Kindermisbruik (algemeen)

  • Dit onderwerp bevat 107 reacties, 9 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 13/12/2023 om 23:00 door Moderator.
10 berichten aan het bekijken - 91 tot 100 (van in totaal 108)
  • Auteur
    Reacties
  • #253057
    Luka
    Moderator

      Voorwoord
      20 jaar voortschrijdend inzicht

      Feiten en cijfers
      Wat verstaan we onder seksueel geweld en uitbuiting bij kinderen?

      Rondetafelgesprek
      ‘We drukken alle partijen met de neus op de feiten’

      In de praktijk
      ‘Aandacht voor de leuke kant van seks werkt preventief’

      Tips
      Zo praat je met een kind over seksueel misbruik

      Interview
      Ineens blijkt die leuke leeftijdsgenoot een online afperser

      Achtergrond
      ‘Een meisje voor je laten werken geeft geld en status’

      Ervaringsverhaal
      ‘Het gekke was: ik hield toch ergens ook van die man’

      Dubbelinterview
      Hoe werken zorg en justitie beter samen?

      Uitgelicht
      Documentaires, films, boeken en artikelen

      Bron: Augeo Magazine >>

      #256425
      Skye
      Moderator

        Iva Bicanic over kinderen die langdurig seksueel zijn misbruikt: ‘Ze zijn oersterk’

        Als hoofd van het Landelijk Psychotraumacentrum in Utrecht behandelt Iva Bicanic kinderen die langdurig seksueel zijn misbruikt. En hun ouders. Ze pleit voor minder schroom bij pedagogen om naar misbruik te vragen en sneller traumabehandeling in te zetten.

        Iva Bicanic (Nijmegen, 1972) is net terug van een Balkanreis als we elkaar spreken. Voor BNNVARA maakt ze een serie over het Joegoslavië na Tito, dat eind jaren tachtig uit elkaar begon te vallen. Ze heeft er een sabbatical voor genomen. “Het is een heel persoonlijke reis. Mijn ouders komen oorspronkelijk uit Kroatië en zijn in 1968 vertrokken. Vooral mijn vader, een natuurkundige, was een avonturier en wilde meer van de wereld zien. Hoewel ik in Nederland ben geboren, hebben ze me tweetalig opgevoed. Dus ik spreek de taal. Mijn herinneringen aan Kroatië zijn vooral lange zomervakanties, bezoekjes aan familie, de kust en vrije tijd. Toen ik zestien was kreeg ik er een vakantievriendje en naar hem gaan we in de serie ook op zoek.”

        Wij-termen
        Begin volgend jaar gaat ze nog naar Macedonië, het zevende en laatste land. Dan wordt de serie gemonteerd en in het najaar van 2021 uitgezonden. “Eigenlijk een wonder dat die reizen ondanks corona door konden gaan”, zegt ze. Op de Balkan gaat ze op zoek naar persoonlijke verhalen. Hoe was het leven onder president Tito, in de socialistische tijd? Wat gebeurde er tijdens de oorlog? Hoe kan het dat zo’n land van eenheid en broederschap toch uit elkaar is gevallen? En wat zijn de dromen van jongeren, die de oorlog niet hebben meegemaakt?

        “De leukste ontdekking van de hele reis is dat ik nu beter begrijp waar ik vandaan kom. Vooral in gesprekken met ouderen was het vaak net of ik mijn vader en moeder hoorde praten. Alle oude mensen zijn lyrisch over de periode onder Tito: elkaar helpen en vertrouwen, samen vooruit en samen sterk. Die waarden hebben mijn ouders me ook bijgebracht en in die wij-termen spreek ik ook altijd over het bestrijden van seksueel geweld. Dat doe ik niet alleen.”

        Holy man!
        Eigenlijk wilde ze medicijnen studeren en kinderarts worden. Maar toen ze een paar keer werd uitgeloot, koos ze voor bewegingswetenschappen en later psychologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. De colleges van Francien Lamers, hoogleraar kindermishandeling, inspireerden haar om zich te specialiseren in seksueel misbruik van kinderen.

        “Toen zij vertelde wat de effecten zijn bij kinderen, hoe het hun leven beschadigt en de relatie met zichzelf en anderen, dacht ik: ‘holy man!’. Die kinderen overkomt iets waar ze niks aan kunnen doen en vervolgens zijn ze hun leven kwijt. Dat is een groot verlies. Hoe ga je dan verder? Ik ben bij Francien stage gaan lopen en mocht daarom mee naar een groot congres in San Diego. Met sessies van acht uur ’s ochtends tot zes uur ’s avonds. Ik heb alle informatie op zitten vréten. Mijn schrift met aantekeningen, uit 1998, heb ik nog steeds.”

        Clichébeeld
        In 2006 begon Iva Bicanic als therapeut bij het Landelijk Psychotraumacentrum in Utrecht en inmiddels is ze er hoofd. Ze is ook de drijvende kracht achter het landelijk Centrum Seksueel Geweld, met zestien locaties in het land, waar slachtoffers van aanranding en verkrachting terecht kunnen.

        “Daar focussen we vooral op mensen die het net hebben meegemaakt. Die hoeven niet meer allerlei loketten af en kunnen meteen terecht bij een multidisciplinair team van experts. Ik vind zo’n centrum ook belangrijk omdat men in Nederland nog steeds geen idee heeft hoe vaak misbruik voorkomt.

        In Nederland geven 6% van de mannen en 22% van de vrouwen tussen de vijftien en zeventig jaar aan dat ze misbruik hebben meegemaakt (manuele, orale, vaginale of anale seks tegen de wil). Dat zijn 380.000 mannen en 1,4 miljoen vrouwen.

        Het clichébeeld van de enge man in de bosjes klopt ook niet. 87% van seksueel misbruik vindt dicht bij huis plaats, door een bekende. De impact op kinderen en volwassenen is enorm. Slachtoffers van misbruik hebben een verhoogde kans op suïcide, automutilatie, psychose of verslaving, doordat ze het in hun eentje moeten dragen. Dat is een groot verschil met andere trauma’s. Daar praten we over met dierbaren, daar zoeken we steun. Maar bij misbruik gebeurt dat niet.”

        Steun van ouders
        Dit jaar verscheen het boek ‘Dicht bij huis. Hoe steun je een kind na seksueel misbruik?‘. Speciaal bedoeld voor ouders. Hun reacties kunnen, onbedoeld, soms meer kwaad doen dan het misbruik zelf. Iva Bicanic maakte het samen met advocaat Richard Korver, specialist in zedenzaken. “We kennen elkaar al lang en strijden voor hetzelfde. Hij vanuit de juridische invalshoek en ik vanuit de emotionele. We zien allebei in onze spreekkamer wat misbruik veroorzaakt aan schade en wat je eraan kan doen. Die ervaringen delen we in het boek.”

        Waarom is de steun van ouders zo belangrijk?

        ‘Ouders zijn belangrijker dan honderd therapeuten zoals ik’

        “Ik weet uit de praktijk, en dat wordt ondersteund vanuit de wetenschap, dat ouders een belangrijke rol hebben in het herstelproces. Ze zijn belangrijker dan honderd therapeuten zoals ik. Als het misbruik uitkomt, kun je ouders wel opvegen. Sommige nemen zelfs ontslag omdat ze niet meer kunnen functioneren. Het is ook verschrikkelijk als je erachter komt dat je kind van twaalf drie jaar lang misbruikt is door de buurman. Maar ik probeer hen duidelijk te maken dat ze hun kind geen groter cadeau kunnen geven dan rustig te blijven en vertrouwen uit te stralen: mama moet soms huilen, maar het komt wel goed en papa is soms boos, maar niet op jou. Voor een kind is het heel beangstigend als ouders zich zo verliezen in emoties. Een kind voelt zich daar schuldig over en gaat verder met wat het altijd al deed: net doen alsof er niks aan de hand is.”

        Zwijgen
        Typerend voor seksueel misbruik is dat kinderen erover zwijgen. Ze vertellen het vaak pas als ze al lang op eigen benen staan. Volgens Iva Bicanic zwijgen kinderen vooral omdat ze doodsbang zijn voor de consequenties als het uitkomt. En terecht.

        “Er zijn zelfs kinderen die er spijt van hebben dat ze het verteld hebben. Soms vallen hele families uit elkaar, dus een onthulling is niet zonder gevolgen. Je weet als kind dat er iets gaat gebeuren, je weet alleen niet precies wat. De meest toegepaste strategie is dan: er niet meer aan denken en er niet over praten. Dan is het een soort van ‘weg’. Daar worden ze heel goed in en dat wreekt zich in de volwassenheid.”

        Waarom-vragen
        Wie op latere leeftijd wel de moed heeft om het te vertellen, kan helaas ook niet rekenen op honderd procent support van de omgeving, zegt ze. “Wanneer je vertelt dat er in je auto is ingebroken, leeft iedereen mee. Maar als je vertelt dat je als kind bent misbruikt, krijg je vragen als: Waarom zeg je het nu pas? Waarom heb je er zo lang mee rondgelopen? Waarom heb je niets laten merken?”

        Het zijn eigenlijk dezelfde waarom-vragen die slachtoffers van misbruik zichzelf stellen als ze eenmaal volwassen zijn. “Ze verwijten zichzelf dat ze het allemaal maar hebben laten gebeuren. En juist daar lopen ze later op vast. Nooit op wat er precies is gebeurd, hoe lang en hoe erg, maar op hoe ze achteraf hun eigen reacties op het misbruik beoordelen. Ze geven zichzelf de schuld dat ze geen ‘nee’ gezegd hebben. Zo steken ze een dolk in hun eigen rug. Mijn werk is om die dolk wat stomper te maken.

        ”In haar therapie legt ze uit hoe daders te werk gaan, hoe de machtsverhoudingen liggen en dat ‘niks doen’ normaal slachtoffergedrag is. “Maar het zijn heel hardnekkige gedachten en overtuigingen. Je komt er echt niet met een gesprekje van ‘nee joh, het is niet jouw schuld’.

        Als dat maar een beetje doordringt, heb je al winst. Dan gaat iemand zich misschien één keer per dag mutileren in plaats van drie keer. Het is ieniemienie, maar wel verbetering.”

        Signalering
        Kinderen houden seksueel misbruik niet alleen geheim, de helft van de bewezen misbruikte kinderen laat ook helemaal geen gedragssignalen zien die erop wijzen. En wat ze wél laten zien, wijst niet specifiek op seksueel misbruik. Dus signaleren is moeilijk. “De stresssignalen die kinderen wel laten zien, zoals slecht slapen, in hun broek plassen, angstig of somber zijn, kunnen overal op wijzen. SOA en zwangerschap zijn de enige signalen die specifiek duiden op seksueel misbruik. Dat maakt het moeilijk.”

        Ook dat gebrek aan gedragssignalen komt omdat een kind zo z’n best doet om mensen te laten geloven dat er niks aan de hand is. “Daar is een mooie documentaire over gemaakt, Niks aan de hand, en een website die daar bij hoort. Over een vrouw van mijn leeftijd die in gesprek gaat met de dader, haar neef van acht jaar ouder. Ze spreekt ook met haar moeder, een leerkracht van vroeger en buren. Iedereen zegt achteraf: we hadden niks door. Op foto’s en filmpjes zie je ook een heel vrolijk kind. Terwijl ze regelmatig werd misbruikt door die neef. Heel leerzaam om naar te kijken en te zien hoe het werkt.”

        Schroom bij pedagogen
        Als het aan Iva Bicanic ligt, zou er bij de intake van ouders en kinderen in de jeugdzorg en jeugd-ggz standaard aan kinderen gevraagd moeten worden of ze negatieve ervaringen met hun lichaam hebben meegemaakt en of er dingen zijn die ze geheim moeten houden. Niet dat kinderen daar meteen open over zullen zijn, maar er is wel een zaadje geplant. En niet vragen is sowieso een gemiste kans.

        “Ik hoop dat pedagogen daar naar durven vragen, maar ik denk dat er te veel voorzichtigheid is. Terwijl het verband tussen die traumatische ervaring en het welzijn van een kind bekend is. We hebben ook heel mooie screeningsinstrumenten voor PTSS, die makkelijk toe te passen zijn. Maar ook daar is schroom. Dan krijg je een combinatie van een kind dat niet praat en een behandelaar die niet durft. Zo kun je eindeloos bezig blijven met non-directieve speltherapie, terwijl er onderliggend iets heel belangrijks bedekt blijft. Je moet juist doorpakken! Je weet wat de richtlijnen zeggen. Er is geen tijd te verliezen.”

        Traumaparadox

        Iva Bicanic noemt het de traumaparadox van de jeugdzorg: de kinderen die het meest hebben meegemaakt, krijgen het minst vaak therapie.

        “Het begint wel een beetje te schuiven, ook onder pedagogen. Maar er leven nog steeds mythes als dat een kind eerst stabiel moet zijn, terwijl je juist als de wiedeweerga moet beginnen met behandelen.

        Nogal wiedes dat ze instabiel zijn. Maar het zijn ook oersterke kinderen, echte krachtpatsers, die best iets aankunnen. Ga jij maar eens wekelijks een half uur onder iemand liggen waar je niet onder wil liggen en jarenlang met dat geheim rondlopen. Dan zouden ze een EMDR-behandeling niet aankunnen?

        Jaarlijkse check-up
        Haar nieuwste missie is een pleidooi voor een jaarlijkse check-up bij kinderen die zijn misbruikt. In haar praktijk merkt ze dat klachten, ook na een succesvolle behandeling, een paar jaar later toch weer op kunnen treden. Maar dan in een andere vorm.

        “Afhankelijk van de ontwikkelingsfase kunnen problemen van misbruik zich op een andere manier presenteren. Zo zie je een achtjarige die gaat bedplassen. Een twaalfjarige die bij haar ouders in bed wil slapen omdat ze bang is dat de dader haar komt halen als hij uit de gevangenis komt. Een zestienjarige die contact met jongens mijdt. En een twintigjarige die geen seksualiteit kan beleven. Ik ben er erg voor om niet te wachten tot ouders of een kind zelf terugkomen, maar dat wij dat monitoren. Net zoals we dat doen bij chronisch zieke kinderen.

        Er is een eerste aanzet geweest bij VWS en ik hoop dat we erover door gaan praten.”

        Tekst: Annemiek Haalboom

        Kijktip: Niks aan de hand, een documentaire en project over seksueel misbruik: http://www.niksaandehand.com

        Bron: NVO-magazine De Pedagoog, december 2020

        #257317
        Luka
        Moderator

          Het effect dat trauma’s in je kindertijd kunnen hebben op je volwassen leven

          De ervaringen die je als kind oploopt zijn tekenend voor je leven als volwassene. Extra tekenend zijn daarom trauma’s in je kindertijd. Benieuwd naar wat het effect daarvan is? Lees even mee.

          Psychologen doen veel onderzoek naar de effecten van trauma’s in de kindertijd op een volwassen leven. We doken de literatuur in en haalden er een psychologe bij om uit te zoeken wat het effect is van trauma’s in je kindertijd op je volwassen leven.

          Trauma’s in je kindertijd
          Als kind zijn je hersenen volop in ontwikkeling. Door het oplopen van een trauma kan die ontwikkeling ernstig verstoord worden. Trauma’s kunnen heel uiteenlopend zijn: van een moeder die depressief is tot seksueel misbruik of geweld binnen het gezin.

          “Zelfs nog vóór het kind geboren wordt, kunnen trauma’s – zoals een moeder met een depressie of familiaal geweld in het gezin – negatieve psychologische effecten hebben op de ontwikkeling van het kind”, vertelt klinisch psychologe Veronique Huget aan Bedrock.

          Daarnaast is het belangrijk om te weten dat niet iedereen een post traumatische stressstoornis ontwikkelt – veel kinderen zijn immers in staat om een traumatische gebeurtenis succesvol te verwerken. Dat een trauma automatisch leidt tot de ontwikkeling van een psychische stoornis, is dus een fabeltje.

          Trauma’s in je kindertijd: psychologische effecten
          Door het verstoren van de ontwikkeling van de hersenen, kunnen allerlei psychologische klachten optreden. Deze symptomen zijn hardnekkig en hebben effect op het aangaan van relaties en op het functioneren als volwassene.

          “Veelvoorkomend bij mensen met een seksueel trauma is moeite hebben met het vinden van de connectie met het eigen lichaam op volwassen leeftijd. Dat uit zich bijvoorbeeld in de ontwikkeling van eetstoornissen of losbandige seks. Mensen die als kind veel agressie hebben gezien of gevoeld, krijgen dan weer vaker te maken met moeilijke impulscontrole, overgevoeligheid en emoties die ze niet kunnen verklaren,” aldus Huget.

          Ook blijkt er een duidelijke link te zijn tussen traumatische gebeurtenissen in de kindertijd en depressie op latere leeftijd, en ook angst- en dwangklachten zijn veelvoorkomend, vult Huget aan.

          Trauma’s in je kindertijd en je gezondheid
          Naast psychologische effecten, blijken trauma’s in je kindertijd ook heel wat invloed te hebben op de gezondheid van volwassenen, zo lezen we in de conclusie van recent wetenschappelijk onderzoek:

          “Trauma’s in de kindertijd zijn significant gelinkt aan een zwakkere gezondheid en het stellen van risicovol gedrag voor de gezondheid (zoals problematische alcoholconsumptie en roken). Het is daarom van groot belang om veilige en stabiele relaties en omgevingen aan te bieden om trauma’s in de kindertijd te voorkomen.”

          Hoe pak je dat aan?
          Is er sprake van een trauma tijdens de kindertijd bij jezelf of in je omgeving? Dan is het aan te raden om contact op te nemen met een psycholoog. Psychologen kunnen inschatten of er sprake is van een post traumatisch stress syndroom en kunnen helpen bij de behandeling van psychologische klachten.

          Daarnaast geldt: hoe vroeger een trauma in de kindertijd aangepakt wordt, hoe beter negatieve psychologische effecten verholpen kunnen worden. Voor wie meer wil lezen over het onderwerp, tipt psychologe Huget ook het boek Slapende honden? Wakker maken! over chronisch getraumatiseerde kinderen en de behandeling ervan.

          Bron: Bedrock >>

          #257729
          Mark
          Moderator

            “Durf je ook bloot te dansen?”
            Grootste toename kinderporno door grooming via sociale media

            Het aantal meldingen van online kindermisbruik dreigt dit jaar opnieuw te verdubbelen. Volgens het Meldpunt Kinderporno is veel nieuw materiaal gemaakt door kinderen zelf. Ze worden verleid om voor de webcam naaktbeelden van zichzelf te maken. Maaike Hoffstedde keek mee op het Instagram-account van haar 10-jarige dochter en zag hoe gewiekst mannen te werk gaan.

            ‘Hoi’, zegt Kaboeja_fan, een instagrammer zonder profielfoto. ‘Goeie kaboeja dans. Echt heel goed. Dans je hem vaak?’

            Het berichtje komt ineens binnen in de privéberichten van Maaike’s 10-jarige dochter. Ze heeft pas net een Instagramaccount. Al haar vriendinnen hebben ook accounts. Ze wil kunnen volgen wat zij daar delen. Zelf plaatst ze soms, onder toeziend ook van Maaike, foto’s van hun poezen en haar nieuwste turnkunsten. Maar het allerliefste doet ze mee aan challenges, uitdagingen van andere Instagrammers die vervolgens gesponsorde prijzen uitdelen of jouw dansje ‘sharen’ op hun eigen superpopulaire account.
            Zo kwam het dus dat Maaike’s dochter de Kaboeja-dans deed, een danschallenge van haar favoriete vlogster (10 jaar, meer dan 200.000 volgers). Een paar uur nadat ze haar dansje had gepost, meldde Kaboeja_fan zich.

            ‘Durf je hem ook bloot te dansen?’
            ‘Ik geef je er een cijfer voor’
            ‘Durf je?’
            ‘Ik sla niks op.’

            Volg het gesprek

            ‘Zelfgeproduceerd materiaal’
            Het gaat echt om een trend, zegt Arda Gerkens, directeur van het Expertisebureau online kindermisbruik (EOKM) en het bijbehorende Meldpunt Kinderporno. ‘Naast materiaal dat voortkwam uit ‘hands on’-misbruik, zien we dat mensen nu veel vaker materiaal krijgen door kinderen te verleiden voor de webcam.’ De beelden zijn te classificeren als kinderporno, maar worden gemaakt door kinderen zelf. ‘Zelfgeproduceerd materiaal’, is de term die ze er bij het Meldpunt Kinderporno voor gebruiken.
            Het zijn geposeerde foto’s, met nadruk op de genitaliën. ‘Of ze verrichten solo-activiteiten’, zegt Arda Gerkens. ‘Dan zie je dat kinderen seksuele handelingen verrichten bij zichzelf op aanzet van iemand aan de andere kant. Het grootste gedeelte van wat wij zien is eigenlijk pre-puberaal, dus kinderen die vlak voor de puberteit zitten. Maar er zitten ook 6-, 7-jarige kinderen bij.’ Die webcambeelden worden dan aan de andere kant opgenomen.

            ‘Dit is schering en inslag’, zegt Ben van Mierlo, hoofd van het Team Kinderporno en Kindersekstoerisme van de politie. ‘Zodra je je op internet kenbaar maakt als jongere, en zeker als meisje van 12 of 13 jaar, duurt het niet lang tot je contact hebt met iemand die graag wat meer foto’s van jou wil zien dan je zelf bereid bent om te delen. We noemen dat officieel grooming. Ik noem het liever manipulatie of misleiding van kinderen.’
            De toename van dit soort materiaal heeft volgens Van Mierlo deels te maken met de opkomst van smartphones. ‘Een afbeelding in seksuele pose is zo gemaakt.’ Als die eenmaal naar iemand is verstuurd, is het kind de controle kwijt. ‘Wat we helaas veel zien is dat het beeldmateriaal niet blijft bij diegene naar wie het is toegestuurd. Je ziet het opduiken op alle plekken waar je het maar tegen kunt komen.’

            ‘Wat we helaas veel zien is dat het beeldmateriaal niet blijft bij diegene naar wie het is toegestuurd. Je ziet het opduiken op alle plekken waar je het maar tegen kunt komen.’

            Ben van Mierlo, hoofd team kinderporno en kindersekstoerisme

            In 2017 werd kinderporno toegevoegd aan het Nationaal Dreigingsbeeld, opgesteld door de politie in opdracht van het College van procureurs-generaal. Kinderporno werd benoemd als een van de criminele activiteiten met de grootste toename van de ernst van de gevolgen. Ook hier werd al gewezen op de enorme toename van sexting, waarbij beelden van kinderen en jongeren worden verspreid die zij soms zelf hebben geproduceerd. Soms worden de beelden ook weer gebruikt om kinderen te chanteren om nog meer beelden van zichzelf te leveren, of voor andere vormen van afpersing. Ook kan het materiaal worden gebruikt door pedofielen die toegang willen tot bepaalde delen van het Dark Web, waarvoor zij eigen materiaal moeten aanleveren om toegelaten te worden.

            Lees hier meer over grooming & sexting
            Grooming is digitaal kinderlokken. Het is sinds 2010 strafbaar onder artikel 248e van het Wetboek van Strafrecht. Voor de strafbaarheid van grooming (maximale gevangenisstraf 2 jaar) is het geen vereiste dat er in de ‘echte’ wereld ook contact is geweest tussen volwassene en kind. Wel dat de groomer een voorstel tot een ontmoeting heeft gedaan.
            Webcamseks met een minderjarige is ook strafbaar, maar valt onder artikel 248a van het Wetboek van Strafrecht. Het gaat dan om het bewegen van een minderjarige (beneden de leeftijd van zestien jaar) tot het plegen van ontuchtige handelingen. Het komt zelden tot een veroordeling, omdat in de kinderpornofilmpjes die worden geupload alleen het kind zichtbaar is, en niet degene die het kind heeft verleid tot het maken van de beelden.
            Sexting (sex + texting) is het versturen van seksueel getinte foto’s of video’s of berichten. Dit kan gebeuren tussen jongeren onderling, maar ook naar een volwassene (die zich voordoet als jongere). Dit kan gebeuren in het kader van ‘grooming’. Het komt ook voor dat jongeren zelf foto’s doorsturen en die via via online belanden.

            ‘1x, dan maak je me weer blij’
            Kaboeja_fan bleef druk uitoefenen op Maaike’s dochter. Ook toen ze duidelijk en herhaaldelijk ‘nee’ zei. Hij stopte pas toen ze zei dat haar vader bij de politie werkte. Hij wiste zijn account voordat Maaike hem bij Instagram kon rapporteren.
            Maaike stuurde ook een bericht naar de ouders van de vlogster, omdat Kaboeja_fan duidelijk zocht op meisjes die de Kaboeja-dans imiteren en de hashtag #kaboeja gebruiken. De ouders zagen Maaike’s waarschuwing over het hoofd tussen alle instagram-berichten van fans.

            Dit gebeurde allemaal in een week dat Kaboeja razend populair was onder basisschoolmeisjes. Achter accounts als Kaboeja_fan gaan meestal mannen schuil. Ze weten hoe ze via hashtags moeten zoeken. Een week later zoeken ze op de trending tag van dat moment, variërend van #kinderenvoorkinderen, #jrsongfestival en #zappsinterklaasfeest tot #turnen, #glitter, #slijm of #challenge. Met de achterliggende artiesten of vloggers heeft zo’n zoektocht niets te maken.

            In de inbox van Maaike’s dochter meldt zich een nieuwe man, Mikehsv3, (1 bericht, 847 personen volgend) met een vergelijkbare manier van werken. ‘Jij danst echt cute. Dans je ook weleens in de douche?’ Als Maaike’s dochter niet toehapt, probeert hij het opnieuw: ‘Doe het voor mij, 1x, dan maak je me weer blij. Ik ben heel verdrietig.’ Als reden noemt hij dat zijn tante een paar jaar geleden is overleden.

            Deze keer is Maaike er wel op tijd bij. Ze probeert Mikehsv3 te rapporteren bij Instagram. Maar iemand rapporteren wegens ‘grooming’ of ‘aanzetten tot kinderpornografie’ is geen optie. Wie bij een account op ‘rapporteren’ klikt, kan kiezen tussen ‘het is spam’ of ‘dit is ongepast’. Vervolgens is de optie met de meeste overlap ‘Naaktfoto’s of pornografie’. Daar kan Instagram vervolgens niets mee, want deze personen plaatsen zelf geen naaktfoto’s, maar willen een kind daartoe aanzetten.

            Instagram doet niks
            Op het oog lijken de meeste social media platformen de zaken voor elkaar te hebben. Er zijn duidelijke richtlijnen voor welke content niet is toegestaan en ze bieden de mogelijkheid om de inhoud of het gedrag van een bepaald account te melden. Snapchat zegt groomers zelfs aan te geven bij de autoriteiten.

            Bedrijven zoals Facebook, Instagram en YouTube zijn bij wet verplicht de kinderpornografische afbeeldingen die ze aantreffen te melden bij het NCMEC in Amerika, het National Center for Missing and Exploited Children. Het Team Kinderporno van de Nederlandse politie ontving dit jaar meer dan 30.000 meldingen met een Nederlandse link van het NCMEC. Dat zijn bijvoorbeeld beelden die vanaf een Nederlands IP-adres zijn geüpload, of die op een andere manier naar Nederland herleidbaar zijn.

            Maar tegen het verleiden van kinderen tot het maken van seksuele afbeeldingen, beginnen de social media-platforms weinig. Maaike krijgt snel nadat ze Mikehsv3 heeft gerapporteerd een berichtje terug van Instagram. Omdat er geen kinderporno op zijn account is gevonden, is zijn gedrag ‘niet in strijd met de community-richtlijnen’.

            Platformen onder vuur
            En dit is geen incident. The Sunday Times onthulde vorige week hoe het algoritme van Instagram ‘sexual predators’ richting de profielen van gewone kinderen stuurt. Wie namelijk bekende modelletjes en turnsters volgt, krijgt ‘suggesties’ van andere kinderen om te volgen. Zelfs als die kinderen op geen enkele anderen manier te vinden zijn dan via hun precieze gebruikersnaam.

            The New York Times plaatste dit weekend een onthullende longread over grooming voor kinderporno via online games – van Fortnite en Roblox tot Musical.ly. Een coalitie van de techindustrie beloofde drie jaar geleden al met richtlijnen te komen om online pesten, haat zaaien en uitbuiting van kinderen te bestrijden. Die zijn nog altijd niet gepubliceerd.
            Uit documenten van de politie in Engeland, opgevraagd door het National Society for the Prevention of Cruelty to Children, bleek dat in een half jaar tijd 4373 gevallen van seksuele online communicatie met kinderen waren gerapporteerd. In zeventig procent van de gevallen werd er gebruik gemaakt van apps die vallen onder Facebook (Messenger, Whatsapp, Instagram en Facebook zelf) en Snapchat.
            In Nederland waarschuwden Helpwanted.nl en Watch afgelopen week voor de groeiende populariteit van het videoplatform TikTok. De app wordt veel gebruikt door jongeren om hun eigen dansjes te filmen. ‘Nu de app steeds groter wordt, krijgen we tientallen meldingen per dag’, zegt de voorlichtingscoördinator van Helpwanted.nl tegen NOSop3.

            Niet onschuldig
            Kinderen versturen de foto’s zelf, of gaan zelf voor de webcam zitten. Er is geen sprake van verkrachting. Toch is kinderporno die op deze manier wordt gemaakt zeker niet onschuldig, benadrukt Arda Gerkens van het Expertisebureau Online Kindermisbruik. ‘We weten dat kinderen die gedwongen sekswerk verrichten, vaak worden afgeperst met foto’s die ze ooit van zichzelf hebben verstuurd.’
            Het gaat steeds vaker in een enorm tempo. Gerkens: ‘Zo’n meisje van veertien verstuurt dan een foto, en een jongen aan de andere kant zegt: “Als je een keer seks met me hebt praten we er niet meer over”. Vervolgens is ze volgens zo’n jongen dan ‘klaar voor zijn vrienden’ en voor je het weet zit ze middenin zo’n misbruiksituatie. We weten dat dit gebeurt.’

            ‘We weten dat kinderen die gedwongen sekswerk verrichten, vaak worden afgeperst met foto’s die ze ooit van zichzelf hebben verstuurd.’

            Ada Gerkens, expertisecentrum online kindermisbruik

            Bij jongere kinderen bestaat er volgens Gerkens iets minder direct gevaar dat zo’n kind in een hands on misbruiksituatie belandt. Zij kunnen niet zo snel een afspraak maken met een ‘vreemde’. Toch benadrukt ze dat deze manier van kindermisbruik verregaande gevolgen kan hebben voor hun latere leven. ‘We weten dat kinderen die dit soort misbruik hebben meegemaakt, veel gevoeliger zijn voor verder seksueel misbruik.’ Bij Help Wanted, onderdeel van EOKM, kunnen kinderen en jongeren terecht voor hulp in het geval van grooming, sexting en andere vormen van online kindermisbruik. ‘Wij maken hier echt mee dat kinderen ons jaren later bellen bij Help Wanted en vertellen op welke site ze ooit dingen hebben gedaan.’ Deze kinderen zijn bang dat het materiaal dat ze ooit zelf maakten nog ergens online staat. ‘Dan zie je toch dat die kinderen zich ongerust gaan maken. En zich dan gaan beseffen dat daar iets is gebeurd wat eigenlijk niet had gemoeten.’

            Ben van Mierlo, hoofd van het Team Kinderporno ziet dit ook. Kinderen zijn bang om herkend worden. ‘Of het nou gaat om een kans van één op honderd, of één op een miljoen, dat is niet zo wezenlijk. Het gaat erom dat een kind zich daardoor terugtrekt, angstgevoelens heeft of zelfs de straat niet op durft. Naarmate de leeftijd toeneemt zien we een negatief effect op het welbevinden van slachtoffers. Ze komen niet tot volle bloei, hebben last in het werk en last bij seksuele relaties.’

            ‘Ben jij ook 11?’
            Ondertussen blijven op de Instagram van Maaike’s dochter nog steeds de berichtjes binnenstromen. Deze keer is het een knappe puberjongen, alias Soepkieke2020belgium. ‘Hoi, ben jij ook 11?’ Soepkieke heeft gelikte foto’s van zichzelf op zijn profiel staan. In hoodie met koptelefoon op. Met een smartphone voor de spiegel. ‘Hé, wacht even… Waarom maakt hij niet gewoon een selfie?’, denkt Maaike.
            Als ze zijn foto’s door een ‘reverse image search’ haalt, een tool waarmee je kunt zien of foto’s eerder ergens zijn gepubliceerd, komt ze op het account van de 20-jarige Benjamin Lasnier. Een in Denemarken woonachtige zanger. De foto’s zijn een aantal jaren oud. Vandaar die telefoon zonder selfie-camera.

            Zelf aan de slag met reverse image search?

            Zoekmachines als Google (maar ook Yandex en Bing) bieden de mogelijkheid om omgekeerd te zoeken op foto’s. Zelfs met een screenshot is het mogelijk om de originele foto en dus ook de identiteit van deze 11-jarige ‘Lars’ te achterhalen.

            Het account van Soepkieke is inmiddels verdwenen. Maaike ontdekte de foto’s van Benjamin Lasnier op een nieuw account, van iemand die zich ‘Lars’ noemt. Ten tijde van publicatie instagramt hij alweer onder een nieuwe naam: ‘hey_soepkiekens_tis_halloween.’

            Instagram heeft niet gereageerd op onze bevindingen.

            Bron: vpro.nl

             

            #257731
            Mark
            Moderator

              Waarom Stefanie en Beatrix hun eigen kinderporno willen vinden

              Het aantal meldingen van kinderporno neemt explosief toe. De politie heeft te weinig capaciteit om alle zaken op te pakken.

              Het Team Kinderporno (TBKK) draaide vorig jaar 800 zaken, maar kreeg ruim 31.000 meldingen binnen. Het Meldpunt Kinderporno kreeg zelfs 220.000 tips, die ieder voor zich weer duizenden foto’s kunnen bevatten. Wat betekent dit voor de slachtoffers?

              Argos gaat met de tweelingzussen Stefanie en Beatrix op zoek naar de beelden die begin jaren ’80 van hen zijn gemaakt. Beatrix: ‘Het bewijs is zo belangrijk omdat je altijd tegen muren oploopt. Niemand kan begrijpen dat dit niet gezien werd, niet gehoord werd, dat dit kan bestaan. Dat is ook de reden dat ik die beelden wil vinden.’
              Is het mogelijk om met moderne technieken als gezichtsherkenning de beelden die toen zijn gemaakt op te sporen? Met het fotoalbum van de zussen onder de arm maakt Argos een rondgang langs de teams die belast zijn met het vinden en het verwijderen van kinderporno.

              Stefanie: ’Mijn grootste twijfel om hieraan mee te werken is dat je dadelijk een gezicht wordt van kinderporno. Dat is het laatste wat ik zou willen. Ik doe dit voor de lotgenoten. Ik wil laten horen dat zij niet de enigen zijn die ertegenaan lopen dat er niks mogelijk is.’

              ‘We moeten alles op alles zetten om die beelden van internet te halen’, zegt Herman Bolhaar, Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen. ‘Het trauma van het misbruik wordt nog eens versterkt door de gedachten dat er beelden zijn die eigenlijk overal aanwezig kunnen zijn.’

              Deze uitzending is onderdeel van de serie die Argos maakt over georganiseerd seksueel geweld.

              Bron: vpro.nl

              #259533
              Luka
              Moderator

                En dan staat er ineens kinderporno op de telefoon van je kind: ‘Ik ben er onpasselijk van’

                Suus Ruis (44) zag dat haar 11-jarige zoon een heftige kinderpornografische afbeelding via Whatsapp ontving. Van een leeftijdsgenootje. “Ik was in shock en wist niet wat ik moest doen.”

                Ruis is er ‘fysiek echt onpasselijk van’. En het zal nog wel even duren voordat het van haar netvlies is. “Ik ga niet in detail treden, maar het was te walgelijk voor woorden. Ik ben 44, en hoopte 100 te worden zonder zoiets te hoeven zien. Ik was echt in shock toen ik het zag en sta ermee op en ga ermee naar bed.”

                Emotie
                Afgelopen zondag stond ze in de gang om zich klaar te maken om weg te gaan. Toen hoorde Suus haar zoon roepen dat iemand allemaal naaktfoto’s stuurde. “Ik draaide me om, rukte de telefoon uit de handen van mijn zoon en keek waar het over ging.” Ze zag een paar ‘relatief seksueel getinte plaatjes’. En die ene sticker – een klein formaat foto. In dit geval van een zeer expliciete en schokkende kinderpornografische foto van een meisje van een jaar of 6..

                “Ik handelde puur vanuit mijn emotie en heb het jongetje dat deze foto naar mijn zoon had gestuurd, opgebeld. Of hij wel helemaal goed bij zijn hoofd was.” Ze geeft toe: misschien was het niet de beste reactie. “Daarna zijn we weggegaan, maar toen ik op het terras zat brandde die telefoon gewoon in mijn jaszak. Ik heb nog een keer gecheckt, ik dacht, of nee, ik hóópte dat ik het verkeerd zag.” Niet dus.

                Wat moet je doen als ouder?

                • Controleer je telefoon. Robbert Salome van de politie snapt dat ouders de privacy van hun kind niet willen schenden, maar: “Vertrouwen is mooi, maar controle nog beter. Leg ook gewoon uit aan je kind waarom je zijn of haar telefoon checkt.”
                • Ga naar de politie. “We nemen elke melding serieus”, stelt Salome. Nikki Lee Janssen voorlichter bij HelpWanted.nl zegt hetzelfde. “Alleen dan kunnen we het aanpakken.”
                • Verwijder de foto niet meteen. Salome: “Ik snap dat mensen die neiging hebben, maar dan kan de politie er geen onderzoek meer naar doen.”
                • Praat erover met je kind. “Het is een lastig gesprek om aan je kind uit te leggen wat kinderporno is”, zegt Janssen. “Maar het is wel het best om met je kind te bespreken wat er te zien was op de video of de afbeelding.” Leg uit dat het niet normaal is, wat er te zien was, en vraag aan je kind wat het met hem of haar doet. “Het is wel per kind verschillend hoe je ermee om moet gaan”, geeft Janssen toe. “Het ene kind heeft heel veel behoefte aan een uitgebreid gesprek, het andere niet. Dat kan de ouder het best zelf aanvoelen.”

                Snel in groepen
                Er zijn geen precieze cijfers, maar het komt steeds vaker voor dat minderjarigen ongewild en ongevraagd kinderporno te zien krijgen, weet Nikki Lee Janssen, voorlichter van HelpWanted.nl, onderdeel van het Expertisecentrum Online Kindermisbruik. Kinderen komen het per ongeluk tegen op internet of ze krijgen het doorgestuurd via bijvoorbeeld Whatsapp. “Vooral in die groepen gaat het snel.”

                “Soms is het heel expliciet een foto of een video die meteen met misbruik begint”, vervolgt Janssen. Maar het kan ook een filmpje zijn dat begint met een grappig shot van iets onschuldigs zoals een kerstboom of een kat. “En dan eindigt het in heel heftig seksueel misbruik van iemand die net zo oud, of misschien wel jonger is.”

                ‘Heel heftig’
                Kinderen kunnen het materiaal sturen uit stoerdoenerij of gewoon omdat ze het willen delen. “Er zijn in elke klas wel wat haantjes de voorsten die graag shockeren. Maar we leven ook heel erg in een deelmaatschappij. Kinderen zijn gewend om dingen snel door te sturen. Dus dat kunnen ze dan ook doen met dit soort heftig materiaal. Zo van: ‘Check wat ik nou voor iets ergs heb gekregen!’. Het is een automatisme.”

                Sommigen klikken weg, net zoals met heftige onthoofdingsfilmpjes van IS, anderen kijken toch uit een bepaalde nieuwsgierigheid. Kinderen die dit doorsturen, hebben volgens Janssen geen flauw benul van de impact ervan.

                “Het is heel heftig om de beelden te zien en het kan de manier waarop ze naar seks kijken of over seks nadenken, veranderen. We zien af en toe kinderen die dan drie jaar geleden zoiets hebben gezien, en daar dan nu ineens last van krijgen. Bijvoorbeeld als ze een vriendje of vriendinnetje krijgen. Wij verwijzen hen door naar een psycholoog.”

                Slecht geslapen
                Suus Ruis is blij dat haar zoon de beelden niet heeft gezien. “Als ik er, als 44-jarige, al slecht van slaap, hoe moet dat dan wel niet voor een 11-jarige zijn?” Ze besloot om naar de politie te gaan. “Ik moest wát.” De zedenrechercheur nam het volgens haar goed op. “Ik ben blij dat we gegaan zijn. Bovendien waren mijn zoon en ik in feite strafbaar: hij had kinderporno op zijn telefoon en ik had het naar mijn eigen telefoon doorgestuurd.”

                Wie kinderporno bezit of doorstuurt, is inderdaad strafbaar, stelt Robbert Salome, woordvoerder van de (zeden)politie. “Behalve als je, zoals in dit geval, kunt aantonen dat je het per ongeluk hebt ontvangen.”

                Naar politie toe
                Salome adviseert om altijd naar de politie te stappen om een melding te maken, of naar Meldpunt Kinderporno, die de meldingen weer doorspelen naar de politie. De politie krijgt 30.000 meldingen per jaar binnen van mensen die online, via welk medium dan ook, kinderporno hebben gezien. “We proberen eerst te achterhalen: is dit oud beeld of niet? Als er kans is dat het kind in kwestie zich nog in een misbruiksituatie bevindt, dan proberen we te achterhalen aan de hand van kenmerken op de video, waar dat misbruik zich afspeelt.”

                Daarom raadt de politie ouders ook altijd aan om de beelden niet meteen weg te gooien. “Ik snap dat mensen die neiging hebben, maar dan kunnen we geen onderzoek meer doen.”

                @suusruis
                Mijn 11-jarige zoon kreeg vanmiddag een hard, hard hardcore kinderporno-foto geappt door een joch van 13 dat hij vaag kent. Godzijdank griste ik zijn telefoon uit z’n hand voordat hij het echt kon zien. Ik ben er fysiek onpasselijk van.

                Stijging
                Het Meldpunt Kinderporno bekeek vorig jaar in totaal meer dan 224.000 links naar mogelijk misbruik van kinderen. Dat is een stijging van 45 procent ten opzichte van 2017. Daarvan bleek 73 procent strafbaar materiaal te bevatten. Van het strafbare materiaal in 2018 werd 69 procent (112.331) via een Nederlandse computer in de lucht gehouden.

                Minderjarig
                Bijna één derde van het aantal slachtoffers dat contact opneemt met Helpwanted.nl, onderdeel van Expertisebureau Online Kindermisbruik, is minderjarig. “Het kan zijn dat dat percentage nog hoger ligt”, stelt voorlichter Nikki Lee Janssen. “Omdat het bij ons ook mogelijk is om anoniem melding te doen, is van 30 procent van de slachtoffers geen leeftijd bekend.”

                Veruit de meeste jongeren die contact opnemen met HelpWanted zijn zelf slachtoffer, maar jongeren maken er ook melding van kinderporno die ze tegenkomen.

                Verwijderen
                Suus Ruis heeft de beelden na het politiebezoek snel verwijderd. “En ik heb de jongen van wie mijn zoon het appje kreeg, een berichtje gestuurd. ‘We zijn naar de politie gestapt, je ouders kunnen mij bellen’.” En nee, dat gesprek was niet ‘heel prettig’. “Maar ik wilde wel dat die ouders wisten wat hun zoon had gedaan. De jongen zegt de afbeeldingen van een vriendje – ook bekend bij Suus – gekregen te hebben

                Er zijn heel veel verschillende redenen voor volwassenen om online misbruikbeelden van kinderen te downloaden. Dat kan zijn omdat ze een seksuele voorkeur hebben voor kinderen maar ook bijvoorbeeld omdat ze anderen willen shockeren.

                Het best
                Ook Janssen zegt: er melding van doen is het beste. “Wij werken samen met het ministerie en de politie om via andere wegen kinderporno tegen te gaan, maar dat is niet makkelijk.”

                Bron: RTL Nieuws >>

                #264430
                Luka
                Moderator

                  Sanne werd op 8-jarige leeftijd seksueel misbruikt en deelt haar heftige verhaal

                  Sanne kan vandaag na dertien jaar eindelijk de man in de ogen kijken die haar op 8-jarige leeftijd seksueel heeft misbruikt. De 62-jarige dader staat vandaag voor de rechter om te worden veroordeeld.

                  De dader slaat op 21 juni in 2008 toe, als de toen 8-jarige Sanne op de fiets zit in Amsterdam-Noord. Ze is op weg naar een high tea, die verderop in de buurt plaatsvindt.

                  “Mijn ouders waren boodschappen gaan doen en ik ben naar het buurthuis gefietst, waar de high tea werd georganiseerd. Maar toen ik daar aankwam, stond er nog niets. Ik ben toen naar huis gefietst en heb mijn ouders gebeld. Ik zou nog een keer gaan kijken. Als er nog steeds niks was, zou ik opnieuw naar huis gaan”, vertelt de inmiddels 22-jarige Sanne aan Hart van Nederland.

                  Broek naar beneden
                  Ze fietst daarop voor de tweede keer richting het buurthuis, maar nog steeds: geen high tea. Onderweg naar huis wordt ze aangesproken door een vreemde man. “De man vroeg aan mij of ik wist waar de speeltuin was. Ik vertelde hem waar en zei dat ik naar huis zou gaan.” De man fietst niet naar de speeltuin, maar gaat achter Sanne aan. Hij pakt haar en sleurt haar de bosjes in.

                  “Hij deed zijn broek naar beneden en vroeg of ik een foto van hem wilde maken. Ik was bang en deed alsof ik een foto maakte.” Hij pakt haar handen en plaatst die vervolgens op zijn geslachtsdeel, om zichzelf te bevredigen. “Tussendoor stopte hij en vroeg mij of ik ook heb wat hij heeft. Ik durfde niet te antwoorden. Hij deed mijn broek naar beneden en begon daar te voelen.”

                  Meteen handen gewassen
                  Sanne is angstig en geeft geen kick, tot haar telefoon ineens gaat. “Mijn vader belde mij op mijn mobiele telefoon en daardoor schrok hij. Hij deed zijn broek omhoog en fietste weg. Ik bleef achter met mijn broek op de enkels. Ik was in shock.”

                  Ze trekt uiteindelijk haar broek omhoog, pakt de fiets en gaat naar huis. “Zonder na te denken heb ik bij thuiskomst meteen mijn handen gewassen”, aldus Sanne. Ze vertelt meteen aan haar ouders wat er is gebeurd. De politie wordt erbij gehaald. “Binnen vijf minuten stond de hele buurt vol politie.”

                  Gebrek aan bewijs
                  Tijdens het onderzoek worden er veel DNA-testen bij Sanne afgenomen op de plekken waar de man haar heeft betast. Volgens Sanne heeft de politie een klein stukje DNA, maar blijkt dat niet voldoende bewijs.

                  De dader is in 2009 al betrokken geweest bij andere zedenzaken waarvoor hij wordt opgepakt en veroordeeld. Daar krijgt hij drie jaar celstraf voor en één jaar voorwaardelijk. Hoewel hij ook verdacht wordt van het seksueel misbruiken van Sanne, wordt hij vanwege gebrek aan bewijs vrijgesproken.

                  De zaak van Sanne blijft al die jaren onopgelost en heeft veel impact op haar. Zo wordt ze in de buurt regelmatig gepest en gezien als het meisje dat werd aangerand. “Af en toe zei ik tegen mijn ouders: ‘Goh zouden ze hem vinden?’ Ik had het uiteindelijk een beetje afgesloten. Met veel moeite.”

                  Door nieuwe DNA-technieken is het de politie alsnog gelukt om zijn betrokkenheid bij de zaak van Sanne te bewijzen.

                  Bron: HvNL >>

                  #267164
                  Luka
                  Moderator

                    ‘Aan de buitenkant had ik de beste jeugd die je je maar kon voorstellen’

                    Als kind werd Fieke Opdam (33) jarenlang misbruikt. En dat heeft tot op de dag van vandaag invloed op de keuzes die ze maakt. “Ik raak die rugzak niet kwijt, maar door de rechtszaak kan ik nu eindelijk vrij gaan leven.”

                    “Op het podium kan ik keiharde grappen maken. Als cabaretier probeer ik taboes te doorbreken met heftige humor. Zo speel ik in een scène over het jeugdzorgbeleid mijn eigen kinderpsycholoog. ‘Goh Fieke, dit vind ik wel heel heftig, hoor,’ onderbrak ze me toen ik haar als kind eindelijk durfde te vertellen wat er speelde.‘Even theepauze,’ voegde ze eraan toe. Om vervolgens niet meer terug te komen. Op het podium antwoord ik dan: ‘O meid, dat begrijp ik, hoor. Dan lig ik daar met mijn benen wijd en zeg ik ook: hé man, heftig dit. Kom, even een theepauze!’ Voor mij is het maken van zo’n scène helend. Cabaret is een vak, geen therapie. Maar het voelt goed om met een soort afstand grapjes te maken over mijn eigen situatie. En om die enigszins met mensen te delen. Ik zeg enigszins, want ik vertel nooit het hele verhaal. Ik dacht dat ik daarmee een goede middenweg had gevonden. Dat het mijn eigen keuze was om niet te benoemen wie de dader is. Het is immers zo privé. Totdat Karin Bloemen te gast was in mijn podcast verKRACHTe VROUWEN. Haar woorden kwamen binnen als een schok.‘Het is belangrijk om het héle verhaal te vertellen,’ zei ze. ‘Pas dan ben je écht vrij.’Waar ben ik mee bezig, dacht ik. Ik bescherm de dader na al die jaren gewoon nog steeds!

                    Als je vanaf je zevende geregeld verkracht wordt, heeft dat impact op de rest van je leven. Niet dat ik er continu mee bezig ben – ik heb mijn leven goed op de rit, voel me ook gelukkig – maar je draagt het altijd met je mee. Als een rugzak. Dat heeft, al dan niet bewust, invloed op de keuzes die ik maak. Als kind stond ik voortdurend in de overlevingsstand. Misbruik splitst je ziel in stukjes. Er is de ervaring – het moment zelf – en de herinnering aan die ervaring. Aan die herinnering twijfelde ik altijd. Zelfs kort daarna. Ik wist dat het gebeurd was, maar verzon excuses.

                    ‘MISBRUIK SPLITST JE ZIEL. ER IS HET MOMENT ZELF EN DE HERINNERING ERAAN. AAN DIE LAATSTE TWIJFELDE IK ALTIJD’

                    Ik was een vrij druk en aanwezig kind, ik zat vol vragen en kletste honderduit. Omdat de dader – iemand in mijn naaste omgeving, ik kan niet zeggen wie precies want ik ben bezig met een rechtszaak – vaak dingen zei als: ‘Jij trekt al de hele dag mijn aandacht met je gepiep,’ of me eerst sloeg voordat hij me verkrachtte, dacht ik lange tijd dat het misbruik onderdeel was van een straf. Een straf voor wie ik was en hoe ik me gedroeg. De verkrachting deed ongelooflijk pijn, maar ik werd niet boos op hem. Ik vond het vooral heel erg dat het me maar niet lukte om een rustiger, minder aandachttrekkend kind te zijn. Als kind weet je niet dat wat er gebeurt niet oké is. Je voelt het wel, maar kunt het niet plaatsen. Door het voor mezelf ‘goed te praten’ kon ik er enigszins mee omgaan. En door een masker op te zetten. Ik was altijd de vrolijke Fieke, in de weer met verkleedpartijen en toneelstukjes. Dat creatieve zit in mij. Ik ben expressief. Maar die karaktertrek kwam ook goed van pas. Niemand kon aan me zien wat ik doormaakte. Ondertussen schaamde ik me en twijfelde ik aan mezelf. Waarom lukte het me maar niet een normaal kind te zijn? Mensen vonden dat ik te aanwezig was. In de klas stelde ik altijd vragen over onderwerpen die volgens de docent niets met de stof te maken hadden. Als er een miniplaybackshow was, bereidde ik vijf optredens voor in plaats van één. Ik was in alles té, hoorde ik vaak. Ik schaamde me ervoor dat het me maar niet lukte in te schatten wat normale mensen denken. De verkrachtingen ervaarde ik dan ook als een reactie op mijn gedrag. Ik was zo aanwezig dat hij niet anders kon dan zich aan mij ergeren. Ik daagde hem uit, zonder te weten hoe ik dat dan precies deed. Ik deed enorm mijn best om dat ‘normale’ kind te worden, maar dat is me nooit gelukt.”

                    ‘LANG DACHT IK DAT HET MISBRUIK ONDERDEEL WAS VAN EEN STRAF. EEN STRAF voor wie ik was en voor hoe ik me gedroeg’

                    Mindfuck
                    “Mijn eerste herinnering aan het misbruik was toen ik heel jong was. Ik zat in groep vier, bij meester Jan. Ik herinner me dat ik voor het eerst een penis in mijn hand voelde en dat ik daarvan in paniek raakte. Ik snapte er niets van. Het misbruik werd frequenter toen ik naar groep zes ging en de dingen die ik moest doen werden steeds pijnlijker. In mijn jeugd kende ik ook liefde, dat was denk ik de mindfuck. Want aan de buitenkant had ik de beste jeugd die je je maar kon voorstellen: ik had vriendinnen, een eigen paard en kwebbelde heel wat af. Misschien was ik daarom ook altijd zo verdrietig als ik weer misbruikt werd. Het voelde alsof ik had gefaald.

                    Ik had in die tijd een heel goede band met Christien, mijn overbuurvrouw. Ik kwam vaak bij haar over de vloer, voelde me bij haar op mijn gemak. Ook met Christien sprak ik niet over het misbruik, maar haar huis was een veilige plek waar ik mezelf kon zijn. Toen ik dertien jaar was, pleegde ze zelfmoord. Voor mij kwam dat als een totale verrassing. Tijdens haar begrafenis realiseerde ik me: ik móét iets doen. Ik kan dit masker niet langer ophouden. Als ik niets doe, eindig ik straks net als Christien. Haar dood maakte me intens verdrietig, het voelde alsof ze me had afgewezen. Nu weet ik dat een kind in de overlevingsstand qua gedrag niet te vergelijken is met een kind dat veilig opgroeit. Ik kon mijn verdriet niet uiten, daar was geen ruimte voor. Ik ben de eerste jaren na haar dood bevroren geweest, voelde zo veel door elkaar dat ik uiteindelijk niets voelde. Toen ik ouder werd, besefte ik dat ze me niet had willen afwijzen, maar gewoon echt niet anders kon. Pas toen kon ik om haar rouwen.

                    Twee jaar na haar dood verzamelde ik al mijn moed en sprak met mijn mentor. Het duurde nog zo lang omdat je, als je zo jong bent, niet een-twee-drie weet waar je hulp moet zoeken. Daarbij was ik er ten diepste van overtuigd dat ik fout zat en schaamde ik me. Ik sprak met mijn mentor, zij sprak met de schoolarts en het balletje ging rollen. Ik werd op kamertraining geplaatst (begeleid zelfstandig wonen, red.). Dat was een heftige tijd, want ik ging naar de middelbare school en kreeg eigenlijk te weinig hulp. Ik was veel te jong om dat traject in te gaan, de anderen waren allemaal boven de achttien. ‘Je hebt nog steeds geen snuffelstage,’ zei de leraar maatschappijleer kort daarna tegen me. Ik zat in de vierde klas van de middelbare school en als ik niets regelde, zat ik een hele week op school in m’n eentje huiswerk te maken. Die avond keek ik met een vriendin naar Sister act.‘Ik weet het!’ zei ik.‘Ik ga een week lang zusters in het klooster volgen.’ Ik schreef een brief naar een stuk of vijf kloosters en bij eentje mocht ik stage lopen. Die stage triggerde iets. Ik ging me verdiepen in het katholieke geloof en stapje voor stapje ging het steeds meer voor me leven. Hoe meer ik leerde, hoe gelukkiger ik werd. In de kerk vond ik antwoorden. Uiteindelijk ging ik elk weekend naar het klooster en op mijn achttiende besloot ik in te treden. Ik voelde me écht geroepen om zuster te worden. Nu denk ik: ik was op zoek naar een veilige plek. Een onderkomen. Ook in het klooster kon ik een masker opzetten. Sterker nog, dat werd van me verwacht. Was ik verdrietig, dan zette ik een glimlach op. Was ik boos, dan bleef ik zo vriendelijk als ik kon. Dat hoorde zo, want wij waren getuigenissen van Christus. Als we te veel zouden huilen, zou dat slechte ‘reclame’ voor Hem zijn.

                    Ik had een zuster met wie ik goed kon praten, ook over het misbruik. Uiteindelijk moest ik het echter wel met God oplossen. Door alles wat er was gebeurd, zat ik in een soort rouwproces. De priester zei: ‘Zuster, je moet meer bidden, God lost dit voor je op.’ Maar God leek steeds verder weg. Achteraf bezien heb ik denk ik ook voor het klooster gekozen omdat ik dan het fysieke uit de weg kon gaan. In het klooster is seks natuurlijk uit den boze.”

                    Zelf hulpverlener
                    “Ik heb geen spijt van mijn leven als non, ik heb veel geleerd in die tijd. Discipline bijvoorbeeld, leven met regelmaat. Ik had een ontwikkeling in te halen en er waren plotseling dertig moeders die me daarbij hielpen. Sommigen leerden me praktische dingen zoals koken, anderen leerden me over de kracht van stilte.

                    Vanuit het klooster werd ik op mijn 21ste naar Chicago gestuurd. Daar heb ik jarenlang gewerkt als begeleider van kinderen die misbruikt waren. In het begin wilde ik daar niet blijven, té confronterend. Maar ik had geen keuze. Als zuster leg je de gelofte van gehoorzaamheid af. Toen een van de kinderen door haar vader werd vermoord, dacht ik bij mezelf: lafbek, als jij nu weggaat omdat je dit te moeilijk vindt, doe je hetzelfde als de therapeuten in je eigen jeugd. Door mijn eigen verleden begreep ik veel. Toen we een jongetje met een verminkt geslachtsdeel binnenkregen, belde de arts mij. Zij wist niet wat ze met hem aan moest. Hij was zo boos dat hij zelfs een spiegel naar me gooide, maar ik bleef net zo lang zitten tot hij begreep dat ik bleef.

                    ‘ALS KIND WEET JE NIET DAT WAT ER GEBEURT NIET OKÉ IS. JE VOELT HET WEL, MAAR JE KUNT HET NIET PLAATSEN’

                    Op m’n 27ste kreeg ik erge buikpijn en huilbuien. Een maagzweer, zei de huisarts, het leek erop dat ik overspannen was. ‘Overspannen?’ riep ik.‘Daar doet Jezus niet aan! Dan moet ik nóg harder bidden.’ Ook toen maakte ik al grapjes over mijn situatie. Maar bidden hielp niet meer, het werd me allemaal te veel. Het feit dat ik amper kon praten over wat er was gebeurd, maar ook de hypocrisie in het klooster, het gemanipuleer. Zo mag de overste bijvoorbeeld over je roddelen. Dat is toegestaan. Dan kwam ik ergens binnen en zag ik dat ze het over me hadden. Maar ik wist niet wat er werd gezegd. Het vrat aan me. De zusters waren aan de ene kant heel lief voor me, maar er was ook een andere kant. Toen ik uiteindelijk een paar weken werd opgenomen in een kliniek om bij te komen, kreeg ik het bericht dat ik niet terug hoefde te komen. Zonder pardon en zonder opgaaf van redenen werd ik uit het klooster gezet. Ik voelde me zo verraden. Al weer. Als je constant met die rugzak loopt, zijn er veel momenten van eenzaamheid. Zoals in de periode na het klooster, waarin ik mijn leven helemaal opnieuw moest opbouwen. Ik stond voor het eerst echt op eigen benen. Via via kwam ik in contact met kleinkunst-duo De Andersons. Ik wilde graag vrij leren zingen, dus ik ging bij hen op zangles. Na een tijdje ontdekten zij mijn talent en zorgden ze ervoor dat ik naar de Theater Academie kon gaan. Ik mocht bij hen in huis komen wonen en ze hielpen me om me voor te bereiden op de auditie van de academie. Ondanks dat ik nu gelukkig ben, kan ik me nog steeds heel eenzaam voelen als ik over vroeger praat. ‘Heb je daar nu nog steeds last van?’ zeggen mensen dan. Of er worden allerlei conclusies getrokken. In het klooster ontdekte ik bijvoorbeeld dat ik op vrouwen val. ‘Dat komt vast door het misbruik,’zeggen mensen dan. Alsof je lesbisch‘wordt’. Het vervelendst vond ik het getwijfel aan mijn verhaal. Ik zeg vond, want inmiddels heb ik er minder last van. Ik ben mijn eigen getuige, weet wat er is gebeurd en het zal me worst wezen of mensen me geloven of niet. Maar als je zo jong bent en niet geloofd wordt door de mensen die je liefhebt, vreet dat aan je. Ik had het gevoel dat ik me altijd moest bewijzen. Uiteindelijk nam ik me voor: ik ga niet verbitterd raken of de teleurstellingen uit mijn jeugd aan me laten knagen. Daarvoor is het leven te mooi. Iemand heeft me eens gevraagd wat mensen wél kunnen zeggen, wat de juiste reactie is.‘Wat naar dat je dit hebt meegemaakt.’ Heel simpel. Dat is genoeg. Op het podium kan ik de onzekerheid die ik soms voel goed verbloemen door juist die keiharde grappen te maken. Niet alle keuzes zijn een gevolg van mijn verleden. Ik was waarschijnlijk ook wel cabaretier geworden als ik een andere jeugd had gehad. Maar de keuze voor bepaalde thema’s zijn daar wel een gevolg van. Door middel van humor kun je zeggen wat mensen in de gewone wereld niet aankunnen. Als je dat goed doet, geef je mensen een inkijkje in een wereld die ze niet kennen, zonder ze daar volledig in mee te slepen.”

                    ‘ONDANKS DAT IK NU GELUKKIG BEN, KAN IK ME NOG STEEDS HEEL EENZAAM VOELEN ALS IK OVER VROEGER PRAAT’

                    Rechtszaak
                    “De enigen met wie ik er de afgelopen jaren écht over kon praten, waren vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Daarom besloot ik begin dit jaar een podcast op te nemen: verKRACHTeVROUWEN. Door vrouwen hun verhaal te laten vertellen, maar ook deskundigen zoals een psycholoog en iemand van de zedenpolitie te ondervragen, help ik mensen die met hetzelfde worstelen als ik. Maar het bleek vooral helend te zijn voor mezelf. Door alle interviews die ik deed, begon ik steeds meer het inzicht te krijgen dat mijn gevoelens en struggles heel normaal waren. Vooral Karin Bloemen heeft diepe indruk op me gemaakt. Toen ze tegen me zei dat ik erover mocht praten tot ik er zelf genoeg van had, besefte ik pas hoe zwaar ik het vond om de waarheid als een geheim bij me te dragen. Terwijl het niet mijn, maar zíjn geheim is. De dader zei vaak: ‘En je bek houden, hè…’

                    Ik heb een rechtszaak aangespannen. Iets wat ik al langer wilde, maar niet doorzette omdat het me door de politie werd afgeraden wegens te weinig bewijsmateriaal. Hetzelfde wat vroeger als kind tegen me werd gezegd door instanties: er is geen bewijs en we willen niet riskeren dat we een valse beschuldiging doen. Zoiets zeg je niet tegen een kind. Iemand vals beschuldigen is erg, maar een kind aan haar lot overlaten, is erger. Nu heb ik er genoeg van. De kans is inderdaad groot dat de rechtszaak wordt geseponeerd en dat is – hoe pijnlijk ook – prima. Ik heb dan in elk geval de juiste weg bewandeld. Vanaf het moment dat de rechtszaak is afgerond, kan niemand mij nog tegenhouden de hele waarheid uit te spreken. Karin heeft mij de ogen geopend. Ik kan niet wachten tot ik ‘ons geheimpje van toen’ officieel bij hem terug kan leggen. Ik raak die rugzak niet kwijt, ook niet nu ik deze rechtszaak begin, maar ik geef mezelf daarmee wel een vrijbrief om eindelijk vrij te gaan leven.”

                    Bron: Tijdschrift.nl >>

                    #269632
                    Mark
                    Moderator

                      Het gezicht van het Centrum Seksueel Geweld: Iva Bicanic over de gevolgen van kindermisbruik. Iva Bicanic zet zich in voor jongeren die misbruikt zijn. Bicanic is klinisch psycholoog en geboren Nijmegen uit Kroatische ouders. Zij is Hoofd Landelijk Psychotraumacentrum & Seksueel Geweld. In 2018 werd zij uitgeroepen tot de meest invloedrijke persoon in de Publieke Gezondheid 2018.

                      #269940
                      Luka
                      Moderator

                        Lieke (31) werd misbruikt: ‘Ik was 14 en hij verweet me dat ik niet sexy genoeg deed’

                        Destijds dacht ze dat ze verliefd was. Nu weet Lieke (31) wat het werkelijk was: misbruik. Toen ze amper 14 was, liet een 26-jarige man zijn oog op haar vallen. Met haar verhaal hoopt ze jonge vrouwen te inspireren om nee te zeggen. ‘Heel lang heb ik me slecht gevoeld, omdat ik nooit heb tegengestribbeld. Ik was dankbaar toen ik jaren later las dat het normaal is om stil te vallen.’

                        ‘Ik weet niet waarom ik loog’
                        “‘Wil je dit zelf?’, vroeg mijn moeder mij. Ze zat tegenover me met het pakje condooms dat ze op mijn kamer had gevonden. Ze leek heel rustig. ‘Vind je het fijn?’ Ik keek haar aan en antwoordde zonder te knipperen: ‘Ja’. Nu snap ik niet waarom ik loog. En ik snap ook niet waarom ik niet kon stoppen. Het enige wat ik erover kan zeggen, is dat ik in een waas zat. De complimenten die hij maakte, hoe hij naar me keek… ik was 14 en voelde me er heel bijzonder door. Een man van 26 die bij mij wilde zijn! Achteraf weet ik: het ging hem alleen om de seks. En wat ik tegen mijn moeder zei, was helemaal niet waar: ik vond het niet fijn. Het gebeurde altijd hoe hij het wilde en wanneer hij het wilde. Zelfs als we zogenaamd iets leuks gingen doen, zoals naar de bioscoop, dan moest ik hem daar bevredigen.”

                        ‘Kriebels in m’n buik’
                        “Ik ontmoette hem nota bene via mijn ouders. Met mijn ouders en broer gingen we barbecueën bij zijn ouders, kennissen van die van mij. Hun zoon was twaalf jaar ouder dan ik, volwassen al, maar hij trok die avond met mij en mijn zestienjarige broer op. We kletsten en hij vroeg mij van alles. Knap vond ik hem niet, het was puur om de aandacht en de manier waarop hij naar me keek, waardoor ik me mooi voelde. Nog diezelfde avond stuurde hij me een sms’je dat hij met me wilde afspreken. Ik lag al in bed en voelde kriebels in mijn buik. Wat een eer dat een ‘jongen’ van 26 mij interessant vond! Het streelde mijn ego. Meteen sms’te ik terug dat ik ook graag wilde afspreken, al wist ik toen al dat mijn ouders dat nooit goed zouden vinden. Het weekend erna zouden we elkaar ontmoeten op het strand.”

                        ‘Ik was volledig in paniek’
                        “Die eerste keer gebeurde er niet zo veel. Het was zomer en hij wilde mijn rug insmeren en zijn hand ging wel even onder mijn bikini. Bij het afscheid gaf hij me een handkus en dat was het. Ik was verliefd. Vanaf toen zag ik hem elke week, stiekem. Al snel ging het verder, hij wilde seks. Ik was daar nog helemaal niet aan toe, maar hij beweerde van wel, dat kon hij duidelijk merken, zei hij. Hij haalde me over en beloofde dat ik zou mogen aangeven of het wel ging. Zo niet, dan zou hij stoppen. Maar toen het eenmaal zover was, drukte hij gewoon door. Vanaf toen moest het elke keer gebeuren. Een keer scheurde het condoom en was hij helemaal blij: we zouden een kindje krijgen samen! Ik was volledig in paniek terwijl hij vrolijk namen verzon. Ik kon met niemand delen hoe bang ik was, want niemand wist hoe ver ons contact ging. Wat was ík opgelucht toen ik ongesteld werd.”

                        Koppige puber
                        “Mijn ouders kwamen achter ons contact door mijn hoge telefoonrekening. Ze waren heel kwaad en verboden me om hem nog te zien. Maar ik was een puber en heel koppig. ‘Dat maak ik zelf wel uit!’, riep ik tot wanhoop van mijn ouders. Ze wisten toen nog niet dat we ook al seks hadden. Dat kwam aan het licht toen mijn moeder tijdens het opruimen van mijn kamer die condooms vond. Maar ze stonden machteloos, ik had mijn eigen wil. En ík wilde hem blijven zien, terwijl het eigenlijk helemaal niet leuk was met hem.”

                        “Als we gingen ‘wandelen’ in het bos, wist ik al waar het mee zou eindigen. Altijd als we iets gingen doen samen, zat er seks aan vast. Onze buurman was rechercheur en wist van de situatie af. Hij ondersteunde mijn ouders en gaf hen advies. Door hem kwam er een keer een agent met mij praten, om te vertellen dat ik aangifte kon doen als ik dat wilde. Ik was immers minderjarig. Maar ik deed er niets mee, ik bleef mijn vriend zien. Toen mijn moeder die condooms vond, dacht ik eigenlijk: gelukkig, nu weten ze het. Want ik was ergens ook bang en eenzaam.”

                        ‘Hij draaide helemaal door’
                        “Op de vreselijkste avond van mijn leven kwam het keerpunt. Ik zou bij hem gaan eten, hij woonde tijdelijk bij een vriend en die was die avond weg. Toen ik aankwam, was de tafel gedekt. Maar we kwamen niet verder dan het voorgerecht. Daarna legde hij mij op tafel voor seks, en later bond hij me vast op bed. Doordat hij drugs had gebruikt, kreeg hij geen goede erectie. Dat lag aan mij, zei hij. Ik was een ‘dikke koe’. Ik kon niks, niet goed pijpen of strippen. Nu ik 31 ben en zelf een dochter heb, denk ik: wat was hij een ziek figuur. Ik was veertien! Ik speelde nog met barbies, sliep met knuffels in mijn bed en hij verweet me dat ik niet sexy genoeg deed. Hij was high en draaide helemaal door, hij dacht dat er een complot was en dat hij achtervolgd werd. Ik was doodsbang. De deur zat op slot en ik had geen telefoon bij me. Op een gegeven moment wist ik los te komen en naar het balkon te vluchten. Toen ik eenmaal buiten stond, kwam hij achter me aan. In zijn ogen leek het erop dat ik van het balkon wilde springen. Hij leek ervan te schrikken en kwam een beetje bij zinnen. Uiteindelijk heeft hij me toen toch naar huis gebracht. Het was een heel angstige avond en het begin van het einde van onze relatie.”

                        Het is klaar
                        Ik had nog wel gevoelens voor hem, maar kon in de periode erna toch steeds beter voor mijn familie kiezen. Ik weet nog goed hoe mijn vader me stond op te wachten na mijn bijbaantje in de supermarkt. Híj stond er ook. Ik keek van de een naar de ander en koos voor mijn vader. Mijn ouders waren zó opgelucht. Later belde hij me, beloofde te veranderen. Toen zei ik: ‘Het is klaar.’ Dat was de eerste keer dat ik duidelijk nee tegen hem zei. Het voelde als een bevrijding, ik kreeg rust en kon mezelf weer zijn. Later is de politie nog over de vloer geweest, maar ik wilde geen aangifte doen. Ik vond het lastig, omdat we in een dorp wonen waar iedereen elkaar kent. Ik was bang voor wat ik me op de hals zou halen. Bovendien zag ik het niet zitten om alles tot in detail te moeten vertellen. Ik dacht ook dat het mijn eigen schuld was. Heel lang heb ik me slecht gevoeld omdat ik nooit heb tegengestribbeld. Ik was dankbaar toen ik jaren later in een tijdschrift las dat het normaal is om stil te vallen als je misbruikt of verkracht wordt.”

                        Moeite met aanrakingen
                        “De eerste keer dat ik weer een avondje weg durfde, ging ik naar het buurthuis. Daar ontmoette ik mijn huidige man. Inmiddels hebben we 2 kinderen van 5 en 3 jaar oud. Pas sinds kort ben ik begonnen met het verwerken van wat er gebeurd is. Ik fietste vorig jaar voor mijn werk steeds langs het huis waar ik werd vastgebonden, en toen kwamen alle herinneringen boven. Lag ik ’s nachts te malen. En soms hoorde ik een liedje op de radio dat hij vaak meezong en die zomer een grote hit was: Summer jam. Als ik dat weer hoorde, viel ik stil, greep het me naar de keel en begon ik te zweten. Ik merkte ook dat ik sneller geïrriteerd was naar mijn kinderen toe en minder energie had. De kinderen leken het aan te voelen en vroegen regelmatig of er iets met mama was. Dat was een wake-upcall. Wilde ik later herinnerd worden als de lusteloze moeder die nergens zin in had? Ik wilde veranderen, was het niet voor mezelf, dan wel voor mijn kinderen en mijn man.

                        Verdorven onschuld
                        Ik moest hulp zoeken om mijn verleden te verwerken. Ik vond een psycholoog en besloot een boek te schrijven over mijn ervaringen: Verdorven onschuld. Na elk hoofdstuk dat ik typte, ging ik even hardlopen of zette ik keihard muziek aan. Mijn ouders lazen wat ik schreef en kwamen alles te weten. Ze wisten tot dan toe niet precies hoe het zat en werden er heel verdrietig van. Ik merkte zelf ook hoe erg het me nog in de weg zat. Ik had op mijn 15de wel therapie gehad, maar dat had niet veel effect gehad. Ik heb nog steeds moeite om aangeraakt te worden, ook door mijn eigen man. Dat vind ik zo wrang: ik worstel nog met de gevolgen van zijn gedrag, terwijl hij misschien niet eens meer weet wie ik ben. Gek genoeg kom ik hem nooit tegen. Ik heb wel gehoord dat hij nog van alles heeft uitgehaald en in de gevangenis heeft gezeten. Ik ben supertrots op het boek, toch heeft het schrijven ook een beerput opengetrokken. Maar ik wil anderen waarschuwen. Zelf luisterde ik op mijn 14de naar niemand, maar ik hoop toch dat ik meiden of hun ouders kan bereiken.”

                        Praten, praten, praten
                        “Dat ik in een hecht gezin ben opgegroeid, is mijn redding geweest. Voor hen is het misschien nog erger geweest dan voor mij. Ik heb ze veel pijn gedaan. Wel zijn we als gezin nog closer geworden. Mijn moeder is mijn beste vriendin, ik deel nu alles met haar. Het idee dat mijn dochter in de klauwen van een misbruiker kan vallen, beangstigt me. Natuurlijk zal ik er alles aan doen om dat te voorkomen, maar ja, dat deden mijn ouders ook. Vaak hebben we ons afgevraagd hoe ze het anders hadden kunnen aanpakken. Ze hadden het contact kunnen verbieden, maar dan had ik het stiekem gedaan en hadden ze helemaal geen grip meer op me gehad. Hem met open armen ontvangen was ook geen optie, want ze wilden mij het verschil tussen goed en fout bijbrengen. En hij was in elk opzicht fout. Ik vind dat mijn ouders perfect hebben gehandeld: hun beste zet is geweest om altijd open met mijn broer en mij om te gaan. Ze hebben ons geleerd te vertellen wat er in ons omging. Praatte ik dan zo veel in die tijd? Nee, ik loog en verzweeg dingen. Maar ik had wel geleerd dat ik met ze kon praten, en dat is uiteindelijk mijn uitweg geweest.

                        Met praten kun je misschien niet alles voorkomen, maar het helpt wel om te genezen. Ik ben dan ook erg gefocust op het ‘leren praten’ bij mijn dochter van 5. We bespreken elke avond wat er leuk was die dag, en wat minder fijn. Zo wil ik dat mijn kinderen open worden. Als mijn dochter in de puberteit komt, zal ze me wellicht in vertrouwen nemen. Ik wil dat ze weet dat ik er altijd voor haar ben en dat ik niet boos word, zolang ze maar de waarheid vertelt. Ik besef heel goed dat een puber nou eenmaal geheimen heeft en dat mijn dochter minder leuke dingen zal meemaken. Als ze ouder is, zal ik haar mijn verhaal vertellen. Ik zal haar leren niets tegen haar wil te doen en voor zichzelf op te komen. Tegen meisjes en vrouwen die misbruikt worden, wil ik zeggen: kies voor jezelf en volg je gevoel. Wat je hart zegt, dat klopt. Laat je niet misleiden door mooie praatjes. Ik vind het bijzonder om te zien hoe mijn verhaal anderen raakt. Ik hoop dat wie het herkent, er steun uit haalt. Ik heb het misbruik zelf lang weggestopt, maar nu kan ik eindelijk verdergaan.”

                        Bron: Flair >>

                      10 berichten aan het bekijken - 91 tot 100 (van in totaal 108)
                      • Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
                      gasten online: 31 ▪︎ leden online: 1
                      Ollybolly
                      FORUM STATISTIEKEN
                      topics: 3.752, reacties: 21.081, leden: 2.773