Zo puur, zo onschuldig en goed van vertrouwen.
Zo beschadigd, zo kwetsbaar.
Muren van onzekerheid en schaamte bouwen.
Machtsmisbruik:” Niemand vertellen” “ Ons geheim”
Handen op mijn lichaam waar niemand het ziet.
In gedachten in een andere wereld.
Pijn, afschuw, woede, verdriet.
Niemand kent mijn ware ik.
Mijn hele leven beschadigd.
Verscholen achter een masker.
Wie ziet de pijn op mijn gezicht.
Dit is niet wat ik wil!
Ik ben een vechter, ik kom hier doorheen!
Ik laat mijn leven niet door jou beheersen!
Maar ik kan het niet alleen.
Het gif moet er uit.
Muren afbreken maar de stenen bewaren.
Het is onderdeel van wie ik ben.
Ik wil mezelf kunnen zijn na al die jaren.
Van de afgebroken muren bouw ik een brug.
Naar mezelf, mijn eigen ik, vrijheid in mijn hoofd.
Ik vind mezelf terug!
Open wonden zullen helen,
littekens zullen blijven.
Niet alleen vechten maar mijn pijn delen.
Ik kán de monsters in mijn hoofd verdrijven.
Diep gegaan.
Telkens vallen en weer opgestaan.
De muren weg, het masker maakte me moe.
Maar ik kan nu hardop zeggen,
#me too
Dit gedicht is geschreven door Mirella. De foto is een stockfoto. De persoon op de foto is dus niet de schrijfster van dit gedicht.
Wil je reageren op dit verhaal?
Op reacties zijn onze huisregels en ons privacybeleid van toepassing. Wij behouden ons het recht voor reacties die niet conform onze huisregels zijn, niet te plaatsen. Reacties worden doorgaans binnen 24 uur beoordeeld en geplaatst.
Wauw, deze komt binnen…
Heel herkenbaar, dank voor het delen en mooi verwoord.