- Dit onderwerp bevat 74 reacties, 5 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 28/05/2023 om 18:25 door Luka.
-
Reacties
-
Ik ben bang voor ruzie
Ruzie. Het kan nog zo bij het leven horen, maar het is alles behalve leuk. Het kan nog zo gezond zijn, maar op het moment zelf ervaar ik vooral angst en paniek. Emoties die misschien tevens heel gezond zijn, maar echt niet prettig. De herinneringen en ervaringen die je hebt opgedaan met ruzies thuis of elders in je omgeving, kunnen er mede voor zorgen dat je het het liefst weg wil maken. Een hoofdstuk dat je niet in je leven wilt hebben en het liefst zo veel mogelijk vermijdt. Iets wat ook ik een lange tijd een prima oplossing vond, tot ik ontdekte dat die aanpak mij eigenlijk niet hielp. Hoe moet het dan wel? Goed ruzie maken?
Het voelde soms als een extra zintuig, een extra voelspriet die feilloos aanvoelde wanneer iemand geïrriteerd raakte. Hoe iemands stem klonk of hoe iemand de deur open deed. Uit al dit soort handelingen probeerde ik op te maken hoe de sfeer de was. Met als grote doel een mogelijke woede uitbarsting of ruzie te signaleren nog voor het daadwerkelijk zo ver kon komen. Zodat ik op tijd kon zorgen dat die confrontatie er nooit zou komen. Ruzie vond ik het ergste dat er was, in mijn hoofd was dat het teken dat alles misging. Alles was verpest, ik had alles fout gedaan en ik zou alleen achterblijven. Slechts een voetstamp was nodig om mij meteen die conclusie te laten trekken. Nee, ruzie mocht nooit gebeuren.
Ik wist ook totaal niet hoe ik daarmee om zou moeten gaan. Mijn eerste reactie was alleen maar om er alles aan te doen om het te laten stoppen, terwijl dat de situatie eigenlijk nooit ten goede kwam. Wegduiken, stil blijven en ja knikken; dat zou de boel wel sussen. Dat ik daarmee totaal aan mijzelf voorbij ging en mijzelf volledig wegcijferde merkte ik pas toen ik ouder werd.
Misschien lees je dit en denk je: dit gaat over mij! Die angst voor een escalatie. Angst voor ruzie en vooral de angst voor wat er daarna kan gebeuren. Ja, ruzie hoort erbij, maar tegelijkertijd hebben we allemaal in meer of mindere mate misschien wel ervaren dat ruzie ook kan leiden tot een breuk. Het kan leiden tot verliezen, afwijzing en vervolgens alleen achter blijven. Alles liever dan dat, dan liever nooit ruzie! Precies die overtuiging had ik ook.
Pas veel later kwam ik erachter dat ruzie maken ook echt een functie kon hebben. Een functie die eigenlijk over iets heel positiefs gaat en voor mij was het nodig om die positieve insteek meer te belichten. Een leven lang ruzie vermijden, dat ging mij niets opleveren en waarschijnlijk niet eens lukken ook. Hoe kon ik dan toch ruzie maken, toch die angsten onder ogen komen en dat zonder mijzelf te verstoppen?
Ook het voorkomen van ruzies ging mij niet de garantie geven dat mensen bij mij gingen blijven. Er zal altijd een deel zijn waar ik geen invloed op heb. Dus voor iets waar ik geen invloed op had, wilde ik toch mijzelf wegcijferen. Dus juist omdat het voor mij geen garantie was, zag ik het als een extra drijfveer om in het hier en nu, met de persoon om wie het nu gaat, op de meest gezonde manier ruzie te maken. Omdat ik uiteindelijk ook met mijzelf verder zal moeten. Niet weggedoken uit angst voor boosheid en afwijzing, maar rechtop en klaar om voor mijzelf op te komen.
Het maakt uit
Persoonlijk denk ik dat het hoofdthema van ruzie maken is; dat het je uitmaakt. Het maakt je zo onwaarschijnlijk en verdomde veel uit, dat je je er ongelofelijk over op kunt winden en dingen doet die je normaal niet echt van jezelf gewend bent. Het doet iets met je. Deze persoon, deze actie, deze situatie doet iets met je en dat is waar je in eerste instantie zo veel emotie door voelt.Wanneer er ruzie ontstaat is dat niet fijn en die sfeer kan echt kippenvel opleveren, maar buiten dat zijn er eigenlijk vooral twee mensen die iets heel erg belangrijk vinden. Dat ‘belangrijk vinden’ vind ik denk ik altijd nog beter dan onverschilligheid. Wanneer iets of iemand je niet meer uitmaakt, is er ook geen reden meer om ruzie te maken. Ruzie maken betekent dus eigenlijk: Het gaat hier even niet goed, maar we willen allebei dat het wél goed gaat! Die gedachte kan mij nog altijd helpen om tijdens (oké, soms pas erna) zo’n ruzie alles weer van bovenaf te bekijken en ook om mijn angsten te relativeren. Als iemand bij mij weg had gewild, had deze ruzie waarschijnlijk ook niet gehoeven. Het maakt dus uit, het is belangrijk. In ieder geval belangrijk genoeg om er ruzie over te maken.
Het moet eruit
Het vermijden zorgde er bij mij altijd voor dat ik het eigenlijk alleen maar uitstelde. Niets werd opgelost, niets werd uitgesproken, ik wilde er gewoon niets van weten en het al helemaal niet voelen. Dat uitstellen zorgde ervoor dat de confrontatie slechts verplaatst werd, maar ook dat er meer bij kon komen. Alle gevoelens, van beide kanten, werden opgekropt en één ding is zeker; daar is nog nooit iets minder vervelend van geworden. Er is ook nog nooit iets van weggegaan, dus hoe erg ik er ook tegenop zag, het eruit laten was altijd de enige manier om het toch een weg naar buiten te geven. Out in the open zijn er altijd meer mogelijkheden dan wanneer je het allemaal in moet slikken.Dit moment, die doodenge confrontatie, kan ook een kans zijn. Een kans om vanuit jouw eigen ervaring en opvatting te vertellen waar je tegenaan loopt. Hoe jij dat aanpakt, hoe jij die ruzie vorm geeft, mag je natuurlijk zelf weten. Ik had zelf bijvoorbeeld een hekel aan het verheffen van mijn stem, dus besloot ik dat in mijn ruzie’s zo min mogelijk te doen. Je mag zelf uitproberen wat het beste werkt voor jou en hoe jij jezelf het beste duidelijk kunt maken. Op jouw manier kun jij, gelijkwaardig aan de ander, jouw probleem voorleggen. Hoe dichter je bij jezelf blijft, hoe meer die andere persoon doorheeft hoe jij iets ervaart. Namelijk, dat je wilt dat het beter wordt en dat je uiteindelijk allebei beter uit deze ruzie komt.
Veroordeel niemand, dus ook jezelf niet
Het lastige vond ik altijd dat, waar de ruzie ook over ging, ik het altijd op mijzelf betrok. Als ik iets deed wat de ander niet leuk vond, dacht ik dat ik als persoon niet leuk of niet goed genoeg was. Voor mij was dit één van de belangrijkste dingen om van elkaar te scheiden, hoe moeilijk dat gevoelsmatig ook kan zijn. Je leeft, je doet elke dag je best en voor een groot deel doe je misschien ook maar wat. Tenminste, ik wel. Het kan zijn dat je tussen al die dingen door soms iets doet dat een ander niet leuk vindt, kwetst of boos maakt. Hoe graag je het ook wil voorkomen, als je daar naar gaat leven gaat alle spontaniteit en vooral je eigen persoonlijkheid verdwijnen. Zie het als buitenspelen. Elke dag spreek je af met vriendjes en vriendinnetjes en lang niet altijd ging het goed. Iemand speelde vals, iemand speelde de baas, iemand gooide de bal op je hoofd, een schop in je gezicht bij het koppeltje duikelen.. Toch stond je elke avond na het eten weer voor elkaars deur. Want die vriendjes waren niet stom, wat ze deden was alleen een beetje stom.Zo werkt het denk ik nog steeds. Iemands acties of woorden kunnen verkeerd zijn en leiden tot een ruzie, maar het staat bijna altijd los van de persoon. Dat geldt voor de ander en zeker ook voor jezelf. Toen ik mij dat echt besefte en belangrijk nog, echt geloofde, werd het ook veel makkelijker om de ruzies op te lossen. Ik hoefde niet te veranderen, want ik was oké. Wat ik heb gedaan of gezegd was niet zo fijn dus daar kan ik een aanpassing in maken of voortaan rekening mee houden. Dat is vaak veel beter te verwerken en te behappen.
Het kan helpen om daarin zo duidelijk mogelijk te zijn. Wat vind je niet leuk en hoe zou je het graag anders zien? Voor beide partijen kan het een hoop schelen als dat al duidelijk is, de oplossing is immers al in zicht. Hoewel ik ook weet dat dat lang niet altijd zo makkelijk gaat. Soms heb je even geen oplossing en ben je gewoon boos op elkaar. Ik geloof dat je dat ten alle tijden uit kunt spreken. Heb je nog even geen oplossing of weet je even niet hoe het zelf zou willen? Dat geeft niets, maar wees er open over. Zodra je wel weet hoe je het zou willen, weet je meteen dat die deur altijd open staat en kun je het er alsnog over hebben. Het is geen voorwaarde dat je alle oplossingen meteen moet hebben, je mag daar best samen even de tijd voor nemen. Het gaat immers om iets belangrijks.
Leerproces
Als je van kinds af aan niet zo goed hebt leren ruzie maken en het vooral angsten met zich mee heeft gebracht, betekent dat niet dat je dat nu niet alsnog kunt leren. Ruzie maken hoort erbij en is zelfs gezond. Hoe kun je dat dan op de beste manier doen? Zelf vind ik ruzie maken inmiddels een belangrijke sociale vaardigheid. Niet iets om lekker regelmatig te oefenen, maar als het zich voordoet hoeft het niet uit de weg. Het omgaan met boosheid en frustratie en vooral het onder woorden kunnen brengen van alles wat je op dat moment voelt en wilt. Het voor jezelf opkomen, juist nu je even recht tegenover elkaar staat. Het is oké om grenzen te stellen, te verschillen van mening en al die gevoelens te uiten. Dat is allemaal oké en daar hoeven geen consequenties aan te hangen. Jij bent namelijk ook nog steeds oké!Het belangrijkste is denk ik dat ruzie niets hoeft te zeggen over de relatie die je hebt. Ja, het gaat even ergens fout. Er is even ruzie, maar tegelijkertijd kan er nog net zo veel liefde, vriendschap en verbondenheid zijn. Het is niet het één of het ander. Het kan in alle harmonie naast elkaar bestaan en er bestaat bijna geen fijner gevoel dan het na een ruzie weer bij te leggen. Er was even iets aan de hand, groot of klein, maar daarna is er weer alle ruimte om van elkaar te houden en elkaar te waarderen. Dat moment probeer ik zo veel mogelijk te vieren en van te genieten, want dat is ook de realiteit.
Hoe ga jij om met ruzies?
Bron: Proud2bme.nl
Als huisarts hoor je heel wat verhalen van mensen. Sommige van deze verhalen hebben me diep geraakt. Ik ben verbaasd over de ongelofelijke impact van seks op het leven van mensen. Hoe weldadig en goed kan seks zijn binnen een gezonde context, maar hoe groot zijn de gevolgen van seksueel misbruik! Seksualiteit is prachtig, maar het kan ook vreselijk vernietigend zijn.
Arjan Munneke
Let op: van deze drie dingen worden we het ongelukkigst
Je baalt van de opmerking van je baas, en ligt de hele nacht wakker omdat je het maar niet los kan laten. Of je bent boos op jezelf omdat je wéér een sportklasje hebt overgeslagen. Dit soort dingen kunnen ons flink ongelukkig maken. En de dingen die ons ongelukkig maken kun je volgens life coach Susie Moore in drie hoofdthema’s onderverdelen. Zo kun je makkelijker signaleren waardoor het komt dat je je ongelukkig voelt én het meteen tackelen.
Je baalt van de opmerking van je baas, en ligt de hele nacht wakker omdat je het maar niet los kan laten. Of je bent boos op jezelf omdat je wéér een sportklasje hebt overgeslagen. Dit soort dingen kunnen ons flink ongelukkig maken. En de dingen die ons ongelukkig maken kun je volgens life coach Susie Moore in drie hoofdthema’s onderverdelen. Zo kun je makkelijker signaleren waardoor het komt dat je je ongelukkig voelt én het meteen tackelen.
1. Je vindt dat bepaalde dingen op jouw manier moeten gaan
Je vriend vraagt aan je of je zin hebt in pasta als avondeten. In je hoofd heb je al bedacht dat je vanavond een salade wilde eten. ‘Pfff, waarom wil hij nu pasta eten?’ Of je hebt gesolliciteerd bij een bedrijf dat je geweldig lijkt, maar je krijgt de baan niet. ‘Heb ik weer.’ Of het regent net als je op de fiets stapt. ‘Waarom regent het altijd als ik de deur uit wil?’ Gedachtes die weleens door een ieders hoofd flitsen. Maar het wordt tijd dat je gaat realiseren dat het leven niet een aaneenschakelingen van succesjes is. Het gaat vaak niet zoals je zelf had bedacht, en dat is helemaal oké.Als je merkt dat je hier tegenaan loopt, is het goed om na te denken over een eerder voorval waarin iets je tegen zat. Is het uiteindelijk allemaal goed gekomen? Heb je na die sollicitatie die tot niets leidde uiteindelijk een veel leukere baan gekregen? Denk hier eens echt goed over na. Grote kans dat dit soort dingen voor een reden zijn gebeurd, en je uiteindelijk beter terecht bent gekomen, júist omdat iets niet ging zoals je in eerste instantie hoopte.
2. Je vindt dat mensen je op een bepaalde manier moeten behandelen
Dit lijkt een beetje op punt één: je hebt een verwachting die niet uitkomt. Je gaat ergens vanuit, en als dat niet gebeurt, baal je. Als je bijvoorbeeld keihard werkt, veel overuren draait en soms in het weekend doorwerkt, verwacht je dat je baas dat ziet en je beloont. Maar dat gebeurt niet, en dan kun je je flink ongelukkig voelen. ‘Waarom ziet hij niet wat ik allemaal doe?’Maar mensen hoeven zich niet te gedragen precies zoals jij vindt dat ze zich moeten gedragen. Iedereen leeft hun eigen leven, en handelt en denkt vanuit hun eigen ervaring. Als jij de hele tijd rekening met anderen zou moeten houden, zou je dat ook extreem vermoeiend vinden. Wij hebben dus helemaal geen controle over de handelingen van anderen.
Zodra je stopt met verwachten dat andere mensen zich gedragen zoals jij wil dat ze zich gedragen, voel je je bevrijd. Je maakt je dan niet meer zo druk om anderen, waardoor je je ook meer op jezelf gaat focussen. Dit is echt de live and let live-mentaliteit. Laat die vriendin maar daten met die foute man, en laat je baas maar blind zijn voor je harde werken. Jij weet hoe de vork in de steel steekt, en als je wil dat je collega’s zien wat je allemaal doet, is het tijd dat je zélf je mond opentrekt en niet meer in de afwacht- en verwacht-modus zit.
3. Je gelooft dat je het niet goed genoeg doet
Deze komt extreem vaak voor. Zelfs de ogenschijnlijke succesvolste mensen willen meer, en vinden dat ze het niet goed genoeg doen. Meer verdienen, meer aanzien, meer vrienden en ga zo maar door. Wanneer heb je ooit iemand horen zeggen: ‘Wow, ik ben echt zó lekker bezig en ben echt alles aan het nailen in het leven. Er gaat nooit wat mis en ik ben super trots op mezelf’?Probeer even terug te blikken. Wat heb je gedurende de afgelopen 12 maanden bereikt? Sta hier echt even bij stil. Welke nieuwe uitdagingen ben je aangegaan? Welke nieuwe mensen heb je ontmoet? Welke nieuwe kansen heb je aangepakt? Wees eens wat liever voor jezelf. Je bent al hartstikke goed bezig.
Heb je een tegenslag meegemaakt? Dat is balen. En het is helemaal oké om je daar even flink k*t over te voelen. Maar het gaat erom hoe je er daarna mee omgaat. Op een gegeven moment sta je weer op en ga je verder. Want wat je ook doet, it’s good enough.
Bron: Bedrock.nl
Waarom met je kinderen over seks praten zo belangrijk is, uitgelegd in een TED Talk
Wat zorgt ervoor dat er leven is op aarde? Wat is de beste manier om je tijd goed in te delen? En waarom lachen we eigenlijk? Dat lijken heel ingewikkelde vragen, maar over bijna elk gecompliceerd onderwerp is ooit een TED Talk gehouden waarin iemand je haarfijn alle ins en outs uitlegt. En dat in slechts 10 à 20 minuten! Om de week delen we op Bedrock zo’n talk over iets wat de wereld – of jouw leven – een beetje beter maakt. Deze keer: een TED Talk van Peggy Orenstein over het belang van praten over seks met je kinderen.
Wij Nederlanders zijn over het algemeen vrij open over seksualiteit. Toch is praten over seks soms nog steeds ‘een ding’. Zeker als het gaat om praten over seks met je kinderen. Maar dat is nergens voor nodig en volgens de Amerikaanse schrijfster Peggy Orenstein is het juist ontzettend belangrijk.
Alleen de gevaren
Vaak wordt er wel met kinderen over seks gepraat, maar wordt niet alles verteld. Meestal worden alleen de gevaren verteld: besmettelijke ziektes, seksuele intimidatie en ongewenste zwangerschappen. Vooral in Amerika is dit het geval.Bij seksuele voorlichting en biologie op school is dit niet anders. Waar bij jongens wordt uitgelegd hoe hun geslachtsdeel werkt, wordt hier bij meiden omheen gedraaid. Er wordt vooral gesproken over de menstruatie(cyclus) van een vrouw.
Waarom met je kinderen praten over seks zo belangrijk is
Peggy Orenstein heeft tientallen jonge vrouwen geïnterviewd over seks. Hoe zelfverzekerd de meiden ook waren, op seksueel gebied waren ze dit niet. Ze vonden vooral dat het plezier van de jongen voorop stond en dachten niet zo na over wat zij zelf eigenlijk fijn vinden.Maar hoe kan een meisje weten wat ze fijn vindt, als ze haar eigen lichaam niet goed kent? Met je kinderen praten over seks is ontzettend belangrijk. Niet alleen zodat dochters weten wat de gevaren zijn en hoe ze het veilig kunnen doen, maar óók de positieve kant van seks. Zodat ze hun eigen lichaam leren kennen en ontdekken wat ze zelf fijn vinden. Zodat ze leren dat het om meer gaat dan alleen het plezier van de jongen: dat het ook gaat om hun eigen plezier en intimiteit met elkaar.
Dit alles – en nog meer redenen – wordt duidelijk uitgelegd in de interessante TED Talk van Peggy Orenstein, die je hieronder bekijkt.
Bron: Bedrock.nl
Stop met jezelf tegenwerken
Vechten voor herstel is niet altijd makkelijk. Vaak niet zelfs. Het heeft met zo veel verschillende factoren te maken. Kunnen genezen en je beter voelen is niet altijd vanzelfsprekend. Het kost veel energie. Zelf speel je continu de hoofdrol. Ikzelf was mijn grootste vijand. Ik zat mijzelf in de weg of maakte mijn situatie onbewust erger. Door kleine dingen, die eigenlijk onopgemerkte gewoontes waren geworden, hield ik mijzelf tegen. Ik kwam niet verder en zakte dieper in mijn eetstoornis.
Ik was echt niet moedwillig roet in het eten aan het gooien, maar het waren juist kleine dingetjes die mij in het dagelijks leven niet verder hielpen. Misschien maakte het het ook niet altijd erger, maar ik werkte mijzelf wel degelijk tegen. Natuurlijk hebben we allemaal wel een aantal gewoontes die misschien niet per se gezond zijn, maar als je een eetstoornis hebt of last hebt van andere problematiek, kan dit je herstel wel in de weg staan.
Alles wat ik deed leek ineens heel belangrijk, alles deed ertoe. Dat vond ik vermoeiend, maar bood ook mogelijkheden, want ik merkte dat ik het mijzelf ook een stuk makkelijker kon maken. Veranderen is nooit makkelijk, maar is wel mogelijk als je je er bewust van bent.
Stop met vermijden
Eigenlijk in de breedste zin van het woord. Misschien hoef je niet elke dag honderd uitdagingen tegelijk aan te gaan, maar wanneer ik dagelijks dingen vermeed, werd het ook steeds moeilijker om die draad weer op te pakken. Ik ging contacten uit de weg of stelde dat telefoontje ‘gewoon’ even uit. Niets ernstigs natuurlijk, maar het was niet iets dat mij hielp. Ik wilde gewoon even rust en zag veel contacten als een verstoring daarvan, want dan moest ik weer van alles. Vaak vulde ik dit zelf in, omdat het mij op dat moment energie kostte. In werkelijkheid merkte ik altijd dat als ik dat contact toch bleef aangaan, het steeds makkelijker ging en ik er juist veel steun en energie voor terugkreeg. Het kost alleen maar meer moeite om dat na een tijdje onschuldig uitstellen, weer op te bouwen.Ook het licht en buitenlucht vermijden werd iets waar ik in kon vluchten. Tuurlijk mag je lekker een dagje binnen blijven in je pyjama, maar diep van binnen wist ik vaak wel dat een rondje in de buitenlucht mij goed kon doen. Alleen al de gordijnen opendoen maakte verschil in mijn dag, dus het kon echt iets toevoegen om die stap te zetten voor mijzelf.
Je moet helemaal niets, maar hoe eerlijker je hierover kunt zijn tegenover jezelf, hoe minder je jezelf in de weg zit door die dingen te laten. Al die kleine dingen die je eventjes omzeilt, kunnen bij elkaar een groot negatief effect hebben.
Lees een keer niet het nieuws
Zelf kun je denk ik het beste aanvoelen welke factoren van buitenaf je helpen en welke een negatieve invloed hebben. Ik merkte al snel dat ik heel erg gevoelig was voor nieuwsberichten. Helemaal niet erg, de één trekt zich dat meer aan dan de ander en daar is niets mis mee. Wel kan het handig zijn om dat een beetje te reguleren voor jezelf, want ik hoefde die extra impulsen niet altijd erbij te hebben. Soms had ik echt genoeg aan mijzelf, had ik genoeg aan mijn hoofd en mijn handen vol aan mijn gevoel. Om daar rust in te krijgen hielp het mij meer om positieve en rustige dingen toe te laten, in plaats van heftige of negatieve berichten op te zoeken.Op zich natuurlijk geen probleem om goed geïnformeerd te willen zijn, maar als het veel invloed heeft op jouw dag, is het het dan nog wel waard? Er komt vast een ander moment waarbij je dat beter aankunt en je mag je altijd eerst focussen op jezelf. Wat helpt jou nu? Daar mag je voor kiezen, ook als dat afwijkt van je dagelijkse routine.
Zeg wat je bedoelt
Waarom we dit vaak niet doen, is mij nog niet helemaal duidelijk. Misschien omdat we de vrede willen bewaren? Misschien omdat we rekening houden met wat iemand zou willen horen? Misschien weten we zelf niet altijd wat we willen? Willen we niet teleurstellen? In ieder geval is dit iets geweest waarin ik mijzelf enorm heb tegengewerkt en wat overigens nog steeds een punt van aandacht is. Het lijkt soms makkelijker om gewoon ja te zeggen, terwijl je eigenlijk nee denkt. Meer kun je jezelf niet in de weg zitten denk ik.Het gaat op alle vlakken fout. Ik vul iets in voor de ander, luister vervolgens niet naar mijzelf, kan zo nooit de situatie krijgen die ik eigenlijk graag wilde en ben uiteindelijk niet blij. De ander trouwens ook vaak niet…
Het vergt even wat oefening, zeker als je het niet gewend bent, maar uiteindelijk kun je echt zeggen wat je bedoelt. Durf eerlijk te zijn naar jezelf en vaak wordt het dan ook makkelijker om te communiceren. Dat is voor iedereen, maar uiteindelijk vooral voor jezelf, een stuk makkelijker. Ook wanneer je het gewoon even niet weet, betekent dat niet dat je altijd meteen een antwoord klaar hoeft te hebben. Gun jezelf wat tijd, zodat je echt kunt kiezen voor iets dat goed voelt.
Niet onnodig piekeren of te lang overdenken
Het is niet makkelijk om die vloedgolf aan piekergedachtes een halt toe te roepen. Het is iets wat er soms gewoon is, veel te lang duurt en je compleet kan overnemen. Vaak hou je er voornamelijk een rotgevoel aan over en heeft het piekeren niet geleid tot een oplossing. Zelf was ik de enige die hier iets aan kon doen, die het in ieder geval kon proberen. Dat piekeren ging mij nergens brengen en kostte bovendien veel tijd en energie. Ik moest iets anders proberen om mijzelf hierin te helpen. Actief proberen om hiermee te stoppen, afleiding zoeken, je hart luchten, of desnoods een piekerwekkertje zetten.Soms krijg je iets gewoon niet uit je hoofd en krijg je dat echt niet ineens losgelaten, hoe graag je ook zou willen. Zelf las ik soms wel eens een piekermomentje in. Als iets mij heel erg bezighoudt geef ik mijzelf een kwartier de tijd om daar over na te denken. Misschien heb ik het nodig om even een muziekje op te zetten en er dingen over op te schrijven? Misschien wil ik het gewoon even laten bezinken en er een kwartiertje om huilen? Dat mag allemaal, maar wanneer daar een eindtijd aan zit, is het toch iets makkelijker om daarna weer verder te gaan.
Je geeft het de aandacht die het blijkbaar nodig heeft. Doe in dat kwartier waar je behoefte aan hebt en wat kan helpen om het los te laten. Het hielp mij altijd om te bedenken dat alles wat ik daarbuiten nog ging bedenken, echt niet de meester-oplossing zou worden. Als ik die oplossing nu toch nog niet gevonden had, hoefde het ook mijn dag niet te verpesten.
Het is natuurlijk best lastig om je eigen gedrag en gewoontes te veranderen. Die zitten nu eenmaal best wel vastgeroest en bieden bovendien ook houvast. Het voelt vertrouwd en hoort misschien zelfs een beetje bij je. Toch kan het je misschien veel opleveren om eens kritisch te kijken naar die gewoontes en te ontdekken of je jezelf ergens in tegenwerkt? Hoe fijn zou het zijn als je het jezelf daarin gemakkelijker kon maken? De rest is al namelijk al moeilijk genoeg.
Hoe zit jij jezelf in de weg?
Bron: Proud2bme.nl
Vijf gevolgen van een slechte jeugd
De kindertijd is een fase van het leven waarin we de wereld leren kennen, ontdekken en leren om de mensen en dingen om ons heen te controleren. Aan de andere kant is het een periode waarin we heel kwetsbaar en afhankelijk zijn. Wat er gebeurd in onze jeugd blijft deel van ons uitmaken en het is moeilijk om dat te veranderen.
Dit geldt zowel voor een positieve als negatieve jeugd. Onze kindertijd kan een voordeel zijn of een handicap die we bij toeval ontvangen en, op een bepaalde manier, hebben we er zelf weinig over te zeggen.
In tv-programma’s of films zien we vaak een moeilijk persoon die een jeugd vol tegenslagen heeft gehad, op een directe of indirecte manier.
Maar wat zijn in werkelijkheid de meestvoorkomende gevolgen van een slechte jeugd?
1. Wrok
Deze periode zal, net als alle andere in ons leven, niet meer terugkomen als we er doorheen zijn gegaan. Een slechte jeugd vertaalt zich in een gewoonlijk verdrietige, ongelukkige of gecompliceerde kindertijd.Vaak leidt het niet doorbrengen van deze jaren op de manier waarop ze zouden moeten worden doorgebracht tot het voelen van wrok ten opzichte van die mensen die we toen om ons heen hadden. Met andere woorden: onze emotionele connecties uit onze jeugd overleven en manifesteren zich als een conflict van liefde en slechte gevoelens.
Deze tegenovergestelde gevoelens zijn geen toeval, maar een latere evaluatie van de onrechtvaardigheden, wantrouwen, angst, verlating en vernedering waar we ooit onder hadden te lijden.
2. Moeilijkheden om relaties met anderen te vormen
De manier waarop we relaties aangaan begint zich te vormen gedurende de eerste jaren van ons leven. We leren hoe we onszelf moeten uitdrukken en hoe we onze stiltes kunnen beheersen om een effectieve communicatie te hebben.Tijdens de jeugd worden relatiepatronen zoals geweld en dwang makkelijk aangeleerd en gereproduceerd. Dit is moeilijk om af te leren, omdat we als kinderen hebben gezien hoe ze effectief kunnen worden gebruikt in relaties.
Hoewel we weinig controle hebben over de manier waarop we leren over relaties, kunnen we de negatieve gevolgen van waar we als kinderen gewend aan zijn geraakt als volwassene zien. Op een bepaald moment betalen we er een hoge prijs voor.
3. Scheefgetrokken zelfbeeld
Een slechte jeugd betekent niet alleen maar een gebrek aan affectie, vaak gestraft worden of onverschilligheid. Het heeft ook te maken met het samenleven met mensen die de fouten van kinderen niet herkennen of die overbezorgd zijn, wat voorkomt dat kinderen geconfronteerd worden met de fouten die ze maken, en het beeld van onkwetsbaarheid en perfectie op hen projecteren, wat verre is van wat ze later in het leven tegen zullen komen.In die zin groeit de persoon op gelovend dat hij of zij iets is wat hij/zij niet is en daardoor ontstaat onwetendheid, waarvoor diegene later een hoge prijs zal betalen.
4. Minder kans om emotionele intelligentie te ontwikkelen
Wiskunde, taalkunde, vreemde talen… al deze onderwerpen maken deel uit van alle academische curricula. Echter, iets wat net zo nuttig is — het controleren van onze emoties — valt (of viel) buiten systematisch onderwijs.Het feit dat niemand de moeite heeft genomen om ons te leren hoe we onze emoties moeten beheersen, betekent niet dat we het niet hebben geleerd; wat er gebeurt is dat we het uiteindelijk zelf leren door het observeren van anderen.
Bij een slechte jeugd hebben de mensen die dicht bij ons staan of die als referentiepunten dienen de neiging om een onderontwikkelde emotionele intelligentie te hebben. Dit kan zeer giftig zijn in onze kindertijd, het maakt ons kwetsbaar op de meest fundamentele manier.
5. Kans om het patroon van de ouders te herhalen
De opvoeding die wij krijgen als kinderen zal in de meeste gevallen dienen als basis voor het opvoeden van onze eigen kinderen als we volwassen zijn. Als het echt waar is dat we vaak onbewust bepaalde patronen of gedrag herhalen, moeten we een aanzienlijke inspanning leveren om ons leven op een gezonde manier te veranderen.Hoewel de mensen die een moeilijke jeugd hebben gehad het ingewikkelder vinden om zich verder te ontwikkelen, kunnen ze uiteindelijk een comeback maken en overwinnen wat ze nooit had mogen worden geweigerd.
Op deze manier, en met de tijd, zullen ze meer worden bewonderd door wat ze hebben bereikt dan door wat hen heeft gekwetst. En deze mensen verdienen onze bewondering.
Bron: verkenjegeest.com
Hebben mannen nou écht altijd zin in seks?
Japke-d. Bouma onderzoekt de verschillen tussen mannen en vrouwen. Zijn ze groter of kleiner dan we denken?
Deze week: testosteron en zin in seks.Wat ik mijn hele leven al over seks hoor, is dat mannen altijd zin hebben en vrouwen vaak hoofdpijn. Mannen zijn net konijnen en vrouwen maar heel zelden bunnies – daar komt het in het kort op neer. „Dat is de natuur”, zeggen mensen er vaak bij.
Lees verder op nrc.nl >>
Streng voor jezelf? Zo leer je omgaan met fouten maken (en 3 handige tips)
Fouten maken is menselijk, en toch kunnen we er nog een hoop over te leren. Niet per se over hoe we die fouten niet meer maken, maar juist over het accepteren dat fouten maken oké is. Sterker nog: je wilt juist heel véél fouten maken in je leven. Grote kans dat je als perfectionist nu kortsluiting krijgt, maar toch zal je fouten moeten maken om tot je droomleven te ontdekken. Dus we kunnen er maar beter goed in worden!
Of we het nu hebben over fouten maken op je werk of over verkeerde keuzes maken in de liefde of in vriendschappen: fouten zijn één van de beste leermomenten uit je leven. Dus die momenten kunnen we maar beter omarmen en meenemen in de toekomst.
Zo ga je om met fouten maken
Klinkt toch nog iets makkelijker dan het is? Met deze 3 manieren leer je beter omgaan met het maken van fouten:Erken je gevoelens
Je kan nog zo sterk zijn en weten dat je zult leren van je fouten (‘dit ga ik volgende in elk geval nóóit meer doen’), het is en blijft gewoon k*t als iets faliekant misgaat. Zakken voor je rijbewijs, een sneer uithalen naar een vriendin of een fout op je werk of tijdens je studie. Als een situatie niet loopt zoals gepland, zijn we geneigd er op één van deze manieren op te reageren:- je geeft direct een ander de schuld
- je geeft meteen jezelf de schuld
- je probeert te verdringen wat er zojuist is gebeurd
- je zoekt afleiding, bijvoorbeeld met binge eten, geld uitgeven of drinken.
De beste manier om verder te komen in een situatie, is om het probleem recht in de ogen te kijken. Lastig, maar de meest effectieve manier om verder te kunnen. Wanneer je gevoelens of emoties negeert, zul je er uiteindelijk alleen maar meer last van gaan krijgen, omdat ze niet verwerkt worden. Zie het als een soort bal die je onder water probeert te houden.
Af en toe afleiding zoeken kan best een goede manier zijn om goed voor jezelf te zorgen, maar uiteindelijk is de beste remedie na het maken van een fout, om je gevoelens te accepteren. Hoe confronterend dat ook is.
Je maakt een fout, je bent geen fout
Misschien wel het meestvoorkomende gevoel wanneer je een fout maakt: je voelt je zélf een fout. Onthoud goed dat je een fout hebt gemaakt (waarvan je leert), maar dat betekent niet dat jij die fout bent. Jij en je fout zijn 2 verschillende dingen.En guess what; fouten maken is onvermijdelijk. Sterker nog: fouten maken is leerzaam en hoognodig. Het is nodig om vooruit te kunnen in het leven. Probeer voor jezelf een actieplan op te zetten in plaats van te blijven malen over het feit dat je hebt gefaald in iets. Wat kan je hierna doen om je fout in de toekomst te voorkomen? Wat in elk geval níét helpt, is jezelf te vertellen dat jij een fout bent of niks kan. Life goes on.
Iedereen maakt fouten
Zelfs de slimste mensen weten niet alles. En dat hoeft gelukkig ook helemaal niet. Wedden dat jouw baas niet verwacht dat jij alle taken tot in de perfectie uitvoert? Als jij je fouten erkent en jezelf herpakt, getuigt dat van veel moed en zal het je vooral nieuwe kennis opleveren!Ze zeggen niet voor niets dat succesvolle mensen degenen zijn die de meeste fouten hebben gemaakt, maar steeds weer zijn opgestaan! In the end of the day, we’re all just human beings.
Bron: Bedrock.nl
Zo maak je je minder druk om je fouten (je moet er niet te lang in blijven hangen)
:format(jpeg):fill(fff,1)/https%3A%2F%2Fwww.bedrock.nl%2Fwp-content%2Fuploads%2F2017%2F10%2Fpexels-photo-4668553-e1616078683368.jpeg)
Fouten maken is menselijk – maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We kunnen onszelf dan wel wijsmaken dat het ons niet zo veel kan schelen, vaak zijn we toch de hele dag van ons apropos als we iets doms hebben gedaan (vooral als iemand ons nog op de vingers heeft getikt ook). Bij grote fouten is dat misschien logisch, maar we hebben er ook last van bij kleine foutjes, die andere mensen al na een paar minuten weer vergeten zijn. Hoe kom je daar vanaf?
1. Reflecteren
Waarschijnlijk heb je het idee dat je al de hele tijd reflecteert als je fouten in je hoofd blijven hangen. Immers: je denkt er constant aan. Maar eraan denken is iets anders dan echt reflecteren, en daarom is het goed om één of meerdere momenten op de dag te creëren waarop je echt reflecteert.Ga na wat je bezighoudt, wat je daarbij voelt en vooral ook waaróm je dat voelt. Heb je het idee dat iemand je nu niet meer aardig vindt? Denk je dat je fout je baankansen heeft verkleind? Als je dat eenmaal hebt geïdentificeerd, kun je het gaan rationaliseren. Probeer je bijvoorbeeld in te leven in andere mensen, die getuige dan wel ‘slachtoffer’ waren van jouw fouten. Als je écht realistisch bent, hoe zouden zij de situatie dan ervaren?
En het is natuurlijk een cliché, maar bedenk ook welke lessen je kunt halen uit deze misstap. Je kunt er nu niks meer aan doen, maar dat betekent niet dat je het zomaar moet wegdrukken als je het een volgende keer ook kunt voorkomen (wat uiteraard niet het geval is als je koffie over belangrijke papieren hebt gemorst, maar wel als je onaardig tegen iemand bent geweest).
2. Accepteren
Nu je de situatie een beetje hebt gerationaliseerd, is de kans groot dat je hem ook al (deels) hebt geaccepteerd. Mocht dat niet zo zijn, dan kun je ook daar actief aan werken. Je kunt er nu niets meer aan doen, dus accepteren is eigenlijk ook je enige optie – dat zou je nieuwe mantra kunnen worden.Je kunt ook een aantal redenen opschrijven waarom je trots mag zijn op jezelf. Dat helpt weliswaar niet per se bij het accepteren van deze ene fout, maar je gaat er misschien wel door inzien dat je naast al die goede prestaties ook weleens iets minder mag doen – en dat helpt je weer met het accepteren van deze specifieke gebeurtenis. Ondanks (of dankzij) je imperfecties, mag je hartstikke blij zijn met jezelf.
3. Verder gaan
Time to move on! Als het goed is ben je nu weer helemaal blij, maar het kan zijn dat je emoties nog even door blijven razen, zelfs als je hoofd dat niet doet. Vooral negatieve emoties hebben altijd nog even een nasleep. In dat geval kun je actief kalme of positieve emoties ‘uitlokken’. Dat kan bijvoorbeeld door even te mediteren, maar ook door dingen op te zoeken waar je blij van wordt, zoals bepaalde muziek.Hoewel het normaal niet goed is om je schuldgevoel (en andere ‘echte emoties’) te vervangen door je nieuwe emoties, mag dat in dit geval best wel een keer. Te veel zorgen en zelfkritiek zijn immers ook niet goed voor je humeur. En als je je fouten echt geaccepteerd hebt, komt er vanzelf weer een balans.
Bron: Bedrock.nl
8 dingen die je herkent als je uit een gebroken gezin komt
De term ‘gebroken gezin’ wordt te pas en te onpas gebruikt, maar waar staat het nou eigenlijk voor? De waarheid is dat er niet één definitie bestaat. Voor de een staat het voor huiselijk geweld, terwijl de ander juist denkt aan emotionele verwaarlozing.
Gebroken gezin kenmerken
Mijn mening is dat het ook helemaal niet uitmaakt wat de definitie precies is. Je gevoelens zijn namelijk terecht. Niemand kan in jouw hoofd kijken, dus is het voor anderen onmogelijk om aan te geven of jij uit een gebroken gezin komt. Er bestaat niet een soort Schaal van Richter waarbij 0 staat voor zonder knuffel naar bed, en een 10 voor zwaar fysiek misbruik.Hoe dan ook, er zijn wel een paar kenmerken die een hoop mensen uit gebroken gezinnen met zich meedragen. Deze 8 karaktertrekken herken ik bij mezelf, en bij anderen.
1. Je bent een goede bemiddelaar
Jij bent de Dalai Lama van het huishouden. Uit wat voor gebroken gezin je ook komt, er heerste altijd een bepaald soort spanning. Deze stress zweeft als een soort bedwelmende geur door het huis, en iedereen is ervan op de hoogte. Je weet dat de bom ieder moment kan barsten.Je ouders hebben vaak geen goed woord over voor elkaar, en je hoeft maar één ding te zeggen om deze stortvloed aan scheldwoorden te ontgrendelen. De hele situatie wordt nog een stuk complexer wanneer je broers of zussen hebt die bijvoorbeeld wel bij je moeder langsgaan, maar je vader niet meer spreken.
En jij? Jij hangt er een beetje tussenin. Bij mijn vader wist ik dat nooit over mijn moeder moest beginnen, omdat hij dan gegarandeerd een tirade zou afsteken, en dat vond ik eng. Mijn moeder deed haar best om zich niet met deze relatie te bemoeien, maar ik merkte aan alles wat haar mening was.
Als het dan toch zo ver is dat de olifant in de kamer op tafel komt te liggen is het aan jou de taak om te bemiddelen en de boel te sussen. Jij bent een soort advocaat die tussen je ouders instaat en hun verdediging voert, maar tegelijk ook de aanklager bent. Je leert hierdoor als geen ander het vuur uit situaties te halen en bent een echte mediator.
2. Je bent vroeg volwassen geworden
Wijsheid komt met de jaren, zeggen ze. Dit cliché gaat ook op voor mensen uit een gebroken gezin, maar dan met een voorsprong. Wanneer je vanaf jonge leeftijd te maken krijgt met volwassen problemen moet je namelijk wel opgroeien, of je nu wilt of niet.Het was daardoor moeilijk om een band op te bouwen met leeftijdsgenoten, omdat ze op een andere wereld leken te leven dan jij. Op maandagochtend waren zij blij met hun gewonnen voetbalpartij, terwijl jij opgelucht was dat er afgelopen weekend geen slaande ruzie was uitgebroken.
3. Je bent een dromer
Wanneer de realiteit heel kut is, is het fijn om weg te dromen. Volwassenen gebruiken hier allerlei middelen voor, maar als kind kon je compleet nuchter al ‘outzonen’. In plaats van elke avond luisteren naar ruzies, onderlinge verwijten en de continue spanning voelen, besloot jij om weg te dromen.Je had regelmatig last van ‘zone outs’, waarbij alles wat tegen je gezegd werd langs je heen ging. In je gedachten was je op een compleet andere plek en beeldde je allerlei situaties in die vaak totaal niet realistisch waren. Toch gaf enkel de visualisatie al een fijn gevoel. Totdat op je schoolrapport stond dat je beter moest opletten in de les.
4. Je staat altijd ‘aan’
Of je moeder nou bang is om op straat gezet te worden vanwege een huurachterstand, er geen geld is om de wasmachine te repareren of dat je vader in een dronken bui je raam heeft ingegooid: er heerst altijd spanning in een gebroken gezin. Om hiermee om te gaan moet je alert zijn.Telkens als je een ruimte instapt zoek je naar de kortst mogelijk ontsnappingsroute. Bij iedere persoon maak je een inschatting of je diegene aan zou kunnen, of niet. Je koffer houd je het liefst zo veel mogelijk ingepakt, omdat er altijd een kans bestaat dat je weer moet verhuizen. Je moet altijd ‘aan’ staan en zorgen dat je weg kunt komen.
5. Je zet jezelf op de tweede plaats
Een gezin is eigenlijk hetzelfde als een samenleving, maar dan in het klein. Je hebt bepaalde verplichtingen tegenover elkaar en moet roeien met de riemen de je hebt. Veel mensen uit gebroken gezinnen hebben daarom de neiging om eerst voor anderen te zorgen, en dan pas voor zichzelf. Als kind was je al bezig om jezelf nuttig te maken.Je zorgt er daarom eerst voor dat anderen te eten hebben en vindt het zelfs ongemakkelijk wanneer ze erop staan dat jij eerst moet opscheppen. Het zorgzame gedrag is af en toe op het irritante af, maar je krijgt een gelukkig gevoel wanneer je voor mensen kunt zorgen. Diep van binnen zit namelijk een verlangen dat er vroeger zo voor jou werd gezorgd. Het gevaar hiervan is dat je geluksgevoel afhangt van anderen, en je kunt nou eenmaal niet iedereen tevreden stellen.
6. “Vertrouw me maar.” Nou nee, bedankt.
Lange tijd kreeg ik de kriebels wanneer iemand over ‘bindingsangst’ begon. Het leek eerder een modewoord, dan een daadwerkelijke aandoening. Nu ik wat ouder ben zie ik hier echter wel de waarheid van in. Als je uit een gebroken gezin komt leer je namelijk al vroeg op jezelf bouwen, en je lot niet te laten afhangen van anderen.Je bent namelijk al heel vaak teleurgesteld, ook door mensen die plechtig beloofden dit nooit te doen. Van je moeder die zei nooit meer een druppel alcohol te drinken, je broer die je zou komen ophalen van schoolreisje tot aan je vader die zei altijd voor je klaar te staan. Mensen beloven een hoop, maar maken bun woorden zelden waar.
Het is daarom ontzettend lastig om mensen op hun woord te geloven. Een intensieve (liefdes)relatie aangaan is dan ook niet zozeer een kwestie van op je gevoel afgaan, maar hele rationele beslissingen maken. Je weet dat die persoon je ooit gaat kwetsen, dus maak je een inschatting van hoe het gaat gebeuren, en of je hier trek in hebt. Je leert vertrouwen op je hersenen en raakt vervreemd van je gevoelens.
7. Je leest mensen als een baas
Ik merk alles op. Van de lichaamshouding van mensen, een mouw die nét iets anders is opgestroopt dan de ander, gespannenheid in schouders tot aan waar iemand heenkijkt tijdens een gesprek. De woorden die mensen gebruiken zijn een reflectie van zichzelf.Heeft iemand het vaak over anderen hun uiterlijk? Dan is diegene daar dus in geïnteresseerd, en mogelijk een beetje onzeker over zijn/haar eigen verschijning. Heeft iemand de neiging om anderen altijd naar beneden te halen? Dan is diegene waarschijnlijk jaloers.
Deze techniek heb ik door de jaren heen ontwikkeld omdat mijn vader op ieder moment emotioneel kon uitbarsten. Op een gegeven moment begon ik de voortekenen van deze uitbarsting te herkennen. Hij begon kortere zinnen te maken, meer naar de rechterkant van z’n stoel te hangen en meer vanuit de borst te ademen. Tijd om weg te wezen.
8. Je hebt een minderwaardigheidscomplex
De eerste keer dat een meisje mij de liefde verklaarde was ik met stomheid geslagen. Tijdens de eerste tien afspraakjes had ik continu het idee dat ze misschien in de war was, en dat ik in een of andere hele leipe aflevering van Banana Split zat. Ik keek nog net niet achter iedere deur in de hoop Frans Bauer te treffen, maar het scheelde weinig.Het kwam gewoon niet in mij op dat iemand mij daadwerkelijk leuk zou kunnen vinden. Als jongste kind uit een gezin van vier voelde ik me namelijk altijd kansloos. Ik kon niet zo goed koken als mijn zussen, was niet zo handig als mijn broer en bracht ook geen geld in het laatje, zoals mijn moeder.
Hierdoor ontwikkelde ik een geweldige bewijsdrang en liet ik mijn eigenwaarde afhangen van prestaties. Bovendien dacht ik dat ik hiermee vrouwen zou imponeren. Zo hoog mogelijke cijfers halen, veel geld verdienen en biceps oppompen. Wat bleek? Vrouwen worden op je verliefd omdat ze van je gezelschap genieten, en niet omdat 110 kilogram bankdrukt.
Bron: Commen.nl
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
