- Dit onderwerp bevat 107 reacties, 9 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 13/12/2023 om 23:00 door Moderator.
-
Reacties
-
*De automatische vertaling van Youtube vertaalt enkele woorden verkeerd door het accent van deze vrouw. Maar het is goed te volgen verder.
Een op drie slachtoffers Robert M. vertoonde ‘zorgelijk seksueel gedrag’
Studie: Ouders rapporteerden het gedrag in gesprekken met artsen van het Emma kinderziekenhuis van het AMC.
Ruim eenderde van de kinderen die met kindermisbruiker Robert M. in aanraking zijn geweest, vertoonde daarna „zorgelijk seksueel gedrag”. Ouders rapporteerden dat in gesprekken met artsen van het Emma kinderziekenhuis van het AMC. Het ging onder meer om het nadoen van seksuele handelingen, seksuele uitspraken of juist angst voor seksualiteit.
Lees verder: nrc.nl
heftig! en Schokkend.
en: wisten we al… En de kinderen waarbij de onderzoekers niks bijzonders waarnemen? dat is dan nog verborgen….
praatoverkindermishandeling.nl
Stichting Praat doorbreekt het zwijgen over kindermishandeling. Kindermishandeling gedijt op geheimhouding, dus is het belangrijk om het geheim te onthullen. Daarom staan in alle activiteiten van Stichting Praat de geschiedenissen van ervaringsdeskundigen van kindermishandeling centraal en komen de ervaringsdeskundigen zelf aan het woord.
Train het signaleren van kindermishandeling met de Signalenwijzer
De Signalenwijzer is een hulpmiddel om in gesprek te gaan over het signaleren van kindermishandeling.
De Signalenwijzer is gemaakt om te helpen om van het signaleren teamwork te maken. Om ‘niet pluis gevoelens’ bespreekbaar te maken en om elkaar te helpen zo objectief mogelijk waar te nemen.
Het helpt ook om uit een zogenaamde ‘tunnelvisie’ te blijven en om de periode tussen het opmerken van het eerste signaal en de eerste actie te verkorten. Met de Signalenwijzer kan iedereen zelf oefenen met casussen en signalen die kunnen wijzen op kindermishandeling. De Signalenwijzer is vooral bedoeld om in teamverband te worden ingezet; het signaleren en bespreken van kindermishandeling is immers teamwork.DE VERBORGEN SIGNALEN VAN SEKSUEEL MISBRUIK BIJ KINDEREN
Uit de Amsterdamse zedenzaak rond Robert M. worden nog steeds lessen getrokken. De nieuwste bevinding is schrijnend: seksueel misbruik van jonge kinderen is heel moeilijk vast te stellen.
Volwassenen voelen ook een hoge drempel om na seksueel misbruik hulp te zoeken. Maar jonge kinderen hebben er zelfs de woorden nog niet voor. ,,Ze vertellen bijna nooit direct, uit zichzelf, over het misbruik. Dus dan moet je op hele andere signalen letten”, zegt Thekla Bosschaart, arts-onderzoeker van Amsterdam UMC, locatie AMC.
Maar wat zijn dan precies alarmerende woorden? Hoe geeft een jongetje van 3 jaar prijs dat hij seksueel is misbruikt? Dat is bij jonge kinderen bijna codetaal. Bosschaart wil die codetaal ontrafelen, zodat kinderartsen, psychologen en orthopedagogen weten hoe ze seksueel misbruik kunnen herkennen en vaststellen. In eerste instantie om de kinderen een juiste behandeling te kunnen geven. Al kan wat slachtoffers tegen hulpverleners zeggen ook in een strafzaak worden opgevraagd.
Lees dit premium artikel verder op ad.nl of als lid van LSG in het ledendeel.
“In die sekskelder moest mijn prinsessenjurk uit, en ik hoorde alleen het klikken van de camera”
Toen Vicky 3 jaar oud was, werd ze misbruikt in de kelder van haar overbuurman, die er foto’s en video’s van maakte. “Het voelt als een stuk van mij dat is weggenomen: foto’s van mij, naakt en in een gruwelijke situatie. Ik ben nu dan wel volwassen, maar er wordt nóg misbruik van mij gemaakt.”
“Als kind speelde ik vaak buiten. Tegenover ons woonde een heel mooi meisje: een prinsesje. Ik speelde vaak met haar en wilde heel graag bij haar thuis spelen. Op een dag waren we aan het hinkelen, toen haar moeder riep: “Wie wil er een snoepje?” Ik rende op haar af, en had het snoepje als eerst. Wie het eerst was, mocht naar binnen, “om mooi gemaakt te worden”, zei die moeder. Als een prinsesje.”
“In de kelder hadden ze een soort speelkamer: er stonden bedden, en daar mochten we op springen. Ik kreeg een prinsessenjurk aan en ik dacht: “Nu word ik net zo mooi als mijn buurmeisje”. Daar, in de kelder, waren ook de vader (mijn overbuurman) en een oom aanwezig. Ze zeiden: “Je mooie jurk wordt verkreukeld. Je kunt ‘m beter uit doen.” Er ging steeds meer kleding uit. De mannen maakten foto’s van mij en mijn buurmeisje. En er werd gefilmd.”
“We werden vastgebonden aan het bed. De mannen deden allerlei dingen met ons. Seksuele dingen, met hun handen. Ik wist niet goed wat er met me gebeurde… ik was drie jaar oud.”
“De overbuurman praatte de hele tijd tegen me: ‘Je bent zo’n mooi meisje’. Zijn adem stonk, hij zat aan me, en ging steeds verder. Hij zei ‘ik ga je geen pijn doen’ en verkrachtte me. Het deed pijn, en al die tijd was er een grote camera bij. Ik hoorde alleen maar klik, klik, klik.”
“Mijn buurmeisje begon hard te gillen en te huilen. Op een gegeven moment stopte het huilen, en was er paniek. Ze werd in lakens gerold en meegenomen. Ik dacht dat ze dood was. Er schoot door mijn hoofd: had ik maar niet dat snoepje moeten pakken, dan was zij misschien het prinsesje geweest, en was het met haar niet zo afgelopen.”
“Tien jaar geleden pas kreeg ik te horen dat mijn buurmeisje toen niet was overleden. Wel had ze – net als ik – een zwaar leven gehad: ze was heroïnehoertje geworden en had al op jonge leeftijd zelfmoord gepleegd.”
“Het misbruik door mijn overbuurman was eenmalig, maar toen ik acht was, ging het weer mis: een man die in de buurt van mijn school woonde, heeft me lange tijd misbruikt. Ik wist niet wat mijn grenzen waren en was erg in de war. Ik durfde het aan niemand te vertellen, want ik dacht dat hij dan ook mijn zusjes zou pakken.”
“Ik groeide op met paniekaanvallen en nachtmerries. Mijn familie wist niet hoe ze met me om moesten gaan; mijn ouders hadden het altijd heel druk. Hun zaak ging failliet en mijn vader werkte veel, we hadden een groot gezin. Toen mijn moeder 26 was, had ze al 6 kinderen. Ik was een van de oudsten en voor mij was geen tijd.”
“Op een dag kwam ik thuis en vertelde ik mijn moeder dat de buurman op me geplast had – toen wist ik nog niet dat het sperma was. Mijn moeder zei: ‘Ga weg, vies kind. Hoer!’ Ze was overspannen en wist niet wat ze deed, maar ik dacht: het is mijn eigen schuld. Ik ben een hoer.”
“Al jong kwamen mijn eerste zelfmoordgedachten: als ik nou dood zou, zijn dan wordt alles misschien opgelost. Toen ik elf was, deed ik mijn eerste poging. Toch wilde ik het niet. Ik dacht: als ik er niet meer ben, wie zorgt er dan voor mijn broertjes en zusjes?”
“Ik was 12 jaar toen ik pas doorkreeg dat wat deze mannen deden, fout is. Ik zag een documentaire op televisie, waarin werd verteld dat als een man een kind wat aandoet, de man fout is. Ik had altijd gedacht dat ik fout was, en dat als ik erover zou praten ik naar de gevangenis moest. In therapie heb ik dit trauma geprobeerd te verwerken. Ik splitste mijzelf ooit in zes personen: die had dit meegemaakt, die dat… enzovoort.”
“Ik leef nog elke dag met de gevolgen van het misbruik. Er is best veel in het nieuws dat te maken heeft met #MeToo, waardoor het verleden als een film terug komt. Ik durf in het donker niet naar buiten, slaap met lichtje aan, en heb nog steeds paniekaanvallen.”
“Ook heb ik er moeite mee om met mannen om te gaan. Ik heb zelf wel een lieve man, die vertrouw ik wel, maar met aanrakingen heb ik het soms moeilijk. Ik heb last van psychoses en slik medicijnen.”
“Dat er misbruikbeelden zijn gemaakt van mij als klein meisje, blijft me achtervolgen. Dat is heel pijnlijk: soms schaam ik me zo. Ik zou het verschrikkelijk vinden als mensen naar me toe komen dat ze die foto’s hebben gezien.”
Vicky werkt als vrijwilliger voor Project Speak Now. Deze stichting helpt slachtoffers van seksueel misbruik door te praten over hun ervaringen, onder meer in gespreksgroepen, en met coaching en training.
Ik heb huilend naar dit programma zitten kijken.
Stijn
Na #metoo: dit fotomodel komt in actie tegen ‘vunzografen’
Fotomodel Megan Versteeg (20) komt in het geweer tegen zogenoemde ‘vunzografen’, fotografen die zich schuldig maken aan seksueel wangedrag tegen vaak heel jonge modellen.
“Ik ben Megan Versteeg. Dit verhaal doe ik om jonge modellen wegwijs maken in de Nederlandse modewereld, waarin seksuele intimidatie en misbruik te vaak voorkomen. Ik werk pas een jaar als amateurmodel en heb al het nodige meegemaakt.”
Meisjesdroom
“Het is mijn meisjesdroom om model te worden. Ik wil er mijn werk ervan maken. Voor dit werk moet je wel de juiste lengtes en maten hebben. Ik kom een paar centimeter te kort. Maar voor commerciële fotoshoots is dat vaak geen probleem, dus daar probeer ik tussen te komen.”
Van naaktfoto’s tot seks
“Ik doe meestal TFP-shoots: Time for Print. Dat zijn gratis fotoshoots. Daarbij werken de amateurfotograaf en het amateurmodel vaak voor niets, om zo allebei hun portfolio te vullen. Er zijn prima TFP-fotografen, maar sommigen gaan te ver. Ze willen heel graag naaktfoto’s maken, onder het mom van ‘dan kom jij verder’. Ze zeggen dat ze dan zorgen voor connecties en dat je in de modellentop komt. Sommige fotografen vragen ook om met ze naar bed te gaan. Ik hoor veel modellen die denken dat ze zo inderdaad hoger in de top komen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Als jij laat zien dat je goede poses aanneemt en goed je werk doet, dan moet je verder komen. Niet omdat je met iemand naar bed gaat.”
Vunzografen
“Er zijn ook festivals of events met een bepaald thema, kostuumfestivals of fantasy fairs bijvoorbeeld. Daar lopen dan wat ze noemen ‘vunzografen’ rond. Die komen alleen maar om kiekjes te maken van de borsten en de inkijk van modellen. Op die evenementen lopen modellen en anderen rond in kostuums van elven, sprookjesfiguren of superhelden. Sommigen werken maanden aan een kostuum, soms zelf een jaar. Maar daar gaat het die vunzografen niet om.”
“Er lopen hordes vunzografen rond die zo pikant mogelijke foto’s willen maken. Sommige leggen modellen zelfs in rare houdingen neer. Er zijn ook fotografen die ongevraagd foto’s maken en dat niet eens aan een model vragen. Je merkt dat het puur gaat om hun eigen perverse ideeën.”
Onder je rok kruipen
“Voor gewone fotografen die op deze evenementen zijn, is dit ook enorm vervelend. Zij lopen daar om het model in het mooie kostuum te fotograferen. En dan lopen al die vunzografen daartussen. Je haalt ze er makkelijk uit. Ze gaan op grond liggen, proberen modellen van onder te fotograferen of kruipen onder hun rok. Normale fotografen zijn vaak druk bezig met de belichting. Maar als ze opeens jouw borsten proberen te fotograferen, dan weet je het wel.”
“Het is vrij bizar. De afgelopen tijd zijn de organisatoren van dit soort evenementen wel bezig om die vunzografen weg te houden. Vrouwen zouden dit niet moeten pikken, maar dat gebeurt wel. Je hebt het ook niet altijd onder controle. Als er dertig fotografen staan en er staan twee of drie vunzografen tussen, kun je niet zeggen ‘ga maar weg allemaal’.”
Shoots in lingerie
“Bij de TFP-shoots ging ik in het begin nog wel eens in lingerie en ook wel eens naakt. Ik wilde het uitproberen. Je wil kijken waar de grenzen liggen. Waar je je wel of niet prettig bij voelt. Ik heb dat altijd gedaan waar iemand bij was. Maar in mijn ogen zijn dat niet altijd de mooiste foto’s geworden. Voor mij zijn dat gewoon die in een leuke jurk en de beste poses.”
#MeToo nog maar het begin
“Ik vind de #metoo-beweging heel goed. Dit zijn zaken die naar buiten moeten komen. Ik denk dat dit nog maar een begin is en dat we er nog lang niet zijn. Er moet nog veel gebeuren wil je misstanden in de fotografiewereld zoveel mogelijk beperken.”
“Ik probeer jonge meiden altijd te waarschuwen. Dat ze nooit alleen naar fotoshoots moeten gaan. Neem iemand mee die je vertrouwt. Als een fotograaf zegt dat je niemand bij je mag hebben, is het al verkeerde boel.”
Schaam je niet
“Modellen praten hier niet makkelijk over. Ze schamen zich snel dat ze erin zijn getrapt en dat ze toch tegen hun zin naakt op de foto zijn gegaan. Dat begrijp ik. Het is niet iets waar je makkelijk over praat. Ook zijn er modellen die al een carrière hebben opgebouwd die hun carrière niet omver willen helpen.”
“Ik ben misschien een van de weinigen die mijn mond opendoet. Ik schaam me gewoon niet. Je moet erover kunnen praten, dat wil ik iedereen laten weten.”
In onze tv-reportage op dinsdag 7 november 2017 komen naast Megan Versteeg twee topmodellen naar buiten met hun verhalen. Net als Megan willen zij daarmee opkomen voor minderjarige en jonge modellen die slachtoffer worden van ‘vunzografen’. Zij vertellen ook over misbruik binnen de professionele modellenwereld en hoe zij gelokt werden met seks-aanbiedingen in het escort-circuit.
Bron: npo3.nl/brandpuntplus
REPORTAGE MISBRUIK JEHOVA’S GETUIGEN
‘Het begon allemaal kalmpjes. Tijdens het bidden een handje vasthouden. Dicht tegen me aan staan’
Minister Sander Dekker heeft al eerder Jehova’s getuigen gemaand tot een onderzoek naar misbruik in de geloofsgemeenschap. De kerk weigert dit, en nu onderzoekt het OM negen gevallen en voert Reclaimed Voices, zoals zaterdag in Emmen, campagne.
GEWELD HOORT NERGENS THUIS: LOKALE BESTUURDERS NÚ AAN ZET
“Geweld hoort nergens thuis, zeker niet in je eigen huis, waar je veilig moet zijn en je je veilig moet voelen om jezelf te kunnen zijn, te groeien en je te ontwikkelen”.
Een treffende eerste zin in het actieprogramma aanpak kindermishandeling en huiselijk geweld van de landelijke overheid. Geweld achter de voordeur komt nog veel te vaak voor. 119.000 kinderen hebben jaarlijks te maken met een vorm van mishandeling of verwaarlozing. Als oud-lid van de Jongerentaskforce heb ik het cijfer inmiddels vaak voorbij horen komen, maar het raakt iedere keer weer. Ik ben daarom blij dat er een integraal plan is, waarin alle belangrijke organisaties en overheden met elkaar samenwerken om geweld te voorkomen of te stoppen.
ZORG DAT KINDEREN WETEN WAT WEL EN NIET NORMAAL IS IN DE OPVOEDING
In 2013 sloot ik mij aan bij de Jongerentaskforce, omdat ik het onverteerbaar vind dat zoveel kinderen geen veilig thuis hebben. Ook als jong raadslid in de gemeente Zederik maak ik me sindsdien sterk om de aanpak van kindermishandeling te helpen verbeteren. Dat is in mijn ervaring een thema waar veel partijen en organisaties zich mee bezighouden. Vreemd genoeg wordt de directe doelgroep – kinderen en jongeren – hier nog veel te weinig bij betrokken. Dat is precies waar de Jongerentaskforce verandering in wil brengen.Als oud-lid van de Jongerentaskforce vind ik het mooi om te zien dat in het actieprogramma kinderen beter betrokken worden. Zo moet ieder kind geïnformeerd worden over zijn of haar rechten en verteld worden dat geweld in de opvoeding niet normaal is. Daarnaast zal er meer aandacht voor scholing en het gebruik van de meldcode komen. Het actieprogramma zet wat mij betreft dan ook een flinke stap in de goede richting.
MAAK VAN AANPAK KINDERMISHANDELING PRIORITEIT
Het is terecht dat in het plan ook de gemeenten genoemd worden. De lokale teams in de dorpen en wijken hebben intensief contact met ouders en kinderen en zijn daarom heel belangrijk om onveilige situaties te signaleren. Daarnaast worden veel meldingen na het onderzoek door Veilig Thuis afgeschaald naar de lokale teams. Het is dus belangrijk dat professionals in deze lokale teams voldoende kennis en expertise hebben over (on)veiligheid.Lokale bestuurders hebben hierin een grote verantwoordelijkheid. Tegen hen zeg ik: pak de handschoen van de overheid op en maak van de aanpak van kindermishandeling een prioriteit. Er zijn nog te veel kinderen die niet weten dat wat er bij hen thuis gebeurd niet normaal is, dat zij recht hebben op een veilige thuissituatie, of waar zij terecht kunnen met hun vragen of zorgen. Lokale bestuurders kunnen bijvoorbeeld voorlichting op scholen opnemen in het lokale preventieprogramma en zo zorgen dat kinderen dit wél weten.
Ik hoop van harte dat lokale bestuurders deze kans grijpen. Met dit actieprogramma kunnen we écht het verschil maken voor de kinderen die opgroeien in onveiligheid. Als geen ander weten zij hoe belangrijk veiligheid is om jezelf te kunnen zijn, te groeien en je te ontwikkelen. En dat gunnen we elk kind.
Bron: Augeo.nl >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
