- Dit onderwerp bevat 33 reacties, 3 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 19/02/2023 om 22:27 door Luka.
-
Reacties
-
Desirée had een eetstoornis: “Anorexia lijkt soms iets wat je even twee weken kunt uitproberen”
Hoe vrij en tolerant we ook mogen lijken in Nederland, onbewust stoppen we toch iedereen in hokjes – of dat nou andere mensen zijn of wijzelf. We zijn te saai of juist te intens, te dik of te dun, te ambitieus of niet vooruitstrevend genoeg. En hoewel iedereen last heeft van die vooroordelen, hebben mensen met mentale problemen dat nog net een beetje meer. Been gebroken? Meteen naar het ziekenhuis. Depressie? Wat zeur je nou?
Toen ze dertien was, ontwikkelde Desirée (24) een eetstoornis en depressie. Ze voelde zich leeg en lusteloos, en ging stiekem eten om dat te compenseren. “Ik weet niet wat er eerder was. Soms denk ik dat ik de leegte er eerst was. Ik wilde ergens controle over, en kreeg toen problemen met eten. Te weinig eten, eetbuien… ik heb het allemaal afgewisseld. Maar ik kan daar natuurlijk ook depressief van zijn geworden. Zo’n eetbui voelde namelijk een beetje alsof het binnen in me heel hard ging stormen, en slokte mijn hele dag op.”
Bij eetstoornissen is het hokjesdenken heel erg aan de orde – niet alleen door mensen die wel ‘gewoon’ eten, maar ook door de mensen die ook een eetstoornis hebben. “Veel patiënten, en trouwens ook dokters, zien een soort ‘rangorde’ in de stoornissen. Anorexia wordt enorm geromantiseerd in bijvoorbeeld films, dus heeft het meeste ‘aanzien’, maar wordt ook het snelst behandeld omdat het bekend is.”
“Ik wilde het liefst anorexia,” vertelt Desirée, “maar door mijn eetbuien zou ik beter in het hokje boulimia passen. Ik ben ondanks mijn therapie nooit gediagnosticeerd, maar denk wel dat ik die diagnose gehad zou hebben. Dat voelde alsof ik faalde: alsof ik zelfs op het gebied van psychische problemen niets voorstelde, geen talent had.”
Aan sport verslaafde Manon vecht bij praktijk in Epe keihard tegen eetstoornis: ‘Het is elke dag overleven’
Ongezond bezig zijn met gezond eten en een constante dwang om te bewegen. Elke dag in de sportschool minimaal vijf uur trainen. Manon Kanon uit Epe kampt met orthorexia. Ze is in therapie bij Bodytolk, een therapie- en coaching praktijk in Epe die op eigen wijze eetstoornissen aanpakt en liet dit filmen door documentairemaakster Jessica Villerius voor een miniserie over eetstoornissen. ,,Het is elke dag overleven.’’
Manon heeft orthorexia. Dit betekent dat ze obsessief bezig is met gezond eten. Ook heeft Manon sterke bewegingsdwang. Na jarenlang geworsteld te hebben kwam ze terecht bij Bodytolk, de praktijk van Renate en Ferdinand Lukassen in Epe die gespecialiseerd is in eetstoornissen. Documentairemaker ter Jessica Villerius volgt in de serie ‘Eetstoornissen: Maskers Af’ Manon en haar therapie bij Bodytolk. Villerius wil met deze docu-serie laten zien dat jonge mensen met een eetstoornis, vaak vrouwen die ogenschijnlijk heel goed functioneren, heel ziek zijn zonder dat iemand het weet.
De theorie van het innerlijk kind
Als je een eetstoornis hebt herken je misschien ook deze 2 stemmen in je hoofd: de eetstoornis stem en je gezonde stem. Het zijn geen stemmen die ik kan horen, maar gedachten die me allerlei regels opleggen, me laten geloven dat ik niets waard ben, dat ik heel veel dingen moet of net niet mag. Ze is constant in discussie met de gezonde stem die er ook is en probeert om er tegenin te gaan. Dit gezonde deel weet ondertussen héél goed hoe alles in elkaar zit en welke schade de eetstoornis kan veroorzaken.
Ik ben me ervan bewust dat de eetstoornis me niet helpt, dat dit eigenlijk niet over eten gaat, dat er veel meer achter zit, dat hoe ik er uit zie één aspect is van mij en op zichzelf even (on)belangrijk als al mijn andere kenmerken en zelfs dat ik het helemaal waard ben om goed voor mijzelf te zorgen en te genieten van het leven. Ook al kan ik deze 2 delen perfect herkennen en scheiden en weet ik wat ik moet doen om beter te worden, toch slaag ik er niet in om de eetstoornis stem te verslaan of er tegenin te gaan.
In mijn zoektocht naar de oorzaak hiervan kwam ik de theorie van het innerlijke kind tegen. Zo ontdekte ik dat er nog een stem meespeelt: die van mijn innerlijke kind. Zolang deze verborgen is bepaalt ze mijn gevoelens, gedachten, reacties en gedrag. Als ik me er bewust van word leer ik mijzelf kennen en leer ik wat mijn noden zijn en wat ik zelf kan doen om die behoeften op te vullen.
Volgens deze theorie zijn er 3 belangrijke delen:
♥ Innerlijke kind-stukken die staan voor alle ervaringen, overtuigingen en gevoelens tot ongeveer 28 jaar.
♥ Een innerlijke criticus die een harde, strenge stem is, vol oordelen en beperkende overtuigingen, ook de eetstoornis stem valt hieronder.
♥ Een volwassen stuk (te vergelijken met je gezonde deel van hierboven) dat je in staat stelt om onbevooroordeeld, mild en liefdevol naar de andere delen te kijken en erop te reageren.Voor mij is het grote voordeel van dit beeld dat ik niet meer samenval met mijn gevoelens en er zonder oordeel naar kan kijken. Ik hoef me er niet schuldig over te voelen, ik hoef er geen spijt of schaamte voor te hebben. Ik durf het ook allemaal bespreken in therapie, want dit gaat niet over het nu, over de relatie met mijn therapeut, maar over de relatie met mijn ouders en mensen uit het verleden. Ik weet dat het niet persoonlijk opgevat zal worden. Het zijn oude, kindgevoelens en overtuigingen. Ik kan nu beslissen wat ik er mee doe en hoe ik erop reageer en kan er andere ervaringen en kennis tegenover zetten.
Ik zal een voorbeeld van mijzelf geven om duidelijk te maken hoe dit voor mij werkt: Wanneer een therapeut een tijd niet bereikbaar is voel ik boosheid, angst, afwijzing, voel ik me in de steek gelaten, onbelangrijk en niet geliefd. Dit zijn oude gevoelens, kind-gevoelens die terugkomen. Een bevestiging van de kind-overtuiging:
“Er is geen aandacht voor mij, er is niemand als ik iemand nodig heb, er wordt geen rekening gehouden met mijn gevoelens, mijn gevoelens zijn onbelangrijk, mogen er niet zijn, zijn verkeerd, ik ben niet goed genoeg, ik ben het niet waard, ik mag er niet zijn,…”
Ook al weet ik dat een therapeut vakantie nodig heeft, ziek kan zijn en niet altijd bereikbaar hoeft te zijn,…. toch overvallen deze gevoelens en gedachten mij.
Mijn eerste reactie is dan boosheid, opnieuw toegeven aan de eetstoornis of destructief gedrag. Als ik nu vanuit mijn volwassen deel hiernaar kijk zie ik wat er gebeurt in mijn hoofd en vanwaar het komt. Doordat ik er op deze manier, als observator, er van een afstand naar kijk en er niet mee samenval, kan ik mezelf afvragen wat dit kindstuk me vertelt en wat het nu nodig heeft. Het is bang om in de steek gelaten te worden, om alleen op de wereld te zijn, dat niemand het graag ziet, dat er niet voor gezorgd zal worden, dat het er niet mag zijn. Ik ben nu niet meer dat hulpeloze en onwetende kind van toen.
Toen waren die gevoelens terecht en heel normaal. Nu is de situatie anders. Ik kan als volwassene voor mijzelf zorgen en hulp vragen of mijzelf geven wat ik nodig heb. Door te luisteren naar dit innerlijk kind weet ik wat het nodig heeft en wat ik ervoor kan doen. Destructief worden, bestraffen, pijn doen, te weinig eten, afvallen is dus zeker niet wat het nodig heeft (daarmee zou ik enkel deze kind-overtuigingen bevestigen) en zal ook niet het resultaat hebben dat het kind verwacht. Er zal geen enkele volwassene zich schuldig gaan voelen en voor mij gaan zorgen om die reden. Het zal niet méér aandacht of zorg krijgen van een therapeut om die reden. Ik zal die zorg en aandacht ook krijgen zonder dit destructief gedrag.
Wat het wel nodig heeft is dat ik nu die gevoelens er laat zijn en er zelf als volwassene voor zorg dat het krijgt wat het nodig heeft: geduld, liefde voor mijzelf, mildheid, troost, begrip, voeding, rust, aandacht. Door bijvoorbeeld te schrijven, lezen en verder uitzoeken wie ik ben, contact met mijn gevoelens te maken en ze proberen te voelen en verwoorden. Mezelf de geruststelling geven dat deze periode voorbij gaat, vertrouwen op mijn eigen kracht en kunnen, ontspanning, contact opnemen met lieve mensen, chatten met mensen die me kunnen begrijpen, taken die moeten gebeuren aanpakken, creatief bezig zijn etc.
Sinds ik me bewust ben geworden waarom ik steeds boosheid en afwijzing voelde en dit geschreven heb ervaar ik de afwezigheid van een therapeut heel anders. Ik voel me minder afhankelijk, minder boos of afgewezen. Ik heb bewust ervaren dat ik die periode zelf kan overbruggen, dat ik nog andere mensen heb om mee te praten als ik er nood aan heb, dat ik voor mijzelf kan zorgen, dat ik nog anderen hulp kan vragen.Ik ben niet in de slachtofferrol blijven zitten, maar heb zelf verantwoordelijkheid genomen en voor mijn innerlijke kind gezorgd.
Dit wil niet zeggen dat ik plots van mijn eetstoornis, onzekerheid, destructieve gedrag, minderwaardigheid, perfectionisme, faalangst verlost ben. Integendeel. Dit is één voorbeeld van één kindstukje. Er zitten er nog zoveel meer waar ik me nog niet bewust van ben of waarvoor ik nog niet de nodige stappen tot opvulling van hun noden gezet heb. Ik ben er wel van overtuigd dat dit voor mij een sleutel is naar herstel. Als ik alle kind-stukjes die meespelen achter het eetstoornis verhaal kan ontdekken en geven wat ze nodig hebben, kan helen, begrijpen en geruststellen, dan zal het onvoldoende eten en te dun willen zijn kunnen verdwijnen…
Bron: Proud2bme.nl
Mijn dochter heeft Arfid / Eetstoornis Anders
De dochter van Tonja is 15 jaar oud en heeft de diagnose ARFID. Dit is een nog vrij onbekende stoornis, waardoor weinig mensen er iets van weten. Dat is iets waar Tonja als moeder van een kind met ARFID al jaren tegenaan loopt. Ze zou graag willen dat er meer bekend is rondom ARFID in haar omgeving én bij professionals. Ook huisartsen en psychologen zouden voldoende kennis moeten hebben om deze problematiek te (h)erkennen. Om deze reden deelt Tonja haar verhaal. Voor de rubriek Eetstoornis Anders stelden we haar zeven vragen over hoe het is om een dochter te hebben met ARFID…
Wat is ARFID?
ARFID is een vrij nieuwe eetstoornis. Bij ARFID weiger je voedsel van een bepaalde structuur, kleur, temperatuur enz. Dit kom waarschijnlijk door traumatische ervaringen met eten in het verleden, met als gevolg dat er een heel eenzijdig voedselpatroon ontstaat, waardoor je gebrek aan vitaminen krijgt. Sociaal geïsoleerd kan raken. Ondergewicht kan krijgen , weinig energie heeft enz…Hoe ontdekte u dat uw kind dit heeft?
Onze dochter die nu 15 is was 13 toen ze de diagnose heeft gekregen, maar vanaf de geboorte ontstonden er al problemen rondom het eten. Zo verslikte ze zich veel in de borstvoeding, had veel buikkrampjes en was veel aan het spugen. Toen er stukjes in het eten kwamen ging het braken verder, waardoor ze het soms ook benauwd kreeg, omdat ze in paniek raakte. Als ze niet fit was stopte het eten helemaal. Dit kon ze dagen volhouden. Ook als er veranderingen waren stagneerde het eten. Bijvoorbeeld als er een tandje doorkwam. Voeding moest ook snel achter elkaar, want als je even stopte weigerde ze verder te eten. Ze was erg veel ziek en elke keer was er weer de spanning wanneer en wat ze weer ging eten. Hierdoor voelde ze zich niet fit en ontwikkelde ze zich tot een angstig meisje. Vaak had ze koorts, wat ook nogal eens omsloeg naar ondertemperatuur. Soms kwam ze niet verder dan 35,3. Ze viel veel, omdat ze weinig energie had. Hierdoor ging ze huilen en door paniek raakte ze dan buiten bewustzijn. We hebben een paar keer met haar bij de huisarts gezeten met een gat in haar hoofd. De huisarts beweerde dat we ons niet te veel zorgen moesten maken, want als ze eenmaal 18 is…. zo zei hij, gaat ze heerlijk uit eten met haar vriend. We hebben toen wel verder hulp ingeschakeld.Zo is er thuiszorg gekomen om te kijken hoe we met Jet omgaan. Hebben we videohometraining gekregen en zijn we bij de syshuizen geweest. Ook is ze twee weken opgenomen in het ziekenhuis om te kijken waar het probleem kan liggen. Helaas was er toen nog bijna niets bekend over ARFID. In het ziekenhuis was het niet echt fijn. Er was een zuster die het wel even zou doen. Ik als moeder moest op de gang gaan staan of even een rondje gaan lopen. Het gevolg was een kind dat steeds meer in paniek raakte. Het advies was toen 6 weken observatie in een kinderkliniek. Daar kreeg ze de diagnose autisme. Het advies was om de opname te verlengen. Ze was toen 7 jaar. Ze is hier een jaar opgenomen geweest. Helaas is het eten niets verbeterd. Wel krijgt ze veel sociale vaardigheidstraining, waardoor ze weer wat opener naar de buitenwereld wordt.
De tactiek daar was het eten voorzetten en na 15 minuten weer weg. En dan ook geen toetje of ‘s avonds wat bij de koffie. Eigenlijk een soort straf methode zoals ik het zag. De diagnose autisme werd daar naar een paar maanden weer weggehaald, nadat er een nieuwe psychiater was gekomen en nadat Jet ook weer wat meer opener was geworden. Vervolgens bleef ze veel buikkrampen hebben en vonden ze een bacterie in het ziekenhuis. Ze moest antibiotica slikken, wat niemand bij haar naar binnen kreeg. Later hoorden we dat ze zelfs een weddenschap onder het personeel hebben gehad. Het gevolg was dat ze 14 dagen aan de sonde ging. Door het slangetje in haar keel had ze veel kokhals neigingen, wat soms ook weer spugen werd…
Na jaren thuis maar weer wat aangemodderd te hebben kwamen we op een avond weer bij de huisartsenpost terecht. Koorts gevolgd door ondertemperatuur en flauwvallen. Ze was ook erg suf. Daar stuurden ze ons gelijk door om vervolgens onderzoeken en therapie in het Sophia kinderziekenhuis te starten. Na weken onzerzoek kwam daar toen op de leeftijd van 13 jaar eindelijk de diagnose ARFID.
Hoe is het om te leven met ARFID?
Heel frustrerend. Te zien dat er genoeg eten is, maar dat ze het meeste niet weg kan krijgen. Ook het onbegrip van de omgeving als ze wel een schaaltje chips leeg eet. Ook voor ons is dat wel eens erg moeilijk. Ook buiten de deur eten of bij anderen is vaak een strijd. Zo heeft ze jaren verjaardagsfeestjes gemijd.Op welke manier hulp
Jet krijgt nu om de week therapie in het Sophia. Wij als ouders ook. Vorig jaar heeft ze in verband met vitaminegbrek injecties gekregen. Alleen zijn die gestopt, omdat ze daar migraine aanvallen van kreeg. Ook gaat ze naar een gespecialiseerde kinderarts.Hoe gaat de omgeving hier mee om?
Dat is heel wisselend. Voor de meesten is het ongrijpbaar. Ook voor veel medische mensen. Jet heeft een paar weken meegedraaid in het gezin bij mijn zus, waar het allemaal goede eters zijn. Ook zij dachten dat het bij hun wel ging lukken. Helaas bleef daar hetzelfde patroon. Toen kwam er ook wel meer begrip. Je moet het echt zelf meemaken…Hoe gaat het nu?
Het is en blijft moeizaam. Ze heeft nog steeds ondergewicht. Neemt geen eten mee naar school. Eet nu alleen brood met pasta of knakworst. Ze probeert dagelijks een stuk appel en drinkt water of 1 soort appelsap. Een klein beetje Optimel, die eerst hard moet worden geschud, koud moet wezen en 1 soort smaak en daarna gelijk moet worden opgedronken. Twee soorten chips. Een muffin alleen van de Jumbo en af en toe saucijzenbroodje.Hele dunne pannenkoeken die nog erg warm moeten zijn. Dunne frietjes, alleen met veel zout. Soms gaat dat ook na een paar happen mis en krijgt ze dat ook niet weg. Er zijn dagen dat het redelijk gaat, maar een beetje spanning of ziekte blokkeert de boel. Angst voor de toekomst hebben we ook best veel. Gelukkig zijn we gelovige mensen en mogen we tot de HEERE bidden en daar onze zorgen aan over geven, want we merken goed dat HIJ voor ons zorgt.
Een laatste advies?
Oordeel niet te snel, ook al begrijp je het niet. Deze weg is toch al moeilijk en zeker als er dan veel onbegrip is. Verdiep je er wat in. Denk ook niet dat het een verwende tik van deze generatie is. Als ik zie hoeveel mijn dochter moet lijden en hoe graag ze het anders zou willen, geeft dit duidelijk weer dat het hier gaat om een ernstige ziekte…Bron: Proud2beMe.nl
Voedingsstoornis: Pica, Arfid en Ruminatie
Er zijn in de DSM-5 drie voedingsstoornissen opgenomen die niet vergelijkbaar zijn met de eetstoornissen Anorexia Nervosa, Boulima Nervosa of Binge Eating Disorder. Dit zijn de drie voedingsstoornissen Pica, Ruminatiestoornis en ARFID. In de DSM-5 zijn deze drie voedingsstoornissen samengevoegd met eetstoornissen tot één categorie. In deze blog zal ik je meer vertellen over de voedingsstoornissen Pica, ruminatiestoornis en ARFID.
——————————————————
Pica
Bij Pica is er een onweerstaanbare drang om oneetbare dingen te eten. Dan kun je denken aan aarde, stenen, plastic, ontlasting, takken, batterijen of verf. Het grote verschil met bijvoorbeeld Anorexia en Boulimia is dat het bij deze voedingsstoornis niet gaat om gewichtsverlies.Probleem: Het eten van oneetbare voedingsmiddelen kan leiden tot lichamelijke klachten.
Oorzaak: Net als bij andere eetstoornissen is er niet één oorzaak te benoemen, vaak is het een combinatie van factoren. Pica wordt soms in verband gebracht met een ijzertekort. Het pica-item zou dan niet toevallig zijn gekozen, maar is een onbewuste poging om het gebrek aan een voedingsstof te compenseren.Vaak zie je dat er naast Pica ook een ontwikkelingsstoornis of een psychische stoornis is vast gesteld. Bij kinderen tot een jaar of 3 is het eten van niet-eetbare dingen een normale vorm van leren wat wel en niet eetbaar is.
Behandeling: Bij behandeling is het noodzakelijk om de gevolgen in kaart te brengen (mogelijke vergiftiging, verstopping, perforaties van de ingewanden). Er is weinig onderzoek gedaan naar de behandeling van pica. Soms is pica gewoontegedrag dat doorbroken moet worden, soms moet de persoon leren wat wel en niet eetbaar is en/of is er sprake van stress in het gezin, verwaarlozing of mishandeling.
Criteria DSM V:
A. Persisterend eten van niet voor consumptie bestemde stoffen gedurende een periode van minstens 1 maand.
B. Het eten van niet voor consumptie bestemde stoffen past niet bij ontwikkelingsniveau van de betrokkene.
C. Het eetgedrag maakt geen deel uit van een cultureel geaccepteerde gewoonte of sociale norm.
D. Indien het eetgedrag voorkomt in de context van een andere psychische stoornis (zoals een verstandelijke beperking (verstandelijke ontwikkelingsstoornis), een autismespectrumstoornis of schizofrenie), een somatische aandoening of een zwangerschap, is het ernstig genoeg om afzonderlijke aandacht te rechtvaardigen.—————————————————-
Ruminatiestoornis
Bij een ruminatiestoornis wordt het gegeten voedsel vanuit de maag weer teruggehaald in de mond. Hier wordt het vervolgens weer doorgeslikt of uitgespuugd. Dit is een vrij zeldzame stoornis. Het terughalen van eten is niet vanwege een eetstoornis of als gevolg van een lichamelijke oorzaak.Probleem: Bij kinderen zie je vaak een groeistoornis. Bij volwassenen kan dit gedrag leiden tot sociaal isolement. Daarnaast lichamelijke klachten zoals aantasting van het tandglazuur en de slokdarm.
Oorzaak: Weinig stimulatie, verwaarlozing, stressvolle levensomstandigheden of problemen in de ouder-kindrelatie. Bij baby’s en mensen met een verstandelijke beperking kan het een zelftroostende functie hebben.Behandeling: Een ruminatiestoornis kan worden behandeld met cognitieve gedragstherapie.
Criteria DSM V:
A. Herhaalde terughalen (regurgitatie) van voedsel gedurende een periode van minstens 1 maand. Het teruggehaalde voedsel kan opnieuw worden gekauwd, of worden ingeslikt of uitgespuugd.
B. De herhaalde regurgitatie (terughalen voedsel) kan niet worden toegeschreven aan een samenhangende gastro-intestional of andere somatische aandoening (zoals gastro-oesofageale reflux of pylorusstenose).
C. De eetstoornis treedt niet uitsluitend op in het beloop van anorexia nervosa, een eetbuistoornis of een vermijdende/restrictieve voedselinnamestoornis.
D. Indien de symptomen optreden binnen de context van een andere psychische stoornis (zoals een verstandelijke beperking (verstandelijke ontwikkelingsstoornis) of een andere neurologische ontwikkelingsstoornis), zijn deze ernstig genoeg om afzonderlijke aandacht te rechtvaardigen.——————————————————
ARFID
ARFID is een redelijk nieuwe voedingsstoornis. De afkorting ARFID komt van Avoidant Restrictive Food Intake Disorder (Vermijdende/restrictieve voedselinnamestoornis). Bij ARFID wordt voedsel met een bepaalde kleur, structuur of kleur vermeden. Deze stoornis kan voorkomen bij zowel kinderen, adolescenten als volwassenen.Probleem: Het kan leiden tot gewichtsverlies en/of psychosociale problemen.
Oorzaak: Een traumatische ervaring met voeding zoals een braakincident, zich verstikt hebben in voedingsmiddel, een ontwikkelingsstoornis of een voedselintolerantie.Behandeling: Er is vrij weinig onderzoek gedaan naar behandelingsmethoden voor ARFID. Eerst moet er sowieso gekeken worden of de oorzaken van organische aard zijn. Onderliggende oorzaken zoals angst en trauma kunnen worden aangepakt met bijvoorbeeld cognitieve gedragstherapie.
Criteria DSM V:
A. Een eet- of voedingsstoornis die blijkt uit een aanhoudend niet voorzien in de eigen voedings-en/of energiebehoeften, samenhangend met één (of meer) van de volgende kenmerken:
– Significant gewichtsverlies (of het niet bereiken van de te verwachten gewichtstoename, of achterblijvende groei bij kinderen).
– Significante voedingsdeficiëntie.
– Afhankelijkheid van enterale sondevoeding of orale voedingssupplementen.
– Een duidelijk interfereren met het psychosociale functioneren.B. De stoornis kan niet beter worden verklaard doordat er te weinig voedingsmiddelen beschikbaar zijn of door een ermee samenhangende cultureel gesanctioneerde gewoonte.
C. De eetstoornis treedt niet uitsluitend op in het beloop van anorexia nervosa of boulimia nervosa en er zijn geen aanwijzingen voor een stoornis in de wijze waarop het lichaamsgewicht of de lichaamsvorm wordt ervaren.
D. De eetstoornis kan niet worden toegeschreven aan een gelijktijdig optredende somatische aandoening en kan niet beter worden verklaard door een andere psychische stoornis. Wanneer de eetstoornis zich voordoet binnen de context van een andere aandoening of stoornis, is de ernst van de eetstoornis groter dan wat normaal bij deze aandoeningen of stoornissen worden gezien en is afzonderlijke aandacht gerechtvaardigd.
Bron: Proud2bMe.nl
Meer onderzoek nodig naar ‘nieuwe’ eetstoornis
Anorexia is een bekende eetstoornis, maar wie weet wat Arfid is? Bijzonder hoogleraar Sandra Mulkens wil meer onderzoek. ‘Vroeger dachten we: dat is iets van kinderen.’
Arfid staat al sinds 2013 in de psychiatriebijbel DSM5, het handboek met alle stoornissen en hun symptomen. En toch kent eigenlijk bijna niemand de afwijking waarbij je selectief eet en op een paar producten na eigenlijk niks meer binnen krijgt. Het grote verschil met aandoeningen als boulimia of anorexia: bij Arfid (avoidant restrictive food intake disorder) is er geen fixatie op gewicht of uiterlijk, maar op het voedsel zelf.
Lees dit premium artikel verder op ad.nl of als lild van LSG in het ledendeel.
ROWENA (23) HEEFT DE EETSTOORNIS ARFID EN EET ALLEEN ROZE KOEKEN, KIP, EIEREN EN NOODLES
Over de eetstoornis Arfid, waarbij je extreem selectief bent in je voedingskeuze, is nog maar weinig bekend. Maar de impact van deze stoornis is enorm.
Rowena vertelt in Editie NL (RTL4) hoe Arfid haar leven beheerst.
NIET GEZOND
Het dieet van de 23-jarige Rowena bestaat alleen nog maar uit roze koeken, kip, noodles, eieren en cola. En dat is natuurlijk absoluut niet gezond, zo weet Rowena zelf ook. “Ik kom heel veel voedingsstoffen tekort en ben ook echt heel moe.”ANGST VOOR VOEDSEL
In het geval van Rowena is Arfid ontstaan door een angststoornis, zo vertelt ze. “Ik durf geen andere dingen te eten. Dit is overgebleven en het enige wat ik nog eet.” Om de angststoornis te behandelen, staat Rowena al anderhalf jaar lang op een wachtlijst. Ondertussen raakt ze door de eetstoornis steeds verder in een isolement. “Dat kan je niet voorkomen. Het is zo vervelend om het steeds te moeten uitleggen.”ARFID IS TE GENEZEN
Sebastian Cardona, zorgmanager bij PsyQ, beaamt dat de invloed niet alleen op je gezondheid, maar ook op je sociale leven groot kan zijn, omdat je niet meer buiten komt of er een schaamtegevoel overheerst. Wel is er een behandeling, legt hij uit. “Als je de onderliggende oorzaak – bijvoorbeeld een angststoornis of een lichamelijke oorzaak – behandelt, kan je in principe van Arfid genezen.”Bekijk het filmpje hier: Linda Nieuws >>
Wouter lijdt aan de voedingsstoornis ‘ARFID’ | Het Voedselgevecht
–
De hele aflevering, inclusief het verhaal van de twaalfjarige Sanne, die leidt aan anorexia nervosa kun je bekijken op
KRO – NCRV: Het voedselgevecht >>Je kan er ook andere afleveringen bekijken.
DANIQUE (32) ONTWIKKELDE EEN EETSTOORNIS NA EEN TRAUMATISCHE ERVARING: ‘IK WOOG NOG MAAR 37 KILO’
In onze mini-docu ‘Eetstoornissen: maskers af’ vertelden we het verhaal van de 29-jarige Manon, die al vier jaar met orthorexia kampt. Herkenbare beelden voor Danique Tulp (32), die inmiddels genezen is. Nadat ze reageerde op onze mini-docu, belden we haar op voor haar verhaal.
TRAUMA
‘Helaas denken heel veel mensen dat eetstoornissen alleen komen, doordat je jezelf te dik vindt, maar dat is niet zo’, schreef Danique onder een van onze Instagramposts. ‘Een trauma heeft ook zulke gevolgen.’ERVARING
Danique spreekt uit ervaring: ze heeft het over een trauma dat ze overhield, nadat ze op haar dertiende werd verkracht door iemand uit haar familie, vertelt ze als we haar bellen. “Toen is het begonnen. Ik ontwikkelde een minderwaardigheidscomplex, en dat kwam naar boven nadat ik op mijn vijftiende letsel opliep toen ik werd mishandeld door een jongen op school.”UITLAATKLEP
Ze belandde door de mishandeling in het ziekenhuis, moest een zware operatie ondergaan en vervolgens lang revalideren. “Daarna was het belangrijk om te blijven sporten.” Dat advies nam ze erg serieus, en al snel werd bewegen een uitlaatklep. “Op een gegeven moment sportte ik zes dagen in de week, vier uur per dag. Tijdens zo’n sportsessie verbrandde ik 5000 calorieën, en ook begon ik steeds vaker mijn eten uit te spugen. Totdat ik met mijn 1.76 meter nog maar 37 kilo woog.”NEGATIEF ZELFBEELD
Danique, die toen achttien jaar was, werd door haar moeder mee naar de huisarts gesleurd. Ze kreeg de diagnose anorexia. De hulp van therapeuten werd ingeschakeld, maar die liet Danique niet hélemaal toe. “Ik vertelde niks over mijn trauma, uit schaamte. Zolang ik het niet uitsprak en er niemand over vertelde, was het in mijn hoofd ook niet gebeurd. Maar intussen ging ik kapot aan mijn negatieve zelfbeeld. Ik walgde van mezelf.”OPNIEUW HET VERKEERDE PAD
Toch wist ze er, mede dankzij de therapie, weer bovenop te komen. Op haar 21e zat ze weer op normaal gewicht. “Mijn angst om aan te komen was vrijwel weg, en dan word je dus ‘genezen’ verklaard.” Toen ze niet veel later het huis uit ging en naar het zuiden van het land verhuisde, kwamen de problemen echter terug. “Ik kende daar niemand en de sportschool zat om de hoek… Tegelijkertijd creëerde ik een obsessie voor schoonmaken, om het sporten te beperken. Ik wist namelijk hartstikke goed waar ik (weer) mee bezig was.”TWEEDE SLACHTOFFER
Ze besloot zelf om weer naar de huisarts te stappen. Die concludeerde dat ze deze keer geen anorexia had, maar orthorexia: een eetstoornis waarbij iemand gefixeerd is op gezond eten, en vaak samengaat met overmatig sporten – net zoals bij Manon. Nadat die diagnose werd gesteld, leek het écht beter te gaan met Danique. “Ik dacht dat ik weer gezond en gelukkig was.”AANGIFTE
Tot de oorzaak van haar eetstoornis pijnlijk duidelijk werd, toen er eind 2014 binnen Daniques familie nóg een slachtoffer van verkrachting viel. “Het ging om mijn nichtje, en ik dacht: ‘Ik moet nu iets doen, voordat er nóg meer slachtoffers vallen.’” Begin 2015 deed ze aangifte, wat als een enorme opluchting voelde. De reactie van haar familie voelde als een warm bad. “Ik werd door iedereen gesteund. Het lukte me om uit de put te klimmen waar ik al die jaren al in zat.” En dat had een positieve invloed op haar eetproblemen. “Die verdwenen kort daarna volledig. Mijn trauma bleek de grootste oorzaak van mijn eetstoornis.”‘PRAAT EROVER’
Het gaat inmiddels goed met Danique, die nu 68 kilo weegt, al heeft haar eetstoornis mentale en fysieke sporen achtergelaten. “Sinds vorig jaar februari ben ik weer aan het werk, maar ik heb nog steeds erg veel last van mijn darmen. Daar kom ik nooit meer vanaf. Tijdens het dieptepunt vielen ook mijn wimpers en wenkbrauwen uit, kreeg ik vale plekken op mijn huid en had ik het continu koud.” Aan slachtoffers van een traumatische ervaring wil ze dan ook meegeven: “Praat er op tijd over. Het maakt meer kapot dan je lief is, waaronder dus je hele lichaam.”Bekijk de minidocu hier: linda.nl
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
