- Dit onderwerp bevat 4 reacties, 3 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 04/04/2020 om 16:37 door Skye.
-
Reacties
-
Dicht bij huis
Hoe steun je een kind na seksueel misbruik?
Auteurs: Iva Bicanic, Richard Korver
Uitgever: de ArbeiderspersSamenvatting
Ouders kunnen hun kind meer helpen dan ze zelf vaak denkenIva Bicanic en Richard Korver werken dagelijks met misbruikte kinderen en hun ouders. Zij delen hun ervaringen uit de praktijk: de verschillende vormen van seksueel misbruik en hoe het tot stand komt, waarom kinderen zwijgen, strafbaarheid, plegers. Vijfentachtig procent van de gevallen van misbruik vindt dicht bij huis plaats: in de familie, op school, online, op de sportclub, bij het uitgaan.
Iva bespreekt de emotionele gevolgen en het psychische herstel. Richard gaat in op de juridische kanten zoals aangifte en rechtszaak. Ouders/verzorgers, familie en vrienden onderschatten vaak hoe belangrijk zij voor kinderen zijn in de verwerking van misbruik. Wat kun je doen of beter laten in de begeleiding van het kind? Hoe ga je om met het geschonden vertrouwen? Wat doe je met je schuldgevoel, met woede? Moet je aangifte doen of niet? En: wordt het leven ooit weer normaal?
- Op youtube heeft Centrum seksueel geweld ook korte filmpjes met Iva Bicanic.
- Bijvoorbeeld: Hoe reageer je?
Het slachtoffer van misbruik krijgt nog steeds de schuld
Hij staat slachtoffers van misbruik bij in de rechtszaal, zíj in de spreekkamer. Richard Korver en Iva Bicanic schreven samen een gids voor ouders van slachtoffers. Een gesprek over de soms moeizame tango tussen recht en zorg.
Ontreddering, paniek, boosheid. Zulke emoties maken zich van veel ouders meester, als uitkomt dat hun kind seksueel is misbruikt. En dat is volstrekt begrijpelijk. Toch vraagt advocaat Richard Korver ouders om zo veel mogelijk kalm te blijven, als hun kind op zijn kantoor zijn verhaal doet. Daarmee vraagt hij veel van de ouders, realiseert hij zich, maar zo helpen ze hun kind het beste.
De emotionele reactie van hun ouders kan hard aankomen bij de kinderen: het is een van de beelden waaraan klinisch psycholoog Iva Bicanic soms later met kinderen in therapie moet werken, naast de herinneringen aan het misbruik. Soms trekken kinderen door zo’n reactie hun onthulling in, of laten ze details weg om hun ouders te ontzien. En, weet Korver, dat kan vervolging van de dader in de weg staan.
Alleen al dit advies was reden voor Bicanic en Korver om samen een boek te maken, met hulp van journalist Marlies Kieft. ‘Dicht bij huis’ is een handboek voor ouders van kinderen die seksueel zijn misbruikt. Volgens hen het eerste dat de juridische en psychologische aspecten in samenhang behandelt. Soms gaan die aspecten hand in hand, zoals bij bovenstaand advies. Soms botsen ze.
Iva Bicanic is hoofd van het Centrum Seksueel Geweld en van het landelijk psychotraumacentrum in het UMC Utrecht. Richard Korver verdedigde als advocaat de belangen van slachtoffers en hun ouders in enkele geruchtmakende misbruikzaken, zoals die tegen kinderopvangmedewerker Robert M. Ze kennen elkaar van congressen, en helpen soms ook elkaars cliënten.
Meneer Korver, u noemt het recht en de psychologie ‘Beauty and the Beast’ (Belle en het Beest). Waarom?
Korver, lachend: “Ik dacht dat u zou vragen: wie is Beauty en wie het Beest?”Dat is mijn tweede vraag.
Korver: “Ze kunnen wel met elkaar, maar ze zijn zo verschillend. De psychologische zorg is in mijn ogen Beauty: steunend, constructief, alles is gericht op het helpen van het slachtoffer. De juridische wereld is het Beest: vaak hard, gericht op het openlijk bespreken, bij de naam noemen, het afstraffen. Daarbij loop je ook het risico dat de rechter zegt: het is niet bewezen, met alle narigheid die dat voor het slachtoffer met zich meebrengt.“Het recht is nooit de optimale oplossing. Soms moet het, om te voorkomen dat iemand doorgaat met het plegen van misdrijven. Maar of het voor het slachtoffer altijd helpend of helend is, is de vraag.”
Mevrouw Bicanic, u ging een keer mee naar een strafzaak en was verbijsterd. Waarom?
Bicanic: “Al die persoonlijke en seksuele details die ik te horen kreeg, over een 18-jarig meisje dat ik niet kende. Wat een contrast met hoe het in mijn spreekkamer gaat. Ik laat ook weleens alles op tafel leggen, maar alleen als dat een doel heeft voor de verwerking. Je voegt dan als therapeut iets toe: corrigerende informatie of afleiding, om die herinnering een andere lading te geven.“Bij die zitting dacht ik: O my goodness. Al die laatjes worden opengetrokken in dat hoofd van dat meisje, maar er zit geen therapeut bij. Hoe gaat zij daarna weer naar huis? Misschien denkt ze wel: ik doe mijn verhaal nooit meer. Ik begrijp het nut wel voor de bewijsvoering, maar moet je echt alles bespreken? En waarom is het openbaar, waarom mag ik daar zomaar zitten?”
Korver: “Veel hangt af van de rechter, of die op een respectvolle manier met het slachtoffer omgaat. Ik heb meegemaakt dat een rechter een slachtoffer vroeg: ‘Je ging zelf terug, vond je het dan toch lekker?’ Dat kan echt niet. Dat is victim blaming, de schuld bij het slachtoffer leggen. Die vraag doet er ook niet toe, want seks met kinderen onder de zestien is altijd strafbaar. Toen heb ik gezegd: ‘Als u zo doorgaat, dien ik een klacht in over uw gedrag’. Sinds 2011 is er een wetsartikel waarin staat dat de rechter zorg moet dragen voor een correcte bejegening van het slachtoffer. In tien tot vijftien zaken per jaar moet ik dat wetsartikel in stelling brengen.”
Bicanic: “Als je aangifte doet, ga je een pad op van onzekerheid. De professionals die je tegenkomt, hebben de verantwoordelijkheid te zorgen dat er niet weer iets beschadigt.”
In het boek pleit u ervoor om misbruikzaken met een minderjarig slachtoffer achter gesloten deuren te behandelen. Waarom?
Korver: “Het is niet te verkopen dat zaken waarin een dader minderjarig is, zich achter gesloten deuren afspelen, maar zaken waarin een slachtoffer minderjarig is níet. Het gaat hier ook nog eens om iets heel intiems. Er zit pers bij, er kunnen schoolklassen met hun docent naar binnen. Misbruik is al verstorend voor de seksuele ontwikkeling van minderjarigen, laat staan dat je dat dan ook nog eens in de krant kunt teruglezen.”Volgens Korver hoeft het slachtoffer een misbruikzaak zelf vaak niet bij te wonen. Hij of zij legt meestal een verklaring af bij de politie en de rechter-commissaris, en niet in het openbaar. Soms willen slachtoffers juist bij de zitting zijn, bijvoorbeeld om gebruik te maken van hun spreekrecht.
Korver: “Soms lukt het me om bij een rechter voor elkaar te krijgen dat een minderjarig slachtoffer dat in elk geval achter gesloten deuren mag doen, of dat de naam van een slachtoffer niet wordt genoemd tijdens de zitting. Maar vaak zegt een rechter nee.”
Kan een strafzaak soms wél helpend en helend zijn?
Korver: “Zeker”.Bicanic: “Als een rechter een straf uitspreekt, en uitspreekt dat de dader verantwoordelijk is, kan dat voor ouders voelen als erkenning, en direct de spanning bij hen verlagen. Dat is goed voor het kind: kalmeren ouders, dan kalmeren kinderen.”
En het effect op kinderen zelf?
Bicanic: “Kinderen jonger dan acht jaar hebben geen goed beeld van een rechtszaak, vaak wordt die thuis een beetje bij hen weggehouden en dat is ook beter. Kinderen die ouder zijn, begrijpen het wel, maar voor hen kan het idee dat de dader vrijkomt en dan misschien wraak komt nemen heel beangstigend zijn. Sommige gezinnen zien we minstens drie keer terug in onze praktijk: een keer na de aangifte, een keer bij de behandeling in de rechtbank en als de dader vrijkomt.”Adviseren jullie weleens om géén aangifte te doen, vanwege de psychologische gevolgen van een rechtszaak?
Bicanic: “Ik zeg dat je je vooral goed moet laten informeren door een advocaat. Bij kinderen hebben ouders natuurlijk een rol. Leg je beslissing vast, met de plussen en minnen erbij. Dan kun je ook tien jaar later nog eens kijken hoe je die genomen hebt. Kijk, mensen vragen aan Richard: hoe schat je mijn kansen? Toch?”Korver: “Zeker”.
Bicanic: “Die vraag krijg ik ook: hoe groot schat je de kans dat mijn kind eroverheen komt? Dat is onzeker. 70 procent komt van een posttraumatische stressstoornis af met een bewezen effectieve traumabehandeling. Maar ik kan net zo min als Richard een garantie geven.
“Ik ken voorbeelden van cliënten die door hun therapeut worden gestimuleerd om aangifte te doen, maar mijn vakgenoten onderschatten soms hoe ingrijpend dat is. Ik zeg nooit dat iemand wel of niet aangifte moet doen.”
Korver: “Ik raad vrijwel nooit een aangifte af, omdat een slachtoffer het niet aan zou kunnen”.
Bicanic: “Als de rechtszaak een negatieve uitkomst heeft en die wordt ook nog eens ongelukkig gecommuniceerd, kan het een grote frustratie zijn”.
Korver: “Het hangt ervan af hoe de rechter de uitspraak brengt naar het slachtoffer. Dat kan, ook bij een vrijspraak, zeer zorgvuldig gebeuren.”
Ga na misbruik terug naar de normale regels
Enkele van de tips van Iva Bicanic en Richard Korver voor ouders van een misbruikt kind.• Belast je kind niet met jouw emoties. Kies momenten om je woede en verdriet de vrije loop te laten, bij mensen die je vertrouwt, als de kinderen naar bed zijn. Als het je in eerste instantie niet lukte om rustig te blijven: geen paniek. Het is nooit te laat om je kind alsnog te steunen.
• Ga terug naar de normale dagelijkse structuur in het gezin met de regels, zoals voor het helpen met klusjes in huis, die voorheen golden.
• Realiseer je dat kinderen die misbruikt zijn vaak niets loslaten. Dat heeft niets te maken met de band met hun ouders.
• Slachtoffers maken zichzelf vaak verwijten. Je kunt niet vaak genoeg zeggen dat het niet zijn of haar schuld is, en hoe trots je bent dat hij of zij erover praat.
U beschrijft dat therapie kan botsen met een strafzaak, omdat het iets kan doen met herinneringen.
Bicanic: “Zeker, dat is de bedoeling, dat therapie iets met herinneringen doet. De uitkomst van therapie moet zijn dat herinneringen minder emotie uitlokken, je minder ontregelen, zodat het voelt als iets dat achter je ligt. Maar de inhoud van je herinneringen verandert niet.”Korver: “Als advocaat van de verdachte probeer je de betrouwbaarheid van de verklaring van het slachtoffer aan te vechten. Je zoekt de verschillen tussen wat iemand heeft verklaard in een eerste informatief gesprek met de politie, daarna bij de aangifte, en nog weer later bij de rechter-commissaris. Als je hoort dat iemand voor de aangifte therapie heeft gehad, dan kun je proberen te betogen dat wat een slachtoffer zegt, aangepraat kan zijn door een therapeut. We hebben zaken gezien met zogenaamde hervonden herinneringen, waar dat is gebeurd.
“Iva zegt dat therapie de inhoud van herinneringen niet verandert. Dat is zo bij een kundig therapeut. Je hebt ook kwakzalvers. Het is belangrijk dat je bij een kundig therapeut komt. Die weet ook dat het beter is even te wachten met de behandeling tot een kind de eerste keer door de politie gehoord is.”
Bicanic en Korver houden aan het slot van hun boek omstanders van seksueel misbruik een spiegel voor. “We willen nog steeds niet echt geloven dat kindermisbruik bestaat en vooral niet dat het zich dicht bij huis afspeelt”, schrijven ze. Bicanic gaf ooit les aan een groep Gooise psychologen, die zeiden: dat gebeurt hier niet, hoor. Toch geeft een op de drie minderjarigen aan ooit seksueel geweld te hebben meegemaakt, volgens de brede definitie, waaronder bijvoorbeeld ook het gedwongen kijken naar porno valt. En in het overgrote deel van de gevallen is de dader een bekende.
U beschrijft hoe de ‘illusie van een veilige wereld’ ertoe leidt dat de schuld bij het slachtoffer en zijn of haar ouders wordt gelegd. Hoe werkt dat?
Bicanic: “Als iemand iets schokkends meemaakt, dan geef je normaal een knuffel of zeg je wat bemoedigends. Bij misbruik blijft die steun vaak uit. Integendeel, ouders krijgen rottige opmerkingen zoals: ‘Ik had dat bij mijn kind wel gemerkt’, of ‘Mijn kind zou dat altijd vertellen’. Mensen maken zichzelf dat wijs, maar het is niet waar. En ze beschadigen de ouders, die zichzelf al allerlei verwijten maken.”Korver: “Ik merk dat we elkaar in deze coronatijden op straat net wat meer betekenisvol toeknikken. En omdat je elkaar niet mag aanraken, ontstaat een nieuw soort hoffelijkheid. We zijn met gepaste distantie toch nabij. Die houding, met gepaste distantie nabij zijn, zouden wij graag zien bij omstanders van seksueel misbruik.”
Bron: Trouw >>
“Slachtoffers zijn ermee geholpen als we realistische beelden laten zien”
Psycholoog Iva Bicanic komt wekelijks in aanraking met misbruikte kinderen en hun ouders. Samen met advocaat Richard Korver schreef ze het boek ‘Dicht bij huis’, met daarin tips hoe ouders en anderen kinderen die misbruikt zijn het beste kunnen steunen.
Wat kunnen we nog meer lezen of kijken als we seksueel misbruik beter willen begrijpen?
Psycholoog Iva Bicanic tipt vijf mediafragmenten over seksueel misbruik:
1. Tijger, tijger. Loskomen van de dader (boek)
“Veel mensen denken dat seksueel misbruik alleen maar gewelddadig is. Dat komt voor, maar wat misbruik binnen de familie of door de buurman zo complex maakt, is dat er in de relatie met de dader (ogenschijnlijk) iets positiefs zit zoals aandacht en affectie.”Dat zie je ook in het autobiografische boek Tijger, tijger van Margaux Fragoso. De 7-jarige Margaux vraagt in het buurtzwembad aan de 51-jarige Peter: ‘Mag ik met je spelen?’ Peter nodigt haar uit bij hem thuis. Ze treft er een waar kinderparadijs aan. Moeder kan niet goed voor Margaux zorgen en is dankbaar voor alle aandacht die Peter aan haar dochter besteedt.
“Een kind wordt afhankelijk gemaakt doordat het speciale aandacht krijgt. Sommige plegers creëren bewust zo’n afhankelijkheidsrelatie waardoor de gevoelens van loyaliteit bij kinderen zo sterk worden dat ze het niet vertellen, en later ook geen aangifte doen. Omdat misbruik binnen de familie eigenlijk nooit eenmalig is, zie je dat veel kinderen die dat hebben meegemaakt zo’n soort complexe relatie met de dader hadden. De dader vertelt een kind ook vaak dat dit normaal is, dat je zoiets doet als je van iemand houdt.”
Een fragment uit Tijger, tijger dat Iva raakt:
“Je zei dat ik de enige was met wie je dat deed, maar nu blijken er ook andere meisjes te zijn geweest. Ik dacht dat ik speciaal was. Je zei dat je verliefd op me was geworden. Nu ik erover nadacht, voelde ik me net een energiebron waar te veel apparaten tegelijk op waren aangesloten, alsof mijn hersens kortsluiting maakten.” (p 310)
“Kinderen die misbruikt worden, kunnen ‘getraind’ raken in het leiden van een dubbelleven. Tegenover zichzelf, maar ook tegenover hun omgeving. Door dit mechanisme – er niet over praten, er niet aan denken – kan het kind ‘gewoon’ doorgaan met het normale leven. ’Het kan ook zijn dat pas later een zogenaamde herevaluatie plaats vindt, dat de herinneringen een nieuwe betekenis krijgen. Bijvoorbeeld: als een kind ontdekt dat de speciale band helemaal niet zo speciaal was, maar een tactiek van de volwassene om het misbruik in stand te houden.’ Er ontstaat bij het kind een leegte zonder die speciale aandacht, wat soms kan voelen als rouw. Dat is voor de omgeving soms moeilijk te begrijpen.”
“Op school had ik geleerd dat bevrijde slaven uit het Zuiden zich soms niet van hun meesters konden losmaken. Voor mij was dat het bewijs dat je datgene wat je gewend was, maar moeilijk kon achterlaten, hoe beroerd het ook geweest was.” (p 339)
2. Festen. De pijnlijke gevolgen van (disclosure van) incest (film)
De Deense dramafilm Festen (1998, Thomas Vinterberg) gaat over de onthulling van misbruik binnen de familie. “Misbruik in de familie onderscheidt zich van misbruik daarbuiten doordat het altijd zoveel verlies tot gevolg heeft. Als het uitkomt heeft dat niet alleen consequenties voor het kind en het andere familielid, maar voor iedereen. Niemand wordt ontzien.”In Festen viert de maatschappelijk geslaagde Helge Klingenfeldt zijn zestigste verjaardag in het familiehotel. De enige grote afwezige is dochter Linda, die kort daarvoor zelfmoord heeft gepleegd. Tijdens het diner neemt zoon Christian het woord voor een speech. Daarin verkondigt hij ten overstaan van iedereen dat zijn vader Linda en hem vroeger verkrachtte. Het gezelschap dineert gewoon verder. Christian wordt buiten de deur gezet. Toch is de geest uit de fles, en scheurt de onthulling de familieband aan flarden.
“Ik heb deze film uitgekozen omdat die zo invoelbaar maakt waarom sommige kinderen niets vertellen over misbruik binnen de familie. Want zo’n emotionele ontploffing is wat er daarna gebeurt. Soms is dat in de beleving van een kind nog erger dan het misbruik zelf. Even vanuit het perspectief van een kind: het is heel beangstigend om je ouders extreem verdrietig of boos te zien, of als een familie door jouw onthulling uiteenvalt.”
“Het is ook beangstigend als ouders ineens anders gaan doen. Bijvoorbeeld: je mag ineens bij je vader en moeder in bed slapen, of je wordt ineens met de auto naar school gebracht. Het is begrijpelijk vanuit de ouders, want die voelen zich schuldig en die willen het kind nu extra beschermen. Maar je moet je bedenken voor een kind – en dat geldt zeker voor jonge kinderen – die willen het liefste dat alles blijft zoals het was. Structuur en zekerheid is ook nodig om het te verwerken.”
3. Jagten. Pas op voor valse beschuldigingen (film)
“Misbruik is ernstig, maar onterecht beschuldigd worden ook. De film Jagten (2012, wederom van regisseur Thomas Vinterberg, red.) brengt in beeld wat er gebeurt als uitingen die eigenlijk onschuldig zijn verkeerd worden geïnterpreteerd.”In Jagten is kleuter Klara dol op meester Lucas. Zo dol, dat ze hem een kus op zijn mond geeft en een zelfgemaakt hartje in zijn zak stopt. Lucas neem Klara apart, legt uit dat zoiets niet kan, en dat ze het hartje aan een jongetje van haar leeftijd moet geven. Klara is verward en boos. Ze vertelt aan de hoofdleidster dat ze Lucas stom vindt, ‘omdat hij een piemel heeft.’ De kleuterjuf raakt gealarmeerd door die opmerking en begint Lucas te verdenken van seksueel misbruik. In werkelijkheid komt Klara aan die taal omdat ze seksfoto’s zag bij haar puberende broer, maar het kwaad is al geschied. De eens zo geliefde Lucas krijgt het hele dorp tegen zich. Zijn ruiten worden ingegooid, zijn hond wordt vermoord en hij wordt in elkaar geslagen.
“Als we met kinderen in gesprek gaan over het vermoeden van misbruik, dan is het belangrijk dat degene die met het kind praat heel goed weet wat-ie moet doen of laten. Ik begrijp dat een moeder meteen wil weten wat er gebeurd is. De meeste mensen denken: hoe kom ik meer te weten? Door te vragen! Maar vaders en moeders zijn geen zedenrechercheurs. Alleen al de vraag ‘en toen?’ suggereert bijvoorbeeld dat er daarna nog iets moet zijn gebeurd. Stel alsjeblieft geen gesloten vragen, of tien vragen achter elkaar. Hoe het dan wel moet? Idealiter blijf je kalm en zeg je: ‘goh, vertel eens?’ En mocht je toch een vraag stellen, schrijf die vraag dan op. Wat vaak gebeurt is dat ouders de verhalen van hun kind delen met de politie. Ze vergeten te noemen welke vraag ze hebben gesteld. Dat is net zo belangrijk, want als dat een hele suggestieve vraag is verandert de waarde van het antwoord.”
4. The accused. Hoe een verkrachting er (niet) uitziet (film)
Het was in 1988 een baanbrekende filmscène: de groepsverkrachting van een serveerster (Jodie Foster) op een flipperkast in een café. Een groep mannen staan er juichend omheen. “Ze vecht ook nog, maar ze zijn met velen. Uiteindelijk rent ze halfnaakt de straat op, gillend rent ze weg.”Het levert Foster een Oscar op voor de beste vrouwelijke hoofdrol. “De film maakt de impact van verkrachting duidelijk, maar zet tegelijk ook een stereotype beeld neer van verkrachting en hoe vrouwen daarop reageren. Er zijn niet zoveel films of televisieprogramma’s waarin we verkrachting zien. Als mensen deze film zien, dan gaan ze dus denken dat je helemaal hysterisch wegrent als je zoiets hebt meegemaakt. Ik heb nog nooit gehoord dat iemand hysterisch het Centrum Seksueel Geweld is binnengekomen. De mensen die ik zie zijn eerder verdoofd, of aan het huilen misschien.”
“Ook tijdens de verkrachting zelf doet zeventig procent van de slachtoffers niets. Sommige slachtoffers werken zelfs mee. Dat is normaal slachtoffergedrag.
Ik denk dat slachtoffers ermee geholpen zijn als we op televisie realistische beelden laten zien. Nu denken mensen: ik heb niks gedaan, ik ben niet weggerend. In het ergste geval betekent dat zelfs dat ze geen hulp vragen, omdat ze denken dat ze zelf iets verkeerd hebben gedaan of iets hebben nagelaten.”
5. Leaving Neverland. Ontdekken dat je bent misbruikt (documentaire)
In de vier uur durende documentaire Leaving Neverland (2019) vertellen twee jongens hoe ze bevriend raakten met pop-icoon Michael Jackson. Jarenlang lieten zij en hun ouders zich verblinden door de fantasiewereld van hun idool. Ook vertellen ze hoe Jackson hen heeft misbruikt. “Op gegeven moment vertelt de oudste jongen over het moment dat hij erachter kwam dat Michael Jackson nog een ander jongetje had. De kwetsing is van zijn gezicht af te lezen. Vaak markeren zulke momenten – het gebruikt voelen – het begin van psychische klachten.”In hun boek beschrijven Iva Bicanic en Richard Korver dat de discussie na Leaving Nederland helaas ergens anders over ging. De kijkers waren verdeeld in twee kampen, de ‘believers’ en ‘non-believers.’ Beide partijen hadden een uitgesproken mening. Van ‘zie je wel’ tot ‘kan niet waar zijn’. Vertelden de twee mannen de waarheid of logen ze? Dat werd de grote kwestie van de documentaire. Een vraag die afleidt van wat we zouden voelen wanneer we de mogelijkheid echt binnen zouden laten komen dat die twee kleine onbevangen jongetjes al op hun zevende seksueel werden misbruikt door het idool van wie ze zo hielden en dat door velen van ons gewaardeerd wordt om zijn muziek en originaliteit.
Iva doet de muziek van Michael Jackson niet in de ban. “Daarmee bevestigen we als samenleving de diepgewortelde angst van dader én slachtoffer dat hun leven voorbij is als het misbruik uitkomt. Het verketteren van daders zorgt er mede voor dat kindermisbruik onbespreekbaar en geheim blijft. Hoe groter het taboe, hoe hoger de drempel om vermoedens te melden over mogelijke slachtoffers, en hoe hoger de drempel voor daders om hulp in te roepen.”
Bron: VPRO/Argos >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
