Seksueel geweld en seksueel misbruik van mannen en jongens

Forum Lotgenoten Seksueel Geweld Achtergrond & Informatie Informatieve websites & mediaberichten Seksueel geweld en seksueel misbruik van mannen en jongens

  • Dit onderwerp bevat 96 reacties, 6 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 02/10/2023 om 23:01 door Luka.
10 berichten aan het bekijken - 71 tot 80 (van in totaal 97)
  • Auteur
    Reacties
  • #251213
    Luka
    Moderator

      Nu durven ook Tunesische mannen over seksueel misbruik te praten
      Behoedzaam zoeken Tunesische mannen sinds kort de openbaarheid over seksueel misbruik, nog altijd een taboe-onderwerp. De trauma’s zijn diep. „Die schaamte is killing.”


      ´FC´, die anoniem wil blijven, zegt: “Ik voel mij verward en twijfel aan mijn identiteit.”
      Alle foto’s door Lotfi Ghariani

      „Ik herinner mijzelf als een vrij ‘slappe’ en kwetsbare jongen van 12 jaar en een oudere en sterkere klasgenoot die aan mijn lichaam zat alsof het een verworven recht was”. Met deze zin begint Othello Jelifi (19) zijn ervaring met seksueel misbruik op de Tunesische #EnaZeda (metoo in Tunesisch Arabisch) pagina op Facebook. Het is dan oktober 2019, enkele dagen nadat de #metoo beweging in Tunesië begonnen was. Zo gaat Jelifi’s verhaal verder:

      Lees verder: NRC.nl >>

      #252424
      Luka
      Moderator

        JULIAN (23) WERD VERKRACHT: ‘TOEN IK HEM WEGDUWDE, SLOEG HIJ ME IN MIJN GEZICHT’

        Er is momenteel veel aandacht in de media voor de straf die daders moeten krijgen wanneer zij een vrouw hebben verkracht. Er is minder aandacht voor de zaken waarin mannen het slachtoffer zijn.

        Julian* (23) werd vier jaar geleden verkracht door een vriend en merkt dat er maar weinig te lezen is over mannen die hetzelfde hebben meegemaakt.

        NIET WEDERZIJDS
        “Ik werd aan Samir* gekoppeld door een vriendin van me. Hij verbleef in een AZC bij mij in de stad en ik leerde hem en zijn vrienden kennen. Op een gegeven moment was ik meerdere dagen in de week met hen aan het chillen. Ik merkte dat hij mij leuk vond, maar dat was niet wederzijds. En dat wist hij.”

        “Ondanks dat zoenden we weleens, maar daar bleef het ook bij. Ik had geen behoefte aan meer. Op een avond was ik hem Nederlands aan het leren op zijn kamer en begon hij me ineens te zoenen. Ik merkte dat hij verder wilde gaan, dus ik zei ‘nee’. Toen hij vervolgens toch doorging raakte ik in paniek. Ik zei dat ik geen sex met hem wilde. En als ik dat wel had gewild, ik het veilig zou willen doen. Ik wist dat hij geen condooms had, dus dat voelde als mijn enige uitweg op dat moment. Hij werd meteen boos en zei dat ik spelletjes met hem speelde, maar hij liet me uiteindelijk met rust.”

        PANIEK
        “Twee weken later had ik de laatste bus gemist en bleef ik bij hem en zijn vrienden slapen, want hij had een extra bed. Later op de avond begon hij me weer te zoenen. Ik moest meteen denken aan de keer daarvoor. Hij liep naar zijn nachtkastje en pakte er een condoom uit. Ik raakte weer in paniek. Ik bleef zeggen dat ik het niet wilde, maar hij begon mij en zichzelf uit te kleden.”

        “Hij negeerde mijn pogingen om hem te stoppen en als hij reageerde voelde het alsof hij wilde zeggen dat ik niet zo moeilijk moest doen. Hij was heel sterk en toen ik hem van me af probeerde te duwen sloeg hij me in mijn gezicht. Op dat moment besefte ik dat het niet meer uitmaakte wat ik op dat moment deed. Hij zou toch zijn gang gaan. Alles wat daarna gebeurde is een waas, wan ik kreeg een black-out.”

        “Nadat het was gebeurd, ging ik douchen en in bed liggen. Ik kon die nacht niet slapen. De volgende ochtend zou hij me naar de bus brengen, maar hij negeerde me en sliep verder. De dagen daarna heb ik heel veel nagedacht. Ik begon te twijfelen of ik wat er was gebeurd niet veel groter maakte in mijn hoofd. Of ik het niet gewoon zelf had uitgelokt. Ik vroeg me af of ik er met iemand over moest praten, maar ik had ook het gevoel dat ik er misschien om had gevraagd, omdat ik hem weleens zoende.”

        CONTACT
        “Ik heb daarna nog weleens contact met hem gehad, toen hij me nodig had in het ziekenhuis omdat hij geen Nederlands sprak. Toen hij uiteindelijk een vriend kreeg was ik opgelucht, omdat ik daardoor niet meer de verantwoordelijkheid voelde om hem bij zulke gelegenheden te moeten helpen.”

        “In de anderhalf jaar daarna ondervond ik onbewust de gevolgen van wat er met me was gebeurd. Als ik bijvoorbeeld uitging met mijn vrienden kon zoiets als het favoriete nummer van Samir me al triggeren om in een dip te raken. Dan keerde mijn stemming volledig om en ging ik meteen weg zonder mijn vrienden gedag te zeggen.”

        RECHTSZAAK
        “Pas tijdens de rechtszaak van een vriendin die haar verkrachter aanklaagde, merkte ik dat mijn verhaal helemaal niet zoveel verschilde van dat van haar. Ik besefte opeens dat wat mij was overkomen helemaal niet had mogen gebeuren.”

        “Inmiddels ging het tijdens mijn studie psychologie alsmaar slechter met me. Ik kon het steeds minder vaak opbrengen om naar de les te komen en haalde mijn vakken niet. Toen ik een SLB’er in vertrouwen nam, heeft zij uiteindelijk aan de bel getrokken en ervoor gezorgd dat ik in therapie ging. Na maanden EDMR-therapie heb ik mijn trauma beter leren verwerken. Al ben ik nog niet waar ik wil zijn.”

        BRIEF
        “Tijdens de therapie werd me gevraagd een brief te schrijven aan Samir. Omdat deze brief uiteindelijk zo goed verwoordde wat ik voelde, heb ik ‘m naar hem opgestuurd. De brief werd door zijn nieuwe vriend gelezen, die contact met me opnam. Hij vertelde hetzelfde te hebben meegemaakt met hem. Samir was op dat moment op vakantie en we begonnen veel te praten over onze ervaringen. Iets waar ik veel steun aan had.”

        “Toen Samir terug in Nederland was, kreeg ik appjes van hem waarin stond dat ik een vieze leugenaar was en dat ik de slechtste persoon was die hij ooit had ontmoet. De toon van de gesprekken die ik met zijn vriend had veranderden vanaf dat moment ineens. De vriend werd achterdochtig naar mij toe en zei uiteindelijk dat het zijn woord tegen het mijne was.”

        INTIEM
        “Inmiddels gaat het beter met me, maar ik merk dat ik nog steeds veel moeite heb met intiem zijn met mannen. Toen ik sex probeerde te hebben met andere jongens bevroor ik. Ik ben er denk ik gewoon nog niet klaar voor. En ik wil andere jongens die dit hebben meegemaakt laten weten dat dat helemaal niet erg is. Neem je tijd om het trauma te verwerken en voel je in een wereld zoals deze niet verplicht om regelmatig seks te hebben. Het is niet raar als je je niet prettig voelt bij onenightstands.”

        Heb je zelf ervaring met seksueel geweld of verkrachting en zoek je hulp? Dan kun je contact opnemen met Centrum Seksueel Geweld.

        *De namen Julian en Samir zijn gefingeerd. Hun volledige naam is bekend bij de redactie.

        Bron: Linda.nl >>

        #254863
        Stefan
        Lid LSG

          Jorik schreef een brief aan zijn jongere zelf. Hierin beschrijft hij alles wat hij tegen zijn jongere zelf had willen zeggen nadat hij seks tegen zijn wil meemaakte. VICE redacteur Bo Hanna leest Joriks brief voor, om de meldingsbereidheid van seksueel geweld te verhogen.

          Let op: dit artikel bevat beschrijvingen van ongewenste seksuele ervaringen. Aan het einde van de video en onderaan vind je meer informatie over wat je kan doen als jou dit is overkomen

          Jorik (23) werd jarenlang misbruikt door zijn oom. Nu, jaren later, besluit hij een brief te schrijven aan zijn jongere zelf. Hierin beschrijft hij alles wat hij tegen zichzelf had willen zeggen na de ongewenste seksuele ervaring. Omdat hij inmiddels heeft geleerd dat schaamte, verwarring, onzekerheid, schuldgevoel en angst heel begrijpelijke emoties zijn. En dat hulp zoeken helpt.

          Als je seks tegen je wil meemaakt, heeft dat vaak grote impact. Je kan je schamen voor wat er is gebeurd en je afvragen of je het had kunnen voorkomen? Of je snapt niet waarom je reageerde zoals je deed en wilt het liefst deze nare gebeurtenis zo snel mogelijk vergeten. Wat er ook is gebeurd, hoe je ook twijfelt, als het niet oké voelt, heb je reden om hulp te zoeken.

          *De echte naam van Jorik is bekend bij de redactie

          Voelt een seksuele ervaring niet oké? Je kunt er direct iets mee. Als je seks tegen je wil hebt meegemaakt, is het goed om zo snel mogelijk hulp te zoeken. Bekijk wat anderen geholpen heeft op watkanmijhelpen.nl of bekijk meer VICE content in samenwerking met de Rijksoverheid Meldingsbereidheid Seksueel Geweld

          Bron: vice.com

          #255320
          Luka
          Moderator

            RIK (20) WERD VANAF ZIJN TWAALFDE TWEE JAAR LANG MISBRUIKT DOOR BESTE VRIENDEN VAN ZIJN OUDERS

            De 20-jarige Rik werd vanaf zijn twaalfde twee jaar lang seksueel misbruikt door twee mannen. Dat waren niet twee random onbekenden, maar de beste vrienden van zijn ouders. Het is de Week tegen Kindermishandeling en daarom besloot Rik zijn verhaal te delen in Start met Fernando.

            VAAK OVER DE VLOER
            Rik vertelt dat hij vaak over de vloer kwam bij het homostel, omdat hun pleegzoon zijn beste vriend was. Op een dag ging het mis. “Een van de twee mannen begon aan me te zitten in de sauna. Na een week begon ook de andere man mij te betasten. Dat duurde uiteindelijk tot mijn veertiende.”

            SNEL BOOS
            Anderhalf jaar lang durfde Rik niemand te vertellen over het misbruik. Daarnaast begreep hij niet volledig wat er precies aan de hand was. Dat veranderde uiteindelijk toen Riks beste vriend op school merkte dat hij zich heel anders gedroeg dan voorheen. “Ik schrok veel sneller en was ook snel op mijn tenen getrapt. Uiteindelijk besloot ik het hem te vertellen en na een aantal maanden ook aan twee andere vrienden van me. Een van die vrienden vertelde dat uiteindelijk door aan anderen. Toen ik daar achterkwam, ben ik woest en schreeuwend de les uitgelopen.”

            Na de les liep Rik terug naar het lokaal om zijn spullen op te pakken en werd hij aangesproken door zijn docent. Ook die merkte dat hij al een tijdje niet zichzelf was. “Hij vroeg me of ik hem wilde vertellen wat er met mij aan de hand was. Dat deed ik, waarna hij me doorverwees naar de maatschappelijk werkster van onze school. Zij bleef heel rustig en vroeg me wat ik hiermee wilde doen. Ik antwoordde dat ik het heel graag aan mijn ouders wilde vertellen. Toen belde zij mijn vader op met het smoesje dat mijn cijfers ontzettend beroerd waren.”

            Ik heb mezelf gepijnigd, waardoor ik littekens heb op mijn lichaam die ik nooit had mogen hebben.

            Rik (20)

            REACTIE OUDERS
            Riks ouders geloofden zijn verhaal gelukkig meteen. “Maar ze konden het nog niet echt bevatten. Ik stelde het de hele dag uit om van school naar huis te gaan, omdat ik bang was voor hun reactie. Dat is complete onzin. Mijn ouders reageerden eigenlijk heel lief en rustig. Ik heb een ontzettend goed gesprek met ze gehad en we maakten samen een plan met wat de volgende stappen zouden worden.”

            ‘TROTS OP WIE IK NU BEN’
            De daders werden uiteindelijk, na een lang politieonderzoek, veroordeeld tot drie jaar gevangenis, waarvan een jaar voorwaardelijk. Een klein stukje gerechtigheid voor wat Rik meemaakte.

            “Deze ervaring heeft mijn leven in het begin in ontzettend negatieve zin beïnvloed. Ik heb mezelf gepijnigd, waardoor ik littekens heb op mijn lichaam die ik nooit had mogen hebben. Daarnaast heb ik heel erg met mezelf in de knoop gezeten en problemen gehad, zoals woedeaanvallen. Ik vertrouwde ook helemaal niemand meer. Nu sta ik gelukkig superpositief in het leven. Ik heb geen last meer van woede. Ik kan zeggen dat alles wat ik heb meegemaakt mij heeft gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Ik ben er trots op dat ik andere mensen kan helpen door mijn verhaal te delen.”

            ADVIES
            Rik werkt nu samen met Team-Kim. Dit team geeft voorlichting over kindermishandeling aan kinderen, jongeren en professionals in Nederland. Aan de hand van persoonlijke verhalen van jongvolwassenen maken zij kindermishandeling bespreekbaar. Aan de slachtoffers die hetzelfde meemaakten als hij, wil Rik adviseren om er vooral met anderen over te praten. “Er is niets waar je je voor hoeft te schamen. Het is nooit jouw schuld. Het is nu eenmaal een deel van je leven en daar moet je mee leren omgaan. Dat zal je uiteindelijk ook lukken, maar je moet het echt de tijd geven.”

            Ook voor hulpverleners heeft Rik een belangrijke boodschap: “Luister altijd naar het slachtoffer. Probeer je concentratie er altijd bij te houden tijdens het gesprek. Voer zo’n gesprek ook in alle rust en kalmte. Zorg ervoor dat het slachtoffer even niet aan die nare situatie hoeft te denken, ga een balletje trappen of wandelen. Daarnaast kan je nooit vaak genoeg vragen hoe het met diegene gaat. Als het een keer minder goed gaat, wees er dan ook voor diegene.”

            HULP BIJ SEKSUEEL MISBRUIK
            Ben jij slachtoffer van seksueel misbruik en heb je hulp nodig? Neem contact op met Slachtofferhulp. Zij kunnen je emotionele ondersteuning bieden of helpen bij het doen van aangifte. Ook vind je hier een community waar je met lotgenoten kunt praten.

            Bron: Funx.nl >>

            #255756
            Luka
            Moderator

              Slachtoffer misbruikzaak Utrecht: ‘Het heeft me geruïneerd, ik heb PTSS’


              Een van de flatgebouwen waar het misbruik volgens het OM plaatsvond NOS

              “Ik schaam mij nog steeds diep, en vind het enorm moeilijk om mijn gevoel echt te voelen. Ik voel me vies. Het lukt nog steeds niet echt om een beetje een normaal leven op te pakken”. Met die woorden richtte één van de slachtoffers in de Utrechtse misbruikzaak zich tot de rechter, het Openbaar Ministerie en de verdachten.

              Het OM heeft acht en tien jaar cel geëist en tbs met dwangverpleging tegen de twee verdachten in de zaak: Romeo A. (65) en Nicolaus L. (60). Ze worden verdacht van het runnen van een illegaal bordeel, seksuele uitbuiting van minderjarige jongens, verkrachting, mensenhandel en het maken van kinderporno.

              Naar schatting maakten ze dertig slachtoffers van tussen de 15 en 20 jaar. De tenlastelegging gaat uit van elf slachtoffers, onder meer omdat niet iedereen met de politie mee wilde werken. Zeven van de slachtoffers op de tenlastelegging zijn minderjarig.

              De NOS sprak met een van de slachtoffers, die in de rechtbank een verklaring aflegde. In het half jaar dat de jongen, die anoniem wil blijven, als escort werkte, ontving hij tussen de 150 en 200 klanten. Dat ging er vaak dwingend aan toe, vertelt hij over de verdachten: “Ze werden ook boos op mij en ik moest vaak seks met ze hebben. Ik mocht niet weigeren.”

              Proefdate met verdachten
              De jongens werden geronseld via berichtenservices en datingapps, zoals Bullchat. Romeo A. en Nicolaus L. gingen vervolgens met de slachtoffers op ‘proefdate’. Als ze daarbij in de smaak vielen, zetten de verdachten een profiel voor de jongens op Boys4U, een site waar gay escorts zich aanbieden. Ook kregen ze een werktelefoon. Romeo A. en Nicolaus L. regelden condooms en namen het geld van de klanten in ontvangst.

              Van tijd tot tijd moesten de slachtoffers ook seks hebben met Nicolaus L. als dank voor het gebruik van zijn woning voor betaalde seksafspraken, schetst het OM. Van Romeo A. moesten ze dulden dat hij met hen tongzoende en hen in hun broek greep.

              De verdachten zouden het bordeel vanuit hun eigen woningen in Overvecht gerund hebben. Begin 2018 kwamen daar tips over binnen bij de politie. Het OM noemt wat de verdachten deden ontluisterend. Ze hadden de namen van honderden mannen in hun telefoons, met naaktfoto’s, lichaamskenmerken en advertentieteksten erbij.


              Ik weet niet meer wat grenzen aangeven is in bed.

              Slachtoffer misbruikzaak

              Bij alle slachtoffers zijn de gevolgen groot. De jongen met wie de NOS sprak zegt: “Het heeft me geruïneerd. Ik kon me niet goed concentreren. Ik weet niet meer wat grenzen aangeven is in bed. Ik heb een heel laag zelfbeeld gekregen, ik heb PTSS.” Daarvoor volgt hij nu therapie.

              Niet iedereen was minderjarig, maar de slachtoffers waren zonder uitzondering kwetsbaar, zegt het OM: “Ze zijn op zoek naar bevestiging en gevoelig voor geld.”

              Het waren jongens of mannen die drugs gebruikten, psychische problemen hadden of dakloos waren. Het OM gelooft er daarom niets van dat de slachtoffers zelf een bewuste keuze maakten om zich als escort te verhuren, zoals de verdachten stellen, ook niet als ze volwassen waren.

              Uit de slachtofferverklaring van de jongen die de NOS sprak: “Ik was totaal alleen. Ik was door mijn ouders verstoten toen ik via Bullchat op zoek ging. Die afspraken gingen nooit verder dan samen eten en een beetje aanraken. Ik heb nooit betaalde seks gehad voordat ik een van de twee verdachten leerde kennen.”

              Romeo A. en Nicolaus L. ontkennen
              Ja, L. had seks met de jongens, zo verklaarde hij. Maar hij zegt niet te hebben geweten dat ze minderjarig waren. Hij zei op jonge mannen te vallen en dat hij het vooral gezellig vond dat ze naar zijn flat kwamen.

              Romeo A. verklaarde ook dat hij dacht dat alle jongens meerderjarig waren. Hij zou ze hebben willen helpen. Volgens A. waren het de jongens zelf die zich als escort wilden verhuren. Hij zou slechts geholpen hebben om dat zo veilig mogelijk te doen, door ze te begeleiden en profielen op datingsites voor ze op te zetten.

              Beide mannen zijn eerder veroordeeld voor pedoseksuele misdrijven. Romeo A. kreeg ook al eens tbs opgelegd. Nicolaus L. is volgens het OM verminderd toerekeningsvatbaar: “Door zijn stoornis was hij op zoek naar erkenning en intimiteit.” A. wilde niet meewerken aan onderzoek van het Pieter Baan Centrum.

              Bron: NOS.nl >>

              #255760
              Luka
              Moderator

                Jakob werd in zijn jeugd misbruikt door zijn moeder. ‘Haar reactie? Jij kon geen meisje krijgen’

                In iedere Rotterdammer schuilt een uniek relaas. Wekelijks tekent verslaggever Marcel Wijnstekers zo’n levensverhaal op. Jakob Janssens (61) werd in zijn jeugd misbruikt door zijn moeder. Nu wil hij een luisterend oor zijn voor slachtoffers van seksueel geweld. ,,Mensen die in de kreukels liggen, sluit ik in mijn hart.”

                Lees verder: AD.NL >>

                #256829
                Mark
                Moderator

                  ‘Als hij mij aanrandde, deed ik alsof ik sliep’


                  Jan Van Aken: ‘Slachtoffers kunnen op verschillende momenten nood hebben aan erkenning, niet enkel bij het uitbrengen van hun verhaal. Erkenning is een sleutelbegrip.’ © KOEN BAUTERS

                  Als jong voetballertje botste Jan Van Aken op een pedoseksuele trainer. Van zijn achtste tot zijn twaalfde werd hij regelmatig misbruikt. ‘Sindsdien ben ik nooit meer onvoorwaardelijk gelukkig.’

                  Jan Van Aken (41): ‘Op mijn zevende begon ik te voetballen bij de lokale vierdeprovincialer in Opdorp, een deelgemeente van Buggenhout. Hij was de trainer van ons team, Jozef A., een alleenstaande dertiger die samenwoonde met zijn moeder. Achteraf bekeken beschouw ik het eerste jaar als zijn inwerkperiode. Mijn ouders waren niet echt voetbalminded, maar hij kreeg hen toch zo ver dat ze zich almaar meer gingen engageren voor de club. Vrij snel werkte hij zich binnen in het sociale weefsel van mijn ouders. In geen tijd was hij aanwezig op de wekelijkse tennisbijeenkomsten waar mijn vader ook naartoe ging. Mijn ouders spraken altijd vol lof over hem. Hij werd een vriend aan huis. A. was kinderpsycholoog, verbonden aan een medisch-pedagogisch instituut in de buurt. Daar werkte hij met kinderen die de jeugdrechter er plaatste, voornamelijk jongens met ernstige gedrags- en karakterstoornissen.

                  Op diegene die dit had kunnen vermijden, ben ik lange tijd bijna kwader geweest dan op de dader zelf.
                  Jan Van Aken

                  ‘Ook in de rest van het dorp genoot A. veel aanzien. Hij slaagde erin ons team te laten deelnemen aan gerenommeerde buitenlandse toernooien. Op die manier zagen wij als kleine pagadders een groot deel van Europa en kwamen we zelfs in Amerika. In Finland stonden we tijdens de Kokkola Cup tussen teams van Manchester United en Chelsea. Telkens we terugkeerden van zo’n toernooi, barstte er een waar dorpsfeest los met zang en dans. A. kreeg bij zo’n thuiskomst steevast een bloemenkrans rond zijn nek en werd letterlijk op een piëdestal gezet.

                  ‘De moeder van één van mijn teamgenoten was in die tijd aan de slag in de wijkschool in Opdorp. Zo slaagde A. erin om ook jaarlijks mee op bosklassen te gaan. Hij deed dat vrijwillig, volledig onbezoldigd. Heel het dorp dacht: kijk eens wat die man allemaal doet voor onze kinderen. Maar er zat een duistere kant aan zijn engagement.’

                  Niemand iets zeggen
                  ‘Het misbruik sloop binnen. Het begon met aanrakingen die ongemakkelijk aanvoelden. Nadien kwamen er momenten waarop ik apart gehouden werd van de groep, bijvoorbeeld om te trainen op hoek- en strafschoppen. Bij het douchegebeuren was hij meestal aanwezig. Stap voor stap ging het verder. Uiteindelijk maakte ik het ganse scala mee, van onaangename aanrakingen tot en met verkrachting.

                  ‘A. liet mij vaak verstaan dat ik tegen niemand iets mocht zeggen, omdat er anders van alles zou gebeuren met mijn ouders. Dat hakt erin bij een kind. Soms gaf hij me het valse gevoel dat ik speciaal was. De aanvoerdersband droeg ik dankzij hem, gaf hij te kennen. Maar regelmatig kreeg ik ook de wind van voren. Mijn één jaar oudere broer, die in hetzelfde team speelde, werd vaak door hem verheven. Dat heeft de relatie met mijn broer lange tijd getroebleerd.

                  ‘In die eerste periode kwam het nooit in mij op om iets over het misbruik te zeggen tegen wie dan ook. Ik kreeg nochtans een goede opvoeding, met ouders die me veel vertrouwen gaven en mij omringden met de beste zorg. Ik had ook superlieve grootouders; mijn grootvader was een prachtmens. Toch heb ik er zelfs bij hem nooit aan gedacht het te vertellen. In die tijd, midden de jaren tachtig, kwamen zulke zaken nergens aan bod. Misschien zou het anders geweest zijn mocht er rondom mij over het thema gepraat zijn, maar dat weet ik niet zeker.

                  ‘Net zoals al mijn vrienden voetbalde ik graag. Ik wilde mijn hobby en vrienden niet zomaar opgeven. Ik was ook goed en had de drang om altijd de beste te zijn, zowel naast als op het veld. Zo herinner ik mij een spel tijdens een zomerkamp. De winnaar zou een zak snoep krijgen. Ik won. Maar die zogenaamde prijs moest ik bij hem op de ontspanningskamer in ontvangst gaan nemen. Uiteraard randde hij me daar toen ook aan. Had ik vooraf geweten dat ik die prijs apart zou moeten ophalen, dan was ik zonder twijfel als laatste geëindigd.

                  ‘Op den duur kon ik goed inschatten wanneer de kans bestond dat hij me zou aanvallen. Bij trainingen zat hij op zijn vertrouwde terrein. En de gevaarlijkste momenten waren natuurlijk de zomerkampen en buitenlandse toernooien, wanneer alle controle en ouderlijk gezag weg waren. Door het vertrouwen dat hij bij mijn vader en moeder had gewonnen, slaagde A. er ook in mij te laten overnachten bij hem thuis. Dat gebeurde als mijn ouders eens weg moesten en voor hun vier zonen een onderkomen zochten. A. bood hen dan een slaapplaats voor mij aan. Op zulke momenten werd ik echt ziek. Ik kreeg last van psychosomatische klachten, buikpijn en hoofdpijn. Mijn ouders gingen in die tijd met mij naar verschillende kinderartsen, maar nooit werd in de juiste richting gezocht naar de oorzaak van mijn klachten. Men ging ervan uit dat ik een zwakke gezondheid had.

                  ‘Het misbruik duurde van mijn achtste tot mijn twaalfde. Daarna krijgen jongens lichaamskenmerken die niet langer tot de verbeelding spreken van pedoseksuelen. Dus hield het op, althans voor mij. Over de vraag of er ook andere slachtoffers waren, dacht ik toen niet na, zelfs niet toen mijn vijf jaar jongere broer bij de club kwam. Je zit zo ver weg dat je daar op dat moment geen oog voor hebt. Gelukkig bleven mijn broers gespaard van misbruik.’

                  Geen identiteit meer
                  ‘Sommige mensen in onze club, in onze school en in de werkomgeving van A. wisten dat hij pedoseksuele neigingen had. Begin de jaren tachtig was er een voorval geweest met de hoofdschool, op bosklassen. Enkele leerlingen hadden er gepraat over ongepast gedrag van A. tegenover twee jongens. Na een gesprek met die twee jongens had de hoofdschool besloten om A. niet meer mee te nemen op bosklassen. Maar mijn school, de wijkafdeling van die hoofdschool, besliste wat later om hem toch weer te laten meegaan. Zo kwam het dat A. erbij was toen ik met het vijfde leerjaar op bosklassen ging. Daar deed zich iets voor waar ik nog altijd zeer kwaad om ben. We moesten er in kleine groepjes een wandeling maken zonder begeleiding. Na een tijdje kwamen de groepjes terug op het terrein, ook het mijne. Maar één groepje bleef achter. A. stond bij ons te wachten, samen met een leerkracht die op de hoogte was van het incident met de hoofdschool. A. zei dat hij dat ene groepje wel zou gaan zoeken. ‘Ik zal Jan meenemen’, hing hij erachter. Tot mijn grote verbazing ging die leerkracht akkoord. Beeld je dat in: een juffrouw die een jongen van tien laat meegaan met een man van wie ze weet dat hij zulke dingen gedaan heeft. Die keer ben ik heel zwaar aangerand en heb ik echt doodsangsten uitgestaan. Die momenten staan in mijn geheugen gebrand. Ook de dagen nadien misbruikte hij mij. Hij deed de nachtronde en geneerde zich niet om de slaapzaal binnen te stappen en zijn ding te doen. Op die leerkracht, diegene die dit had kunnen vermijden, ben ik lange tijd bijna kwader geweest dan op de dader zelf. Dankzij de therapie die ik vandaag volg, leer ik die ervaringen intussen te verwerken en een plaats te geven. Maar dat volwassenen het weten, garandeert dus niet dat er iets ondernomen wordt. Misschien wilden mensen gewoon niet geloven dat A. zulke dingen deed.

                  ‘Na mijn twaalfde ging ik almaar beter beseffen wat er gebeurd was. Vaak ging ik letterlijk voor de spiegel staan en vroeg ik: ‘Wie zijt gij?’ Ik had geen eigen identiteit meer, geen mening, geen enkele houvast. Op school gingen mijn punten zienderogen achteruit. Mijn ouders dachten dat ik een moeilijke jongen was die het zich allemaal niet erg aantrok. Maar als ze kwaad op me werden, kwam dat bij mij heel hard binnen. Ik voelde me altijd onrecht aangedaan. Vaak dacht ik: jullie moesten eens weten waar ik mee zit. Ik overwoog weg te lopen van huis. Ik begon veel alcohol te drinken en te experimenteren met softdrugs. Ik ging ook almaar vaker aan de dood denken. Eén keer heb ik in Malderen op het perron gestaan, maar ik durfde niet te springen. Het haar op mijn armen komt recht als ik aan dat moment terugdenk. Het werd me duidelijk dat ik zou moeten kiezen: eruit stappen of iets ondernemen.’

                  Jan Van Aken: ‘Wij, volwassenen, moeten ons ervan bewust zijn dat we een verpletterende verantwoordelijkheid dragen naar onze kinderen toe.’ 

                  Toch waardevol zijn
                  ‘In de eerste graad van de middelbare school leerde ik een lerares kennen met wie het contact heel goed verliep. Er ontstond een hechte vriendschapsband tussen ons, in die mate dat ze regelmatig bij ons thuis kwam. Ook nadat ik geen les meer van haar kreeg, hielden we contact, tot in het zesde middelbaar. Toen, op mijn zeventiende, vond ik het tijd om mijn geheim met iemand te delen. Liefst wou ik het eerst aan iemand anders vertellen dan mijn ouders; ik wist dat zij met een gigantisch schuldgevoel zouden zitten. Dus nam ik die lerares in vertrouwen. Het werd het begin van verscheidene gesprekken met haar waarin ze me overtuigde om samen naar het PMS te stappen ( psycho-medisch-sociaal centrum, nu centrum voor leerlingenbegeleiding, nvdr).

                  ‘Na een wekenlange voorbereiding brak het moment aan om mijn ouders en de omgeving in te lichten. Het PMS nodigde mijn moeder en vader uit, zogezegd om over mijn mindere schoolresultaten te praten. Zelf wachtte ik thuis af, samen met die lerares. Ik voelde een gigantische stress. Ik wist dat de reactie van mijn ouders wel oké zou zijn, maar ik was bang voor hun enorme verdriet. Toen ze thuiskwamen, bleek die vrees terecht. Niemand wil zijn ouders op die manier zien. Ze zeiden: ‘We hebben je bij hem laten logeren en meegegeven op reis, terwijl jij probeerde aan te geven dat je dat niet wou.’ Er is die dag vooral veel geweend. Ook mijn broers kwamen erbij. Met hen had ik een relatie zoals de meeste broers op die leeftijd: een eerder oppervlakkige band. Als je broers je in zo’n context dan stevig vastpakken, doet dat iets met een mens. Die onmiddellijke erkenning van mijn directe omgeving was op dat ogenblik heel belangrijk voor mij. Mijn ouders, broers en familie lieten direct voelen hoe waardevol ik was. Voor het eerst bleek dat ik wél iemand was, dat ik wél iets gepresteerd had.

                  ‘In de dagen na mijn getuigenis werd A. aangehouden. Dat gebeurde tijdens de bosklassen met de wijkschool van Opdorp. Het nieuws ontplofte in Buggenhout als een bom: dé man van het dorp opgepakt. Plots stonden er journalisten aan onze deur, ook van een rioolblad als Blik. Verscheidene mensen in het dorp werd gevraagd wat ze vonden van de zaak; elke dag stond er wel iets in de krant. Wekenlang kwam ik niet buiten. Naar school ging ik niet meer.

                  ‘Als een zeventienjarige zo’n held van zijn voetstuk haalt, ontstaan er snel twee kampen. Dat van de non-believers was tot mijn verbazing behoorlijk groot. Sommige ouders vonden dat de zaak opgeblazen werd. De vader van één van de spelers sprak van een fait divers. Ik had heel wat vrienden in het dorp, maar uiteindelijk hield ik er daar maar enkele van over. Ook mijn ouders verloren veel mensen uit hun entourage. Het hele gebeuren had een enorme impact op mij en mijn familie. Toch was ik opgelucht, want ik kreeg ook veel hartverwarmende reacties. Dat is cruciaal voor mensen die met hun verhaal naar buiten komen. Erkenning is een sleutelbegrip. En die erkenning kan in heel veel zitten. Een club die een aanspreekpunt installeert, zorgt ook voor een stuk erkenning van slachtoffers.

                  ‘Mijn ouders namen een advocaat onder de arm en stelden zich burgerlijke partij. De ouders van twee andere slachtoffers sloten zich daarbij aan. A. kreeg in 1995 zeven jaar gevangenisstraf. Dat gaf weer een stuk erkenning. Ook kwam er een beperkte schadevergoeding. Toen die werd uitgekeerd, zei ik tegen mijn ouders: ‘Doe ermee wat je wil.’ In mijn ogen was dat bloedgeld.’

                  Dubbel gevoel
                  ‘Rekening houdend met wat er gebeurd was, delibereerde mijn middelbare school mij op het eind van het zesde middelbaar. Na het proces ging ik vastbesloten criminologie studeren, grotendeels ingegeven door wat ik had meegemaakt. Maar achteraf bekeken was ik daar mentaal absoluut niet klaar voor. Na twee jaar stopte ik ermee. Ook toen ik nadien voor maatschappelijk assistent ging studeren, lukte het niet. Ik zat nog altijd niet goed in mijn vel. En ik volgde wel wat therapie, maar dat waren losse flodders. Op dat moment stond ik daar ook nog niet voor open. Ik besloot mijn studies stop te zetten en op zoek te gaan naar werk. Dat ik ten gevolge van het misbruik geen diploma hoger onderwijs heb, is nog altijd een enorm gemis voor mij.

                  Het verbaast mij dat er heel weinig mannelijke sporters getuigen.
                  Jan Van Aken

                  ‘Intussen kwam er wel een positief vervolg aan het verhaal. De lerares met wie ik mijn geheim voor het eerst deelde, werd uiteindelijk mijn partner. Wij zijn intussen twintig jaar samen en hebben twee dochters. Als ik daar nu over nadenk, brengt dat wel een dubbel gevoel naar boven. Uiteraard had ik dat misbruik nooit willen meemaken, maar dan had ik ook mijn echtgenote niet op dezelfde manier leren kennen en zou ik vandaag mijn dochters niet hebben.

                  ‘Eind 1999 of begin 2000 kwam A. vrij. Zo’n vier jaar later vroeg ik mij op een dag eens af wat er van die man zou geworden zijn. Nietsvermoedend tikte ik zijn naam in op Google. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Hij was naar India vertrokken en werkte daar weer met minderjarige voetballertjes, hoewel hem dat ten strengste verboden was. Ik legde een volledig dossier aan en toen ik al mijn informatie verzameld had, schreef ik verscheidene organisaties en personen aan. Maar ik kreeg het gevoel dat ik nergens ernstig genomen werd en dat niemand iets ondernam met mijn informatie. Na mijn getuigenis en het proces had ik mijn erkenning als slachtoffer gekregen, maar op dit moment miste ik een vorm van erkenning. Slachtoffers kunnen op verschillende momenten nood hebben aan erkenning, niet enkel bij het uitbrengen van hun verhaal. Dat ik die erkenning toen niet voelde, zorgde ervoor dat ik heel ver ging in mijn zoektocht. Ik ben mezelf toen compleet verloren.

                  Jan Van Aken: ‘Ik hoop dat ik met mijn verhaal anderen ertoe kan bewegen om ook met hun verhaal naar buiten te komen.’ 

                  ‘Uiteindelijk begon ik te communiceren met een journalist in India. Die besloot in 2008 om A. te confronteren met de informatie die ik hem had bezorgd. De zaak ontplofte ginder. A. ontvluchtte het land en keerde terug naar België. Maar hier kon hem niks meer gemaakt worden; zijn vrijlating onder voorwaarden was intussen afgelopen en van misbruik in India was er geen bewijs. Tot in 2012. Toen werd in de kluizenzaal van een Leuvens bankfiliaal een blanco enveloppe gevonden met kinderpornografisch materiaal uit India. Onderzoek wees uit dat A. die enveloppe daar had laten vallen. Toen is hij opnieuw veroordeeld. Waar hij nu zit, in de gevangenis of niet, weet ik niet.’

                  Terugval na terugval
                  ‘Enkele maanden geleden beleefde ik een ernstige terugval. Zulke terugvallen hangen samen met mijn posttraumatische stressstoornis. Als ik in bepaalde situaties te veel stress ervaar en daardoor de controle dreig te verliezen, word ik letterlijk ziek. Ik krijg dan griep, diarree, koorts en ik moet braken. Er doemen sombere gedachten in mij op en ik krijg vaak black-outs. Die zijn een verschijningsvorm van dissociatie, een verdedigingstechniek van de geest die ik ook al onderging tijdens het misbruik. Als A. me aanrandde, deed ik bijvoorbeeld alsof ik sliep. Het was dan alsof mijn geest me er probeerde van te overtuigen dat iemand anders het misbruik meemaakte, dat ik enkel toeschouwer was.

                  ‘Tussen mijn recentste en mijn vorige terugval zat maar vier jaar. Onlangs stond ik stil bij de gedachte dat ik intussen de veertig voorbij ben en dat ik nog altijd met mijn verleden worstel. Ik wil niet op het eind van mijn dagen moeten terugkijken en vaststellen dat het verleden heel mijn leven beheerst heeft. Dus ben ik heel bewust op zoek gegaan naar passende therapieën. Zo kwam ik onder andere terecht bij EMDR ( Eye Movement Desensitization and Reprocessing, nvdr), een vorm van traumatherapie.

                  ‘Ik ondervind hoe moeilijk de verwerking voor mij is terwijl ik erover praat. Dus mag je niet onderschatten welke impact misbruik heeft op iemand die niet durft te praten. Ik hoop dat ik met mijn verhaal anderen ertoe kan bewegen om ook met hun verhaal naar buiten te komen, desnoods anoniem, en om hulp te zoeken. Hoe sneller je praat, hoe beter. Het verbaast mij dat er heel weinig mannelijke sporters getuigen. Als ik niet had gesproken, liep ik hier niet meer.

                  ‘Als samenleving moeten wij ervoor zorgen dat slachtoffers ergens terechtkunnen. Er moet binnen jeugdverenigingen proactief over gepraat en rond gewerkt worden. Het is een slecht idee om te wachten tot een melding binnenkomt. En meldpunten bij federaties kunnen wel hun nut hebben voor het bredere plaatje, maar de vertrouwenspersonen binnen de vertrouwde omgeving, binnen de club, zijn cruciaal. Daarbij volstaat het niet om te zeggen: je kunt terecht bij trainer x of voorzitter y. Wie weet vraag je slachtoffers op die manier om te gaan biechten bij de duivel. Anderzijds zijn die vertrouwenspersonen best ook geen complete buitenstaanders, maar wel mensen die eventuele slachtoffers kennen, mensen die ze vertrouwen. Persoonlijk vind ik het ook belangrijk dat zo’n vertrouwenspersoon een vrouw is, zeker in een jongensmilieu. Ik zou met mijn verhaal nooit naar een man gestapt zijn.

                  ‘Er moeten ook maatregelen komen om te garanderen dat de medewerkers binnen jeugdverenigingen koosjer zijn. Dan spreken we bijvoorbeeld over een bewijs van goed gedrag en zeden, model twee. Volledige zekerheid geeft dat niet, maar zo bouw je ten minste al een middel in dat mensen weert die zo’n bewijs niet kunnen voorleggen. De minister van Sport ( Philippe Muyters, N-VA, nvdr) is blijkbaar niet happig om dat te verplichten. Hij denkt dat veel vrijwilligers daardoor zullen afhaken. Maar ik heb liever dat het een volwassene wat hindert in zijn vrijheid om zomaar ergens aan de slag te gaan dan dat één kind gruwelijkheden moet meemaken. Trouwens: tegenwoordig vraag je zo’n bewijs bij wijze van spreken in een vingerknip aan. En men heeft speciaal zo’n model twee in het leven geroepen voor contexten met minderjarigen. Wel, dit zíjn contexten met minderjarigen. Hiervoor dient dit document, toch? Waarvoor anders? Wij, volwassenen, moeten ons ervan bewust zijn dat we een verpletterende verantwoordelijkheid dragen naar onze kinderen toe.’

                  Verder dan ooit
                  ‘Mijn kindertijd is mij volledig ontnomen; dat vind ik het ergste. Ook vind ik het verschrikkelijk dat dit tot nu toe gans mijn leven beïnvloed heeft. Sinds het misbruik ben ik nooit meer onvoorwaardelijk gelukkig; altijd is er die donkere rand. Maar ik voel nu wel dat ik in mijn herstel verder sta dan ooit. De fase waarin ik zit, is er een van afronden. Ik besef dat ik een stuk altijd zal moeten meedragen, maar het zwaarste gewicht wil ik uit mijn rugzak gooien. Met deze getuigenis wil ik nog één positief ding doen en dan afsluiten.’

                  Bron: sportmagazine.knack.be

                  #256871
                  Mark
                  Moderator

                    Victor werd misbruikt door een neef en een hulpverlener: ‘Hij zei dat ik het vast ook lekker vond’


                    De neef van Victor was keurig getrouwd en heel gelovig. Maar ook stiekem homoseksueel. © John Back

                    Anno 2021 heerst er nog altijd een levensgroot taboe op seksueel geweld. Dat moet anders en daarom doen vijf slachtoffers hun verhaal aan deze krant. Deel 3: Victor (58) uit Den Bosch werd misbruikt door een neef en een hulpverlener.

                    ,,Hij was keurig getrouwd en heel gelovig. Maar ook stiekem homoseksueel. Ik was nog een aapje, 16 jaar pas. Hij 33 en mijn grote neef. Als hij klaar met me was, dan ging hij bidden. Boete doen. Want hij wist natuurlijk donders goed dat het verkeerd was wat hij deed. Tegenover mij probeerde hij het echter goed te praten. ‘Zie je wel, jij vindt het óók lekker’, zei hij bijvoorbeeld als ik een erectie kreeg. Dat vond ik erg. Dat mijn lijf zo reageerde op iets wat ik helemaal niet wilde.

                    Vier keer ben ik op de eerste hulp beland
                    Maar ik onderging het. Voor wat hoort wat, voor niets gaat de zon op. Zoiets zat er in mijn hoofd, want ik mocht dus wel met hem mee naar Colorado, waar hij woonde. En ik wilde dolgraag weg uit Nederland. Weg van alles, want mijn jeugd was een hel.

                    De kinderbe­scher­ming, hè? Nou ammehoela. Ik was 14 en door hem werd ik voor het eerst misbruikt
                    Victor

                    Ik groeide op met een psychopathische, sadistische vader. Soms dronk hij wel drie liter jenever per dag. Ik sloop door het huis, altijd bang dat de situatie weer zou ontploffen en hij zou gaan schreeuwen en slaan. Vier keer ben ik op de eerste hulp beland door hem. Hij zei dingen als dat ik dom was, niks kon. Dat doet wat met je zelfvertrouwen, hoor.

                    Uiteindelijk zijn mijn ouders gescheiden, ik moest naar een internaat. Daar is mij niks gebeurd, maar ik wist dat er onderling veel werd gerotzooid, dat leiders misbruik maakten van jonge jongens. Ik vluchtte met een vriendje.

                    Drie weken hebben we ondergedoken gezeten, tot we werden opgevangen door een man van de kinderbescherming. De kinderbescherming, hè? Nou ammehoela. Ik was 14 en door hem werd ik voor het eerst misbruikt. Ik moest hem aftrekken en pijpen. Soms wilde hij ook nog neuken ook. Nu zie ik pas hoe kwetsbaar ik was.

                    Hij was zo aardig, ik kreeg eindelijk aandacht
                    Na zeven pleeggezinnen kwam die oudere neef dus als geroepen. Wist ik veel. Hij was zo aardig, ik kreeg eindelijk aandacht. Hij nam me mee naar Parijs, we deden leuke dingen. Zo palmen ze je in, hè? Ze zijn zo gevat. Maar dat weet ik nu pas. Ik klampte me aan hem vast. Dit soort gasten weet precies wie ze kunnen slachtofferen. Bij mijn tante thuis gebeurde het voor het eerst. Eenmaal in Colorado ging het door.

                    Als ik niet was misbruikt, was het nooit zover gekomen, dat denk ik echt
                    Victor

                    Na een paar jaar ben ik terug naar Nederland gegaan. Ik heb mezelf enkele jaren geprostitueerd. Aan mannen, aan echtparen, aan vrouwen. Zelfs sm. Waarom? Met seks kreeg ik aandacht, zo voelde dat. Maar je moet echt fucked up zijn om dat werk te kunnen doen. Als ik niet was misbruikt, was het nooit zover gekomen, dat denk ik echt.

                    Later ben ik getrouwd, twee keer nog wel. Ik heb 25 jaar gewerkt, altijd gesport, toch kreeg ik last van vreselijke nachtmerries en herbelevingen. PTSS zei de psychiater, door mijn ellendige jeugd en het misbruik. Ik ben inmiddels afgekeurd. Bij een huiskamerproject heb ik mijn vriendin leren kennen. We zijn nu al tien jaar, acht maanden en twee dagen samen. Ja, dat weet ik precies. Ik heb me altijd eenzaam gevoeld, zo vreselijk eenzaam, maar eindelijk hoef ik niet meer te overleven. Wraakgevoelens heb ik niet meer. Ik voel me eindelijk gelukkig.”

                    Bron: bndestem.nl

                    #256872
                    Mark
                    Moderator

                      Peter werd meer dan vijfhonderd keer misbruikt door familievriend: ‘Hij is zelfs op mijn bruiloft geweest’


                      De moeder van Peter* dacht oprecht dat zijn zoon iets leuks ging doen met die vriend van de familie. In werkelijkheid reed hij naar het bos en verkrachtte daar Peter, elf jaar lang. © John Back

                      Anno 2021 heerst er nog altijd een levensgroot taboe op seksueel geweld. Dat moet anders en daarom doen vijf slachtoffers hun verhaal aan deze krant. Deel 4: Peter* (48) uit Etten-Leur werd elf jaar lang misbruikt door een vriend van de familie.

                      ,,Meer dan vijfhonderd keer heeft hij mij misbruikt. Ik kwam er pas achter toen ik het moest tellen voor mijn aangifte. Ik schrok er zelf van. Ik dacht dat het bij het leven hoorde. Dat mijn broer hetzelfde meemaakte, maar dat was niet zo.

                      Mijn moeder dacht oprecht dat hij iets leuks met mij ging doen
                      Peter

                      <b>Verder lezen</b>: bndestem.nl

                      #256994
                      Luka
                      Moderator

                        Rakim werd in Afrika geronseld en seksueel uitgebuit in een kelder in Amsterdam

                        Vanwege de per 1 augustus 2019 aangepaste verblijfsregeling mensenhandel hebben dit soort in Nederland uitgebuite jongens geen recht meer op een verblijfsvergunning en zorg.

                        Zit je zelf in een nare situatie of maak je je zorgen om iemand in je omgeving? Hier kun je anoniem chatten met een hulpverlener van Fier.

                        Alhoewel de grootste groep slachtoffers van seksuele uitbuiting uit vrouwen en meisjes bestaat, worden ook mannen en met name jonge jongens gedwongen zich te prostitueren. Naar schatting in Nederland zo’n 250 per jaar. Via Lumens – Het Expertisecentrum Mensenhandel en (jeugd)Prostitutie in Eindhoven – kom ik in contact met zo’n jongen. De Ugandese Rakim (26) zat drie jaar en zes maanden opgesloten in een kelder in een buitenwijk van Amsterdam, waar hij seksueel werd uitgebuit.

                        Als ik hem en zijn zorgcoördinator Danielle van Went opzoek in Eindhoven, vertelt hij me dat mannelijke slachtoffers als hij door de media vaak over het hoofd worden gezien. “Er zijn maar weinig jongens die aangifte doen, omdat ze vaak bedreigd en bang gemaakt zijn en door het taboe dat ze – eventueel in hun thuisland – ervaren op prostitutie en homoseksualiteit.” Onderzoek bevestigt dit. 85 procent van de mannelijke slachtoffers meldt zich niet bij politie en/of instanties en wordt dus nergens als slachtoffer geregistreerd.

                        Nummer en videoclip
                        Rakim ontsnapte uit zijn situatie omdat één van zijn klanten verliefd op hem werd. “Deze man heeft mijn pooier betaald om mij mee naar buiten te mogen nemen voor een uitstapje. Toen ben ik ontsnapt.” Hierna kwam hij in een vluchtelingenopvang in Eindhoven terecht. Daar ontmoette hij de 24-jarige Nigeriaanse Justice, die ruim twee jaar seksueel werd uitgebuit. Het tweetal maakte later samen een nummer en een videoclip over hun ervaring in de gedwongen prostitutie.

                        Rakim en Justice werden allebei in hun thuisland geronseld door een Europeaan. “In Afrika zijn er Europeanen actief die tegen jongens als ons zeggen: kom naar Europa, je hebt daar een betere toekomst. Ik help je. En als je dan in Europa aankomt vertellen diezelfde mensen je dat je een schuld bij ze hebt. En dat je die schuld moet afbetalen door je te prostitueren.”

                        Rakim vertelt dat hij samen met veel andere Afrikaanse jongens (waaronder ook minderjarigen) zat opgesloten en dat er, net als in een gevangenis, eten naar zijn kamer werd gebracht. “Iedere dag kwamen er klanten kijken om te zien hoe ik eruit zag. Als mijn uiterlijk hun beviel, werd ik uit mijn cel gehaald en naar een sekskamer gebracht. Daar had ik seks met klanten. Soms met vrouwen, maar meestal met mannen. Tussen de vijf en tien keer per dag.” Naar buiten mocht hij niet. Hij zat ruim drie jaar binnen.

                        Aangepaste verblijfsregeling
                        Gelukkig zijn Justice en Rakim inmiddels vrij. Rakim ontsnapte voor 1 augustus 2019, Justice daarna. Hierdoor heeft Rakim wel een verblijfsvergunning gekregen, heeft hij een eigen woning en werkt hij nu als ervaringsdeskundige, maar heeft Justice niets. Dit vanwege de per 1 augustus 2019 aangepaste verblijfsregeling mensenhandel. Voorheen kon de IND (de immigratie- en naturalisatiedienst), een verblijfsvergunning op humanitaire gronden, een zogenoemde B8-vergunning, verlenen aan slachtoffers van mensenhandel gedurende de looptijd van de strafzaak. Ook verviel dan de Dublin-claim, zodat de aangever niet terug hoefde naar het Europese land van binnenkomst en asiel kon aanvragen in het land waar ze op dat moment waren. “Waarschijnlijk ben ik één van de laatste in Nederland seksueel uitgebuite Afrikanen geweest die een verblijfsvergunning heeft gekregen,” zegt Rakim.

                        Nu de verblijfsregeling mensenhandel is aangepast, wordt na een aangifte van een slachtoffer binnen vier weken besloten of die aangifte leidt tot een onderzoek, en alleen als dat zo is, wordt de B8-vergunning verleend. Bovendien blijft de Dublin-claim van kracht en kan de aangever geen regulier asiel in Nederland aanvragen als dit niet het eerste land van binnenkomst in Europa is.

                        Deze wijziging heeft ingrijpende gevolgen voor de bescherming van slachtoffers en de opsporing van de daders. Rakim en Justice kwamen, zoals de meeste immigranten uit Afrika, niet aan in Nederland, maar in Italië. De nieuwe regeling betekent voor een slachtoffer als Justice dus dat hij na zijn ontsnapping uit de Nederlandse mensenhandel hier geen asiel kan aanvragen, maar terug moet naar Italië om het daar te proberen. “Een plek waar je niet heen wil,” zegt hij, “vanwege het racisme, het gebrek aan werk, de arbeidsuitbuiting en de afschuwelijke vluchtelingenkampen.”

                        Therapie om trauma te verwerken
                        Rakim en Justice zetten zich allebei in om jongens die hetzelfde hebben meegemaakt bij te staan. Ook proberen ze meer aandacht te genereren voor in Nederland seksueel uitgebuite jongens, bijvoorbeeld door middel van hun muziek.

                        Hun pooiers zijn nooit gepakt. “Ik zou niet weten hoe ik terug moet komen op de plek waar ik vastzat,” zegt Rakim. Hij heeft veel gaten in zijn geheugen. “Ik ben in therapie om het trauma te verwerken en dat helpt gelukkig wel. Maar het is soms ook lastig omdat ik zoveel kwijt ben. Dat is een soort zelfbeschermingsrespons die in werking wordt gezet bij heftige trauma’s. Ik kan me van hele periodes niets herinneren. Maar ‘s nachts komen er beelden terug. Dan heb ik veel nachtmerries en angstaanvallen.”

                        Het is zeer belangrijk om niet uit het oog te verliezen dat mensenhandel en prostitutie twee verschillende dingen die niet met elkaar verward moeten worden. Brandpunt+ sprak hier eerder met sekswerker J. over.

                        N.b.: de foto in de header is een model.

                        Bron: NPO 3 / Brandpunt + >>

                      10 berichten aan het bekijken - 71 tot 80 (van in totaal 97)
                      • Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
                      gasten online: 41 ▪︎ leden online: 2
                      Devine21, Joeji
                      FORUM STATISTIEKEN
                      topics: 3.754, reacties: 21.086, leden: 2.775