- Dit onderwerp bevat 28 reacties, 4 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 28/12/2022 om 21:59 door Luka.
-
Reacties
-
‘Vandaag vertel ik mijn moeder
DAT MIJN VADER MIJ SEKSUEEL HEEFT MISBRUIKT’Net als Christina Curry (28) werd Ilse seksueel misbruikt. Net als Christina hield ook Ilse jarenlang haar mond tegen haar omgeving en haar moeder. Maar ook Ilse doorbrak – in september 2017 – het stilzwijgen; ze vertelde het aan haar moeder en schreef daarover onderstaande blog: “De hand die ik zoals altijd heb uitgestoken, wordt ook nu niet vastgepakt.”
“Waarom wil ik mijn verhalen delen met anderen? Het kost me tijd en moeite, waarom zou ik ze de wereld in brengen? Wat maakt dat ik graag wil dat ze worden gelezen? Ik hoef niet lang over deze vraag na te denken. Mijn gevoel en de drang om het te delen zit in mij. Ik wíl het zwijgen doorbreken, om lotgenoten herkenning en het gevoel geven dat je er niet alleen voor staat. Iedereen laat ik meereizen in mijn verhaal. Mijn reis gaat verder.
Lees verder: Vrouw.nl
Claudia Schoemacher over misbruik: ’Ik was ook zeven…’
Vrijdagavond was Leaving Neverland, de veelbesproken documentaire over Michael Jacksons vermeende misbruik, op tv. Claudia Schoemacher keek ernaar met een gevoel van walging en herkenning. Zij werd als kind misbruikt door haar oom.
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/9caa1d8e-432a-11e9-b2a1-97676b1d2225.jpg)
Claudia: “Wat de slachtoffers van Michael Jackson in de documentaire vertellen, komt geloofwaardig en authentiek op mij over. En herkenbaar, helaas. Van mijn zesde tot mijn achtste ben ik misbruikt door mijn oom. Een van de slachtoffers vertelt dat hij als zevenjarige de volwassen, stijve piemel van Michael Jackson in zijn mond kreeg. Walgelijk, maar het gebeurt. Het maakt me kwaad dat deze jongens nu voor leugenaars uitgemaakt worden, net als veel andere slachtoffers van misbruik.
Dominique (32) raakte op haar 14de verslaafd aan drugs na jarenlang seksueel misbruik door haar pleegvader en -broer
‘Toen ik zwanger bleek van mijn pleegvader, werd ik verplicht tot een abortus. Hij keek toe terwijl zijn vrouw mijn hand vasthield en fluisterde dat dit mijn verdiende loon was.’
Niet elke adoptie of verblijf in een pleeggezin is een succesverhaal… Door omstandigheden kwam Dominique (32) in een verschrikkelijk pleeggezin terecht, waar ze de hel meemaakte
‘Ik was maar net geboren toen mijn mama werd gezocht door de politie. Voor ze zich meldde op het politiebureau gaf ze mij aan haar moeder. Omdat ze niet meteen zou vrijkomen, werden de Nederlandse Raad voor de Kinderbescherming en verschillende jeugdinstanties erbij gehaald. In eerste instantie was het de bedoeling dat ik bij mijn oma zou blijven, alleen gaf ze aan dat ze er niet op zat te wachten om haar kleindochter groot te brengen. Ze kon dat zogezegd niet combineren met haar parttime job, waardoor ik naar een kindertehuis moest. Daar werd vastgesteld dat ik slecht reageerde op drukte. Individuele zorg werd aangeraden, en dus werd ik na een verblijf van negen maanden in het kindertehuis geplaatst in een pleeggezin.’
Bij pleegpapa op schoot
‘Mijn pleegouders hadden drie biologische kinderen: twee dochters en een zoon. Ze hadden ook een pleegdochter, die een beetje ouder was dan ik, en jaren later haalden ze nog twee pleegzonen in huis. Ik was nog geen twee toen ik werd geplaatst. Omdat ik zo jong was, kon mijn pleegvader me vormen tot een product om seksueel te misbruiken. Ik zat in de tweede kleuterklas toen ik stilaan begon te beseffen dat bepaalde dingen thuis niet klopten.‘De biologische zoon van mijn pleegvader trad vanaf zijn twaalfde in de voetsporen van zijn vader.
‘Andere meisjes werden niet gedwongen op bij hun vader op de schoot te zitten terwijl dat bij mij verplichte kost was, anders zwaaide er wat. Hun vaders kropen niet bij hen in bed, terwijl mijn pleegvader bijna elke nacht mijn kamer binnensloop en allerlei nare dingen deed die een kind niet hoort mee te maken. Het was zelfs zo dat ik bepaalde slaapposities aannam, hopend dat hij me zou sparen. Ook mijn pleegzus onderging regelmatig dezelfde horror. We werden soms ook verplicht om bij elkaar toe te kijken hoe we werden misbruikt. Bovendien hadden we niet één dader, maar twee, want zijn biologische zoon – die zes jaar ouder was dan ik – stapte vanaf zijn 12de in de voetsporen van zijn vader.’
Geïnstrueerd om te zwijgen
‘Als kind had ik al haar op mijn tanden. Toen ik zes was, vertelde ik mijn oma en op school wat ik meemaakte in het pleeggezin. Mijn pleegzus vond dat ik mijn mond moest houden over wat er thuis gebeurde. Ze had schrik dat we op straat zouden belanden. Na die eerste melding werd er een onderzoek verricht door de Nederlandse jeugdzorg. Een van hun medewerkers kwam langs en vroeg wat er gebeurd was, maar we waren al lang geïnstrueerd om te zwijgen.’Ik werd jarenlang niet geloofd, hoeveel hints ik ook gaf.
‘Mijn pleegvader nam ons soms mee naar een groot treinstation om naar de zwervers te kijken. “Als je wat zegt, word je net zoals zij”, zei hij dan. Als kind laat dat zo’n grote indruk achter dat je effectief vaak zwijgt. Bovendien had mijn pleegvader een goede job. Hij kon goed praten en wist precies wat hij moest zeggen. Als er na zo’n melding iemand van pleegzorg of jeugdzorg over de vloer kwam, kwam hij met allerlei smoesjes op de proppen. “Ze werd vanaf haar geboorte verwaarloosd”, “Het zit in de genen” en “Haar biologische moeder is een heroïnehoer”. Ik werd jarenlang niet geloofd, hoeveel hints ik ook gaf.’
14 en zwaar verslaafd
‘Het had geen nut om te vertellen wat er thuis gebeurde. Als ik wat zei, nam niemand me serieus en werd ik zwaar gestraft door mijn pleegouders. Mijn pleegmoeder was op de hoogte van het misbruik. We kregen van haar dan extra straf. De hele dag door zei ze dat ik een hoer was en niets voorstelde. Dat ik de kant van mijn ouders zou opgaan. Ze greep elke kans om me te kleineren, maar tegenover jeugdzorg ontkende ze alles. In het middelbaar vertelde ik het aan de schoolpsycholoog, maar er veranderde weer niets. Ik voelde me alleen. Ik had niemand bij wie ik terechtkon, niemand die me geloofde. Ik begon pijnstillers en drugs te gebruiken. Op mijn 14de was ik zwaar drugsverslaafd. Weed, hasj, speed, cocaïne, noem maar op. Ik gebruikte alles wat ik in handen kon krijgen om mezelf te verdoven.’‘Verdomme, die hoer is zwanger!’
‘Als tiener heb ik nooit seksuele voorlichting gekregen. Thuis werd het onderwerp doodgezwegen. Ik had geen idee hoe een baby werd gemaakt. Als er op school over werd gesproken, werd dat op voorhand via een brief aan de ouders meegedeeld. Op die dagen hielden mijn pleegouders me bewust thuis. Ik was net vijftien toen ik elke ochtend begon over te geven. Volgens mij voelde mijn pleegmoeder de bui toen al hangen, want niet veel later stond ze in mijn kamer en verplichtte ze me om in een glas te plassen. Ik zei dat ik niet begreep waarom ik dat moest doen, maar er viel niet aan te ontsnappen. Ik zie haar nog een witte staaf uit een doosje halen, die ze vervolgens in het glas stopte.’Na de abortus mocht ik twee weken lang geen seks hebben, maar thuis begon het misbruik opnieuw.
‘En toen begon ze te vloeken en schreeuwen. “Verdomme, die hoer is zwanger!” Ik wist niet eens hoe je kinderen kreeg. Ik had wel een vriendje, maar dat was alleen handjes vasthouden en een kusje op de wang. Een week later zat ik met mijn pleegouders bij de dokter. Mijn pleegmoeder vertelde dat ik was ontspoord en zwanger was van mijn vriendje, waarop de dokter zei dat ze met mij moesten bespreken wat ik met het ongeboren kind wilde doen. Ik kon het allemaal niet goed vatten. Dat gesprek is er ook nooit van gekomen. Een week later reden ze met mij naar een abortuskliniek en werd de zwangerschap afgebroken. Mijn pleegvader keek toe terwijl zijn vrouw mijn hand vasthield en fluisterde dat dit mijn verdiende loon was. Na de abortus werd gezegd dat ik twee weken lang geen seks mocht hebben, maar thuis begon het misbruik opnieuw.’
Excuses en een bos bloemen
‘Daarna begon ik de boel te terroriseren. Ik moest en zou daar zo snel mogelijk wegkomen. Op mijn 16de ging ik samenwonen met een man die negen jaar ouder was dan ik. Ik dacht dat ik mijn pleegouders nooit meer hoefde te zien, maar ik miste mijn pleegbroers en -zus. We hebben dan wel geen bloedband, maar we hebben samen zoveel meegemaakt. Ik had geen behoefte om mijn pleegouders terug te zien, maar mijn oma vond dat ik hen dankbaar moest zijn. Op mijn 17de verplichtte ze me om met een bos bloemen en excuses terug te gaan naar het gezin, en ik ben zo dom geweest om het te doen.’
Mijn oma verplichtte me om met een bos bloemen en excuses terug te gaan naar het gezin.
‘Mijn pleegouders verweten me allerlei zaken en zeiden dat ik hen ten schande had gebracht. Ik heb meermaals geprobeerd om het contact te herstellen, maar telkens als ik over de vloer kwam, streelde mijn pleegvader mijn billen of rug en probeerde hij mijn beha los te maken, waardoor ik weer wegbleef. Dat ging zo door tot mijn 21ste, toen mijn pleegmoeder overleed. Ik was in zekere zin opgelucht toen ik het vernam, want ze heeft me veel leed aangedaan. Na haar dood hoopte ik dan ook dat ze in de hel zou terechtkomen. Ik vond dat haar straf na alles wat er was gebeurd. Een aantal dagen later werd ze begraven, en dat was ook een van de laatste keren dat ik het pleeggezin zag.’
Extreme flashbacks en nachtmerries
‘Vanaf mijn 18de zocht ik geregeld hulp bij een psychiater en psycholoog. Ik was nog steeds verslaafd aan pijnstillers en drugs. Ik deed alles om mijn verleden te vergeten, maar toen ik afkickte, ging de beerput open. Ik kreeg last van flashbacks en nachtmerries, en die kwamen heel extreem binnen. Ik was zo overspannen dat ik een burn-out kreeg. Ik was niets meer waard, maar dankzij groepstherapie hield ik het hoofd boven water. Daar kwam ik met anderen in contact die een gelijkaardige situatie hadden meegemaakt. Je vindt begrip en ondersteuning bij elkaar, en daar putte ik veel kracht uit.’
15.000 euro schadevergoeding
‘In 2009 werd Commissie-Samson samengesteld, die seksueel misbruik bij kinderen – die door de Nederlandse overheid werden geplaatst – in kaart moest brengen. Daaruit bleek dat er erg veel slachtoffers zijn en werd er beslist dat er meer nazorg moest komen, zoals een financiële tegemoetkoming. Daaruit vloeiden twee regelingen voort: de financiële regeling en een tweede die “het statuut” werd genoemd, waarbij de bewijslast hoger ligt dan bij de financiële regeling. Ik koos voor de eerste optie. Ik heb schriftelijk melding gedaan en werd ingeschaald in categorie 6, waardoor ik een schadevergoeding van 15.000 euro kreeg.‘
Hoewel de commissie me geloofde, werd beslist dat ik geen recht had op een nieuwe schadevergoeding wegens te weinig bewijslast.
‘In diezelfde periode was ik ook bezig met een rechtszaak tegen de daders, maar die werd geseponeerd. Omdat ik het niet eens was met de seponering van de rechtszaak ging ik in hoger beroep en vroeg ik alsnog de tweede regeling – het statuut – aan, waarbij de maximale schadevergoeding 100.000 euro bedroeg. Ik moest naar een hoorzitting komen, waar ik gedetailleerd mijn verhaal vertelde. Na vier uur zeiden de commissieleden dat ik hen niet moest overtuigen, dat ze wisten dat ik de waarheid sprak. Maar toch werd beslist dat ik geen recht had op een nieuwe schadevergoeding wegens te weinig bewijslast. Later zou blijken dat de rechter, die me in het pleeggezin plaatste en besliste dat ik daar moest blijven, ook in de commissie zat, en dat had nooit mogen gebeuren. Want die gaat niet in hun nadeel pleiten.’
Blijven strijden
‘Van mijn 12de tot mijn 23ste ben ik ontzettend kwaad geweest. Maar ik heb geleerd dat je er met boosheid niet komt. Want dat zet je om in haat en wraak, en dat is puur vergif voor jezelf. Ik zet me in voor andere slachtoffers van seksueel misbruik en organiseer lotgenotenbijeenkomsten. Ik blijf ook doorgaan met de rechtszaak. De daders zijn nog niet gestraft en daar kan ik me niet bij neerleggen. Ik moet blijven strijden, want als ik dat niet doe, ben ik net zo verantwoordelijk als al die volwassenen in mijn jeugd die helemaal niets deden.’
Bron: Flair.be >>
Hoe liefde overwint na incest
Emma was 49 jaar toen ze om hulp kwam. Op haar werk ging het niet meer, tijdens vergaderingen kon ze zich niet concentreren, ze sloot zich af voor collega’s en soms barstte ze in tranen uit. Ze moest in therapie van de bedrijfsarts. Wat was er aan de hand? Dat kwam er moeizaam uit. Incest bleek de oorzaak.Door Marrie van der Feen (stichting Petra)
Emma is geboren als zesde kind in een gezin met negen kinderen, waarvan het eerste kind overleden was. Het gezin leek voor de buitenwacht een goed gezin: vader werkte hard, moeder zorgde voor de huishouding en de kinderen. Op zondag zat het hele gezin in de kerk. De huisarts vond dat het echtpaar maar apart moest gaan slapen als ze niet nog meer kinderen wilden. Emma was bij haar geboorte ernstig verminkt door een schisis. Moeder vond het een lelijk kind. Een zus vroeg waarom moeder zulke lelijke kindjes kreeg, want een broertje had ook een hazenlip. Emma vond dat ze niet geboren had moeten worden, ze was lelijk en iedereen tot last. Toen haar oudere broer haar betrok bij zijn goddeloze leven, ging ze erin mee omdat ze voor haar gevoel niks te zeggen had. Ze deed wat hij wilde en als ze gepest werd sloeg hij de pesters bont en blauw.
Incest trauma
Ook haar vader misbruikte haar kwetsbaarheid. Het kwam nooit in haar op om tegen hem in te gaan, ze had immers geen recht om te bestaan. Vader noemde het liefde toen hij haar leerde zichzelf te bevredigen en vervolgens dat bij hem te doen. Op een avond, iedereen was weg, verkrachtte hij haar in de huiskamer. Uit angst om zwanger te worden van hem, bleef ze zichzelf schoon schrobben tot ze bloed zag. Daarna zorgde ze ervoor er zo onaantrekkelijk mogelijk uit te zien om seks te voorkomen: wijde kleding, krom lopen, vette haren, vieze tanden.Ze verbaast zich over het dubbel leven, waarin ze terecht was gekomen, want als kind kroop ze toch bij hem op schoot en was ze blij met de cadeautjes die ze van hem kreeg. Voor haar klopte het leven niet: de aardige papa deed lief tegen haar, de gemene papa deed haar pijn en zei dat ze het tegen niemand mocht zeggen, want dan zou hij in de gevangenis terecht komen.
Het misbruik stopte toen ze hem op zijn vraag toebeet, dat het hem niks aanging of ze lekker in bad had gezeten. Hij probeerde niks meer? Waarom had ze hem niet eerder tegen gehouden? Het was gewoon haar eigen schuld wat er gebeurd was, vond ze. Op 17-jarige leeftijd verliet ze het ouderlijk huis en was ze seksueel van hem verlost.
Operatietrauma
Daarmee hielden de problemen niet op. Ze moest zware hersteloperaties vanwege haar schisis ondergaan, omdat men had gezegd, dat ze anders geen baan zou kunnen krijgen als kinderverzorgster. De kinderen zouden schrikken van haar uiterlijk. Besloten werd dat er een stukje uit haar onderlip in haar bovenlip zou worden gezet. Na de operatie werd ze een paar dagen vast gebonden om te voorkomen, dat ze de slangen, die in haar dichtgenaaide mond staken, eruit zou trekken. Na tien dagen gingen de slangen eruit en werden de draadjes doorgeknipt. Ze schrok van wat ze in de spiegel zag.Geloof
Als kind voelde ze zich in de kerk veilig. Daar leerde ze hopen op een beter leven. Het geloof werd voor haar levend tijdens een christelijk meisjeskamp. Daar werd veel verteld over de liefde van God en dat er verschillende woorden zijn voor het begrip liefde: eros staat voor hartstocht; fileo voor vriendschap en agape voor onvoorwaardelijke liefde. Ze begreep toen, dat God met onvoorwaardelijke liefde van haar houdt, dat Hij Zijn zoon heeft gegeven om voor de zonden van de mensen aan het kruis te sterven, zodat ze een relatie met God zou kunnen krijgen. Ze wilde ook een relatie hebben met God en gaf haar leven aan Hem. Ze wist nu, dat ze een Vader in de hemel heeft, geheel anders dan haar eigen vader. In haar fantasie had ze altijd een beeld van een goede vader, die ze graag als vader zou hebben gehad.Kindertehuis en Bijbelschool
Nadat ze thuis weg was, werkte ze drie jaar in een kindertehuis. Een mooie tijd, ondanks de heimwee naar huis die ze soms voelde. Ze miste vooral haar moeder en schreef geregeld brieven naar haar. In een van die brieven vroeg ze haar of ze eigenlijk wel van haar dochter hield. Er kwam geen antwoord. Pas veel later hoorde ze van haar oudere zus, dat moeder erg ontdaan was over deze vraag. Na het kindertehuis ging ze naar een Bijbelschool, waar ze verliefd werd op een man, maar ontdekte dat ze geen relatie kon hebben met een man.Op de Bijbelschool vond ze kracht om haar vader met het seksuele misbruik te confronteren, maar hij ontkende alles. Daardoor namen bij haar de spanningsklachten toe, waarvoor ze hulp en begrip zocht bij de huisarts en de dominee. Het was tevergeefs omdat de dokter zelf ziek werd en de dominee vond, dat hij ook de herder was van haar vader en vervolgens niets deed. Ze zag daarna geen andere weg dan afstand te houden van het ouderlijk gezin om te overleven. Een ouderling sprak haar daar op aan op de begrafenis van haar moeder en zei dat ze haar vader veel verdriet had gedaan.
Afscheid van de familie
Opnieuw moest ze onder het mes. Een heel schisisteam van een academisch ziekenhuis stond voor haar klaar gedurende elf jaar. Van al haar broers en zussen nam ze afscheid om dit alles in afzondering te ondergaan niet beseffend hoe pijnlijk dit ook voor hen was. Pas na vele jaren vonden ze elkaar weer. Ze vernam toen dat al haar zussen ook door vader seksueel waren misbruikt en dat haar lievelingsbroer was verongelukt. De klap kwam hard aan toen ze hoorde dat twee van haar broers ook dader waren geworden en dat een van hen haar jongste zus seksueel had misbruikt. Deze vrouw was ook slachtoffer van vader en verweet Emma, dat ze het gezin in de steek had gelaten. Zo had ze het ervaren. Ook de anderen waren boos op haar. Dit bracht Emma in een diepe emotionele crisis, want als je eigen familie niet van je kan houden, wie dan wel?Zussendagen
Uiteindelijk kwam de waarheid boven tafel. Een voor een vertelden de zussen dat ze door vader seksueel misbruikt waren. Hoe was het mogelijk, dat niemand iets had gemerkt? Terecht spreekt men van een ‘conspiracy of silence’, een van de grootste tragedies in de geschiedenissen van families. Hier werd het geheim doorbroken en werd voorkomen, dat de straf op zwijgen levenslang zal duren. Door gebed en getuigenis kwam de waarheid aan het licht. Vader haalde bakzeil en gaf het seksuele misbruik toe, ook al moest hij er venijnig aan toevoegen, dat hij Emma kleinzielig vond. Een trap na. Dat kwetste Emma, die nog steeds erg gevoelig was voor wat haar familieleden van haar vonden. De stormen in haar ziel waren nog niet gestild. Ook in haar beroepsleven liep ze vast en werd haar dringend aangeraden in therapie te gaan. Via het internet vond ze Stichting Petra.Therapie
Het boek ‘Het doet pijn van binnen’ was een echte eye opener voor haar. Emma schrijft: “Dank aan mijn Hemelse Vader, die mijn wonden zal helen. Ik vind het een wonder, dat we (de zussen) al zo ver zijn gekomen. Ook dank aan Marrie. Ze heeft zich kwetsbaar opgesteld door haar verhaal in een boek te schrijven. Het heeft mij geholpen bij mijn herstel. Tijdens de therapie ging zij naast mij zitten en liet mij in mijn waarde op hele kwetsbare momenten. Mijn conclusie is dat liefde overwint en dat er leven mogelijk is na incest.”Naschrift
Inmiddels heeft zij een goede vriendin leren kennen. Ellie is gehandicaptenverzorgster en dat komt goed van pas. Samen met Ellie vond Emma in de loop van de therapie een christelijke gemeente, waar ze zich allebei thuis voelden. Er volgde een tijd van herstel. Tot Emma getroffen werd door een beroerte, die een gedeeltelijke verlamming tot gevolg had. Ze leert weer praten en eenvoudige bewegingen. Geholpen door Ellie, haar vriendin. Gods voorzienigheid is grenzeloos. De liefde is het meest (1 Korinte 13)!Bron: uitdaging.nl
Marrie van der Feen is erkend GZ-psycholoog werkzaam in Middelburg, gespecialiseerd op het gebied van (vroegkinderlijke) traumatisering. Ze schreef diverse boeken, waaronder ‘Het doet pijn van binnen’ en ‘De pijn voorbij, een weg van trauma naar kracht’. Haar levensverhaal is geschreven door Els Bakker in ‘Gegijzeld door incest’, verkrijgbaar bij Uitdaging webshop.
Voor lezingen en workshops: info@stichtingpetra.nlEen zwangerschap is meestal iets moois. Er wordt naar de komst van het kindje uitgekeken. Maar wat als de zwangerschap is veroorzaakt door incest? Als een meisje of vrouw zwanger is geraakt omdat ze door haar vader, broer, opa, oom of neef seksueel is misbruikt?
De brochure ‘Zwanger door incest’ van het Fiom vind je hier >>
Je naam wijzigen na incest is moeilijk en duur
Incestslachtoffers die hun achternaam willen veranderen, krijgen nog altijd te maken met een belastende en dure procedure. Dat moet minder star, zeggen slachtoffers. Zij krijgen steun van de politiek.
Wie van zijn achternaam af wil omdat het ook de naam is van de vader, oom of broer die incest pleegde, wacht nu nog een belastend psychisch onderzoek. De procedure duurt soms wel een jaar, ook omdat beide ouders inspraak hebben als ‘belanghebbende’. De kosten van naamswijziging zijn niet gering: 835 euro.
Alleen wanneer de dader en naamdrager onherroepelijk veroordeeld is voor bepaalde misdrijven als incest, is naamswijziging voor het slachtoffer sinds 2004 gratis. Toestemming van de dader-vader is dan ook niet nodig. Maar zo’n veroordeling komt er lang niet altijd bij incest. Veel slachtoffers willen bovendien pas jaren later een naamsverandering.
Lees dit premium artikel verder op Trouw.nl of als lid van LSG in het ledendeel.
Real life: ‘Mijn vader misbruikte mij en mijn moeder wist ervan’
Begin september 2018 werd in Duitsland een vrouw veroordeeld tot 12,5 jaar cel, omdat zij haar kind liet misbruiken. Mirjam werd als vierjarige ook misbruikt. “Mijn vader ging elke nacht zijn gang met mij in hun bed.”
Misbruikt
“Het grootste gedeelte van mijn leven heb ik gedacht dat er niets ergers was dan dat mensen erachter zouden komen dat ik als kind seksueel misbruikt ben. Mijn vader begon ermee toen ik vier was, en mijn moeder wist ervan. Ze koos er op een gegeven moment zelfs voor in míjn bed te slapen, zodat mijn vader uiteindelijk elke nacht zijn gang met me kon gaan in hun tweepersoonsbed. Ik denk dat ze het wel best vond. Of niet, maar dat liet ze nooit merken. Als ik overdag op mijn eigen kamer speelde, kwam ik regelmatig een lege fles drank tegen. Dat is het enige signaal dat me later deed vermoeden dat het haar misschien toch iets deed.”Overleven
“Dit misbruik ging door totdat ik op mijn twaalfde uit huis werd geplaatst, omdat ik opstandig begon te worden en steeds vaker wegliep. Ik kwam in een gezinsvervangend tehuis terecht en op mijn zestiende ging ik begeleid op kamers wonen. Maar de schaamte en angst hadden me inmiddels zo in hun greep, dat het zo veel mogelijk wegduwen van mijn herinneringen mijn manier van overleven was geworden.”Gevangenis
“Die gevangenis afbreken en mijn verhaal delen is de pijnlijkste en tegelijk de helendste ervaring in mijn leven geweest. De aanzet daartoe was een interview met een incestslachtoffer dat ik las in een tijdschrift – hoe kon zij hier zo open over zijn, en ook nog op zo’n krachtige manier? Zelf verstijfde ik al bij het idee dat mensen me als ‘slachtoffer’ zouden zien en ik de gruwelijke details uit mijn jeugd zou moeten oprakelen. Ik voelde een diep medelijden voor deze vrouw, maar ook een immense bewondering. En daardoor realiseerde ik me dat in mijn poging om mijn herinneringen zo diep mogelijk te begraven, ik mijzelf verwaarloosde en dat ik het veel makkelijker vond om medeleven voor een ander te tonen dan me om mijzelf te bekommeren. Zo kon het niet doorgaan.”Trauma
“Toch duurde het nog jaren voordat ik actief met mijn trauma’s aan de slag ging. Ik zette de stap uiteindelijk omdat ik inmiddels zelf een kinderwens had. Om een goede, stabiele moeder te kunnen zijn, moest ik toch echt eerst in staat zijn om voor mezelf te zorgen. Ik zocht een therapeut en voor het eerst in mijn leven praatte ik en huilde ik om wat me was aangedaan…”Het hele artikel staat in het magazine van september 2018
Bron: Grazia >>
Ervaringsverhaal – Wat ik ook deed, ik deed het nooit goed….
Ik heb een zeer traumatische jeugd gehad met geen liefde, amper eten, geen verzorging en geen erkenning. Wat als kind normaal moet zijn, heb ik niet gekend. In de ogen van mijn vader was ik ongewenst en had ik nooit geboren mogen worden. Dat heeft hij laten merken door me te treiteren, te slaan, door nare opmerkingen tegen me maken en me te negeren. Wat ik ook deed, ik deed het nooit goed…. Uiteindelijk was ik bang en onzeker en durfde ik niets meer.Mijn ouders lagen in een (v)echtscheiding toen ik zes jaar was. Door de scheiding is mijn moeder verslaafd geraakt aan alcohol en was ze niet meer in staat om voor mij en mijn zusje te zorgen. Ik nam de rol van moeder en verzorger op mij en deed de huishouding en kookte en verzorgde mijn jongere zusje.
Mijn vader is ongeveer 2 jaar na de scheiding opnieuw hertrouwd en ik kreeg dus een stiefmoeder. Zij accepteerde mij niet. Ook mijn vader kon mij ook nog niet accepteren en het geweld ging gewoon door, maar toen kwam er ook seksueel misbruik bij kijken. Mijn moeder kreeg een nieuwe vriend en helaas kon ook hij kon zijn handen ook niet thuis houden. Hij heeft me ook seksueel misbruikt. Ik merkte dat ik in de overlevingsstand kwam te staan, zodat ik niets meer voelde en daarna gewoon weer verder ging met mijn leven. Niemand kon wat aan me zien of merken. Alleen dat ik erg stil, onzeker en introvert was, maar dat was ik al en een ander viel dat ook niet op. Ik werd wel veel gepest op school, maar steun van leraren en mijn moeder hoefde ik niet te verwachten, dus school werd voor mij ook heel onveilig. De overlevingsstand ging weer aan en deed net of er niets aan de hand was.
Het begon echt mis te gaan in 1996. Het werken lukte niet meer, ik was panisch, sliep slecht, had herbelevingen en ik durfde niets meer en de spanning liep steeds meer op. Ik kwam bij de hulpverlening terecht. Ik kreeg steeds meer symptomen, zoals extreme spanning, zelfbeschadiging, wisselende stemmingen, depressies, overmatig geld uitgeven en impulsief gedrag. Bij het RIAGG waar ik in behandeling was, zagen ze dat ik meer hulp nodig had en ik werd opgenomen in Lunteren. In Lunteren werd ik goed opgevangen en ik kreeg fijne hulp. Na een aantal testen kreeg ik de diagnose borderline. Dankzij mijn doorzettingsvermogen, mijn kracht om te vechten en de vele therapieën die ik gevolgd heb, heb ik mijn borderline inmiddels aardig onder controle. Van de extreme symptomen heb ik weinig tot geen last meer. Van de andere symptomen nog wel, maar daarvoor ben ik ook nog in behandeling en ik kan er zelf ook goed mee omgaan, want daar heb ik handvatten voor ontwikkeld. Verder probeer ik zoveel mogelijk, als ik mij rot en verdrietig voel, afleiding te zoeken en positief te blijven. Negatieve gedachten niet te forceren, maar gewoon laten komen en laten wegglijden.
Ik heb een hele lange weg moeten bewandelen, om te komen waar ik nu ben. Regelmatig stond ik voor mijn gevoel op een T-splitsing. Welke kant ga ik nu op? Welke beslissing moet ik nu nemen? Welke keus maak ik? Ik koos dan een richting, soms was het de juiste, maar soms ook niet. Ik probeerde ervan te leren en weer verder te gaan. Mijn leven ging gepaard met vallen en weer opstaan. De moed niet opgeven. Ik moest vertrouwen op mezelf, ik moest zelf de sporen van mijn jeugd overleven en ik moest zelf de ontberingen ondergaan. Ik moest zelf weer de regie van mijn leven in handen krijgen. Ik moest zelf de vele behandelingen, gesprekken en therapieën ondergaan. Ik moest zelf het herstelproces ondergaan. Ik ben heel trots op mezelf dat ik er nog ben en dat ik zover gekomen ben!
Bron: IXTA NOA >>
BN’er aan het woord
‘Op mijn 50e vertelde ik voor het eerst dat ik mishandeld was’Historica Jorien Meerdink (60) hield decennialang voor zichzelf dat ze vroeger thuis mishandeld en misbruikt werd. Totdat tijdens een reünie bleek dat haar vroegere buurtgenoten ervan wisten én zelf mishandeld werden. ‘Hoogopgeleiden zijn erg goed in mensen om de tuin leiden.’
‘Ik ben opgegroeid met het beeld dat ik moeilijke ouders had én dat ik een moeilijk kind was. Mijn vader heeft in een jappenkamp gezeten en mijn moeder is misbruikt. Het was heel gewoon voor mij dat ik ruw werd beetgepakt, aangerand of vernederd. Ik dacht dat het gewoon aan mij lag. Daarom sprak ik er nooit met iemand over, ook niet met mijn beste vriendinnetjes.
Toen ik tien jaar geleden, op mijn 50e, een reünie van de buurt bezocht, vertelde ik voor het eerst dat ik mishandeld was. Wat bleek? Vrijwel al mijn buurtgenoten wisten ervan of hadden het in hun eigen gezin ook meegemaakt. Ik was verbijsterd.
‘We woonden in een ingenieursbuurtje, afgezonderd van de rest van het dorp’
Hoe had dit geheim kunnen blijven? Steeds bleek ik mezelf die vraag stellen. We woonden in een ingenieursbuurtje, afgezonderd van de rest van het dorp. Onze vaders waren met hun gezinnen vanuit alle hoeken van Nederland naar Delfgauw gekomen om te werken aan de TU Delft. Iedereen was ontworteld, er was ook geen sociale controle vanuit opa’s en oma’s. Twee derde van de buurt was gereformeerd en niet erg open. De vuile was hielden ze netjes binnen, net zoals de rest van de buurt.’
Tijd om de boel open te breken
‘Na de ontdekking dat ik niet de enige was, besloot ik een boek te schrijven over onze buurt: De omstanders. Ik heb vijftig plegers en slachtoffers van kindermishandeling geïnterviewd.
Het was opvallend dat iedereen wilde meewerken. Blijkbaar was het tijd om de boel open te breken. Sommigen vertelden voor het eerst van hun leven over de mishandelingen.
Ik heb hun natuurlijk ook gevraagd waarom niemand ooit ingegrepen heeft in ons gezin. De antwoorden waren divers: wat er zich afspeelde ging het voorstellingsvermogen te boven, de gereformeerden wilden zich niet bemoeien met de vrijzinnigen, iemand was verliefd op mijn vader, een ander had een geheime relatie met mijn moeder. Of men had simpelweg al genoeg ellende in het eigen gezin. Eén buurvrouw is eens naar de maatschappelijke dienst gegaan om te melden dat ik geslagen werd. Maar dat moest ze kunnen bewijzen, en dat lukte niet.’
‘Mijn moeder zette me zo vaak weg als leugenaar dat ik het zelf ging geloven’
Flauwgevallen
‘Op mijn 9e kwam ik in het ziekenhuis terecht. Ik was me in die tijd iets meer bewust van wat er gebeurde. Verpleegkundigen stelden vragen over mijn verwondingen en vroegen door. Ik viel flauw, en werd opgenomen.
Toen mijn ouders me kwamen ophalen, spraken ze tegen elkaar in het Frans. Ik mocht het niet horen. Ze waren ontzettend boos op mij. Wat heb je allemaal verteld? Je bent een fantast! Dat hadden ze ook tegen de artsen gezegd. Mijn moeder zette me zo vaak weg als leugenaar dat ik het zelf ging geloven.
Na die opname heb ik nooit meer iets gehoord van de artsen.
Wel stopte het seksueel misbruik – ik was er zogenaamd te oud voor – de fysieke mishandelingen en de vernederingen gingen gewoon door.’
Goed in manipuleren
‘Ook mijn ouders waren hoogopgeleid. Ik ben ervan overtuigd dat hoogopgeleiden geraffineerder zijn. Ze zijn heel goed in het manipuleren, in mensen om de tuin leiden. Net zoals mijn ouders deden richting bijvoorbeeld de artsen in het ziekenhuis. Het is ook bekend dat hoogopgeleiden mishandeling vaker geheimhouden. In kansarme milieus ligt mishandeling open en bloot op straat. Ik hoorde eens het verhaal van iemand die in de Amsterdamse Jordaan is opgegroeid, toen nog een volkswijk. Ook daar kwam mishandeling voor. Maar daar hing de buurvrouw uit het raam en riep: “Och kind, is het weer zo ver? Kom bij mij een bakje theedrinken.”’
In mijn buurt zochten de kinderen elkaar wél op. Ze schuilden bij elkaar, kropen bij elkaar onder de dekens. Een blik was vaak genoeg. Verder werd er niet over gesproken. Zelf heb ik dat niet gedaan, ik hield alles voor mezelf. Hoe ik overleefde? Door alles te bagatelliseren.
‘De kinderen uit de buurt schuilden bij elkaar, kropen bij elkaar onder de dekens. Ik deed dat niet’
Het valt wel mee. Ik ben zelf ook een moeilijk kind en een fantast. Dat soort gedachten. Ik heb geleerd om te dissociëren. Dit stuk van mijn leven – de mishandeling – hoort niet bij mij.’
Rots in de branding
‘Toen ik 11 was, gingen mijn ouders uit elkaar. Drie jaar lang woonde ik bij mijn moeder, die verslaafd raakte aan alcohol. Toen zij werd opgenomen in een psychiatrische inrichting, heb ik besloten dat ik niet meer bij haar wilde wonen als ze weer thuis zou komen.
Ik verhuisde naar mijn vader, die inmiddels een nieuw gezin had gesticht. Daar herhaalde de geschiedenis zich. Twee jaar later ben ik weggelopen. Ik heb een paar maanden in een crisisgezin gewoond en zwierf een half jaar door Amsterdam. Dat was heftig.
‘Mijn vader had inmiddels een nieuw gezin gesticht. Daar herhaalde de geschiedenis zich’
Al snel kwam ik de man tegen met wie ik ruim dertig jaar samen ben geweest. Hij was een rots in de branding. Rustig, burgerlijk, alles wat ik niet kende. Na twee maanden ben ik bij hem ingetrokken. We kregen twee zonen en ik dacht dat mijn verleden afgerond was. Therapie wilde ik daarom niet. Ik heb het contact met mijn ouders verbroken. Achteraf gezien ben ik het gesprek met mijn ouders op die manier uit de weg gegaan. Zo hield ik het geheim nog jaren in stand. Alleen mijn man wist ervan.’
Aan de oppervlakte
‘Alles veranderde in 2009. Ik maakte een heftig ongeluk mee, kwam daardoor thuis te zitten en in diezelfde periode scheidde ik van mijn man. Ik voelde me ellendig. Dat was het moment dat alle jeugdtrauma’s naar boven kwamen. Ook de reünie met mijn oude buurtgenoten was de aanleiding om het verleden op te rakelen. We bespraken dat er misschien een boek over geschreven moest worden, en volgens de anderen was ik de aangewezen persoon om dat te doen.
In eerste instantie vond ik dat veilig. Als interviewer hoef je niet over jezelf te praten. Pas toen mijn uitgever vroeg waar ik zélf was in het verhaal, besefte ik dat ik onderdeel was van deze geschiedenis. Toen ben ik dieper gaan graven en kwam het proces los. Met het publiceren van De omstanders is mijn jeugd eindelijk geïntegreerd. Dit ben ik óók!’
‘Pas toen mijn uitgever vroeg waar ik zélf was in het verhaal, besefte ik dat ik er onderdeel van was’
Nooit een link gelegd
‘Als kind was ik eenzaam en niet zorgeloos. Op oude foto’s of filmpjes zie ik een gespannen kind met tics. Ik dacht dat ik stoer en ondernemend was, maar dat was maar een deel van mij. Mijn jeugd heeft veel impact gehad op mijn verdere leven. Ik vind het moeilijk om hulp te vragen, los het liefst alles zelf op. Ik wantrouw mensen ten diepste en zal niet snel voor mezelf kiezen. Eerst kijk ik wat anderen nodig hebben.
‘Uit compassie ben ik dit werk gaan doen. Ik weet hoe het is als er niet naar je geluisterd wordt’
In 1983 heb ik stichting WESP opgericht om kinderen in de jeugdzorg en het speciaal onderwijs een stem te geven. Ik interviewde duizenden kinderen over hun ervaringen. Gek genoeg heb ik nooit een link gelegd met mijn eigen geschiedenis. Ik begrijp zelf ook niet helemaal hoe dat kan. Waarschijnlijk omdat ik dissocieerde? Natuurlijk wist ik als geen ander hoe verschrikkelijk het is als er niet naar je geluisterd wordt als kind, dus uit compassie voor die kinderen ben ik dit werk gaan doen.
Sinds tien jaar ben ik weekendpleegouder. Ik kan veel hebben van deze kinderen omdat ik snap hoe ze zich voelen. Maar uitspreken dat ik een van hen ben geweest, heb ik nooit gedaan. Totdat ik in maart van dit jaar gevraagd werd een lezing te geven over kinderen met een jeugdbeschermingsverleden. Ik hoorde het mezelf zeggen: “Ik ben ook mishandeld.”’
Bron: Augeo Magazine >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
