Victim blaming

  • Dit onderwerp bevat 35 reacties, 4 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 07/07/2023 om 21:14 door Luka.
10 berichten aan het bekijken - 1 tot 10 (van in totaal 36)
  • Auteur
    Reacties
  • #225695
    LSG
    Beheer
    Topic starter

      In dit topic vind je websites en online artikelen met informatie over:

      Victim blaming

      Wil je zelf een website of online artikel toevoegen? Plaats dan eerst de url en daaronder eventueel een korte beschrijving.

      #225647
      Mark
      Moderator

        Aangifte doen is een zwaar proces waar veel slachtoffers maar niet aan beginnen. Als je het toch overweegt, is het verstandig een advocaat in te schakelen en deze te vragen aanwezig te zijn bij de aangifte, ondanks dat de politie zal zeggen dat dat niet nodig is. Alternatief kan zijn om je psycholoog (als je die hebt) mee te nemen. Dit lijkt misschien allemaal nogal overdreven, maar als je aangifte doet van seksueel geweld, moet je er rekening mee houden dat je pittige vragen krijgt die erg kunnen triggeren en soms zelf ronduit ongepast zijn, zo blijkt uit onderstaand artikel. Denk niet dat het een uitzondering is, wij horen van lotgenoten die aangifte doen vaak soortgelijke verhalen. Wees dus voorbereid! – Mark

        Let op, dit artikel bevat expliciete details die hevig kunnen triggeren!!!

        POLITIE MAAKT EXCUSES AAN LIMBURGSE VROUW DIE IS VERKRACHT DOOR TBS’ER: ‘WE HEBBEN TE WEINIG OOG GEHAD VOOR HET SLACHTOFFER’

        De politie in Limburg heeft excuses gemaakt aan een vrouw die in december 2016 is verkracht door een tbs’er. De destijds 21-jarige vrouw werd tijdens verhoren rond haar aangifte zwaar onder druk gezet door twee zedenrechercheurs die haar niet geloofden.

        […]In de verhoren, zo blijkt uit de transcriptie, stelden de zedenrechercheurs opvallende vragen aan het slachtoffer. Zo vroegen ze: ‘Wat voor ervaring heb je met pijpen?’ en ‘Doe eens voor? Hoe kokhals je dan?’ Ook benadrukten de rechercheurs keer op keer dat de aangifte vervelende gevolgen kon hebben voor de jonge vrouw. ‘Als blijkt dat iets niet klopt in je verhaal, dan ben ik bang dat dat echt consequenties heeft voor jou.’ Waarom de politie twijfelde aan haar verhaal is onbekend.

        Lees dit premium artikel verder op  volkskrant.nl of als lid van LSG op onze site.

        #225701
        Mark
        Moderator

          WAAROM SLACHTOFFERS VAAK DE SCHULD KRIJGEN

          Sommige mensen zeggen het hardop, andere denken het alleen: ‘Als een vrouw midden in de nacht alleen naar huis fietst, vraagt ze om problemen.’ In feite verklaren ze een slachtoffer dan medeschuldig. Welke psychologische mechanismen zitten daarachter?

          In de nacht van 18 maart raakt een jonge vrouw ernstig gewond als ze ’s nachts in het Amsterdamse Amstelpark bruut wordt verkracht. ‘Goh, wat een goed idee voor een jonge vrouw om in haar eentje om 1 uur ’s nachts in een afgelegen gebied te fietsen,’ reageert ene ‘Mj Loentje’ daags daarna op de Facebookpagina van Het Parool. ‘Nu begrijpt ze, en wij ook weer, dat je de kat toch maar beter niet op het spek kan binden,’ vindt ‘Thea’.

          Victim blaming
          Wie slachtoffer is van een misdrijf kan behalve op medeleven ook bijna altijd rekenen op victim blaming, slachtofferbeschuldiging. Want: wie trekt er dan ook zo’n kort rokje aan; wie laat zich nou dronken voeren; wie gaat er dan ook naar zó’n land op vakantie. Slachtoffers de schuld in de schoenen schuiven gebeurt ook bij pesten (‘Het is ook wel een raar/overgevoelig/nerdy joch’) of bij ziekten (‘Wat wil je als je zo veel rookt/slecht eet/hard werkt’). Maar het meeste onderzoek naar het fenomeen victim blaming is gedaan in het licht van seksueel geweld.

          De beschuldigende reacties komen niet alleen van gefrustreerde reaguurders. Zelfs Volkskrant-journalisten maakten zich volgens de eigen ombudsvrouw onlangs schuldig aan slachtofferbeschuldiging. In de berichtgeving over de Utrechtse Laura die in Qatar verkracht was maar gevangen was gezet vanwege ‘seks buiten het huwelijk’, vermeldden de journalisten suggestieve details over haar mogelijke reismotieven en over haar reisgenote die in de prostitutie zou werken. Alsof de verkrachting daarmee uitgelokt was.

          Rechtvaardige wereld
          Dat aardig wat mensen slachtoffers beschuldigen, blijkt uit een wat oudere, Britse enquête in opdracht van Amnesty International. Een derde van de Britten vond tien jaar geleden dat flirtende vrouwen deels verantwoordelijk zijn als ze verkracht worden. Dronken of te sexy gekleed? Ook dan was het: eigen schuld, dikke bult.

          Waarom denken mensen zo? Volgens sociaal psycholoog Melvin Lerner komt die neiging tot victim blaming voort uit wat hij noemt the just world-theorie. In de jaren zestig liet hij proefpersonen kijken naar hoe een ander persoon stroomstoten kreeg. Het viel Lerner op dat naarmate de toeschouwers daar minder tegen konden doen, ze het slachtoffer meer gingen belasteren en kleineren.

          Lerner verklaart dat uit ons rotsvast geloof in een rechtvaardige wereld (‘just world’), waarin de dingen met een reden gebeuren. Als je je best doet, word je beloond. Als je er met de pet naar gooit, ben je de klos. In zo’n wereld moeten de slachtoffers het onheil wel over zichzelf hebben afgeroepen.

          Illusie van veiligheid
          Daarnaast willen mensen hun eigen beeld van een veilige wereld overeind houden, denkt Iva Bicanic, hoofd van het Landelijk Psychotraumacentrum en het Centrum Seksueel Geweld in het UMC Utrecht. ‘Als ons veiligheids- en rechtvaardigheidsgevoel wordt getart door een gruwelijke gebeurtenis zoals een verkrachting, proberen we dat gevoel te herstellen door de oorzaak van de gebeurtenis bij het slachtoffer te leggen. Dat maakt dat we weer controle hebben: het slachtoffer deed iets oliedoms, wij zouden zoiets nooit doen, dus ons gebeurt dat niet.’

          Dat laatste is er de reden van dat slachtoffers zichzelf beschuldigen, zo blijkt uit onderzoek door psycholoog Ronnie Janoff-Bulman. Self-blaming geeft ook slachtoffers het gevoel dat ze controle hebben over wat hun is overkomen. En daarmee het idee dat ze het in de toekomst kunnen voorkomen.

          Zelfbeeld kapot
          Anderen die je medeschuldig verklaren, dat kan ernstige gevolgen hebben voor het slachtoffer. ‘Onder vakgenoten spreken we niet voor niets van een tweede verkrachting,’ zegt Bicanic. ‘De verkrachting is een traumatische ervaring, maar reacties van hulpverleners, vrienden of familie die het slachtoffer verantwoordelijk houden voor het gebeuren zijn net zo erg, zo niet erger. Victim blaming maakt iemands zelfbeeld stuk doordat diegene zich dom voelt. En het staat een goede verwerking in de weg.’

          Het niet verwerken van het trauma maakt het slachtoffer helaas ook kwetsbaarder voor een volgende verkrachting. Vrouwelijke slachtoffers hebben zelfs 35 keer meer kans om opnieuw verkracht te worden. De hypothese is dat dit gebeurt doordat ze prikkels en signalen die duiden op gevaar niet oppikken, waardoor ze niet adequaat reageren door bijvoorbeeld zichzelf in veiligheid te brengen.

          Morele waarden
          Gelukkig doet niet iedereen aan victim blaming. Er zijn bijvoorbeeld ook mensen die in maart meelevende reacties achterlieten op de Facebook-pagina van Het Parool. Waarin verschillen zij van de mensen die met een beschuldigende vinger naar het slachtoffer wezen? Laura Niemi, onderzoeker aan de Harvard-universiteit in Massachusetts, publiceerde onderzoek waaruit blijkt dat ‘de meelevers’ andere morele waarden hebben.

          Als het om die morele waarden gaat, zijn er grofweg twee groepen. De eerste bestaat uit mensen met overwegend individualiserende waarden. Zij geven prioriteit aan de bescherming van het welzijn en de rechten van individuen. Volgens Niemi denken deze mensen bij delicten aan een slachtoffer en een dader: het slachtoffer wordt iets aangedaan en moet worden beschermd.

          De tweede groep bestaat uit mensen met meer bindende waarden: ze zijn loyaal aan de groep, gehoorzaam aan het gezag en ze hebben religieuze en seksuele zuiverheid hoog in het vaandel staan. Uit alle experimenten van de Harvard-onderzoeker bleek dat deze mensen de slachtoffers meer stigmatiseren en de schuld geven.

          Het groepsbelang staat voor hen ver boven het individuele belang, waardoor ze minder sympathie voor slachtoffers hebben en eerder een hard oordeel vellen over iedereen die zich niet conformeert aan de groepsregels. Deze mensen leven dus minder mee met het slachtoffer, ze richten zich op wat die persoon had kunnen doen om het delict te voorkomen.

          Publieke opinie
          Kan het denken over slachtoffers worden beïnvloed, zodat ze niet ook nog eens te maken krijgen met beschuldigingen? Dat onderzocht Niemi’s team ook. De onderzoekers pasten de scripts aan waarop de respondenten hun oordeel over slachtoffers en daders baseerden.

          Een script begon niet met: ‘Lisa, een salesmedewerker, wordt benaderd door Dan, een freelance agent bij een modellenbureau’, maar met: ‘Dan, een freelance agent bij een modellenbureau, benadert Lisa, een salesmedewerker.’ En wat bleek? Als er door een veranderde woordvolgorde meer nadruk lag op de dader, gaven respondenten het slachtoffer al minder vaak de schuld.

          Hoe mensen denken over slachtoffers blijkt dus beïnvloedbaar. Meer praten over daders en minder aandacht voor de slachtoffers lijkt een zinvolle strategie om slachtofferbeschuldiging te verminderen, concludeert Niemi. Dat zou volgens Iva Bicanic van het UMC Utrecht de helft van het leed schelen. ‘Aangezien we niet in staat zijn gebleken om het aantal verkrachtingen terug te dringen, moeten we ons misschien meer richten op het verminderen van victim blaming.’

          Bronnen o.a.:
          L. Niemi, L.Young, When and why we see victims as responsible; The impact of ideology on attitudes toward victims, Personality and Social Psychology Bulletin, 2015
          M. Myers, Coping ability of women who become victims of rape, Dissertation, 2006
          R. Janoff-Bulman, Characterological versus behavioral self-blame: inquiries into depression and rape, Journal of Personality and Social Psychology, 1979

          Bron: Psychologie Magazine.nl >>

          #225704
          Mark
          Moderator

            Victim blaming – waarom we het slachtoffer de schuld geven

            Afgelopen vrijdag was ik op een dansfeest. Een meisje dat duidelijk nieuw was werd direct benaderd door een jongen die haar niet meer liet gaan.

            Na een paar dansjes deed hij een move waarbij hij haar handen in zijn nek legde. Daarop pakte hij de achterkant van haar nek met zijn vingers vast, duwde haar gezicht tegen het zijne aan, en kuste haar hard op haar mond.

            Het was nogal duidelijk niet wederzijds.

            Als ik dit soort verhalen vertel, krijg ik meestal direct reacties:

            “Ze wilde het vast zelf.”
            “Had ze hem maar weg moeten duwen.”
            “Wat een dom kind.”

            Dat soort reacties komen bij mij ook op:

            “Ik zag al toen ze binnenkwam dat dit ging gebeuren.”
            “Ze ziet er ook precies uit als een meisje waar die foute gasten direct op springen.”

            Eigenlijk geven we daarmee gewoon háár de schuld van het feit dat hij haar aanrandt. Hoe komen we eigenlijk op zo’n reactie?

            Hoe werkt victim blaming?
            Onder bepaalde omstandigheden is onze eerste, automatische reactie het slachtoffer de schuld geven. Dat heet ‘victim blaming’.

            Stel, je overbuurman krijgt een auto-ongeluk. Wat is je eerste reactie?

            “Die gast kon ook niet rijden.”

            Vervolgens gaan we allemaal voorbeelden aanhalen van gevallen waarin hij niet goed reed.

            Waarom doen we dat?

            Het is een manier om onze hersenen van de hoogste waakzaamheid weer naar het dagelijkse niveau te krijgen.

            Als we van iemand in onze omgeving horen dat hij een auto-ongeluk heeft gehad, zou dat er ons eigenlijk aan moeten herinneren hoe gevaarlijk het verkeer is, en dat we maatregelen zouden moeten nemen om iets aan onze veiligheid te doen.

            Maar dat kost veel energie en zet een flinke domper op onze stemming. Dus zeggen we “Die gast kon ook niet rijden.”

            Wat bedoelen we daarmee? Heel simpel:

            Mijn overbuurman heeft een ongeluk gehad, maar hij kon ook niet rijden.
            Ik kan wél rijden, dus ik krijg geen auto-ongeluk.

            Klaar. Onze hersenen zijn gerust gesteld, dus we kunnen weer verder met ons leven zonder dat we iets hoeven te doen.

            Jammer genoeg is het een bug – een programmeerfout in onze hersenen.

            Wat doet victim blaming met het slachtoffer – en met jou?
            Voor je overbuurman is het natuurlijk niet zo leuk dat hij nu in het ziekenhuis ligt en dat mensen dan ook nog eens over hem zeggen dat hij niet kon rijden. Dus ten eerste toont het een enorm disrespect voor degene die iets naars heeft meegemaakt.

            Maar afgezien daarvan is het, zoals ik al zei, een bug in je hersenen. Je ziet de werkelijkheid niet onder ogen – sterker nog:

            het is een mechanisme dat jou er expliciet van weerhoudt om de werkelijkheid onder ogen te zien.

            Voor je eigen ontwikkeling is het natuurlijk niet zo handig belangrijke waarnemingen in de wereld om je heen te negeren. Het staat je in de weg om iets te leren. Het verkeer ís onveilig, en het is best een goed idee om weer even naar je opties te kijken op het moment dat je daaraan herinnerd wordt.

            Het doet ook iets met je empathie. Het staat je in de weg om met een ander mee te leven. Het stopt je gevoel. Dat kan soms nuttig zijn, om te voorkomen dat je overmand wordt door empathie voor iedereen – maar het blokkeert ook de mogelijkheid om contact te maken en je kunt er flink cynisch van worden.

            Wat kun je doen tegen victim blaming?
            Het eerste dat je nodig hebt is natuurlijk dat je herkent dat het gebeurt.

            In mijn voorbeeld van de overbuurman: zelfs als hij niet kon rijden, betekent het nog niet dat het zijn schuld is.

            Misschien stond hij stil voor een stoplicht en werd hij van achter aangereden. Zo er zijn nog honderd andere mogelijkheden natuurlijk. Maar daar zoekt je geest niet naar.

            Je zoekt naar bevestiging, niet naar de waarheid.

            En dát is het teken dat je aan het victim blamen bent.

            In het voorbeeld van het meisje op het feest: ik kom al een paar jaar soms 2 of 3 keer per week op dat soort feesten; ik zie bijna elke keer wel zoiets gebeuren, en ik heb nog nooit gezien dat een meisje zich verweerde. Maar iedereen die ik hierover vertel zegt: “Nou, IK zou hem een klap op z’n gezicht geven!”

            Als ik in 100% van de gevallen uitkomst A zie, en 100% van de mensen zegt zeker te weten dat zij niet-A zullen doen, dan klopt er ergens iets niet.

            Maar in plaats van dat je je gaat afvragen: hoe kan dit? Hoe zit dit in elkaar? – in plaats daarvan ga je op zoek naar een reden waarom ze verdient wat er met haar gebeurt. Want je hersenen willen graag dat de wereld eerlijk is, dat zij haar verdiende loon krijgt en dat het daarom jou nooit zal overkomen.

            Komt jouw conclusie jou wel erg goed uit? Dan is de kans groot dat je bezig bent met victim blaming.

            Nou je het hebt herkend, is de oplossing eigenlijk vrij simpel. Ga vragen stellen. Wat is er gebeurd bij dat ongeluk? Hoe kan het dat 100% van de meisjes op dat feest zich niet verweert, terwijl 100% van de mensen die je dat vraagt, zeggen dat ze dat wel zouden doen?

            En zorg dat je compenseert voor deze bug: Ik weet dat ik geneigd ben het slachtoffer de schuld te geven, dus laat ik voor de zekerheid extra zacht zijn voor die ander.

            Laat ik het oordelen weglaten, en laat ik kijken naar wat er feitelijk gebeurt.

            En dan komt het interessantste, natuurlijk.

            Wat ga ik doen met de nieuwe informatie die ik binnenkrijg?

            Dit bericht werd geplaatst in Geest, Seksueel misbruik op 4 mei 2015.

            Bron: udemushi.nl >>

            #225705
            Mark
            Moderator

              VICTIM-BLAMING IS ONLOGISCH, EN DEZE FILMPJES LATEN DAT ZIEN

              Het fenomeen waarbij slachtoffers zelf de schuld krijgen van wat hen is overkomen noemen we victim-blaming. Niet alleen is het oneerlijk, het is ook onlogisch. Deze filmpjes laten zien hoe absurd victim-blaming is.

              Slachtoffers van aanranding of seksueel geweld krijgen vaak te maken met negatieve of veroordelende reacties. Moet je maar niet in je eentje ’s avonds door het park gaan lopen, met zo’n kort rokje vraag je erom en je gaf ook onduidelijke signalen af door eerst met hem te flirten. Het slachtoffer krijgt op die manier zelf de schuld van wat er gebeurd is. De Amerikaanse organisatie It’s On Us laat aan de hand van drie filmpjes zien hoe absurd die redenering is. De filmpjes werden twee weken geleden online gezet, maar kregen ineens veel aandacht toen model en socialite Amber Rose, die al jaren strijdt tegen slutshaming en victim-blaming, er eentje noemde op haar populaire Instagram. Bekijk de filmpjes hieronder.

              The Wedding Caterer
              De bakker is echt een ‘caketease’, volgens de hongerige vrouw die expres haar hand door een niet voor haar bedoelde bruidstaart haalt. Hij moet niet zeuren dat zij aan die taart heeft gezeten, hij heeft toch zeker zelf gezorgd dat dat glazuur en die roosjes er zo lekker uit zien? Hij vroeg er dus gewoon om.

               

              The Hardware Store
              Een vrouw komt binnen in een sanitairzaak, neemt plaats op een uitgestalde toiletpot en doet een plas. De winkeleigenaar is geschokt, maar ja, als hij alles zo open en bloot loopt te showen moet hij niet raar opkijken als zij zich dan niet kan inhouden, nietwaar?

               

              The Art Gallery
              Een bewaker roept twee vrouwen die een kunstobject aanraken tot de orde, maar ze lachen hem uit: “Je zegt wel nee, maar je bedoelt natuurlijk eigenlijk ja.”

              #225983
              Luka
              Moderator

                In het belang van de waarheidsvinding, of ernstige vorm van victim blaming?

                In de winter van 2016 fietst Susanne (21) haar gebruikelijke route naar het huis van haar ouders. Het is inmiddels donker wanneer een man met een muts haar dwingt af te slaan en richting een afgelegen bedrijventerrein te fietsen. Hij duwt iets in haar rug dat op een mes lijkt en zegt: ‘nu meewerken, anders prik ik door’. Wanneer ze voor alles en iedereen uit het zicht zijn, verkracht hij haar. Vijf dagen na de verkrachting doet Susanne aangifte bij de politie. Twee zedenrechercheurs verhoren haar, zetten haar onder druk en geven de indruk haar niet te geloven, zo blijkt uit de transcriptie waarin Susanne de Volkskrant inzage heeft gegeven. Was de manier waarop Susanne door de rechercheurs behandeld werd in het belang van de waarheidsvinding, of een ernstig voorbeeld van victim blaming?

                De grootste behoefte na een onthulling is steun en geloofd worden

                Susanne heeft de dappere beslissing genomen om aangifte te doen. Ze vertelt haar uiterst pijnlijke verhaal aan twee zedenrechercheurs van de eenheid Limburg. Tijdens het verhoor worden er vragen op haar afgevuurd, waaruit blijkt dat de rechercheurs haar niet geloven. Zo wordt gesteld dat haar verklaring ook gewoon een schreeuw om aandacht kan zijn, of een signaal dat er geestelijk iets aan de hand is. Haar wordt meerdere keren gevraagd of ze haar verklaring in wil trekken: ‘’Als blijkt dat iets niet klopt in je verhaal, dan ben ik bang dat dit echt consequenties heeft voor jou, maar ook voor het onderzoek.’’ (…), aldus de rechercheur (bron: Volkskrant). Het slachtoffer wordt onder het mom van ‘de waarheidsvinding’ zesenhalf uur verhoord en kan hierdoor het gevoel krijgen schuldig te zijn aan wat haar is overkomen, ook wel slachtofferbeschuldiging of ‘victim blaming’ genoemd. Dit terwijl zedenslachtoffers na een onthulling de grootste behoefte hebben aan steun en het gevoel geloofd te worden (bron: CSG).

                In het belang van de waarheidsvinding?
                Natuurlijk liggen de zaken bij een politieverhoor anders en moeten rechercheurs, omwille van de waarheidsvinding, kritische vragen stellen. Echter, de rechercheurs gaan in op details, zoals het geslachtsdeel van de dader. ‘’Je zegt dat de penis slap was, maar je gaat toch kokhalzen’’, stelt de rechercheur. ‘’Doe eens voor? Hoe kokhals je dan?’’ (bron: Volkskrant). Gaan de rechercheurs hun doel hier niet compleet voorbij? En nog belangrijker: gaan ze niet, op grove wijze, voorbij aan het belang van het slachtoffer? ‘’Voorkomen moet worden dat de vermoedelijke dader onjuist beschuldigd wordt’’, stellen de rechercheurs. Maar waarom wordt het belang van de dader, en de mogelijkheid van een onjuiste beschuldiging, hier boven het belang van het slachtoffers gesteld? En waarom werd tijdens het politieverhoor de aandacht niet gericht op de dader, in plaats van op het slachtoffer?

                De gevolgen van victim blaming
                Aangifte doen van verkrachting is voor veel slachtoffers een traumatische ervaring. Dat komt doordat ze zich vaak niet gehoord voelen en het gevoel hebben dat ze niet worden behandeld als slachtoffer. Wanneer een slachtoffer medeschuldig wordt verklaard, kan dit enorm grote gevolgen hebben. ‘’Onder vakgenoten spreken we niet voor niets van een tweede verkrachting’’, zegt Iva Bicanic van het Centrum Seksueel Geweld.

                DNA-match met reeds veroordeelde tbs’er
                Op basis van een DNA-match tussen de sporen gevonden op het lichaam van het slachtoffer en een reeds veroordeelde tbs’er, werd de dader op 17 juli veroordeeld tot drie jaar cel en TBS. In het vinden van de verkrachter heeft vooral het sporenonderzoek van het Nederlands Forensisch Instituut aandeel gehad. Te betwisten valt of het politieverhoor, in deze specifieke zaak, van meerwaarde is geweest.

                Een eerste stap om victim blaming tegen te gaan
                Iva Bicanic van het CSG zegt over victim blaming in het algemeen: ‘’Aangezien we niet in staat zijn gebleken om het aantal verkrachtingen terug te dringen, moeten we ons misschien meer richten op het verminderen van victim blaming.’’ En laten we daar de eerste stap in de goede richting zetten en het belang van het slachtoffer voorop blijven stellen. Meer praten over daders en minder over slachtoffers en zo voorkomen dat de schuld bij het slachtoffer wordt gelegd.

                Bron: fondsslachtofferhulp.nl

                #228708
                Luka
                Moderator

                  “Niet alle vrouwen reageren hetzelfde op seksueel geweld, dat betekent niet dat het hen niets doet”

                  “Kan je ons vertellen wat voor een impact de gebeurtenissen hebben gehad op jouw leven?” Dat was een van de eerste vragen tijdens de hoorzitting over het seksueel wangedrag van Kavanaugh. De vraag was gericht aan Christine Blasey Ford, de eerste vrouw die het wangedrag aankaartte. Maar zijn alle slachtoffers in staat om de gevolgen van seksueel geweld te benoemen? En zijn die voor iedereen hetzelfde?
                  Die vraag stelde Christine Blasey Ford (51), professor psychologie aan de Stanford University, zichzelf ook. Soms zijn de effecten immers moeilijk te benoemen. Als dat lukt, moet je ze nog durven uitspreken. “Ik geloof dat de gevolgen van aanranding heel erg kunnen variëren”, aldus Ford. Zijzelf getuigt dat ze last heeft van “een posttraumatische stressstoornis en angstgevoelens”. Gevoelens die vaak opduiken bij slachtoffers.

                  Reactie van slachtoffers en publieke opinie
                  Kevin Michael Swartout, professor in de psychologie aan de Georgia State University, bestudeert seksueel geweld en hoe slachtoffers daarmee omgaan. Hij beaamt dat het heel erg varieert. Hij voegt eraan toe dat de reactie van slachtoffers wel belangrijk is voor andermans oordeel: “Onderzoek wijst uit dat mensen minder geneigd zijn om het verhaal van een slachtoffer te geloven of als ernstig in te schatten als de reactie van dat slachtoffer niet volgens het ‘script’ -zoals zij voor ogen hebben- verloopt.”

                  Ook Ford werd gevraagd of ze er wel zeker van was dat de posttraumatische stressstoornis en haar angstgevoelens veroorzaakt werden door Kavanaugh. Christine Blasey Ford haar antwoord klonk vastberaden: “Ja, daar ben ik zeker van.”

                  Maar niet elk slachtoffer is in staat om de exacte voortvloeisels in te schatten maakt Swartout duidelijk. Omdat ze die liever ontkennen, of omdat ze niet duidelijk te determineren zijn. Bovendien kunnen vooroordelen ervoor zorgen dat vrouwen het incident minimaliseren: “Ze kunnen immers het gevoel hebben dat hun ervaringen de discussie niet waard zijn, omdat ze niet dezelfde gevolgen ondervinden als andere slachtoffers.” Slechte cijfers en niet in staat zijn om langdurige relaties aan te gaan, zijn enkele duidelijke consequenties volgens de publieke opinie: “Maar het idee dat aanranding altijd zo’n grote impact moet hebben op je leven doet slachtoffers natuurlijk meer slecht dan goed.”

                  Of slachtoffers willen simpelweg vermijden dat men hen opzijzet als ‘dramaqueen’. Dat schreef Modern-Family ster Sarah Hyland op haar Twitterpagina. Ze geeft toe dat ze als tiener verkracht werd door een vriend. Maar omdat ze gedronken had, zei ze geen nee. “Dat kan gebeuren als je in shock bent.”

                  Verschil tussen bedreiging met pistool en verkrachting
                  “Ik denk dat we intuïtief begrijpen dat je een trauma oploopt als iemand je bedreigde met een pistool”, zegt Neil Malamuth, sociaal wetenschapper gespecialiseerd in seksueel geweld. “Maar wat aanranding betreft, wordt de mening van buitenstaanders steeds meer gevormd door de reactie van het slachtoffer dan door de acties van de dader.”

                  “Als je te boos bent, ben je gek,” besluit Mary Koss, professor aan de universiteit van Arizona. “Als je niet boos genoeg bent, geloven mensen niet dat je verkracht bent. Dus je moet precies weten hoe overstuur je mag zijn. En dat weet niemand.”

                  Bron: HLN.be

                  #228736
                  Luka
                  Moderator

                    MEISJE DOET BOEKJE OPEN VOL NARE ERVARINGEN EN HAAR BERICHT EXPLODEERT

                    Lees verder op The Best Social Media >>

                    #228737
                    Luka
                    Moderator

                      Woest

                      Ik ben kwaad. Mijn god, wat ben ik kwaad. Wat zeg ik? Woedend ben ik. Want we zijn er in getrapt. Met z’n allen zijn we zomaar meegegaan in het verhaal dat seksueel geweld het probleem van vrouwen is. Dat #metoo doorgeslagen is en alle mannen zich zorgen moeten maken over valse beschuldigingen. Want ‘ineens heeft iedereen wel een verhaal’ en ‘ineens moet je je verantwoorden voor iets wat je deed toen je zeventien was’. Hele carrières gaan eraan kapot. Arme mannen! Hoe moeten die zich staande houden in een wereld die zo onveilig voor ze is?
                      Bovendien: is het allemaal wel zo erg? Overdrijven de vrouwtjes het niet allemaal gewoon een beetje? Laten ze zich weer meeslepen in de nieuwste hype? Zo’n hype is ook nooit een keer iets leuks. Iets als pantoffels klaarzetten en lekker je bek houden. Altijd is het zoiets hysterisch als gelijke rechten of behandeld worden als mens. Gatver. Wie zit daar nou op te wachten? Youp in ieder geval niet. En hij is niet alleen.

                      En ook wij, de slachtoffers, de overlevers van seksueel geweld, gaan er in mee. Steeds weer komen we met onze persoonlijke verhalen. Onze harten scheuren we open om keer op keer onze trauma’s bloot te leggen. Om te zeggen: ja, zo vaak, zo veel en zo heftig was het. Zo bang ben ik op straat. En zo bang in mijn eigen huis. Steeds weer beantwoorden we beleefd alle vragen die volgen. Over wat we dan aan hadden, hoeveel we gedronken hadden, waarom we geen namen van daders geven, waarom we wél namen geven, of we het ons allemaal nog wel goed herinneren. Er zijn geen goede antwoorden. Alles wat we zeggen diskwalificeert ons als slachtoffer. Het is nooit goed genoeg.

                      En omdat we dat weten, komen we met cijfers en met onderzoeken. Kijk dan, hier staat het! Klik maar op de link, dan zie je het ook. Maar als er al geklikt wordt, dan wordt er niet geloofd. Want zo veel en zo vaak? Dat kan niet waar zijn. Daar zitten zeker vrouwen tussen die erover liegen. Voor de aandacht. Of die iets heel onschuldigs opeens wegzetten als verkrachting. Die cijfers? Daar klopt niets van. Wetenschap is ook maar een mening.

                      Intussen is er volop aandacht voor #metoo. Maar het verhaal dat keer op keer herhaald wordt, gaat allang niet meer over ons. Niet over onze carrières die stuk liepen nadat we ons verhaal vertelden, of die überhaupt nooit van de grond kwamen erdoor. Niet over de relaties die de druk van onze trauma’s toch niet aankonden, de kinderen die lijden onder onze pijn.

                      Nee. De verhalen gaan over daders. Hoe hun levens verwoest worden wanneer uitkomt wat ze hebben gedaan. Hoe hun carrière er onder zal lijden. Hoe het voor hun gezinnen zou zijn om te leven met deze smet. Wil je dat op je geweten hebben? De vragen komen keer op keer. In de media, bij familie of zelfs de politie. Wil je echt dat hij kapot gaat?

                      Nee, dacht ik jarenlang. Dat wil ik niet. Dat ik stuk ben, is al erg genoeg. Nu pas, na het zoveelste bewijs dat de carrière van daders prima tegen een stootje kan – je kunt er tenslotte president van Amerika mee worden, of opperrechter – nu pas denk ik: Ja.

                      Ik heb al die jaren de pijn gedragen. Niet van wat mij is overkomen trouwens, want die taal is onderdeel van het verhaal. Alsof seksueel geweld gewoon maar gebeurt, net als regen of een hittegolf en niet het gevolg is van een keuze die een dader maakt. Ik draag de pijn van wat zij mij hebben aangedaan. Hoeveel nachtmerries zullen mijn verkrachters hebben over hun acties? Ik vermoed geen. Ik heb ze voor ons allemaal. Ik maak elke nacht weer mee wat zij allang vergeten zijn.

                      Ik ben degene die jarenlang kamertjes van therapeuten vult met schaamte die niet mij toebehoort. Schaamte die van hen zou moeten zijn. En van iedereen die het hen mogelijk maakt om te doen wat ze doen. Die schaamte hoort bij jullie. Jullie die slachtoffers bevragen, niet geloven, door het slijk trekken. Jullie die vinden dat iets wat op je achtste gebeurd is op je achtentwintigste toch echt wel klaar moet zijn. Laat staan op je achtendertigste. Jullie die ons heus wel geloven, maar vinden dat we het verdienen. En die verder schijt hebben aan de levenslange schade die jullie doen. De schaamte die wij slachtoffers voelen, behoort jullie toe.

                      Dus ik ben er klaar mee. Ik ga niet meer mee in dit verhaal. Mijn zorg ligt niet bij de daders, niet bij of het niet doorslaat, en niet bij of niet alle mannen in gevaar zijn. De kans dat een man slachtoffer wordt van seksueel geweld is vele malen groter dan de kans dat hij er onterecht van beschuldigd wordt. Het enige wat ik nog doe, is de woede in mij koesteren. Rechtop blijven staan in een wereld die elke dag fuck you’s uitdeelt aan slachtoffers. Ik ben niet kapot te krijgen. Want dat mist er in alle verhalen: onze ongelofelijke kracht. Als je seksueel geweld kunt overleven, dan kun je alles. Dus ik sta hier. En ik sta niet alleen. We zijn met veel. We zijn gestopt met zwijgen en staan samen. Een haag van woedende slachtoffers. Klaar met empathie voor daders. Klaar met ongeloof. Klaar met het verhaal.

                      Maakt dat je bang?
                      Terecht.

                      Bron: charliemag.be

                      #229038
                      Luka
                      Moderator

                        #WhyIDidntReport: ‘Ik gaf mezelf de schuld van mijn verkrachting’

                        “Het is heel pijnlijk om te zien dat iemand die tientallen jaren later naar buiten treedt, precies de behandeling krijgt die ze gevreesd heeft. Zoals ik het ook gevreesd heb”, zegt de 53-jarige Robert Chesal, slachtoffer van seksueel misbruik, als reactie op een tweet van Donald Trump van gisteren.

                        De Amerikaanse president zei dat Christine Ford wel aangifte had gedaan als ze echt seksueel misbruikt was door rechter Brett Kavanaugh, kandidaat voor het Hooggerechtshof. Ford (51) zegt dat ze begin jaren 80 is betast door een “stomdronken” Kavanaugh.

                        Donald J. Trump
                        @realDonaldTrump

                        I have no doubt that, if the attack on Dr. Ford was as bad as she says, charges would have been immediately filed with local Law Enforcement Authorities by either her or her loving parents. I ask that she bring those filings forward so that we can learn date, time, and place!

                        06:14 – 21 sep. 2018

                        Trumps tweet kreeg meteen veel kritiek en als reactie riepen slachtoffers van seksueel misbruik een hashtag in het leven: #WhyIDidntReport. Die was binnen de kortste keren trending.

                        Verschillende vrouwen en mannen vertelden over hun ervaring met seksueel misbruik en waarom ze het niet meteen naar buiten hebben gebracht. Ook gebruikten ze de hashtag om hun verhaal voor het eerst te vertellen.

                        Beth Moore
                        @BethMooreLPM

                        He lived in my house.

                        #whyididntreport

                        19:54 – 21 sep. 2018

                        Scary Mikey 👺 👻 ☠️ 🎃
                        @rudagert

                        Because I was afraid no one would believe me. Because I was bullied and no one ever believed me. Because I was an altar boy and my ultra-Catholic parents were proud of me. Because it was a “beloved” priest.

                        I am almost 47 years old. I have never told anyone.

                        #whyIdidntreport

                        11:39 – 22 sep. 2018

                        “Mensen doen alsof het bizar is dat iemand decennia later vertelt wat er gebeurd is. Dat is niet zo”, zegt Chesal. “Het doet zó veel pijn, het maakt zo veel inbreuk op je identiteit en dat je eigenaar bent van je eigen lijf. Dat dringt zo diep door dat je niet kan verwachten dat iemand het snel kan verwerken of vertellen.”

                        Chesal werd verkracht door een leraar op school toen hij 14 was. Hij heeft de verkrachting 33 jaar verzwegen. Hij besloot een boek te schrijven over de verkrachting en het zwijgproces: Een Verzwegen Leven.

                        Robert Chesal is journalist en werkte tot voor kort voor de NOS. Als medewerker van de Wereldomroep werd hij in 2010 samen met NRC-collega Joep Dohmen uitgeroepen tot Journalist van het Jaar voor hun publicaties over het seksueel misbruik in de katholieke kerk in Nederland.

                        “Voordat ik dit kon bespreken of zelfs maar benoemen, dat heeft me 33 jaar gekost. Ik moest 46 jaar oud zijn voordat ik de woorden over mijn lippen kon krijgen: ik ben door iemand verkracht. Het was alsof ik het te echt zou maken als ik het zou vertellen.”

                        Chesal dacht dat het zijn schuld was. “Ik gaf mezelf de schuld omdat ik was meegegaan tot een bepaald punt. De man was veel ouder dan ik, in de 30. Ik was gedrogeerd en verkracht. Het begon met dat we samen een jointje rookten, daarna gaf hij me een heel sterke pil.”

                        Als de omgeving negatief reageert, wordt het slachtoffer nóg een keer slachtoffer.
                        Femke Eisma

                        Dat is inderdaad een van de redenen waarom slachtoffers zwijgen over misbruik, zegt Femke Eisma. Zij is de woordvoerder van de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen. “Het zwijgen kan aan meerdere factoren liggen. Een daarvan is inderdaad het schuldgevoel. Soms treedt dat op doordat er wel een genitale respons heeft plaatsgevonden tijdens het misbruik. Dan vragen slachtoffers zich af: heb ik het toch soms zelf gewild?”

                        Ook angst voor onbegrip speelt mee. “Als de omgeving negatief reageert, wordt het slachtoffer nóg een keer slachtoffer.” Vaak vindt het misbruik ook plaats door een bekende. “Uit de meeste recente cijfers van de politie blijkt dat 90 procent van de daders een bekende van het slachtoffer is. Zo’n persoon wil je misschien beschermen.”

                        Het is werkelijk bizar dat politici verwachten dat je een traumaslachtoffer op deze manier kan behandelen.
                        Robert Chesal

                        Dat herkent Chesal. “Wat enorm wordt onderschat, is wat er psychologisch en fysiek met een slachtoffer gebeurt. Je wordt zo aangetast in je zelfvertrouwen: het is gewoon een trauma. Het is een dynamiek die veel mensen niet begrijpen en waar politici doelbewust hun ogen voor sluiten.”

                        Daarom wordt Chesal ook misselijk van de uitspraak van Trump, zegt hij. “Deze vrouw (Christine Ford, red.) gaat in de schijnwerpers voor miljoenen mensen op tv haar verhaal doen – het is werkelijk bizar dat politici verwachten dat je een traumaslachtoffer op deze manier kan behandelen.”

                        Bron: NOS.nl

                      10 berichten aan het bekijken - 1 tot 10 (van in totaal 36)
                      • Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
                      gasten online: 33 ▪︎ leden online: 2
                      Lyn, Vinnie
                      FORUM STATISTIEKEN
                      topics: 3.752, reacties: 21.081, leden: 2.773