PTSS & CPTSS

  • Dit onderwerp bevat 41 reacties, 5 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 30/06/2023 om 23:09 door Luka.
10 berichten aan het bekijken - 11 tot 20 (van in totaal 42)
  • Auteur
    Reacties
  • #227392
    Luka
    Moderator

      Onzichtbare effecten van trauma’s

      Het leven loopt regelmatig anders dan we ons het zelf voor hadden gesteld. Ingrijpende gebeurtenissen kunnen een flink effect hebben op je psychische toestand, op jouw functioneren als mens. De mate waarop een gebeurtenis schade aan je toebrengt, verschilt per persoon. De een is beter bestand tegen een bepaalde gebeurtenis dan de ander. Dat is geen zwakte of kracht, dat is gewoon wie je bent, waar je vrij weinig aan kunt doen. Ieder mens kan een trauma oplopen in zijn leven. Misschien vind je het woord trauma veel te heftig voor hetgeen je hebt meegemaakt. Je kunt je dan afvragen in hoeverre je het zelf voldoende serieus neemt.

      Ik zou zelf nooit zeggen dat ik bepaalde trauma’s in mijn leven heb opgelopen. Toch weet ik dat ik deze wel heb. Rationeel. Gevoelsmatig vind ik het snel allemaal een beetje overdreven en heb ik de neiging mezelf niet al te serieus te nemen. Dat is soms handig, omdat het me om het leven laat lachen en ervoor zorgt dat ik niet bij de pakken neer ga zitten. Soms is het ook onhandig, als ik hulp nodig heb of over mijn gevoelens ‘moet’ praten. Dat is voor mij knap ingewikkeld en verloopt dan vaak vrij moeizaam. Ondanks dat ik gevoelsmatig dus vind dat ik geen trauma’s heb, weet ik dat ik deze wel heb. Hoe dan? Uiteraard heb ik er met professionals over gepraat, maar ook ontdekte ik dit door allerlei artikelen te lezen. Een interessant artikel dat ik heb vertaald, herschreven en graag met je deel is die over de onzichtbare effecten van PTSS.

      Zonder dat de omgeving het weet en ziet, kan je allerlei klachten hebben en gedrag vertonen als gevolg van de PTSS. Ik bespreek hieronder beknopt 10 van deze vrij onzichtbare effecten. Effecten waar je vaak niet zo snel over praat, omdat je je ervoor schaamt. Ze hangen veelal ook samen met de angst om verlaten te worden. Ik hoop dat het lezen van deze effecten je wat steun kan bieden en het besef dat het niets is om je voor te schamen.

      Weet wel: Het feit dat je je in al deze punten herkent, betekent natuurlijk niet automatisch dat je aan PTSS lijdt of dat je een trauma hebt. Het is bij veel herkenning echter wel aan te raden om hierover te gaan praten met een professional.

      Obsessies
      Als gevolg van het opgelopen trauma heb je veel last van angsten. Je constant angstig voelen is vreselijk naar en nauwelijks te doen. Het vreet energie en put je uit. Om jezelf af te leiden van angsten kan je onbewust allerlei dingetjes gaan doen, waar je je pas bewust van wordt, als je er eenmaal niet meer zonder kunt. Obsessies. Denk aan alles moeten tellen. Dingen tien keer moeten checken. Er zijn vele vormen van obsessies. Lees hierover meer: Ik heb last van obsessies.

      Negatief over jezelf praten
      Misschien heb je dit zelf niet eens zo erg door en storen anderen zich eraan. Het is een soort natuurlijk gedrag van je geworden door de maanden of jaren heen. Negatief over jezelf praten. Het zegt uiteraard iets over hoe jij over jezelf denkt. Je bent niet goed genoeg en vermijd iedere vorm van extra kritiek, kwetsing, door jezelf al op voorhand te bekritiseren. Het ligt aan jou. Jij hebt het fout gedaan. De kans is vrij groot dat je tevens de neiging hebt je voor van alles en nog wat te excuseren. Het woordje “sorry” komt hierdoor vrij veel voor in jouw vocabulaire.

      Problemen met vertrouwen
      Hoe vaak iemand ook bewijst dat hij écht te vertrouwen is, je kan het gewoonweg niet geloven. Dat doe je niet met opzet, dat is gewoon een gevoel. Een constant gevoel van wantrouwen. Heel vervelend en naar, want het maakt je eenzaam en geeft een gevoel van onveiligheid. Wie is er nog wel te vertrouwen in deze wereld? Je bent contact bang verlaten of belazerd te worden door de mensen om je heen. Onbewust twijfel je waarschijnlijk ook heel erg aan jouw eigen waarde als mens. Ben jij het wel waard om van gehouden te worden…?

      Constant in een staat van alertheid
      Door hetgeen je is aangedaan, ben je terechtgekomen in een soort van overlevingsstrategie. Denk aan een dier dat is aangevallen. Die zal super alert door het bos wandelen en ieder geluidje horen of ervan schrikken. Je bent enorm alert en hierdoor ook snel geïrriteerd, gestrest of gefrustreerd.

      Obsessief omgaan met Whatsapp en social media
      Het lukt je niet makkelijk om ‘gewoon even’ een berichtje te versturen of ontvangen. Je bent bang dingen fout te zeggen, bang dat mensen iets anders bedoelen dan ze aan je schrijven. Je probeert tussen de regels heen verborgen boodschappen te ontdekken. Reageer je niet snel genoeg, dan ben je onzeker over de reden ervan. Ben je niet aardig genoeg? Heb je iets fout gezegd? Ga zo maar door. Dat speelt zich uiteraard niet enkel op WhatsApp af, maar ook op social media zoals Facebook.

      Complimenten incasseren
      Ondanks dat je enorm de behoefte hebt aan bevestiging – “Laat me alsjeblieft weten dat ik goed genoeg ben, dat ik het waard ben” – lukt het je nauwelijks om complimenten aan te nemen en deze te incasseren. Het valt allemaal wel mee. Zo goed heb je het niet gedaan. Het was geluk. Het lag aan iets anders dat het je gelukt is. Ga zo maar door…

      Voor jezelf zorgen
      Voor een ander zorgen geeft je een positief gevoel. Voor jezelf zorgen? Wat is dat…? Dat is een heel ander verhaal. Je vindt het enorm lastig om goed voor jezelf te zorgen. Waarom weet je misschien niet eens. Je vindt het overdreven, niet nodig… of je vindt jezelf het niet waard. Wat de reden ook is, uiteindelijk komt het allemaal eigenlijk neer op het jezelf niet waard vinden. Jouw zelfbeeld is erg negatief en hoe minder je je focust op jezelf, hoe minder je hiermee geconfronteerd wordt.

      Zelfbeschadiging
      Naast het ontstaan van obsessief, kan het ook zijn dat je dealt met je angsten door middel van destructief gedrag. Dit kan in de vorm van zelfbeschadiging, maar kan ook door bijvoorbeeld te weinig te eten, te veel te sporten of door drank en drugs te gebruiken. Het zijn allemaal copingmechanismen om te overleven met het trauma.

      Suïcidaliteit
      Jouw draagkracht is niet oneindig. Hoe meer last je hebt van het trauma, van paniek en angsten, hoe zwaarder je het leven ervaart. Dit kan ervoor zorgen dat je soms gaat verlangen naar de dood. Dan heb je eindelijk even geen pijn, angst en verdriet meer. Dan heb je ‘even’ rust. Je bent niet suïcidaal, maar denkt wel veel over de dood en zelfmoord na.

      Misbruik van middelen
      Ik schreef dit eigenlijk al bij het puntje over zelfbeschadiging. Destructief gedrag ligt op de loer bij het dealen met trauma. Je wilt de pijn verzachten en de angst verminderen. Hoe kan dat op korte termijn makkelijker dan met bijvoorbeeld iedere dag een paar glazen wijn? Het voelt misschien als niet zo ernstig, maar voor je het weet is het dat wel… Een ander ziet dat niet als onderdeel van jou problemen, maar dat is het wel.

      Hechtingsproblemen
      Als je in therapie bent is de kans aanwezig dat je erg gehecht raakt aan de therapeut. Je schaamte je hiervoor en wilt dit ook helemaal niet, maar het gebeurt toch. De therapeut betekent veel voor je, omdat deze een belangrijke rol in je – op dit moment extreem kwetsbare – leven speelt. Het is dus eigenlijk heel begrijpelijk en niets voor je voor te schamen.

      Herken je je in deze punten, praat er dan over. Ik herken zelf meerdere punten. Het is niet om je voor te schamen, niets om voor je te houden. Juist door je hier bewust van te worden, kan je zaken veranderen. Op die manier kan je tot de kern van je problemen komen en een begin maken aan de verwerking ervan.

      You can do it

      Bron: Proud2bme.nl

      #227804
      Gabrielle
      Lid LSG

        In het kwartaalblad ‘Vizier’ van de Angst, Dwang en Fobie Stichting heeft dit voorjaar een artikel gestaan over mij. Klik op de afbeelding om het artikel te lezen.

         

        #228506
        Luka
        Moderator

          Ervaringsverhaal Alies

          Vijfendertig jaar lang droeg Alies Heida (nu 50) een onzichtbare rugzak met geschiedenis mee. Daarin ver weggestopt: mishandeling,verwaarlozing, verkrachting, incest en psychische verminking. Vijfendertig jaar lang had ze PTSS en kon ze zich de gruwelijke gebeurtenissen uit haar jeugd niet meer herinneren. Een paar jaar geleden zocht ze hulp bij PsyQ in Den Haag en kwam ze terecht bij psychiater Joop de Jonge. Samen met hem en zijn team van specialisten durfde ze haar angsten en verleden onder ogen te komen.

          Gruwelijke jeugdervaringen
          Alies wijdt haar posttraumatische stress-stoornis aan haar jeugd. Amper 8 jaar oud was ze toen haar vader haar begon te misbruiken. “Eerst vergreep alleen híj zich aan mij, maar later werd ik door hem ook ‘weggegeven’ aan andere mannen. Mijn moeder wist het, maar deed niets. Ze had een alcoholverslaving en was eigenlijk niet in staat om voor mij te zorgen. Ze strafte en verwaarloosde me. Ik stelde niets voor; was volgens haar ‘de hoer van mijn vader’.

          “In mijn jeugd werd ik vaak in de kast gestopt.”

          Ik had ook geen steun aan mijn oudere broer. Hij was wél geliefd binnen het gezin, maar kreeg het verkeerde voorbeeld van mijn ouders. Hij was agressief en zag mij net als mijn ouders als ‘wegwerpartikel’. In mijn jeugd werd ik vaak in de kast gestopt, wachtend op het moment dat ik er uit mocht om bijvoorbeeld naar school te gaan.”

          Leven met PTSS
          Op haar veertiende besluit Alies te vluchten. Ze wilde niet dat haar ouders nog langer haar ouders zijn en komt terecht in een kindertehuis voor moeilijk opvoedbare kinderen. Net 18 jaar is ze als ze haar spullen pakt en voor zichzelf gaat zorgen. Haar trauma’s stopt ze diep weg en ze vlucht in werk. Werken, werken en nog meer werken. Alles om maar niet te hoeven denken aan wat is gebeurd. Dat houdt ze lang vol, totdat de psychische last die ze met zich meedraagt haar te veel wordt, met nachtmerries, dissociaties, herbelevingen maar ook lichamelijke klachten tot gevolg. “Ik heb zolang in de ‘vluchtmodus’ geleefd dat mijn hele lichaam letterlijk verkrampt was. Het was tijd om hulp te zoeken.”

          Achterliggende trauma was niet zichtbaar
          Van haar twintigste tot haar vijfenveertigste wordt Alies in verschillende ggz-instellingen behandeld, zonder écht resultaat te boeken. “De symptomen van de PTSS werden behandeld, maar het achterliggende trauma kwam nooit ter sprake. Symptomen als borderline, mijn wens tot levensbeeindiging en mijn dissociatieve problemen werden behandeld, maar nooit vroeg een behandelaar naar mijn verleden. Totdat ik vijf jaar geleden terecht kwam bij PsyQ in Den Haag. Sinds vier jaar kan ik praten over mijn verleden. Vóór die tijd had ik nooit gedacht, laat staan geloofd, aan herstel.”

          Eindelijk verlost van PTSS
          Samen met het psychotraumateam van PsyQ werkte Alies ruim vier jaar lang keihard aan haar herstel. “Mijn herstel begon met een lachende psychiater, Joop de Jong, die zei: ‘Over een jaar zit jij er heel anders bij. Geloof mij maar!’. En dat terwijl ik amper kon geloven dat ik de kracht had opgebracht zijn kantoor binnen te stappen. Maar inderdaad: ik kon hem na één jaar vertellen dat ik de nachten slapend doorbracht. Een hele stap vooruit! Drie jaar later, vele EMDR-sessies en twee extreem zware maar zeer belangrijke opnames bij Psytrec verder, ben ik nu bijna een jaar PTSS-vrij.

          “Ik ben nu bijna een jaar PTSS-vrij.”

          Geen herbelevingen, geen flashbacks en geen dissociaties meer. Mijn hoofd is rustig, bijna leeg zelfs.”Het was nodig om mijn angsten onder ogen te komen en ik weet nu: wat mij in mijn jeugd is overkomen gebeurt mij nooit meer. Iets waar ik 35 jaar lang heel bang voor ben geweest.”

          Tijd voor een leven zonder PTSS
          Contact met haar vader en broer heeft Alies nooit meer gehad. “Ik weet dat mijn vader inmiddels is overleden, zonder ooit spijt te betuigen, en ik heb vernomen dat mijn broer niet meer in Nederland woont. Met mijn moeder heb ik nog geprobeerd een relatie op de bouwen maar haar alcoholverslaving maakte dat onmogelijk. Mijn toekomst ziet er rooskleurig uit. Ik heb een hele lieve hulphond, Flo, die mij helpt als ik er even doorheen zit. Dan likt ze aan mijn hand en vrolijkt me op. Ik doe veel vrijwilligerswerk en ik maak weer plannen voor de toekomst! Graag had ik ook ooit moeder willen worden, maar door de mishandelingen in mijn jeugd ging dat niet. En daar ik heb ik inmiddels vrede mee, want er is ze een hoop leed bespaard gebleven.

          Delen van PTSS-ervaringen
          Door mijn verhaal openbaar te maken wil ik lotegenoten met PTSS motiveren en stimuleren om hulp te zoeken. Je bént niet alleen en je kan écht herstellen.

          “Je bént niet alleen en je kan écht herstellen.”

          Ik had nooit verwacht dat ik -weer – zou kunnen genieten van de kleine dingen: een strandwandeling of een boom die in bloei staat. Ik heb ontzettend nare herinneringen aan mijn jeugd, maar nu is het tijd om nieuwe herinneringen te maken!”

          Bron: PsyQ.nl >>

          #228523
          Luka
          Moderator

            “Je moet iets toegeven aan jezelf waarvan je zo graag zou willen dat het niet bestond”

            Ik las het stuk van Evelien Chiau over Youp van ’t Heks column en, verdorie, Youp. Wat ben ik blij dat uit je redenering en woorden blijkt dat je zelf niet in aanraking gekomen bent met trauma’s die een diepgeworteld en doortastend effect hebben gehad doorheen je leven. Want, besef goed: iedereen komt in zijn of haar leven in aanraking met traumatische gebeurtenissen, of loopt op zijn minst het risico daartoe. Wat een opluchting om te lezen dat je buiten schot gebleven bent, wat dat betreft.

            Sta me even toe van wal te steken met een disclaimer. Ik ben op geen enkele manier bevoegd om gegronde, psychologisch-goedgekeurde verklaringen en toelichtingen te geven, maar ik ken trauma. Ik ken trauma, hoewel het eerlijker lijkt om te zeggen dat trauma mij kent. Ik ken vooral geschikte en minder geschikte omgangsvaardigheden, en de veelheid aan mentale vangnetten die een mens kan opgooien om te kunnen overleven.

            (..)

            Trauma is trauma en er is in principe geen graad van ernst, maar dat kon ik mezelf destijds niet uitleggen. Mijn herinneringen van die situatie werden daardoor erg filmisch, alsof het een verhaal was. Voor een lange tijd heb ik afstand genomen. Ik heb de filmrol gearchiveerd en weggestopt. Done and dusted.

            Weet je wat moeilijk is? Aan jezelf toegeven dat zoiets vreemds, zoiets onwezenlijks, echt gebeurd is. En daarna, aan jezelf toegeven dat je dat ervaren hebt. En daarna, aan jezelf toegeven, met woorden, dat de situatie levensbedreigend was en intens angstaanjagend. En, lieve hemel, dat het je getraumatiseerd heeft. Dat zijn woorden die je niet snel verbindt aan je eigen dag-in-dag-uit. Dat zijn ook gewoon dingen die uit een film lijken te komen.

            Ik heb jarenlang kunnen vermijden dat ik aan mezelf moest toegeven dat dat echt gebeurd is. Ik praatte erover toen het net gebeurd was, maar dan vertelde ik het verhaal en stond ik mezelf nooit, nog voor geen seconde, toe om de emoties die eraan vasthangen te verkennen.

            En dan sta je plots, op een ander punt in je leven, oog in oog met het grote besef. Ik ontdekte dat ik een trigger had, en toen kwam ik erachter dat al die affecten en emoties nog steeds een plaats hadden binnenin mij. Intussen razen ze door mij heen als een wervelwind. Post-traumatische stress zonder vangnet. Weet je wat de slapeloze nachten en angstaanvallen met zich meebrengen? Fragmenten, gebeurtenissen, woorden en blikken, stukjes herinneringen waarvan ik niet wist dat ik ze had.

            Lees verder op charliemag.be >>

            #229144
            Mark
            Moderator

              project-ptss.nl

              Kennis en ervaring onder één dak. Project-PTSS biedt een platform voor een ieder die op persoonlijke of professionele wijze te maken heeft met PTSS bij kinderen en hun ouders of verzorgers. Het platform voorziet in het delen van kennis en ervaringen. Ook beoogt Project-PTSS om ontwikkeling, innovatie en onderzoek op het gebied van PTSS te bundelen en laagdrempelig te delen met een ieder die hierin geïnteresseerd is.

              Een platform bieden voor ervaringsverhalen is één van de voornaamste redenen geweest om Project-PTSS een plek te geven op het wereld wijde web. Door het delen van ervaringen hoopt de redactie van Project-PTSS dat kinderen en ouders zich gesteund voelen en (h)erkenning vinden in de verhalen van ervaringsdeskundige jongeren, ouders en professionals. De redactie richt zich dan ook op het delen van ervaringen die antwoord geven op vragen, zoals: Hoe ervaren kinderen een traumatische gebeurtenis? Met wat voor verwachtingen zoeken kinderen juist wel of juist geen hulp voor hun klachten en hoe beleven ouders dit? Hoe ervaren zij hulpverlening? De redactie van Project-PTSS komt graag in gesprek met ouders en kinderen die hun verhaal willen delen.

              #229240
              Mark
              Moderator


                Trauma illustratie 12/10 online © Suzan Hijink

                Een trauma gaat in je brein zitten, zegt de expert uit eigen ervaring

                Wat een trauma aanricht in lijf en leden ondervond wereldautoriteit Bessel van der Kolk dit jaar bijna zelf.

                Hij vindt het zelf best ironisch. Bessel van der Kolk (1943), wereldautoriteit in traumaverwerking, die van het moederbedrijf van zijn onderzoeksinstituut te horen krijgt dat hij ontslagen is. Veertig jaar bouwde hij aan dat instituut. Dat zou je een trauma kunnen noemen, zegt hij.

                De van oorsprong Nederlandse psychiater doet al decennialang onderzoek naar slachtoffers van roofovervallen, kinderen die misbruikt zijn en oorlogsveteranen. Daarvoor hielp hij het Trauma Center in Boston in de wereld, dat zich in 2005 aansloot bij het Justice Research Institute (JRI). Het grote publiek leert Van der Kolk in 2015 kennen door zijn populair wetenschappelijke boek ‘The body keeps the score’, een New York Times-bestseller en in 23 talen vertaald. En alleen al aan donaties van tevreden ex-getraumatiseerden haalde zijn instituut volgens hemzelf miljoenen op.

                Maar dan, begin dit jaar, ontslaat JRI hem, volgens hem ‘volledig uit het niets’. Een naaste collega zou de werksfeer verzieken, en Van der Kolk zou hem daarbij te veel zijn gang hebben laten gaan. Zelf zegt hij dat zijn oude team zich niet herkent in het verhaal van de verziekte werksfeer door zijn toedoen. Inmiddels hebben alle hooggeplaatste leden van het traumateam van JRI zich aangesloten bij het vervolgproject van Van der Kolk, zegt hij.

                JRI-directeur Andy Pond heeft altijd volgehouden niet op details in te kunnen gaan omdat de klagers om anonimiteit hebben gevraagd. Ook Trouw krijgt te horen dat de organisatie bij wet geen verdere informatie mag geven.

                Nu, op een zonnige herfstwoensdag, zit Van der Kolk in een Amsterdams hotel. Tussen alle afspraken en congressen door maakt hij even tijd om te praten over zijn boek, maar ook over de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. De onderzoeker is zo weinig in zijn vaderland dat hij al na drie zinnen Nederlands overschakelt op het Engels –met Nederlands accent.


                Bessel van der Kolk Beeld Licia Sky

                Ondertussen kan hij nog altijd slechts gissen naar de reden van zijn ontslag, zegt hij. Van de opgegeven reden gelooft hij in elk geval niets. Als hij toch iets moet zeggen? “Door mij te ontdoen van mijn Trauma Center krijgt JRI ineens alle subsidies die ik binnengesleept heb. Op het moment van ontslag hadden we net 5 miljoen dollar binnengehaald bij een subsidieverstrekker. Vorige week bleek dat ons andere verzoek om 2,5 miljoen ook is gehonoreerd. Dat gaat allemaal in de zak van Andy Pond.”

                Hoe het ook zij, deze zomer lukte het de hoogleraar te schikken met zijn voormalige werkgever. “Ik kreeg daar behoorlijk wat geld voor – een fair amount.” Dat investeert hij in zijn nieuwe Trauma Center. “We timmeren hard aan de weg, maar op mijn leeftijd wordt het nooit zoals het was. Het was een absolute ramp dit voorjaar.”

                Was dit een trauma?
                “Het was van een ander kaliber dan wat veel mensen in mijn praktijk hebben meegemaakt. Maar in theorie kan je een trauma krijgen wanneer je levenswerk vernietigd wordt, ja. Vooral omdat je machteloos bent. Je reputatie gaat eraan en daar kun je even niets aan doen. Ik ben ongewild een levend voorbeeld van waar ik over schrijf in mijn boek.

                “Toch heb ik nu vrede met de situatie. Waarom? Om een schokkende gebeurtenis te boven te komen zijn twee ingrediënten vooral belangrijk, en ik had beide: steun uit de omgeving, en je een oplossing kunnen voorstellen. Dan ervaar je minder die hulpeloosheid die een trauma kenmerkt. Familie en vrienden overstelpten me met lieve reacties, en ik zag dat mijn collega’s boos waren. Hoe kunnen die klootzakken van JRI je dit aandoen, vroegen ze mij. Daarnaast had ik direct een nieuwe missie in mijn leven: het geld van de schikking gebruiken om met het nieuwe kennisinstituut zo dicht mogelijk bij het oude te komen.”

                Geen echt trauma dus.
                “Nee, maar er speelde nog iets mee, iets waar ik óók geluk mee had. Twee dagen voor mijn ontslag nam ik MDMA, een geestverruimende stof die ook in xtc zit. De partydrug geldt als een veelbelovende traumabehandeling. Voordat je dat aan patiënten aanbiedt, moet je zo’n behandeling als hoofdonderzoeker zelf ondergaan. En dat deed ik.

                “Daarna voelde ik me extreem kalm en reflectief, boeddha-achtig zelfs. Twee dagen later nog steeds. Ik loop het kantoor van Pond binnen en hij begint allemaal bespottelijke dingen te schreeuwen. Alles wat ik zeg: ‘Dit is niet goed voor jou, op de lange termijn krijg jij hier veel problemen mee.’ Ik was compleet rationeel, kon logisch blijven nadenken. Nadat ik zijn kantoor uitliep belde ik mijn meest trouwe zakenrelaties. Een bevriende advocaat om de financiën zoveel mogelijk te redden. Een verwante organisatie die kon helpen een nieuw gebouw te regelen.”

                De drug hielp u kalm te blijven in een stressvolle situatie, maar waarom zien onderzoekers dat als veelbelovend om getraumatiseerden te helpen?
                “MDMA is niet voor niets een partydrug, je wordt er extreem empathisch van. Precies waar mensen met een trauma te weinig van hebben, naar zichzelf toe althans. Ze kampen met pure zelfhaat. Vanwege hoe ze tijdens de traumatische gebeurtenis reageerden, bijvoorbeeld. ‘Ik vocht niet genoeg terug’, ‘Zal de situatie wel uitgelokt hebben’, of: ‘Ik heb mijn aanvaller in blinde paniek te hard teruggeslagen.’

                “Door die zelfhaat kunnen ze niet meer terug in hun geheugen om bij zichzelf na te gaan dat het niet hun schuld was. Wij denken, vandaar ons onderzoek, dat MDMA door een dosis zelfcompassie helpt om wél terug te gaan in het verleden. Om dat vervolgens te verwerken, natuurlijk.”

                Kan dat allemaal niet zonder drugs?
                “Vooral bij een trauma uit de kindertijd is dat echt moeilijk. Als kind ben je het centrum van jouw universum, je kunt je ervaringen nog niet vergelijken met die van anderen. Dus als je klappen krijgt als je drie bent, denk je: dat moet zijn omdat ik een slecht mens ben.

                “Die manier van denken blijft altijd een beetje hangen bij zo iemand, ook al is hij volwassen. Als een klootzak in een andere auto hem in een verkeersongeluk brengt, is de kans groot dat hij dat ook zichzelf een beetje aanrekent.

                “In een rechtszaak heb ik zestig mannen bijgestaan die door priesters waren misbruikt als kind. Ze waren bijna allemaal opgegroeid tot totale bodybuilders – kasten van kerels kwamen mijn kantoor binnenlopen. Hun machteloze gevoel als kind proberen ze nog altijd te compenseren door veel te trainen en steroïden te gebruiken. Het illustreert hoe moeilijk het is om onder ogen te zien dat het jouw schuld niet was als kind bij die priester.

                “In therapie moet je op de een of andere manier beseffen: Als ik toen als volwassen buitenstaander op die situatie was gestuit, zou ik die priester helemaal in elkaar schoppen. Het kind veilig naar zijn ouders brengen. Beseffen, kortom, dat dit kind hier helemaal niets aan kon doen. Dat jij nu een grote vent bent die kan slaan of de politie kan bellen, maar je vroegere ik niet.”

                Wat doet zo’n trauma met je brein?
                “Het is schokkend wat we bij getraumatiseerden in de hersenscanner zien. Hun frontale kwab zit te suffen, wat betekent dat ze moeilijk in het hier-en-nu kunnen leven. Ook slaapt het gedeelte dat filtert wat relevant is en wat niet. Ondertussen gaat het breindeel dat waarschuwt voor gevaar als een gek tekeer.

                “Die hersenveranderingen hoeven niet direct na het trauma te beginnen. Stel dat je vader je mishandelt, maar je denkt: Ik ga sterk zijn. Maak mijn school af en vecht me door het verdriet heen. Jaren later zegt een collega dat je nogal giftig uit de hoek kunt komen. Dat herinnert je ineens aan je vader, aan wie je al lang niet hebt gedacht.

                “De herinnering komt terug en je hebt er die nacht een nachtmerrie over. De dag erna wordt je voor iets kleins in het verkeer aan de kant gezet door twee agenten en je schrikt ineens van hun autoriteit. Waardoor je opnieuw angstdromen krijgt. Langzaam maar zeker wordt de wereld om je heen steeds vijandiger in jouw ogen.

                “Anderen denken bij een politiecontrole of een collega die zegt dat je snel boos bent: ‘Boeien’. Maar mensen met een trauma niet. Voor hen stapelen deze zaken zich. En steeds nestelt het oorspronkelijke trauma zich dieper in de hersenen. Met snel ingrijpen na een trauma is de meeste winst te behalen.”

                Verandert er niets in het brein zolang mensen hun angst en verdriet weten weg te drukken?
                “Ja, toch wel. Maar al die tijd ervaar je het ook al in het lichaam. Dat lichaam blijft hangen in die oorspronkelijke nare ervaring. Die gevoelens van angst en machteloosheid uiten zich in pijn in de borst, verkrampte spieren en een snelle ademhaling.

                “Sommigen kunnen daardoor extra slecht met dagelijkse stress omgaan. Bij anderen gebeurt het tegenovergestelde: zij sluiten zich af, laten het niet meer binnenkomen. Genieten van mooi weer, je kinderen of muziek zit er dan niet meer in.

                “Met een lichaam in constante staat van alertheid krijgt zelfs je immuunsysteem een klap. Door alle ziekten waar je zo meer kans op hebt ga je zelfs gemiddeld tien jaar eerder dood. Zo’n beetje alle slachtoffers van kindermisbruik die ik heb bijgestaan hebben even in het ziekenhuis gelegen met onverklaarde klachten. Ademhalingsproblemen, of darmklachten bijvoorbeeld.”

                Hoe erg moet een gebeurtenis zijn voor je immuunsysteem eronder gaat lijden?
                “Dat weten we niet helemaal zeker, wij zien slechts verbanden tussen trauma’s en ziektebeeld in de cijfers terug. Daarom is niet te zeggen wie wat gaat ontwikkelen en hoe erg de gebeurtenis daarvoor moet zijn geweest.

                “En ook cultuur speelt mee in hoe een trauma zich manifesteert. Dat kun je zien in de nasleep van verschillende oorlogen uit de vorige eeuw. Veteranen uit de Eerste Wereldoorlog hadden vooral problemen met bewegen. Onverklaarde verlammingen of stuiptrekkingen. Zien we nu zelden meer.

                “Na de Tweede Wereldoorlog: vooral problemen in de organen, zoals hart- en darmklachten. Na de Vietnamoorlog zat het meer in gedrag en psyche, denk dan aan woede-uitbarstingen en angstaanvallen.

                “De mens is een cultureel wezen is. Ons brein ontwikkelt zich mede op basis van hoe mensen om ons heen op ons en onze klachten reageren. Maar het is nog speculeren wat precies de cultuurelementen zijn die bepalen op welke manier een gemiddelde veteraan last krijgt van zijn trauma’s. Een idee is bijvoorbeeld dat het begin vorige eeuw minder normaal was om over je gevoelens te praten. Daardoor gaan problemen misschien eerder in je spieren zitten.”

                Vragen artsen genoeg naar eventuele trauma’s in het verleden om erachter te komen of die de oorzaak zijn van de ziekte of aandoening waarmee iemand naar zo’n arts gaat?
                “Absoluut niet. En om erachter te komen of iemand getraumatiseerd is kun je ook vragen op welke momenten hij zich gelukkig voelt. Wanneer hij zich totaal ontspannen en tevreden voelt. Zijn er momenten dat je je baas voelt over de situatie, bijvoorbeeld door het goed beheersen van een instrument? Mensen met een trauma hebben dat eigenlijk niet meer. Dat richten op levensgeluk is een groot hiaat in de hedendaagse geneeskunde.”

                Je zou denken dat elke volwassene ooit wel íets schokkends heeft meegemaakt; is gepest, of een naast familielid heeft verloren op jonge leeftijd. Of anders wel een gewelddadige beroving, auto-ongeluk of dodelijke ziekte meemaakte. Draagt iedereen een trauma met zich mee, klein of groot?

                “Veel mensen overleven nare gebeurtenissen en leren er hopelijk van. Zolang je, zoals gezegd, steun uit je omgeving hebt en je een oplossing kunt indenken is de kans groot dat je er een droeviger, maar wijzer mens van wordt. Speciaal moeilijk wordt het als juist je directe omgeving – partner, ouders – de reden van je trauma is. Dan moet je alleen doorleven en heb je een veel grotere kans dat je overwhelmed raakt.”

                Lees dit artikel op trouw.nl of als lid van LSG in het ledendeel.

                #230357
                Mark
                Moderator

                  Waarom praten slechts deels helpt bij trauma’s

                  Na een traumatische gebeurtenis kan het lichaam in een vecht- of vluchtstand blijven staan. Praten is dan vaak de standaard behandelmethode. Maar werkt dat wel? Volgens traumadeskundige Bessel van der Kolk is een lichaamsgerichte aanpak effectiever. ‘De geestelijke gezondheidszorg staat op een keerpunt.’

                  Op een dag werd de driejarige Bessel van der Kolk door zijn vader in de kelder opgesloten omdat hij iets ‘fout’ had gedaan. Zijn vader kon vaker ‘zomaar’ uitbarsten in enorme woede. Later ontdekte Van der Kolk dat zijn vader in de Tweede Wereldoorlog in een concentratiekamp had gezeten en daardoor zeer getraumatiseerd was. Net als zijn oom, die in een Jappenkamp had gezeten.

                  Van der Kolks ervaringen hielpen hem zich in te leven in mensen die afschuwelijke dingen meemaken: verkrachtingen en mishandelingen of het meemaken van heftig geweld, zoals een oorlogscorrespondent die een maat uiteen ziet spatten.

                  Lees dit premium artikel verder op vn.nl of als lid van LSG in het ledendeel.

                  #233482
                  Luka
                  Moderator

                    PTSS buddyhonden bieden hulp, onvoorwaardelijke liefde en troost

                    Als we aan geleidehonden denken, denken we al snel aan honden die mensen begeleiden die blind zijn. Er zijn echter ook mensen die te veel gezien hebben in het leven, zoals (oud)-geüniformeerden. Mensen die bij de politie, brandweer of voor defensie hebben gewerkt. De documentaire Buddy van Heddy Honigmann, die momenteel in de bioscopen draait, geeft hier een intiem beeld van. Velen van hen leiden aan een post traumatische stress stoornis (PTSS) en kunnen het leven niet of nauwelijks aan.

                    De PTSS buddyhonden van KNGF Geleidehonden bieden hulp, onvoorwaardelijke liefde en troost. Trainer Herman Pestman, een van de weinige PTSS buddyhonden trainers in Nederland, traint dagelijks buddyhonden bij hem thuis. “Ik weet zeker dat zonder deze buddyhonden sommige van onze cliënten er niet meer zouden zijn.”

                    Zes jaar geleden is KNGF Geleidehonden als pilot de training voor PTSS buddyhonden gestart in samenwerking met Stichting De Basis. “Er is altijd een percentage honden die wij opleiden, die na enige tijd niet geschikt blijken te zijn om als blindengeleidehond te werken. Het is zonde om deze honden met hun opleiding en vaardigheden alleen als gezinshond te gebruiken, terwijl ze mensen tot steun kunnen zijn, bijvoorbeeld als assistentie-, autismegeleide- of PTSS buddyhond.” Zodoende ontstond het idee voor deze pilot, waarbij deze honden, na de basistraining, in gemiddeld anderhalve maand worden opgeleid tot PTSS buddyhond.

                    Steeds meer mensen met PTSS
                    Momenteel zijn er zo’n vijftig buddyhonden van KNGF Geleidehonden gekoppeld aan veteranen en politiemensen. “Er is een wachtlijst. Dit komt doordat er steeds meer mensen met PTSS zijn en we te weinig buddyhonden hebben. Een van de voorwaardes om in aanmerking te komen voor een buddyhond is dat je qua therapie uitbehandeld bent. Veteranen en politiemensen (idem, mensen met PTSS) moeten gemiddeld een jaar wachten voordat ze in aanmerking komen voor een buddyhond.”

                    Herman traint 1 à 2 honden tegelijk, waarbij hij zich onder andere richt op het omgaan met nachtmerries. De hond wordt getraind om een verandering in de slaap te signaleren en zijn baasje wakker te maken. “We werken met belonen. Ik doe alsof ik een nachtmerrie heb, wat zich bij iedereen anders uit. Dit kan woelen, zweten of geluiden maken zijn. De buddyhond leert wanneer hij in actie moet komen en wanneer niet. Als hij in actie komt op het juiste moment wordt hij beloond.”

                    Naar een supermarkt gaan is voor veel mensen met PTSS bijna niet te doen. “Er zijn te veel geluiden en mensen. Iemand kan onverwachts op je af lopen of achter je langs lopen. De hond leert om de persoonlijke zone van een cliënt te vergroten door bijvoorbeeld achter hem te gaan staan wanneer hij iets uit een schap pakt. Ook als er iemand onverwacht voor zijn baasje komt te staan, gaat de hond er tussen staan. Daarmee vormt de hond een buffer voor zijn baasje.”

                    “Er is vrijwel altijd meteen een klik bij de eerste ontmoeting”
                    Zodra een hond klaar is om buddyhond te worden, wordt hij gekoppeld aan een van de oud geüniformeerden met PTSS. “Er is vrijwel altijd meteen een klik bij de eerste ontmoeting. Als die er niet is, zal het niet werken.” De eerste drie dagen is Herman nauw betrokken bij het bouwen van de relatie tussen de hond en zijn baasje en wordt er gekeken waar er nog specifieke behoeftes zijn. Ook later in het traject blijft Herman betrokken voor ondersteuning van de cliënt en om te kijken of het met de hond goed gaat. De honden gaan in principe na zes jaar met pensioen, maar het is nog niet duidelijk wat er dan gebeurt. “Sommige cliënten hebben al aangegeven dat ze hun buddyhond dan als gezinshond willen houden.”

                    Wat als pilot begon, is inmiddels een groot succes. Door de buddyhond komen deze mensen weer buiten, verbetert hun nachtrust en kunnen ze deelnemen aan het leven, zoals het ophalen van hun kinderen van school. Door de hond komen ze weer tot leven, maar ook de gezinnen. “Deze cliënten hebben zich als politieman/-vrouw of veteraan enorm ingezet voor onze maatschappij en grote persoonlijke offers gebracht. Het is mooi als wij hen nu kunnen helpen met een goed opgeleid maatje.”

                    Bron: Nieuws.nl >>

                    #233488
                    Luka
                    Moderator

                      Onderzoek: genen spelen mogelijk rol bij ontstaan van posttraumatische stressstoornis
                      Dna-veerkracht lijkt mede te bepalen of mensen posttraumatische stressstoornis krijgen

                      Uit een langlopend onderzoek onder Afghanistan-veteranen blijkt dat het aanpassingsvermogen van dna mogelijk een rol speelt bij het al dan niet optreden van een posttraumatische stresstoornis.

                      Veerkracht in het dna lijkt mede te bepalen of mensen posttraumatische stressstoornis (ptss) krijgen na schokkende ervaringen. Dat blijkt uit een langlopend onderzoek onder 93 Nederlandse Afghanistan-veteranen van wie bloedmonsters werden genomen. Mogelijk is de ene mens in biologisch opzicht kwetsbaarder voor ptss dan de ander.

                      Lees verder op volkskrant.nl >>

                      #233489
                      Luka
                      Moderator

                        Nieuw onderzoek: speel na een ongeluk Tetris, dan voorkom je mogelijk PTSS

                        Als je in de uren na een traumatische gebeurtenis Tetris speelt, kun je voorkomen dat je last krijgt van een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Door het spelletje te spelen, houd je je hersenen zo druk bezig dat je de traumatische gebeurtenis niet steeds opnieuw kunt beleven.

                        Dat blijkt uit onderzoek van het Karolinska-instituut in Zweden. Mensen krijgen last van PTSS nadat ze een traumatische gebeurtenis meemaken, zoals een auto-ongeluk, een verkrachting of een oorlog. Het brein speelt dan de gebeurtenis steeds opnieuw af, waardoor je last krijgt van slaapproblemen, concentratieproblemen en ernstige schrikreacties.

                        Flashbacks
                        Maar door kort na de gebeurtenis het spelletje Tetris te spelen, kun je voorkomen dat je er flashbacks van krijgt en PTSS ontwikkelt, zegt hoofdonderzoeker Emily Holmes tegen CNN. “Als je Tetris speelt, zijn je hersenen ook druk bezig met dingen visualiseren. En omdat je hersenen geen twee dingen tegelijk kunnen doen, zorgt dat ervoor dat je de traumatische gebeurtenis niet opnieuw kunt beleven.”

                        Holmes hoopt dat haar ontdekking ervoor zorgt dat PTSS voorkomen kan worden bij patiënten. Nu gebeurt dat nog nauwelijks, en worden mensen pas behandeld voor PTSS als de stoornis zich al heeft ontwikkeld. Ongeveer 4,6 procent van de wereldbevolking heeft last van PTSS.

                        Kinderschoenen
                        De onderzoekers hebben de methode op 71 patiënten getest. Alle patiënten kwamen op de spoedeisende hulp terecht na een motorongeluk. De helft van hen kreeg de normale zorg, waarbij alleen hun verwondingen behandeld werden, de andere helft moest in de eerste zes uur na het ongeluk ook Tetris spelen. De patiënten werden een week in de gaten gehouden. De mensen die Tetris moesten spelen, zeiden dat ze minder last hadden van flashbacks.

                        Onderzoekers geloven al langer dat PTSS te voorkomen is door het brein druk te houden met andere dingen, maar dit is de eerste keer dat het in de praktijk onderzocht is. Maar, benadrukt Holmes, het onderzoek naar deze methode staat nog wel in de kinderschoenen. “We moeten nog een veel groter onderzoek doen, naar meer mensen maar ook naar het effect op de langere termijn.”

                        Een andere onderzoeker, Mark Salter, plaatst een aantal kanttekeningen bij het onderzoek. “Niet iedereen houdt van Tetris”, zegt hij. “En het kan lastig zijn iemand Tetris te laten spelen als hij net iets traumatisch heeft meegemaakt.”

                        De feiten over PTSS

                        • Symptomen: moeite met inslapen of doorslapen; irritatie of woede-uitbarstingen; concentratieproblemen; extreme waakzaamheid en ernstige schrikreacties.
                        • Bij mensen met PTSS gaan er voortdurend alarmbellen in het hoofd af, terwijl er geen gevaar te bekennen is.
                        • 25 % van de slachtoffers van gewelddadigheden en verkrachtingen krijgt last van PTSS.
                        • 50 % van de vluchtelingen die uit een oorlogsgebied zijn gevlucht krijgt last van PTSS.
                        • 65 % van de soldaten die zware gevechten hebben meegemaakt krijgt last van PTSS.
                        • 22 % van personeel bij de ambulance scoort hoog op PTSS-klachten.
                        • 16 % van personeel bij de politie scoort hoog op PTSS-klachten.

                        Bron: NVVP en traumatherapie-online

                        Bron: rtlnieuws.nl

                      10 berichten aan het bekijken - 11 tot 20 (van in totaal 42)
                      • Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
                      gasten online: 22 ▪︎ leden online: 0
                      No users are currently active
                      FORUM STATISTIEKEN
                      topics: 3.870, reacties: 21.863, leden: 2.997