- Dit onderwerp bevat 107 reacties, 9 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 13/12/2023 om 23:00 door Moderator.
-
Reacties
-
Licht verstandelijk beperkte jeugd vaker slachtoffer van sexting, grooming en cyberpesten
Zorgprofessionals merken dat jongeren met een IQ onder de 85 – een groep die in Nederland zo’n 200.000 jongeren telt – vaak in de problemen komt door social media gebruik. De helft van de jongeren met een licht verstandelijke beperking legt online contact met wildvreemden. Ook zijn ze vaker slachtoffer van het verspreiden van seksueel getinte beelden (sexting) en cyberpesten.
Ruim vier op de tien medewerkers in de zorg en het onderwijs merken dat de jongeren online gepest worden of zélf online pesten. Dat blijkt uit een onderzoek onder bijna 400 beroepskrachten in het onderwijs en de zorg die werken met jongeren met een beperking. Dit onderzoek is in opdracht van Mediawijzer.net uitgevoerd door het Nederlands Jeugdinstituut en de OnderwijsSpecialisten en wordt vandaag, in de Week van de Mediawijsheid, gepresenteerd.
‘Dat niemand iets deed, beschadigde mij meer DAN DE VERKRACHTINGEN ZELF’
Kim van Laar (34) werd in haar jeugd verwaarloosd. Door een afwezige vader en een instabiele moeder kon de buurman haar jarenlang misbruiken. Nu vertelt ze haar verhaal op scholen, opdat ook anderen erover durven te praten. Momenteel kleurt, in het kader van geweld tegen vrouwen en meisjes, ‘s avonds en ‘s nachts een aantal gebouwen oranje. Dat duurt tot Human Rights Day (10 december). In het kader daarvan herplaatsen we Kims verhaal, dat eerder in juni 2017 op VROUW.nl stond..
Lees verder: Vrouw.nl >>
Logeerpartijtje eindigt in trauma voor Jessica (11): ‘Haar leven is kapot’
Jarenlang misbruik in een dorp van nog geen 600 inwoners. De levens van ouders en kinderen uit het Maasdorpje Alem, vlakbij Den Bosch, staan sinds deze zomer volledig op hun kop. Het vergt moed om het zwijgen over misbruik te doorbreken, maar de 11-jarige Jessica deed het en bracht zo een groot schandaal aan het licht. Moeder Katrina is trots op ‘haar meisje’ en vertelt voor het eerst haar verhaal. ,,Er zijn hier in Alem families verscheurd, kinderlevens kapotgemaakt.”
Lees dit premium artikel verder op ad.nl of als lid van LSG in het ledendeel.
Sektewaakhond vraagt onderzoek naar kindermisbruik bij Jehova’s getuigen (België)
Het officiële adviescentrum voor sektes in ons land vraagt aan de Kamer om een onderzoek naar seksueel misbruik van minderjarigen bij de getuigen van Jehova. Een aantal getuigenissen zijn ook gesignaleerd bij het parket. “De slachtoffers zijn ongerust over seksuele delinquenten die nog actief zijn binnen Jehova’s getuigen.”
Het sekteobservatorium IACSSO, een onafhankelijk centrum van de overheidsdienst Justitie, heeft het afgelopen jaar “verschillende directe en indirecte getuigenissen ontvangen”. Ze verklaarden als kind seksueel geweld te hebben ondergaan binnen de getuigen van Jehova. Over hoeveel getuigenissen het gaat, kan IACSSO niet meedelen, maar ze lijken te bevestigen dat Jehova’s getuigen ook in België kindermisbruik toedekt.
Lees dit premium artikel verder op demorgen.be of als lid van LSG in het ledendeel.
Misbruik bij getuigen van Jehova: “Naar justitie stappen doen ze nooit”
Erwin getuigt hoe zijn gezin ontwricht werd
Erwins dochter Marie is seksueel misbruikt bij de getuigen van Jehova. Hoe lang, dat weet Erwin niet. Al meer dan tien jaar ontzeggen Jehova’s getuigen hem elk contact met zijn dochter. “Ik ben 100 procent zeker dat men nooit naar de politie is gestapt. Bij Jehova’s getuigen moet iedereen zwijgen.”De afgelopen dagen is de officiële sektewaakhond IACSSO overstelpt met tips en getuigenissen. Dat gebeurde nadat De Morgen schreef over een rapport over het toedekken van seksueel misbruik bij Jehova’s getuigen. “Niet alleen ex-leden, maar ook leden van Jehova’s getuigen hebben sindsdien contact opgenomen”, zegt IACSSO-directeur Kerstine Vanderput. “We onderzoeken die stuk voor stuk.”
Lees dit premium artikel verder op demorgen.be of als lid van LSG in het ledendeel.
Ela Hutten werd misbruikt DOOR HAAR ZWEMCOACH
Zij was 12 en droomde van een carrière als topsporter. Hij was 28 en wilde veel meer zijn dan alleen haar zwemcoach. Pas toen ze op haar 14e een nieuwe trainer kreeg, vond Ela Hutten (inmiddels 24) eindelijk de moed om over het misbruik te vertellen. Helaas liep het heel anders af dan ze had gehoopt. “Had ik maar nooit aangifte gedaan.”
Vorige week kwam haar boek ‘Onder water‘ uit, waarin ze schrijft over hoe ze van haar 12e tot haar 14e seksueel misbruikt werd door haar zwemcoach Alfons (een gefingeerde naam).
Lees verder: vrouw.nl, 9 oktober 2017
BN’er aan het woord
‘Ik sliep ’s nachts stiekem op het conservatorium’
Iris Hond (31) is nu een succesvol pianist, maar toen ze 14 jaar oud was, zag haar leven er heel anders uit. Na misbruik door een docent op het conservatorium, raakte ze dakloos. Zelfs haar ouders wisten dat niet. ‘Alleen en onveilig, zo voelde ik me.’
‘Als ik íets graag wilde, was het concertpianiste worden. Al sinds mijn 3de speel ik piano. Ik vind het heerlijk; muziek verbindt, neemt je mee, het is heel fijn om te spelen. Toen ik op mijn 14de werd aangenomen op het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, was ik een stukje dichter bij die droom. Maar ik woonde met mijn heel leuke, lieve ouders en mijn broer in Harderwijk. De afstand naar Den Haag was te groot om elke dag op en neer te reizen.
Ik bleek tijdelijk bij een docent van school te kunnen verblijven. Natuurlijk vond ik dat spannend, maar ik had er ook zin in. Een nieuwe stad, een nieuwe wereld, waarin ik heel veel tijd aan muziek mocht wijden. Mijn ouders hebben mij altijd veel vrijheid gegeven, dus was het vrij vanzelfsprekend dat ze me lieten gaan. We hebben er samen goed over gepraat. We zagen het alle drie zitten.’
Heel wijs
‘Ik woonde al een tijdje bij die docent, toen hij me op een dag seksueel misbruikte. Ik was in paniek, heb meteen mijn spullen gepakt en ben vertrokken. Het was gek, maar op een bepaalde manier voelde ik me schuldig. Alsof het misbruik mijn verantwoordelijkheid was. Toen ik er veel later over ging lezen, las ik dat dit vaker voorkomt bij slachtoffers van seksueel misbruik. Ik voelde een loyaliteit naar die man en wilde hem niet verdrietig maken. Ik vond hem zielig. Raar hè? De enige die zielig was, was ik. Dat zie ik nu, toen niet.‘Ik wilde die man niet verdrietig maken. Ik vond hem zielig’
Ik vond mezelf met mijn 14 jaar heel wijs. Ik ben opgegroeid in een kunstenaarsgezin, met mensen als schilder Jan Cremer om me heen. Ik had zijn boeken ook gelezen. Ik dacht dat dit soort gebeurtenissen normaal waren. In films over artiesten gebeurden ook heftige dingen. Het hoort er gewoon bij, dát idee.’Dakloos
‘Ik durfde er met niemand over te praten. Zéker niet met mijn ouders. Ik was bang dat ze het niet zouden aankunnen. Dat mijn vader een hartaanval zou krijgen. Dat ze me terug zouden halen naar de Veluwe en ik geen concertpianiste meer kon worden. Dat wilde ik absoluut niet. Bovendien zit opgeven totaal niet in mijn karakter. Ik was aan dit avontuur begonnen en wilde er ook mee door.Nadat ik bij die man was weggevlucht, ben ik een maand of drie, vier dakloos geweest. Het conservatorium was gelukkig tot laat open, waardoor ik ergens in een kamer wat kon slapen voordat de deur op slot ging. Ik liep dan ’s nachts over straat. Later liet ik me ook wel stiekem insluiten. Ik verstopte me dan ergens in school en als iedereen weg was, zocht ik een plekje om te slapen. ’s Morgens kon ik daar douchen en ’s avonds speelde ik in restaurants, in ruil voor een maaltijd. Dan had ik meteen wat gezelligheid. Mijn ouders – die er geen idee van hadden dat ik niet meer bij die man woonde – maakten elke maand kleed- en zakgeld aan mij over. Daar leefde ik van, maar eigenlijk was het te weinig.’
Zakken vol muntjes
‘Op een dag sprak een zwerver mij aan. Of ik geld voor hem had. “Mán, ik heb zelf niet eens geld voor eten!”, snauwde ik. Hij keek me aan en zei dat ik moest wachten. Een tijdje later kwam hij terug met zijn zakken vol muntjes die hij voor mij bij elkaar had gebedeld in de stad. Hij en nog een paar andere daklozen hebben me ontzettend gesteund. Ik was alleen, maar op elke straathoek van de stad kende ik wel een dakloze. Niet dat ik bij hen uithuilde, maar we begrepen van elkaar waar we doorheen gingen. Ook al was ik de enige ‘sane’ tussen al die mensen met psychische, alcohol- en drugsproblemen, ik voelde me een van hen. Ik hoorde bij een groep, daardoor voelde ik me wat minder alleen.’Nergens thuis
‘Na die paar maanden zonder huis, vond ik een kamer. Ik zei tegen mijn ouders dat ik liever daar wilde wonen dan bij die docent en zij vonden dat goed. Ik had dan wel een dak boven mijn hoofd, maar om de paar maanden verhuisde ik weer omdat ik me niet prettig voelde. Ik voelde me nergens thuis – alleen op straat, bij de daklozen die me begrepen.Een jaar of vijf geleden heb ik dit allemaal aan mijn ouders verteld. Het moest wel. Het is zo’n groot onderdeel van mijn leven en heeft me zo gevormd, dat het niet goed voelde dat zij het niet wisten. Natuurlijk schrokken ze. Misschien hebben ze ook wel wat last van schuldgevoel. Voor mij hoeft dat niet. Ik was geen gemakkelijk kind. Ik was over veel dingen heel open, maar hierover niet. Ze hebben wel gevoeld dat er iets niet in orde was, maar ik liet niks los. Dus gooiden ze het op het harde werken op school. Dat kan ik ze niet kwalijk nemen.’
Vecht-of-vluchtmodus
‘Ik vertel dit verhaal ook in mijn theatertour en elke keer weer is het net of het niet over mij gaat. Al kan ik me het gevoel van toen nog heel goed herinneren. Vooral de eenzaamheid. Ik verloor de aansluiting met studenten die na school lekker naar huis gingen. Door wat ik meemaakte, was ik mentaal veel verder dan zij. Alleen en onveilig, zo voelde ik me.Het zijn thema’s waar ik nog steeds heel hard aan werk. Het gevoel van moeten overleven, de vecht-of-vluchtmodus, zit er nog steeds een beetje in. Ik heb moeten leren om te genieten en me veilig te voelen. Ik maakte vaak keuzes voor de korte termijn; nú een oplossing en weer door. Dat waren niet altijd de juiste beslissingen. Tegenwoordig heb ik een heel fijn team om me heen en durf ik keuzes te maken op basis van vertrouwen en duurzaamheid.
Gisteravond trad ik op en zat ik na afloop met mijn team te eten. Ik had de hele tijd tranen in mijn ogen. Ik voelde me zó op mijn plek. Het was heel fijn en gezellig, ik weet heel goed dat dit helemaal niet vanzelfsprekend is. Als ik iets heb geleerd, is het dat heel kleine, fijne dingen groots kunnen voelen. Net als dat je niet zomaar kunt oordelen over mensen. Iedereen heeft een verhaal.’
Iris’ tip aan professionele hulpverleners
‘Vraag altijd door. Er waren best docenten die aan me vroegen of het goed met me ging. Die zeiden dat ze me zo bleek en mager vonden. Dan antwoordde ik dat ik heel hard moest studeren. Dus natúúrlijk was ik moe en zag ik er niet zo goed uit. Het was dubbel. Ik vond het doodeng dat iemand achter mijn ware verhaal kwam, maar wilde dat ook heel graag. Het allerliefste wilde ik gered worden. Achteraf was dat ook veel beter geweest.’Bron: augeomagazine.nl
Misbruikdrama: sportwereld en strafrecht moeten samenwerken
De overheid moet meer doen om misbruik binnen de sportwereld tegen te gaan. “Er moet nadrukkelijker worden samengewerkt tussen de sportbonden en het strafrecht.” Daarvoor pleit hoogleraar Sport en Recht Marjan Olfers.
Olfers wil dat er een centraal meldsysteem komt dat het tuchtrecht van de sportbonden en het strafrecht met elkaar in verbinding brengt. Zo kan iemand die over de schreef gaat geen Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG) meer krijgen. De Atletiekunie wil ook dat de wet snel wordt aangepast om zo ontuchtplegers uit de sportwereld te kunnen weren. Nu heeft alleen een strafrechtelijke uitspraak gevolgen voor het verkrijgen van zo’n Verklaring Omtrent het Gedrag.
Bekentenis
De roep om maatregelen komt nadat dit weekend het nieuws naar buiten kwam over een grote misbruikzaak binnen de sportwereld. Atletiektrainer Jerry M. uit Rotterdam misbruikte tientallen jaren meisjes tussen de 11 en 18 jaar oud. Dat gebeurde bij meerdere sportclubs. De man heeft afgelopen zomer een bekentenis afgelegd bij de tuchtcommissie van het Instituut Sportrechtspraak (ISR). Vervolgens is hij geroyeerd als lid van de Atletiekunie.Er is geen aangifte tegen hem gedaan en dus hoeft hij niet voor de rechter te verschijnen. Olfers: “De sport streeft een veilige sport na, maar strafrecht streeft maatschappelijk belang na. We hebben dat strafrecht niet voor niets, als jij een straf begaat hoort daar een sanctie op gevolg nu is dat deze man vrij rondloopt en dat is verschrikkelijk. En als je dat ziet vanuit een maatschappelijk oogpunt hoort daar straf uit te volgen.”
Dader loopt vrij rond
De zaak van deze Jerry M. legt de problemen van seksueel misbruik en intimidatie binnen de sportwereld opnieuw bloot. Ondanks verschillende meldingen en signalen kon hij jarenlang doorgaan met het seksueel misbruiken van minderjarige sporters. Veel ongeloof is er vooral over het feit dat hij ondanks eerdere meldingen gewoon weer aan de slag kon als coach bij een andere atletiekvereniging.Inmiddels is duidelijk geworden dat hij tenminste negen jonge meisjes seksueel heeft misbruikt, met in sommige gevallen zelfs zwangerschappen tot gevolg. Maar vermoedelijk zijn er meer slachtoffers. De Rotterdammer loopt vrij rond, omdat niemand aangifte tegen hem heeft gedaan. Ook is een aantal zaken verjaard.
Onderzoek EenVandaag: seksuele intimidatie bij amateursporters van alle sporten
EenVandaag hield eerder een groot onderzoek onder amateursporters over seksueel misbruik. Maar liefst 642 deelnemers vertelden dat zij te maken hebben gehad met seksuele intimidatie op hun sportclub, recent of in het verleden. Dit varieert van serieuze verbale intimidatie (60 procent) tot ongewenste aanraking (47 procent) en ernstiger misbruik zoals aanranding en verkrachting (14 procent). De slachtoffers doen aan allerlei soorten sporten. Voetbal, zwemmen en turnen worden het meest genoemd. Tweederde is minderjarig (67 procent), de helft (51 procent) is zelfs jonger dan 16 jaar.Uit het onderzoek van het Opiniepanel van EenVandaag blijkt ook dat slachtoffers zich schamen om over hun ervaring te vertellen. Eén op de tien (11 procent) heeft melding gemaakt bij de sportclub en slechts 1 procent heeft aangifte gedaan. De helft (47 procent) durft niemand over de seksuele intimidatie te vertellen. Ze zijn bang dat ze niet geloofd zullen worden. Of ze denken dat ‘het zo hoorde’, zeker bij gevallen van langer geleden. Veel sporters vertellen hun verhaal voor het eerst in het onderzoek van EenVandaag.
Slachtoffers jarenlang niet goed beschermd
Volgens Slachtofferhulp Nederland laat het misbruikdrama binnen de atletiek opnieuw zien dat vermeende slachtoffers van seksuele intimidatie en misbruik in de sportwereld jarenlang niet goed beschermd waren. “Wij zijn dan ook blij dat (naar aanleiding van de bevindingen van Commissie De Vries) NOC*NSF en de sportbonden gezamenlijk de structuur binnen sportclubs aanpassen om op die manier seksuele intimidatie en misbruik actiever te bestrijden. Dit zijn eerste stappen in de goede richting om (potentiële) slachtoffers te beschermen. De praktijk zal moeten uitwijzen of de nieuwe structuur effect sorteert.”Bron: eenvandaag.avrotros.nl
Definitie seksueel misbruik van minderjarigen volgens Thekla Bosschaart op het congres over jongeren seksueel geweld
https://twitter.com/IBicanic/status/1093094226991202305
Ik zou hieraan nog wel willen toevoegen dat seksueel spel van kinderen, ongeacht gelijke leeftijd en/of ontwikkelingsfase, niet automatisch hoeft te betekenen dat alle betrokken kinderen het ook echt willen. Misschien kun je dan niet van misbruik spreken, maar het kan wel degelijk schadelijk zijn.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
