Relationele problemen

[LukaModerator]

We moeten stoppen met slachtoffers van huiselijk geweld de schuld te geven

“Mensen hebben soms het idee dat het geweld hun eigen schuld is, of ze weten niet waar ze terecht kunnen voor hulp.” Wij geven samen met onderzoeker Nicole van Gelder tips voor mensen die willen helpen.

Nicole van Gelder promoveert aan het Radboud UMC op het thema partnergeweld. Ze doet onderzoek naar vrouwelijke slachtoffers van (ex-)partnergeweld en hoe de online interventie SAFE (http://www.safewomen.nl) hen mogelijk kan helpen. Komende 27 november 2020 geeft ze een lezing op het Atria-congres over victim blaming, een congres dat wordt gehouden in het kader van de 16-daagse campagne van de Verenigde Naties over geweld tegen vrouwen. Nicole licht in haar lezing onder meer toe hoe dit ‘victim blaming’ bij partnergeweld werkt. We spraken haar over wat partnergeweld precies is, hoe victim blaming in die context werkt en meer.

Wat is partnergeweld precies?
“Dat zijn alle vormen van geweld tussen huidige partners en ex-partners. Mensen zijn vaak het bekendst met fysiek en seksueel geweld, maar mijn onderzoek richt zich ook op psychisch en economisch geweld. Bij psychisch geweld kan je denken aan zaken als bedreiging, vernedering, manipulatie. Mensen die dingen zeggen als ‘Als je bij me weggaat doe ik mezelf wat aan.’ Controlerend gedrag en extreme jaloezie vallen daaronder.”

Wat zijn andere vormen van controlerend gedrag?
“Dat kan op allerlei vlakken spelen. Een partner die bepaalt met wie je wel en niet omgaat, een partner die je telefoon laat tracken, partners die eisen dat ze je apps willen lezen.”

En dat economisch geweld dat je noemde?
“Dat is eigenlijk de minst bekende variant. Het wordt vaak geschaard onder psychisch geweld, maar is een op zichzelf staande vorm van geweld, waarbij je kan denken aan dat je niet mag werken of studeren van je partner, of dat je juist heel veel moet werken en je loon moet inleveren bij je partner. Sommige mensen mogen bijvoorbeeld geen eigen bankpas hebben, of gezamenlijke bezittingen en geld worden voor hen achtergehouden.”

Wat voor rol speelt de verhouding tussen mannen en vrouwen daarin?
“Genderinvloeden spelen zeker een rol bij partnergeweld. Traditionele en stereotype rolpatronen kunnen daarbij van invloed zijn. Bij vrouwen kan het bijvoorbeeld voorkomen dat ze niet meer mogen werken of studeren van hun partner als ze eenmaal getrouwd zijn, of dat hun mening niet serieus wordt genomen bij belangrijke beslissingen die beide partners raken. Op mannen kan de druk worden gelegd dat ze geld moeten verdienen om de partner en het gezin te onderhouden, omdat dat de traditionele verwachting is. Als ze dat dan niet lukt, worden ze soms onder zware psychische druk gezet. Het is een stereotype, maar deze gevallen zien we soms in de praktijk. Overigens hebben we het nu over heterostellen, maar bij niet-heterostellen komen deze zaken ook voor. Het beïnvloedt ook onze kijk op slachtoffers en geweld, bijvoorbeeld dat men vaak vergeet dat mannen ook slachtoffer kunnen zijn van partnergeweld en dat vrouwen ook geweld kunne plegen. Of dat men het idee heeft dat partnergeweld bij lesbische of homoseksuele koppels bijvoorbeeld minder ernstig zou zijn.”

Het Atria-congres waarop je spreekt gaat over victim blaming. Hoe moeten we victim blaming zien in de context van partnergeweld?
“Wat mensen heel vaak te horen krijgen is: ‘Waarom ga je niet gewoon bij diegene weg?’ Maar er zijn ontzettend veel obstakels die anderen niet direct zien. Het is een gevoelig onderwerp, er zit een taboe op, slachtoffers schamen zich voor wat er gebeurt. Ook de angst van, wat nou als de situatie juist erger wordt als je hulp probeert te zoeken. Hoe ziet de situatie eruit als er instanties bij komen te kijken?”

Zijn er nog andere voorbeelden?
“Mensen maken zich ook zorgen om wat er met de kinderen gebeurt, of hoe ze het financieel zouden redden. Soms hebben mensen ook niet door wat voor situatie ze eigenlijk zitten, soms zien ze niet meer in dat wat er gebeurt niet oké is. Mensen hebben soms zelfs het idee dat het hun eigen schuld is, of ze weten niet waar ze terecht kunnen voor hulp. Ook het idee van ‘Waar er twee vechten, hebben er twee schuld’ , maar dat is lang niet altijd zo en kan ervoor zorgen dat het slachtoffer op onrechtvaardige wijze een deel van de schuld krijgt van het partnergeweld. En dan zie je soms ook nog eens dat geweldslachtoffers in zo’n situatie zich een beetje moeten bewijzen. Ze moeten voor de omgeving aantonen dat ze wel genoeg hebben gedaan om uit hun situatie te komen voor ze serieus worden genomen en gesteund worden.”

Zit hier een verschil in voor mannen en vrouwen of mensen die zich anders identificeren?
“Mannen die slachtoffer zijn worden vaker niet serieus genomen, al helemaal als ze in een heterorelatie zitten en slachtoffer zijn van een vrouw. Mensen in non-hetero-relaties worden al helemaal snel niet serieus genomen. Vrouw-vrouw-relaties, daarvan denkt men: ‘catfight’. Bij man-man-relaties krijg je ook stereotype reacties, van: ‘Dan moet je maar geen kerels bij elkaar zetten, dat wordt altijd knokken.’ Ook het idee dat het bij niet-hetero-relaties ‘minder erg’ is en dat die mensen eerder uit een relatie zouden kunnen stappen omdat men denkt dat zij minder financieel afhankelijk zijn en er vast geen kinderen in het spel zijn, zien we terug vanuit onderzoeken.”

In april publiceerde je nog een wetenschappelijk artikel over de vraag of lockdowns voor meer partnergeweld zorgen. Is er inderdaad meer geweld doordat mensen binnen zitten?
“In heel veel andere landen zien we een flinke stijging in kindermishandeling en huiselijk geweld, in landen als Italië, Spanje, China zijn de cijfers flink gestegen, in Duitsland ook, maar in Nederland nog niet. Althans: de politie en Veilig Thuis, het meldpunt voor huiselijk geweld en kindermishandeling, geven aan nog geen stijging te zien. Dit betekent niet dat het er niet is, het kan zijn dat dit door andere oorzaken nog niet bij hen binnenkomt. Een aantal organisaties zien wel signalen van een stijging van kindermishandeling. Van een paar professionals die met slachtoffers van huiselijk geweld werken hebben we gehoord dat zij geen toename gezien in het aantal meldingen, maar wel in de ernst van het geweld. Maar voor het gehele plaatje geldt: we weten het gewoon niet zeker en doen er onderzoek naar.”

Wat kunnen mensen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld en die dit lezen doen, wat voor advies heb je voor deze mensen?
“Als je hulp zoekt, neem dan iemand in vertrouwen, zodat je er niet helemaal alleen voor staat. Het is ook goed om te bedenken wat voor jou de beste uitkomst zou zijn als je hulp in zou schakelen. Soms willen mensen bijvoorbeeld dat het geweld ophoudt, maar niet per se dat de relatie stopt. Mensen willen niet altijd alleen maar weg uit huis of aangifte doen; soms willen ze starten met een gesprek met een ervaringsdeskundige, bijvoorbeeld. Er zijn verder verschillende organisaties in het hele land die hulp bieden bij huiselijk geweld. Met Veilig Thuis kan je bijvoorbeeld gewoon chatten, dat kan een prettig alternatief zijn voor bellen. Ook Fier is een organisatie waar je kan chatten. Het is in ieder geval belangrijk om ook professionele hulp te zoeken. Dat kan in het begin spannend zijn, maar het is echt goed om te doen. De huisarts kan soms ook al een hele goede eerste stap zijn, als je je prettig voelt bij die persoon. Uiteraard kunnen vrouwen ook terecht op http://www.safewomen.nl.”

Wat kan je als buitenstaander doen om victim blaming te voorkomen en te helpen?
“Het gaat deels om een mentaliteitsverandering. Uit het onderzoek ‘Welk geweld telt?’en recent onderzoek door Act4Respect blijkt dat een deel van de Nederlanders, waaronder jongeren, partnergeweld in sommige situaties toch wel acceptabel vindt. Denk aan een voorbeeld dat bijvoorbeeld 12 procent van de ondervraagde mannen fysiek geweld tegen een vriendin acceptabel zou vinden als die was vreemdgegaan. Denk aan slaan om respect af te dwingen. Denk aan toch seks hebben, al wil je partner het niet. Dit soort zaken moet niet acceptabel zijn, en daarvoor helpt het denk ik als we het er met z’n allen vaker over hebben en ook jongeren al leren wat wel en niet oké is in een relatie, hoe je je grenzen aangeeft en de grenzen van de ander respecteert.”

“Wat betreft victim blaming is het goed om zelf meer te leren over hoe moeilijk het soms is om weg te gaan uit situaties waarin mensen partnergeweld ervaren. Mensen zitten met gevoelens van onveiligheid, schaamte, schuld en angst en maken zich druk om de kinderen, de woning, de financiën, en nog zoveel meer. Maar als we er met z’n allen meer over kunnen praten, dan helpt dat al.”

Bron: NPO 3 / Brandpunt Plus >>

[MarkModerator]

Relatietherapie: ‘Ik had altijd het gevoel dat ik haar dwong tot seks’

Deze week in Relatietherapie de ervaringen van van Carolien (54) en Rein (56), getrouwd en ouders van drie volwassen kinderen, waarvan alleen de jongste weer tijdelijk thuis woont in verband met zijn afstuderen. Door de heftige jeugd van Carolien heeft ze momenteel erg weinig zin in seks en intimiteit, tot frustratie van Rein. Hij had daardoor juist het gevoel dat hij haar dwong tot seks.

Uit de praktijk van psycholoog en relatietherapeut Annette Heffels

“Ik heb tegen Rein gezegd dat het klaar is,” zegt Carolien. “Sinds de overgang heb ik totaal geen behoefte meer aan seks. Ik vind het vervelend voor hem en ik snap het ook als hij zou zeggen dat hij daarvoor iemand anders zoekt, maar ik breng het niet meer op. Het is altijd zo geweest dat Rein meer behoefte had aan seks dan ik, dus dat heeft ons hele huwelijk spanning gegeven. We zijn daarvoor al eerder in therapie geweest, eerst bij een seksuoloog omdat Rein dacht dat er echt iets mis was met mij, wat ik trouwens zelf ook dacht.”

Misbruik
“Ik ben als kind misbruikt door een oudere neef. Hij heeft me niet echt verkracht, maar wel overal gevoeld en ik moest dingen bij hem doen. Ik vond het akelig, vooral omdat hij zei dat ik er met niemand over mocht praten omdat mijn ouders dan heel kwaad zouden worden en me naar een tehuis zouden sturen. Ik heb er dus nooit iets over gezegd, ik probeerde ervoor te zorgen dat ik niet met hem alleen was. Voor Rein had ik een andere vriend en met hem vond ik de seks helemaal niet prettig. Hij wilde allemaal aparte dingen van mij en dat wilde ik niet. Met Rein was het in het begin wel fijn.”

Geen begrip
“Ik was erg verliefd en hij was zacht en geduldig. Maar na de kinderen had ik minder behoefte. Hij begreep dat niet, dacht dat ik hem niet meer nodig had. Ik vond dat hij zich als een kind gedroeg en aandacht eiste, alsof hij jaloers was op de aandacht die ik de kinderen gaf. Ik denk dat we daardoor meer uit elkaar groeiden. Dus ík was druk met het gezin en hij stortte zich op zijn werk. Ik nam hem kwalijk dat hij er zo weinig was en alles op mij afschoof wat het gezin betrof, terwijl ik ook werkte. Hij kon niet zoals andere mannen een dag vrij maken voor de kinderen, want zijn werk liet dat niet toe.”

“Hij nam mij kwalijk dat er zo weinig intimiteit was tussen ons. Alsof ik daar zin in had, terwijl er verder nauwelijks contact was tussen ons. Doordat de sfeer zo geirriteerd was had ik al helemaal geen zin om te vrijen. Dus toen zijn we naar een relatietherapeut gegaan om te kijken of onze relatie beter zou worden, en ik hopelijk daardoor ook vaker zin zou hebben om te vrijen. Die therapie heeft wel geholpen voor onze band met elkaar, maar niet voor onze seksuele relatie. Ik heb wel mijn best gedaan het af en toe dan toch maar te doen, omdat ik ook wel snapte dat het voor hem telkens voelt als een afwijzing wanneer ik geen zin heb. Maar dat werkte ook niet. Voor Rein is er niet veel aan als ik het doe terwijl ik eigenlijk geen zin heb.”

‘Carolien gebruikt de overgang als excuus’
“Het is waar dat ik heel graag zou willen dat Caroline ook zou kunnen genieten van seks”, vertelt Rein, “maar als ik eerlijk ben vond ik de seks zonder dat zij daar iets bij voelde nog altijd beter dan niks. Dus af en toe deden we het dan toch, maar daar voelde ik me achteraf vervelend over omdat ik dan het gevoel had dat ik haar had gedwongen. Ik heb het idee dat Carloline de overgang gebruikt om nu helemaal niks meer te willen. Ze zegt dat het pijn doet en natuurlijk wil ik dat niet, dus doe ik ook geen pogingen meer.”

“Ik heb wel voorgesteld om vaseline of een gel te gebruiken maar zij wil dat niet. Ze vindt dat ze zich lang genoeg heeft aangepast aan mij, op ieder gebied, zegt ze en ze heeft daar geen zin meer in. Ik vind dat moeilijk. Ik begrijp het ook niet echt. In het begin van onze relatie was het wel fijn, volgens mij ook voor haar al lukte het nooit om haar een orgasme te laten krijgen. Natuurlijk heb ik er begrip voor dat de verliefdheid minder wordt als je langer bij elkaar bent, maar voor mij is zij nog altijd een heel aantrekkelijke vrouw en ik heb de behoefte wel om haar aan te raken en om te vrijen.”

Uit elkaar gegroeid
“Ik wil ook helemaal niet iemand anders alleen voor de seks. Zo zit ik niet in elkaar. Ik hou van Caroline en voor mij horen seks en liefde bij elkaar. En daarbij gaat het me echt niet alleen om gemeenschap. Ik vind het gewoon prettig om haar vast te houden en aan te halen, maar het is net alsof ze dan verstijft of terugdeinst. Terwijl ze helemaal geen kille of afstandelijke vrouw is. Met de kinderen is ze altijd heel aanhankelijk geweest. Ik mis die warmte en die aanhankelijkheid naar mij. Het is waar dat ik, zeker toen de kinderen klein waren, veel tijd aan mijn werk heb besteed.”

“Caroline heeft daar natuurlijk wel vaker opmerkingen overgemaakt, maar ik had niet de indruk dat ze daar zo heel erg onder leed. Zij wilde graag drie kinderen, had er eigenlijk wel vier gewild en ze wilde zelf ook tijd hebben voor de kinderen, dus niet meer dan 20 uur per week werken. Dat was echt haar keuze en ik herinner me eerlijk gezegd ook niet dat we daar ruzie over hebben gehad. Wel dat we uit elkaar groeiden, omdat we het allebei druk hadden met onze eigen bezigheden. Ik heb wel geprobeerd om daarover te praten, maar dan kreeg ik al snel te horen, dat ik alleen maar dat ene wilde, seks dus, en dat alles wat mij betreft dan goed was. Dat was niet zo, is nooit zo geweest, maar ik miste het wel. Volgens mij is het toch een belangrijk onderdeel van een relatie.”

‘Heeft ze ooit wél plezier beleefd aan seks?’
Relatietherapeute Annette Heffels: “Ik vraag me bij Carolien en bij meer vrouwen regelmatig af als ik hun verhaal hoor: hoe is het mogelijk dat ze nog ooit enig plezier hebben beleefd aan vrijen en seks? Carolien groeide op in een streng godsdienstig gezin. Qua seksuele voorlichting kreeg ze vooral waarschuwingen over de omgang met jongens en wat technische informatie over menstrueren en kinderen krijgen. Het misbruik door een oudere neef was voor haar een nare ervaring waarbij ze bovendien het gevoel kreeg dat ze iets deed wat slecht en verboden was. Anders zouden haar ouders haar toch niet in een tehuis stoppen als ze ervan hoorden.”

“Het aanraken van haar eigen geslachtsdelen voelde schuldbeladen. Masturberen heeft ze nooit gedaan. Zoals zoveel meisjes kende ze haar eigen lichaam slecht en had ze niet onderzocht wat prettig voelde. Voordat ze haar eerste serieuze vriend ontmoette, had ze een paar ervaringen met jongens die handtastelijk werden en waarbij ze vooral bezig was dat af te houden. Daarna kreeg ze een relatie met een vriend die zich op seksueel gebied liet inspireren door pornofilms waarnaar hij samen met Caroline wilde kijken. De relatie met Rein begon goed. Ze voelde zich veilig bij hem, genoot ervan dat hij haar mooi vond en vond het fijn als hij haar streelde en aanraakte. Daarbij was hij degene die het initiatief nam en zij volgde, omdat ze verliefd was en niets liever wilde dan het hem naar de zin maken.”

Aandacht
“Hij vroeg vaak wat ze fijn vond, maar ze had geen idee. Het feit dat ze graag kinderen wilde gaf haar een belangrijke reden om te willen vrijen en het voelde intiem om te weten dat ze dit samen wilden. Daarna werd ze overvallen door het moederschap. Ze genoot ervan, maar het was ook heel druk. Ze voelde dat ze Rein teleurstelde, omdat ze minder aandacht voor hem had.”

“In die tijd ging ze meer zijn minder aardige kanten te zien. Ze nam hem kwalijk dat hij niet meer betrokken was bij haar en de kinderen, terwijl hij wel verwachtte dat ze aan het eind van een lange dag seks met hem had, waar haar hoofd niet naar stond en waar ze veel te moe voor was. Seks werd een verplichting tegenover een man waar ze verder inmiddels niet meer zoveel mee had omdat hij zijn eigen leven leidde en haar het gevoel gaf dat ze ernstig te kort schoot als partner. Zij wilde daarover praten en weer voelen dat ze belangrijk was voor hem.”

Meer experimenteren
“Hij wilde hetzelfde, ze zochten beiden verbinding met elkaar maar beiden op een andere manier. Zij door te zeggen dat ze hem miste en zich alleen voelde, hij door te proberen haar letterlijk naar zich toe te trekken. Door elkaars eenzaamheid te begrijpen ontstond er ruimte voor meer intimiteit. Ze spraken af om meer aandacht te hebben voor elkaar en om elkaar vaker even aan te raken of een kus te geven overdag of iets liefs te zeggen.”

“Voor Caroline was dit eigenlijk al genoeg. Rein vond het beter dan niks maar verlangde naar meer. Hij moest daarvoor het idee loslaten dat seks alleen mogelijk is als je daar beiden naar verlangt. Er is ook niks mis mee als je seks soms (en dan natuurlijk wel vrijwillig) geeft als cadeau voor de ander. Caroline bleek daartoe bereid en ze merkte zelfs dat ze wat meer opwinding voelde als ze daar niet toe verplicht was. Wat voorlichting en oefeningen om te ervaren wat ze prettig vond als ze zichzelf streelde of gestreeld werd, hielp haar om voorzichtig weer wat meer te experimenteren op seksueel gebied.”

Annette Heffels is psychologe. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en een kleinkind. De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd en de afbeelding bovenaan is ter illustratie.

Bron: margriet.nl

[MarkModerator]

Mensen in een codependente relatie maken zichzelf ongelukkig: zo herken je de signalen

‘Codependent’ betekent letterlijk ‘medeafhankelijk’, en wie er last van heeft, schuift zijn eigen gevoelens en verlangens opzij ten voordele van iemand anders. Psychotherapeut Sarah Hofman geeft tekst en uitleg en somt alarmsignalen op.

Codependentie is een term die oorspronkelijk gebruikt werd in de verslavingszorg, maar steeds meer zijn weg vindt naar de reguliere psychologie. In de verslavingszorg gaat het voornamelijk om mensen die een liefdes- of familierelatie hebben met een verslaafde en hun (zorg)gedrag daar zo sterk op afstemmen dat ze daarmee onbewust de verslaving in stand houden. Maar codependentie kan ook voorkomen in relaties met mensen die niet verslaafd zijn, maar op een ­andere manier emotioneel ongezond gedrag vertonen.

Zo’n codependente relatie kan veel vormen aannemen, zegt psychotherapeut Sarah Hofman. ,,Het kan een vriendschap zijn, of een relatie met een familielid zoals een moeder en een dochter, en zelfs een werkrelatie, waarbij een werknemer zich te veel ten dienste stelt van zijn werkgever.” Hofman specialiseerde zich in codependentie nadat ze zelf jarenlang in een ongezonde verslavende relatie vastzat.

Codependen­tie komt vaak voor bij mensen die gevoelig zijn voor verslavin­gen, omdat dezelfde soort trauma’s aan de basis liggen
Sarah Hofman, psychotherapeut

Volgens Hofman kun je codependentie op sommige manieren met een verslaving vergelijken. ,,De Amerikanen gingen als eersten met de term aan de slag, en het waren ook de Amerikanen die de term later voor het eerst losmaakten van de verslavingszorg. Maar codependentie komt wel vaker voor bij mensen die verslavingsgevoelig zijn, omdat dezelfde soort trauma’s aan de basis liggen. Sommigen ontwikkelen een drankverslaving, anderen een gok- of eetverslaving, en weer anderen komen ­terecht in een codependente relatie. Maar eigenlijk spreek je al van codependentie op het moment dat je je eigen ­behoeftes over het algemeen minder belangrijk vindt dan die van een ander. En dat gebeurt dus veel vaker dan je zou denken.”

Liefdesverslaving
,,Mensen die codependent zijn maken zich kleiner dan de ander en cijferen zichzelf volledig weg. Ze vergeten vaak hun eigen grenzen”, legt Hofman uit. ,,Ze wringen zich in allerlei bochten om de ander te behagen, passen zich voortdurend aan en voelen zich verantwoordelijk voor de ander zijn geluk. En dat gebeurt dus niet alleen in liefdesrelaties, al zijn het wel vaak codependente partners die het snelst in therapie gaan wanneer het mis dreigt te gaan.”

Maar net als de liefde kent ook codependentie volgens Hofman vele vormen. ,,Soms belanden mensen ook in zo’n situatie door de omstandigheden, zoals de moeder van een kind met een beperking die non-stop bezig is met de zorg voor haar kind en niet meer aan haar eigen behoeftes toekomt”, verduidelijkt de psychotherapeut. ,,Maar vaak gaat het ook om een vorm van liefdesverslaving, waarbij je je eigenwaarde letterlijk laat afhangen van de liefde, bevestiging en goedkeuring van iemand anders.”

Onveilige hechting
Niet iedereen loopt evenveel risico om in een codependente relatie terecht te komen. Veel heeft te maken met de opvoeding of trauma’s uit eerdere relaties. Volgens Hofman speelt wat zij een onveilige hechtingsstijl noemt een belangrijke rol. ,,Wie zich in zijn jeugd onveilig heeft gevoeld in relaties, is veel vatbaarder voor codependentie dan iemand die veilig gehecht is. Ook misbruik of emotionele verwaarlozing kunnen een rol spelen.”

Maar ook mensen bij wie alles op het eerste gezicht koek en ei was thuis, kunnen later codependent worden. ,,Soms zijn trauma’s niet zichtbaar voor de buitenwereld, zoals wanneer je ouders niet emotioneel bereikbaar waren, omdat ze met zichzelf in de knoop zaten. Dan voel je heel je leven een eenzaamheid, die je soms niet onder woorden kan brengen. Als volwassene word je dan onbewust weer aangetrokken tot iemand die je in contact brengt met dat gevoel uit je kindertijd.”

Mensen met verlatings­angst hebben geleerd heel erg hun best te doen om de relatie te laten slagen, zelfs als het een ongelukki­ge relatie is
Sarah Hofman, psychotherapeut

Mensen die angstig of vermijdend in hun verhoudingen zijn, hebben ook vaker last van verlatings- of bindingsangst, en zijn daardoor volgens Hofman vatbaarder voor codependentie. ,,Mensen met verlatingsangst hebben geleerd zich vast te klampen aan hun partner en heel erg hun best te doen om de relatie te laten slagen, zelfs als het een ongelukkige relatie is. Wie bindingsangst heeft, kampt eigenlijk met datzelfde gevoel, maar kiest ervoor om gewoon geen (diepgaande) relaties meer aan te gaan uit angst dat ze fout zullen aflopen. Voor zo iemand kan het heel veilig voelen om te vallen voor een onbereikbare man of vrouw. Dan weet je al van tevoren dat hij of zij niet snel voor jou zal kiezen, ook al wil je diep vanbinnen niets liever dan verbinding voelen in een relatie.”

Alarmsignalen
Een codependente relatie kun je vaak moeilijk herkennen, maar er zijn wel alarmsignalen. Een negatief zelfbeeld, uitputting, overspannenheid, en gevoelens van prikkelbaarheid, bitterheid en woede zijn goede eerste indicaties. Daar komt vaak het gevoel bij van diepe frustratie over een gebrek aan bevestiging over alle inzet die je toont en een angst om je ongenoegen te uiten. Dit kunnen allemaal signalen zijn van een codependente relatie. Hofman beschrijft het als een inwendige leegte die maar niet opgevuld raakt. De buitenwereld ziet vaak niets, maar van binnen voelt het zwaar en moeilijk.

Verwerking is de sleutel om verder te kunnen
Sarah Hofman , psychotherapeut

In contact komen met de oorsprong van die gevoelens is volgens Hofman de belangrijkste manier om eruit te komen. ,,Wij begeleiden mensen bij het verwerken van de pijn en het verdriet uit het verleden waar ze nog steeds onbewust mee worstelen. Verwerking is de sleutel om verder te kunnen. Ik leer mensen die vastzitten in een codependente relatie om autonomer te worden, minder afhankelijk te zijn en liefdevoller naar zichzelf te kijken. Als ze snappen dat hun partner voortdurend het trauma uit het verleden aanraakt dat hen kwelt, kunnen ze lief worden voor zichzelf in plaats van de bevestiging elders te zoeken. Ze verwachten dat hun partner hen gelukkig zal maken, maar zo werkt dat natuurlijk niet.”

Daarbij is zelfliefde volgens Hofman onmisbaar: ,,Ze moeten eerst milder voor zichzelf worden en in hun eigen behoeftes voorzien. Wie daarin slaagt, zal automatisch gezondere partners aantrekken, of zal zijn eigen relatie op een gezondere manier zien evolueren. En als dat niet gebeurt, is de conclusie soms dat de relatie beëindigd moet worden. Dat geldt ook voor andere ongezonde relaties.” Therapie kan daarbij helpen. ,,Ik ben blij om te merken dat steeds meer mensen de weg vinden naar therapie. Het taboe is lang heel groot geweest, vooral voor mannen. Gelukkig is het tij aan het keren en durven mensen steeds vaker de hulp te zoeken die ze verdienen.”

Florence (35) ging jarenlang gebukt onder een codependente relatie: ,,Ik moest ontdekken wie ik was zonder mijn moeder”
,,Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 19 was. Mijn vader verliet mijn moeder van de ene dag op de andere voor een veel jongere vrouw en vertrok zonder achterom te kijken. Mijn moeder was gebroken. Haar wereld stortte in, en als enig kind werd ik haar steun en toeverlaat. Ik voelde me schuldig wanneer ik op zondagavond naar mijn studentenkamer vertrok en haar alleen liet in dat veel te grote, lege huis.”

,,Ze deed ook geen enkele moeite om sterk te zijn en haar verdriet voor mij te verbergen, integendeel. Ze belde me tijdens de werkweek huilend op omdat ze zich eenzaam voelde. Wanneer ik in het weekend naar huis ging, eiste ze me volledig op en gebruikte ze mij om de leegte in haar leven op te vullen. Ik durfde niet meer af te spreken met vriendinnen of uit te gaan op zaterdagavond, want dan wist ik dat mijn moeder alleen zou zitten. Ik voelde me hoe langer hoe meer verantwoordelijk voor haar geluk. De situatie werd zo erg dat ik weer thuis ging wonen.”

Mijn vriendin­nen lieten mij inzien dat ik mezelf wegcijfer­de voor mijn moeders geluk
Florence

,,De toxische relatie met mijn moeder had ook invloed op mijn liefdesleven. Ik hield mijn telefoon altijd bij de hand voor het geval zij me nodig had en ik zei soms afspraakjes af omdat ik haar niet alleen wilde laten. Als ik er toch eens voor koos om op citytrip te gaan met mijn vriend, voelde ik me een heel weekend lang schuldig en kon ik me niet ontspannen. Ik ga niet beweren dat mijn moeder de enige reden was voor de breuk met mijn toenmalige vriend, maar ik weet wel zeker dat mijn relatie met haar voor veel irritaties en discussies heeft gezorgd.”

,,Het waren uiteindelijk mijn beste vriendinnen die mij hebben geholpen om afstand te nemen van mijn moeder. Zij lieten me inzien dat ik mezelf aan het wegcijferen was voor haar geluk, terwijl ik daar niet verantwoordelijk voor was. Toen ik op mijn 30ste twijfelde of ik mijn droombaan wel zou aannemen, ben ik op zoek gegaan naar professionele hulp. Zo heb ik langzaam maar zeker mezelf teruggevonden.”

,,Het was een vreselijk moeilijk proces. Ik moest ontdekken wie ik was zonder mijn moeder. Ondertussen heb ik geleerd om mijn grenzen aan te geven en weet ik dat ik ook ‘nee’ kan zeggen wanneer mijn moeder een beroep op mij doet. En mijn verhuizing heeft haar gedwongen om contact te zoeken met anderen en zorgde er zelfs voor dat er een nieuwe man in haar leven kwam. Op dit moment is onze relatie gezonder en beter dan ooit.”

Meer info over codependentie en de aanpak van Sarah Hofman vind je op haar website.

Bron: ad.nl

[LukaModerator]

OMSTANDERS VAN HUISELIJK GEWELD

HET VERHAAL VAN DE BUURVROUWEN ANNEKE & RUBINA

waaromgajenietweg.nl

Waarom ga je niet weg? is gemaakt door Moondocs in samenwerking met Radboudumc en Blijfgroep/Veilig Thuis. Het project kwam tot stand met steun van Stichting Achmea Slachtoffer & Samenleving.

[LukaModerator]

Wat is huiselijk geweld jegens mannen oftewel mannenmishandeling?
Mannenmishandeling is een vorm van partnergeweld, het betreft huiselijk geweld jegens mannen, zie de factsheet (ex)-partnergeweld. Geschat wordt dat in 40 procent van de huiselijk geweld casuïstiek, er (ook) sprake is van mannenmishandeling. Er worden ongeveer 80.000 mannen per jaar ernstig mishandeld in huiselijke kring.

Er zijn ook verschillen, waarmee bij de signalering en aanpak rekening gehouden moet worden. Allereerst is dat de beleving van de mannen. Mannenmishandeling wordt door de mannen die dit betreft niet altijd gezien als een probleem, noch als een vorm van huiselijk geweld. Verder hebben deze mannen vaak het idee dat er weinig tot geen lotgenoten zijn oftewel dat zij de enige zijn dit meemaken. Een feit is dat slecht 3 procent van deze mannen zich meldt bij de politie.

Daarnaast spelen maatschappelijke beelden en normen een belangrijke rol. Denk hierbij aan denkbeelden als: ‘Een man laat zich niet slaan (en zeker niet door een vrouw)’. De schaamte is dan ook vaak groot. Hierdoor komen deze mannen minder snel naar voren, praten er minder over en vragen minder om hulp. Deze schaamte wordt ook gevoed door de eerder genoemde maatschappelijke beelden en normen.

Aandacht voor de specifieke doelgroep: LHBTI+
Huiselijk geweld komt in alle relaties voor of deze nu heteroseksueel, homoseksueel, biseksueel of transgender van aard zijn. Ook op huiselijk geweld onder LHBTI+ heerst een groot taboe.

Uit Brits onderzoek blijkt dat één op de vier homo’s slachtoffer is van partnergeweld. Mensen hebben veelal het idee dat geweld in partnerrelaties van homo’s en lesbiennes minder serieus is of minder ernstig is, omdat beide partners in kracht en macht ongeveer gelijk zijn aan elkaar (‘de ander kan terugslaan of op een andere manier van zich afbijten’). Ook blijkt dat heteroseksuelen er vaak van uit gaan dat homo’s en lesbiennes een relatie sneller zullen verbreken als er geweld in voorkomt.

De meeste heteroseksuelen zien economische afhankelijkheid en het gezamenlijk grootbrengen van kinderen niet als kernbegrippen van homo- en lesbische relaties. Er zou daarom minder zijn wat de homoseksuele of lesbische partners aan elkaar bindt. Het tegendeel is waar. Uit onderzoek blijkt dat homoseksuele mannen jarenlang geweld in hun relatie verdragen, juist omdat zij streven naar een langdurige stabiele liefdesrelatie.

Signalen
Signalen bij slachtoffers die kunnen wijzen opmannenmishandeling kunnen onderscheiden worden in:

Lichamelijke signalen
Herhaaldelijke verwondingen: blauwe plekken, snij-, bijt- of hoofdwonden, kneuzingen, fracturen (met name neus, pijpbeenderen, ribben), ontwrichtingen (met name kaak en schouder), brandwonden, verlies van tanden, schedelletsel en genitale beschadigingen.
Signalen op psychosomatisch vlak
Bijvoorbeeld depressiviteit, trillen, vaak hoofdpijn of maagpijn, vermoeidheid, angst, slaapstoornissen, hyperventilatie, hartkloppingen.
Gedragsmatige signalen
Bijvoorbeeld moeite met oogcontact, afspraken steeds uitstellen, een onderdanige houding, onduidelijke hulpvragen, schrikachtig en/of consulten op het laatste moment afzeggen, anderzijds meer dan gemiddeld gebruikmaken van zorgverleners (huisarts), meer gebruik van slaapmiddelen en pijnstillers, meer dan gemiddeld op zoek zijn naar een verklaring voor klachten.

Risicofactoren
Een aantal factoren kunnen ervoor zorgen dat het risico op (herhaling van) huiselijk geweld jegens mannen toeneemt.

• Demografische factoren: dit gaat om de leeftijd, opvoeding, karakter, armoede en huisvesting. De kans op mishandeling is bijvoorbeeld groter als de sociaaleconomische status lager is.
• Mannen die in hun jeugd getuige of slachtoffer zijn geweest van huiselijk geweld of kindermishandeling lopen een verhoogd risico om in volwassenheid opnieuw slachtoffer te worden.
• Dynamische risicofactoren: dit gaat om middelengebruik, psychische problemen, stress, relatie-gezinsproblemen. Financiële stress is een van de meest voorkomende reden dat er partnergeweld in huiselijke sfeer plaatsvindt. Migratiestress is ook een van de risicofactoren evenals wanneer een man vanuit het buitenland naar Nederland komt om te trouwen.
• Statische risicofactoren: dit gaat om persoonlijke problematiek van de man, zoals een licht verstandelijke beperking.
  Voorwaardelijke factoren zoals sociaal isolement, echtscheidingsproblematiek.
• De mate waarin geweld naar mannen wordt genormaliseerd en / of als minder bedreigend wordt geschetst vanuit maatschappij en/of media.
• Problematiek bij de partner van de man, te denken aan beperkte agressiebeheersing, verslaving, persoonlijkheidsproblematiek, moeite met communiceren of conflicthantering, jaloezie of neiging tot controleren.

Aandachtspunten bij mannenmishandeling bij het doorlopen van de 5 stappen in de meldcode
Bij elke vorm van huiselijk geweld en kindermishandeling dien je als professional de meldcode en bijbehorende afwegingskaders te gebruiken. Dit geldt ook voor huiselijk geweld jegens mannen. De volgende aandachtspunten zijn specifiek voor deze vorm van geweld:

• Genderspecifieke presentatie. In het algemeen kan gesteld worden dat mannen vanuit genderspecifiek perspectief andere manieren hebben van hulp zoeken, van hun problemen presenteren, van omgaan met problemen. Ook is er een andere probleembeleving. Mannen zoeken pas hulp als ze er zelf niet meer uitkomen, zoeken zelf oplossingen en proberen deze uit, zoeken oorzaken van problemen buiten zichzelf, beschrijven problemen vanuit een toeschouwer positie, presenteren problemen in context van werk, verwoorden problemen in zaken en feiten
• De veroordelen en maatschappelijke normen. Ook de hulpverlener kan (onbewust, onbedoeld) van hieruit redeneren, wat de hulpverlening kan belemmeren.
• Het taboe. Hierdoor zullen de mannen zichzelf bijvoorbeeld niet snel als slachtoffer beschouwen.
• Overnemen van regie. Deze mannen hebben er veelal baat bij zelf zo veel regie als mogelijk te behouden. Heb ook begrip voor de wijze waarop deze mannen omgaan met de problemen.

Advies/melden
Voor advies, melden en/of doorverwijzing naar opvang en/of andere hulp, neem contact op met:

• Veilig Thuis, telefoon 0800 20 00. Dit is gratis en 24/7 bereikbaar. Bellen kan ook anoniem. Bellen kan ook alleen voor advies (zonder te melden).
• Bij acuut gevaar bel 112.

In Nederland zijn er 6 opvanglocaties (40 plekken) voor mannen.

Ontwikkeld door
Deze factsheet is ontwikkeld door Blijf Groep, Stichting Wende en Veilig Thuis in samenwerking met ketenpartners. De factsheet en bronnen zijn als download te vinden bij Publicaties.

Bron: HuiselijkGeweld.nl >>

[LukaModerator]

Documentaire ‘Vrouw slaat man’ moet groot taboe doorbreken

Wat bezielt mannen die door hun vrouw mishandeld worden om dit geweld te accepteren? Waarom gaat ze niet weg, waarom slaan ze niet terug? Met haar documentaire ‘Vrouw slaat man’, uitgezonden op NPO2, doet documentairemaakster Elena Lindemans een poging het taboe op mannenmishandeling te doorbreken. De documentaire laat tevens zien hoe moeilijk slachtoffers van huiselijk geweld los kunnen komen van daders.

Momenteel is er op zes locaties in Nederland mannenopvang voor mannen die door hun partner mishandeld worden. Lindemans sprak met 35 bewoners voordat ze twee mannen bereid vond om – herkenbaar in beeld- hun verhaal te doen. “De schaamte is zo groot”, aldus Lindemans. Het taboe op het onderwerp was volgens haar nog veel groter dan dat ze van te voren had gedacht.

Voor Louis was het ‘totale onbegrip’ – ook van de hulpverlening – dat hij heeft ondervonden, reden om zijn medewerking te verlenen. Hij zou het mooi vinden als anderen niet tegen het onbegrip zouden aanlopen waar hij tegen aan liep. “Als er maar een persoon geholpen zou zijn door deze film, vind ik het al goed.”

Bron: HuiselijkGeweld.nl >>

De documentaire kan je hier terugkijken.

Trailer >>

Interview:

[LukaModerator]

Vicky’s misbruikverleden zorgt voor moeilijkheden in haar relatie met Rolf

‘Ik had in het begin heel veel herbelevingen als hij me aanraakte’

Na een turbulent leven vol misbruik, ontmoet Vicky Rolf. Ze leert hem vertrouwen en na een aantal jaren trouwen ze. Toch blijft haar misbruikverleden het stel parten spelen. De geboorte van hun zoon legt grote druk op de relatie; Vicky vertrouwt Rolf niet met hun kind. Ze vertellen eerlijk hun verhaal: “Hij mocht niet alleen met hem zijn, ik was bang dat hij hem zou misbruiken.”

Vanaf haar vroege jeugd wordt Vicky door verschillende personen misbruikt. Op haar zestiende belandt ze op straat. Ze leidt een turbulent leven en komt uiteindelijk op haar 29e in een Blijft-van-mijn-lijfhuis terecht. “Daar vroeg een hulpverlener: ‘wat wil jij?’ Daar was ik helemaal van ondersteboven, het leek of alles stil stond,” vertelt Vicky over die periode. “Ik wilde niet meer bang zijn, ik wilde niet meer verkracht worden, ik wilde van mezelf leren houden. Mijn zoektocht naar herstel is daar begonnen.”

Therapie
Vicky blijkt PTSS, angststoornissen en meerdere persoonlijkheidsstoornissen te hebben en wordt opgenomen voor behandeling. Tijdens creatieve therapie ontmoet ze Rolf. In eerste instantie is ze helemaal niet met anderen bezig, maar na verloop van tijd heelt ze en krijgt ze oog voor haar omgeving. Rolf valt haar op en het voelt voor haar als liefde op het eerste gezicht. “Hij had een veilige blik. In zijn ogen voelde het alsof ik thuis was.”

Rolf nodigt haar uit voor zijn verjaardag en brengt haar na afloop naar huis. “Toen heb ik hem uitgenodigd voor de koffie. Ik zei er wel bij: je moet niks van me verwachten, want meeste mannen verwachten dan meer dan koffie. Daarop zei Rolf: ‘ik ga lekker naar huis, dan doen we die koffie een andere keer’. Dat gaf mij zoveel vertrouwen. Na een tijdje bleef hij wel eens slapen, maar dan sliepen we gewoon. Rolf had in het begin zelfs een dik joggingpak aan, om mij vertrouwen te geven.”

Na een aantal jaar trouwt het stel. Vicky krijgt dan nog altijd therapie om haar verleden te verwerken. “Ik had veel verlangen om Rolf aan te raken, maar ik had in het begin heel veel herbelevingen als hij me aanraakte. Rolf merkte dan aan me dat ik verstijfde. Dan zei hij: ‘Kom we gaan even wandelen’. Hiermee hielp hij me weer in het hier en nu.

Moeite met vertrouwen
Toch vindt Vicky het moeilijk om Rolf helemaal te vertrouwen. “De eerste jaren dacht ik altijd: ooit komt de dag dat Rolf me zal slaan. Dan maakte ik hem boos om te kijken of hij me ging slaan. Na zeven jaar kwam ik erachter: hij gaat mij niet slaan. Toen pas kon ik mezelf zijn.”

“Ons uitgangspunt was: ik durf met jou te trouwen, want elke dag gaan we voor elkaar kiezen. Ik wil met jou oud worden. Dat hebben we afgesproken. We hebben een heel leven lang de tijd om aan elkaar te werken. “

Moeilijkheden in de relatie
Als het stel verblijd wordt met een zoon, steken de moeilijkheden toch weer de kop op. Haar verleden speelt Vicky parten en ze vindt het heel moeilijk om Rolf met hun kind te vertrouwen. “Hij mocht niet alleen met hem zijn”, vertelt Vicky. Hij mocht hem ook niet in bad doen. Ik was bang dat hij hem zou misbruiken.”

Vicky’s wantrouwen zorgt voor zwaar weer in het huwelijk. Rolf: “Je hoort een band op te bouwen met je kind, daar krijg je de kans niet voor. Dat was heel moeilijk voor mij. Toen zijn we bijna uit elkaar gegaan.”

Met behulp van een therapeut leert Vicky Rolt ook op dit punt te vertrouwen. “Ze hebben een mannelijke begeleider geregeld die dan samen met Rolf onze zoon in bad ging doen. Dat vond ik heel erg moeilijk, maar het heeft wel geholpen”, licht Vicky toe.

De komst van hun kind heeft Vicky uiteindelijk ook geholpen in haar helingsproces. “Ik heb door onze zoon geleerd om meer van mezelf te houden en mezelf te vergeven. Want zo’n kwetsbaar kindje, dat misbruik je niet. Dat is niet de schuld van een kind. Heel veel dingen heb ik daarmee verwerkt.”

Geloof
Vicky: “Ik heb altijd geloofd dat er een God was die van me hield en die me zou helpen. Ik denk dat voor heel veel mensen het leven heel zwaar is. Maar ik geloof heel erg in de liefde. Ik had mijn zoontje in mijn handen en toen dacht ik: ‘dit is een parel en zo ziet God mij ook’.

Ik heb altijd het geloof gehad: ik kom hier doorheen. Daarom is onze zoon ook gedoopt, ik wilde de liefde van God in zijn leven.”

“Ik heb geleerd om te vergeven, ook de daders, en niet in boosheid te blijven. Ik vind het wonder dat ik nog leef en dat God zo’n lieve man op mijn pad heeft gebracht. We hadden maar tien procent kans op een kindje en toch hebben we een zoon gekregen. Dat zie ik echt als een geschenk van God.”

Omgaan met misbruikverleden
Tot slot heeft Rolf nog een tip om om te gaan met een partner met een misbruikverleden: “Heb geduld, wil voor jezelf en voor je vrouw dat geduld opbrengen. Als je dat niet wilt, dan stopt het eigenlijk. Het heeft veel tijd nodig om het vertrouwen te winnen.”

Hart tegen Hart
Vicky en Rolf vertellen openhartig over de moeilijkheden in hun huwelijk in de podcast Hart tegen Hart. Je beluister deze aflevering hieronder of in je favoriete podcastapp.

Bron: EO >>

[LukaModerator]

Wat is traumabinding? En hoe weet ik of ik in een traumaband zit?

Heb je ooit in een explosieve relatie gezeten, waarin je van aanbidding naar kritiek ging en niets wat je deed ooit goed genoeg leek? Dit kan een teken zijn van traumabinding (of trauma bonding in het Engels). Maar wat zijn de signalen van een traumaband en waarom is het zo moeilijk om eruit te stappen?

Een traumaband ontstaat wanneer je je emotioneel bindt aan iemand die je beschadigd. Het wordt gekenmerkt door misbruik, waarbij de dader manipulatieve tactieken gebruikt om controle te behouden. Dit misbruik kan emotioneel, fysiek, seksueel, huiselijk, financieel en/of cultureel zijn. Traumabanden kunnen gemakkelijk worden verward met gevoelens van passie en nabijheid.

Wat is traumabinding?
Dr. Patrick Carnes, een expert op het gebied van verslaving en trauma, bedacht de term ‘trauma bond’ om uit te leggen waarom mensen soms in misbruikrelaties blijven. Het is afgeleid van het ‘Stockholm-syndroom’, dat verklaart waarom gijzelaars een psychologische band ontwikkelen met hun gijzelnemers en sympathie hebben voor hun doelen.

Mensen raken verstrikt in traumabanden doordat ze heen en weer geslingerd worden tussen intense emoties. Het begint met overweldigende gevoelens van passie en bewondering. Maar uiteindelijk voel je je niet meer jezelf en vind je het bijna onmogelijk om los te komen van de relatie, ook al weet je diep van binnen dat het niet goed voor je is.

Stadia van traumabinding
Na de aanvankelijke fase van overweldigende liefde zijn er meestal nog zes stadia van traumabinding. Deze zeven stadia verklaren waarom het in de eerste plaats kan gebeuren dat je in een traumaband terecht komt én waarom het zo moeilijk is om te stoppen:

Vertrouwen en afhankelijkheid
Alles voelt zo goed dat je verslaafd raakt – niets of niemand anders doet er nog toe. Je wilt steeds meer tijd met die persoon doorbrengen en bent afhankelijk van zijn of haar aanwezigheid om je geliefd te voelen. Ze testen je: ben je er helemaal voor hen?

Kritiek
De overweldigende aanbidding neemt af en de realiteit dringt door. Het begint met kleine kritiek, zoals met wie je omgaat, waaraan je je geld uitgeeft of wat je draagt. Je begint aan jezelf te twijfelen of zelfs je excuses aan te bieden. Het voelt als hard werken om je geliefde tevreden te stellen, maar je komt nooit echt ergens.

Gaslighting
Nu wordt het intenser en begin je te twijfelen aan je eigen gezond verstand. Je relatie beschuldigd jou van alle problemen in de relatie en ontkent misbruik, waardoor het lijkt alsof jij dingen verzint. Gaslighting is een manipulatieve manier om je te overtuigen dat je het helemaal verkeerd ziet en het is verbonden aan narcistisch misbruik.

Resignatie
Je hebt geprobeerd het misbruik ter discussie te stellen en grenzen te stellen, maar het put je alleen maar uit. Hij of zij versnelt het tempo, omdat ze zien dat je toegeeft aan de manipulatie. Je verlangt naar hoe het in het begin was, maar je voelt je zo losgekoppeld van je eigen gedachten dat het bijna onmogelijk lijkt om iets aan de situatie te veranderen.

Verlies van identiteit
Je weet niet meer wie je bent, je bent je ware zelf uit het oog verloren. Al je energie gaat nu naar het zorgen dat je misbruiker in orde is, maar wat je ook doet, het is nooit goed genoeg. Mensen die om je geven maken zich echt zorgen, omdat je niet meer jezelf bent en ze zich afvragen waarom je niet gewoon opstaat en weggaat.

Emotionele verslaving
De extreme hoogte- en dieptepunten lijken nu normaal te zijn; je brein hunkert nu naar de dopaminekick die gepaard gaat met deze eindeloze cyclus van misbruik. Hij of zij kan opnieuw beginnen met love-bombing, waardoor je denkt dat het nu beter zal worden. Het voelt alsof je niet zonder die persoon kunt leven.

Hoe herken je een trauma bond?
Let op deze rode vlaggen:

• Het voelt alsof je partner het middelpunt van jouw wereld is en je niet zonder hem of haar kunt.
• Je begint je te distantiëren van anderen, vooral degenen die wijzen op het misbruik.
• Je negeert adviezen en waarschuwingen van anderen.
• Je blijft gefixeerd op je partner en je gevoelens voor hem of haar, zelfs als de relatie is beëindigd.
• Het voelt alsof je op eieren moet lopen en altijd het ‘juiste’ antwoord moet geven uit angst diegene te ‘triggeren’.
• Je twijfelt aan je eigenwaarde en gelooft dat niemand anders interesse in je zou hebben.
• Je raakt steeds meer afstandelijk van het misbruik, alsof het normaal is, en voelt vaak verwarring over wat je wilt en wie je bent.
• Het is onmogelijk om je partner te verlaten of je vreest voor je welzijn als hij of zij jou verlaat.
• Je twijfelt aan je herinneringen of vraagt je af of je dingen verzint.

Waarom is het zo moeilijk om een trauma bond te verbreken?
Misbruikers zijn vaak bedreven manipulators en maken gebruik van technieken zoals gaslighting en love bombing om de band te versterken. Ze isoleren je vaak van vrienden en familie door je ervan te weerhouden om uit te gaan of mensen te ontmoeten. Dit maakt het nog moeilijker om weg te gaan.

Als je vermoedt dat je in een traumaband zit, zoek dan hulp van vrienden, familie of een professional. Zij kunnen je helpen de situatie te beoordelen en een veilig plan te maken om los te komen van de relatie. Weet dat er altijd hulp beschikbaar is.

Bron: Bedrock >>

[Auteur]

Reacties