besteden aan de geneugten én risico’s, stellen Tineke Hendrikse en Krista Schram.
Sinds januari is wraakporno strafbaar gesteld in het Wetboek van Strafrecht. De wetgever beoogt hiermee de bescherming van de persoonlijke levenssfeer een nieuwe dimensie te geven: ook online moet men worden beschermd tegen seksueel misbruik. Het is een positieve ontwikkeling dat de wetgever op deze manier het schenden van privacy strafbaar stelt en daarmee opkomt voor de rechten van de slachtoffers van wraakporno.
Tegelijkertijd moet deze strafbaarstelling ook gepaard gaan met andere interventies. Het wordt hoog tijd dat wij ons gaan realiseren dat de online- en offlinewereld, ook op seksueel gebied, niet langer gescheiden zijn, maar onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden.
Een typisch voorbeeld van het online-beleven van seksualiteit is (vrijwillige) sexting, dat wil zeggen het vertrouwelijk delen van naaktfoto’s of -filmpjes met een geliefde. Onder jongeren is dit inmiddels een geaccepteerde manier om een seksuele relatie vorm te geven, zo blijkt uit ons onderzoek vanuit Hogeschool Inholland onder hbo-studenten in de Randstad.
Slachtoffer van exposen
Deze ogenschijnlijk veilige vorm van seksueel contact kan achteraf tóch niet zo veilig blijken als degene naar wie jij foto’s of filmpjes hebt gestuurd deze zonder jouw toestemming naar derden doorstuurt. Dan ben je plotseling slachtoffer van ‘exposen’, zoals het onder jongeren en in de media wordt genoemd.Uit verschillende onderzoeken blijkt dat exposen iemand levenslang kan beschadigen. Jongeren kunnen psychische klachten ontwikkelen of een negatief zelfbeeld vormen. Bovendien kan het voor jonge vrouwen van Marokkaanse, Turkse en Hindoestaanse afkomst leiden tot blijvende uitsluiting, waardoor de banden met de eigen familie worden verbroken en de kans op een huwelijkspartner binnen de gemeenschap is verkeken.
Deze invloed blijkt tevens uit ons onderzoek waarvoor wij met 82 studenten spraken en 24 hbo-professionals en experts interviewden.
Onderbelicht
Helaas is het besef dat men ook online onveilige seks kan hebben nog een onderbelicht onderwerp bij zowel jongeren als volwassenen. Dit is zorgelijk, zeker omdat onlineseks een steeds groter onderdeel wordt van iemands seksuele leven. Daardoor wordt ook de kans op slachtofferschap van onveilige seks online groter. Een goed begin om meer bewustwording van de risico’s te creëren, is door het onderdeel te maken van seksuele voorlichting op scholen.Seksvoorlichter Kim Holland voorziet inmiddels in die behoefte, want zij besteedt er aandacht aan in haar programma ‘Kim licht voor’, waarin ook de geneugten en de risico’s van sexting aan bod komen. Haar initiatief verdient in onze ogen meer navolging. Want, in de woorden van een van de studenten:
‘Waar je eerder uitleg kreeg over tampons, maandverband en condooms, zou nu ook een telefoon in het rijtje moeten liggen. De telefoon is nu namelijk ook belangrijk in seksualiteit.’
Tineke Hendrikse en Krista Schram, docent-onderzoeker en associate lector publiek vertrouwen in veiligheid Hogeschool Inholland
Bron: de Volkskrant >>
NATHALIE WERD MISBRUIKT: ‘ZIJN OUDERS ZATEN GEZELLIG BENEDEN’
Dat sex tegen je wil diepe sporen achterlaat, weet Nathalie als geen ander. Ze werd drie jaar lang misbruikt door de zoon van vrienden van haar ouders. Als tiener kampte ze daardoor met depressieve klachten.
Haar mentor merkte dat ze niet lekker in haar vel zat en stimuleerde haar hulp te zoeken. Nathalie deelt haar verhaal nu om anderen te helpen professionele hulp te zoeken.
ONS GEHEIM
De eerste keer dat Nathalie betast werd door de zoon van de beste vrienden van haar ouders, was ze tien jaar. Stefan was drie jaar ouder. “Het gebeurde op zijn kamer. Onze ouders waren beneden en hadden geen idee wat er zich boven afspeelde. Hij zei dat ik er niets over mocht zeggen. Het was ons geheim.”Het betasten ging steeds verder. “Keer op keer. Hij deed me pijn, maar hij trok zich hier niets van aan als ik dit tegen hem zei. Als beschermingsreactie trad ik buiten mezelf. Ook ging ik enorm aan mezelf twijfelen. Was het allemaal wel zo erg? Vond ik het ook niet fijn om aandacht te krijgen van iemand? In plaats van dat ik om hulp vroeg, ben ik alles gaan verdringen. Ik deed alsof er niets was gebeurd en ging door met mijn leven.”
PSYCHOLOOG
Het misbruik stopt na drie jaar, als Stefan een vriendin heeft. Nathalie zit inmiddels op de middelbare school, waar een mentor in de gaten heeft dat het niet goed gaat met Nathalie en haar adviseert met een psycholoog te gaan praten. Na een jaar vertelt Nathalie pas wat er gebeurd is.Ze is blij dat haar mentor er destijds voor gezorgd heeft dat het balletje is gaan rollen. Ze vertelde uiteindelijk, samen met haar psycholoog, ook haar ouders over het misbruik. “Mijn ouders reageerden heel fijn. Ze waren vooral verdrietig en namen het zichzelf kwalijk dat ze het nooit hadden opgemerkt. Ook ben ik onderzocht door de gynaecoloog. Ik heb me tijdens het misbruik vaak zorgen gemaakt. Was ik zwanger? Heeft hij iets beschadigd? Het was fijn om van een professional te horen dat ik helemaal gezond was.”
SPOREN
Nathalie is nog dagelijks bezig met de gevolgen van het misbruik, maar weet inmiddels wat professionele hulp kan betekenen: “Ik blijf zoeken naar de juiste hulp. En dat adviseer ik anderen ook. Op advies van mijn ggz-instelling heb ik mijn verhaal gedeeld met Slachtofferhulp Nederland. Ik heb ook toegang gekregen tot hun online community, zodat ik in contact kan komen met lotgenoten. Dat is heel prettig. De stap om hulp te vragen is moeilijk, dus als je de kracht hebt gevonden om dat te doen, vind dan ook de kracht de hulp te vinden die bij jou past.”NIET OKÉ? JE KUNT ER DIRECT IETS MEE
Achteraf had Nathalie gewild dat ze eerder hulp had gevraagd. Wat er ook is gebeurd, hoe je ook twijfelt, als je sex tegen je wil hebt meegemaakt, heb je reden om hulp te zoeken, het liefst zo snel mogelijk. Om antwoorden te vinden op je vragen en je weer rust te geven. Dus voelt voor jou een seksuele ervaring niet oké? Je kunt er direct iets mee.Bekijk hier wat anderen heeft geholpen.
Dit verhaal is waargebeurd. Om privacyredenen zijn de naam en foto niet van de werkelijke persoon.
Dit artikel kwam tot stand in samenwerking met de Rijksoverheid.Link: Linda >>
Lindsay werd verkracht en strijdt nu voor openheid bij seksueel geweld: ‘Het is niet je eigen schuld’
Als twintiger hoort daten er voor velen bij. En als het goed is, is dat – op een gebroken hart hier en daar na – vooral heel erg leuk. Lindsay Arts kent echter ook de andere kant van daten. Na een date werd ze in 2016 slachtoffer van seksueel geweld. “Ik dacht altijd dat je door een onbekende in een donker steegje van je fiets werd getrokken.”
Via Tinder scoort de vrolijke Lindsay (27) een date. “Op de app hadden we al best wat gepraat, daarna via WhatsApp ook”, vertelt ze. “Dan komt natuurlijk de vraag: gaan we afspreken?” De klik is er, dus Lindsay gaat met de jongen op stap. “Ik breng altijd iemand op de hoogte met wie ik ben en waar. Na een half uur laat ik altijd even weten hoe het gaat.” Ook dit keer. Het is gezellig, dat geeft ze door aan de vriendin in kwestie. Na de date vraagt Lindsay of hij nog even thuis wat wil komen drinken. “Het was immers heel gezellig.”
Bevroren in eigen huis
Eenmaal thuis gaat het mis. “We zoenden, ik wist niet zo goed wat ik daarvan vond. Hij wilde verder, ik gaf aan dat ik dat niet wilde. Voor ik het wist had hij zijn handen om mijn nek en bevroor ik volledig.” Twee maanden lang vertelt Lindsay aan niemand wat er is gebeurd. “Ik was in shock. In mijn beleving is verkrachting door een wildvreemde in het park van je fiets worden getrokken.”Ze krijgt paniekaanvallen en besluit dan toch een vriendin op te bellen. “Het kwam er hortend en stotend uit. Daarna ben ik hulp gaan zoeken, ik moest zorgen dat ik er bovenop kwam. Maar door zolang te wachten heb ik wel een posttraumatische stressstoornis ontwikkeld.”
Inmiddels is het 3,5 jaar later en probeert Lindsay haar nare ervaring om te zetten in een positieve les voor anderen. Zo is ze een van de gezichten van een campagne om mensen bewuster te maken van seksueel geweld. “We willen zorgen dat iedereen die hiermee te maken heeft gehad, de juiste hulp kan vinden en krijgen.”
Daarnaast wil Lindsay taboes doorbreken. “Veel mensen doen aan victim blaming; het slachtoffer de schuld geven. Wanneer je vertelt dat je bent verkracht, komt dat heel dichtbij voor mensen. Verkrachting, dat is iets dat in grote steden gebeurt. Als het jou is overkomen, dan zal het vast je eigen schuld zijn.” Je kunt dat mensen niet kwalijk nemen, aldus Lindsay. “Verkrachting is lastig te begrijpen en er is vaak geen dader waar je je op af kunt reageren.”
Tinderen voor de seks
Ook Lindsay had last van die vooroordelen. “Mensen vonden me naïef, ik had beter moeten weten. Tinder draait toch alleen om seks? Maar het is niet eerlijk om zo makkelijk te oordelen, je weet namelijk niet wat erachter zit.” Mensen gaan er daarnaast vaak vanuit dat je wel terugvecht. “Terwijl de meeste mensen bevriezen. Dat is geen keuze die je maakt, dat is een reactie van je lichaam. Sommigen werken soms mee; in dat geval is het een reactie van je lijf om te zorgen dat je blijft leven.”Inmiddels durft Lindsay te stellen dat ze na heel wat moeilijke jaren haar leven weer op de rit heeft. “Ik mag meewerken aan een campagne, kan mijn verhaal op veel plekken vertellen en ik ben bezig met een boek. Maar er blijft altijd iets knagen. Heel soms denk ik: was het maar anders gegaan. Ik vind het zo kak dat ik bevroor, terwijl ik er niets aan kan doen. Ik weet niet wat er was gebeurd als ik wél was gaan vechten. Die onmacht, daar heb ik soms last van.”
De schaamte voorbij
Ze wil andere slachtoffers – mannen én vrouwen – meegeven zo snel mogelijk te praten. “Je moet die schaamte voorbij. De kans op PTSS neemt ook af als je snel hulp krijgt. Maar ik begrijp dat het heel lastig is.” Daarin je eigen tempo bepalen, is van belang. “Het hielp dat niemand bij mij ooit heeft gepusht alles tot in detail te vertellen. Ik mocht het op mijn tempo doen. Veel mensen luisterden gelukkig zonder oordeel, wat het ook makkelijker maakte. Het was oké.”De dader
En de dader, hoe zit het daarmee? Lindsay wilde aangifte doen, maar door een fout werd die niet in behandeling genomen. In maart 2019 kon ze dankzij haar deelname aan een uitzending van Zembla alsnog aangifte doen van de verkrachting. De verdachte is verhoord, maar het is niet tot een strafzaak gekomen.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
