- Dit onderwerp bevat 107 reacties, 9 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 13/12/2023 om 23:00 door Moderator.
-
Reacties
-
‘Meisjes worden niet een kelderbox ingesleurd. Ze gaan zelf mee’
Hoogleraar Jan Hendriks doet meer dan twintig jaar onderzoek naar jeugdige zedendelinquenten. „De jongens doen van alles samen, een verkrachting ook.”
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2019/04/data43798499-d75841.jpg)
Een groepsverkrachting klinkt misschien uitzonderlijk, maar is dat niet, zegt Jan Hendriks, hoogleraar forensische psychiatrie en psychologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Hij doet meer dan twintig jaar onderzoek naar jeugdige zedendelinquenten. Hendriks schat dat bij eenderde van alle strafzaken waarbij een jongere wordt verdacht van een zedendelict, het om een groepsdelict gaat.
Lees dit premium artikel verder op nrc.nl of als lid van LSG in het ledendeel.
Roep om meer aandacht voor seksueel misbruik
Bespreek het onderwerp seksueel misbruik met élk kind dat in aanraking komt met de Raad voor de Kinderbescherming (RvdK), vinden gedragsdeskundigen Arianne Geuze en Aafke Scharloo. Beiden zijn expert op het gebied van kindermishandeling en seksueel misbruik.
‘Elk kind dat in aanraking komt met de RvdK kan slachtoffer misbruik zijn’
Arianne Geuze, gedragsdeskundige bij de Raad voor de Kinderbescherming, auteur van de Handreiking Seksueel misbruik van de Raad voor de Kinderbescherming en taxateur.
Als expert op het gebied van seksueel misbruik, kindermishandeling en trauma was Aafke Scharloo lid van de Taskforce Kindermishandeling onder leiding van Eberhard van der Laan. Aafke is een van de ontwikkelaars van de methodiek taxatiegesprekken en traint de gedragsdeskundigen van de Raad in het voeren van taxatiegesprekken.
Jaarlijks zijn 62.000 kinderen voor het eerst slachtoffer van seksueel misbruik. Jullie vinden dat dit onderwerp vaak een ondergeschoven kindje is bij hulpverleners. Kunnen jullie dit uitleggen?
Geuze: ‘Vaak wordt seksueel misbruik onder het bredere thema kindermishandeling geschaard. Daarmee krijgt het niet de aandacht die nodig is. Kindermishandeling gaat namelijk vaak over schoppen en schreeuwen van de ouders door onmacht. Daar horen andere maatregelen en hulp bij dan bij seksueel misbruik, dat niet “per ongeluk” gaat. Misschien is het daarom moeilijk hulp te bieden of het onderwerp bespreekbaar te maken; hulpverleners hebben eerder de neiging om hulp te bieden voor gedrag dat meer zichtbaar en makkelijker bespreekbaar is.’
Scharloo: ‘We hebben een natuurlijke afweer voor slecht nieuws. Onbewust kijken we de andere kant op, want dan bestaat het niet en hoeven we er niks mee. Ook gaan we twijfelen, zoals dat gebeurde bij de schrijfster Griet Op de Beeck, die op televisie vertelde dat ze in haar jeugd was misbruikt. Is het wel waar, vroegen veel mensen zich af. In plaats van medeleven en steun, ontmoeten slachtoffers nogal eens een reactie van wantrouwen.’
Een dader is bijna nooit een vreemde man uit de bosjes, meestal gaat het om bekenden van de familie. Maakt dat het extra ingewikkeld?
Scharloo: ‘Plegers van seksueel misbruik zijn bijna altijd bekenden van de familie. Stap voor stap proberen ze uit hoe ver ze kunnen gaan. Zoals je in Leaving Neverland, de documentaire over Michael Jackson zag, pakken daders eerst de ouders in met cadeaus en reizen. Maar het kan ook subtieler. “Zal ik je kind even naar hockey brengen?” Soms knopen daders een vriendschappelijke of liefdesrelatie aan met de moeder, om vervolgens het kind te kunnen misbruiken. Dat het bekenden van de familie zijn, is ingrijpend, want naast het beschadigde vertrouwen gaat ook het zelfbeeld van de ouders wankelen. Ze vragen zich af of ze eigenlijk wel in staat zijn om mensen goed te beoordelen.’
Geuze: ‘Uit onderzoek weten we dat plegers kwetsbare kinderen opzoeken. Een dader wil een kind isoleren. Hij slaagt daarin als hij dit geleidelijk aanpakt, daar de tijd voor neemt en precies weet wat hij daarvoor moet doen. Dat lukt het beste als hij het kind en het gezin kent. Dat is een hele nare werkelijkheid. Net zo naar als dat we uit onderzoek weten dat juist de kinderen die we wilden beschermen in instellingen (opnieuw) slachtoffer zijn geworden. Dit is moeilijk om te accepteren.’
‘Seksueel misbruik is moeilijk juridisch te bewijzen. Maar een klein percentage van de daders wordt veroordeeld’
Waarom is het voor hulpverleners zo moeilijk om er iets aan te doen?
Geuze: ‘Bij vermoedens van seksueel misbruik weten hulpverleners vaak niet goed wat ze moeten doen. Ze hopen dan dat een ander hulp biedt. Seksueel misbruik is moeilijk juridisch te bewijzen. Maar een klein percentage van de daders wordt veroordeeld. Dat er onvoldoende juridisch bewijs is, betekent niet dat iemand onschuldig is en dat je het kind niet hoeft te helpen.’
Scharloo: ‘Daarnaast vinden we praten over seks de verantwoordelijkheid van de ouders. Professionals weten vaak niet hoe ze zo’n gesprek moeten voeren. Toch moet je dit onderwerp ter sprake brengen, want kinderen gaan er niet uit zichzelf over beginnen. Zoals de Amerikaanse psychiater Judith Hermans zegt: zwijgen is de kant van de dader kiezen. De kant van het slachtoffer kiezen is moeilijker, want dan ga je de confrontatie aan met de pijn en moet je actie ondernemen.’
Wat doet de RvdK om signalen van seksueel misbruik eerder te zien?
Geuze: ‘De kinderen die in aanraking komen met de RvdK behoren tot de risicogroep. De kans op seksueel misbruik is groter wanneer er sprake is van verwaarlozing of huiselijk geweld. Daarom moeten we dit echt met alle ouders en alle kinderen bespreken. Sinds 2017 gebruiken we protocollen met werkafspraken. Dit geeft houvast om actie te ondernemen. In samenwerking met de politie hebben we taxatiegesprekken ingevoerd. Laatst werd dankzij een taxatiegesprek voorkomen dat een kind werd teruggestuurd naar zijn vader. Verder is er een kwaliteitsgroep seksueel misbruik opgericht. Op persoonlijk, team-, organisatie- en maatschappelijk niveau gebeurt er iets.’
‘Zwijgen is de kant van de dader kiezen. De kant van het slachtoffer kiezen is moeilijker, want dan ga je de confrontatie aan met de pijn’
Wat kan beter?
Scharloo: ‘Seksueel misbruik binnen families is nogal eens transgenerationeel en ligt vaak breder dan alleen dit ene kind met deze ene volwassenen. Werkprocessen zijn daar echter nog niet op ingericht. Als er een veroordeling van een familielid is geweest, moeten we oppassen dat informatie daarover na verloop van tijd niet uit dossiers verdwijnt, want dan kan de dader weer langskomen bij het kind en kan het opnieuw beginnen. En zorg dat de hulpverlening daadwerkelijk van de grond komt. Controleer of de dader ook echt de behandeling krijgt. Bedenk dat een ouder die zijn kind uit onmacht slaat zich eerder wil laten behandelen, dan iemand die kinderen seksueel misbruikt.’
Geuze: ‘Verder hoop ik niet dat dit onderwerp een hype is. Ik hoop dat we hier blijvend aandacht voor hebben. Het onderwerp seksualiteit en seksueel misbruik bespreken met kinderen is een kwestie van oefening en blijven doen.’
Na taxatiegesprek een duidelijkere zaak voor politie
Bij een vermoeden van seksueel misbruik kwam er vroeger vaak een carrousel van gesprekken op gang. Van moeder, tante, oma, tot de schooljuf. Tegen de tijd dat de politie met het kind praatte, kon het al geen helder, eigen verhaal meer doen omdat zijn herinnering was vertroebeld. In afstemming met de politie voerde de RvdK de methodiek van taxatiegesprekken in, in de hoop mogelijk seksueel misbruik te ontdekken en daders eerder te kunnen veroordelen. Gedragsdeskundige Aafke Scharloo ontwikkelde in afstemming met de politie de methodiek en traint gedragsdeskundigen van de RvdK.Hoe gaat een taxatiegesprek in zijn werk?
Bij vage uitspraken van een kind die zouden kunnen wijzen op seksueel misbruik, kan na overleg met de politie ervoor gekozen worden een taxatiegesprek in te zetten. Dit is een gesprek tussen een daarvoor opgeleide gedragsdeskundige en het kind. De bedoeling van een taxatiegesprek is om via een gestructureerde manier van gespreksvoering een vage uitspraak of een signaal te verhelderen om daarna te beoordelen wat nodig is. Als er aanwijzingen zijn dat er mogelijk strafbare feiten zijn gepleegd, dan rondt de gedragsdeskundige het gesprek af. Doorvragen over het wat, wanneer en hoe is dan aan de politie. Op deze manier draagt de RvdK bij aan het doen van zorgvuldig en effectief feitenonderzoek.Bron: kinderbescherming.nl
Niet geïnteresseerd in het kind, wel in de porno
De rechter besluit dinsdag of Sander B. de cel in moet omdat hij kinderporno keek. Naar schatting is hij een van de 30.000 Nederlanders die dat doen. Niet allemaal vanwege pedofiele gevoelens. ‘Het is niet altijd die vieze man op zolder, het is je buurman, je vader, je broer.’‘Wordt hij ook seksueel opgewonden van kinderen of was het vooral de spanning van nieuwe dingen opzoeken, wil de rechter weten. “Voor de spanning en nieuwe dingen”, zegt B. “Maar u trok zich wel eens af tijdens het kijken?” “Af en toe ja.”
B. is niet de enige. Volgens schattingen kijken minimaal 30.000 Nederlanders naar afbeeldingen van seksueel misbruik van minderjarigen. Daarmee kun je gerust stellen dat Nederland een kinderpornoprobleem heeft.’
Lees verder op Trouw.nl
Lees ook: ‘Misbruikfilmpjes met honderden Nederlandse kinderen gedeeld op darkweb’
Undercover op dark web: misbruikbeelden honderden Nederlandse kinderen in online netwerken
Op het dark web, het verborgen deel van internet, blijken mannen in besloten netwerken veelvuldig beelden te delen waarop specifiek Nederlandse kinderen worden misbruikt. Elke week komt daar nieuw materiaal bij, ook van kinderen die nog actief worden misbruikt.
Dat blijkt uit onderzoek van RTL Nieuws, dat enkele maanden undercover ging in de verborgen netwerken waar kindermisbruikers samenkomen en beelden delen. Onze undercoveractie geeft een ontluisterend beeld van een wereld die voor de meeste mensen verborgen blijft.
RTL Nieuws heeft de politie voor publicatie geïnformeerd over het onderzoek. Momenteel zijn de netwerken nog actief, en ze worden door de politie in de gaten gehouden. Het is door de anonimiteit van het dark web lastig om deze netwerken op te rollen.
Ook de beelden die daar worden gedeeld, zijn moeilijk offline te krijgen – tot grote angst en ergernis van slachtoffers en hun families.
Het nieuws in het kort:
- In ondergrondse netwerken delen mannen misbruikbeelden van honderden Nederlandse kinderen. Elke week komen daar nieuwe beelden bij, ook van kinderen die nog actief worden misbruikt.
- De netwerken zijn professioneel opgezet en leden wisselen tips uit om kinderen te misbruiken en daarvan beelden te maken.
RTL Nieuws is undercover gegaan in deze netwerken. Lees hier meer over onze werkwijze. - Het is voor slachtoffers en hun familie vreselijk dat die beelden daar worden gedeeld, stelt de moeder van een jongen die jarenlang is misbruikt.
- Kinderpornorechercheurs proberen slachtoffers en daders op te sporen, vertellen ze in dit interview.
- Eén van de leden van het netwerk doet anoniem zijn verhaal: “Kinderen zijn ook seksuele wezens.”
- In dit artikel beantwoorden we belangrijke vragen, zoals hoe je seksueel misbruik bij je kind kunt herkennen.
Let op: dit artikel bevat schokkende passages.
Ver-van-mijn-bedshow
Binnen de netwerken is een grote groep Nederlandse leden specifiek op zoek naar Nederlandse kinderporno. Zij zeggen dat het gros van de aangeboden misbruikbeelden, veelal met Oost-Europese en Aziatische slachtoffertjes, te ver weg voelt. Nederlandse kinderen die worden misbruikt, vinden zij seksueel opwindender.De leden delen actief misbruikbeelden van Nederlandse kinderen. Op één van de video’s is te zien hoe een meisje van zo’n zes jaar oud op bed tv ligt te kijken. Het Nederlandstalige Disney-kanaal staat aan, zodat het kind wordt afgeleid. De man die achter haar op bed zit, betast haar enkele minuten lang op haar intieme plekken. Hij neemt de beelden op.
Een ander slachtoffertje, een naakt meisje van een jaar of zes oud, houdt in haar hand een papier met daarop ‘Ik ben een sletje, xxx’, met de datum erbij. “Dit geeft net even wat extra”, reageert één van de leden. “Vaak denk je dat het een ver-van-mijn-bedshow is, maar het is dichterbij dan je denkt.”
Het papier dat het meisje vasthoudt.4K-beelden
RTL Nieuws heeft veertien online netwerken onderzocht. Elk platform draait om een seksuele voorkeur, zoals jonge meisjes, jonge jongetjes of baby’s. Vele duizenden Nederlanders zijn actief in deze netwerken. Ze bekijken, downloaden en wisselen de beelden daar vaak soms al jarenlang met elkaar uit. Wereldwijd hebben deze netwerken vele honderdduizenden leden.Elk van de veertien onderzochte netwerken heeft de beelden onderverdeeld in verschillende leeftijdscategorieën, bijvoorbeeld 0-2 jaar en 2-5 jaar. De maximumleeftijd is 17 jaar, en er zijn categorieën voor allerlei fetisjen. Nieuwe leden hebben toegang tot ‘starterspakketten’, met daarin een compilatie van beelden die aansluiten bij een seksuele voorkeur. Sommige kinderporno wordt zodanig professioneel gemaakt dat de beelden zelfs in een 4K-resolutie beschikbaar zijn.
Bruine ogen en paardenstaartjes
Het overgrote deel van de slachtoffers bestaat uit jonge meisjes. Daar lijkt de meeste vraag naar te zijn. Ook worden veel video’s gedeeld van tientallen naar verluidt Nederlandse baby’s die worden misbruikt. Sommige baby’s ogen alsof ze nog maar een paar maanden oud zijn.De namen van de slachtoffers worden niet genoemd, zodat de politie de kinderen lastiger kan opsporen. De slachtoffers worden vaak vernoemd naar uiterlijke kenmerken, zoals ‘mooie bruine ogen’ of ‘paardenstaartjes’.
Naast misbruikbeelden delen de leden ook foto’s en video’s van blote kinderen, bijvoorbeeld vakantiefoto’s of stiekem opgenomen beelden uit kleedhokjes van Nederlandse zwembaden. Ook worden beelden uitgewisseld van jonge kinderen die zich uitkleden voor de webcam. Dat gebeurt onder andere op chatdienst Omegle, waar misbruikers de kinderen aanmoedigen om zich uit te kleden en lichaamsdelen te laten zien.
Onaantastbaar
De leden wanen zich onaantastbaar door het gebruik van de nieuwste technologie, waarmee ze hun digitale sporen wissen en misbruikbeelden in een digitale kluis plaatsen. Er worden veelvuldig handleidingen uitgewisseld hoe leden zichzelf kunnen beveiligen en op een veilige manier kinderporno kunnen kijken, maken en uitwisselen.Ook geven ze elkaar tips hoe ze in contact kunnen komen met kinderen, bijvoorbeeld door zich aan te sluiten bij een wijk- of sportvereniging. Sommigen stellen zelfs voor om vrijwilligerswerk te doen met ‘probleemkinderen’, die volgens hen kwetsbaarder zijn en daardoor makkelijker te misbruiken. Ook een handboek voor kindermisbruikers, waar RTL Nieuws een jaar geleden over berichtte, wordt binnen deze netwerken gedeeld.
Vipkamers
De netwerken zijn professioneel en met een vorm van hiërarchie opgezet. Een klein deel van de leden heeft een hogere functie binnen het netwerk en helpt anderen zichzelf te beschermen. Zij beheren de kanalen waar de misbruikbeelden worden gedeeld, en zorgen ervoor dat de foto’s en video’s op de juiste manier worden aangeboden. Het kopen en verkopen van materiaal is niet toegestaan: beelden worden vrij verspreid en soms geruild.Binnen de netwerken zijn er soms zogeheten vipkamers beschikbaar. Dit zijn extra besloten delen waar leden hun zelfgemaakte beelden met een select groepje medemisbruikers kunnen delen. In deze vipkamers voelen ze zich vrijer, omdat de leden onder andere zelfgemaakt materiaal moeten delen om toegang te krijgen. RTL Nieuws heeft geen manier gevonden om ethisch verantwoord toegang te krijgen tot dit besloten deel.
Hurtcore
Ook delen sommige leden ‘hurtcore’, de term voor kinderporno die gericht is op pijn en vernedering bij voornamelijk baby’s en peuters. De politie maakt zich grote zorgen om hurtcore, dat de laatste jaren aan populariteit aan het winnen is. Er zijn netwerken die zich volledig richten op deze extreme vorm van kinderporno.Nieuw materiaal
Zo’n 10 tot 20 procent van de beelden die worden gedeeld is nieuw materiaal, stelt de politie. “In het algemeen zien we vaak oud materiaal waarvan de zaak al is opgelost”, vertelt Ben van Mierlo, hoofd van het kinderpornoteam. “Onze rechercheurs gaan op zoek naar nieuw materiaal dat actueel misbruik laat zien.” Volgens Van Mierlo is er een markt voor nieuw materiaal, en kunnen nieuwe beelden anderen ertoe aanzetten om zelf ook misbruik te plegen en daarvan beelden te maken.Volgens Van Mierlo zijn er in totaal misbruikbeelden van zo’n 1700 Nederlandse slachtoffers online verspreid. Dat gebeurt in dit soort netwerken, maar misbruikers delen de beelden ook direct met elkaar via bijvoorbeeld WhatsApp of e-mail.
Het kinderpornoteam redt jaarlijks zo’n 170 kinderen uit allerlei soorten misbruiksituaties. Een deel van deze zaken draait om misbruikers die zelf beelden maken en deze met anderen delen. Ook hoofdrolspelers uit deze netwerken, zoals admins (beheerders) die anderen helpen om beelden te maken en te verspreiden, houdt de politie in de gaten.
Opwindend
Eén van de leden uit het netwerk zegt tegen RTL Nieuws dat hij vanaf zijn zestiende al op kinderen valt. Hij is naar eigen zeggen een man van rond de veertig die in het bedrijfsleven werkt. “Het was niet moeilijk te vinden”, vertelt hij over het netwerk. “Ik heb de droom om weer eens iets met een meisje te doen, maar tot die tijd kan ik alles vinden op [verwijderd door redactie].”Hij ziet kinderen die worden misbruikt niet als slachtoffer: “Veel meisjes vinden het ook gewoon leuk. Voor mij is het pas echt opwindend als een meisje echt geniet en dat zie je op foto’s en filmpjes.” Zijn partner weet niet van zijn seksuele voorkeur: “Ik ben graag op mijzelf, op die manier kan ik deze kant van mijzelf toelaten en uiten.”
Pedofielen
Een pedofiel is een persoon met seksuele gevoelens voor kinderen jonger dan 13 jaar. Pedofilie is een seksuele voorkeur, en in Nederland niet strafbaar.Seksueel misbruik van kinderen is, samen met het bekijken en downloaden van kinderporno, wel strafbaar. Dat gebeurt lang niet altijd door pedofielen: een meerderheid van de kindermisbruikers heeft geen pedofiele gevoelens, maar kampt met antisociale en seksuele stoornissen.
Naar de achtergrond verdwijnen
De beelden die binnen deze netwerken worden gedeeld, zijn zeer lastig offline te halen. Dat doet slachtoffers en hun families pijn, vertelt een moeder die anoniem wenst te blijven. Haar zoon is in zijn jonge puberjaren door een docent seksueel misbruikt, en daarvan zijn ook beelden opgenomen en online verspreid.“Het is onverteerbaar dat deze beelden nog altijd online staan. Mijn zoon is vijf jaar lang misbruikt en er zijn mensen die zich dagelijks aan deze beelden verlekkeren. Hij is heel bang dat hij op straat wordt herkend”, vertelt ze. “Ik ben boos en ontzettend verdrietig, en we proberen als gezin dit drama te overleven. Mijn kind is voor zijn hele leven beschadigd, en ik hoop dat de beelden uiteindelijk naar de achtergrond verdwijnen.”
Bron: RTL >>
Seksueel geweld in de sport: ‘Ik dacht: dit hoort erbij’
Tineke Sonck: ‘Nu mijn eigen kinderen staan te trappelen om naar de sportclub te gaan, is zwijgen geen optie meer.’ © Franky Verdickt
De vzw Voices in Sport geeft slachtoffers van seksueel geweld binnen de sport een gezicht en een stem. ‘Mijn ouders maken zichzelf verwijten nu ze het weten, maar zij hadden dit echt niet kunnen zien’, vertelt Tineke Sonck, die werd misbruikt door haar turncoach.
Tineke Sonck heeft lang gezwegen. Er waren zo veel redenen om niet te praten. ‘Eerst hield ik het geheim omdat ik niet begreep wat er gebeurde. Nadien omdat ik geen ophef wilde maken. Nog later omdat ik mijn ouders geen schuldgevoel wilde bezorgen. Maar nu mijn eigen kinderen staan te trappelen om naar de sportclub te gaan, is zwijgen geen optie meer. Het kan niet zijn dat ik mijn kinderen afzet op een plek waar het met mij zo misgelopen is en ik niks onderneem om het voor hen veiliger te maken’, vertelt ze. Van haar zevende tot haar dertiende werd Sonck seksueel misbruikt door haar turncoach. Met drie lotgenoten richtte ze de vzw Voices in Sport op, die streeft naar een veilig klimaat voor sportende kinderen.
Lees dit premium artikel verder op knack.be of als lid van LSG in het ledendeel.
Lore werd op haar vijftiende verkracht: ‘Er breekt iets. Je lichaam, je tederheid, je onschuld, je hart’
Lore Baeten werd op haar vijftiende verkracht. Drie dagen voor de stille mars tegen seksueel geweld spreekt ze voor het eerst met De Morgen, om andere slachtoffers te steunen. ‘Wanneer je verkracht wordt, breekt er iets.’
Wat haar overkomen is, heeft ze lang verdrongen. “Met vriendinnen of klasgenoten erover praten ging moeilijk. Voor de verkrachting zeiden sommige jongens op de speelplaats: ‘Amai, die Lore zou ik weleens in een steeg willen bespringen, mijn paal rijdt haar kapot.’ Die stoere mannenpraat, dat soort ‘humor’ gaf een tienerjongen misschien wel de idee: misbruik is oké.”
Lees verder op de site van De Morgen >>
‘Pro-anorexia-coach’ blijkt vaak man met seksuele bedoelingen
Meisjes met anorexia kunnen op zogenoemde pro-anorexiasites tips uitwisselen om te vermageren. Een gevaarlijk fenomeen, waar nu nog een risico bij komt. Op die sites zijn ook ‘coaches’ actief, die meisjes aansturen en zelfs straffen of uitschelden als ze niet streng genoeg voor zichzelf zijn. Die ‘pro-ana-coaches’ zijn vaak geen lotgenoten, maar mannen die doelbewust meisjes met een eetstoornis opzoeken om naaktfoto’s of zelfs seks van hen te krijgen.
Dat blijkt uit de eerste resultaten van een onderzoek van het Centrum tegen Kinderhandel en Mensenhandel (CKM), GGZ Rivierduinen Eetstoornissen Ursula en Proud2Bme, waar NOSop3 inzage in kreeg.
De onderzoekers schrokken van de bevindingen en daarom komen ze nu al met de eerste conclusies naar buiten. Ze willen meisjes, hun ouders, opsporingsdiensten en andere betrokkenen waarschuwen voor de risico’s.
Intimideren, manipuleren en vragen om naaktfoto’s. In deze video leggen we je uit hoe die pro-ana-coaches te werk gaan:
–
Om te weten te komen wie die pro-anorexiacoaches zijn, plaatsten de onderzoekers twee nepprofielen op openbare fora van meisjes met anorexia die hulp zochten bij het afvallen: Jisse van 14 en Sarina van 15. Ze kregen binnen korte tijd 45 reacties van pro-ana-coaches. Dat bleken vrijwel allemaal mannen. Meer dan de helft vroeg vrijwel direct om foto’s, liefst in ondergoed of naakt, als ‘bodycheck’. Een aantal bood afvalhulp aan in ruil voor fysieke seks.
De onderzoekers schrokken vooral van het dwingende karakter van de vragen naar foto’s. Shamir Ceuleers van het CKM: “De pro-ana-coaches waren heel direct en zeiden dingen als ‘ik wil je helpen, maar dan moet je wel nu naaktfoto’s leveren’. Of: ‘Ik ga je helpen, maar dan moet je wel seks met me hebben’. Ze spelen duidelijk in op de kwetsbaarheden en onzekerheden van het meisje.”
Als meisjes niet meewerkten, waren de coaches fel. “Met reacties als: ‘Wil je soms een dik vet varken blijven?’ Het gaat hier om jonge meisjes, vaak met een laag zelfbeeld, die ook nog eens extra kwetsbaar zijn omdat ze een eetstoornis hebben.” Ook dreigden coaches met het publiceren van gedeeld fotomateriaal of zeiden ze langs hun huis te komen, als de meisjes niet deden wat ze vroegen.
Hoogleraar Eric van Furth, ook betrokken bij het onderzoek, legt uit dat de mannen geraffineerd gebruikmaken van de ziekte van de meisjes. “Pro-ana sluit aan bij de strenge gedachten die meisjes hebben over uiterlijk, eten en gewicht. Die beschrijven zelf dat ze zo overgenomen worden door die gedachten, dat ze op zoek gaan naar dit soort hulp. Coaches nemen als het ware die strenge gedachten over en worden de strenge meester op het gebied van hun eetstoornis.”
Seks als dank
De onderzoekers hebben tot nu ook 60 meisjes gevraagd naar hun ervaringen. Het gaat dan om meisjes die op pro-ana sites of in pro-ana-groepen actief zijn. Ongeveer 70 procent was minderjarig. Van die groep gaf 96 procent aan dat ze gevraagd zijn om foto’s te sturen, vrijwel altijd in ondergoed of naakt. Meer dan de helft van de coaches wilde fysiek afspreken en in zo’n 20 procent van de gevallen vroeg de coach ook seks als bedankje voor het helpen afvallen. Dat leidde in enkele gevallen ook echt tot gedwongen seks tussen een coach en een meisje.
Naaktfoto’s van minderjarige meisjes vragen en delen is kinderporno en dus strafbaar. Maar geen van de meisjes deed aangifte. Sterker nog: veel meisjes spraken in dit onderzoek nu voor het eerst over hun ervaringen. Ze schamen zich voor wat hen is overkomen.
Doel van dit onderzoek is het in kaart brengen van het probleem, niet het opsporen van daders, benadrukken de onderzoekers. In één zaak maakten ze een uitzondering. Dat ging om een online groep waar hun ‘lokmeisje’ aan werd toegevoegd en waarin mannen kinderporno deelden. Daarvan hebben ze meteen melding gemaakt bij justitie.
Meer onderzoek
Het onderzoek naar de pro-ana-coaches gaat nog door tot de zomer, net als de interviews met meisjes, die zich nog kunnen melden als ze hun ervaringen willen delen. Maar de onderzoekers verwachten niet dat hun bevindingen nog veranderen. “Er zit nauwelijks verschil in onze ervaring met de nepprofielen en de verhalen die we horen van meisjes. We hopen vooral meer te weten te komen over de wijze waarop deze mannen precies te werk gaan.”
Aanleiding voor dit onderzoek was een rechtszaak in 2013 tegen Bob J., een man die zes meisjes met een eetstoornis naar zijn huis lokte om hen te verkrachten. Uit het buitenland kwamen ook signalen over mannen die meisjes met anorexia online benaderden. Betrokken deskundigen wilden toen weten of er in Nederland een breder probleem was met pro-ana-coaches.
En dat blijkt dus het geval. Na de zomer wordt het onderzoek afgerond en volgen er aanbevelingen, bijvoorbeeld over wat politie en justitie kunnen doen om deze meisjes beter te beschermen.
Bron: nos.nl
IDENTIFICATIE EN AANPAK VAN SEKSUEEL MISBRUIK BIJ KINDEREN (België)
WAT IS HET?
Er is sprake van seksueel misbruik als een kind wordt betrokken in seksuele activiteiten die het niet volledig begrijpt, niet wil, of waar het geen toestemming voor geeft. Seksueel contact met iemand jonger dan 16 jaar valt volgens de Belgische wet onder seksueel misbruik. Onder die leeftijd wordt een kind onbekwaam geacht om zijn toestemming te geven voor seksuele activiteiten.
Kinderen kunnen seksueel misbruikt worden door volwassenen, maar ook door andere kinderen die, door hun leeftijd of ontwikkelingsstadium, een machts- of vertrouwenspositie hebben tegenover het slachtoffer.
De wet onderscheidt 2 vormen van seksueel misbruik: verkrachting en aanranding van de eerbaarheid. Bij verkrachting is er altijd penetratie met de penis, vinger of om het even welk voorwerp. Dit kan vaginaal, anaal of oraal zijn. Ander seksueel ongewild gedrag valt dan onder aanranding van de eerbaarheid. Het kan gaan om ongewenste aanrakingen op intieme plaatsen, het tonen van de geslachtsdelen, het kind dwingen tot seksuele handelingen. Maar ook samen naar porno kijken of seksueel getinte foto’s of filmpjes maken is seksueel misbruik.
Kinderen die seksueel misbruikt worden, zijn vaak ook slachtoffer van een andere vorm van geweld. Zo kan de dader emotionele chantage gebruiken om het kind stil te houden, of fysiek geweld gebruiken.HOE VAAK KOMT HET VOOR?
Kindermishandeling komt vaker voor dan je zou denken. In 2016 kreeg het Vertrouwenscentrum voor Kindermishandeling 7.080 meldingen binnen van verwaarlozing of mishandeling. Dat zijn 20 meldingen per dag.
Wereldwijd zijn er grote verschillen in het voorkomen van seksueel misbruik bij kinderen. Dit heeft te maken met cultuur, maar ook de definitie van seksueel misbruik bij kinderen verschilt sterk van land tot land.HOE KUN JE HET HERKENNEN?
Seksueel misbruik bij een kind is niet altijd gemakkelijk te herkennen. Sommige kinderen doen erg hun best om normaal te doen en het misbruik te verbergen, uit schrik of uit schaamte. Je kan seksueel misbruik vermoeden als:- het kind het zelf vertelt;
- het kind lichamelijke tekenen vertoont;
- het kind gedragsveranderingen vertoont;
- er bij een gewoon medisch onderzoek letsels worden vastgesteld waar geen goede verklaring voor bestaat;
- er pedofiele handelingen ontdekt worden in de omgeving en het kind een mogelijk slachtoffer is.
Kinderen die seksueel misbruik moeten ondergaan, gedragen zich vaak anders dan hun leeftijdsgenootjes. Ze kunnen volwassen seksueel gedrag vertonen, zoals zich verleidelijk kleden of uitdagend gedragen. Ook kennis van seksualiteit die niet overeenstemt met de leeftijd wordt vaak gezien. Veel kinderen worden meer en meer teruggetrokken en angstig, en ze vermijden fysiek contact. Sommigen worden agressief en slaan in het rond, omdat ze nergens heen kunnen met hun probleem. Jongere kinderen keren soms terug naar vroegere gedragspatronen: ze herbeginnen met duimzuigen of plassen weer in hun bed. Ook slaapstoornissen en nachtmerries zijn een frequent probleem. Oudere kinderen kunnen eetstoornissen ontwikkelen of risicovol gedrag vertonen, zoals ongepast alcoholgebruik of experimenteren met drugs.
Seksueel misbruik is een gruwel die bij veel kinderen na verloop van tijd kan leiden tot depressieve gevoelens en depressie. Zwarte gedachten en zelfmoordpogingen kunnen voorkomen.Naast gedragsveranderingen van het kind zijn er lichamelijke tekenen die seksueel misbruik kunnen doen vermoeden. Blauwe plekken, schrammen of verwondingen op ongewone plaatsen (armen, binnenkant van de dijen) zijn verdacht. Het kind kan pijn aangeven ter hoogte van de geslachtsdelen of je kan er wondjes, kneuzingen of een vreemde afscheiding opmerken. Als kinderen of tieners zwanger blijken te zijn of een seksueel overdraagbare aandoening hebben, moet je altijd aan de mogelijkheid van misbruik denken.
WAT KUN JE ZELF DOEN?
Als je vermoedt dat een kind slachtoffer is van seksueel misbruik, probeer het dan bespreekbaar te maken. Praat met een arts, vriend, partner of collega en vraag of zij ook iets hebben opgemerkt. Je kan ook steeds 1712 bellen of advies vragen aan het vertrouwenscentrum voor kindermishandeling. Zij helpen je om de situatie goed aan te pakken en eventueel zelf al stappen te zetten.Probeer met het kind zelf te praten, maar zonder druk uit te oefenen. Sommige kinderen durven niets zeggen uit angst of omdat ze geen volwassenen meer vertrouwen. Laat je bezorgdheid blijken. Dit kan een eerste aanleiding zijn om te laten horen dat er iets mis gaat. Omdat zo’n gesprek beginnen niet eenvoudig is, zijn er verschillende websites die stap vor stap uitleggen hoe je dat best doet, en hoe je de conversatie in de goede richting kan sturen.
Als een kind je toevertrouwt dat hij of zij seksueel misbruikt wordt, beloof dan niet om dit geheim te houden. Hierdoor verliest het kind nog meer vertrouwen in volwassenen. Voor een goede aanpak van kindermisbruik is overleg met anderen noodzakelijk.Leg het kind uit dat het nodig is om naar de arts te gaan voor het vaststellen en verzorgen van verwondingen, en het nemen van stalen, wat tot een veroordeling van de dader(s) kan leiden.Je kan best aangifte doen via het vertrouwenscentrum kindermishandeling of het gratis nummer 1712. Zij openen een dossier en onderzoeken de zaak.
Luisteren naar kinderen die misbruikt zijn kan erg confronterend zijn. Praat erover met je arts, partner, vrienden of collega’s. Soms kan het helpen om met een therapeut of psycholoog te praten, of naar een praatgroep te gaan.
WAT KAN JE ARTS DOEN?
De benadering van een seksueel misbruikt kind moet via een aantal stappen verlopen:- een gesprek over de feiten;
- een lichamelijk onderzoek met vaststelling van eventuele letsels en het nemen van stalen;
- een psychische evaluatie;
- zo nodig het inschakelen van de bevoegde autoriteiten.
Seksueel misbruik bij kinderen is een ernstig misdrijf dat met de nodige expertise moet worden aangepakt. Daarom wordt dikwijls beroep gedaan op specialistische hulp van bijv. een kinderarts, psycholoog of psychiater, begeleiding door kind-en-gezin, ….
Seksueel misbruik kan een ernstige impact hebben op een kind. Daarom probeert de arts altijd eerst een gesprek aan te gaan om een vertrouwensrelatie op te bouwen. Hij zal het verhaal en de klachten van het kind zorgvuldig noteren.
Als het misbruik minder dan 24 uur geleden heeft plaatsgevonden, dan verwijst de arts het kind door naar een spoeddienst waar een seksuele agressie set (SAS) aanwezig is. Daar wordt een klinisch onderzoek uitgevoerd en worden stalen genomen die kunnen leiden tot een veroordeling van de daders. Het kan hierbij gaan om lichaamsvloeistoffen zoals sperma, speeksel en haren waarop DNA-onderzoek kan gebeuren, maar ook om bijv. kledingvezels van de dader.Tot 2 weken na het misbruik kan een ervaringsdeskundige nog tekenen van mishandeling vinden en documenteren. In dit geval wordt een afspraak geregeld bij een arts met ervaring in het herkennen van de symptomen van seksueel misbruik.
Bij (een vermoeden van) kindermishandeling heeft een arts het recht dit te melden aan het vertrouwenscentrum kindermishandeling, ook als de ouders het hier niet mee eens zijn.De arts zal een dossier opmaken en meewerken in een multidisciplinair team om het kind zo goed mogelijk te ondersteunen. In dat team zit ook altijd een psycholoog of psychiater die instaat voor de psychische begeleiding.
Wendy (48) werd als kind seksueel misbruikt door een Jehovah’s Getuige
Wendy groeide op als Jehovah’s Getuige. Als kind werd zij zes jaar lang seksueel misbruikt door een ouderling van de geloofsgemeenschap. “Het zou mijn schuld zijn. Hoe kon dat? Ik was pas vijf.”
Jarenlang hield Wendy haar mond over wat haar tussen haar vijfde en elfde jaar is overkomen. Ze werd in de jaren zeventig seksueel misbruikt door een ouderling van de Jehovah’s Getuigen. Het maakte haar jeugd kapot. Nog dagelijks ondervindt ze de gevolgen van die traumatische gebeurtenis. “Doordat ik ben geboren als Jehovah’s Getuige, stond mijn jeugd in het teken van het geloof. Al is het in mijn ogen eigenlijk geen geloof. Je kunt het beter een sekte noemen. Drie keer per week gingen we als gezin naar bijeenkomsten waar bijbelverhalen werden voorgelezen. Altijd moesten mijn broer, zus en ik mee. We mochten bijna niets. Geen Sinterklaas en Kerstmis vieren, geen verjaardagen. Op zondag mochten onze kleren niet vies worden en bepaalde programma’s op tv mochten we niet kijken. Ook moeten vrouwen en kinderen altijd gehoorzaam en volgzaam zijn. Ik had soms rode striemen op mijn rug van de slaag, als ik een keer níet goed had geluisterd. Mijn moeder kon ook hard knijpen. Er was weinig liefde in ons gezin en praten deden we weinig. Achteraf gezien werden we gekleineerd en geestelijk mishandeld in naam van dat geloof. Het doel van al die regels was dat je in het paradijs zou komen. Ik groeide op met heel andere waarden en normen dan andere kinderen van mijn leeftijd. Op school werd ik gepest, omdat mijn ouders bij de Jehovah’s zaten. Maar helaas was dat nog niet het ergste…”
Stilzwijgend ondergaan
Wendy’s ouders gingen regelmatig op bezoek bij een ouderling van de Jehovah’s Getuigen. Ouderlingen leiden de gemeente, zorgen voor de gelovigen door persoonlijke gesprekken met ze te voeren en begeleiden ze in hun geloof. “Mijn ouders vonden het belangrijk deze ouderling vaak te ontmoeten. Terwijl zij daar op zondag koffie gingen drinken, nam de ouderling mij mee naar zijn varkensstal. Zogenaamd om naar de varkens te kijken en te helpen met voeren. Maar van voeren kwam niets terecht. Hij misbruikte mij, terwijl mijn ouders met zijn vrouw zaten te praten. Mijn ouders brachten mijn broer, zus en mij ook geregeld naar hem toe om te logeren. Zodra ik in bed lag, kwam hij naar mij toe en dan gebeurde het weer. Soms sliep ik alleen op een kamer, maar vaker samen met mijn zusje. Ook zij werd misbruikt. Het was al een oude, grijze man. Opa van verschillende kleinkinderen. Volgens mij heeft zijn vrouw ervan geweten, want ik hoorde haar vaak iets naar boven roepen. Het was keer op keer afschuwelijk. Ik was zo bang, maar durfde niemand iets te vertellen. Ik onderging alles stilzwijgend, omdat hij me bedreigde. Als ik iets zou vertellen, zouden er vreselijke dingen gebeuren. Bovendien liet hij me merken dat het mijn schuld was, dat ik het zélf had veroorzaakt. Alleen mijn zusje wist ervan. Met haar sprak ik er af en toe over, maar tegenover onze ouders zwegen we.‘IK WILDE NIETS MEER MET HET GELOOF TE MAKEN HEBBEN. DAN MAAR ALLES KWIJT.’
Mijn ouders zijn in mijn tienerjaren enkele jaren uit de gemeenschap van Jehovah’s Getuigen gestapt. Ze hebben nooit verteld wat de reden was, maar ik denk dat het iets te maken had met die ouderling. Mogelijk wisten ze dat hij dingen deed die niet deugden. Toch gingen mijn ouders terug naar de Jehovah’s, omdat ze in de gewone maatschappij geen aansluiting konden vinden. Als je uit de gemeenschap stapt, betekent dat dat je verstoten wordt en meteen al je kennissen en vrienden verliest. Kennelijk wilden zij die toch niet kwijt.”Alles kwijt
Toen Wendy zestien jaar was, vertelde haar moeder haar dat de ouderling dood was. “‘Mooi, ik zal de aarde goed aanstampen’, heb ik toen geantwoord. ‘Oh, jij dus ook’, zei ze doodleuk. Ze vertelde dat hij meer dan vijftig kinderen seksueel misbruikt had, onder wie ook zijn eigen kinderen, kleinkinderen en mijn zus. Het voelde als een klap in mijn gezicht. Mijn moeder had dus al die tijd al onraad geroken, maar bracht mij tóch naar die man om er te logeren. Daar begreep ik niets van. Hoe kon ze zoiets doen? Ik ben het huis uit gevlucht en wilde niets meer met het geloof te maken hebben. Dan maar alles kwijt. Voor mij was de maat vol. Overstuur ging ik naar een kennis. Die bood mij een kamer aan, zodat ik niet terug hoefde naar mijn ouders.”Nadat Wendy zich had losgemaakt van de Jehovah’s, sprak ze met niemand over haar jeugd. “Ik schaamde me. Jehovah’s staan bekend als ‘die mensen met die voet tussen de deur’. Ik wilde niet dat iemand zou weten dat ik daar ook ooit toe behoorde. Met weerzin keek ik op die tijd terug. Tegenover de buitenwereld verkondigden Jehovah’s vrede en liefde, maar ik wist dat er niets van waar was.”
Na een half jaar zocht Wendy weer contact met haar ouders. “Dat deed ik vanuit een soort loyaliteit. Uiteindelijk bleven ze toch mijn ouders. Ik heb gezegd dat ze me niet moesten lastigvallen met hun geloof, dat we het nooit eens zouden worden, maar dat ik het toch wilde bijleggen. Daar stemden zij mee in. Mijn broer en zus dachten daar anders over. Zij hebben tot op de dag van vandaag elk contact met mijn ouders verbroken en zijn vertrokken toen zij meerderjarig waren.”
Bron: Vriendin.nl >>
Misbruik in het tehuis: ‘Als je je mond opendoet, kom je er nooit meer uit’
“Ik zat vanaf vanaf 1989 in een tehuis omdat niemand me wilde. Er was een groepsleider die de meisjes probeerde te betasten, bijvoorbeeld mijn vriendinnetje. Hij had ook seks met haar, tegen haar zin. Ik heb toen gezegd dat ik daarover een briefje had geschreven en die zou geven aan een groepsleider die ik wél vertrouwde. Maar hij vond dat briefje en bedreigde me vervolgens: ‘als je je mond opendoet, kom je in een gesloten inrichting en kom je er nooit meer uit’.”
Danni Leona zat van haar 12e tot haar 16e in een tehuis in Limburg. Ze werd er door jeugdzorg ‘gedumpt’ omdat haar ouders niet in staat waren voor haar te zorgen. Ze schreef een boek over haar ervaringen. Dat boek is gebruikt in het onderzoek van de Commissie Onderzoek naar Geweld in de Jeugdzorg.
De commissie presenteerde vandaag haar eindconclusies: driekwart van de kinderen die sinds 1945 in de jeugdzorg hebben gezeten, heeft daar te maken gehad met fysiek, seksueel of psychisch geweld of is er getuige van geweest. Het geweld werd gepleegd door leiders en pleegouders, maar ook door andere kinderen. Toezichthouders en de instellingen boden de kinderen te weinig bescherming.
Weglopen
Voor Leona zijn de bevindingen maar al te herkenbaar. Na de bedreiging door de groepsleider probeerde ze samen weg te lopen met haar vriendin, maar ze werden weer gepakt. “De groepsleider ging toen door met mij molesteren en bedreigen. Hij bleef dreigen met opsluiting, hij heeft alle groepsleiders ervan overtuigd dat ik niet goed snik was.”“Jeugdzorg heeft mij hierin nooit gehoord. Ze zeiden dat ik aandacht trok, dat ik jaloers was op de aandacht die mijn vriendinnetje kreeg van de groepsleider.”
7 jaar seksueel misbruikt
Ook de nu 79-jarige Wil Vissers heeft haar verhaal gedaan voor de onderzoekscommissie. Ze werd in 1943 na een bombardement in Den Haag samen met haar zes broertjes en zusjes door de Kinderbescherming in een tehuis geplaatst. Hun vader was ziek en opgenomen, hun moeder was tijdens het bombardement niet thuis en werd uit de ouderlijke macht ontzet.In het tehuis had Vissers het goed, maar in 1947 werd zij geplaatst bij een pleeggezin op het platteland in Noord-Brabant. “Dat was een hel, eerlijk gezegd. De vrouw was zo gefrustreerd, ze sloeg er op los. Dan ging ze door tot ze zelf buiten adem was. De heer des huizes bemoeide zich er nauwelijks mee. Intussen waren hun eigen kinderen de deur uit, en toen ben ik zeven jaar door hem seksueel misbruikt, van mijn 14e tot mijn 21e.”
“Je kon nergens naartoe in die tijd, er was niks in dat gehucht. De voogdes van de Kinderbescherming kwam eens in de drie maanden. En die zei: ‘stil nou maar, en wees vooral dankbaar’. Toen ik op de lagere school zat sprak die voogdes überhaupt niet met mij.”
Toen Vissers op haar 21e op zichzelf ging wonen, is ze haar ervaringen gaan opschrijven in dagboeken. Via de Kinderbescherming probeerde ze haar moeder te vinden, maar die wilde niet meewerken, zegt Vissers. Ze vond haar moeder ‘op eigen kracht’ toen ze 51 was. “Het verhaal van mijn tijd in de pleegzorg heeft haar nachtelijke huilbuien gekost.”
Zelf heeft Vissers na haar jeugd altijd moeite gehad om zich te binden aan anderen, vertelt ze. “Het heeft invloed gehad op mijn huwelijk. Ik heb een dochter, die vindt het fijn dat ik het kenbaar heb gemaakt, maar ik heb ook het gevoel dat ik voor haar nooit de moeder heb kunnen zijn die ik had willen zijn.”
Later zocht ze hulp van een psycholoog. Toen heeft ze net als Leona een boek geschreven en is ze meer over haar ervaringen gaan praten. Ook dit boek is gebruikt bij het onderzoek over geweld in de jeugdzorg. “Ik wilde met mijn boek proberen anderen over te halen om hun verhaal te vertellen, om er niet mee te blijven zitten.”
Bron: NOS.NL >> + filmpje
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
