- Dit onderwerp bevat 109 reacties, 9 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 03/04/2025 om 10:40 door Mark.
-
Reacties
-
De strijd tegen kinderporno
‘Wij zijn óók van slag’Internet heeft de wereld van kinderporno radicaal veranderd. Terwijl het aantal meldingen jaarlijks fors stijgt, richten politie en OM zich vooral op excessen. De overheid wil nu dat internetbedrijven en de samenleving hun verantwoordelijkheid nemen. ‘Het is tijd voor een Bob-achtige campagne.’
Michelle Spoormaker zag de kinderpornowereld onder haar ogen veranderen. Als ze vroeger huiszoeking deed, zocht ze met haar team naar videobanden die een verdachte in een schimmige seksshop in Amsterdam had gekocht. Om kinderporno te kunnen bemachtigen had zo’n verdachte grote moeite gedaan. Hij had buitenshuis duistere contacten gelegd, zich in een illegale wereld begeven en was uiteindelijk naar die seksshop gegaan. ‘Mensen die dat deden waren echt pedofiel geaard of hadden ten minste uit zichzelf al die belangstelling’, zegt Spoormaker, die sinds 1999 zedenzaken doet en sinds 2009 landelijk officier van justitie kinderporno is. ‘Dat doe je niet even uit nieuwsgierigheid.’
Juist dat is wat er nu volgens haar vaak gebeurt. De drempel is door het internet verlaagd. Kinderporno is verschoven van videobanden en boekjes naar het internet. Je hoeft thuis maar een paar zoektermen in te tikken en je bent er. Snellere verbindingen en de vergroting van opslagmogelijkheden zorgen ervoor dat mensen eenvoudiger dan ooit beeldmateriaal van seksueel kindermisbruik kunnen zoeken, uitwisselen en verspreiden. Daarnaast bieden webcams en live streaming oneindig veel mogelijkheden voor het maken van nieuwe beelden. Zelfs het dark web is toegankelijker. Vroeger konden alleen grote nerds daarin hun weg vinden, tegenwoordig kan iedereen anoniem surfen via het Tor-netwerk. ‘Je wilt wel eens weten wat het is, het is toch wel spannend’, zegt Spoormaker. ‘Het is zo makkelijk. In de trein log je even in, even wat kijken tijdens je werk, in de pauze, of thuis. Niemand die het merkt.’
Het beleid om kinderporno aan te pakken is het laatste decennium verscherpt. Negen jaar geleden werd een landelijk officier van justitie kinderporno aangesteld, zes jaar geleden kwamen er teams Kinderpornografie en Kindersekstoerisme met 150 gespecialiseerde politiekrachten, drie jaar geleden benoemde de minister van Justitie voor het eerst de bestrijding van kinderporno tot een van de landelijke topprioriteiten. Maar het aantal meldingen groeit justitie en politie boven het hoofd. Voor 2018 wordt zelfs bijna een verdubbeling van vorig jaar verwacht. Dit jaar organiseerde de minister van Justitie en Veiligheid twee rondetafelgesprekken met het veld en private partijen om bij de aanpak van kinderporno een nieuwe stap te zetten. Kinderporno lijkt ver af te staan van de ‘gewone’ burger, als iets van misdadigers, maar het vindt juist plaats in de ‘gewone’ samenleving.
Het aantal mensen dat naar kinderporno kijkt en downloadt, is groter geworden. ‘We hebben zoveel meldingen, dat kunnen niet allemaal pedoseksuelen zijn’, denkt Spoormaker. Vaak gaat het om mannen die afglijden in hun fantasie. Als Spoormaker en haar team iemand met kinderporno ‘vangen’, staan er op de computer vaak ook andere porno- of geweldsbeelden. Maar, waarschuwt de officier, niemand komt zomaar op een site met kinderporno terecht. ‘Het is welbewust op de computer surfen en aanklikken.’ En het is strafbaar. Het is een delict. ‘Je kijkt naar kindermisbruik’, zegt ze nog maar eens. Daarom vindt ze ‘online kindermisbruik’ een betere term dan kinderporno. Het gaat om foto’s, video’s, chatsessies maar ook webstreaming. ‘Alle zedenartikelen waar een online component in zit.’
De aard van het internet ‘maakt het veel groter en ongrijpbaarder’, zegt Spoormaker. ‘Bij een aanranding achter het fietsenhok heb je een plaats, een dader en een slachtoffer, meestal zijn ze ook nog bekend. Maar in de online wereld van kinderporno verschuilen mensen zich achter een accountnaam, een avatar of wat dan ook. Je weet niet in welk land deze persoon zit, of wie het is. Je weet niet in welke richting je het moet zoeken. Iedereen kan zeggen dat hij vijftien jaar is, terwijl het een man van zestig kan zijn. Hij kan in Shanghai wonen terwijl hij zegt dat hij Amerikaan is. De opsporing is dus erg veranderd. Die is veel moeilijker geworden. Er is een heel nieuwe wereld bij gekomen.’
De lawine van meldingen die de instanties krijgen groeit jaarlijks. De meeste gaan over websites op het gewone openbare internet. Mensen die al surfend beeldmateriaal van seksueel kindermisbruik tegenkomen, kunnen dit online en anoniem melden bij het Meldpunt Kinderporno, onderdeel van het Expertisebureau Online Kindermisbruik (EOKM). In 2017 bekeek het meldpunt 154.897 afbeeldingen, video’s en websites met vermoedelijk seksueel kindermisbruik, een stijging van 35 procent in vergelijking met het jaar daarvoor. Dit jaar is dat aantal al lang gepasseerd en verwacht EOKM-directeur Arda Gerkens op bijna een verdubbeling uit te komen van 225.000 meldingen. Gaat het om een URL die in Nederland wordt gehost, dan geeft het meldpunt het door aan de internet hosting provider zodat de afbeeldingen en video’s verwijderd worden – de Notice and Takedown-procedure. Staat het op een buitenlandse site, dan wordt het doorgegeven via INHOPE, de internationale organisatie van meldpunten.
Wereldwijd neemt het online aanbod toe. Nederland is een grote spil. Uit de statistieken van INHOPE bleek in 2017 dat een vijfde van alle door de meldpunten geïdentificeerde beelden van kindermisbruik gehost stond in Nederland. Daarmee staat Nederland op de tweede plaats in de top-tien van landen ter wereld waar de meeste kinderporno gehost staat, en binnen Europa zelfs op de eerste plaats, aldus het EOKM. ‘We hebben snelle netwerken’, verduidelijkt Gerkens in haar kantoor in het centrum van Amsterdam. ‘Maar dat hebben wel meer landen.’ De politie zou volgens haar meer kunnen doen. ‘Er is weinig geld voor digitale opleidingen bij de politie. En te weinig capaciteit. Laaghangend fruit laten ze vaak lopen. Ze gaan vooral achter zware en ernstige gevallen aan.’
Het Meldpunt Kinderporno richt zich op het schoonmaken van het openbare internet. ‘Hoe moeilijker het is om kinderporno te vinden, hoe beter’, zegt Gerkens. Dan is er minder kans dat mensen er eventueel toevallig op stuiten. Volgens Gerkens is vijftig procent van de downloaders niet per se pedofiel of pedoseksueel. Ze hebben, zoals ze zegt, ‘ergens een verkeerde afslag genomen’. Mensen willen het vaak niet doen, zegt ze, ze voelen zich er niet goed over. Dat is ook de kern van hun campagne. Wie naar de website Stop it now! surft en op het vakje ‘Ik kijk kinderporno’ klikt, krijgt een filmpje te zien. Een man kijkt naar een beeldscherm. ‘Voel ik me nu schuldig?’ zegt een stem. ‘Dit is toch geen kindermisbruik? Alle afbeeldingen bestaan al. Kijk die kinderen eens lachen. Gelukkig ziet niemand me, want als dit… dan raak ik echt alles kwijt… mijn baan, huis, relatie, kinderen… Ik moet hiermee stoppen, maar hoe…?’
Het expertisecentrum heeft voor deze ‘lichte gevallen’ een anonieme hulplijn. ‘We willen dat ze ons gaan bellen’, zegt Arda Gerkens. ‘Mensen hebben zoveel porno gekeken, dat gaat om dopamine, je hebt steeds meer nodig.’ Sommigen willen steeds gewelddadiger, of steeds jonger. Afgelopen jaar had het expertisecentrum 580 ‘contactmomenten’. Gerkens: ‘Praat erover, ga hulp zoeken. Een internetverslaving is vrij makkelijk te stoppen.’
Politie en justitie richten zich minder op dergelijke openbare websites – waar alleen ‘oud materiaal’ op wordt gedeeld. Zij houden zich vooral bezig met alles wat te koppelen is aan individuele personen. ‘Dat is een heel andere wereld’, zegt Michelle Spoormaker ter verduidelijking. ‘Wij proberen te kijken naar dingen die onder water blijven.’ Dus: mensen die onderling chatten en mailen, down- en uploaden en uitwisselen. Het gaat daarbij vooral om het opsporen van ‘nieuw materiaal’, de mensen die kinderen daartoe misbruiken, de figuren die deze misdrijven faciliteren en dark-webfora beheren.
Bij het landelijk team Bestrijding Kinderporno (TBKK) in Zoetermeer komen de meldingen centraal voor het hele land binnen. Beeldspecialisten onderzoeken 24 uur per dag, zeven dagen in de week of het om nieuw materiaal gaat, vergelijken de beelden met nationale en internationale databases. ‘In een stuk of tien grote en kleine zalen zitten heel veel mensen achter heel veel computers en die voeren allemaal delen uit van de selectie en voorbewerking van alle informatie die binnenkomt’, zegt Spoormaker, die eindverantwoordelijk is voor de beslissing welke zaken verder te onderzoeken. Ook hier is sprake van een gigantische toename. Kwamen er in 2012 zo’n tweeduizend meldingen van up- en downloaden van kinderporno door (vermoedelijk) Nederlandse gebruikers binnen, in 2016 zat men op twaalfduizend en in 2017 waren het er achttienduizend. ‘Dit jaar koersen we af op dertigduizend meldingen’, zegt officier van justitie Spoormaker. Bijna een verdubbeling.
Lees verder op de site van de Groene Amsterdammer >>
Wat is de meldcode?
Iedereen die met kinderen en volwassenen werkt, moet bij een vermoeden van kindermishandeling of huiselijk geweld handelen volgens de stappen van de meldcode. Dat geldt voor professionals die werken in het onderwijs, de kinderopvang, de jeugdzorg, de zorg, welzijn en justitie.
DE WET VERPLICHTE MELDCODE
Sinds 2013 is de Wet verplichte meldcode huiselijk geweld en kindermishandeling van kracht. Die wet houdt in dat alle organisaties die werken met kinderen en volwassenen een meldcode moeten hebben en medewerkers in staat moeten stellen daarmee te werken. Het doel van de meldcode is professionals te helpen eerder en beter te handelen als zij vermoeden dat een gezinslid thuis mishandeld, verwaarloosd of seksueel misbruikt wordt. Uit onderzoek weten we namelijk dat professionals die met een meldcode werken drie keer vaker ingrijpen dan professionals die geen meldcode hebben.BASISMODEL MELDCODE
De overheid heeft het basismodel meldcode huiselijk geweld en kindermishandeling opgesteld. Sectoren en branches hebben dit voorbeeld vertaald naar hun achterban. Instellingen en organisaties op hun beurt maken een vertaling naar hun werkpraktijk: zij beschrijven wie welke stappen zet bij een vermoeden van kindermishandeling of huiselijk geweld. Elke meldcode omvat dezelfde 5 stappen zoals opgenomen in het basismodel. Dat vergemakkelijkt de samenwerking tussen professionals en organisaties.MELDRECHT
De meldcode is nadrukkelijk geen meldplicht. Organisaties zijn verplicht een meldcode te hebben, professionals zijn verplicht te handelen volgens de stappen van de meldcode, maar het doorlopen van de meldcode hoeft niet te leiden tot een melding.In de Wet meldcode is wel opgenomen dat professionals het récht hebben te melden bij Veilig Thuis. Ook als gezinsleden daar geen toestemming voor geven. Het meldrecht houdt in dat professionals persoonsgegevens van volwassenen en kinderen mogen doorgeven aan Veilig Thuis, zodat Veilig Thuis een onderzoek naar de gezinssituatie kan starten. Bovendien mogen professionals informatie geven als Veilig Thuis daar vanwege haar onderzoek om vraagt.
Bron: augeo.nl >>
Het trauma van seksueel misbruik
Het verleden leert dat we niet te makkelijk moeten denken dat een baby pijn of trauma’s wel zal vergeten.
De discussies over de mogelijke gevolgen van het kindermisbruik door Robert M. volg ik met stijgende verbazing. Volgens sommige deskundigen en columnisten zouden die wel eens mee kunnen vallen. Zo stelde psycholoog Ruud Bullens in de Volkskrant dat een baby van tien maanden het verschil niet ervaart tussen een thermometer die in de anus wordt ingebracht of iets anders dat naar binnen gaat.
Een medische handeling of seksueel misbruik leveren volgens deze denkwijze dezelfde fysieke stress op, want een baby maakt nog geen onderscheid in de betekenis van de gebeurtenis. De argumentatie van Bullens zal mogelijk ook de lijn zijn van de verdediging van Robert M.
Baby’s kunnen blijkbaar ongestraft ‘ont-zield’ worden. Baby’s zijn klein dus reduceren we fysieke pijn, de schending van lichamelijke integriteit en de emotionele onveiligheid als gevolg van seksueel misbruik gemakshalve tot babyproporties.
‘We leren te weinig van #metoo, geef kleuters al uitleg bij doktertje spelen’
We hebben te weinig geleerd van de de #metoo-discussie van vorig jaar. Dat zegt Rutgers, het kenniscentrum seksualiteit. Rutgers-directeur Ton Coenen vindt dat er veel meer aandacht nodig is voor de preventie van ongewenst seksueel gedrag.
Er wordt politiek te weinig gedaan, zegt hij. “In Scandinavië is bijvoorbeeld de wetgeving veranderd, hier doen we niks. Niemand is verantwoordelijk voor dit grote probleem.” De oplossing voor gedragsverandering ligt wat het kenniscentrum betreft in vroege preventie.
Uitleg bij doktertje spelen
“Wij vinden dat ouders en scholen meer moeten doen, meer voorlichting. Vanaf groep 1 zouden kinderen al moeten beginnen met seksuele vorming. Kinderen spelen vader-moedertje of doktertje. Leer ze aan de hand daarvan wat ongewenst gedrag is. Seksuele voorlichting is er wel, bespreken van ongewenst gedrag gebeurt nauwelijks. Daar besteedt maar een kwart van de scholen aandacht aan. Scholen hebben het al druk, maar het hoeft niet veel tijd te kosten.”Lees verder over de campagne van Rutgers op de site van RTL Nieuws >>
Papa kijkt kinderporno
Artikel VPRO Gids n.a.v. ‘De vrouw van een pedofiel’In de documentaire ‘De vrouw van een pedofiel’ (BNNVARA – Channel 4) vertellen vrouwen wat er met hun gezin gebeurde nadat hun man was opgepakt voor het bezit van kinderporno.
Helen, 44 jaar getrouwd met Robert, heeft haar mooiste jurk aangetrokken voor wat een feestelijke dag moet worden. De afgelopen twee jaar zat Robert vast wegens bezit van kinderporno. Vandaag komt hij vrij.
Helen is een van de echtgenotes die te zien zijn in de Britse documentaire Married to a Paedophile (Nederlandse titel: ‘De vrouw van een pedofiel’), die nu door BNNVARA wordt uitgezonden. De film is niet alleen uitzonderlijk vanwege het precaire onderwerp, maar ook door de inventieve vorm. De mensen die vertellen wat hen is overkomen, blijven onzichtbaar, maar hun stemmen zijn echt. Acteurs lipsyncen hun stemmen zo nauwkeurig dat het niet zichtbaar is voor wie het niet weet. Regisseur Colette Camden moest haar toevlucht nemen tot deze oplossing omdat niemand die te maken krijgt met kinderporno bereid is daar voor een camera over te vertellen. Geen zwarte balkjes, geblurde gezichten of vervormde stemmen dus, maar acteurs die de gebeurtenissen naspelen.
Kate vertelt hoe ze haar man Alex de deur uitzette nadat de politie was binnengevallen, op zoek naar kinderporno. Hun twee dochters, begin twintig, hebben de relatie met hun vader niet verbroken. Hij is zijn baan kwijt, woont in een caravan en probeert van zijn pornoverslaving af te raken. Zij is afwisselend boos, verdrietig en verslagen.
Helen is in de zestig en al vanaf haar achttiende getrouwd met Robert. Ze hebben twee kleinkinderen. De manier waarop zij met deze situatie omgaat, zal heel wat teweegbrengen bij kijkers. Want Helen laat Robert niet vallen. Ze houdt nog altijd van hem en kan zich geen leven zonder hem voorstellen. Dat hij niet in de buurt van zijn kleinkinderen mag komen, maakt het allemaal nog pijnlijker.
In anderhalf uur krijg je een realistisch beeld van wat er gebeurt in een doorsnee gezin wanneer vader of opa gepakt wordt vanwege het bezit van kinderporno. Voor daders is er, behalve uiteraard straf, ook begeleiding en therapie. Maar welke gevolgen heeft dit voor hun vrouw en kinderen?
Herken een plastic boodschappentas, spoor een kindermisbruiker op
‘Digitale sherlocks, laten we kijken of we deze objecten kunnen identificeren om kindermisbruikers te vinden.’ Met die oproep helpt het onderzoekscollectief Bellingcat de opsporingsdienst Europol sinds vorig jaar in hun zoektocht. Via een crowdsourceplatform wordt het publiek ingezet om voorwerpen uit kinderpornografisch materiaal te herkennen.
Brandpunt+ achterhaalde 82 Nederlandse downloaders van kinderporno. Maar de foto’s en video’s die door deze personen worden bekeken, moet ergens worden vervaardigd. Bellingcat en Europol speuren samen met burgers naar aanwijzingen om de producenten van strafbare bestanden te achterhalen.
Met andere woorden: als je toevallig een plastic boodschappentas of jurkje herkent, kan dat de doorbraak zijn om een doorgewinterde kindermisbruiker te ontmaskeren. De teller staat inmiddels op 35 geverifieerde voorwerpen, maar er zijn nog zo’n honderd afbeeldingen die op goedkeuring wachten.
Hoe zo’n aanwijzing precies tot de aanhouding van een kinderporno-producent kan leiden, dat moet een beetje in het midden blijven. ‘Die personen lezen ook mee, dus we gaan ze niet wijzer maken. Maar zoals Europol zegt: The smallest clue can crack a case.’ De zaak van Robert M. werd bijvoorbeeld ook opgelost omdat een knuffel van Nijntje werd herkend.
‘Mensen die hier niets van weten’
Niet iedereen voelt zich een online detective. Volgens Christiaan Triebert kun je dan alsnog meehelpen. ‘Eigenlijk wil je juist mensen die hier helemaal niets van weten. Het belangrijkste is herkenning. Veel voorwerpen kunnen worden geverifieerd omdat je het toevallig herkent.’Ook als je niets concreets vindt, dan kun je alsnog bijdragen. Een vermoeden of hint kan andere personen op het juiste spoor zetten. ‘Laat het dan ook vooral via Twitter weten. Zo’n hint kan ons misschien aan het denken zetten om de oplossing te vinden.’
Als kind misbruikt
‘Ze zeggen dat het verdriet weer over gaat’
SEKSUEEL GEWELD. LADY GAGA SCHREEF ER KORTGELEDEN EEN NUMMER OVER: TILL IT HAPPENS TO YOU. GAGA VRAAGT MET DEZE SONG AANDACHT VOOR DE VELE JONGEREN DIE JAARLIJKS SLACHTOFFER WORDEN VAN AANRANDING EN VERKRACHTING. IN NEDERLAND KUNNEN WE DAAR OVER MEEPRATEN. NAAR SCHATTING WORDEN IN ONS LAND IEDER JAAR 62.000 KINDEREN VOOR DE EERSTE KEER SLACHTOFFER VAN EEN VORM VAN SEKSUEEL GEWELD.
Eén op de drie kinderen maakt ooit een vorm van seksueel misbruik mee, becijfert de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen. Emeritus hoogleraar kindermishandeling Francien Lamers is iets voorzichtiger in het geven van cijfers, maar van één ding is ze zeker: ‘Benadruk alsjeblieft dat de meeste plegers NIET de vader zijn’, zegt ze. ‘Dat is belangrijk, want die fabel blijft maar hangen, lijkt er niet uit te rammen.’ Lamers, die gedurende haar carrière veel misbruikte kinderen zag, vervolgt: ‘Ongeveer zestig procent van de plegers is bekend bij het kind, maar dat zijn géén gezins- of familieleden; het zijn vrienden van het gezin, babysitters, mensen van het kinderdagverblijf, coaches van de sportclub, de buren, noem maar op.’ Zo’n dertig procent van de plegers van seksueel geweld bij kinderen is wél gezins- of familielid. ‘Vaders, stiefvaders, moeders, opa’s, oma’s, broers, zussen, neefjes, nichtjes…’
Dadermonitor seksueel geweld tegen kinderen 2013-2017
In strafzaken voor seksueel geweld tegen kinderen moet volgens Nationaal Rapporteur Seksueel Geweld tegen Kinderen Herman Bolhaar vaker gebruik worden gemaakt van digitale opsporingsmogelijkheden. ‘Drie van de tien zaken voor een zedendelict met een minderjarige wordt geseponeerd wegens te weinig bewijs. Een telefoon of laptop bevat veel informatie over ons leven. Daarom zouden die vaker onderzocht moeten worden om te kijken of er steunbewijs op te vinden is, zoals chatgesprekken met of over het slachtoffer.’ Dat staat in de Dadermonitor seksueel geweld tegen kinderen 2013-2017, waarin voor het eerst de hele strafrechtketen in beeld is gebracht.
Van elke 1.000 meldingen die jaarlijks gemiddeld binnenkomen bij de politie wordt er in 480 gevallen aangifte gedaan. Dit leidt tot 138 strafzaken waaruit in 111 gevallen een veroordeling volgt. In 68 gevallen wordt er een onvoorwaardelijke gevangenisstraf opgelegd. In de afgelopen vijf jaar was een stijging te zien in het aantal meldingen: in 2013 waren er 2.900, in 2017 al 3.400. Toch leidde dit tot steeds minder ingeschreven zaken bij het Openbaar Ministerie (OM).
Aangifte
Na een melding bij de politie volgt in ongeveer de helft van de gevallen een informatief gesprek. Het doel van dit gesprek is onder meer om het slachtoffer of zijn ouders te informeren over het strafrechtelijke proces en de mogelijke impact daarvan. In 54 procent van de gevallen deed het slachtoffer na een informatief gesprek aangifte. Dat is aanzienlijk vaker dan de 30 procent die de Nationaal Rapporteur eerder rapporteerde over de periode 2011-2012. Bolhaar: ‘Het is belangrijk dat slachtoffers aangifte doen, maar er kunnen redenen zijn om dit niet te doen. Ik heb de politie aanbevolen om te registreren waarom slachtoffers geen aangifte willen doen en naar welke hulp slachtoffers worden doorverwezen, zodat we hier beter zicht op krijgen, en hun werkwijze daarop aan te laten sluiten.’Vervolging en berechting
Waar de rechter in 2013 nog in ruim 800 zaken uitspraak deed, was dit in 2017 nog maar in 700 zaken. Het aandeel veroordelingen nam wel licht toe. Bovendien koos de rechter vaker voor een onvoorwaardelijke gevangenisstraf in plaats van een taakstraf of voorwaardelijke gevangenisstraf. Ook werd vaker een tbs-maatregel opgelegd. Eén op de vijf verdachten van een zedendelict tegen een minderjarige is zelf nog minderjarig. Zaken met minderjarige verdachten komen minder vaak voor de rechter. Als dit wel gebeurt krijgen ze aanzienlijk vaker dan volwassen daders een taakstraf opgelegd.Kinderpornografie
Het aantal meldingen van kinderpornografie is in de afgelopen jaren verzesvoudigd. Toch worden er minder kinderpornografiezaken onderzocht door de politie en het Openbaar Ministerie. Zij verklaren dat de zaken complexer worden, en dat zij daardoor met dezelfde capaciteit minder zaken kunnen onderzoeken. Bolhaar: ‘Dat vind ik zorgelijk. Kinderpornografie moet optimaal bestreden kunnen worden. Alles moet op alles worden gezet om misbruik te stoppen, slachtoffers te beschermen en daders op te sporen en te vervolgen.’ Onlangs presenteerde het ministerie van Justitie en Veiligheid de hernieuwde aanpak online seksueel kindermisbruik, waarin onder andere internetbedrijven meewerken aan het verwijderen van kinderpornografie van het openbare internet. Bolhaar: ‘Die ontwikkeling is van groot belang. Daarnaast moet de politie zich echter blijven inspannen om slachtoffers te helpen en daders op te sporen.’Toename in meldingen seksueel misbruik, ‘politie moet meer digitaal onderzoek doen’
De politie moet vaker digitaal onderzoek doen bij een verdenking van kindermisbruik, vindt de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen. Uit een vandaag gepubliceerd rapport blijkt dat een derde van de zedenzaken met een minderjarig slachtoffer wordt geseponeerd wegens gebrek aan bewijs. Het gaat om bijna 500 zaken per jaar.
‘13.000 meisjes en 8.000 jongens werden in 2016 slachtoffer van seksueel geweld’
“De politie doet veel digitaal onderzoek in online zaken, zoals kinderporno, maar bij fysiek seksueel misbruik is dat nog niet standaard”, zegt Nationaal Rapporteur Herman Bolhaar.
Volgens hem zou dat wel moeten, om meer kans te maken op het vinden van bewijs. “Het is in dit soort zaken vaak het ene verhaal tegen het andere. Je hebt dan meer nodig dan een verklaring van het slachtoffer of een getuige. Daarom zou de politie nog meer naar aanknopingspunten moeten zoeken op smartphones, computers en op internet.”
De politie erkent de kritiek van de Nationaal Rapporteur en zegt dat zedenafdelingen steeds meer digitaal rechercheurs krijgen. “We hebben al grote stappen gezet, maar willen in de toekomst nog meer digitaal opsporen”, zegt Walter van Kleef die bij de politie verantwoordelijk is voor zedenzaken.
Zorgelijk
Het aantal meldingen over seksueel misbruik van kinderen nam de laatste jaren toe, blijkt uit het onderzoek. In 2013 waren er 2900 meldingen, in 2017 waren het er 3400. Ongeveer de helft daarvan leidt tot een aangifte.Op het gebied van kinderporno explodeert het aantal tips. De Nationaal Rapporteur spreekt van een verzesvoudiging in een paar jaar tijd.
Toch neemt het aantal zedenzaken dat voor de rechter wordt gebracht juist af. In 2013 stelde het Openbaar Ministerie nog 2000 keer vervolging in, in 2017 was dat aantal gezakt tot 1400. “Dat vind ik zorgelijk”, zegt rapporteur Bolhaar.
Moeilijke onderzoeken
Volgens de politie komt de daling door steeds ingewikkeldere kinderporno-onderzoeken. “Wij willen vooral de kinderen opsporen die slachtoffer zijn”, zegt Van Kleef. “Dat zijn lastige onderzoeken waar we veel tijd in stoppen, maar die vinden we belangrijker dan de relatief makkelijke onderzoeken naar downloaders van kinderporno.”De politie benadrukt ook dat opsporing het kindermisbruik maar ten dele oplost en dat meer geïnvesteerd moet worden in preventie. Verder kijkt de overheid met internetbedrijven hoe materiaal van seksueel misbruik van internet geweerd kan worden.
Bron + uitzending beluisteren: nporadio1.nl
Aangiftes tegen digitale kinderlokkers blijven uit, politie start campagne
Het aantal minderjarige slachtoffers dat aangifte doet van digitaal kinderlokken, stijgt licht. Toch blijft het aantal relatief laag. Het vermoeden bestaat dat er veel meer slachtoffers zijn. De politie begint daarom binnenkort een campagne om slachtoffers te wijzen op het belang van aangifte doen.
Tot en met september dit jaar hebben in Nederland 26 slachtoffers bij de politie aangifte gedaan van digitaal kinderlokken, het zogenoemde grooming. In 2016, het eerste jaar waarin deze meldingen apart zijn genoteerd in de politiesystemen, ging het landelijk om 21 aangiften, vorig jaar waren dat er 20. Een oorzaak van de stijging dit jaar kan de politie niet geven. ,,Het hoeft niet te betekenen dat het vaker voorkomt. Mogelijk zijn nu meer slachtoffers bereid aangifte te doen’’, zegt een woordvoerster van de politie.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
