- Dit onderwerp bevat 81 reacties, 3 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 04/03/2022 om 09:50 door Mark.
-
Reacties
-
Treating mental illness could save global economy billions — and it’s ‘costless,’ study says
- The report, published Saturday, said that while mental illness was one of the main causes of unhappiness in the world, the net cost of treating it was actually negative.
- Researchers at the GHC also said that mental illness was a “major block” on the global economy as it was found to be the main illness among people of a working age.
- The most common conditions associated with mental illness are depression and anxiety disorders, the study said.
Reducing mental illness is one of the key ways to increase happiness worldwide, according to a study by the Global Happiness Council (GHC).
The report, published Saturday, said that while mental illness was one of the main causes of unhappiness in the world, the net cost of treating it was actually negative.
“This is because people who are mentally ill become seriously unproductive. So when they are successfully treated, there are substantial gains in output. And these gains exceed the cost of therapy and medication,” GHC researchers said.Bloedtest kan helpen bij vinden beste antidepressivum
Of iemand met een depressie geholpen is met een bepaald medicijn is vaak moeilijk te voorspellen. Maar een bloedtest kan daar verandering in brengen.
“Op dit moment is het kiezen van een antidepressivum vergelijkbaar met het opgooien van een muntje”, vertelt Madhukar Trivedi, onderzoeker van de medische universiteit UT Southwestern, aan New Atlas. Bijna een derde van alle patiënten die aan een depressie lijden, reageren niet op de medicijnen die zij krijgen voorgeschreven en bijna 40 procent staakt het gebruik van de medicijnen alweer binnen drie maanden.
Met behulp van een simpele bloedtest kunnen er betere resultaten worden behaald, stellen Trivedi en andere onderzoekers van UT Southwestern. De onderzoekers vonden een correlatie tussen het C-reactief proteïne-niveau in het bloed en de wijze waarop patiënten reageren op bepaalde antidepressiva.
Lees verder op de site van Bright.nl >>
Bloedtest kan helpen bij vinden beste antidepressivum
Of iemand met een depressie geholpen is met een bepaald medicijn is vaak moeilijk te voorspellen. Maar een bloedtest kan daar verandering in brengen.
“Op dit moment is het kiezen van een antidepressivum vergelijkbaar met het opgooien van een muntje”, vertelt Madhukar Trivedi, onderzoeker van de medische universiteit UT Southwestern, aan New Atlas. Bijna een derde van alle patiënten die aan een depressie lijden, reageren niet op de medicijnen die zij krijgen voorgeschreven en bijna 40 procent staakt het gebruik van de medicijnen alweer binnen drie maanden.
Met behulp van een simpele bloedtest kunnen er betere resultaten worden behaald, stellen Trivedi en andere onderzoekers van UT Southwestern. De onderzoekers vonden een correlatie tussen het C-reactief proteïne-niveau in het bloed en de wijze waarop patiënten reageren op bepaalde antidepressiva.
Betere behandeling
Mensen met weinig C-reactief proteïne (CRP) in hun bloed, blijken beter te reageren op het middel escitalopram, terwijl patiënten met een hoog CRP-gehalte juist weer meer baat hebben bij de stof bupropion. CRP is een eiwit dat door de lever wordt geproduceerd. Bij een ontsteking neemt het CRP-gehalte in het bloed toe.Trivedi denkt dat de bevindingen van zijn team kunnen leiden tot een betere behandeling van depressies. “Het opgeven van alle hoop is een belangrijk symptoom van de aandoening”, verklaart hij tegenover New Atlas. “Maar als het mogelijk is om de uitkomsten van de behandeling te verbeteren met een bloedtest, dan is de kans groter dat patiënten doorgaan met de behandeling en daar de vruchten van plukken.”
Cognitieve gedragstherapie
Het is niet voor het eerst dat wetenschappers kijken naar biomarkers om de effectiviteit van een behandeling van een depressie te voorspellen. Zo bleek uit onderzoek uit 2014 al dat bepaalde bloedwaarden een indicatie zijn of cognitieve gedragstherapie goed zal werken bij een patiënt.Bron: RTL Nieuws >>
Verman jezelf (en andere dingen die je nooit tegen een depressieve dierbare moet zeggen)
Psycholoog Huub Buijssen legt uit hoe je begripvol communiceert met een depressieve naastePsycholoog Huub Buijssen (64) schreef een handleiding. Want als naaste ben je écht belangrijk voor het herstel.
In Nederland krijgt bijna 20% van volwassenen ooit in zijn leven te maken met een depressie. Wat doe je als het om je beste vriend gaat? Met rust laten, omdat hij dat vraagt? Of juist niet? En wat zeg je tegen je depressieve partner die zijn bed niet uit wil komen? Psycholoog Huub Buijssen schreef een handleiding: Als een dierbare depressief is.
Taboe: psychische problemen bij zwarte jongeren
Iets meer dan 30 procent van de Vlaamse jongeren tussen 15 en 24 jaar heeft last van psychische problemen. Hoewel het niet altijd erkend wordt door de eigen gemeenschap, is dat bij jongeren met een donkere huidskleur niet anders. Journaliste Sabrine Ingabire laat ze aan het woord.
In de zwarte gemeenschap is een verborgen pijn, die vaak niet benoemd wordt. We benoemen het niet omdat er een groot taboe heerst rond psychisch welzijn, alsof depressie en alle andere psychische klachten alleen eigen zijn aan witte mensen. Dat wordt versterkt door het feit dat de Vlaamse media, als het over psychisch welzijn gaat, vrijwel alleen het verhaal van witte jongeren vertellen. Dat is problematisch, omdat niet-witte kinderen dan nog meer opgroeien met het idee dat hun psychische stoornissen niet echt zijn – dat ze zich erom moeten schamen en geen hulp mogen zoeken.
Laten we de pijn bespreekbaar maken, het taboe doorbreken en de leemte vullen – door jongeren met een donkere huidskleur vrij aan het woord te laten over hun hun psychische klachten en de reactie van de witte en zwarte buitenwereld. Ik wilde onder meer onderzoeken in hoeverre racisme een rol speelde bij hun psychische klachten – en of het überhaupt wel altijd een rol speelde. Vijf jongeren getuigen.
Ange (19) werd gedurende haar kindertijd en puberteit vaak gepest. “In Vlaanderen ging ik naar een buurtschool, waar er weinig diversiteit was. De andere kinderen lachten me uit om mijn Nederlands accent, om mijn gewicht, om mijn huidskleur”, vertelt ze. “Ze maakten veel racistische moppen, stelden onwetende vragen over Afrika op een spottende toon, vroegen hoe we daar douchten en of we daar zelfs tv hadden.”
Ook Elias (25) werd gepest. “Toen ik zeven was, kreeg ik voor de eerste keer kanker. Op dat moment vernam ik plots ook dat ik sinds mijn geboorte hiv had. Hoewel ik de kanker overleefde, was ik wel voor altijd anders”, vertelt Elias. “Er was een moeder die niet wilde dat ik op schoolreis op dezelfde kamer als de andere jongens zou slapen. Op school noemden sommige leerlingen mij ‘apenkop’, ‘E.T’, ‘vissenkop’. Ze sloten mij uit. Maar toen had ik nog vrienden, dus viel het mee. Toen ik naar het middelbaar ging, kwamen de pesters mee en verspreidden ze het gerucht dat ik met meisjes ging om hen te besmetten. Vanaf dan werd schoolgaan echt moeilijk.”
Deze pesterijen hadden bij beide jongeren een impact op hun schoolresultaten. “Het werd me te veel. Ik begon me steeds vaker ziek te melden, omdat ik het niet aankon om naar school te gaan”, vertelt Ange. “Toen mijn moeder de leerkrachten aansprak, verdedigden ze de pesters. Uiteindelijk ben ik van school veranderd.”
Voor Elias is het herkenbaar. “Ik werd ook door de leerkrachten anders behandeld. Het was een zware periode. Ik was heel depressief en ik had geen zin meer in school. Ik ging soms gewoon zelfs niet naar mijn examens.”
EENZAAMHEID
Omdat het taboe zo groot is, is het voor vele jongeren moeilijk om te praten over hoe ze zich voelen. Wanneer het dan wel lukt, voelen ze zich vaak onbegrepen. Het leidt tot een groot gevoel van machteloosheid. “Er is zo’n grote eenzaamheid gekoppeld aan psychische stoornissen”, getuigt Layla (27). “Niemand weet dat het zo erg met mij gesteld is. Omdat ik mensen zo ongemakkelijk maakte toen ik erbij liep zoals ik me voelde, leerde ik doen alsof. Ik kon hen toen ook niet zo goed uitleggen hoe ik me voelde, en wat er zich in mijn hoofd afspeelde. Het werd makkelijker om gewoon niets te zeggen en de schijn op te houden.”Dat klinkt ook voor andere jongeren herkenbaar. “Mijn leven was lange tijd heel chaotisch, maar is na veel inspanningen stabieler nu. Toch voel ik mij vaak gewoon leeg”, vertelt Blaise (25). “Als mensen mij vragen waarom ik mij zo voel, kan ik geen concreet antwoord formuleren. Ik krijg dan het gevoel dat niemand mij begrijpt, dat ik er helemaal alleen voor sta. Wanneer ik het aan mijn vrienden vertel, hoop ik altijd dat ze er voor mij zullen zijn. Maar omdat ze het niet begrijpen, gebeurt dat niet. Dan voel ik me gewoon heel erg eenzaam en teleurgesteld. De herwonnen stabiliteit kan de leegte in mij niet temperen…”
Ook Thomas (23) kent het gevoel. “De enige plaats waar ik een beetje vrede had, was mijn kamer, mijn eiland. Daar heb ik veel tijd doorgebracht. Ik voelde me heel erg eenzaam en zwaar depressief. Vaak ging ik op hoge gebouwen of balustrades om mij daar te balanceren. Maar ik ben nooit gesprongen. Ik had gewoon zo veel angst, zo veel pijn. Ik huilde soms uren aan een stuk zonder reden. Er waren dagen waarop ik vreetbuien had, en andere waarop ik mezelf liet verhongeren. Er was niemand om mij te helpen.”
TABOE
Dat gevoel van hopeloosheid deelt Ange. “Ik begon aan zelfverminking te doen omdat ik geen andere oplossing zag om mijn psychische pijn te verlichten. Toen mijn moeder het merkte, maakte ze zich boos omdat ik me niet tot haar gewend had met mijn zorgen. Ze voelde zich aangevallen in plaats van mij hulp en steun te bieden. Ze nam psychische stoornissen echt niet serieus.”“Telkens wanneer ik wél over mijn psychische stoornissen met mijn moeder praatte, herhaalde ze dat ik neven en nichten heb die in vluchtelingenkampen zitten. Ik moest dus maar ophouden met klagen”, vervolgt Ange. “Het is een groot probleem in de zwarte gemeenschap, en ik denk dat witte ouders mij wel hulp en steun geboden zouden hebben. In mijn gezin durfde ik niet te vragen voor begeleiding, omdat ik het mijn mama en stiefvader financieel niet kon aandoen. En ik dacht dat er toch niemand was die mij zou kunnen helpen…”
Thomas’ vader, die hem in zijn kinder- en pubertijd psychologisch en lichamelijk mishandelde, vluchtte naar Tsjechië om zijn schulden te ontlopen. “Mijn moeder had plots veel schulden, mijn broertjes waren net hun vader kwijtgeraakt. Het was voor mij erg moeilijk om al die pijn te zien. Mijn depressieve klachten waren op hun hoogtepunt, maar thuis spraken we niet over de situatie. In de kerk werd mij gezegd dat psychologen nutteloos waren en dat psychische stoornissen een probleem van blanken waren. Ik moest gewoon dankbaar zijn voor wat ik had…”
“Het was voor mij ook altijd moeilijk om te praten over mijn psychische stoornissen omdat ik mij erg schaamde”, pikt Blaise in. “Ik ontweek het allemaal. Bij grote problemen, was mijn oplossing altijd om te liegen, te drinken en in ontkenning te zijn: een vals gevoel van controle te creëren in uitzichtloze situaties. Het was makkelijker dan het allemaal onder ogen te moeten zien en toe te geven. ”
BEGELEIDING
Thomas moest zijn trauma’s ook leren benoemen en aanvaarden. “Vroeger beschouwde ik mijn ervaringen helemaal niet als ‘traumatisch’”, zegt Thomas. “Dat is mij alleen gelukt dankzij een psychologe die ik door een onderzoek aan mijn universiteit kon ontmoeten. Zonder dat onderzoek, waardoor ik een goedkoper tarief kreeg, had ik een psycholoog nooit kunnen betalen. Ze hielp me mezelf helpen. Ik weet nu dat het normaal is dat ik nu nog slechte dagen heb. Dat ik niet zwak of egoïstisch ben wanneer het niet goed gaat met mij en ik me dan even afsluit. Alleen wanneer ik voor mezelf zorg, zal ik goed voor anderen kunnen zorgen.”Ook Blaise besloot op een dag hulp te zoeken. “Ik ben naar het CAW gegaan, waar ik enkele weken werd gevolgd. Daarmee verwezen ze me door naar een gespecialiseerde dienst. Therapie volgen heeft mij geholpen om meer in aanraking te komen met mijn gevoelens, zaken minder te onderdrukken, en op niet-destructieve wijze met stress om te gaan. Nu kan ik over mijn problemen praten, en hoewel het nog moeilijk is, vind ik het belangrijk om het wel te doen. Ik wil dat jongeren die op mij lijken en iets gelijkaardigs meemaken weten dat het oké is om te aanvaarden dat ze hulp nodig hebben. Dat er middelen zijn en er opties voor begeleiding bestaan die laagdrempelig zijn en niet veel kosten.”
Toch hebben niet alle jongeren zo’n positieve ervaring met begeleiding. Voor sommigen is het nog moeilijk om iemand in de hulpverlening te vinden die hen begrijpt. “Mijn eerste psychologe heeft me niet veel geholpen”, vertelt Layla. “Ik kan nu wel beter over mezelf en mijn gevoelens praten, maar ik voel me niet beter. Ik vind dat de sessies veel te kort zijn, ik heb al een lange tijd nodig om me op mijn gemak te voelen, en dan blijven er maar 20 minuutjes over…”
“Ik weet trouwens niet in hoeverre ze me wel zouden kunnen helpen, als we genoeg tijd zouden hebben”, gaat Layla voort. “Ik heb alleen witte psychologen gezien en zij begrijpen een hele dimensie van mijn problemen niet. Ze weten niet wat het is om uit een oorlogsgebied te komen, om dagelijks geconfronteerd te worden met racisme. Er zijn veel psychologen die zelfs begonnen te wenen toen ik mijn verhaal vertelde. Dat geeft me een gevoel van hulpeloosheid, dat niemand mij ooit zal kunnen begrijpen en helpen.”
Miranda Ntirandekura Aerts is klinisch psychologe. Geboren in Rwanda en geadopteerd door Vlaamse ouders, werkt ze vanuit een transculturele visie bij onder andere vragen over adoptienazorg. “Wanneer deze jongeren geconfronteerd worden met psychische problemen, praten ze er niet over, omdat ze zich schamen of omdat ze bang zijn niet begrepen te worden”, reageert Aerts. “Zo krijgen ze het gevoel er alleen voor te staan. Maar dat is niet eigen aan hun situatie: jongeren hebben dat gevoel heel vaak. Ze zijn de grootste risicogroep voor het ondernemen van zelfdodingspogingen.”
“Het hebben van Subsaharaanse – of in het geval van Thomas Barbadiaanse – roots wordt daarbovenop gezien als vreemd”, vervolgt de psychologe. “Dat kan aanzetten tot stereotypering, pestgedrag en uitsluiting. Aangezien mensen met psychische klachten dan ook nog eens bestempeld worden als ‘zwak en gek’, proberen jongeren met andere roots de schijn zo lang mogelijk hoog te houden. Dit kost hun veel energie en is onmogelijk vol te houden. Daardoor crashen ze vaak en voelen ze zich leeg en uitgeput.”“Maar er is nog iets dat speelt”, gaat Aerts voort. “Hoewel Vlaanderen een zeer heterogene bevolking kent, kijken we in de hulpverlening toch hoofdzakelijk vanuit een Eurocentrische visie naar psychische problemen, zonder rekening te houden met culturele verschillen. Het is dus belangrijk dat we leren bruggen bouwen tussen verschillende culturen en visies, omdat psychisch welzijn over een collectief maatschappelijk welzijn gaat.”
Bron: Charlie >>
Informatieve filmpje van NOS
Ervaringsverhaal over depressie / burn out van NOS
SOPHIE HILBRAND WIL DEPRESSIVITEIT BESPREEKBAAR MAKEN: ‘HET HOEFT NIET ÁLTIJD GOED TE GAAN
We praten te weinig over onze donkere dagen, vindt Sophie Hilbrand. Aanstaande maandag (9-4-18) presenteert ze ‘de Depressie Kennistest’ (BNNVARA), waarin ze met BN’ers in gesprek gaat over depressiviteit.
MOOI WEER SPELEN
De Depressie Kennistest is een test die depressiviteit bespreekbaar maakt. Iets wat erg belangrijk is volgens Sophie. “We leven nog steeds in een tijd waarin het de bedoeling is dat het goed met je gaat. Zo is het nog steeds niet vanzelfsprekend om te praten over je depressieve gedachtes.” En daar moeten we vanaf. “We denken allemaal: als ik de deur uitstap, moet het in ieder geval líjken alsof het goed met me gaat.”Hoopgevend: combinatie van pillen en praten biedt beste preventie tegen terugkerende depressie
Met zowel slikken als praten is de kans om binnen twee jaar terug te vallen het kleinst: 43 procent
Er is een nieuwe, verrassende manier gevonden om mensen met terugkerende depressies beter te beschermen tegen een terugval. Tot nu toe boden antidepressiva de beste bescherming. Maar nu blijkt dat het een stuk effectiever is om antidepressiva te combineren met een kortdurende preventieve cognitieve therapie. Mensen die beide dingen doen lopen 41 procent minder kans op een nieuwe depressie dan mensen die alleen pillen slikken.
In de Alles Goed film zie je de mooiste fragmenten van de gesprekken tussen Nicole en Nikki, Jaime en Peur, en Elwin en Etrich. De film laat zien hoe een depressie iedereen kan overkomen. Depressie discrimineert niet, hoe oud of jong je ook bent en hoe perfect jouw leven voor een ander misschien kan lijken. In 12 minuten wordt een beeld geschetst van hoe een depressie voelt en verloopt, hoe je erover kunt praten, en wat kan helpen. De videogesprekken zijn gemaakt in samenwerking met MINDblue.
Je kunt de Alles Goed film en alle andere fragmenten bekijken in het subforum ‘Films, documentaires & TV programma’s‘.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
