- Dit onderwerp bevat 96 reacties, 6 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 02/10/2023 om 23:01 door Luka.
-
Reacties
-
Drie nieuwe klachten over seksueel misbruik in internaat Filip Peeters
Sinds acteur Filip Peeters in Die Huis getuigde over seksuele benaderingen door paters op het Heilig Hartcollege in Wezembeek-Oppem, zijn drie nieuwe klachten binnengelopen over de school. “Het gaat over dezelfde periode”, zegt Rik Devillé van de vzw Mensenrechten in de Kerk.
“Die paters, dat waren rotzakken.” In Die Huis op één liet acteur Filip Peeters zich met veel minachting uit over het misbruik en de wantoestanden waarvan hij getuige was in zijn collegetijd aan het Heilig Hartcollege in Wezembeek-Oppem. Zelf werd Peeters niet misbruikt, maar zijn getuigenis heeft duidelijk iets losgeweekt. Sinds de uitzending zijn drie nieuwe klachten rond seksueel misbruik binnengekomen over paters van de congregatie ‘Priesters van het Heilig Hart’.
Lees dit premium artikel verder op demorgen.be of als lid van LSG in het ledendeel.
Luuk: De coach ging steeds een stapje verder
Luuk von Burg trainde twee jaar onder basketbalcoach Edmar D., die vorig jaar 3,5 jaar cel en tbs kreeg voor seksueel misbruik van drie pupillen, webcamseks met twaalf minderjarigen en het maken van kinderporno. Zijn vroegere pupil Luuk vraagt zich nog steeds af waarom de club nooit heeft geïnformeerd of er bij hem iets is gebeurd.
Luuk von Burg (21) dacht niet meer zo vaak aan wat hij in zijn jeugd had meegemaakt met zijn basketbalcoach. De herinneringen aan die ene gebeurtenis op zijn kamer, aan de rare WhatsAppjes, waren weggezakt. Tot september van dit jaar. Er komt dan een nieuwe zedenzaak aan het licht in de regio. Basketbalcoach Arne W. wordt verdacht van onzedelijk gedrag bij zijn pupillen. Luuk kent het basketbalwereldje in de regio Utrecht goed, en dus ook Arne W.
Hij leest in de Soester Courant dat er bij Red Stars, waar de verdachte werkte, volgens de voorzitter ‘absoluut geen sprake is geweest van ontucht met jeugdleden’. Die stelligheid verbaast hem. “Je kunt zoiets helemaal niet zeggen”, vertelt Luuk in een Utrechts café.
Bij zijn oude club werd hij gecoacht door Edmar D., met wie hij intensief contact had. Na diens veroordeling heeft niemand gevraagd: ‘Goh Luuk, hoe was dat toen voor je? Had je het er moeilijk mee?’ Probeer dan maar eens je mond open te doen. Daarom wil de basketballer, die nu journalistiek studeert, praten over wat hij zelf heeft meegemaakt.
Zijn verhaal begint acht jaar geleden. Luuk is dertien en traint bij de Utrechtse basketbalacademie Uball. Hij wil prof worden, maar is niet de beste basketballer van zijn team. Als coach Edmar in zijn leven komt, groeit zijn zelfvertrouwen. “Edmar was een hele joviale man die je veel vertrouwen gaf”, vertelt Luuk. “Je hebt in het basketbalcultuurtje ook coaches die langs de kant staan te schreeuwen. Edmar praatte op een hele vriendelijke toon met je, heel prettig. Ik was een buitenbeentje, had minder talent dan de rest. Ik moest alles doen voor die paar speelminuten.”
Grapjes
Luuk gaat beter spelen. Hij heeft het gevoel dat zijn talent eindelijk gezien wordt. De coach zegt vaak dat Luuk het in zich heeft om echt goed te worden. Dat andere spelers misschien fysiek sterker zijn, maar dat hij nu al inzicht heeft. En dat inzicht niet te leren is.Hij krijgt meer speelminuten. De betere jongens in het team zijn jaloers en maken er grapjes over. ‘Edmar laat altijd slechte spelers spelen’, zeggen ze. ‘Je krijgt alleen maar speelminuten omdat je hem pijpt’, ‘je speelt omdat je zachte billetjes hebt’. Luuk reageert er niet op, maar hij weet dat het geen normale basketbalgrapjes meer zijn.
In het tweede jaar dat Luuk onder Edmar speelt, is er steeds meer contact tussen pupil en coach. Edmar vraagt hem advies over tactische dingen. Dat gaat vaak via WhatsApp. “Ik vond het logisch dat hij bij me aan kwam, omdat hij in mij een meer rationele, volwassen basketballer zag.”
Luuk komt één keer bij zijn coach thuis. “Ik had tegen Edmar gezegd dat hij eens moest gaan kijken bij een vriend van me, omdat hij echt goed was. Hij speelde toevallig een wedstrijd in Mijdrecht, waar Edmar woonde. Daarna vroeg hij of ik mee naar zijn huis wilde om nog wat te drinken. Ik vond dat geen vreemd voorstel, omdat hij daar woonde.”
Luuk, op dat moment vijftien, gaat mee naar huis. Ze kijken op tv naar de Duitse basketbalcompetitie. Edmar zet veel koekjes en snoep op tafel. Na een paar uur wordt Luuk weer naar huis gebracht. Zijn moeder begint dan argwaan te krijgen. “Ze vond het gek van een alleenstaande man. Maar je gaat toch uit van het goede van de mens. Hij kende mijn ouders, kreeg koffie bij mij thuis. Mijn vader kon goed met hem overweg. Een coach die het in je zoon ziet, daar kun je het natuurlijk goed mee vinden.”
Edmar stelt een nieuwe regel in voor zijn spelers: ze moeten binnen tien minuten omgekleed zijn. Zelf wisselt hij altijd zijn schoenen om in de kleedkamer. Door de regel kunnen de jongens niet anders dan zich omkleden waar hij bij is. “Op die leeftijd wil je je niet helemaal uitkleden en douchen als de coach in de kleedkamer is. Wij wachtten altijd tot hij klaar was met zijn schoenen. Door die nieuwe regel kon dat niet meer.”
De jongens vinden het raar, maar ze gehoorzamen. “Als de coach zei ‘ga op je kop staan’, dan deed je dat. Hij was de persoon die je goed ging maken. Je wilde niet dat hij een slechte indruk van je kreeg. Topsport zat in de kleine dingen, dat werd je altijd zo verteld. Als jij niet in tien minuten uit de kleedkamer was maar in elf, dan was dat iets heel ergs.”
Logeren
In 2013 vraagt Edmar of Luuk een weekend met hem wedstrijden wil kijken. Hij kan slapen in de logeerkamer van zijn huis. Het is de kamer waar Edmar D. rond de eeuwwisseling drie pupillen seksueel heeft misbruikt. Dat komt eind 2015 pas aan het licht, als één oud-speler na jarenlang zwijgen aangifte doet. Dan blijkt ook dat D. zich op online chatboxen voordoet als meisje. Hij zet jongens aan tot seksuele handelingen en chanteert ze met de beelden die hij daarvan maakt.Luuk weet dat allemaal niet, maar hij vindt de voorstellen die zijn coach doet vreemd. “Ik wimpelde die voorstellen, zoals een weekend samen wedstrijden kijken, uiteindelijk af. Als hij op WhatsApp tegen je praatte, voelde het net alsof je met een leeftijdsgenoot aan het praten was. Dat was heel ongemakkelijk.”
Edmar gaat steeds een stukje verder. Hij zegt dat hij alcohol met Luuk wil drinken. “Het is heel raar als je coach zegt dat hij benieuwd is hoe je bent als je dronken bent. Ik bleef ver weg van alcohol en drugs, want ik was bezeten van de religie basketbal.” Luuk houdt het er maar op dat zijn coach vast heel eenzaam is en op zoek is naar vrienden.
“Op die leeftijd wil je je helemaal niet uitkleden en douchen als de coach in de kleedkamer is” Beeld Patrick Post
Schaamte
Op een dag komt Edmar Luuk ophalen voor een wedstrijd. De coach vraagt of zijn ouders thuis zijn, wat niet zo is. Of Luuk even een kop koffie voor hem kan zetten, en of hij zijn kamer mag zien. Ze gaan naar boven. “Op mijn kamer voelde ik ineens, van achteren, twee handen in mijn zij. In een reflex gooide ik die van mij af. Ik ben meteen naar beneden gegaan. Ik schrok heel erg van die actie.”Luuk weet niet goed wat hij met de situatie aan moet. “Je gaat er niet vanuit dat een coach die jou gaat brengen wat je grote droom is, iets slechts met je voor heeft. En Edmar was de man die het in me zag, die me vertrouwen gaf.”
Edmar vraagt op WhatsApp of hij geschrokken is dat hij hem ‘kietelde’. Er komen steeds meer berichten, ook midden in de nacht. Luuk gaat zijn coach zielig vinden. “Hij vroeg een keer of ik de gesprekken tussen ons op WhatsApp kon verwijderen. Ik denk dat hij toen al wel doorhad dat het niet klopte wat hij deed.”
De ouders van Luuk weten niets van de situatie. “Ik schaamde me er enorm voor. Het bewees juist alleen maar dat ik speelminuten kreeg omdat ik zijn lievelingetje was. Dat wilde ik niet. Ik wilde ook niet dat mijn ouders hem gingen wantrouwen, want hij was puur goed, honderd procent goed.”
Verraad
Na de zomer komt Edmar niet terug bij Uball. Om privéredenen, zegt het bestuur. De berichtjes gaan wel door. “Op een dag kreeg ik een foto van hem zonder shirt, met een linkje naar zijn profiel op de website gay.nl. Hij zei: ‘hopelijk heb je hier geen problemen mee’. Ik dacht: wat is dit? Ik liet het zien aan een vriend.”De vriend gaat ermee naar zijn vader, de vader stapt naar de club. Edmar mag daarna van Uball geen contact meer hebben met oud-spelers. Luuk krijgt nog één berichtje. “Hij vond dat ik hem had verraden. Hij wenste me nog wel een fijne jaarwisseling. Daarna heb ik nooit meer wat van hem gehoord. Mijn ouders reageerden verbaasd. Ik heb ze nooit iets verteld van die situatie in die kamer. Daar schaamde ik me te veel voor. Ik heb het weggestopt.”
In 2015 wordt Edmar D. opgepakt. Een oud-speler van basketbalclub Argon in Mijdrecht doet aangifte van seksueel misbruik. Meer spelers melden zich. De vader van Luuk hoort ervan. Hij vraagt zijn zoon of er ooit iets is gebeurd, en zegt dat hij zich nergens voor hoeft te schamen als dat wel zo is. “Ik zei gelijk dat er niets is gebeurd. Er is ook concreet niets gebeurd. Ik ben niet verkracht.”
In de media wordt Edmar het ‘misbruikmonster van Mijdrecht’ genoemd. De details die bij de zitting naar voren komen zijn gruwelijk. Edmar lokte zijn slachtoffers met alcohol en videospelletjes naar zijn logeerkamer. Daar had hij seks met ze. Luuk schrikt zich rot. “Tot de zaak dacht ik dat het zich alleen beperkte tot wat er met mij was gebeurd. Ik ben daar thuis geweest, hij had alles op slot kunnen doen. Stel je voor dat ik wel bij hem was gaan logeren.”
Wakker
Luuk heeft geen idee of jongens uit zijn team zijn misbruikt. Hij was niet de enige die intensief contact had met zijn coach. “Ik heb één keer overwogen aangifte te doen. Ik las tijdens de behandeling van de zaak in de krant dat er bij Uball niks was gebeurd omdat er geen melding was gedaan. Toen dacht ik nog: dat kun je helemaal niet zeggen. Edmar was wel gewoon op een hele smerige manier bezig met mij en anderen.“Iedereen wist dat ik toen heel veel contact met Edmar had. Wat hij had gedaan stond in alle kranten, maar er is geen enkele bijeenkomst geweest. Er kwam geen aangifte vanuit Uball, het is doodgezwegen. Dat betekent niet dat er niets is gebeurd. Want hij probeerde het wel.”
Luuk hoopt dat bestuursleden van sportclubs door zijn verhaal wakker worden geschud. Dat ze naar de leden stappen bij vermoedens van seksueel misbruik. “Ik snap dat het gezichtsverlies is. Maar een professionele club die vooropstaat als er prijzen in ontvangst genomen worden, moet ook crisisberaad houden als zoiets gebeurt. Ga naar de leden, vraag om het te vertellen, vraag om te helpen.”
Zijn oude club heeft zich nooit zorgen om hem gemaakt, vindt Luuk. Edmar wel, denkt hij. “Het voelde nog steeds alsof hij zich wel oprecht om mij bekommerde, terwijl je weet wat hij heeft gedaan.”
Club stelt vertrouwenspersoon aan na verhaal Luuk
Basketbalclub Uball heeft dit artikel vooraf gelezen en reageert geschokt. “Het verhaal van Luuk grijpt personen binnen en buiten de vereniging persoonlijk aan”, zegt John Voppen namens het bestuur. “Velen kennen hem al lang. Ze hadden hem dolgraag willen helpen. Maar we zijn als vereniging niet in staat geweest om de signalen op te vangen en hem het vertrouwen te geven om met ons in gesprek te gaan.” De club betreurt het dat Edmar ooit aan Uball verbonden is geweest. “Wij gruwen ervan dat hij deze vreselijke maatregelen, zoals binnen tien minuten douchen en aangekleed zijn, heeft kunnen invoeren. Het is goed dat Luuk sportverenigingen waarschuwt.”Toen de zaak tegen Edmar bekend werd, heeft de club hulp gekregen van de politie. Ouders werden per mail geïnformeerd en kregen de vraag of ze signalen van seksueel misbruik zagen. Na lezing van dit artikel denkt het bestuur dat het beter was geweest om ook persoonlijk contact met de spelers te hebben.
Uball heeft de afgelopen jaren verschillende maatregelen genomen. Er is een vertrouwenspersoon via de bond, er zijn gedragsovereenkomsten, en meerdere trainers per team. Naar aanleiding van het verhaal van Luuk wil Uball ook een vertrouwenspersoon binnen de club aanstellen.
Het bestuur vindt het goed dat Luuk met dit verhaal naar buiten is gekomen. “Wij willen voorkomen dat nog meer kinderen dit mee moeten maken. We hebben contact met hem opgenomen om hier alsnog over te praten. We willen weten wat we nog meer kunnen doen om vroegtijdig misstanden aan het licht te brengen.”
Lees dit artikel op trouw.nl of als lid van LSG in het ledendeel.
Luuk trainde jarenlang met pedofiele coach
Luuk von Burg kwam op zijn dertiende in contact met basketbalcoach Edmar D. die vorig jaar 3,5 jaar cel en tbs kreeg voor seksueel misbruik van drie pupillen, webcamseks met twaalf minderjarigen en het maken van kinderporno.
Bron: ad.nl
Mustafa moest na seksueel misbruik nog twee maanden bij pleegvader wonen
Vaderliefde is iets wat Mustafa* weinig heeft gekend. Zijn moeder kan de zorg voor hem en zijn broers en zusjes niet aan, een vader is niet in beeld. Als Mustafa 14 jaar oud is, wordt hij bij een alleenstaande pleegvader in een Brabants dorp geplaatst. De man is geen onbekende: eerder logeerde Mustafa al in vakanties en weekends bij hem.
“Mijn moeder heeft heel veel liefde gegeven, maar ik miste in die tijd een vaderfiguur. Ik voelde me eenzaam en niet gehoord”, vertelt Mustafa. Maar al snel nadat hij bij de pleegvader gaat wonen, gaat het fout. “In het begin voelde ik me bij hem thuis, want hij gaf me vertrouwen. Maar later hij ging me manipuleren om seksuele handelingen te verrichten.”
Opvallend genoeg meldt de pleegvader het misbruik zelf bij een van de drie betrokken zorgorganisaties, zo blijkt uit het dossier. Hij zegt dat Mustafa zelf verzocht om seksueel contact en dat hij daar op in is gegaan. Geen van de organisaties – Jeugdbescherming Gelderland, het Verdihuis uit Oss en de Stichting Voorziening voor Pleegzorg – onderzoekt de zaak nader of doet aangifte van misbruik.
‘Niet verantwoordelijk voor de screening’
Het Verdihuis – dat dan al jarenlang meerderjarige jongeren bij de man in huis plaatst – doet er zelfs alles aan om te zorgen dat het deze opvangplek niet kwijtraakt. “Het Verdihuis ziet geen aanleiding om te stoppen met dit gezinshuis”, zo schrijft de organisatie in een brief op 16 oktober 2000. “Voor het Verdihuis is hiermee de zaak gesloten. Wel blijft het de taak van het Verdihuis om de gezinsouder zo goed mogelijk te begeleiden zodat hij op een prettige manier verder kan met de opvang in zijn gezinshuis.”Het Verdihuis zegt nu in een reactie dat ze “geen rol en verantwoordelijkheid had” voor plaatsing van minderjarigen. De organisatie is naar eigen zeggen dus ook niet verantwoordelijk geweest voor de screening van deze pleegvader. Hoeveel jongeren boven de 18 jaar bij de man zijn geplaatst en of voor hen wel adequate screening is gedaan, kan het Verdihuis niet zeggen.
De Voorziening voor Pleegzorg, die verantwoordelijk was voor minderjarige pleegkinderen, zegt dat pleegouders destijds wel gescreend werden. Jeugdbescherming Gelderland zegt dat er uit hun informatie blijkt dat naast Mustafa nooit een andere minderjarige jongere geplaatst is bij de pleegvader.
“
In de gesloten jeugdzorg werd ik als dader in plaats van als slachtoffer benaderd.Mustafa
Hoofdinspecteur Joke de Vries is geschokt over de zaak. “Dit is het ergste wat je kan overkomen, misbruikt door degene die je vertrouwt.” Dat betrokken organisaties de verantwoordelijkheid afschuiven, komt haar bekend voor. “Wij wijzen er juist heel erg op dat organisaties in het belang van het kind hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Ook al denk je dat een ander verantwoordelijk is.”
Mustafa moet uiteindelijk nog twee maanden bij de pleegvader blijven wonen. Daarna komt hij in de gesloten jeugdzorg terecht. “Ik werd daar als dader in plaats van als slachtoffer benaderd. Ik voelde me al heel erg onveilig door wat er was gebeurd, maar werd vervolgens in een omgeving gezet die nog onveiliger voelde.”
Het duurt vervolgens nog acht jaar voordat hij het aandurft om aangifte te doen tegen zijn voormalig pleegvader. Die wordt uiteindelijk in 2011 door het Gerechtshof veroordeeld tot 24 maanden cel. De Hoge Raad bevestigt dit vonnis in 2013. Uit het vonnis blijkt dat het misbruik na de eerste melding nog door is gegaan.
Waakzaam blijven
Voor hoogleraar Jeugdrecht Mariëlle Bruning toont deze zaak aan dat er constant toezicht moet zijn op pleegzorgplaatsingen. “Een eenmalige screening is niet voldoende. Natuurlijk moeten we niet omslaan in de gedachte dat pleeggezinnen gevaarlijk zijn, maar we moeten wel waakzaam blijven.”Ook de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd maakt zich zorgen over de screening van pleegouders. “Dat is een punt waar we binnenkort weer naar willen gaan kijken. Ik vind het heel erg zorgelijk dat het nog steeds niet goed gaat”, zegt hoofdinspecteur De Vries.
Schadevergoeding en zwijgcontract
Na de veroordeling in 2013 schrijft Mustafa de betrokken organisaties aan. Hij wil gerechtigheid en uitleg; waarom heeft niemand ingegrepen? Het wordt een jarenlange worsteling om erkenning te krijgen. Uiteindelijk krijgt hij van alle betrokken organisaties excuses. En een schadevergoeding van de Jeugdbescherming Gelderland.Maar bij die schadevergoeding krijgt Mustafa ook een contract om te ondertekenen. Daarin staat tot zijn verbazing dat hij met niemand mag praten over de zaak, ook niet met de pers. De advocaat van de jeugdbeschermingsorganisatie bevestigt dit meerdere malen telefonisch aan hem. Uiteindelijk meldt Mustafa zich bij de Inspectie. Die oordeelt eind 2018 dat dit zwijgcontract nooit zo opgesteld had mogen worden.
“Het is te gek voor woorden”, zegt hoogleraar Bruning. “Deze jongen is zolang in de hoek gezet van ‘het ligt aan jou’. Nu heeft hij eindelijk erkenning en ook strafrechtelijke erkenning dat het niet aan hem ligt en dat er gruwelijk seksueel misbruik heeft plaatsgevonden. Dan kan je een slachtoffer niet verbieden om er over te praten.”
*Mustafa is een gefingeerde naam, zijn gegevens zijn bekend bij de redactie
De Voorziening voor Pleegzorg (nu Oosterpoort) zegt in een reactie dat er weinig feitelijke informatie over de exacte gang van zaken rond dit dossier in het jaar 2000 bekend is bij de organisatie en dat ze er daarom niet veel over kan zeggen. De directeur noemt het incident “zeer ingrijpend, schokkend en zorgwekkend”.
Jeugdbescherming Gelderland zegt in een reactie dat het onder andere door beschikbaarheid van de jeugdhulp en professionele inzichten van betrokken andere jeugdzorgprofessionals kwam, dat Mustafa niet meteen uit de woning is gehaald. De organisatie noemt dit nu een inschattingsfout. De organisatie heeft antwoord gegeven op vragen van Nieuwsuur na toestemming van Mustafa zelf.
De betrokken pleegvader wil niet reageren op vragen van Nieuwsuur.
Bron: NOS.nl >>
Bekijk het item over Mustafa in Nieuwsuur
‘Er is altijd dat gevoel, dat ik nooit tot mijn bestemming ben gekomen’
Hij was nog maar vijf jaar oud toen hij seksueel werd misbruikt. Het heeft zijn leven getekend. Fysiek, mentaal en maatschappelijk.
Paul van Dam was 56 jaar toen hij niet langer kon verdringen wat hem als jong kind was overkomen. Eindelijk vielen de puzzelstukjes in elkaar, puzzelstukjes van een verwoest leven.Paul (62) zet tijdens ons gesprek een tegeltje op tafel, met een spreuk die hij er zelf heeft opgeschreven: Wil je in mij blijven geloven? Een schreeuw om erkenning, legt hij uit, die zijn basisprobleem samenvat. En die van alle slachtoffers van seksueel misbruik. ‘Het kind dat ik was, werd niet gezien. In mij is nog steeds een bang kind aanwezig.’ Paul merkt dat maar weinig mensen overweg kunnen met slachtoffers van seksueel misbruik. ‘Men gaat het lijden uit de weg, vindt dat te confronterend. Het is niet leuk. Dat zie je ook bij #MeToo. Dat maakt dat wij verstillen, we voelen ons eenzaam. Ook in de kerk…’
Zie je ons?
Paul vertelt zijn verhaal, in de hoop dat er begrip komt voor de schade bij de slachtoffers. En dat zij de bescherming en aandacht krijgen die zij verdienen. Want hij ervaart dat er nog te vaak makkelijk overheen wordt gestapt. En als het om jongens gaat, zelfs een beetje wordt weggelachen. Stoere macho reactie van andere mannen. Maar hun leven ligt in puin. Allemaal als gevolg van de ‘verloren seconde’. Zo noemt psychotherapeut Peter John Schouten het eerste moment waarop een kind seksueel wordt misbruikt. En in het geval van Paul de keren daarna, het misbruik beperkte zich niet tot één keer. Twee tieners misbruikten hem voor experimentele seksuele spelletjes. Wat zij overigens ontkennen, en daarmee vrijuit gaan. Paul is niet de enige die tegen dit dilemma aanloopt. ‘Begin dan ook niet te snel over vergeven bij een slachtoffer’, waarschuwt hij. ‘Zolang de dader niet bekent, heeft hij macht over zijn slachtoffer. En is het vrijwel ondoenlijk je van hem of haar los te maken. Ik moet daarvoor putten uit mijn eigen kracht, en het geloof dat mijn vrouw en mijn therapeut Schouten in mij hebben. Dat is zwaar werk.’Verloren seconde…
‘Ik ben niet tot mijn bestemming gekomen’, vat Paul zijn leven samen na die ene verloren seconde. ‘Het is nog steeds een dagelijkse worsteling. Al gaat het mentaal nu wel beter met me. Maar ik heb chronische pijn door een chronisch bekkenbodem pijnsyndroom (CPPS). Ik leef op pijnstillers. Nu weet ik dat ook ons lichaam herinneringen opslaat. De continue stress die dat in het geval van seksueel misbruik veroorzaakt, uit zich in chronische pijn. ‘Heel je lichaam schreeuwt het uit’, zei de bekkenbodem fysiotherapeute daarover laatst tegen mij.’Paul vertelt dat hij vanaf zijn 7e jaar heeft gespeeld met zelfmoordgedachten. ‘En ‘kleine Paultje had altijd wat’. Het begon met darmklachten, maar geen enkel onderzoek kon de oorzaak duiden. Gezien mijn geschiedenis waren die darmonderzoeken een nieuw trauma op zich. Niemand begreep waarom ik tijdens zo’n onderzoek soms in paniek raakte, of in de overlevingsstand ging door te dissociëren*. Met name mijn bekkenbodemgebied was besmet.
Nu zwaait Paul ’s morgens zijn vrouw en dochter uit, als zij op weg gaan naar hun werk en school. ‘Ik blijf thuis achter. Mentaal en fysiek kan ik geen fulltimebaan meer aan. In de zesde klas van de lagere school stagneerde mijn ontwikkeling. Dat was een sluipend proces, waardoor het niemand opviel. Ik zou aanvankelijk naar de havo gaan, maar het werd mavo. Daar haalde ik alleen nog voldoendes voor tekenen, geloof ik.’ Daarnaast groeide zijn persoonlijkheid scheef. ‘Mijn wil was gebroken. Ik werd een pleaser, waar eigenlijk nog regelmatig iedereen overheen kan lopen.’
Verdringen
Hoe kan het dat Paul 56 jaar moest worden, voordat hij zich die traumatische gebeurtenissen kon herinneren? Hij werkte nota bene zelf drie jaar lang als vrijwilliger bij de christelijke telefonische hulpdienst van Zegenend Helpen, opgericht door Teo van der Weele. Zeker 400 incestverhalen heeft hij aangehoord. Nooit legde hij de link naar dat ene plaatje en dat éne filmpje die zich hardnekkig in zijn hoofd hadden geplant. Maar die hij nooit had kunnen duiden. ‘Het was te groot, wat mij als kleuter overkwam. Mijn kind zijn werd me ontnomen en er werd volwassen seksualiteit bij me naar binnen gebracht. Daar ontstond de kortsluiting. Ik had als kind geen taal om te verwoorden wat er gebeurde, seksualiteit hoorde nog niet bij mijn wereld. Het is puur een overlevingsmechanisme om zo’n gebeurtenis te verdringen. En bij alles wat me er later aan herinnerde dissocieerde ik. Dat doe ik nog weleens. Anders is de werkelijkheid niet te dragen.’
Pas op de behandeltafel bij een bekkenbodemtherapeute, na een operatie in – opnieuw – het anale gebied, kwam de werkelijkheid als een golf over Paul heen: Ik ben seksueel misbruikt! De beelden in zijn hoofd kon hij eindelijk duiden. Een enorme emotie, maar hij besloot direct om hulp te zoeken.Zwaar werk
Het viel Paul nog niet mee om een therapeut te vinden die ervaring had met seksueel misbruik bij mannen. Totdat hij de website seksueelmisbruik.info vond van psychotherapeut Peter John Schouten. Als ervaringsdeskundige richt Schouten zich specifiek op hulp aan mannelijke slachtoffers van seksueel misbruik. De gevolgen daarvan kwalificeert hij als een psychische dwarslaesie. ‘Ik heb de website met open mond gelezen’, vertel Paul. ‘Zoveel herkenning, die man begrijpt mij, dacht ik.’ Paul ging in therapie bij Schouten, en vond eindelijk een plek waar hij serieus genomen werd en zijn trauma kon gaan verwerken. Zwaar en confronterend werk, ‘maar het heeft mij gered’, zegt Paul. ‘Als je het verleden niet eerlijk in het licht houdt, blijft het als een donkere schaduw bij je.’ Paul begrijpt nu waarom hij vroeger gereserveerd was om zijn dochter te knuffelen. ‘Ik denk dat ik haar daarmee tekort heb gedaan. Maar ik was altijd op mijn hoede. Stel dat ik een grens zou overschrijden. Het is moeilijk uit te leggen, maar de dader nestelt zich in je hoofd en houdt daarmee macht over je. Hij is er altijd bij, wat je ook doet. Ook mijn eigen seksuele leven met mijn vrouw voelde daardoor als besmet.’Betekenis
Paul had zijn levensloop graag anders gezien. Vorig jaar nog, dachten artsen dat hij een dodelijke vorm van prostaatkanker had. Heel zijn leven stond op zijn kop. Het bleek een foute diagnose. Een arts in Nijmegen zei na een laatste onderzoek opeens tegen hem: ‘God heeft nog een plan met je leven.’ Later zei hij, dat hij dit moest zeggen van God. Hij had zoiets nooit eerder gedaan. ‘Is er dan toch nog meer voor mij?’, vraagt Paul zich hoopvol af. ‘Met mijn ervaring kan ik misschien iets betekenen voor anderen. Daarom komt hij nu naar buiten met zijn verhaal in ziekenhuizen en op scholen. Zodat verplegend personeel en leraren signalen van seksueel misbruik leren herkennen. Hij zou willen dat het thema ook aandacht krijgt in kerken. Eén op de drie jongeren heeft ermee te maken, zowel jongens als meisjes! En zowel vaders als moeders kunnen dader zijn. In elke kerkzaal of klas moet wel een slachtoffer aanwezig zijn. ‘Je redt een kind als je niet wegkijkt.’Veilig
Daarnaast houdt Paul gastspreekbeurten in PKN-gemeenten. Op maandag moet hij daar dan weer van bijkomen, maar het is het hem waard. Onlangs ging hij aan de slag met Psalm 88A uit het Nieuwe Liedboek. ‘Dat is een depressieve psalm, die meestal wordt overgeslagen. Maar het is zo belangrijk dat je oog hebt voor de moeite en het lijden van mensen die iets is overkomen. Daarmee doe je hen recht. Help elkaar erdoorheen. Daarnaast laat ik graag Psalm 84 zingen. Psalmen van Nu heeft er een prachtig lied van gemaakt. Ik heb vaak geworsteld met de vraag of ik God wel voor 100 procent kan vertrouwen. Maar dit lied spreekt van het Huis van de Heer waar zelfs de mus en de zwaluw een veilig heenkomen kunnen vinden. Er kan van alles mis zijn in de kerk, maar hier voel ik me veilig. Waar zou ik anders heengaan?’Bron: seksueelmisbruik.info >>
Seksueel misbruikt in de katholieke kerk: Arnold-Jan zweeg vijftig jaar
Arnold-Jan Prinsen (65) was slachtoffer van seksueel misbruik in de rooms-katholieke kerk. Vijftig jaar lang drukte hij het verleden weg, maar nu zwijgt hij niet meer. “De slachtoffers moeten de verandering in gang zetten, want de kerk gaat het zelf niet doen.”
“Bijna vijf jaar geleden, in het voorjaar van 2014, kreeg ik een uitnodiging voor een reünie van het kleinseminarie van de paters van de Heilige Geest in Weert. Ik had in de loop van de jaren al vaker zo’n uitnodiging gekregen, maar was nooit gegaan. Ik bladerde het boekje bij de uitnodiging door en schrok. Twee mannen schreven waarom ze niet naar de reünie kwamen en twee woorden sprongen eruit: seksueel misbruik.”
Lees dit artikel op ad.nl of als lid van LSG in het ledendeel
Mannen kunnen niet verkracht worden, zegt de wet
Zelfs professionals doen lacherig over verkrachte mannenAls een man gedwongen wordt tot penetratieve seks, is het dan verkrachting? De Nederlandse wet zegt van niet, en bestempelt het als aanranding. Met een lagere strafmaat tot gevolg. Er gaan stemmen op om hier iets aan te doen.
De website van het Openbaar Ministerie geeft de volgende definitie van verkrachting:
Hij die door geweld of een andere feitelijkheid of bedreiging met geweld of een andere feitelijkheid iemand dwingt tot het ondergaan van handelingen die bestaan uit of mede bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam, wordt als schuldig aan verkrachting gestraft[…].Kort gezegd: iemand is slachtoffer van verkrachting als er bij diegene is ‘binnengedrongen’, op wat voor manier dan ook, tegen zijn of haar zin. Maar als iemand wordt gedwongen bij iemand ánders binnen te dringen, is dat geen verkrachting. Dit valt onder ‘feitelijke aanranding’, zegt zedenadvocaat J.J. van ’t Hoff, deel van een netwerk van zedenadvocaten. “Bij verkrachting gaat het feitelijk om het seksueel binnendringen. Dat kan een man ook worden aangedaan, in zijn anus of mond, terwijl hij dat niet wil”, zegt hij.
De Nederlandse wet is niet uniek in deze definitie. In België staat iets soortgelijks in het wetboek: Verkrachting is elke daad van seksuele penetratie van welke aard en met welk middel ook, gepleegd op een persoon die daar niet in toestemt.
In de Sexual Offences Act 2003 uit Wales staat zelfs dat verkrachting alleen gepleegd kan worden door iemand met een penis. Er is wel zoiets als ‘unlawful penetration’, wat als net zo erg wordt gezien. Dat kunnen vrouwen wel doen. In Duitsland bestaat een vergelijkbare situatie.
Nog altijd wordt er van uitgegaan dat mannen blij zijn met iedere kans op seks met vrouwen
Toch zijn er wel degelijk wetenschappelijke bewijzen dat gedwongen penetratie voorkomt en ook tot serieuze problemen kan leiden. In een onderzoek uit 2017, uitgevoerd door Siobhan Weare van de Universiteit van Lancaster, vertellen 154 mannen vanuit het hele Verenigd Koninkrijk over hun ervaringen. In de conclusie schrijft Weare iets veelzeggends: ‘Twee van de meest krachtige en doordringende stereotypen rond mannen die seksueel geweld hebben moeten ondergaan, door vrouwen gepleegd, kloppen niet.’ Namelijk dat gedwongen penetratie niet voorkomt, vanwege de ‘zwakkere’ fysieke lichaamsbouw van vrouwen en hun onvermogen om een man te overmeesteren. Daarnaast wordt er nog altijd van uitgegaan dat mannen blij zijn met iedere kans op seks met vrouwen.
Weare concludeert: ‘De data die in dit rapport worden gepresenteerd vormen overtuigend bewijs om deze stereotypes te ondermijnen. De deelname van meer dan 150 mannen aan deze online enquête, waarin ze hun ervaringen met gedwongen penetratie delen, bewijst voor het eerst in het VK dat deze vorm van seksueel geweld kan gebeuren en gebeurt.’ De strategie van daders, in dit rapport specifiek gedefinieerd als vrouwen, is vaak chantage. Maar ook fysieke dwang en gedwongen penetratie onder dreiging van een wapen komen voor.
Lucky boy
Een nascholingsdocument voor behandelaars van kenniscentrum over psychotherapie PsyXpert, noemt het tweede stereotype dat Weare ook, als het ‘lucky boy’-fenomeen. “Mannen schamen zich vaak voor (deze vorm van) seksueel geweld, waarbij het zogenaamde ‘lucky boy’-fenomeen een rol speelt: er wordt lacherig gesproken (ook door professionals), dat deze mannen blij moeten zijn met de situatie.”
Er wordt lacherig gezegd, ook door professionals, dat deze mannen blij moeten zijn
Deze vooroordelen kunnen er ook voor zorgen dat slachtoffers vanwege grote schaamte geen aangifte doen. Advocaat Van ’t Hoff heeft in zijn jarenlange ervaring als zedenadvocaat nog nooit een zaak gezien waarbij een man zei slachtoffer geworden te zijn van gedwongen penetratie. “Ik weet natuurlijk niet waarom, maar ik kan me voorstellen dat schaamte hier een rol speelt. En als dit wel gebeurt, zou het ook een lastige zaak worden. Want waaruit bestaat de dwang? Het laat zich moeilijk indenken.”
Mes op de keel
Reacties als deze zijn veelvoorkomend, vertelt hulpverlener Mirjam Schneider van MIND Korrelatie, een organisatie waar hulpvragers anoniem terecht kunnen. “Dat een advocaat nog nooit een geval van gedwongen penetratie heeft gezien, betekent natuurlijk niet dat het niet gebeurt. Het laat me meer zien dat het taboe zo groot is dat mannen zich niet durven melden”, zegt ze. “Tot een aantal jaar geleden had ook nooit iemand gehoord van jongetjes die in de katholieke kerk werden misbruikt. Daaruit hadden we ook kunnen concluderen dat dat niet gebeurde.Slachtoffers kunnen via chat, telefoon, e-mail of WhatsApp contact opnemen met MIND Korrelatie, waarna een maatschappelijk werker of psycholoog samen met de hulpvrager zoekt naar passende hulp. “We zijn er echt voor de eerste gesprekken”, vertelt Schneider. “Daarna kunnen we binnen ons grote netwerk van hulpverleners zoeken. Maar allereerst willen we de drempel om contact met ons op te nemen zo laag mogelijk maken. Het is namelijk moeilijk voor mannen om te bellen. We zien mannen als dader, niet als slachtoffer. Die laten zich niet misbruiken, is het idee. En dat gevoel is er ook bij mannen zelf. Ze denken: ik voel me slachtoffer, maar dat klopt bij mij niet.”
De huidige wetgeving is bizar en bevat een te smalle omschrijving van verkrachting
Dat de wet deze vorm van misbruik niet als verkrachting erkent, is hierbij een van de problemen, volgens Schneider. “De huidige wetgeving is bizar en bevat een te smalle omschrijving van wat verkrachting is. In deze vorm is de wet zelfs niet beschermend genoeg voor klassieke slachtoffers. Verkrachting gebeurt namelijk niet altijd met een mes op de keel”, zegt ze. “Er zijn heel veel manieren om gedwongen te worden tot dingen waar je niet achter staat. Soms kun je gewoon geen nee zeggen. Dat is al verkrachting. Maar maak dat maar eens duidelijk.”
Mannelijkheid
Voor mannen is dit nog ingewikkelder, aldus Schneider. “We weten dat mannen onder stress een erectie kunnen krijgen. Dat is niet omdat ze opgewonden raken en dat ook willen zijn: het is een ongewilde reactie op stress.” Dit is een groot onderdeel van waarom mannen niet worden geloofd. En de eerste stappen van de hulpverlening zijn erop gericht om slachtoffers hierop voor te bereiden. “Ze moeten veel sterker in hun schoenen komen te staan. Ze zullen niet serieus genomen worden, er gaat om hen gelachen worden. Ze zullen duizend keer hun verhaal moeten vertellen.”Het is tijd om na te gaan denken over wat verkrachting eigenlijk is
Mannen moeten allereerst hulp krijgen bij het verwoorden van wat hen is overkomen. Schneider: “De frases ‘ik ben een man’ en ‘ik ben verkracht’ horen in hun hoofd niet bij elkaar. Ze moeten herdefiniëren wat ze hebben geleerd over mannelijkheid.” Pas daarna is aangifte een optie. “Er wordt op het politiebureau veel eerder naar een vrouw geluisterd. Een man moet zelf leren iets te verwoorden waarvan hij nooit dacht dat het zou kunnen.”
En de gevolgen van seksueel geweld bij mannen worden onderschat, zegt Schneider. “Er zijn weinig verschillen tussen de reacties van mannen die zijn gedwongen tot penetratie en vrouwen die verkracht zijn. Het zijn allemaal mensen die een traumatische ervaring hebben beleefd”, zegt ze. “Het verschil kan zitten in de overlevingsmechanismen. Van mannen wordt veel meer geaccepteerd dat ze agressiever zijn door het trauma. Vrouwen zouden dan depressiever zijn. Maar uiteindelijk moeten ze allemaal bij een organisatie terechtkomen die om kan gaan met de problemen die ze hebben.”
In een studie uit 2017, gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Sexuality Research and Social Policy, werd aan verschillende mensen gevraagd eenzelfde situatie te beoordelen: een stagiaire die door de baas tot seks werd gedwongen. Mensen beoordelen standaard dat een mannelijke stagiaire hier minder last van gaat hebben dan een vrouwelijke. In het nascholingsdocument van PsyXpert wordt deze studie aangehaald: ‘Als het seksuele geweld al onthuld wordt door mannen, wordt ten onrechte aangenomen dat ze er minder last van hebben dan vrouwen. Dit is onterecht, want de negatieve gevolgen van seksueel geweld bij mannen lijken sterk op die van vrouwen: angst, depressie, seksuele problemen, alcohol- en drugsgebruik, schuld- en schaamtegevoelens en revictimisatie (herhaald slachtofferschap, red.’
Volgens PsyXpert is de Nederlandse regering onlangs geadviseerd om aan de definitie van verkrachting de woorden ‘of verrichten’ toe te voegen. Dan zou het worden:
Hij die door geweld of een andere feitelijkheid of bedreiging met geweld of een andere feitelijkheid iemand dwingt tot het ondergaan of verrichten van handelingen die bestaan uit of mede bestaan uit het seksueel binnendringen van het lichaam, wordt als schuldig aan verkrachting gestraft.
Maar in het PsyXpert-rapport staat te lezen: ‘Met die suggestie is niets gebeurd, de huidige ongelijkheid is nog steeds niet rechtgetrokken. Het veranderen van de wet zou niet alleen een stereotype beeld van de grote, boze man die zijn agressie botviert op de onschuldige vrouw kunnen bijstellen, maar ook van symbolische waarde kunnen zijn door schaamte bij mannelijke slachtoffers weg te nemen en daarmee de weg naar hulpverlening te openen.’
Ook Schneider vindt dat de wet moet worden aangepast: “Hoe dat er juridisch uitziet? Daar moet over nagedacht worden”, zegt ze. “Maar dat gaat alleen gebeuren als er meer verhalen loskomen. Het was goed toen mensen gingen praten in de #MeToo-beweging. Nu is het tijd om ook te gaan nadenken over wat verkrachting eigenlijk is. Zodat uiteindelijk ook verkrachte mannen beter geholpen kunnen worden.”
Bron: oneworld.nl
Hoge drempel bij seksueel misbruikte jongens om hulp te zoeken: ‘Niet stoer om aan te kaarten’
Er is een hoge drempel bij minderjarige jongens die slachtoffer zijn van seksuele uitbuiting, misbruik of prostitutie om aan te kloppen voor 24-uurshulp.
In de behandelgroep die de Friese zorgorganisatie speciaal voor deze jongens oprichtte, zitten nog slechts twee jongens. De Friese zorgorganisatie Fier had op meer gerekend.
Jongens met zo’n geschiedenis blijken moeilijker te benaderen dan meisjes, is de ervaring. ,,Bij deze jongens is er al gauw een driedubbel taboe. Ze schamen zich voor het feit dat ze misbruikt zijn, ze zijn bang om uitgemaakt te worden voor homo, en als jongen is het niet stoer om hierover te beginnen”, zegt Fier-directeur Anke van Dijke.
Lees dit premium artikel verder op lc.nl of als lid van LSG in het ledendeel.
Henk (73) leeft nog altijd met de gevolgen van zijn tijd in een jeugdinstelling
Henk van Kalken zou als 9-jarige jongen in een kindertehuis beter af zijn dan thuis, maar hij werd er seksueel misbruikt, geslagen en vernederd. Het werkte door in de rest van zijn leven. “Het kostte me drie huwelijken en het contact met mijn kinderen.”
Eind volgende maand komt het onderzoek van commissie-De Winter Uit naar de misstanden in de jeugdzorg na 1945. Van Kalken is een van de honderden mensen die door de commissie is gehoord.
Misstanden in de jeugdzorg
Duidelijk moet worden hoe die misstanden hebben kunnen gebeuren en wat het effect is geweest op het leven van die kinderen. Een belangrijk onderzoek, vindt Van Kalken. “Het is van evident belang dat er wordt gekeken naar de schaduwkanten van de jeugdzorg. Want die is inmiddels wel veranderd, maar is nog steeds verre van ideaal. Per definitie horen kinderen niet in de jeugdzorg. ”Van Kalken, nu 73, kwam zelf al jong in aanraking met de jeugdzorg. “Ik weet nog dat mijn vader mij wegbracht naar kindertehuis Het Treekerberkje in Amersfoort. Ik mocht hem nakijken en zag hem zo rechts de hoek om gaan. Dat was verschrikkelijk. Ik wist dat ik achtergelaten zou worden. Daar stond ik dan, 9 jaar, in een enorm huis waar ik niemand kende. Ik heb me daar optimaal onveilig gevoeld.”
Een heet strijkijzer
Zijn vader had een stoornis in zijn driftbeheersing, waardoor hij extreem gewelddadig kon zijn, vertelt Van Kalken. “Hij stond ooit met een heet strijkijzer boven mijn hoofd. Klaar om op me in te slaan. Dat ik uit huis ging, heeft waarschijnlijk mijn leven gered, maar het heeft een hoge tol geëist.”Van Kalken vertelt hoe hij daar in en onveilige situatie terecht kwam. “Zo was er een leider die ons militair wilde drillen. Hij liet ons ‘s morgens vroeg op appèl komen en dan moesten we allemaal in hetzelfde pak in gesloten colonnes door de straten van Amersfoort marcheren. Een andere leider verrichte seksuele handelingen bij ons. Weer een ander was uit om ons op masturbatie te betrappen. Dan moesten we op een kokosmatje knielen en God de vader om vergeving vragen.”
‘Ik was geen bal waard’
Geknakt kwam Van Kalken uit de instelling. “Ik was geen bal waard. Niemand kon om mij geven, met dat gevoel kwam ik de samenleving weer in. Het kostte me het ene huwelijk naar het ander. Ik geloofde niet dat mijn vrouw echt van mij kon houden.”Het werkte ook door op zijn relatie met zijn twee kinderen. “Ik had een verwrongen kindbeeld. Kinderen stelden niets voor. Die moesten hun kop houden en luisteren, zoals mij dat zelf ook was verteld. Dat hebben mijn kinderen ook geweten. Ik heb nu geen contact meer met ze.”
Jaren therapie
Het kostte hem jaren aan therapie én veel gesprekken met zijn huidige vrouw, die vanuit haar eigen werk in de jeugdzorg veel inzicht had op zijn gedrag. Ook schreef hij een boek over zijn ervaringen ‘De steenrode jas’ dat heilzaam werkte. “Ik ben nu bijna 74 en weet ongeveer hoe het zit, maar nu bekruipt me soms het gevoel: het hoeft al bijna niet meer.”Voor Van Kalken heeft de uitkomst van het onderzoek van commissie-De Winter geen persoonlijk gevolg. Hij is niet uit op een financiële schadevergoeding. Iets dat bij het vorige onderzoek naar seksueel misbruik (commissie-Samson) voor slachtoffers ook lastig bleek vanwege het gebrek aan bewijs. Veel archieven zijn in de jeugdinstellingen slecht bijgehouden of later vernietigd. In het huidige onderzoek speelt dat weer een rol.
Archieven zijn belangrijk
Veel kinderen wisten helemaal niet waarom ze eigenlijk uit huis geplaatst waren. Als ze daar later naar op zoek gaan, vinden ze niets terug of is er soms alleen een inschrijving. Dat helpt niet, zegt archivaris Hans Seijlhouwer van het VU, waar het archief van kindertehuis Martha-Stichting ligt opgeslagen.Seijlhouwer krijgt steeds meer verzoeken van mensen die op zoek zijn naar een tastbaar stuk van hun verleden. Toch stelt het archief soms teleur. “Soms willen ze weten waarom ze in dat tehuis zaten, maar vinden ze hier alleen een inschrijfformulier.”
Iets doen met pijnlijke herinneringen
De verlichting zat hem voor Van Kalken in het besef dat hij de enige was die wat met zijn pijnlijke herinneringen kon doen. “Het zijn mijn hersenen die de informatie hebben opgeslagen en voorzien hebben van betekenis. Ik besefte me dat ik het verleden in het verleden moest laten. Het is pijnlijk en kost een hoop moed om daders niet de baas over jouw leven te laten spelen. Maar jij kan zelf degene zijn die de belangrijkste persoon is in je eigen leven.”Bewijs dat je hebt bestaan
Jaap Krediet (71) zocht ook naar zijn dossier. Toen hij op zijn 12de beide ouders verloor kwam hij in een jongenspaviljoen terecht in jeugddorp De Glind. Hij weet er niet veel meer van. “Uit mijn jeugd heb ik bijna niets tastbaars en dat vind ik heel vervelend”, vertelt hij. “Ik heb dingen uit die tijd weggestopt. Als je dan toch iets uit het verleden hebt, foto’s of documenten, dat kan dat een trigger zijn om herinneringen terug te halen.”Krediet kreeg een paar jaar geleden ineens een briefje in zijn bezit dat hij als tiener aan een van de leidsters had geschreven. “Ik was dat helemaal vergeten. Ik noemde die leidster ‘mama’ in dat briefje en sloot af met ‘uw zoontje’. Aan de ene kant vond ik het fijn om te weten dat er toch wel iemand was die aandacht voor me had. Aan de andere kant voelde het alsof ik mijn ouders had verloochend. Alsof ik mijn moeder had ingeruild. Daar had ik 50 jaar na dato toch last van.”
Houvast
Het laat zien dat de jeugdzorg ook tientallen jaren later nog veel invloed heeft. Toch is Krediet, ondanks zijn conflicterende gevoelens, heel blij met de brief die hij vond. “Het geeft me een stukje houvast. Een soort bewijs dat ik heb bestaan. Het geeft ook aanleiding om er met mijn kinderen over te praten. Het geeft hun bijvoorbeeld ook weer antwoorden op vragen over mijn gedrag.”Ook Henk Van Kalken is niet verbitterd of boos over zijn verleden. “Ik haat niemand. Het maakt je vrij als je niet met de daders bezig hoeft te zijn. Je komt er toch niet achter wat ze gedreven heeft.”
Bron: EenVandaag – Avro Tros >> Je kunt hier het interview ook terug luisteren
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
