Ouders, partners, familie en vrienden van misbruikslachtoffers

[MarkModerator]

Psychische stoornis treft vaak ook zoon of dochter

beeld iStock

Een moeder die altijd somber is en veel op bed ligt. Een vader die in manisch-psychotische periodes nachtenlang opblijft en geld over de balk smijt. Voor ruim 400.000 Nederlandse kinderen is het de harde realiteit.

Van de hele bevolking krijgt zo’n 1 à 2 procent een bipolaire stoornis, een aandoening waarbij depressieve periodes afgewisseld worden door manische periodes. Bij kinderen die een vader of moeder hebben met een ernstige psychiatrische aandoening, gebeurt dit tien tot twintig keer zoveel. De helft van deze kinderen ontwikkelt bovendien een stemmingsstoornis, zoals depressie, weet prof. dr. Manon Hillegers van het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam.

Lees verder: rd.nl

[MarkModerator]

Je lijf is van jou

Weet jij welke aanrakingen oké zijn en welke niet?

 

Bron: Het Klokhuis

[LukaModerator]

‘Trauma wordt aan kinderen doorgegeven, tot iemand de pijn wil voelen’

Hoe je ouders met trauma in hun leven omgaan, dat beïnvloedt jou. En zelf kun je dat trauma weer doorgeven aan je kinderen. Hoe die cyclus ophoudt? De pijnlijke waarheid, zegt de Britse psychotherapeut en bestsellerauteur Julia Samuels, is dat we alleen kunnen repareren wat we onder ogen zien.

“Waarom werkte mijn moeder niet eerst aan haar eigen trauma voordat ze mij kreeg? Dan had ze mij niet opgezadeld met haar problemen.” De overpeinzing komt van een vrouw eind twintig, vanaf een Freudiaans behandelbankje – tissues binnen handbereik. Naast haar zit de Britse psychotherapeut Julia Samuel, en tegenover de vrouw kijken een paar honderd deelnemers van de Amsterdamse School of Life toe.

Samuel geeft een spoedsessie familietherapie, tien minuutjes slechts, en het publiek komt voor inzichten. Zussen vertellen over hun ruzies onderling en het gevoel van onveiligheid thuis, een moeder ziet zichzelf als het harige, ondankbare afvoerputje van de familie en nog een deelnemer worstelt met haar nieuwe rol nu haar moeder dementeert en de kinderen zijn uitgevlogen.

Elke familie heeft een verhaal
Over onze familie praten, zegt Samuel, die we na haar Amsterdamse optreden spreken, vinden we razend interessant maar we lijken de gelegenheid niet vaak op te zoeken. “Familie is zo vanzelfsprekend dat we vergeten een stapje terug te zetten om te kijken naar wie zij zijn, wat je leuk aan ze vindt en wat niet, wat jouw rol is en waar jouw gedrag vandaan komt.”

Trauma blokkeert de stroom van liefde binnen een gezin.
Julia Samuel, psychotherapeut

Samuel schreef Elke familie heeft een verhaal, waarin ze met acht waargebeurde casussen uiteenzet hoe trauma in families generaties lang kan doorwerken. Een trauma heeft geen taal, zegt Samuels. Het heeft geen tijdsbesef en blijft stand-by in ons lichaam, klaar om in actie te komen, vaak nog jaren na de traumatische gebeurtenis. Het verhindert dat emoties worden verwerkt en het blokkeert de stroom van liefde binnen een gezin; liefde die in overvloed moet stromen om kinderen weerbaar en geliefd te maken en gezond te laten hechten.

Familiegeheim en stilte
Samuel: “Gedrag dat voort kan komen uit trauma is onvoorspelbaarheid, drift, ineens ontploffen, juist heel stil worden en je afsluiten, of steeds maar bezig willen blijven. Dat zijn overlevingsmechanismen, zo kunnen we dealen met trauma en extreem ingrijpende gebeurtenissen.” Maar met dit gedrag los je je verleden niet op, je geeft het door aan je kinderen – en zo belanden er veel meer mensen bij therapeuten dan nodig – áls ze al komen.

Een van de verhalen in Samuels boek is die van de familie Rossi; een gezin van twee ouders en drie volwassen kinderen. “De relatie met hun ouders was gebaseerd op de traumatische onvoorspelbaarheid van een driftige moeder met een alcoholprobleem en de afwezige vader. Beide ouders hielden van hun kinderen, maar konden geen stevig fundament voor een goed functionerend gezin leggen.”

Als getraumatiseerde ouders gestrest zijn kunnen ze intolerant of zonder empathie op hun kinderen reageren.
Julia Samuel, psychotherapeut

De kinderen zijn emotioneel gesloten, ervaren rivaliteit met elkaar, zijn ongelukkig en hebben een problematische relatie met alcohol. Als de hoogbejaarde moeder in de spreekkamer zit voor een familiesessie blijkt ze niet in staat tot een werkelijk gesprek: ze mompelt, krabt aan haar armen, begint over Parijs en pas als ze wegloopt, vertelt ze wegwuivend haar geheim: haar zoon is ontstaan uit een buitenechtelijke affaire.

De vrouw kan haar enorm sterke afweermechanismen niet veranderen – haar kinderen kunnen dat nog wel, meent de therapeut. Moeder praat niet, maar haar kinderen zitten bij Samuel mèt hun eigen kinderen om te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt.

Intolerant en zonder empathie
Er bestaat een theorie, legt Samuel uit, die stelt dat een traumatische gebeurtenis die wordt weggestopt in plaats van verwerkt, net zo lang aan volgende generaties wordt doorgegeven tot iemand bereid is de pijn te voelen. De epigenetica, de wetenschap die de invloed van ervaringen en omgeving op ons DNA bestudeerd, kwam tot hetzelfde inzicht: een trauma verandert het besturingssysteem van ons lichaam – en leidt tot een sterkere reactie op externe prikkels, omdat de amygdala wordt geactiveerd, het deel van de hersenen dat onze vecht-of-vluchtreactie regelt.

“Als getraumatiseerde ouders gestrest zijn, kunnen ze intolerant of zonder empathie op hun kinderen reageren. En als zo’n situatie zich regelmatig voordoet, gaan de kinderen zich uiteindelijk verwaarloosd voelen. Zo wordt een trauma van generatie op generatie doorgegeven.”

Auschwitz overleven zonder trauma
Overigens kan trauma families ook overslaan – je hóeft niet getraumatiseerd te zijn als je iets heftigs meemaakt. “Ik sprak een familie waarvan de moeder Auschwitz heeft overleefd. Ik nam aan dat er sprake zou zijn van erfelijk trauma, maar dat was niet zo. De vrouw was al in de negentig, en werd als kind uitbundig geliefd en is veilig gehecht. Na de oorlog vond ze een partner van wie ze enorm veel hield en bij wie ze zich veilig voelde. Die liefde maakt haar ongelofelijk veerkrachtig. ”

Ze had het vermogen haar traumatische ervaringen te doorvoelen, te verwerken en te transformeren, zodat die zich niet in de neurale netwerken van het brein vastzetten, beschrijft Samuels. Haar dochters erven geen oorlogstrauma, concludeert ze. Ze erven wel het enorme vermogen van deze vrouw om lief te hebben.

De patiënt op de bank in Amsterdam met haar getraumatiseerde moeder? Die tien minuten therapie zijn een beetje voor het idee, maar ze kan met twee adviezen naar huis: geef het meisje dat je toen was de liefde en aandacht die ze verdient, en stel grenzen: je bent niet je moeders moeder.

Zelf aan de slag met een gezond familiesysteem? Daar zijn twaalf toetsstenen voor:

1. Heb compassie met jezelf
2. Communiceer open en effectief
3. Leer productief ruzie te maken
4. Geef verschillen de ruimte
5. Zorg voor vijf keer zoveel positieve als negatieve reacties
6. Stel duidelijke grenzen
7. Houd de machtsdynamiek in de gaten
8. Maak tijd voor leuke dingen
9. Verhef gewoontes tot rituelen
10. Laat veranderingen toe
11. Denk na over jezelf en je familiepatronen
12. Geef het goede voorbeeld

Bron: NU.nl >>

[LukaModerator]

Hoe je voorkomt dat jouw jeugdtrauma een trauma van je kind wordt: ‘Ruim eerst je eigen rommel op’

Veel mensen met een trauma lopen daar lang mee rond. Onbewust kunnen ze die trauma’s doorgeven aan hun kinderen, die er vervolgens in hun eigen leven veel last van krijgen. Maar die cyclus is volgens experts te doorbreken als je ermee aan de slag gaat.

Onverwerkte trauma’s kunnen in ons hele doen en laten meespelen, zegt klinisch psycholoog Annemieke Driessen, die ook voorzitter is van de Vereniging EMDR Nederland.

Invloed op de omgeving
EMDR is een gespecialiseerde vorm van therapie die zich richt op traumaverwerking. Door traumatisering kunnen mensen niet alleen gespannen, angstig of prikkelbaar zijn.

Het heeft ook invloed op hoe ze met zichzelf en hun omgeving omgaan, zegt Driessen. En dus ook met hun kinderen, als ze die hebben.

‘Traumasporen’
Volgens traumatherapeut Linda Riemsdijk bestaan er nog veel misvattingen over wat een trauma precies inhoudt. “Een trauma is niet zozeer een bepaalde gebeurtenis. Een trauma wordt gevormd door wat er in ons lijf gebeurt op het moment dat ons iets overweldigends overkomt.”

Volgens de trauma-expert kan een overweldigende gebeurtenis namelijk ‘traumasporen’ achterlaten. “Zo’n overweldigende gebeurtenis veroorzaakt stress. Die slaan we op in ons lijf”, legt ze uit. “En die traumasporen informeren ons hoe we met onszelf en anderen omgaan.”

Trauma’s onder het tapijt schuiven
Het gedrag dat iemand zo aanleert, geeft hij of zij vervolgens vaak door aan de eigen kinderen, legt klinische psycholoog Driessen uit. “Dat gebeurt vaak onbewust. Mensen die trauma’s hebben meegemaakt, zijn soms geneigd om de herinneringen heel diep onder het tapijt te schuiven, omdat ze er niet meer mee geconfronteerd willen worden.”

Dat doen mensen volgens haar uit zelfbescherming. “Want de gevoelens en herinneringen doen te veel pijn.”

‘Intergenerationeel’ trauma
Maar zo’n ‘weggestopt’ trauma kan later vervelende gevolgen hebben, vertelt trauma-expert Riemsdijk. “Als iemand bijvoorbeeld is verwaarloosd door de eigen ouders, maar er dan wel voor zijn kind probeert te zijn, kan dat heel pijnlijk zijn voor die persoon. Zo pijnlijk dat ze het zelfs bijna niet kunnen verdragen om er voor hun eigen kind te zijn, omdat het zo raakt aan de eigen pijn die nog niet verwerkt is.”

Dat heet ook wel intergenerationeel trauma, vertelt de traumatherapeut. “Kinderen houden vaak een spiegel voor aan ouders, waardoor ze hun eigen trauma op dat moment pas gaan herkennen, legt ze uit. “Je moet vaak wachten op een triggermoment.”

Het patroon doorbreken
Wanneer die trigger komt, zouden ouders er goed aan doen de verantwoordelijkheid te nemen om vervolgens met hun trauma aan de slag te gaan, vindt Riemsdijk. “Als je op dat moment als ouder de moed kunt opbrengen en – heel plat gezegd – je eigen ‘rommel’ opruimt, dan hoeft jouw kind er later niet voor in therapie.”

Dat zegt ze vaak tegen ouders, vertelt ze. “Als jij jezelf aanleert er anders mee om te gaan, leert jouw kind op jonge leeftijd al iets anders. Dan kan het patroon nu al doorbroken worden en behoed je je kind ervoor dat hij later door hetzelfde proces heen moet.”

EMDR-therapie
Annemieke Driessen is het daarmee eens. “Hoe eerder je traumatische ervaringen zelf verwerkt, hoe minder invloed het verder op je leven heeft en dus ook op je kinderen.” Eén bewezen effectieve therapie bij traumaverwerking is Eye Movement Desensitization and Reprocessing-therapie (EMDR).

“Een persoon die EMDR-therapie ondergaat moet twee dingen tegelijkertijd doen: een traumatische herinnering in het geheugen nemen en tegelijkertijd een taak uitvoeren”, legt Driessen uit. “Meestal is die taak dat je je ogen heel snel heen en weer moet bewegen, bijvoorbeeld door de vingers van de therapeut voor je ogen te volgen.”

Lichaamsgerichte therapie
Volgens deskundige Driessen kan ons geheugen zo opnieuw getraind worden. “Ons geheugen kan zich niet goed op twee dingen tegelijk concentreren. Door tegelijk een alledaagse taak uit te voeren, verliest de nare herinnering zijn lading”, legt ze uit. “De spanning gaat eruit. Uiteindelijk wordt de herinnering emotioneel neutraal.”

Naast EMDR-therapie is ook lichaamsgerichte psychotherapie een essentieel onderdeel van traumaherstel, voegt Linda Riemsdijk toe. “Uit onderzoek weten we dat het lichaamsgerichte onderdeel minstens zo belangrijk is. Traumasporen worden tenslotte fysiek in ons lijf opgeslagen.”

Geen doe-het-zelf
Driessen benadrukt dat in complexe gevallen hulp van een professional nodig is. “Als je eenmaal een complexe post-traumatische stressstoornis (PTSS) hebt ontwikkeld, gaat die in de regel niet zomaar weer over.” Doe-het-zelf-oplossingen zijn daarbij volgens haar niet genoeg. “Je kunt helaas niet zeggen: als je even dit en dat doet, ben je er zo vanaf. Professionele hulp is wel essentieel.”

Maar die professionele hulp vinden, is nog lastiger gezegd dan gedaan. Driessen: “De wachtlijsten zijn enorm. Er is echt te weinig capaciteit. En hoe complexer de zorgvraag, hoe langer de wachtlijsten.”

Gezonde relaties
Trauma-expert Riemsdijk deelt die zorg. “Het is wel degelijk mogelijk om zonder therapeut tot bepaalde inzichten te komen: dat je door mensen in je omgeving een spiegel voor krijgt. Er kan veel hersteld worden in gezonde relaties met anderen. Maar afhankelijk van hoe ernstig de traumatisering is, hoe moeilijker het is voor mensen om daadwerkelijk gezonde relaties te hebben.”

Driessen raadt aan om, wanneer je een EMDR-therapeut gaat zoeken, na te gaan of diegene gespecialiseerd is. “EMDR is nu heel populair en dat is natuurlijk heel fijn en goed, maar dat heeft als keerzijde dat er ook veel therapeuten zijn die zeggen dat ze EMDR-therapeut zijn, maar eigenlijk niet voldoende zijn opgeleid.” Dat controleren kan in de database van de Vereniging EMDR Nederland, die de officiële registraties van therapeuten bijhoudt.

Bron: 1 Vandaag / Avro Tros >>

[LukaModerator]

IRIS (48) GROEIDE OP ALS KOPP-KIND: ‘IK MOEST WEGBEWEGEN VAN DE DYNAMIEK MET MIJN OUDERS’

Iris Verhoeven (48) is traumatherapeut en KOPP-kind. Dat staat voor Kind van Ouder(s) met Psychische Problemen. Onder haar LinkedIn-post over de moeizame band met haar moeder krijgt ze veel herkenning.

“Er zijn heel veel kinderen die opgroeien in een gezin waar ongewild de dynamiek bestaat dat kinderen beschikbaar zijn voor hun ouders, in plaats van andersom. Dat werkt door in hun volwassen leven”, legt Verhoeven uit aan LINDA.nl.

KOPP-KIND
KOPP-/KOV-kinderen (Kind van Ouder met een Verslaving) voelen zich vaak eenzaam, ook als volwassene. Hun ouders waren (emotioneel) niet aanwezig, en het voelt alsof ze de enige zijn in deze situatie, zo legt de traumatherapeut uit. “Jonge kinderen zijn supergevoelig omdat ze met al hun zintuigen waarnemen. Ze ervaren dat er geen ruimte is om hun behoeftes met hun ouders te delen, want papa en mama hebben het al moeilijk genoeg met zichzelf. Daardoor leer je al op jonge leeftijd: ik doe er niet toe.”

Als therapeut begeleidt Verhoeven volwassenen die zijn opgegroeid bij ouders met psychische problemen of een verslaving, en nu tegen allerlei problemen aanlopen. Dat kan zich uiten in neerslachtigheid, het gevoel dat ze hun eigen leven niet kunnen vormgeven en een laag zelfbeeld. Maar het is eigenlijk allemaal trauma dat zich manifesteert. “Ik werk aan de ene kant inzichtgevend en aan de andere kant ervaringsgericht.”

In haar werk als therapeut laat Verhoeven cliënten vooral naar hun lijf luisteren. “Je brein kan je heel goed voor de gek houden, maar je lichaam liegt niet. Ik begeleid mensen zodat ze leren waarnemen hoe ze zich voelen in het contact met hun ouders. En cliënten leren hoe ze op die momenten van stress zichzelf tot rust kunnen brengen.”

JEUGD
Zelf is de therapeute ook ervaringsdeskundige. “Bij mij thuis gebeurde het allemaal achter de voordeur”, zo vertelt Verhoeven. Inmiddels is de vader van Verhoeven overleden. Lange tijd had ze geen goede relatie met hem. “Ik kon eigenlijk niet voldoen aan het beeld dat hij had over hoe een kind moest zijn. Vanuit zijn eigen trauma werd hij emotioneel gewelddadig naar mij. Mijn moeder beschermde mij daar niet tegen.” Anderhalf jaar voor zijn overlijden verandert de dynamiek. “Ik heb mijn grenzen aangegeven, ik wilde het zo niet langer.” Het is een kantelpunt voor hun relatie. “Er ontstond nieuw en helend contact”.

LOYALITEIT
Voor Verhoeven en andere KOPP-kinderen is het kenmerkend om constant in een loyaliteitsconflict te zitten. Vaak ontstaat er schuldgevoel, schaamte of angst als het kind – en inmiddels de volwassene – voor zichzelf kiest in plaats van de behoefte van de ouder. “Maar dat ik me schuldig voel betekent ook dat ik mijn eigen beweging volg”, legt de ervaringsdeskundige uit. “Ik luister naar mezelf, maar daarvoor moet ik wel wegbewegen van het zorgen voor mijn ouders”.

Als therapeut vindt Verhoeven het dan ook belangrijk dat haar cliënten hun overlevingsstrategie leren herkennen die is ontstaan in zo’n onveilige thuissituatie. “Je groeit op in veel stress en dat doet iets met je lijf en zenuwstelsel.” Voor jezelf en je mentale en fysieke gezondheid is het van belang om met het trauma aan de slag te gaan. Verhoeven realiseert zich welke dilemma’s dat met zich mee kan brengen. “Kies je voor jezelf of blijf je doorgaan in dezelfde dynamiek met je ouders? Veel KOPP-kinderen dealen met de vraag: als ik dit voor mezelf doe kan ik dat dan wel maken naar mijn ouders? In hoeverre doe je jezelf geweld aan als je je blijft aanpassen?”

“Ga je eigen weg, wat meer los van het patroon waarbij je als kind voor je ouders zorgt, zodat je meer en meer de regie krijgt over je eigen leven”, drukt de therapeute mede KOPP- en KOV-kinderen op het hart. Het is een ingewikkeld proces weet Verhoeven ook uit eigen ervaring. “Er komt vrijheid, maar je betaalt er ook een prijs voor. Je komt ongemakkelijke gevoelens tegen.” Ze wil vooral iedereen met een vergelijkbare situatie een hart onder de riem steken. “Je mag jezelf toestemming geven om voor jezelf te kiezen, niemand anders gaat dat voor je doen”.

Lees hieronder de LinkedIn-post van Iris Verhoeven van praktijk de Helende Weg.

Iris Verhoeven

Wanneer ik vertel over het contact met mijn moeder, over hoe dat er niet echt is, dan krijg ik toch nog regelmatig de reactie: “Misschien moet je nog een keer met haar gaan praten.” Ik weet: mijn moeder bedoelt het niet kwaad. Ze heeft mij naar haar beste vermogen opgevoed. Maar daarbij weet ik ook: het komt niet rond. Hoe graag ik het ook zou willen. Hoe hard ik het ook probeer. Hoezeer ik er ook naar verlang om als kind bij mijn moeder te mogen schuilen. Het gaat niet meer gebeuren.

Mensen die zijn opgegroeid bij ouders met psychische problemen of een verslaving weten dit. Er komt een moment dat je moet zeggen: dit is hoe het is en het wordt niet anders. Aanvaarden hoe het is, en stoppen met je ertegen te verzetten. Of proberen de situatie of je ouders te veranderen. In de hoop dat je toch krijgt wat je zo nodig hebt.

Al vanaf heel jonge leeftijd heb ik geprobeerd om mijn moeder te bereiken. Ik stond emotioneel gezien voor haar klaar. Ik was beschikbaar voor haar. Ik keek naar wat ze nodig had en probeerde daaraan te voldoen. En zoals jonge kinderen dat doen: wanneer ze nodig hebben, maar niet ontmoet worden in hun behoeften, denken ze dat het aan hen ligt.

Lang heb ik me schuldig gevoeld, wanneer ik voor mezelf koos. Het moment dat wij besloten om met ons gezin verder bij mijn ouders vandaan te gaan wonen, raakte mijn moeder in een depressie. En toch hebben we het gedaan. Omdat het voor ons klopte. Het moment dat ik besloot om de sterfdag van mijn vader alleen te gedenken. En niet meer met haar samen, omdat er dan geen ruimte is voor mij om te rouwen. Zo zijn er nog talloze voorbeelden waarbij ik voor mezelf koos en me schuldig voelde.

Telkens opnieuw leer ik voor mezelf te kiezen. Omdat ik weet: wanneer ik uit loyaliteit met mijn moeder meebeweeg, verlies ik mezelf. En het helpt niet. De situatie wordt er niet beter van. Dit komt niet rond.

Søren Kierkegaard heeft hier zo’n prachtige uitspraak over, die al op meerdere manieren vertaald is: “Durven is even de grond onder je voeten verliezen. Niet durven is je leven verliezen.” Wanneer ik durf voor mezelf te kiezen, verlies ik het contact met mijn moeder. En dan verlies ik elke keer weer even de grond onder mijn voeten. Telkens als ik voor mezelf kies, voel ik de schrik van het alleen en verlaten zijn weer even in mijn lijf. En ik weet ook: wanneer ik dat níet doe, dan verlies ik mijn leven. Dan staat mijn leven in dienst van mijn moeder. Dan besta ik bij de gratie van het beschikbaar zijn voor haar.

Maar wanneer ik voor mezelf kies, weet ik ook: het komt niet rond. Het wordt niet een mooi sprookje met een gelukkig einde voor mij, samen met mijn moeder. Dan heb ik te rouwen dat dit is wat het is. Rouwen over wat nooit geweest is en ook nooit zal zijn. En als ik het verdriet daarover toelaat, word het stilaan rustig in mij.

#volwassenkoppkind
#KOPP
#KOV
#trauma
#jeugdtrauma
#traumatherapie
#familieopstellingen
#systemischwerk

Bron: Linda.nl >>

[LukaModerator]

Gill ontdekte dat haar (ex-)man kinderporno kijkt: “Ik heb me zo in hem vergist”

Wat doe je als blijkt dat je man al jaren naar kinderporno kijkt? Het overkwam Gill (33), vlak nadat ze was bevallen van haar tweede kind. “Mijn wereld stortte in.”

Gill: “Ik was al een paar jaar getrouwd met Ben. We hadden samen een kind, en we waren in verwachting van de tweede.” Maar vlak voor de uitgerekende datum deed Gill een schokkende ontdekking. “Toen ik de telefoon van mijn zusje leende, kwamen er ineens berichtjes binnen van Ben. Hij viel haar lastig en zei zelfs verliefd op haar te zijn. Mijn zusje was toen nog maar een tiener.”

PORNOVERSLAVING
Gill wist niet wat ze met de berichten aan moest. Ze had een aantal maanden daarvoor ontdekt dat Ben een pornoverslaving heeft. “Hij zat vaak urenlang achter de computer en kwam elke dag laat thuis uit zijn werk, waar hij ook naar porno bleek te kijken. Ik begreep er niks van: hoe kon hij kijken naar porno en zich aangetrokken voelen tot vrouwen, en nu ineens verliefd worden op een kind?”

GROOT GEHEIM
Na de geboorte van hun tweede kind verzamelde Gill alle moed en sprak ze Ben aan op zijn gedrag. “Ik begon hem allerlei vragen te stellen: waarom stuurde hij mijn zusje berichten, dit was toch niet normaal? Wat zag hij in haar? En wat was er nog meer aan de hand?” Het antwoord op die laatste vraag zette haar leven op z’n kop. “Hij gaf toe dat hij naar kinderporno* kijkt, al vanaf zijn tienerjaren.”

AFGEWEZEN
“Mijn wereld stortte in. Ik had met deze man in bed gelegen, was net bevallen van ons tweede kind. Hoe moest ik hier in hemelsnaam mee omgaan? Ik moest aan mezelf toegeven dat ik me in de vader van mijn kinderen had vergist.” Ook haar zelfvertrouwen spatte uiteen. “Het is zo’n shock als je man niet valt op borsten en billen, maar op iemand die dat helemaal niet heeft. Hij wees mij als vrouw af.”

KINDEREN BESCHERMEN
Een heftige periode volgde. “Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam, durfde hier met niemand over te praten. Wat als ze mij zouden veroordelen, of de Raad voor de Kinderbescherming ineens op de stoep zou staan? Ik wilde zelf bepalen hoe het nu verder moest.” Scheiden wilde Gill op dat moment nog niet. “Dan zou er een omgangsregeling komen. Ik wilde mijn kinderen absoluut niet bij hem achterlaten zonder mijn toezicht.”

VERDRIET, BOOSHEID EN WANHOOP
Op internet zocht Gill naar ‘vrouw van pedofiel’ en kwam ze terecht bij Stop it Now. Deze organisatie biedt anoniem hulp aan iedereen die zich zorgen maakt over eigen of andermans seksuele gevoelens en/of gedrag richting minderjarigen. “Ik vond het zo spannend om de hulplijn te bellen, wat als de politie ingeschakeld zou worden? Dat was natuurlijk niet zo. Ik werd vooral gerustgesteld: mijn gevoelens van verdriet, boosheid en wanhoop waren normaal en mochten er zijn.”

HERKENNING
Tijdens het gesprek werd Gill uitgenodigd voor een lotgenotengroep voor naasten. Partners, familie en vrienden vinden hier een luisterend oor, onder begeleiding van professionals. “Het voelde gek om hierheen te gaan, maar ik vond het al snel fijn. Deze mensen hadden hetzelfde meegemaakt, zaten in dezelfde uitzichtloze situatie. En we deelden dezelfde angst: we wilden de kinderen niet kwijt.” Gill vond dan ook veel steun binnen de groep. “Ik zag dat ik niet de enige was en kon er eindelijk met anderen over praten. Zo kwam ik weer een beetje uit mijn isolement.”

EEN UITWEG
Met behulp van therapieën is er een preventieplan opgesteld, maar uiteindelijk zijn Gill en Ben toch gescheiden. Er lopen nog rechtszaken om een omgangsregeling te voorkomen. “Het gaat goed met mij en de kinderen. Ik heb een leuke nieuwe man en heb mijn kracht weer teruggevonden. Helaas ligt er nog een groot taboe op dit onderwerp. Met mijn verhaal hoop ik anderen te helpen, je bent niet alleen en er is altijd een uitweg.”

Hulp voor naasten
Er is nog weinig aandacht voor partners, familie en vrienden die in hun directe omgeving te maken hebben met iemand die (online) seksueel misbruik heeft gepleegd. Daarom is Stop it Now een naastenforum gestart. Naasten kunnen hier anoniem ervaringen delen en elkaar helpen. Ook komen er dit jaar zelfhulpmodules online, die hen steun bieden en ze helpen om weer grip te krijgen op de situatie.

JE BENT NIET DE ENIGE
Als je te maken krijgt met iemand uit je directe omgeving die kinderporno kijkt, komen er veel vragen en emoties op je af. Je bent niet de enige die dit meemaakt en er is hulp voor jou als naaste, onder andere in de vorm van het naastenforum en de zelfhulpmodules. Herken je jezelf hierin en heb je behoefte aan een anoniem en gratis gesprek? Bel of chat dan met Stop it Now.

*In dit artikel wordt gesproken van ‘kinderporno’. Stop it Now gebruikt zelf de term ‘beeldmateriaal van seksueel misbruik van minderjarigen’. Porno heeft als doel seksuele opwinding te creëren en is niet strafbaar. Kinderporno is per definitie seksueel kindermisbruik en wel strafbaar. De term ‘kinderporno’ dekt daarmee niet de ernst van het probleem.

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Bron: Libelle >>

[Auteur]

Reacties