Ouders, partners, familie en vrienden van misbruikslachtoffers

[LukaModerator]

Hoe steun je een kind na seksueel misbruik?

Hoe steun je een kind na seksueel misbruik? Met die vraag houden Iva Bicanic en Richard Korver zich allebei dagelijks bezig. Hij als advocaat, gespecialiseerd in zedenzaken. Zij als psycholoog en landelijk coördinator van het Centrum voor Seksueel Geweld. En hoewel ze verschillen in werkwijze, zijn ze het over een belangrijk gegeven eens: de ouders kunnen het verschil maken.

Daarom schreven zij samen het boek Dicht bij huis, dat zowel ingaat op de emotionele gevolgen van misbruik als de juridische kant.

Lees verder: Telegraaf >>

[LukaModerator]

Hoe je met je kinderen over seksueel misbruik kunt praten
Kinderen zijn erbij gebaat om vroeg te leren praten over seksueel misbruik, zeggen experts. „Ze moeten weten dat het nooit hun fout is.”

Florine Schaap (35) uit Amsterdam werd 29 jaar geleden seksueel misbruikt door een man die ze niet kende. En hoeveel tijd er ook verstrijkt, ze blijft het moeilijk vinden om erover te praten. Dat ze het nu toch doet, is omdat ze de stilte rond misbruik wil doorbreken. „Het gebeurde in de bosjes bij mij in de buurt. Ik was pas zes, ik had geen idee wat seks was. Maar ik voelde in mijn buik dat het niet goed was wat deze man bij mij deed.”

Lees verder: NRC.nl >>

[LukaModerator]

Zo speel je het eerlijkheidsspel en leer je jezelf (en anderen) écht kennen

Gemiddeld liegen we anderhalve keer per dag. We liegen tegen onszelf, tegen onze vrienden en collega’s. We liegen om onszelf beter te voelen, om straf te vermijden of uit gewoonte. Liegen maakt de wereld soms makkelijker of mooier. Het mag niet, maar de beloning is groot. Er wordt wat af gelogen, maar nergens wordt zoveel gelogen als in romantische relaties. Omdat partners denken dat ze elkaar altijd de waarheid vertellen kunnen ze moeilijk zien of de ander liegt. Bij andere relaties schijnt liegen veel makkelijker waar te nemen.

Een vriend die er verschillende vrouwen op na hield deed op een dag een cursus waarin hij leerde dat het beter was om altijd de waarheid te vertellen. Hij kreeg zelfs een opdracht mee om die week alleen maar de waarheid te zeggen, hoe pijnlijk die ook was.

Precies in die week zat zijn vriendin voor haar werk een paar maanden in het buitenland. In het weekend kwam ze vaak naar Nederland, maar niet altijd. ‘Misschien heeft hij stiekem wel een ander,’ zei een huisgenote van haar. Ze lachte. Ze vond het zelfs zo’n gekke gedachte dat ze ter plekke haar vriend belde en giechelend vroeg of hij misschien een minnares had. ‘Ja,’ zei hij eerlijk. Niet lang daarna gingen ze uit elkaar.

Relatie gebaseerd op leugens
Toen ik de vriendin – die in dat buitenland is blijven wonen en daar heel gelukkig is geworden met een andere man – jaren later sprak, moest ze er nog steeds om lachen. Ze vond zichzelf zo naïef dat ze toen had gebeld. En achteraf was ze ook zo blij dat het zo was gelopen.

Zij en haar ex waren na al die jaren nog steeds goed bevriend. Hun vriendschap bestond uit allerlei leugentjes en onwaarheden, maar juist daardoor had die vriendschap zo lang stand gehouden, dachten ze.

Het grote eerlijkheidsspel
Omdat liegen in een relatie tot grote problemen kan leiden, is het verstandig om het liegen, jokken, verzwijgen of verdraaien van de waarheid eens te stoppen. Niet voor altijd, want relaties waarin af en toe gelogen wordt zijn vaak beter af dan waarin je elkaar ongepeperd de waarheid vertelt.

Je kunt het waarheidsspel met z’n tweëen spelen, maar ook met vrienden. De opdrachten en vragen zijn uiteraard suggesties, want je kunt er zelf nog allerlei vragen bij verzinnen. De vraag: ‘Heb je een ander?’ zou ik in dit spel achterwege laten.

1. Keer je tas/rugzak binnenstebuiten. Geen tas bij de hand? Leeg dan al je zakken. Laat de andere spelers zien wat er in je tas of zak zit en geef een korte toelichting waarom je dit met je meedraagt.
2. Hoe lang ben je? Hoe veel weeg je?
3. Vraag een van je medespelers (of allemaal) om een beschrijving van jou te geven. Hoe zien zij jou? Wat bewonderen ze aan je? Wat zouden ze je willen adviseren te veranderen? Wat vinden ze leuk aan je?
5. Wanneer heb je voor het laatst gehuild? En waarom?
6. Wat weten de andere spelers niet over jou?
7. Waar ben je het meest bang voor?
8. Op welke beroemdheid was je in je jeugd verliefd?
9. Als er een film over je leven wordt gemaakt, welke filmster zou dan de hoofdrol spelen omdat de gelijkenis het grootst is? (Op welke filmster vinden de andere spelers jou lijken?)
10. Welk beroep zou je het allerliefst uitoefenen als je een ander beroep moest kiezen?
11. Noem je vier beste eigenschappen op.
12. Noem je een-na-slechtste eigenschap op.
13. Welke beslissing in je leven zou je nu anders doen?
14. Op welk onderdeel van je lichaam ben je het meest trots?
15. Op wie lijk je meer, op je moeder of je vader?
16. Wat denk je dat andere mensen leuk aan je vinden?
17. Welke eigenschap zou je graag bij jezelf willen veranderen?
18. Wat is het raarste kledingstuk dat je ooit hebt gedragen?
19. Als je nog een dag te leven had, hoe zou je die dan doorbrengen?
20. Welke emotie speelt de grootste rol in je leven? Blijdschap, verdriet, woede, angst, afschuw, verbazing. Leg uit waarom je juist deze emotie hebt gekozen.
21. Is dit het leven zoals je het zou willen leiden? Zo ja, waarom? Zo nee, waarom niet?
22. Noem 6 dingen die je in je leven nog wilt meemaken. Reizen die je wilt maken, mensen die je wilt ontmoeten, plekken waar je wilt wonen. Wie weet wil je niet sterven voor je de perfecte chocoladecake hebt gebakken, een keer diepzee hebt gedoken of Chinees hebt leren spreken. Het maakt niet uit hoe groot of klein je wensen zijn, zo lang ze maar in de lijn liggen van ‘Eerst Rome zien dan sterven’.
23. Wat is de raarste sport (of andere bezigheid) die je ooit hebt gedaan?
24. Als je een dier zou zijn, welk dier zou dat zijn en waarom?
25. Je mag een maand het leven van een van je medespelers leiden. Wiens leven zou je kiezen, en waarom?
26. Wat vind je de twee mooiste eigenschappen van de persoon links van je?
27. Wat vind je het mooiste lichamelijke kenmerk van de persoon rechts van je?
28. Met wie heb je voor het eerst in je leven gezoend?
29. Hoe ziet je ideale partner er uit (qua uiterlijk en karakter).
30. Welke collega (of buurman/-vrouw) zou je het liefst in de sauna tegenkomen en welke liever niet?

Bron: Bedrock.nl >>

[LukaModerator]

Tips om betere gesprekken te voeren. ‘Wees minder empathisch’

Nu we elkaar weer vaker mogen bezoeken, wil je goede gesprekken voeren. Praktisch filosoof Elke Wiss vertelt wat we van Socrates kunnen leren over de kunst van een mooie woordenwisseling.

‘Ik weet alleen dat ik niets weet’, luidt het beroemde adagium van de Griekse filosoof Socrates. Met die houding wandelde hij 2.500 jaar geleden door Athene en vroeg hij iedereen het hemd van het lijf over thema’s als rechtvaardigheid, moed en de liefde.

We zouden vaker een voorbeeld aan hem mogen nemen, meent praktisch filosoof en theatermaker Elke Wiss. Onlangs verscheen haar boek Socrates op sneakers over wat we van deze en andere filosofen kunnen leren als het op het stellen van goede vragen aankomt.

Want goede vragen stellen, dat doen we tegenwoordig niet zo veel, zegt ze. ‘In onze cultuur wordt het hebben van een mening als iets hogers geacht dan het stellen van een vraag. Twijfel komt over als zwakte, terwijl zeker weten gezien wordt als daadkrachtig.’

Het leidt volgens Wiss tot een gesprekscultuur waarin luisteren nauwelijks een rol speelt en het vooral draait om overtuigen en winnen. ‘Het is dat, óf veilige smalltalk waarbij elk ongemak gemeden wordt.’

In haar filosofische praktijk traint Wiss mensen in het bewandelen van een middenweg: het socratische gesprek, waarin niet de mening maar het onderzoek centraal staat. Wat zijn haar tips om de Socrates in onszelf te vinden?

Luister goed (écht goed)
Over het algemeen zijn we niet goed in luisteren en vooral bezig met onszelf als iemand iets vertelt, volgens Wiss. Wat vind ík hiervan? Of: is er een vergelijkbare situatie waarin ik zelf heb gezeten? Wiss noemt dat ‘wat-vind-ik-ervan-luisteren’. ‘Vragen die je vanuit dat perspectief stelt, zijn vaak suggestief. Of het zijn helemaal geen vragen, maar opmerkingen of meningen met een vraagteken erachter.’

Probeer je eigen gedachten op de achtergrond te plaatsen en met je aandacht bij het verhaal van de ander te blijven. Wiss noemt dat ‘zuiver luisteren’ of ‘wat-bedoel-jij-precies-luisteren’. Dat vraagt om concentratie maar levert veel op. De vragen die je stelt, staan dan in dienst van de verheldering en verdieping van wat een ander zegt: ‘Wat bedoel je daar precies mee? Kun je daar meer over vertellen?’ Wiss: ‘Het draait bij zuiver luisteren om het begrijpen van de ander, en niet slechts om het reageren op de ander.’

Ongepaste vragen bestaan niet
Wiss ziet veel vraagvrees om haar heen: de angst om domme of ongemakkelijke vragen te stellen. Ze beschrijft in haar boek hoe ze zelf eens niet naar iemands overleden vader durfde te vragen, in de veronderstelling dat de ander er niet over wilde praten. ‘Dat is eigenlijk egoïstisch: ik wil me niet ongemakkelijk voelen, dus vul ik voor de ander in dat diegene het er niet over wil hebben. Daardoor gaan we belangrijke gesprekken uit de weg.’

Maar hoe weet je of jij de juiste persoon op het juiste moment bent om naar mogelijk gevoelige zaken te vragen? Wiss: ‘Vraag of je ergens naar mag vragen. In mijn geval: ‘Vind je het goed als ik naar je vader vraag?’ Daarmee geef je het stuur aan de ander en hoef jij niet te raden waar iemand het wel of niet over wil hebben.’

VRAGEN OP HET WERK
Vraagvrees komt ook voor op de werkvloer. Werknemers zijn bang dat het stellen van vragen iets zegt over hun competenties. Toch kun je die vraag beter wel stellen, want het levert veel voordelen op. Tip van organisatiepsycholoog Elianne van Steenbergen: ‘Zie een vraag stellen of erkennen dat je iets niet weet niet als jezelf kwetsbaar opstellen, maar als bewijs dat je krachtig bent.’

Ook rondom het racismedebat dat nu speelt ziet Wiss veel vraagvrees. ‘Een gesprek over racisme kan aanvoelen als een mijnenveld. Als je iets zegt, zeg je misschien te veel. Als je niets zegt, zeg je misschien te weinig. En als je een vraag stelt, is het misschien een domme vraag. Toch is dat geen excuus om dat gesprek dan maar niet aan te gaan.’

Het ongemak dat een gesprek over racisme kan opleveren, kun je het beste gewoon benoemen, zegt Wiss. ‘Realiseer en accepteer dat ongemak erbij hoort en spreek uit dat je op zoek bent naar wijsheid, dat je wil leren – niet dat je je mening wil verkondigen of iemand wil overtuigen.’ Als je dat doel voor ogen houdt en je eigen oordeel even weet uit te stellen, kun je door het ongemak heen een zinnig gesprek voeren over een thema als racisme

Wees minder empathisch
Anders dan je misschien zou verwachten staat empathie goede gesprekken vaak in de weg. ‘Empathie zorgt er meestal voor dat we stoppen met vragen stellen’, aldus Wiss.

‘Stel, jij vertelt mij over een ruzie met een vriend. Als ik daar empathisch op reageer dan sla ik een arm om je heen en zeg ‘wat klote voor je’. En soms is dat precies de goede reactie. Maar als je meer wilt begrijpen over die ruzie, dan heb je weinig aan empathie. Dan wil ik je kunnen bevragen: ‘Wat zei hij? Wat zei jij toen? Hoe komt het dat je daar zo boos door werd?’ Mijn empathie moet ik dan even parkeren.’

Wiss beschrijft in haar boek hoe een vrouw haar praktijk bezoekt om de vraag ‘discrimineer ik?’ te onderzoeken. Een actuele vraag, maar geen gemakkelijke. En zeker geen gemakkelijke vraag om te onderzoeken in de filosofische praktijk van Wiss. Daar wordt niets verdoezeld of gesust, want dat helpt niet wanneer je zoiets als je eigen onbewuste racisme wil bevragen, zegt ze. Dan heb je meer baat bij een gesprekspartner die goed luistert naar wat je zegt en daarop doorvraagt – zonder te oordelen, maar ook zonder het mooier te maken dan het is. Alleen op die manier kun je onbewuste ideeën en aannames uit je eigen denken filteren, aldus de praktisch filosoof.

‘In de zoektocht naar wijsheid moet je soms vragen stellen die kunnen confronteren. Of vragen stellen die iemand zelf niet durft te stellen. Dat kan best pijnlijk zijn, maar het is wel de manier om verder te komen.’

Train je verwonderingsspier
Goede vragen staan of vallen bij oprechte nieuwsgierigheid. Dat betekent je gevoel voor verwondering trainen, aldus Wiss. Nooit aannemen dat iets vanzelfsprekend is en de wereld steeds met nieuwe ogen bekijken. Wiss: ‘Ik gebruik het voorbeeld van de wolken. Wolken zijn een volstrekt normaal natuurverschijnsel, niks om je over te verwonderen. Maar iedereen herkent wel dat je op de grond ligt en ineens allerlei vormen in de wolken ziet. Je bekijkt ze met een nieuwe blik.’

Wiss pleit ervoor om met diezelfde onbevangenheid een gesprek in te gaan. ‘Zonder aannames te doen en zonder ervan uit te gaan dat je iets zeker weet. Want zodra je denkt iets te weten, stop je met vragen stellen.’

PRAKTISCHE TIPS OM JE GESPREKKEN TE VERDIEPEN

Houd even je mond
Goede gesprekken gedijen bij vertraging. Probeer daarom tijdens een gesprek eens twintig seconden stil te blijven voor je iets zegt. Wiss: ‘Dan ga je bijna altijd andere vragen stellen dan je van plan was. Je wordt je bewust van je eigen ideeën en kunt deze eruit filteren, zodat je puur doorvraagt naar de ander.

‘Vertragen is moeilijk omdat we hebben geleerd dat er geen stiltes mogen vallen in gesprekken. Daarom zijn we die stiltes vaak aan het opvullen met gebrabbel en half afgemaakte ideeën. Dat komt het gesprek niet ten goede. Zie een vraag als een goed glas wijn, die klok je niet in een keer naar binnen, die laat je rondgaan in het glas, daar ruik je aan. Neem de tijd voor wat iemand heeft gezegd.’

Stel echovragen
Echovragen zijn vragen waarbij je woorden herhaalt uit iemands antwoord. Wiss: ‘Als ik bijvoorbeeld zeg ‘ik had ruzie met Matthijs, hij was weer eens te laat met een onzinexcuus’, dan is een echovraag: ‘Wat was zijn onzinexcuus?’ Je gebruikt letterlijk mijn woorden om te verdiepen. Door te herhalen voorkom je dat je het gesprek stiekem stuurt of overneemt. Je blijft dicht bij de belevingswereld van de ander.’

Check het eerste woord van de vraag die je wilt stellen
Is dat een werkwoord of een vervoeging daarvan (denk, weet, is)? Dan is je vraag waarschijnlijk suggestief. Begint je vraag met een vraagwoord (wie, wat, waar, waarom), dan stel je eerder een open vraag.

Elke Wiss, Socrates op sneakers

Bron: de Volkskrant >>

[LukaModerator]

Passend reageren op wat iemand doormaakt
Iemand die dichtbij u staat heeft een ingrijpende gebeurtenis meegemaakt. Als partner, familielid of vriend wilt u er zijn voor de ander. Hoe sluit u het beste aan op wat iemand nodig heeft? Kijk en lees op deze pagina hoe u passend reageert.

3 manieren om passend te reageren
Hoe een boodschap overkomt, hangt af van de woorden die u kiest en hoe u het zegt. Ook als u de beste bedoelingen heeft, kunnen uw woorden soms verkeerd vallen bij een ander. Bekijk in het filmpje drie manieren om passend te reageren op een naaste die het moeilijk heeft.

–

Durf te vragen hoe het gaat
Het is niet altijd te zien hoe iemand zich voelt. U kunt uw belangstelling tonen door regelmatig te vragen hoe het gaat. Wees niet bang om direct te zijn. Zeggen waar het op staat kan ongemakkelijk zijn, maar het is soms nodig om de gebeurtenis te verwerken.

Ga na wat het slachtoffer zelf wil
Iedereen gaat anders om met de gevolgen van een ingrijpende gebeurtenis. Waar de een misschien veel wil praten, zoekt de ander liever afleiding. Probeer als naaste uit te zoeken waar iemand behoefte aan heeft. Ook als u denkt dat u wel weet wat iemand wil, is het goed om te vragen of dat echt zo is.

Leg uit hoe u zich voelt
Het kan lastig zijn om elkaar goed te begrijpen in de periode na een heftige gebeurtenis. Misschien reageert iemand niet zoals u had verwacht. Of neemt iemand uw goedbedoelde adviezen niet over. Accepteer het als iemand niet alles wil vertellen. Laat de ander weten waarover u zich zorgen maakt, maar maak geen verwijten. Vertel de ander hoe u zich voelt.

Bron + meer: Slachtofferhulp Nederland

[MarkModerator]

‘Is je kind misbruikt? Blijf vooral kalm’

Advocaat Richard Korver (Foto: ANP)

Het is begrijpelijk dat ouders verdrietig of boos reageren als ze horen dat hun kind is misbruikt, maar het is niet verstandig om die emoties aan je kind te tonen. Dat zegt de Amsterdamse advocaat Richard Korver, naar aanleiding van de misbruikzaak bij het Groningen Dance Center.

Afgelopen weekend werd bekend dat de 37-jarige eigenaar van de dansschool verdacht wordt van misbruik van zijn leerlingen. Er zijn elf aangiftes tegen hem gedaan, waarvan tien door minderjarigen. Mogelijk loopt dat aantal nog op. Het voorarrest van de man is onlangs met negentig dagen verlengd.

Verwerkingsproces
‘Het is voor de kinderen van het grootste belang dat hun ouders niet teveel emotie tonen bij dit nieuws. Die eerste dagen zijn vrij belangrijk in het verwerkingsproces. Het kind neemt de stress van de ouders over, dat geldt net zo goed voor pubers als voor kleine kinderen.’

‘Als moeder erg moet huilen, of vader heel boos wordt, kan het zijn dat hun kind niet meer over de zaak durft te beginnen. En het maakt het ook erger voor het kind. Ik hoor vaak van hulpverleners dat ze meer tijd bezig zijn met het herstellen van die schade, dan met de gevolgen van het misbruik,’ zegt Korver. ‘Als je niet kalm kunt blijven, doe dan in elk geval in aanwezigheid van het kind alsof.’

Onbevangen het verhoor in
Hij helpt al jaren slachtoffers van misbruikzaken en verdedigt als advocaat hun belangen. Hij wijst er dan ook op dat ouders terughoudend moeten zijn met het spreken over de zaak met hun kind, voordat dat door de politie verhoord is.

‘Het kind moet zo onbevangen mogelijk het verhoor in, anders krijg je later het probleem dat ze mogelijk beïnvloed zijn.’ Om dezelfde reden moet de politie ook altijd goed kijken naar het onderlinge WhatsApp-verkeer tussen misbruikslachtoffers, om te zien of ze elkaar geen dingen aanpraten: ‘We willen niet meer zo’n zaak als in Pekela, in de jaren tachtig.’

Verhaal van het kind alleen is niet genoeg
Daarom worden latere aangiften naar aanleiding van een zaak die al in de media is geweest, extra kritisch bezien. ‘Iedereen in een rechtsbedrijf is alert op het verhoogde risico van aangiftes die niet kloppen, daar zal de verdediging ook altijd naar vragen.’

‘En het verhaal van het kind alleen is ook niet genoeg. Je hebt in strafzaken minstens twee bewijsmiddelen nodig. Maar als er meerdere aangiftes zijn die allemaal dezelfde modus operandi beschrijven, kun je dat afzonderlijke bewijs inzetten.’

Vaak zijn het de ouders zelf, die met hun emoties hulp nodig hebben, zeker omdat ze die in het bijzijn van hun kind niet kwijt kunnen

Richard Korver – Advocaat

Als het verhoor eenmaal achter de rug is, moeten ouders hun kind goed observeren en bij klachten naar de huisarts of professionele hulpverlening sturen. ‘Maar vaak zijn het de ouders zelf, die met hun emoties hulp nodig hebben, zeker omdat ze die in het bijzijn van hun kind niet kwijt kunnen.’

Ook voor de jaren erna is het volgens Korver heel verstandig om een vinger aan de pols te houden: ‘Er kunnen ook klachten terugkomen en verergeren. Je hebt als het ware een chronische aandoening.’

Helft slachtoffers vertoont geen klachten
Opmerkelijk genoeg blijkt de helft van de slachtoffers van seksueel misbruik helemaal geen klachten te vertonen, ook niet op langere termijn. Daarbij spelen allerlei factoren een rol, waarvan de belangrijkste het sociaal netwerk om het kind is.

‘Dat klinkt misschien bagatelliserend, maar de klachten kunnen wel degelijk fors zijn, tot suïcide aan toe. En er zit dus ook de andere kant aan, dat je aan veel kinderen niet kunt zien dat ze seksueel misbruikt zijn. En het komt toch echt vaak voor: één op de zes vrouwen van 0 tot 25 heeft dat meegemaakt.’

Aangifte kan een heel circus worden
Korver is, met psychologe Iva Biganic co-auteur van het boek ‘Dicht bij huis’, dat geschreven is voor ouders die hun kind na seksueel misbruik willen steunen. Voor ouders die aarzelen of ze aangifte willen doen van misbruik van hun kind heeft Korver nog een advies.

‘Als ik ouder was, zou ik me goed laten voorlichten over de gevolgen van aangifte doen. Je kunt niet meer terug en het kan een heel circus worden. Bekijk dus met advocaat wat het je gaat brengen en pols in een informatief gesprek met de politie of aangifte zin heeft.’

Bron: rtvnoord.nl

[LukaModerator]

Wanneer je moeder psychisch ziek is: KOPP-kinderen aan het woord

KOPP-kind. Best kans dat je nog nooit van deze term hebt gehoord, terwijl je het misschien nog wel bent ook. KOPP staat voor Kind van Ouders met Psychische Problemen. Volgens het Trimbos-instituut zijn er jaarlijks 405.000 ouders met psychische of verslavingsproblemen in Nederland. Deze ouders hebben samen 577.000 kinderen onder de 18 jaar. Hoe is het om een KOPP-kind te zijn en wat voor invloed heeft dat op het kind? Ik sprak met KOPP-kinderen Nienke en Debbie.

Pas vorig jaar maakte ik voor het eerst kennis met de term ‘KOPP-kind’ en kwam er direct achter dat ik er ook één was, omdat één van mijn ouders ervaring heeft met psychische problemen. Om een KOPP-kind te zijn, hoeven niet allebei je ouders problemen te hebben. Maar de term KOPP gaat verder dan ‘gewoon’ een ouder met een mentale ziekte hebben. De impact kan namelijk enorm zijn.

Dat vertellen de Limburgse vriendinnen en huisgenoten Nienke (20) en Debbie (21) als ik met ze in gesprek ga over het KOPP-kind zijn. De moeder van Nienke heeft een angst- en paniekstoornis en een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, wat resulteerde in depressies.

Debbies moeder is gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. “Dit houdt in dat ze het ene moment extreem vrolijk is en het andere moment heel erg down.” Ook komen er psychoses bij kijken. “Soms denk ik dat er ook sprake is van persoonlijkheidsproblematiek, omdat ze van het ene op het andere moment heel boos kan zijn en je dingen kan gaan verwijten”, vertelt Debbie.

Debbie

Hoe de psyche van een ouder een kind beïnvloedt
Vanzelfsprekend wil een ouder met psychische problematiek niet bewust dat zijn of haar kind hierdoor problemen ondervindt, maar zelden raakt een KOPP-kind hier niet door beïnvloed. Het is bekend dat psychische aandoeningen als het ware erfelijk kunnen zijn. Door de plotselinge woede-uitbarstingen van haar moeder heeft Debbie faalangst ontwikkeld.

“Als ik thuis iets fout doe, krijg ik vaak de volle laag van mijn moeder. Ik ben dan ook bang dat dit in andere situaties ook gebeurt als ik iets fout doe of zeg. Ik ben ook altijd bang dat mensen boos op me worden als ik aangeef dat ik iets niet prettig vind, of als ik ‘nee’ zeg. Daardoor heb ik moeite met mijn grenzen aangeven.”

Voor Nienke kwamen de problemen toen ze op het punt stond naar het HBO te gaan. Mede door twee foute studiekeuzes ontwikkelde ze meer en meer angstklachten. “Zo erg dat ik op een gegeven moment niet meer zelf boodschappen durfde te doen en altijd binnen bleef. Hierdoor is het een tijd heel slecht met mij gegaan.”

Nienke kreeg hulp voor haar angststoornis, zodat deze niet zou uitgroeien tot een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, zoals bij haar moeder. Groepstherapie en later individuele therapie sleepten haar er doorheen. “Ik moet op mijn angstklachten blijven letten, alleen weet ik nu hoe ik er mee om moet gaan.”

“Ik koos bewust voor mezelf. Een hele goede keuze”

De invloeden van mentale problematiek zijn echter niet alleen maar kommer en kwel. Zo hielp het Nienke om uiteindelijk haar keuze te maken voor de studie Pedagogiek aan de HAN in Nijmegen. Debbie merkt op dat haar thuissituatie, “die lang niet altijd vervelend is”, haar heeft gevormd als mens. “Ik ben heel empathisch, kan zonder oordeel naar mensen luisteren en ik kan goed relativeren.” Ook voor de Social Work-studente hielp het bij haar studiekeuze. “Ik wil me graag inzetten voor andere mensen die het ook niet altijd even leuk hebben thuis.”

KOPP-kind zijn gaat dus dieper dan de term misschien doet vermoeden. Niet alleen vanwege de gevolgen, maar vooral ook vanwege de zorg voor een ouder. Dit kan als een zware last op de schouders van het kind drukken. Het deed Nienke dan ook goed dat ze op kamers ging wonen en eerder drie maanden naar het buitenland ging.

“Achteraf gezien waren dat hele goede keuzes. Ik koos bewust voor mezelf en te werken aan mijn eigen ontwikkeling. Zo kon ik ook de zorgen over mijn moeder loslaten en met meer afstand tegenover mijn ouders staan.”

Schaamte van een KOPP-kind: “Ieder kind wil een ‘normale’ moeder”
Ondanks dat de term KOPP-kind niet heel bekend is en de huisgenoten hier dan ook niet op worden aangesproken door buitenstaanders, heerste er toch ooit een schaamte voor een psychisch zieke moeder. “Nu schaam ik me er niet voor en ben ik er juist heel erg open over”, zegt Debbie, “maar voorheen wel, omdat je niet echt een normale thuissituatie hebt en mensen misschien gaan oordelen.”

“Ik denk dat het een proces is”, zegt Nienke. “Bij mij in ieder geval wel. Ieder kind wil een ‘normale’ moeder en haar gelukkig zien. Hierdoor zat ik eerst in een ontkenningsfase, vooral ook omdat mijn moeder tegenover anderen deed alsof er niks aan de hand was. Toen mijn moeder vertelde aan mij over haar psychische klachten is dit wel veranderd. Voor die kwetsbaarheid ben ik dankbaar. Onze band werd anders en hierdoor heb ik van haar kunnen leren en werd ik empathischer.”

Nienke

KOPP-kind? Praat erover! “Je krijgt heel veel begrip en steun”
Het er simpelweg over praten heeft dus bij Nienke voor veel verbetering gezorgd. Sterker nog, “ik heb het niet praten over dit onderwerp als last ervaren omdat ik het gevoel had dat het iets is dat niet hoort.” Ook bij Debbie heeft praten geholpen. Ze praat veel met huisgenoot Nienke, maar ook met andere vriendinnen, haar vader en haar broer. “Je krijgt heel veel begrip en steun terug en je komt er vaak achter dat je niet de enige bent. Met mijn vader praat ik vaak omdat hij zelf ook last heeft van de problematiek thuis.”

De enige met wie Debbie niet over haar moeders toestand praat is haar moeder zelf. “Ze heeft geen idee wat voor invloed haar problemen op mij hebben gehad. Dit komt omdat ze zelf niet inziet dat ze een stoornis heeft. Haar opnames verwijt ze aan andere dingen. Het enige wat ze erkent is dat ze ooit een zware depressie heeft gehad. Psychoses heeft ze volgens haar nooit gehad en haar uitbarstingen horen bij haar karakter, zegt ze.”

Instagram KOPP_zorgen: Platform voor steun, hulp en (h)erkenning
Praten helpt dus. Vandaar dat de vriendinnen besloten een Instagram-account op te richten: KOPP_zorgen. “Met onze ervaring willen we graag anderen helpen”, legt Nienke uit. “Ik weet dat er veel KOPP-kinderen zijn die geen hulp krijgen. Ons platform is een laagdrempelige manier om steun en hulp te kunnen ervaren.”

“Door het bespreekbaar te maken mag het er zijn. Zolang er niet over gesproken wordt kun je je erg eenzaam voelen, maar als je het bespreekbaar maakt zie je dat er veel meer mensen zijn die hetzelfde meemaken als jij. Waarom zouden we elkaar dan niet gewoon helpen?”

Debbie vult aan: “We willen graag meer zichtbaarheid creëren voor deze groep en KOPP-kinderen een platform bieden waarin ze (h)erkenning kunnen vinden. We willen bijdragen aan het doorbreken van het taboe door heel erg open te zijn over onze ervaringen.”

Boodschap voor een KOPP-kind
We besluiten het openhartige interview met een boodschap voor de KOPP-kinderen die dit lezen. Debbie: “Je bent echt niet de enige. Je hoeft je niet schuldig te voelen voor de problematiek van je ouders. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag. Mocht je ooit met iemand die jouw situatie goed begrijpt willen praten, kun je altijd contact met ons opnemen.”

Nienke: “Weet dat er altijd mensen zijn die je willen helpen en dat je er niet alleen voor staat. Je hoeft je niet schuldig te voelen, maar je kunt er wel mee leren omgaan om het voor jezelf zo dragelijk mogelijk te maken. Kies voor jezelf, want alleen als je zelf goed in je vel zit kun je je vader of moeder pas goed helpen. Als je meer steun en tips nodig hebt, kun je terecht op ons Instagram-account: KOPP_zorgen!

Bron: Commen >>

[LukaModerator]

Ik verbrak al het contact met mijn vader: dit zijn de voor- en nadelen

In de zomer van 2016 hakte ik de knoop door. Na jaren van geruzie, gedoe en getouwtrek tussen beide ouders besloot ik al het contact met mijn vader te stoppen. De keuze om het contact met een van mijn ouders te verbreken ging niet over een nacht ijs. Hoe is het leven na zo’n belangrijke beslissing. Dit zijn de belangrijkste voor- en nadelen.

Contact met ouders verbreken
“Het blijft toch familie”. Je hoort deze uitspraak regelmatig wanneer mensen het over hun broer, zus, moeder, vader of grootouder hebben. Het feit dat je samen onderdeel bent van een bloedlijn is belangrijk in onze samenleving en ook juridisch wordt hier waarde aan gehecht. Wanneer allebei je ouders komen te overlijden hebben kinderen bijvoorbeeld recht op een erfenis. Andersom gaat dit principe ook op. Wanneer een ouder met schulden zijn of haar graf ingaat blijven de incasso’s en deurwaarders boven de grond, waarna het aan de kinderen is om de portemonnee te trekken.

Kortom: familie is belangrijk, of je wilt of niet.

En dat is lastig wanneer je dit liever niet wil, zoals ik. De persoon waar ik namelijk het minste mee opheb is mijn vader. Onze band was op een gegeven moment zo slecht dat ik enkele jaren geleden al het contact verbrak. Na wederom een fikse ruzie keerde ik huiswaarts en schreef ik alles op wat ik ooit nog eens tegen hem wilde vertellen. Deze brief, gevuld met een uiteenzetting van jeugdtrauma’s, deed ik door zijn brievenbus samen met de sleutel van het huis. Sinds die dag in de zomer van 2016 heb ik nooit meer met hem gesproken.

Contact met een (een van de) ouders verbreken: het is een ingrijpende beslissing. Ik kan een boek wijden aan de absurde relatie met mijn vader en de totstandkoming van dit besluit, maar dit is het internet. Beter is het daarom om de balans op te maken. Wat zijn de voor- en nadelen van het contact verbreken met een ouder?

Voordeel 1: Rust
Een verstoorde relatie met een ouder levert meestal een hoop gedoe op.

Misschien kunnen je ouders niet samen in één ruimte zijn, wordt je moeder bedreigd door je vader (of vice versa), is er gedoe over geld of is een van beiden mentaal zo instabiel als Patty Brard tijdens haar klysma op tv. In mijn geval leverde de relatie tussen mij, mijn moeder (waar ik wel een goede band mee heb) en mijn vader een hoop stress op.

Vooral de onzekerheid vond ik altijd tergend. Tijdens een openbare gelegenheid wist ik bijvoorbeeld nooit hoe ze op elkaar zouden reageren. Het is bijvoorbeeld voorgekomen dat mijn vader onbedoeld het middelpunt van een diploma-uitreiking werd, omdat hij zijn ex-partner publiekelijk voor hoer begon uit te schelden. En daar sta je dan met je havo-diplomaatje op het podium in de aula van je middelbare school.

Of wat te denken van al die keren dat ik als puber hem verplicht moest bezoeken, vanwege de omgangsregeling. Vooraf wist ik nooit hoe zijn bui zou zijn. Soms was hij ontspannen en werd het zelfs een soort van leuk, maar andere keren totaal bezopen en stak hij een tirade van vier uur af met daarin de boodschap dat m’n moeder niks goed deed in hun huwelijk.

Die tijden zijn voorbij. Tijdens een verjaardag, viering of andere happening hoef ik vooraf nooit meer na te denken over de samenstelling van het publiek. ‘Kan mijn vader wel met deze mensen in één ruimte zijn? Gaat hij dan geen gezeik opleveren?’. Nu is het simpel: hij is niet welkom.

Voordeel 2: Afstand
Het is tegenwoordig hip om tijdens sollicitatiegesprekken te spreken over een helikopterview. Je kunt dan zaken van een afstandje bekijken en krijgt zo overzicht in wat er goed, en fout gaat. Sinds ik het contact met m’n vader heb verbroken heb ik ook een helikopterview ontwikkeld, maar dan binnen ons gezin.

In de loop der jaren ben ik tot de realisatie hoe bizar de gehele situatie was, en is. Wanneer mensen mij vragen om wat over het gezinsleven van vroeger te vertellen weet ik oprecht niet waar te beginnen. Zodra ik dan eenmaal op gang ben gekomen en wat vertel over de relatie tussen mij en m’n vader vragen mensen al snel waarom hij nooit is opgepakt, of in de gedwongen psychiatrie is terecht gekomen.

Nog steeds heb ik daar geen goed antwoord op. Niemand had destijds door hoe vaag de hele situatie was. Ik vond het normaal dat m’n vader me soms niet naar huis liet gaan, en dat de politie er dan aan te pas moest komen. Ik vond het normaal dat hij slecht sprak over m’n moeder, en haar met de dood bedreigde. Pas nu zie ik in dat het allemaal niet normaal was.

Voordeel 3: Menselijk
Maar toch begrijp ik ‘m nu wel beter, en is zijn gedrag van vroeger zelfs enigszins herkenbaar. Vooral wanneer ik boos word ga ik namelijk op hem lijken. Ik word extreem agressief, bezitterig en ben bereid om alles te slopen wat los en vast zit. Het verschil is dat ik op een gegeven moment heb ingezien dat het zo niet langer kon, en ben toen aan mezelf gaan werken, op mentaal en fysiek vlak.

Mijn vader heeft dit nooit gedaan. Hij had en heeft weinig sociale contacten, weinig tot geen hobby’s en waarschijnlijk hoeft hij zijn collega’s op de bouwplaats niet aan te tikken voor een goed gesprek over gevoelens. Volgens mij zit hij dan ook mentaal hartstikke vast in zijn belevingswereld, en weet hier geen uiting aan te geven. Dit is herkenbaar, want ik zit soms ook dagen tot weken in een tunnelvisie.

Hartstikke sneu voor hem natuurlijk, maar hij heeft het wel zelf zo ver laten komen. Ik was tien jaar geleden een extreem agressieve puber met 25 kg overgewicht en een shitload aan mentale problemen, maar de harde realiteit is dat je er zelf iets aan moet doen. Nu ik meer afstand van hem heb genomen zie ik in dat hij een gekwelde geest is, en daar heb ik begrip voor, maar het is wel zijn probleem. Het gaf hem niet het recht om ons gezin te kwellen.

Nadeel 1: Helemaal blocken is niet mogelijk
Maar er kleven ook zeker nadelen aan het verbreken van contact. De meest in het oog springende is het feit dat mijn twee zussen en broer nog wel contact met hem onderhouden. Op die manier word ik indirect alsnog op de hoogte gehouden van zijn wel en wee. En dat is soms vervelend, want ik heb hier een duidelijk standpunt over ingenomen, maar kan die keuze niet voor de rest maken.

Afgelopen kerst waren ze bijvoorbeeld met z’n allen uit eten geweest. Tijdens een gezinsborrel hoor ik dan van mijn zus dat hij tijdens het diner zei dat de avond voor hem verpest was, omdat ik er niet bij was. Wanneer je opgegroeid bent in een leuk gezin vindt je dit waarschijnlijk een lief gebaar, maar geloof me: het is niets meer dan psychologische oorlogsvoering. Hij heeft ons gezin altijd proberen te manipuleren.

Ook ontvang ik nog weleens kaartjes van hem. Net nadat ik verhuisd was lag er bijvoorbeeld ineens een briefje op de deurmat met zijn handschrift. Ik voelde een rilling door hel mijn lijf. Het eerste waar ik aan dacht was dat hij blijkbaar wist waar ik nu woonde, en dat idee beangstigde me. Ironisch genoeg was deze gedachte een bevestiging van mijn eerder gemaakte keuze, want je zou niet bang moeten zijn voor je vader.

Nadeel 2: Maar wat als?
Ik voldoe aan alle symptomen van het fenomeen ‘overthinker’. Nooit maak ik belangrijke keuzes voordat ik alle mogelijke opties en implicaties minstens vijf keer heb doorgedacht. Dit is heel vermoeiend, want je hebt zo nooit rust in je hoofd. Heel af en toe schiet de gedachte weleens door m’n hoofd dat ik misschien weer contact met vaders moet opnemen.

Hij nadert immers de pensioengerechtigde leeftijd en zijn werk als bouwvakker heeft een aanslag op z’n gezondheid gepleegd. Met andere woorden: misschien heeft hij niet heel lang meer te leven. Nu heb ik nog de kans om met hem te praten en eventuele vragen te stellen. Ook zou ik een poging kunnen doen om het goed te maken. En heel af en toe komt er dan een gevoel van schuld naar boven. Sommige mensen hebben geen vader meer, en ik kies er bewust voor om geen contact meer te hebben.

Contact met ouders verbreken: een goede keuze, of niet?
Toch weet ik aan het eind van de dag dat ik de juiste beslissing heb genomen. In mijn dagelijks leven denk ik nooit aan hem. Ook koester ik geen warme herinneringen aan hem. Zolang ik mij kan herinneren zie ik m’n vader als een enge, boze man. Vaak vertel ik anderen dan ook dat ik geen vader meer heb, want het scheelt gewoon een hoop uitleggen de hele tijd.

Wanneer ik eerlijk ben krijg ik namelijk altijd een hoop vragen. De meest veelgevraagde is zonder meer of ik het mis om contact te hebben, en of het knaagt. Eigenlijk kan ik hier geen antwoord op geven.

In mijn ogen ben ik namelijk zonder vader opgegroeid. Hij heeft er mede voor gezorgd dat ik op de wereld rondloop, maar is nooit mijn opvoeder geweest. Dus nee, ik mis hem niet. Ik weet immers niet wat ik zou moeten missen.

Wel weet ik zeker dat het beter is om door twee liefdevolle ouders opgevoed te worden. Zo heeft de natuur het immers gewoon bedoeld. Ik voel echter geen afgunst jegens mensen die uit een liefdevol nest komt. Aan het eind van de dag heeft iedereen wel wat, en ik heb gelukkig nog de ‘beschikking’ over een sterke moeder, twee lieve zussen en een broer. Het mooie aan mensen is dat ze leren roeien met de riemen die ze hebben, en dat is wat ons verbindt.

Bron: Commen >>

[LukaModerator]

Op het politiebureau in Eindhoven zijn speciale verhoorstudio’s voor zedenzaken uit Brabant, Zeeland en Limburg. Daar worden kinderen en kwetsbaren gehoord over seksueel misbruik. © Pix4Profs/ Ramon Mangold

Verhoren van kinderen na seksueel misbruik is aangrijpend: ‘Ik vertel dat ik niks gek, raar of vies vind’

Kindermisbruik, een onderwerp waar je maag van omdraait. Toch wil Marian Boon (58) ieder detail van het misbruik weten. Waar het kind is aangeraakt en hoe de aanrakingen hebben plaatsgevonden. Boon is zedenrechercheur bij de politie in Eindhoven. Ze verhoort kinderen en kwetsbaren in een speciale studio. ,,In deze baan moet je goed voor jezelf zorgen.”

Ze werkt al meer dan veertig jaar bij de politie waarvan de laatste vijftien jaar als rechercheur gespecialiseerd in zedenzaken. Haar werk is belangrijk. Volgens onderzoek van de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld is bijna de helft van de meisjes slachtoffer van misbruik, en een op de zeven jongens. Het aantal kindermisbruikzaken dat daadwerkelijk voor de rechter komt, is daarmee vergeleken laag: 575 in 2020.

Het begint met een aangifte. Bij volwassenen is dat een normaal verhoor. Voor kinderen in de leeftijd van ongeveer drie tot twaalf jaar en kwetsbaren zoals ouderen en gehandicapten is er een speciaal traject. In beide gevallen kan de getuigenverklaring worden gebruikt als bewijs.

Het verhaal gaat verder onder het kader.

Wat is seksueel misbruik?
Onder seksueel misbruik verstaan we seksueel contact tegen de wil van het kind in. Of als het kind dit contact niet kan weigeren. Op de website van Rijksoverheid is te lezen dat daders het kind emotioneel onder druk zetten. Ze dwingen het kind tot seksuele handelingen. Of zorgen door hun overwicht dat het kind geen nee durft te zeggen tegen seksuele toenaderingen. Dit gaat om kinderen jonger dan twaalf jaar.

Seksueel contact met een jongere tussen twaalf en zestien jaar is strafbaar als sprake is van dwang, geweld of een afhankelijkheidsrelatie.

Een volwassene is ook strafbaar als er seksueel contact is met een minderjarige die afhankelijk van hem of haar is. Bijvoorbeeld een vader met een dochter of een leraar met een leerling.

‘Het doet wat met je’
,,Het kan weleens aangrijpend zijn”, vertelt Boon. Bijvoorbeeld als het een herkenbare situatie is die overeenkomsten vertoont met haar eigen leven. Of wanneer er naast het misbruik nog meer zaken spelen waardoor het slachtoffer geen uitweg meer ziet.

Eén verhoor staat de rechercheur nog goed bij. ,,Dat was met een meisje met een verstandelijke beperking. Tijdens ieder verhoor verlaat ik de ruimte even. Om te overleggen met de andere rechercheur of ik genoeg informatie heb. Toen ik tijdens dat verhoor in de regiekamer stond, hoorden we het meisje tegen zichzelf praten. Dat ze het zo goed had gedaan en haar moeder trots op haar zal zijn. Op zo’n moment doet dat wat met je.”

Om het werk behapbaar te houden, fietst ze iedere dag. Om haar hoofd leeg te maken. ,,Gelukkig heerst er een open sfeer in ons team. Als je ergens meezit, kun je je gevoelens delen.”

Veilige omgeving
In deze baan kan ze veel voor mensen betekenen. ,,Je probeert een zo veilig mogelijke omgeving te creëren zodat zij hun verhaal zo goed mogelijk kunnen vertellen.” Dat begint bij het eerste contactmoment. Als een slachtoffer of ouder van een kind aangifte wil doen van misbruik, volgt een informatief gesprek. Daarin wordt informatie uitgewisseld over wat het er is gebeurd en wat de politie daarmee kan.

Ook wordt gesproken over de gevolgen van een aangifte. Daarna krijgen ze bedenktijd. ,,Als het slachtoffer of de ouder aangifte wil doen, komen ze altijd bij dezelfde rechercheur terug. Je bespreekt in het eerste gesprek al persoonlijke dingen op seksueel gebied. Dat kost veel moeite, zeker als je wisselt van rechercheur.”

Je bespreekt in het eerste gesprek al persoonlij­ke dingen op seksueel gebied. Dat kost veel moeite

Marian Boon
Praatpolitie

Als een kind wordt verhoord, gaat de rechercheur in burger een dag eerder op bezoek bij het kind thuis. Aan de hand van een boekje wordt informatie gegeven over de ‘praatpolitie’. ,,Veel kinderen vinden de politie spannend of eng. We willen de spanning weghalen en duidelijk maken wat er gaat gebeuren.”

De volgende dag krijgen ze een rondleiding door de verhoorstudio (‘praatkamer’) en regiekamer. Er wordt benadrukt dat vijf camera’s en twee microfoons alles opnemen en dat op een dvd wordt gezet. ,,We laten zien dat die in een kluis gaat en er niet zomaar iemand bij kan.”

In de regiekamer zit een andere rechercheur achter de knoppen van de camera’s en kijkt een opsporingsambtenaar mee. De ouders wachten in de familiekamer.

Het verhaal gaat verder onder de foto.

In de regiekamer zit een andere rechercheur achter de knoppen van de camera’s en kijkt een opsporingsambtenaar mee. De ouders wachten in de familiekamer. © Pix4Profs/ Ramon Mangold

Waar ben je aangeraakt?
Tijdens de studioverhoren wordt naar veel details gevraagd. Hoe een kind van vier dat vertelt? ,,Ik vertel dat ik niks gek, raar of vies vind. Vervolgens vraag ik waarover ze komen praten. De meesten vertellen dan hun verhaal. Een enkeling wil eerst nog een spelletje spelen. Dat kan, maar dan geef ik aan dat we dat tien minuten doen. Als ik daarna vragen stel, vertellen ze het vaak wel.”

Voor Boon en haar collega’s zijn zo veel mogelijk feiten en details van belang. Zoals de locatie van het misbruik, waar het kind is aangeraakt en tot in detail hoe deze aanrakingen hebben plaatsgevonden.

Tekenen
Als een kind moeite heeft om de vragen te beantwoorden, mogen ze het ook tekenen. ,,Dan tekenen ze bijvoorbeeld een slaapkamer en in welke houding ze lagen. Vaak tekenen ze er nog veel andere dingen bij, zoals wolkjes. Dat is prima.”

In het verleden werd gewerkt met tekeningen van naakte kinderen en met knuffels en poppen. De kinderen konden daarmee aangeven wat hen is overkomen, maar met die methode werkt de politie niet meer. Volgens onderzoekers zijn die resultaten niet altijd betrouwbaar. Het werkt het beste als kinderen zelf de situatie uitleggen of er een tekening van maken. ,,Voor ieder verhoor passen we de kamer aan. Afhankelijk van de situatie en de leeftijd van het kind, leggen we spelletjes en tekenspullen weg.”

Afhanke­lijk van de situatie en de leeftijd van het kind, leggen we spelletjes en tekenspul­len weg

‘Alles verteld, nog meer dan tegen hun papa en mama’
Het komt ook weleens voor dat een kind dichtslaat. Omdat er niks is gebeurd of het zichzelf heeft voorgenomen om niks te zeggen. ,,Als een kind huilt en niet meer wil praten, is het voor mij klaar. Dan is het niet goed voor het kind, hun belang staat altijd voorop.” Toch gebeurt dat zelden, zegt Boon. Vaak vinden de kinderen het vooral fijn om er met iemand over te praten. ,,Dan zeggen ze dat ze alles hebben verteld, nog meer dan tegen hun papa en mama. Omdat ze weten dat ik er niet verdrietig van word en ze de sfeer fijn genoeg vonden om er samen over te praten. Dat doet mij goed.”

Bron: BN de Stem >>

[LukaModerator]

Hoe kon Anja nooit gemerkt hebben dat haar dochter misbruikt werd? ‘Ik hing kotsend boven de wc toen ik erachter kwam’

In het bed waar Anja sliep met haar vriend, misbruikte diezelfde man haar oudste dochter. ,,Toen het uitkwam, liep ik tegen van alles aan. Boos, ik was zó boos. Maar ik voelde me ook heel erg schuldig en verdrietig.”

Het gebeurde als zij ’s avonds weg was. Dan draaide hij, de man op wie ze ooit zo verliefd was, de deur van de slaapkamer op slot en ging zijn gore gang met Anja’s oudste dochter. Kotsend hing Anja boven de wc toen ze dat voor het eerst hoorde. Alles kwam eruit toen ze wist dat haar kind twee weken naast hem in hún bed had moeten slapen – wás het maar slapen – toen zij zo aan het genieten was tijdens een rondreis in Turkije.

Schuldgevoel, het dekte de lading nog niet misschíen toen de Tilburgse ontdekte wat zich 2,5 jaar lang in haar huis had afgespeeld tussen haar ex-vriend en haar kind. Een boomlange, flinke veertiger versus een minimeisje dat 13 jaar was toen het begon en 15 toen het stopte.

Was ze echt zó naïef?
Hoe kon ze in vredesnaam nooit iets gemerkt hebben? Wat ben je dan voor een moeder? Achteraf waren er tientallen signalen, was ze dan echt zó naïef geweest? Hoe moest dit ooit weer goedkomen? Niet alleen met haar oudste, maar ook met haarzelf, en haar twee jongste kinderen?

Vier jaar later heeft Anja nog niet alle antwoorden. Maar ze weet inmiddels wel dat er maar één iemand verantwoordelijk is voor al het leed. Hij. En dat seksueel misbruik impact heeft op iederéén in een gezin.

,,Mijn oudste dochter natuurlijk voorop. Ze heeft pas over het misbruik durven praten toen mijn ex-vriend en ik uit elkaar waren. Ze had inmiddels zelf een vriend en die kwam er toevallig achter. Natuurlijk was mijn dochter heel verdrietig toen het uitkwam. Ze was in pure paniek , maar ook zíj voelde zich schuldig, omdat mama’s vriend op háár verliefd was geworden. En omdat ze al die jaren niets had gezegd.” Dan: ,,Dat durfde ze ook niet. Hij manipuleerde haar: er werd ingepeperd dat ze niks mocht zeggen. Ze werd bedreigd én beloond met dure spullen. Natuurlijk ben ik nóóit boos op haar geweest. Ze was een kind!”

Het verhaal gaat verder onder de foto.

Vreselijke nachtmerries
Haar middelste dan, die wóest was op die klootzak maar ook op zichzelf want hij was vaak thuis geweest als zijn zus een verdieping hoger al die walgelijke dingen moest doen. ,,Mijn zoon is zichzelf gaan snijden. Is een lastige puber, en nog.” De jongste dan, ook zij worstelt. ,,Eens in de zoveel weken heeft ze vreselijke nachtmerries. Gelukkig kunnen we er goed over praten.”

En Anja zelf natuurlijk, die na het ontdekken van de waarheid een poosje naar de alcohol en kalmeringstabletten greep en in therapie ging. ,,Ik liep tegen van alles aan, wilde iets met mijn boosheid doen én er voor mijn gezin zijn.” Bij Blauwe Maan in Tilburg kon ze meteen terecht. ,,Luisteren, dat kunnen ze daar goed. En ook de contacten met andere ouders hebben geholpen. Nu wéét ik ook dat het niet mijn schuld was.”

Als gezin zijn ze hechter geworden, zeker. Met de vader van haar kinderen is het contact door dit alles verbeterd. Maar het onderwerp misbruik is er altijd, ergens. Samenwonen met haar nieuwe vriend bijvoorbeeld? ,,Niet zolang er kinderen onder mijn dak wonen!” Is haar oudste dochter chagrijnig? ,,Denk ik meteen: misschien komt het door…. Terwijl: misschien moet ze wel gewoon ongesteld worden.”

De dader komt binnenkort vrij
Het gaat ook goed, met haar dochter, die deze maand 20 wordt. ,,Ze studeert, heeft nog steeds dezelfde vriend. Al snel wilde ze er amper nog over praten, ze wilde dóór. Therapie wees ze af. Ze heeft alleen wat wandelsessies met de praktijkondersteuner van de huisarts gehad. Ze is gelukkig. Natuurlijk is dat fijn, maar als moeder denk ik ook: zij heeft dit boek dan wel dichtgeslagen, maar dat gaat natuurlijk een keer open, hè. En dan stort ze alsnog in. Daar maak ik me wel zorgen om, ja, maar dan zijn haar vader en ik er natuurlijk voor haar.”

Als ik erbij was geweest tijdens de rechtszaak – heb ik dus bewust niet gedaan – dan was ik hem aangevlógen

Anja

En zo voelt het nu ook weer onrustig. Deze maand mag haar ex-vriend, die overigens meteen bekende nadat hij geconfronteerd werd met het misbruik, op proefverlof. En als hij straks in mei definitief vrijkomt, heeft hij zestien maanden in de gevangenis gezeten. ,,Dat hij straks weer rondloopt, is toch wel een ding.” Even vlamt de woede weer op: ,,Ik ben een slap wijf en ik mankeer echt altijd van alles, maar als ik erbij was geweest tijdens de rechtszaak – heb ik dus bewust niet gedaan – dan was ik hem aangevlógen.”

Ach, hij is het niet waard. Háár gezin, dat telt. Altijd al, en nu nog meer dan ooit.

Bron: BN de Stem >>

[Auteur]

Reacties