Eetstoornissen

[LukaModerator]

GWEN EN LIANNE HADDEN OBSESSIE MET GEZOND ETEN: “IK VERMEED ALLE SOCIALE GELEGENHEDEN”

Besef, bij een eetstoornis denk je misschien meteen aan anorexia, maar er zijn ook andere, minder bekende vormen van verstoord eetgedrag. Een daarvan is orthorexia nervosa, een (nog niet formeel erkende) eetstoornis waarbij je een obsessie hebt met gezond eten en leven. FunX sprak onder anderen met Lianne en Gwen. Zij kampten met orthorexia en waren continu bezig met wat ze wel en niet moest eten. “Op een gegeven moment vermeed ik ook alle sociale gelegenheden.”

WAT IS ORTHOREXIA?
Orthorexia nervosa wordt omschreven als een psychische stoornis waarbij je een obsessie voor gezond eten hebt. Je schrapt dan allerlei voedsel uit je voedingspatroon omdat je bang bent om ongezond te eten en ontwikkelt een hyperfocus op gezonde voeding.

“Het begint vaak onschuldig, met een focus op gezonder willen leven door te diëten of sporten”, vertelt klinisch psycholoog Ravian Veenstra van Human Concern, GGZ Behandelcentrum voor eetstoornissen. “Iedereen denkt wel eens van: na twee kerstdagen veel te hebben gegeten, ga ik de volgende dag even salade eten en wat meer bewegen.” Dat betekent niet dat je meteen orthorexia hebt.

Wanneer je relatie met voeding wel een probleem wordt? “Als je je bijvoorbeeld angstig gaat voelen of schuldig voelt, omdat je koolhydraten hebt gegeten of iets vets hebt gebakken.” Een ander voorbeeld dat Ravian noemt: “Als je merkt dat je niet naar een afspraak met een vriendin wilt, omdat ze voor je gaat koken en je dus geen controle hebt over wat wat je gaat eten.”

Op een gegeven moment kan het zo zijn dat je nog maar aan één ding denkt: voeding. “In eerste instantie voel je je er misschien beter door, maar uiteindelijk kom je knel te zitten en merk je dat je niet meer de dingen kunt doen die eerst gewoon waren op het gebied van voeding en sociaal leven.”

Daarnaast gaat uiteindelijk ook je lichaam reageren. “Er zijn veel experts en dieetgoeroes die beweren wat wel en niet gezond is, maar uiteindelijk geeft ook je lijf aan wat je nodig hebt.” Heb je bijvoorbeeld last van vermoeidheid, haaruitval of heb je continu trek? Dan kan dat een signaal zijn dat je een bepaald tekort aan belangrijke voedingsstoffen hebt opgelopen.

Orthorexia is op dit moment geen erkende psychische stoornis/ classificatie volgens de DSM-5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders), omdat er nog geen vaststaande definitie en criteria voor deze eetstoornis zijn. Echter orthorexia kan wel een enorme impact op je leven hebben en zich ook verder ontwikkelen tot bijvoorbeeld anorexia.

SLUIPMOORDENAAR
“Eten was en is mijn grootste hobby, dus het is gek dat het zo is gelopen bij mij”, vertelt Gwen over haar periode met orthorexia. “Ik noem het een sluipmoordenaar, het werd langzaam steeds een beetje erger.” Het begon bij Gwen rond haar negentiende toen haar vader, met wie ze sinds haar negende geen contact meer had, overleed. Die gebeurtenis zorgde ervoor dat alle onverwerkte trauma’s uit haar jeugd weer naar boven kwamen. “Ik voelde me toen heel slecht, maar ik wilde er niet aan toegeven. Ik wilde niet dealen met mijn verleden.”

Gwen

GEVOELENS ONDERDRUKKEN
Voor Gwen werd voeding een soort coping mechanisme om haar gevoelens te kunnen onderdrukken. Gwen studeerde op dat moment Voeding en Diëtetiek. Hoewel ze die studie helemaal niet was begonnen om te leren hoe ze zo snel mogelijk kon afvallen, deed ze daar wel veel kennis over op. Toen ze zich steeds meer met voeding ging bezighouden, begon ze zelf ook kilo’s te verliezen. “Ik heb jarenlang hockey op topniveau gedaan, dus ik had echt een gespierd hockeylichaam. Doordat ik afviel, paste ik opeens in alle confectiematen en kreeg ik complimenten dat ik er goed uitzag.”

We leven in een samenleving die zo erg op uiterlijk en gezondheid is gericht.

Lianne (28)

CONTROLEMECHANISME
De combinatie van haar mentale gezondheidsproblemen, actieve levensstijl en kennis over voeding, zorgde ervoor dat haar eetgewoontes steeds verder verstoord raakten. “Het was gewoon een controlemechanisme, omdat ik verder niks onder controle had.” Gwen liet langzamerhand steeds meer voedingsmiddelen achterwege. Op een gegeven moment at ze vrijwel alleen nog maar groente en fruit. “Het trechtertje werd steeds kleiner. Op het einde at ik bijna elke dag hetzelfde.”

VERBERGEN
Het duurde even voordat haar omgeving doorhad dat het niet goed ging met Gwen. Dat kwam doordat ze haar eetstoornis goed voor de buitenwereld wist te verbergen. “Ik woonde wel met huisgenoten, maar ik at het liefst alleen.” Op een gegeven moment vermeed ze ook bijna alle sociale gelegenheden. “Als ik ergens anders moest eten, dan kreeg ik meteen anxiety. Ik genoot er echt niet meer van.”

COMPENSATIEGEDRAG
Bij haar vriend en moeder of op sociale gelegenheden die ze echt niet kon vermijden, at Gwen wel alles. Maar dat probeerde ze dan wel te compenseren. “Als ik ‘s avonds een feestje had, dan at ik die dag weinig, zodat ik in de avond wat kon drinken en een bitterbal kon eten. Ik was echt alleen nog maar met dat soort dingen bezig.” Een andere manier van compensatiegedrag van Gwen was hardlopen. “Ik hou van sporten en bewegen, maar lange tijd kon ik het verschil niet meer zien tussen moeten en willen.”

HULP
Na ruim twee jaar was Gwen zoveel afgevallen dat het anderen ging opvallen. Daarom waarschuwde een vriendin Gwens moeder dat het niet goed ging. Zo kwam Gwen zelf ook tot de conclusie dat ze hulp moest gaan zoeken. Ze zat op dat moment zo slecht in haar vel dat ze het continu koud had, zich lusteloos voelde en kampte met slaapproblemen. Daarnaast voelde ze zich verdoofd: “Door het ondergewicht heb je gewoon te weinig energie om je emoties te voelen.”

HET ROER OM
Toen Gwen de hulp had gevonden die bij haar paste, gooide ze meteen het roer om. “Ik ben dan ook wel iemand die daar meteen voor gaat.” Ze stopte haar hardloopschoenen in een doos met een slot erop en begon alles weer te eten. “Het is moeilijk om uit iets te stappen dat je zoveel gevoel van controle geeft, maar ik hield ook wel het grotere plaatje voor ogen.” Gwen had namelijk een enorme motivatie om weer te kunnen wat al haar huisgenoten ook deden: lol hebben. “Ik was eerst ook altijd degene die wilde uitgaan, maar ik had er gewoon geen energie meer voor. Ik dacht: als ik dat terug wil, moet ik met mijn shit dealen.”

EMOTIES
Inmiddels gaat het heel goed met Gwen en heeft ze alle restricties rondom voeding los kunnen laten. Wel belandde ze na haar herstel in een depressie en burn-out. “Het was logisch dat dit gebeurde, omdat er eindelijk ruimte was om met mijn verleden te dealen.” Gwen realiseert zich nu dat haar eetstoornis het gevolg was van de trauma’s uit haar verleden. “Een eetstoornis is een symptoom van diepere issues waarmee je niet wil of kan dealen.”

ONDERLIGGENDE PROBLEMEN
Dat alle vormen van eetstoornissen symptomen van een onderliggende problematiek zijn, bevestigt ook klinisch Human Concern-psycholoog Ravian Veenstra. “Iedereen wil een mate van controle houden, maar het leven staat bol van de momenten waarop je dat niet hebt. En als dat je heel veel angst oplevert, dan kan een eetstoornis je nou net de schijnveiligheid bieden.” Als je dan gaat kijken naar waarom iemand zo’n angst heeft om de controle te verliezen, zie je volgens Ravian vaak dat het te maken heeft met trauma- of identiteitsproblematiek. “Het is in de behandeling dus ook heel belangrijk dat niet alleen de symptomen van een eetstoornis worden gezien, maar er ook wordt gekeken naar de onderliggende problematiek. Anders val je weer terug.”

HUMAN CONCERN
Human Concern is al bijna twintig jaar het GGZ-behandelcentrum gespecialiseerd in eetstoornissen. Zij werken met Ervaringsprofessionals® die hun eigen ervaringsdeskundigheid inzetten bij cliënten in de begeleiding op hun weg naar herstel. “Onze Ervaringsprofessionals® weten als geen ander wat het is om een eetstoornis te hebben en te overwinnen”, vertelt psycholoog Ravian. “Die kennis en ervaringen nemen ze dan ook mee in het begeleiden van onze cliënten.”

Human Concern heeft zes locaties in Nederland (ambulante behandeling) en een locatie in Portugal (kort klinische behandeling Be-LeeF!).

EETSTOORNISSEN
Dat er vaak veel meer aan de hand is dan alleen een eetstoornis, merkt ook coach Lianne (28). Niet alleen bij haar cliënten, maar ook vanuit haar eigen ervaring met eetstoornissen. Naast orthorexia kampte ze met anorexia, boulimia en Binge Eating Disorder. “Eigenlijk kampt iedereen die een verstoorde relatie heeft met eten met meerdere stoornissen.” Haar ervaringen verzamelde ze in het boek Een nieuw begin. Daarnaast gebruikt ze haar ervaring om anderen te helpen hun eetstoornis te overwinnen.

‘FOUT LICHAAM’
Bij Lianne begon de verstoorde relatie met eten toen ze ongeveer vijftien was. Op school werd Lianne gepest met haar gewicht. “Er werden altijd opmerkingen gemaakt, zoals ‘dikkie’.” In die tijd heerste het schoonheidsideaal van de welbekende Victoria’s Secret-modellen. Lianne zag dat schoonheidsideaal regelmatig terug in tijdschriften of op tv. “Ik dacht ik wel goed genoeg zou zijn als ik zou afvallen.”

Daarnaast werd Lianne op haar veertiende seksueel misbruikt. “Dat ben ik in me gaan opnemen als: mijn lichaam is fout. Ik dacht: stel ik heb wat minder vormen, dan ben ik minder aantrekkelijk voor jongens en dan gebeurt dit niet meer.”

VAN ANOREXIA NAAR ORTHOREXIA
Lianne werd uiteindelijk gediagnostiseerd met anorexia en boulima en ging daarvoor in behandeling. Hoewel het haar lukte om weer op een gezond gewicht te komen, ging het na de behandeling niet helemaal beter. “Op dat moment kwam namelijk de dieetcultuur als een bom de wereld in vallen. Het paleodieet, ketodieet, vastendieet… het leek wel alsof iedereen aan een dieet ging doen.”

Zelf ging Lianne op een gluten- en suikervrij dieet. Dat deed ze in eerste instantie omdat ze goed voor haar lichaam wilde zorgen. “Maar het had ook voor een groot deel te maken met uiterlijk. Ik dacht: als ik gezond eet, dan kom ik niet heel veel aan. Ik wilde er fit en atletisch uitzien.” Haar obsessie met gezond eten resulteerde er uiteindelijk in dat ze alleen nog maar groente en eiwitten at. “”Ik was op zoek naar veiligheid en rust en dat vond ik in orthorexia.” Door de alle restricties die ze zichzelf had opgelegd rondom voedingsmiddelen, kreeg ze ook last van eetbuien. “Ik kon die strenge regels niet altijd volhouden.”

Lianne

DIËTEN IS GENORMALISEERD
Volgens Lianne is orthorexia helaas best wel een genormaliseerde en geaccepteerde eetstoornis in deze maatschappij, die heel erg op uiterlijk en gezondheid is gericht. “Dat komt door de dieetcultuur. Het is zo genormaliseerd om te diëten. Mensen nemen veel wat er over gezondheid en voeding wordt gezegd al snel voor waarheid aan.”

Lianne legt uit wat volgens haar het probleem met diëten is: “Stel je legt een restrictie op een bepaald voedingsmiddel dat de mens nodig heeft, zoals koolhydraten, dan gaat je lichaam er juist naar vragen.” Op een gegeven moment kan je die drang niet meer onderdrukken en ben je er continu mee bezig en wordt het een obsessie “Je lichaam geeft dan niet alleen fysiek, maar ook mentaal aan dat je dat voedingsmiddel nodig hebt. En als je je lichaam dat dan niet geeft, creëert het ontzettend veel stress. En dat is ook niet goed voor ons lichaam, brein en zenuwstelsel.”

INTUÏTIEF ETEN
Lianne is een groot voorstander van intuïtief eten. Dat betekent dat je je geest en lichaam dichter bij elkaar brengt. Dat klinkt misschien vaag, maar het komt er eigenlijk op neer dat je goed luistert naar waar je lichaam behoefte aan heeft én waar je zin in hebt. “Zo leer je ook wat je emotionele en mentale en fysieke behoefte is.”

HERSTEL
Omdat Lianne niet helemaal de hulp kon vinden die bij haar paste, is ze uiteindelijk helemaal zelf hersteld. Zo las ze allerlei onderzoeken en zocht ze tot de bodem uit wat het met je brein en lichaam doet als je jezelf restricties rondom voedsel oplegt. Daarnaast implenteerde ze stapje voor stapje weer alle voedingsmiddel in haar eetpatroon.

GEZONDE RELATIE
De lijn tussen een gezonde en ongezonde relatie met voeding is heel dun. Wanneer ben je nu gezond bezig en wanneer gaat je obsessie met gezond eten te ver? Voor Gwen betekent een gezonde relatie met voeding dat het niet je dagelijks leven en gedachtes beheerst: “Als je bijvoorbeeld met honger op een vliegveld staat en er is maar één tentje die alleen gore broodjes verkoopt. Dat je dan denkt: oké, boeiend, ik eet het gewoon. Zonder erover na te denken.”

Dat het niet erg is om af en toe junkfood te eten, vertelt ook klinisch psycholoog Ravian Veenstra: “Elke dag junkfood eten is niet gezond, maar als je dat af en toe doet, lijdt je gezondheid daar niet onder.” Het gaat er volgens hem meer om hoe je je erover voelt. “Als jij na het eten van junkfood in paniek raakt of je extreem schuldig voelt, zijn dat gedachtes die niet in verhouding staan tot het nuttigen van een patatje.” In dat geval kan het dus betekenen dat je obsessie met gezond eten te ver gaat.

HULP
Het is dus belangrijk om goed bij jezelf na te gaan wat de wens om gezonder te eten en leven met je doet. “Merk je dat het geen evenwichtige rol inneemt, maar daarentegen een vorm is om controle te houden en het ten koste gaat van je gemoedstoestand? Praat erover! Dit kan in je sociale kring of met je huisarts” Een andere mogelijkheid om op een laagdrempelige manier hulp te vinden is via Stichting Kiem. Daar kun je onder meer een test invullen die je meer inzicht geeft in of je een verstoord eetpatroon hebt. “Het is belangrijk dat de schaamte over het onderwerp doorbroken wordt, want dat zorgt er te vaak voor dat (te) laat hulp gezocht wordt.”

Denk jij dat je hulp nodig hebt? Zoek dan vooral de hulp die bij jou past en investeer daarin, raadt Lianne aan.

Vermoed jij dat iemand in je omgeving kampt met een eetstoornis? Dan heeft Gwen nog een tip voor je. “Het is fijn als iemand niet meteen zegt: ‘hé, je bent dun’ of vraagt: ‘waarom eet je zo weinig?’. Vraag liever hoe iemand zich voelt, aangezien een eetstoornis vaak toch om iets anders gaat en een soort coping mechanisme is.”

Bron: Funx.nl >>

[LukaModerator]

VERMOEIDHEID IN EETSTOORNISHERSTEL

Misschien herken je het wel: het is nog niet eens 11 uur ’s ochtends, maar je hebt al het gevoel een hele dag erop te hebben zitten. Terwijl als je bijvoorbeeld een programma of een film kijkt, je ogen al dichtvallen van vermoeidheid. Het gevoel de hele dag te kunnen slapen, dat elke stap te veel is, terwijl je je tegelijkertijd ‘lui’ en ‘nutteloos’ voelt.

Been there, done that. Nog steeds eigenlijk.

Vermoeidheid is iets wat veel voorkomt: bij het herstel van een eetstoornis of andere mentale klachten, maar ook onder ‘gezonde’ mensen of mensen met een lichamelijke ziekte of aandoening. Het kan lastig zijn, zeker als je nare gedachten hebt rondom rust of slapen of je bijvoorbeeld schuldig voelt.

Zelf heb ik er een weg in gevonden, maar dit heeft lang geduurd. Ook weet ik dat, bij mij persoonlijk, vermoeidheid ook deels komt door overprikkeling. Ik kan bijvoorbeeld slecht tegen drukke ruimtes met veel mensen om me heen en ook harde geluiden kunnen hard binnenkomen. Vooral als ik al redelijk overprikkeld ben, kan ik weinig hebben.

Anderzijds komt het ook door mijn eetstoornis. Een eetstoornis slurpt energie. Niet alleen omdat je je lichaam te lang te weinig hebt gegund, ook omdat je veel in te halen hebt. Herstellen hiervan kost tijd, veel tijd. Hier is geen quick-fix voor.

Persoonlijk heb ik inmiddels een routine gevonden die voor mij werkt en die ik fijn vind. Ik probeer alle ‘belangrijke’ dingen en afspraken ’s ochtends te plannen, omdat ik dan nog het minst vermoeid ben. Zo heb ik de middag voor mezelf. Elke middag lig ik minimaal een uur in bed. Wat ik dan doe, verschilt. Meestal een tv-programma kijken of slapen. Eerst vond ik het lastig om mezelf die rust te gunnen, nu kan ik niet meer zonder.

Ik vind het fijn, kan even bijkomen van de ochtend die ik achter de rug heb. Ik heb mezelf dit echt aan moeten wennen en kan inmiddels zeggen dat ik dit zonder schuldgevoelens en nare gedachten kan doen. Dit gun ik jou ook. Rust is een essentieel onderdeel van herstel en wordt – naar mijn mening – te vaak onderschat.

Je hebt waarschijnlijk lange tijd het uiterste gevraagd van zowel je lichaam als geest. Dit heeft tijd nodig om te herstellen; niet alleen met eten, ook met rust en het aanleren van nieuwe gedachtenpatronen.

Wat mij hierbij heeft geholpen is om klein te beginnen: begin met 10 minuten. Zoek een filmpje op dat ongeveer 10 minuten duurt en kijk hoe het gaat. Waarschijnlijk is het de eerste keer enorm moeilijk, maar na verloop van tijd wordt het steeds makkelijker. Je kunt het qua tijd steeds verder uitbouwen. Ik vond het persoonlijk fijn om van tevoren al uit te zoeken welke serie/film/programma ik ging bekijken, zodat ik al was voorbereid. Ook vind ik het fijn om dan ‘feel good’-programma’s te kijken die niet veel te maken hebben met mentale gezondheid. Zo vind ik programma’s als ‘Puberruil’ of ‘Waar doen ze het van?’ heel fijn om te kijken op dat soort momenten. Niet te zwaar en ik val gegarandeerd in slaap.

En onthoud vooral: het is oké om te rusten. Het herstel van een eetstoornis of andere mentale problemen is zwaar; onderschat dat niet.

Herstel is al een fulltime baan op zichzelf.

Bron: Proud2bMe >>

[LukaModerator]

TAMARA (22) HEEFT EEN EETSTOORNIS: ‘HET BEELD DAT WE ERVAN HEBBEN IS NIET REALISTISCH’

‘Oh, dus jij vindt jezelf te dik?’ Die vraag krijgt Tamara (22) vaak te horen als ze over haar eetstoornis begint. En dat is volgens haar een groot probleem, omdat dit benadrukt dat mensen niet weten hoe deze ziekte werkt.

“Het zit ‘m niet in het lichaam, maar in de struggle”, zegt Tamara in gesprek met LINDA.meiden.

EETSTOORNIS
Het begint bij Tamara in haar vroege jeugd, als zij slachtoffer wordt van verkrachting. “Dat was het moment dat ik de controle over mijn eigen lichaam verloor. Ik bedacht onbewust een manier om die weer terug te pakken. Met weinig eten schakelde ik mijn gevoelens en emoties uit. Ik vond controle in de eetstoornis.”

Ook wilde ze haar eigen lichaam niet meer voelen. “Ik stopte met eten en zette de signalen van honger uit. Pas twee jaar geleden kwam ik erachter dat ik anorexia had. Ik was niet vermagerd, want was veel met sporten bezig. Niemand had ooit iets gemerkt.”

VERKEERD BEELD
Dan wordt ze ook geconfronteerd met het beeld dat mensen hebben van een eetstoornis. “Die is niet realistisch. Daardoor twijfel je nog meer aan jezelf, omdat je geen ondergewicht hebt of niet braakt. Zo krijg je geen erkenning voor waar je mee dealt. Je bent er bijna van overtuigd dat je die dingen wél moet doen om serieus genomen te worden.”

Dat merkt ze ook als ze in behandeling is bij een kliniek. “Ik zat in een groep met verschillende meiden met verschillende eetstoornissen, en merkte dat we allemaal tegen dezelfde struggle aanliepen. Dat mensen geen idee hebben wat het nou is. Hoe iemands lichaam eruit ziet, zegt niks over de eetstoornis. Het is lastig als je daar continu op afgeschreven wordt en tegen jezelf én de vooroordelen moet vechten.”

ZWARE VORMEN
Een eetstoornis draait om meer dan eten. “De focus op je lichaam leggen is vaak een afleiding van wat er onderliggend aan de hand is. Eten is vaak iets waar we wél controle op hebben, als het op een ander vlak compleet weg is. De eetstoornis die je aan de buitenkant ziet, is eigenlijk het topje van de ijsberg. Ik wil het graag hebben over waar een eetstoornis begint en niet waar deze eindigt.”

Tamara benadrukt dat een eetstoornis níet de manier is om te dealen met heftige situaties. “Het heeft ten alle tijden veel meer nare consequenties. Ik wil niet dat mensen denken dat het mij veel heeft gebracht, want dat is absoluut niet het geval.”

HERSTEL
Op dit moment is ze herstellende. “Het is enorm lastig, want je moet jezelf binnenstebuiten keren en in jezelf graven waar het vandaan komt. Ik moet in de spiegel kijken en dan komt er veel naar boven. Het is eng wat je gaat voelen, want tijdens het herstel voelt het alsof jij de controle weer weggeeft.”

Heeft er iemand in je omgeving een eetstoornis? Dan kun je de vraag hoe je het kunt hebben beter weglaten, zegt Tamara. “Vraag bijvoorbeeld hoe het bij die persoon werkt, in plaats van ervan uit te gaan dat het bij iedereen hetzelfde werkt.”

Bron: Linda meiden >>

[LukaModerator]

Mensen met deze eetstoornis ervaren eten zó anders dat het zelfs traumatisch kan zijn

Scholen zetten steeds meer in op gezond eten. Zo wordt snoepen ingedamd, of zelfs geheel verboden, en zijn er steeds meer regels voor de inhoud van broodtrommels. Maar wat als je kind een eetstoornis heeft en bijna niets lust? Wat als het doodsbang is voor eten met de kleur oranje?

,,Als onze zoon tot specifiek eetgedrag wordt gedwongen, zal hij beslist een thuiszitter worden”, zegt Rita Maris (46), deskundige als het gaat om de eetstoornis ARFID. Twee van haar zes kinderen hebben deze diagnose; een afwijking in het eetgedrag waarbij mensen zeer weinig of selectief eten.

De eetstoornis is niet gericht op het uiterlijk van de persoon, zoals bij anorexia of boulimia, maar op de structuur, smaak, kleur, geur, temperatuur of beleving van het eten zelf. ,,Mijn jongste kind heeft er al last van sinds hij een baby was. Vanaf dat we begonnen met het aanbieden van vast voedsel, zoals stukjes brood, leek het alsof hij stikte. Terwijl hij helemaal niet kón stikken in dat ministukje brood, dat ook nog eens gedoopt was in melk.”

Het grootste misverstand
,,Later kreeg ons zoontje de diagnose autisme en viel er meer op zijn plek”, zegt Maris. Veel mensen met ARFID bevinden zich ook in het autistische spectrum. ,,Het is goed dat scholen inzetten op gezond eten, maar dan moet er wel eerst meer kennis komen over eetstoornissen als ARFID, dat sinds 2013 een officiële diagnose is.”

,,Scholen denken: dit is een opvoedprobleem. Dat is meteen het grootste misverstand. Ouders vóéden niet verkeerd op en kinderen stéllen zich niet aan. Eten wordt door mensen met ARFID zó anders ervaren dat het zelfs traumatisch kan zijn.”

Inmiddels staan er vijf producten op het ‘veilig-eten-lijstje’ van haar zoontje. ,,Volkorenbrood met een specifieke chocopasta, Olvarit met bruinebonensmaak, Nibb-it chips, één soort biscuitjes en een specifieke limonadesiroop. Toen die limonade tijdelijk niet geleverd kon worden, betekende dat een absolute noodsituatie. Hij drinkt namelijk niets anders.”

Tips van ambassadeur Maris
• Als je twijfelt, zoek dan contact met zorgverleners die kennis hebben van ARFID.

• Een diëtist kan helpen door uit te rekenen of er tekorten in de voeding zijn.

• Wees welkom in de Facebookgroep ‘ARFID te lijf!’. Er is veel herkenning en kennis te vinden.

• Voel je als ouder niet schuldig: je bent geen slechte ouder als je kind dit heeft.

• Blijf uitleggen aan mensen om je heen. Zorg dat dit eetprobleem geen geheim blijft.

Annemarie van Bellegem, kinderarts sociale pediatrie in het Amsterdam UMC en gespecialiseerd in eetstoornissen, neemt ARFID zeer serieus. ,,Kinderen met deze diagnose zijn soms oprecht doodsbang om bepaalde producten te eten, of om te stikken. Ze kunnen bijvoorbeeld ook een enorme aversie hebben voor bijvoorbeeld al het eten met de kleur oranje.”

Traumatische ervaring
,,Over het algemeen komt dit ziektebeeld bij kinderen voor, maar ook adolescenten en volwassenen kunnen hier last van krijgen, vaak door een traumatische ervaring. Ik heb iemand in mijn praktijk die zich ooit heeft verslikt in een Mentos en als gevolg hiervan acht jaar lang geen vast voedsel heeft durven eten.”

,,Veel van mijn patiënten zijn kinderen met autisme. Zij hebben een ander mondgevoel en ervaren sponzige of harde producten bijvoorbeeld als heel onaangenaam. Omdat de stoornis vaak met angst of negatieve gevoelens te maken heeft, is het mogelijk om met gedragstherapie nieuw gedrag aan te leren. De inzet is dan vooral om de negatieve associatie van het eten weg te halen en er nieuwe, positieve prikkels aan te koppelen. Bij een specifieke traumatische gebeurtenis kan EMDR helpen om deze negatieve ervaring te verwerken.”

Schakel hulp in
,,ARFID wordt heel vaak verward met kinderen die een fase hebben waarin ze eenkennig eten. Ouders stuiten hierdoor op onbegrip. Vanwege de maatschappelijke druk en de angst dat hun kind voedingsstoffen tekort komt, wordt er dan nóg meer druk op het kind uitgeoefend. Dit werkt alleen maar averechts.”

,,Het is goed om tijdig hulp in de schakelen, zodat een arts de groei van een kind en de inname van voedingsstoffen en vitamines kan monitoren. Ook kan de arts doorverwijzen voor een passende psychologische behandeling. Daarnaast vind ik het belangrijk aandacht te hebben voor het hele systeem. Dus niet alleen voor het kind met ARFID, maar ook voor de ouders en misschien het jongere zusje dat aan diezelfde eettafel alles meekrijgt.”

Tips van kinderarts Van Bellegem
• Ga naar de huisarts als je je zorgen maakt.

• De website firsteetkit.nl biedt veel nuttige informatie.

• Mijn vuistregel: liefdevol je kind begrenzen en heel veel geduld hebben.

• Zorg dat je ondersteuning krijgt. Wanneer er sprake is van ARFID, kun je dat simpelweg niet in je eentje oplossen. Zorg ook voor begeleiding van de rest van het gezin.

• Je zult stuiten op onbegrip of goedbedoelde meningen. Laat je hier niet gek door maken en weet dat je niet alleen bent!

Bron: AD.nl >>

[Auteur]

Reacties