- Dit onderwerp bevat 98 reacties, 5 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 21/08/2023 om 21:01 door Luka.
-
Reacties
-
Eleanor wilde niet meer leven | #Jesuisdepri
Eleanor had haar heftigste depressie twee jaar geleden. Haar vriendinnen maakten zich op een gegeven moment zo’n zorgen om haar dat ze aan de bel trokken en haar lieten opnemen. Jan heeft een gesprek met Eleanor en haar vriendinnen over deze heftige periode.
Ouders Jynthe over haar zelfmoordgedachtes | #Jesuisdepri
Jynthe zit nog midden in haar depressie, is moe van het vechten en ziet het leven eigenlijk niet meer zitten. Ze wacht op bericht of ze kan starten met een langdurige, interne therapie. Jan heeft een gesprek met haar ouders, hoe het is om een suïcidale dochter te hebben. Haar moeder vertelt dat ze Jynthe in alles wil bijstaan, zelfs als ze er voor zou kiezen echt niet meer te willen leven.
En dan is het een spannend moment voor Jynthe. Het moment waar ze al zo lang op heeft gewacht; het adviesgesprek bij de kliniek waar ze te horen krijgt of ze daar wel of niet kan starten aan de therapie…
5 vragen over NARCISME | Psychologie Magazine
Hoe steun je iemand in een depressie
Je beste vriendin heeft een depressie. Je wil haar helpen, maar hoe geef je hulp bij depressie? Natuurlijk is het lastig om iemand van wie je houdt met depressie symptomen te zien kampen zoals sociale fobie en andere depressie kenmerken. Maria loopt hier tegenaan en stelde David & Arjan deze vraag. David heeft dit zelf van dichtbij meegemaakt en geeft advies. Herken jij dit situatie van Maria ook of ben je zelf depressief (geweest)? Deel dan jouw verhaal, advies of opmerking hier beneden.
Man vertelt over manisch-depressieve episodes van zijn vrouw en de gevolgen voor hun gezin
Leven met een bipolaire moeder (25/06/2014)
Een manisch-depressieve partner
Een man beschrijft hoe hij heeft leren omgaan met de depressies van zijn vriendin. Een helder voorbeeld van de impact die een psychische ziekte heeft op de mensen in de direct omgeving van de cliënt. Gemaakt in opdracht van het Fonds Psychische Gezondheid (tegenwoordig MIND), samen met Jaap Stahlie.
We weten dat het helpt om te praten over psychische problemen, toch doen we het niet
Bijna een op de vier Vlamingen met psychische problemen praat er niet over met vrienden of familie. Nochtans is zowat iedereen het erover eens dat praten helpt. ‘Het publieke stigma valt als een onweersbui over ons.’
Sven (44) was 21, nog een student, toen hij voor het eerst te maken kreeg met een psychose. Zijn achternaam ziet hij liever niet in de krant, hij noemt zich tegenwoordig Sven (unik-id). Dat is niet omdat hij anoniem wil blijven, maar omdat hij misselijk wordt als hij zijn achternaam ziet. “De psychose heeft mijn hele identiteit weggevaagd”, zegt hij. “Dat is een groot verschil met een lichamelijke ziekte. Je brein wordt aangetast en je bent jezelf niet meer.”
Lees verder op De Morgen >>
Heb je een vriend(in) met mentale problemen? Zo steun je hem of haar
Vorige week luisterde ik naar de podcast Praten over depressie, waarin Maarten en Anneleen – surprise – praten over depressie. Dat is op zich al interessant, maar het frappante is vooral dat de hosts al jarenlang goede vrienden zijn, maar toch niets wisten van elkaars depressie. Mensen met psychische problemen vinden het vaak nog moeilijk om er open over te zijn, en dat terwijl je een partner of vriend(in) met mentale problemen juist heel goed kunt helpen als je het goed aanpakt.
Toegegeven, dat goed aanpakken is zo gemakkelijk nog niet. We zijn vaak geneigd om mensen op te beuren of juist praktische tips te geven – “misschien wordt het beter als je yoga doet!” – maar door dat soort dingen kan de vriend(in) met mentale problemen zich juist alleen maar onbegrepen gaan voelen.
Hieronder delen we een lijstje met strategieën die waarschijnlijk helpender zijn, maar we moeten er wel bij zeggen dat het per situatie verschilt. Psychische problemen zijn enorm complex en als buitenstaander voel je je soms machteloos als je iemand niet zo veel kunt helpen als je dat zou willen. Maar onthoud: alleen al door er te zijn en te blijven, maak je een positieve impact.
Zo steun je een vriend(in) met mentale problemen
Vraag hoe het met iemand gaat
Voor mensen met psychische klachten is het vaak enorm lastig hulp te zoeken, omdat ze heel erg geneigd zijn hun problemen te bagatelliseren. Nee joh, ik ben niet depressief, ik ben gewoon somber. Een eetstoornis? Ik? Daar ben ik helemaal niet dun genoeg voor. Juist daarom is het belangrijk om zelf te letten op signalen dat het niet goed met iemand gaat.Als je merkt dat je partner of vriend(in) afweziger is dan normaal of niet goed voor zichzelf zorgt, wees dan ook niet bang om te vragen hoe het gaat. Op die manier hoeft diegene niet zelf de stap te zetten om hulp te vragen. Belangrijk is natuurlijk wel dat hij of zij ook eerlijk antwoord moet durven geven, maar in vriendschappen en relaties zit dat als het goed is wel snor.
Neem het serieus
Mensen met psychische problemen mogen hun klachten dan bagatelliseren, de omgeving kan er ook wat van. Tegen mensen die op het randje van een burn-out zitten, worden dingen als “ja, herkenbaar, ik heb het ook zó druk” gezegd. Mensen met een depressie krijgen te horen dat het “wel aan het weer zal liggen – je moet gewoon eens een rondje gaan hardlopen joh, dat doet wonderen!”Het belangrijkste wat je echter kunt doen is om niet te oordelen en niet te zeggen dat hun gevoelens niet kloppen of er niet mogen zijn. Het is logisch om iemand te willen opbeuren, maar het is veel beter om hun gevoel te respecteren. Je hoeft het niet te begrijpen – liever niet zelfs – maar neem het wel serieus.
Ga niet meteen over op praktische zaken
Het is logisch dat je meteen met oplossingen wilt komen en tips geeft als buiten wandelen, vaker mindfulness doen en noem zo maar op. Als we niet weten wat we met de situatie aan moeten, is oplossingen verzinnen immers datgene wat ons het gevoel geeft dat we wel van nut kunnen zijn.Toch is het veel beter om gewoon te luisteren naar je vriend(in) met mentale problemen, zonder meteen oplossingen aan te dragen. Dat voelt misschien nutteloos, maar als je depressief bent of andere klachten hebt, is het enorm waardevol om je bij iemand te kunnen uiten als je daar behoefte aan hebt.
Laat weten dat je er bent
Ik hoor je denken: maar als ik niet kan helpen met oplossen, hoe kan ik dan met de situatie omgaan? Nou, dat is eigenlijk heel simpel: je hoeft helemaal niets te doen of te zeggen. Het helpt al om iemand simpelweg te laten weten dat je er gewoon bent, dus benadruk dat ook.Ga vaak op bezoek
Je kunt er figuurlijk zijn voor iemand, maar het kan natuurlijk ook letterlijk. Psychische klachten kunnen enorm eenzaam voelen en gaan vaak samen met de neiging je te isoleren, maar mensen met mentale problemen hebben er juist baat bij om wel onder de mensen te blijven. En als zij niet de deur uit willen, ga jij wel naar hen!Voor mensen met een depressie wordt het soms gemakkelijker om naar buiten te gaan als ze het samen met iemand kunnen doen, of bijvoorbeeld gebracht kunnen worden naar afspraken als stok achter de deur. Zitten ze echt alleen thuis, dan kun jij bijvoorbeeld aanbieden om boodschappen te doen en ze verder gewoon gezelschap houden.
Help met het hulp zoeken
Een vriend(in) met mentale problemen steunen ligt niet alleen in jouw handen; als het nodig is, is het belangrijk dat er ook professionele hulp bij komt kijken. Je kunt iemand bijvoorbeeld aanmoedigen om een psycholoog te bellen en daar eventueel zelfs bij helpen.In echt extreme gevallen, bijvoorbeeld als iemand actief suïcidaal is en een gevaar voor zichzelf, kan het nodig zijn om zelf extra hulp in te schakelen. Dan hoef je niet meteen zelf een psycholoog te bellen, maar je kunt bijvoorbeeld wel iemands ouders inlichten. Je partner of vriend(in) met mentale problemen hoeft dit niet alleen te doen, maar dat geldt net zo goed voor jou.
Bron: Bedrock.nl >>
Hoe het is om je ouders te vertellen dat je seksueel bent misbruikt
“Ik verstijfde, bang om een beerput van heb ik jou daar open te trekken. Mijn ademhaling werd steeds sneller en ik drukte mijn kaken stijf op elkaar.”
Wanneer je slachtoffer bent geweest van seksueel geweld is de drempel om aangifte te doen, naar je huisarts of psycholoog te gaan of om het überhaupt aan iemand te vertellen vaak hoog. Maar om het aan mensen te vertellen die dichtbij je staan, zoals je ouders, familie, je partner of beste vriend(in) is misschien nog wel het allermoeilijkst. Veel slachtoffers ervaren na het geweld schaamte, schuldgevoelens en angst, en houden wat er met ze is gebeurd liever voor zichzelf.
Wanneer en waarom besluit je om het te vertellen aan je ouders en vrienden en wat gaat er op dat moment door je heen? We spraken Eva, Daan en Franka* die vertellen hoe dat bij hen ging.
Daan (22)
Ik werd misbruikt door een collega toen ik twintig was, na een diner bij hem thuis. Ik voelde me veilig en vertrouwd bij hem, en daarom was ik nadat het gebeurde erg in de war. Het klinkt misschien gek, maar de volgende dag, op zondagavond, besefte ik pas echt wat er was gebeurd, en dat dat heel erg was.Maanden later durfde ik het pas mijn ouders te vertellen. Ik voelde dat ik dit moest doen: het was namelijk zo’n heftige gebeurtenis in mijn leven en ik moest het delen.
Toen ik bij ze in de woonkamer zat was ik ontzettend zenuwachtig. Dat hoorde je ook aan mijn stem. “Ik wil jullie iets vertellen,” stamelde ik. En dat trok hun aandacht. Ze wisten direct dat er iets ergs aan de hand was. Toen het woord ‘misbruik’ viel, barstte mijn moeder in tranen uit. Ze was in paniek, totaal overmand door emoties, en had geen idee hoe ze moest reageren.
Mijn vader werd woedend. Niet op mij, maar op de situatie. Hij schreeuwde dat ik aangifte moest doen, en dat ik het er echt niet zomaar bij kon laten zitten. Het leek wel alsof hij op het punt stond om naar mijn collega toe te rijden, en hem te confronteren of in elkaar te slaan. En dat terwijl ik helemaal geen aangifte wilde doen. Daar had ik de energie echt niet voor. Ik wilde het achter me laten, en verder gaan met mijn leven.
Maar hoe langer ik daar zat, hoe meer ik me afzonderde. Ik klapte totaal dicht, en voelde walging door mijn lijf stromen, terwijl de beelden van het misbruik continu door mijn hoofd flitsten.
Dat opnieuw beleven van het misbruik vond ik denk ik nog het moeilijkst. Daarnaast schaamde ik me zo ontzettend tegenover mijn ouders, ook al heb ik helemaal niet zo’n fantastische band met ze. Ik had het gevoel dat ik beter had moeten weten, of dat ik het misschien had kunnen voorkomen.
Een paar van mijn vrienden die ervan afweten stellen soms goedbedoelde, maar lastige vragen. Aan mijn toenmalige vriendin vertelde ik pas anderhalve maand later wat er was gebeurd. Het lastige is alleen dat mensen vaak precies willen weten wat er is gebeurd, misschien voor hun eigen beeldvorming of zo. Maar elke keer dat ik erover vertel, beleef ik het opnieuw, net zoals toen ik het vertelde aan mijn ouders.
Ik ging daarom op zoek naar professionele hulp om die herbelevingen te verminderen. Ik heb op geestelijk en fysiek gebied therapie gevolgd. Door EMDR-therapie, een gespecialiseerde therapievorm om traumatische gebeurtenissen te verwerken, heb ik leren omgaan met de beelden die continu door mijn hoofd spookten. Daarnaast heb ik tantra- en bodyworktherapie gedaan, om opnieuw te leren omgaan met mijn seksualiteit. Het heeft me echt heel erg geholpen, maar het misbruik zal altijd een onderdeel van mijn leven blijven. Daarom vertel ik het toch wel eens aan nieuwe mensen. Maar alleen als ik me echt veilig bij ze voel.
Dat is ook wat ik wil meegeven aan mensen die hetzelfde hebben meegemaakt: het is belangrijk om je verhaal te delen met mensen die je liefhebt, en waar je je oké bij voelt. Door erover te praten blijft het misbruik niet zo’n groot geheim dat je in je eentje moet meedragen, maar kun je het ook op een bepaalde manier verwerken.
Hoewel mijn ouders en ik het er nooit meer over hebben gehad, vraagt mijn vader sinds dat ene gesprek standaard: “Let je wel goed op?” Er wordt toch anders naar me gekeken, alsof ik mijn eigen veiligheid niet meer kan waarborgen. Dat is nog steeds een flinke dreun. Zulke reacties helpen ook niet. Maar met mijn toenmalige partner luchtte het juist wel heel erg op. Daarom is het ook belangrijk om kieskeurig te zijn met wie je het deelt. Sommige mensen zullen het niet aankunnen, of het begrijpen, maar een professional kan dat bijvoorbeeld wel.
Franka* (27)
Toen ik 7 jaar was moest ik seksuele handelingen verrichten bij mijn oudste halfbroer. Ik moest hem bijvoorbeeld aftrekken met rubberen handschoenen. ‘Doktertje spelen’ noemde hij dat.Hoewel hij nooit heeft gezegd dat ik er niet over mocht vertellen, wist ik dat het iets was waar ik met niemand over wilde praten. Het misbruik was mijn geheim. Ik beloofde mezelf om dat mee te nemen in mijn graf, want erover praten zou onze familie verwoesten.
Maar terwijl ik dacht dat mijn ouders het misbruik nooit hadden opgemerkt, dachten zij dat ik het vergeten was. Al die jaren hebben we in die bizarre veronderstelling om elkaar heen gedraaid. Voorheen durfde niemand die stilte te doorbreken, behalve mijn moeder. Ze vroeg een keer op een vage manier aan mijn partner: “Weet jij eigenlijk over Franka en haar halfbroer?” Dat was voor haar een manier om te ontdekken of ik er nog iets over wist. Nadat ik hoorde dat ze die vraag had laten vallen, wist ik dat ik mijn geheim niet langer onder controle kon houden en was ik elke keer bang dat mijn moeder erover zou beginnen.
Nadat ik een dag met mijn moeder had gewinkeld, zette ze mij met de auto thuis af. Hoewel ze mij voor de deur had kunnen afzetten, zette ze de auto vastberaden neer op de parkeerplek. We staarden de bosjes in, die in het donker langzaam nat werden door een vieze miezerregen. Ze zette de motor uit en zei: “Ik heb nooit geweten dat je nog iets wist van vroeger.”
Dat was definitief het einde van mijn geheim. Ik verstijfde, nog steeds bang om een beerput van heb ik jou daar open te trekken. Mijn ademhaling werd steeds sneller en ik drukte mijn kaken stijf op elkaar.
“Dat klopt, ik weet het nog,” antwoordde ik koeltjes en keek strak voor me uit. Ondertussen vroeg ik mij af hoe concreet ik moest zijn over de details van het misbruik. Maar mijn moeder liet geen ruimte voor raadsels over, en vroeg mij rechtstreeks wat er was gebeurd, hoe vaak, wanneer, en of mijn halfbroer het deed als zij thuis waren, of juist niet. Ik denk dat het voor haar een manier was om te weten of ze het had kunnen voorkomen. Hoewel alles in mijn lijf tegenstribbelde, gaf ik antwoord op al haar vragen, terwijl ze stil zat en luisterde.
“Hebben we iets verkeerd gedaan?” vroeg ze voorzichtig. Ik hoorde een kleine bibbering in haar stem. Voor het eerst durfde ik haar aan te kijken. Ik zag in het vage licht van de straatlantaarns de tranen over haar wangen stromen. Ik zag hoeveel het met haar deed. Ik zag in haar ogen dat ze zich schuldig voelde, maar ook ontzettend kwaad was op haar stiefzoon.
Na een half uur in de bedompte auto te hebben gezeten, zat ik vol. Ik rondde het gesprek af met: “Ik wil niet dat jij jezelf iets kwalijk neemt.” Ik twijfel er nog steeds over of ze zich daarin kan vinden. “Groetjes thuis, en slaap lekker,” zei ik. Mijn moeder gaf me een ongemakkelijke autoknuffel, zo eentje waarbij je allebei half over de versnellingspook heen hangt. Zodra ik een voet over de drempel zette en mijn partner aankeek, brak ik. Wat was dat kut, dacht ik bij mezelf.
Hoewel mijn moeder eigenlijk heel lief en begripvol was in het gesprek, kreeg ik daarna steeds vaker last van flashbacks, doordat alles weer zo dichtbij kwam. Als ik rubber rook, of een kind bij een volwassene op schoot zag zitten, schoot die ervaring weer door mijn hoofd heen. Die onmacht die ik voelde tijdens de flashbacks wilde ik tegengaan, of beter gezegd, aangaan. Ik besloot daarom om mijn halfbroer te confronteren met het misbruik, om de controle over mijn leven terug te krijgen.
Hoewel zijn reactie niet was wat ik had gehoopt (hij reageerde vrij onverschillig en leek niet veel spijt te hebben) voelde het alsof er een gewicht van me afgleed. Ik ben blij dat ik nu zonder geheimen door het leven kan gaan.
Eva (26)
Ik was negentien en door Australië aan het backpacken. Nadat ik mijn beste vriendin tijdens het uitgaan in Sydney kwijtraakte, was er een dj in de kroeg die aanbood om me naar huis te brengen. Toen ik in de auto zat en hij de deuren op slot deed, wist ik dat het foute boel was. Anderhalf uur later stapte ik totaal verward de auto uit.In een impuls belde ik mijn moeder op, maar het lukte me niet om haar te vertellen wat er precies was gebeurd. Ze hoorde wel dat ik van streek was. Iemand uit de familie woont ook in Sydney, en mijn moeder stelde voor dat ik daar naartoe zou gaan. Een dag later kwam ik weer in contact met mijn verdwenen vriendin.
Ik was nog steeds in shock en ik kon eigenlijk alleen als een soort bang vogeltje blijven herhalen: “Hij heeft me iets aangedaan.” Tegelijkertijd was ik nog steeds ontzettend boos op haar omdat ze was weggegaan. Ik riep dat ik haar nooit meer wilde zien. Daar meende ik niks van, want ik wilde juist dat ze bij me bleef.
Een paar dagen later begon ik langzaamaan te beseffen wat er precies was gebeurd. Ik besloot mijn zus een mail te sturen. In die mail was ik ontzettend emotioneel, en vertelde tot in detail wat er gebeurd was. Omdat ik haar gerust wilde stellen eindigde ik met: “Alles komt goed, maak je maar geen zorgen over mij.” Toen mijn zus de e-mail had ontvangen, belde ze direct mijn ouders, die mij weer probeerden te bellen. Maar ik wilde er echt liever niet over praten. De maanden daarna heb ik me zo eenzaam gevoeld in Australië, en ik hoopte dat ik in Nederland weer met een schone lei kon beginnen.
De verkrachting heeft mijn ouders veel verdriet gedaan. Dat hoor ik nog steeds weleens van familieleden, maar ik merk het ook doordat mijn ouders er nooit echt over durven te praten. We hebben het af en toe wel over het thema, maar nooit écht over wat mij specifiek is overkomen. Als je een dochter hebt, is dit denk ik je grootste nachtmerrie. Daarom vertelde ik het ook niet meteen: de mensen van wie je houdt worden net zo hard geraakt door wat jou is aangedaan, en ik wilde ze die pijn niet laten voelen.
Hoewel het onderwerp onbespreekbaar lijkt, hebben ze me goed geholpen op een hele rationele manier, bijvoorbeeld met het vinden van een psycholoog. Maar het liefst zou ik willen dat ze gewoon een keer een fles wijn op tafel zetten en dat we er écht over kunnen praten. We zien elkaar veel en we zijn heel close met elkaar. Daarom vraag ik me nog steeds wel eens af: waarom wordt er nooit echt over gesproken? Maar ik denk dat dat komt doordat het gewoon te pijnlijk is voor mijn ouders.
Toch ben ik blij dat ik erover heb verteld. Het misbruik is een veel te grote rugzak die ik niet in mijn eentje kan dragen. Ik ben erdoor veranderd. Dat merk ik bijvoorbeeld hoe ik nu over dingen denk, of op de manier waarop ik naar mannen kijk. Ik vertrouw ze minder snel. Het is onderdeel geworden van wie ik ben geworden, en dat kan ik niet blijven verzwijgen.
*Franka’s echte naam is bekend bij de redactie
Bron: Vice >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
