- Dit onderwerp bevat 81 reacties, 3 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 04/03/2022 om 09:50 door Mark.
-
Reacties
-
Bloggen over een depressie verdrijft de eenzaamheid
Hadden ze hun been gebroken, dan waren er vast kaartjes met beterschap op de mat gevallen. Maar hun kwelgeest heet depressie en die maakt dat mensen afstand nemen. Bloggen is hun oplossing; dat brengt begrip.
Heb je wel door wat je vandaag te wachten staat? De 25-jarige Eleanor Crick vraagt het zich af als ze op zondagochtend door Utrecht fietst. Nog even en ze zal zichzelf mentaal en fysiek tegenkomen. Drie depressies heeft ze gehad. Zou de marathon zwaarder zijn? 42 kilometer hardlopen, met de pijn, inzinkingen maar ook oppeppers, het is een treffende metafoor voor het overwinnen van depressies.
Rotterdammer Elwin (26) helpt mensen met depressie
In Rotterdam wordt er alles aan gedaan om depressie bespreekbaar te maken. Elwin Goedgedrag (26) is daar een voorbeeld van.In Nederland zijn 800.000 mensen depressief. Een enorm aantal. Toch durven veel mensen er nog niet over te praten. Daarom wordt er met projecten gepoogd het taboe te doorbreken. En daar draagt Goedgedrag aan bij. Hij leidt depressiegroepen op de Hogeschool Rotterdam en vanaf vandaag verschijnt hij in het programma JeSuisDepri op NPO3, tijdens de maand van de depressie. Ook is hij betrokken bij het project Alles Goed van stichting Het Witte Bos.
Jongeren filmen zichzelf en maken depressies bespreekbaar
In het nieuwe BNNVARA-programma True Selfie filmen acht jongeren met psychische problemen hun eigen leven. Psycholoog Erik Jongman is bij het programma en proces betrokken.
–
Waar gaat True Selfie over?Jongman: ,,Dit zijn acht jongeren die worstelen met de verwachtingen die zij aan zichzelf stellen. Die worden ook ongelooflijk versterkt door social media. Daarin wordt een perfecte wereld geschetst waarin jongeren schijnbaar altijd gelukkig zijn. Zeker als je iets aan de hand hebt, een stoornis, depressie of handicap, dan is het heel zwaar om op een goede manier met jezelf om te gaan. Wat zij dan doen: zich afsluiten. Zij schamen zich, want ze denken: de rest is wél gelukkig. Ze voelen zich eenzaam met problemen en heftige gevoelens.”
,,Dat varieert bij de jongeren in het programma tussen een posttraumatische stress-stoornis en depressies, maar ook ADHD en gepest worden. Daardoor hebben zij een ongelooflijk laag zelfbeeld. Als je dat allemaal in verband brengt met de hoge verwachtingen van de social media, maakt dat het extra zwaar.”
In True Selfie hielden jullie groepssessies en filmden de jongeren zichzelf. Wat was daar het doel van?
,,Ten eerste bepaalden zij zelf wat er gefilmd werd. Voor henzelf was dat fijn omdat ze dan de controle hadden. Het was therapeutisch interessant omdat ze zichzelf terug zagen. Ze werden bewust van hun eigen patronen en leefwijze. Vroegen zich af: ‘Wat doe ik eigenlijk? Ik kom mijn bed niet uit, schiet niet op, voel me beroerd’. Dat filmen zorgde voor een spiegel, waarbij ze constateerden: ik móet in beweging komen. Veel jongeren zeiden na afloop dat ze heel veel aan het filmen hadden gehad.”
Hoe kregen jullie jongeren met een laag zelfbeeld zo ver?
,,Ik denk dat de rol van de media enerzijds meespeelt, want dat blijft voor sommigen toch interessant en spannend. Aan de andere kant zag een aantal jongeren de oproep voorbij komen en dacht: ik heb nu van alles geprobeerd, verschillende soorten hulpverlening: ik doe mee. Vanuit een hopeloosheid, een soort cry for help.”
Wat hopen jullie hiermee te bereiken?
,,Dat kijkers thuis zien dat dit niet in scene gezet is. Dit is echt. Dit zijn jongeren die ook worstelen, die er ook leuk uit kunnen zien, ook succesvol kunnen zijn, maar ook kwetsbaar zijn. In Nederland kampt één op de drie a vier jongeren tussen de twaalf en achttien, negentien jaar met depressieve klachten. Dan praat je over honderdduizenden. Dan doet de herkenbaarheid al heel veel. Ook in de groepsprocessen die ongelooflijk helpend waren. Dit programma laat zien dat ze niet de enigen zijn.”
En als kijkers zich herkennen, wat moeten ze dan doen?
,,Jongeren zitten thuis om allerlei redenen. Ze blowen de klachten weg. Om niet te willen voelen. Trekken op hun slaapkamer een deken over zich heen, maar dat is nooit de oplossing. Kom uit het isolement, want dat is verschrikkelijk. Vertel het. Deel het. Met familie, vrienden, hulpverleners, bij wie je een goed gevoel hebt. Realiseer goed dat je niet de enige bent.”
En ga van Instagram en Facebook af?
,,Ze moeten wel oppassen voor social media. Ze geven vaak een fout beeld.”
Bron: AD >>
NPO 3 geeft kijkje achter schone schijn van Instagram
Depressie en suïcide onder jongeren komt de komende weken volop aan bod op tv en radio – om de Instagramperfectie van context te voorzien.
Het wordt geen luchtige kost, de komende weken op de publieke omroep, als NPO 3 in het teken staat van #TrueSelfie. In de themaweken (bijna zes) wordt aandacht besteed aan psychische problemen bij jongeren.
“Een op de vijftien mensen tussen de 18 en 24 jaar worstelt met depressie, blijkt uit cijfers van het Trimbos-instituut. Dat is best veel. Bovendien is zelfmoord doodsoorzaak nummer één onder jongeren. Nou worden zij natuurlijk minder gekweld door ziektes, maar zo’n cijfer zegt toch iets.”
Mooi weer spelen
Jongeren ervaren, aldus Kunzeler, een grote prestatiedruk, die mede wordt beïnvloed door sociale media, waar net iets te vaak mooi weer wordt gespeeld. Tijdens de themaweken wordt daarom geprobeerd een kijkje te geven achter die oppervlakkige schone schijn van andermans Instagramplaatjes – vandaar de titel True Selfie.In het gelijknamige programma van BNNVara zijn acht tieners en twintigers te zien die een paar maanden hun leven op film hebben vastgelegd en indrukwekkend openhartig zijn over hun sombere periodes, depressieve gedachten, onzekerheden en paniekaanvallen.
De Evangelische Omroep maakte Tweestrijd, waarin drie depressieve, suïcidale jongeren optrekken met drie jongeren die vanwege een terminale ziekte niet lang meer te leven hebben. Dat levert interessante ontmoetingen op met een aantal bijzondere gesprekken.
Het kan ook wat minder zwaar; van de VPRO komt de webserie Cv der mislukkingen, waarin succesvolle Nederlanders (zoals Duncan Stutterheim, Bas Kosters en Chris Zegers) vertellen over hun grootste professionele uitglijers. Maandag is de Depressie Kennistest te zien, in #Jesuisdepri vertellen depressieve jongeren hoe ze hun ziekte proberen te overwinnen, en ook op 3FM en FunX wordt het onderwerp aangekaart.
Kopieergedrag
Mind Korrelatie (voorheen Korrelatie, die samenwerkt met de NPO) verzorgt online ‘aftertalks’ met de hoofdrolspelers uit de programma’s en regelt chat- of belsessies met professionals, voor wie direct hulp nodig heeft of de behoefte voelt na te praten. Kunzeler: “Het klinkt misschien pretentieus om te zeggen dat we jongeren met hun problemen kunnen helpen. We proberen dit soort onderwerpen in elk geval bespreekbaar te maken.”Wat hebben tieners en twintigers eraan om hun misère terug te zien op beeld? Zijn die beelden geen trigger voor wie kampt met vergelijkbare problematiek?
Psycholoog Jean-Pierre van de Ven, verbonden aan Mind Korrelatie, zegt dat het júíst belangrijk is dat jongvolwassenen met zaken als depressie en zelfdoding worden geconfronteerd via de media. “Zo krijgen ze ook toegang tot de achtergrondinformatie, naast bijvoorbeeld het harde nieuws dat iemand een einde aan zijn of haar leven heeft gemaakt. Want die eenzijdige berichten kunnen kopieergedrag in de hand werken.”
Zolang de onderwerpen evenwichtig worden besproken, kunnen jongeren er veel aan hebben iemand te zien op tv die op hen lijkt, zegt Van de Ven. “Hopelijk helpt die herkenning, en durven ze daardoor hun gevoelens met anderen te delen en sneller hulp te zoeken. Voor iedereen met een psychische aandoening is dat goed, maar deze doelgroep kan net een extra zetje in de rug gebruiken.”
Bron: Het Parool >>
Niet naar de peut, maar naar je paard: de therapeutische werking van dieren
Elk jaar kampen meer dan een miljoen mensen met een depressie en de wachtlijst voor psychische hulp wordt langer. Steeds vaker zoeken mensen hun uitvlucht in alternatieve therapie, zoals troost door dieren. En niet zonder succes. Simone van der Slot en Dina-Perla de Winter vertellen over de baat van het beest.
‘Als een paard van 600 kilo je nadoet, word je je pas echt bewust van jezelf’, weet paardencoach Simone van der Slot (29).
‘Paarden zijn heel sensitief en weten precies wat er bij je speelt, zelfs zonder dat je iets zegt. Ze spiegelen de situatie van de nieuwkomer en reageren op je vanuit kuddegedrag. Een paard wil de kudde gezond houden en gaat dus voor je zorgen als je je niet goed voelt. Door je spanning over te nemen, maar ook door bijvoorbeeld letterlijk achter je te gaan staan als je praat over iets waar je steun bij nodig hebt.’
Fijner dan kamertjeshulpverlening
Simone werkt in de jeugdzorg en heeft daarnaast een eigen praktijk. Nou ja, bak. ‘Een therapiesessie met mijn paard of pony is lekker buiten. Dat voelt, juist voor jongeren in de weerstand, veel fijner dan kamertjeshulpverlening.’ Praten is een beproefde manier om gebeurtenissen te verwerken, maar daarmee kom je lang niet altijd bij de diep weggestopte pijn. De therapie met paarden is non-verbaal, dus je hoeft niet te praten als je dat niet wil of niet kan. ‘Paarden reageren op het gevoelsleven. Dat is er nog steeds, ook al gaat het om gebeurtenissen uit het verleden. Voel je je eenzaam, dat gaat het paard bijvoorbeeld achterin een hoekje staan. Spelen er zware thema’s rondom leven of dood, dan voelt het paard die zwaarte en spiegelt dat door op de grond te gaan liggen. Ik lees de reactie van het paard. Dus als iemand een beetje stoer staat te vertellen over dat-ie alles achter zich heeft gelaten en het paard laat iets heel naders zien, dan vraag ik waarom hij denkt dat het paard in een hoekje gaat staan. Zo kom je bij het ware gevoelsleven. Je kunt niet doordenderen zonder een gevoel goed te verwerken.’
Ze was zelf vroeger een nuchtere en meer gericht op ratio dan op emotie. Een hulpverlener volgens de boekjes, totdat ze met paardentherapie in aanraking kwam. Toen was ze verkocht. ‘Ik ben een nuchtere doordouwer, maar kon na een eigen sessie niet meer om de helende werking van coaching met paarden heen. Ik besloot de opleiding tot paardencoach te volgen en probeer nu deze vorm van therapie bij een groot aantal jongereninstellingen beschikbaar te maken.’
Hoe is het voor de paarden?
Omdat paarden de spanning en emoties van anderen opnemen om de kudde gezond te krijgen, moeten ze zelf ook regelmatig stoom afblazen. Dat doen ze volgens Simone door na een sessie even lekker te rennen, te rollen, te poepen of door te gapen. ‘Dat zie je bij mensen ook wel eens, gapen om spanning los te laten. Het is mooi dat we paarden nu naast hun rol voor werk en plezier ook voor therapie in kunnen zetten, maar we moeten ze ook genoeg de kans geven om die belasting los te laten. Na een sessie moeten ze vooral weer even lekker paard kunnen zijn.’
‘Mijn kat heeft me emotioneel gered’
Klinkt fijn zo’n troostpaard, maar op schoot voor de buis is er natuurlijk niet bij. Dina-Perla de Winter (31) vindt dagelijks troost bij haar senior kat Gischmo en junior hondje Pommie. ‘Gischmo is mijn rots en brengt me rust en steun. Pommie is mijn stuk geluk.’ Dina-Perla had een zware jeugd – streng-orthodox, mishandeling en daar bovenop sinds haar twaalfde enorme buikpijn, vooral tijdens haar menstruatie. De huisarts raadde haar aan om aan de pil te gaan, maar dat mocht niet van haar moeder. Pas toen ze uit huis ging, kwam ze erachter dat vriendinnetjes helemaal niet zoveel pijn hadden en dat er toch wel iets anders aan de hand moest zijn.
‘Op een dag snelden mijn partner Max en ik naar het ziekenhuis. Ik had een cyste die op springen stond en operatief eruit werd gehaald. In de tussentijd voelde ik me niet helemaal fit. Pas in 2013, toen we voor onze kinderwens bij de afdeling fertiliteit kwamen, ontdekte de arts dat ik vierde graads endometriose had. Dat betekent dat zich weefsel buiten mijn baarmoeder bevond en vergroeid was met andere organen. Een enorme klap, want ondanks IVF werd ik biologisch toch geen moeder. Toch voelde het ook als een opluchting, omdat ik eindelijk wist wat er aan de hand was.’
Ondanks de heftige periodes in haar leven heeft Dina-Perla het voornamelijk zelf gedaan en steun bij haar dieren zocht. ‘Gischmo heeft me tijdens mijn jeugd emotioneel gered. Hij voelde precies aan wanneer ik blij was, verdriet of pijn had en kwam dan lekker op mijn buik liggen. En in de periode dat ik ontdekte dat ik nooit biologisch moeder zou worden, kwam die lieve Pommie in mijn leven. Toen ik hem ging ophalen wist ik het eigenlijk al: dit is ‘m. Dikke tranen en meteen zo’n liefde toen ik hem voor het eerst zag. Hij is klein, maar ook echt een waakhond. Als de bel gaat, loopt ‘ie altijd met me mee tot aan de deur. Gischmo voelt precies aan hoe het gaat en Pommie zorgt voor plezier en geluk. Mijn man en ik zullen op termijn vast aan andere opties denken. Ik haal weer energie uit mijn werk en maak me hard voor meer kennisdeling over endometriose. Ik kan echt zeggen dat dieren op een diep level goed zijn voor mensen en dat ze mij enorm geholpen hebben.’
Bron: RTL Nieuws >>
‘Beoordeel me op wat ik wél kan’
‘Mijn twee zware depressies zijn het ergste én het beste wat me is overkomen’, vertelt ambassadeur Jessica in een gesprek vol vaart over kracht, haar eigen bedrijf en beren uit het hoofd het bos in sturen. In 2009 kondigde de eerste depressie zich aan, inclusief een opname van vijf maanden op de PAAZ*. Jessica werkte destijds bij een grote verzekeraar waar reorganisaties gaande waren. Terwijl ze afwezig was door haar ziekte, werd ook zij boventallig verklaard: ‘Toen vond ik dat niet eens zo erg. Een depressie is zo akelig en heftig dat je vanuit een heel ander perspectief naar de wereld kijkt. Ik dacht alleen maar: het is ‘maar’ werk, wat telt is dat ik uit dit zwarte gat kom.’
Die houding veranderde na een tijdje wel. Zeker toen ze intern een andere functie kreeg met een proeftijd en een soort verplicht verantwoordingsplan over haar valkuilen: ‘Niemand anders hoefde dat, ik wel vanwege mijn ziekteverleden. Het voelde alsof ik opnieuw het vertrouwen moest krijgen van mijn werkgever waar ik al zeven jaar werkte. Daar bovenop kwam dat sommige collega’s wegdoken achter een plant als ze mij zagen. Met eentje ging ik het gesprek aan, omdat ik het jammer vond: voor mijn ziek-zijn was ons contact leuk. Dat was een bijzonder gesprek. Ze gaf aan dat ze niet wist hoe te reageren. Ik vertelde haar dat ze me had geholpen door gewoon te zeggen ‘hoi’ en ‘ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen’. Negeren is het ergste wat er is.’
Ouderen genezen minder snel van een depressie dan jongeren
Hoe ouder je bent, hoe slechter je geneest van een depressie. Na twee jaar is twee op de drie jongeren van zijn depressie af, bij veertigplussers is dat slechts de helft.
Dat concluderen wetenschappers van het VUmc – sinds gisteren met het AMC gefuseerd tot het nieuwe Amsterdam UMC – in een eerste uitgebreide studie naar het effect van leeftijd op het beloop van de ziekte.In de studie, vandaag verschenen in medisch vakblad The Lancet Psychiatry, volgden zij twee jaar lang zo’n duizend patiënten in de leeftijd van 18 tot 88. Zij bekeken het verloop. Zo peilden ze de ernst van de klachten op verschillende momenten en keken ze hoe vaak depressies chronisch leken.
Depressie bij een kind vaak over het hoofd gezien
Depressieve kinderen worden vaak te laat geholpen omdat hulpverleners hun klachten niet herkennen. Dat kan ook op de lange termijn een probleem zijn, omdat de ontwikkeling van kinderen door een depressie vertraging kan oplopen. Een groot landelijk onderzoek moet daar verandering in gaan brengen.
Bij volwassenen is een depressie te herkennen aan neerslachtigheid en minder interesse in bijna alle dagelijkse activiteiten, maar bij kinderen openbaart het zich op een andere manier. Kinderen in de basisschoolleeftijd zijn nog niet in staat om te vertellen dat ze zich somber voelen.
Gedragsverandering
Een depressie uit zich bij hen in gedragsverandering. Ze zijn opeens vaker boos of opstandig, ontwikkelen meer onzekerheden en angsten en zijn meer geremd in hun spel. Ook ontstaan er vaak lichamelijke klachten, waardoor ze niet of minder naar school gaan. Een depressie kan de ontwikkeling van kinderen op die leeftijd vertragen. Dat kun je merken doordat ze niet meer groeien of hun gewicht hetzelfde blijft.Een probleem dat bij depressieve kinderen vaak speelt; twee derde van hen heeft ook andere klachten, die de depressie maskeren. Daardoor zien hulpverleners vaak niet dat een kind depressief is.
Ervaar je hoe het is om een depressie te hebben
De vraag naar psychische hulp is groter dan ooit: drie op de tien jongeren voelen zich depressief. Dat zie je niet meteen aan de buitenkant. Zes jonge mensen vertellen hoe alledaagse situaties voor hen grote obstakels zijn. In deze special kruip jij een dag in hun hoofd en ervaar je hoe dat voelt.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
