Vijftien jaar

Graag wil ik mijn verhaal delen omdat het lezen van verhalen van anderen mij veel troost en steun biedt. Het voelt minder eenzaam om te weten dat er meer mensen zijn die met dezelfde problemen worstelen. Tegelijkertijd is dit voor mij een manier om het zwijgen te doorbreken.

Experimenteren met drugs

Ik schaam mij, dat zal ik altijd blijven doen, maar ik hoop dat de dader zich nog erger schaamt. Toen ik vijftien was ben ik begonnen met te experimenteren van verschillende hard drugs. Destijds had ik veel last van neerslachtigheid, toen wist ik nog niet dat ik een dysthyme stoornis had. Ik snapte niet waar deze somberheidsklachten vandaan kwamen en kon er niet goed over praten omdat ik het gevoel kreeg mij aan te stellen. Ik had liefhebbende ouders en leuke vrienden, ik kon mijn gevoelens niet plaatsen en probeerde er van weg te lopen. Drugs was daarom voor op korte termijn ideaal. Een paar maanden eerder was ik begonnen met blowen maar een likje MDMA gaf mij alles waar ik naar verlangde. Van mijn somberheidsklachten voelde ik de daarop durende uren helemaal niks. Ik voelde mij superieur, ik moest hier meer van hebben.

Afhankelijk

Ik kwam toen in contact met een dealer die meer geïnteresseerd was in ‘betaling in natura’. Hij was tien jaar ouder dan ik. Dit is heel geleidelijk gegaan, de eerste keer dat ik pillen van hem kocht zei hij ‘ik heb je nu heel wat meer gegeven dan waar je voor betaald hebt. Maar het is oké’. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat ik hem nog geld schuldig was en vond ik het destijds erg aardig dat hij het door de vingers zag. Met de tijd mee raakte ik afhankelijker van de drugs. Ik kon nog minder genot uit de dagelijks leven halen, ik loog tegen mijn vrienden en familie over waar ik was en ik hunkerde naar de avonden dat ik kon gebruiken op mijn zolderkamer. Maar ik had niet veel geld en de dealer bood aan dat hij mij XTC voor niks wou geven als ik hem zou pijpen. Ik was totaal nog niet bezig seks, sterker nog ik wist nog maar net wat pijpen überhaupt was. Maar ik deed het, ik hunkerde naar het ontsnappen aan de realiteit, die voor mij steeds ondraaglijker werd.

Vieze smaak

De dag erna maakte ik een boswandeling met een vriendin. Ik kreeg de smaak van sperma maar niet uit mijn mond, het was zo ranzig, ik bleef maar rochelen en op de grond spugen. Soms denk ik het nog steeds te proeven. De daarop volgende keren wanneer ik de dealer pijpte had ik een fles cola naast mij om die smaak uit mijn mond te spoelen. Ik vond het zo ontzettend vies dat ik niet kon verwachten dat seks met hem nog erger kon zijn. Toen hij het voorstelde heb ik ‘ja’ gezegd. Daar voel ik mij nog steeds schuldig over. Ik ben niet verkracht en heb zelf mijn kleren uitgedaan. Ik heb niet hard durven gillen toen het pijn deed, ik was verdoofd. Pas toen we anaal seks hadden moest ik huilen. Ik had een half uur daarvoor een pil genomen en hoopte dat hij snel zou inwerken zodat ik dit niet hoefde te voelen. Toen hij was klaar gekomen trok ik snel mijn kleren aan en liep naar buiten. Ik realiseerde mij toen dat ik geen meisje meer was, ik moest niet meer huilen het verdriet zat in mij. Later werkte de pil in en voelde ik niks meer.

Schuld en schaamte

Waar ik mij nog meer voor schaam is dat de seks met mijn dealer niet eenmalig was. Anderhalf jaar lang bezocht ik hem. In die tijd ben ik een paar keer gestopt met gebruiken maar toch keerde ik na een paar maanden weer terug. Totdat ik een overdosis kreeg op mijn zestiende, gelukkig was dat de laatste keer dat ik hard drugs gebruikte. Dat kwam voornamelijk omdat mijn ouders er toen achter kwamen dat ik gebruikte en later heb ik ze zelfs over mijn dealer verteld. Ze wisten niet goed wat ze er mee aan moesten, ik ook niet.

Pas rond mijn achttiende kwam ik erachter dat ik seksueel misbruikt werd. Voorheen dacht ik altijd dat ik net zo schuldig was als mijn dealer. ‘Ik deed het toch vrijwillig?’, dacht ik altijd. Nu snap ik dat het leeftijdsverschil en de machtsverhouding niet klopte, echt niet klopte.

Boos

Toch ben ik niet boos op hem, ik probeer het te zijn maar ik ben het niet. Wel ben ik boos op mezelf, waarom was mijn eigenwaarde zo laag? Waarom liet ik dit gebeuren? Ik ben soms boos op mijn ouders, waarom hebben zij mij niet korter aan het lijntje gehouden? Waarom konden ze niet goed met mij praten? Maar het is niet eerlijk. Het heeft geen zin om met mijn vinger te wijzen, het neemt de wond niet weg. Ik kan de wond wel proberen te begrijpen, ik snap nu waarom ik wantrouwig ben tegenover mijn medemens, ik snap nu waarom ik moet braken als ik porno zie, ik snap nu waarom ik jeuk over mijn lichaam krijg als iemand mij ongevraagd aanraakt, maar hem snap ik niet. Ik kan niet boos zijn, tot nu toe kan ik hem alleen niet snappen. Ik kan niet snappen waarom hij een meisje van vijftien geen meisje meer kon laten zijn.

Verwerken

Momenteel heb ik EMDR therapie. Tot nu toe geneest de wond, beetje bij beetje schaam ik mij minder. Ik ben er van overtuigd te kunnen leven en nog te kunnen genieten van het leven. Met mijn moeder en zusje heb ik een goed gesprek gehad. Ze zeiden: ‘Ik hou teveel van je om te weten wat er precies te gebeurd’. Zelf ben ik erg nieuwsgierig van aard en wil graag altijd alles weten maar ik snap mijn familie door deze uitspraak meer. Voor hun was dit alles ook ontzettend pijnlijk.

Ik hoop door mijn verhaal te delen het taboe en de stilte van het seksueel misbruik een beetje te kunnen doorbreken. Ik ben natuurlijk geen psycholoog maar ik ben ervan overtuigd dat lotgenoten elkaar steun en begrip kunnen geven. En al leest je dit en heb je zelf nooit te maken gehad met seksueel misbruik, ik ben je dankbaar. Dankbaar dat mensen durven te spreken en lezen over dit onderwerp en wij zo verder kunnen met ons leven waar nog zo veel uit te halen valt.

Ik ben onderweg, mijn echte naam is namelijk niet Elle. Ik durf mijn eigen naam nog niet onder mijn verhaal te schrijven, daar ben ik nog niet. Op een dag hopelijk wel, als mijn wond en de bijhorend schaamte mij er niet meer van zullen weerhouden.