- Dit onderwerp bevat 33 reacties, 3 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 19/02/2023 om 22:27 door Luka.
-
Reacties
-
NADESJA (22) HEEFT EEN EETSTOORNIS: “IK LEEFDE OP EEN APPEL PER DAG”
Nadesja (22) vond zichzelf in de pubertijd onaantrekkelijk en te zwaar. Ze ging afvallen. Het begon met niet meer snoepen, maar na een paar maanden leefde ze op een appel per dag. “Iedereen zag me achteruit gaan, maar niemand zei er iets van.”
Dit verhaal is onderdeel van de #openup-week, een initiatief van NPO 3FM en MIND.
EETSTOORNIS
Nadesja ontwikkelde in haar pubertijd een eetstoornis. Ze durfde er niet open over te zijn, want als ze dat wel zou doen, zou ze actie moeten ondernemen. En wat zou haar omgeving er wel niet van denken? In de klas en bij familie hadden ze het wel eens over psychische gezondheid. Dan werd er gezegd: eenmaal bij de psycholoog, kom je er nooit meer vanaf. Zo dacht Nadesja er ook over. Ze schaamde zich. En ze is niet de enige, want uit onderzoek blijkt dat vier op de tien jongeren zich schamen voor hun psychische klachten.Vier jaar geleden was Nadesja er klaar mee en zocht ze professionele hulp. Dankzij de hulp die ze kreeg, durft ze nu open te zijn. Om het taboe omtrent psychische problemen te doorbreken doet ze een #openup.
SOCIAAL ONHANDIG
Nadesja was altijd al onzeker. “Wat vinden mijn klasgenoten van mij? Vinden ze me aardig? Doe ik raar? Ik was een stil meisje, het lievelingetje van de juf. Soms werd ik gepest, omdat ik sociaal een beetje onhandig was. Ik zat niet lekker in mijn vel, ging aan alles twijfelen en kreeg angstklachten. Ik zat op turnen en durfde in een keer veel oefeningen niet meer te doen. Ik was onzeker over alles.”De ouders van Nadesja zagen dat het niet goed ging en gaven haar in groep zeven op voor een cursus sociale vaardigheden. “Dat vond ik verschrikkelijk om te doen.” lacht Nadesja. “Maar het heeft me wel veel geholpen. Om contact te maken met anderen en om mezelf te accepteren.”
OVERAL ONZEKER OVER
Na de cursus ging het beter met Nadesja, maar toen ze in de pubertijd kwam, ging het weer bergafwaarts. “Ik werd opnieuw overal onzeker over. Over mijn uiterlijk. Over wat iedereen van me vond. Over jongens. Ik cijferde mezelf weg. Vond anderen heel mooi en mezelf lelijk. Iemand had bij het turnen tegen mijn moeder gezegd dat ik wel veel was aangekomen en of we niet eens naar de dokter moesten. Misschien was er wel iets mis met mijn gezondheid.”Nadesja’s moeder overlegde het met Nadesja, die zelf ook wel merkte dat ze was aangekomen. Maar daar was ze niet per se onzeker over. “Ik liet allerlei onderzoeken doen in het ziekenhuis. Daar kwam niets uit. Toen zei de dokter die ons begeleidde: ‘Je bent te zwaar en dat ligt vast aan je levensstijl. Je moet gezonder gaan eten.'”
EEN WEDSTRIJD MET MEZELF
Die opmerking deed pijn en Nadesja voelde dat ze actie moest ondernemen, dus stopte ze met snoepen en viel een paar kilo af. “Ik kreeg veel complimentjes. Dat deed me goed en motiveerde me om nóg meer af te vallen. Ik werd vervolgens steeds strenger voor mezelf. Toen ik 65 kilo woog, dacht ik: mooi, done! Op naar de 60. Het voelde als een soort wedstrijd met mezelf, waardoor ik steeds minder ging eten. Van vier boterhammen ging ik naar twee, naar één… Ik gooide op school mijn brood weg en at alleen maar een paar happen avondeten. En als mijn ouders niet thuis waren, sloeg ik de hele maaltijd over. Op een gegeven moment leefde ik van een appel per dag.”De drang om te bewegen was ook groot. “Als ik ergens naartoe moest, vroeg ik mijn ouders altijd om me te brengen. Maar dat deed ik op een gegeven moment niet meer. Ik wilde alles met de fiets doen en trainde het liefst twee uur per dag in de sportschool.”
FIT EN GEZOND LEVEN… TOCH?
Ondertussen maakte Nadesja zich helemaal geen zorgen om haar gezondheid. Ze voelde zich juist goed. “Naar mijn idee leidde ik juist een fit en gezond leven. Mijn ouders gaven wel eens aan dat ze zich zorgen maakten, maar ik vond dat onzin. Verder zei niemand iets over mijn uiterlijk of leefstijl. Maar complimentjes kreeg ik ook niet.”Nadesja at na een tijdje zo weinig dat ze steeds vaker meer honger had. “Soms zat er een dag tussen dat ik een zak chips openscheurde, drie tosti’s at en daarna nog een pizza in de over schoof. De dagen na zo’n eetbui voelde ik me zowel lichamelijk als geestelijk erg slecht. Ik deed er vervolgens weer alles aan om zo min mogelijk te eten.”
GEEN HULP WILLEN
Een jaar lang worstelde Nadesja met haar gewicht, eigenwaarde en onzekerheid. Ze had op een gegeven moment wel door dat dit ook niet normaal was en dat ze een eetprobleem had. “Maar ik wilde daar niet voor uitkomen, want dan zou ik hulp moeten zoeken. En wat zou mijn omgeving daarvan denken?”“Ik worstelde ongeveer een jaar met mijn gewicht, eigenwaarde en onzekerheid. Ik wist ondertussen wel dat ik een eetprobleem had, maar ik wilde daar niet voor uitkomen, want dan zou ik hulp moeten zoeken. En dat betekende dat ik weer zou moeten aankomen. En dat wilde ik niet.”
Uiteindelijk kwam er een confronterend moment. “Mijn ouders vroegen me mee uit eten en ik raakte totaal in paniek. Ik wilde graag iets leuks met ze doen maar wat zou ik moeten eten in dat restaurant? Dat was voor mij de druppel. Die gedachte ging te ver. Nu was het menens.”
WAKE-UP CALL
Via de huisarts kwam Nadesja bij een diëtist terecht. Die schreef een dieet voor waar Nadesja zich vervolgens niet aan hield. Uiteindelijk klopte ze aan bij Human Concern, een speciale instelling voor mensen met eetstoornissen. Daar volgde ze eerst groepstherapie met andere jongeren. Dat zorgde voor een wake-up call.“Ik was net achttien. In mijn groep zaten veel meiden die vertelden dat ze op het randje van de dood stonden. Zij kregen sondevoeding, via een slangetje naar de maag. Daar schrok ik enorm van. ‘Ik wil niet dood’, dacht ik.”
ONVRUCHTBAAR WORDEN DOOR EETSTOORNIS
“Tijdens de sessies deden we verschillende opdrachten. Zo moesten we bijvoorbeeld een lichaam met al zijn functies tekenen. Daarna bespraken we wat voor negatieve effecten een eetstoornis heeft op deze functies. Zo kun je onder andere onvruchtbaar worden… Daar schrok ik van, want ik ben nog jong en wil later graag kinderen.”Een paar maanden deed Nadesja mee aan de groepssessies, die bijna de hele dag duurden. Na een tijdje startte ze met wekelijkse gesprekken met een therapeut. Daar ging ze aan de slag met de oorzaak van haar eetstoornis: controle.
CONTROLE HEBBEN
“Tijdens zo’n behandeling leer je jezelf heel goed kennen. Je pakt niet alleen de eetstoornis aan, maar ook de oorzaak. Bij mij bleek dat controle te zijn. Ik kan heel moeilijk met onzekerheid omgaan, omdat ik daar dus geen controle over heb. Die onzekerheid kan ik op allerlei momenten voelen. Maar waar ik wel controle over had, was mijn gewicht…”TERUGVAL
Nadesja’s therapeut helpt haar nog steeds met haar gevoelige punten. Dat zijn controle, onzekerheid en uiterlijk. Ze leert nu de momenten te herkennen waarin ze geen controle heeft, en dus terugvalt op haar eetstoornis. “In de zomer ben ik bijvoorbeeld meer onzeker over mijn uiterlijk. Dan heb ik ook sneller een terugval, qua eten. Nu herken ik dat en handel ik er niet meer naar.”“Hoe ik met eten omga heeft dus te maken met hoe ik me voel. Als ik me slecht voel, vlucht ik terug in de controle over wat ik wel en niet eet. Maar als ik me goed voel, eet ik zelfs met vol genot de “ongezonde” P’s (pannenkoeken, patat en pizza) zonder schuldgevoel.”
LEREN OVER JEZELF: CONFRONTEREND
“Ik ben nu drie jaar in behandeling en leer nog steeds veel over mezelf. In het begin vond ik dat confronterend, maar nu vind ik het fijn dat ik mezelf zo goed kan plaatsen. Waarom ik doe wat ik doe.”Nadesja heeft ook last van angstklachten. “Tijdens mijn therapie-sessies ben ik erachter gekomen dat dit komt door onder andere een jeugdtrauma. Ik was als kind veel ziek en moest vaak naar het ziekenhuis. Ik was altijd bang dat ik een ernstige ziekte zou hebben. Die angst heb ik nog steeds. Je gezondheid is ook iets waar je geen controle over hebt. Dat vind ik moeilijk.”
“Ik schaam me voor mijn angsten, omdat ze vaak irreëel zijn. Als er iemand voor me loopt die rookt, ben ik al bang dat ik longkanker krijg. Ik heb geleerd dat ik daar open over moet zijn. Dan kunnen anderen, samen met mij, relativeren dat het een irreële angst is. Daarna gaat het vaak beter.”
ZORGEN MAKEN OM EEN ANDER
Toen het slecht ging met Nadesja gingen alleen haar ouders het gesprek aan. “Mijn vriendinnen op de middelbare school en mijn familie niet. Sommigen waren wel naar mijn ouders gestapt, maar niet naar mij. Ik had het fijn gevonden als ze dat wel hadden gedaan. Al zeg je maar: ‘Ik maak me zorgen om je.’ Doordat bijna niemand wat zei, duurde het langer voordat ik zelf het probleem zag.”Nadesja is blij met de steun van haar ouders. “Zij hebben me altijd geholpen. Twee jaar geleden heb ik ook een nieuwe vriendin gemaakt. Zij staat ook altijd voor me klaar. Het is al fijn als ze er gewoon is.”
Door je open te stellen voor anderen ben je al bezig met een stukje herstel, vindt Nadesja. “Je kan het niet alleen doen. Door er open over te zijn, leven mensen met je mee. Je hoeft niet alles alleen te dragen.”
Bron: npo3fm.nl
Een inside look in de levensgevaarlijke wereld van pro-ana-websites
Sommige jongeren willen een eetstoornis, hoe bizar het ook klinkt. Ik kan het weten, want ik was zelf ook zo. Het sloop er heel rustig en geniepig in tot ik op mijn veertiende een zogeheten pro-ana-website ontdekte. Dit was het moment waarop mijn eetstoornis kantelde van mild, naar uiterst gevaarlijk. Dit is hoe pro-ana-websites levensgevaarlijk zijn.
Waarom pro-ana-websites zo gevaarlijk zijn
Anorexia is vooral onder vrouwen een probleem. Sterker nog, 90 procent van de patiënten is vrouwelijk. Jaarlijks lijden zo’n 5500 meisjes en jonge vrouwen aan de eetstoornis, aldus het Voedingscentrum. Uit onderzoek van Lentis blijkt dat boulimia jaarlijks zo’n 22,000 slachtoffers maakt, waarvan wederom de overgrote meerderheid vrouwelijk is.Een eetstoornis gaat vaak samen met een geïsoleerd gevoel. Slachtoffers willen hierdoor op zoek naar anderen die in hetzelfde schuitje zitten, en daar spelen pro-ana-websites listig op in. Ook ik kwam op deze donkere plek van het internet terecht.
De betreffende website stelde me voor aan twee ‘vriendinnen’: Ana en Mia. Eerstgenoemde is een koosnaampje voor anorexia terwijl Mia staat voor boulimia. Beide eetstoornissen zorgen ervoor dat slachtoffers hun leven geobsedeerd wordt door eten, maar niet in positieve zin.
Alhoewel ik dus absoluut niet de enige met een eetstoornis was, waren pro-ana-websites destijds wel de enige manier om steun te vinden bij lotgenoten. Helaas hadden de trucjes en gedachtepatronen die ik daar leerde enorme gevolgen voor de komende jaren. Er werd wel positieve support gegeven, maar dit werd overschaduwd door fangirls die een eetstoornis adoreerden.
Isolatie
Mijn drang om af te vallen werd dankzij de website aangemoedigd en elke kilo minder kon op applaus van de andere leden rekenen, gevolgd door scheldwoorden als “vet varken” om mij te ‘motiveren’ door te gaan. Alhoewel ik inmiddels niet meer actief ben, weet ik dat het er nog steeds zo aan toegaat op de afgeschermde delen van pro-ana-sites. Dit maakt de situatie levensgevaarlijk, omdat uiteindelijk zo’n 6 procent van de anorexia-patiënten aan ondervoeding of zelfmoord sterft, stelt het Voedingscentrum. Voor boulimia-slachtoffers is dit 1 procent.Een eetstoornis is vaak een optelsom van meerdere factoren en neemt gemakkelijk en snel je leven over. Zo hebben veel patiënten last van een slecht zelfbeeld, een moeilijke thuissituatie, of het gevoel dat hun dieet niet lukt. Het verschil tussen een normaal dieet en een eetstoornis is dat de laatste veel extremer is en vaak hand in hand gaat met zelfhaat.
De angst dat anderen het te weten komen vóórdat je op je streefgewicht zit zorgt ervoor dat je je opsluit in je eigen wereld en je begint te isoleren van positieve invloeden. Niemand mag nog weten waar je mee bezig bent. Hierdoor kun je met niemand je zorgen delen. Pro-ana-websites zijn dan een verleidelijk middel om gelijkgestemden te vinden, en hen om tips te vragen. Voor het meisje die dit leest en zichzelf hierin herkent: ren de andere kant op. It’s not worth it.
De tien geboden
Het klinkt nu misschien alsof lid worden van een pro-ana-site eenvoudig is, maar dit klopt niet. Mezelf aanmelden was destijds nog een heel gedoe. Alle kandidaten worden aan de poort gescreend om zo tegenstanders te weren. Na een uitgebreide uitleg over waarom ik een eetstoornis wilde en hoe ver ik al was in mijn ‘reis’, werd ik toegelaten tot het van de buitenwereld afgesloten forum.Nu zijn de openbare delen van dit soort websites voor een gezond persoon al verschrikkelijk om te zien, maar het afgeschermde gebied is werkelijk het walhalla van destructief gedrag. Dit komt door de intentie van de gebruikers. Het enige doel is om elkaar aan te moedigen en elkaar eraan te herinneren hoe lelijk ze nu zijn, en hoe mooi ze zouden kunnen zijn als ze volgens de regels van pro-ana leefden. Dit zorgt er natuurlijk voor dat je zelfbeeld naar de knoppen gaat, want men praat elkaar alleen maar de grond in.
Je vindt hier bijvoorbeeld tips om beter te purgeren en dingen om jezelf voor te lezen zodat je jezelf nog meer gaat haten dan je al doet. Alles begint echter met de ‘tien geboden’, oftewel de Bijbel van de opgehemelde eetstoornis. Dit ‘heilige boek’ heeft als doel om jou een slecht gevoel te geven, want dan ben je eerder geneigd om een maaltijd over te slaan. Hierdoor wordt het uiteindelijke, gezamenlijke doel van zoveel mogelijk afvallen bereikt.
Uiteraard staat er vooraf geen trigger warning bij deze tien geboden. Het is een trauma dat je zelf veroorzaakt en opzoekt om zelfdestructief te kunnen zijn. Dit zijn de tien geboden van pro-ana, letterlijk gekopieerd.
JE MOET JE HOUDEN AAN DE GEBODEN AAN ANA!!!!
Alle meiden en misschien ook wel jongens die aan pro-ana doen houden zich aan deze geboden. Waarom? Omdat je anders dik wordt en dat wil je toch niet vetzak! Je wilt afvallen en dun worden alles wat Ana je heeft vertelt. Maar dat gaat zo niet lukkken!!! Als jij zo doorgaat kunnen ze je beter overplaatsen naar een varkensstal hier schiet je niks mee op dus kom achter die computer weg en schrijf ze op in je motivatie/eetboekje.De 10 Geboden
- als je niet dun bent, dan ben je niet aantrekkelijk.
- je moet kleren kopen, laxeermiddelen gebruiken, verhonger jezelf, doe iéts om dunner te lijken.
- eet niet zonder jezelf schuldig te voelen.
- je zult geen dikmakend voedsel eten zonder jezelf daarna te straffen.
- je zult caloriën tellen.
- wat de weegschaal zegt is het belangrijkste.
- verliezen is goed, aankomen is slecht.
- je kan nooit te dun zijn.
- dun zijn en niet eten, zijn tekenen van succes.
- je zult pas gelukkig zijn als je ’s avonds hongerig in bed ligt.
Beste Ana en Mia…
De liefde voor anorexia (Ana) en boulimia (Mia) werd door pro-ana geïdealiseerd, maar het sprookje valt snel uiteen naarmate de eetstoornis vordert. Het vermageren gaat toch niet zo gestaag als je dacht na al die beledigingen naar jezelf en je lichaam wordt zwakker en zwakker. Daarbij isoleert je denkwijze je compleet van de wereld om je heen.Pro-ana-websites hakken vooral op je zelfbeeld in. 90 procent van de gemeenschap is funest voor je gezondheid, en maar een kleine 10 procent probeert te motiveren tot herstel. De sites leren hiermee zelfhaat aan. Dat dit nooit een goed uitgangspunt is, moge duidelijk zijn. Hoe wanhopig je immers ook bent, je kunt altijd een andere weg bewandelen.
Uitbuiting en oudere mannen
Afgezien van het feit dat de pro-ana-websites op zichzelf al levensgevaarlijk zijn, ligt er een nog grotere dreiging op de loer. Zodra je in het afgesloten gedeelte van een site komt heb je grote kans benaderd te worden door een ‘afvalcoach’. Dit is iemand die je motiveert door je ‘resultaten’ te beoordelen. Mocht dit nog niet bizar genoeg zijn, gaan er vaak oudere mannen schuil achter de nepprofielen die op deze manier vissen naar naaktfoto’s van minderjarigen.Dit blijkt uit onderzoek van het Centrum tegen Kinderhandel en Mensenhandel (CKM), GGZ Rivierduinen Eetstoornissen Ursula en Proud2Bme. In dit onderzoek werden lokprofielen aangemaakt van twee meisjes van 14 en 15 jaar. Binnen enkele weken hadden al 45 ‘coaches’ zich bij deze fictieve profielen gemeld. Hierbij vroeg 64 procent om foto’s in ondergoed en 21 procent zelfs om naaktfoto’s.
Tot mijn horror lees ik dat er zelfs sprake is geweest van het ruilen van seksuele diensten voor de hulp van een ‘coach’.
Voor het meisje die wil afvallen:
Wanneer je wanhopig bent en niet weet hoe het nu verder moet is het altijd belangrijk om het met je omgeving te delen. Wees open en eerlijk over je zorgen, hoe moeilijk dit ook is. Uiteindelijk bespaar je jezelf hiermee een hoop ellende, geloof me.Kun je niet bij je ouders terecht, of vind je het idee te eng? Ga dan naar de vertrouwenspersoon op school. Zij mogen vertrouwelijke informatie niet doorspelen naar ouders en kunnen je verder adviseren. Een andere goede optie is de huisarts, die ook een geheimhoudingsplicht heeft. Bovendien is een consult gratis.
Wil je online advies of je verhaal delen over wat er is gebeurd? Dan kun je (anoniem) chatten met één van de hulpverleners van Chat met Fier. Zij kunnen luisteren en helpen.
Recht tegenover pro-ana-websites zijn er bovendien legio websites die informatie kunnen geven zonder je zelfbeeld te vermorzelen. Proud2Bme is hier een mooi voorbeeld van. De focus ligt op het liefdevol en positief omgaan met de eetstoornis en het herstel hiervan. Verder is er een actief forum waar je kunt babbelen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Bron: Commen.nl
Een eetstoornis slijt niet uit je leven
Als je denkt aan je toekomst, dan heb je misschien wel al een idee over je droombaan. Dan denk je misschien aan kinderen, aan een eigen huisje, aan het maken van mooie reizen. Maar ik hoor nooit iemand dromen over een toekomst met een eetstoornis. Heel veel mensen met een eetstoornis laten hun eetproblemen weg wanneer ze hun toekomstbeeld beschrijven, ook al is dat zeker niet altijd realistisch. Uiteraard kan je van je eetstoornis afkomen, maar als je niet bereid bent om 100% voor herstel te kiezen, dan kan je er voor de rest van je leven in vast blijven zitten.
Wat ik vooral wil zeggen is het volgende: Er gaat niet plots een dag komen dat je wakker wordt en het eten ineens geen probleem meer voor je is. Er is geen magische oplossing. Het gaat niet opeens gemakkelijk worden.
In de eetstoorniskliniek waar ik zat, was ook een groep volwassenen patiënten. Ja, zelfs een 60-jarige dame die sinds haar kindertijd aan een eetstoornis leed. Ook zij vertelde dat ze als 18-jarig meisje nooit had bedacht dat ze zich 40 jaar later nog steeds druk zou maken over haar boterham die groter was dan de boterham van haar groepsgenootje. Ze heeft te lang gewacht op de dag dat ze ‘klaar was’ om alles los te laten. En nu, op haar 60 jaar, komt ze tot de bittere conclusie dat een eetstoornis niet magisch uit je leven slijt naarmate je ouder wordt. En het is ontzettend belangrijk dat (zeker) jongere patiënten zich hier bewust van zijn.
Of je nu last hebt van eetbuien, ongezonde manieren van compenseren, restrictief eten, overmatig sporten… Of als het eten intussen wel lukt, maar in je hoofd die strijd nog erg groot is. Of als je voortdurend met voedsel bezig bent en je bepaalde stukjes eetstoornis niet durft los te laten. Het maakt eigenlijk niet uit waarmee je worstelt, want voor iedereen geldt hetzelfde: als je in je comfort zone blijft zitten, dan zal er niets veranderen.
Je moet je angsten aangaan om ze te overwinnen. Het roer omgooien. Je eigen leven in handen nemen. Nog veel te vaak zie ik op Instagram meiden passeren die denken dat ze wel klaar zijn voor het leven. Ze laten de hulp die ze krijgen los. Met één hand grijpen ze het leven vast, maar met de andere hand houden ze hun welvertrouwde eetstoornis dicht bij zich. Alles is beter dan een terugval, dat klopt. Maar wil je echt die persoon worden die altijd zoveel om gewicht blijft geven? Of die altijd in angst voor eten leeft? Wil je de rest van je leven terugvallen, weer opklimmen, terugvallen? Wil je écht dat die eetstoornis een deel van je tijd en energie blijft kosten?
Als het antwoord ‘nee’ is, dan hoop ik dat deze blog je een beetje meer kan doen beseffen dat het aan JOU is om je toekomst naar je hand te zetten. Je moet vechten. Écht vechten. Eten, uitdagen, loslaten. Probeer niet tevreden te zijn met een half herstel. Wacht niet tot hét perfecte moment om die eetstoornis los te laten. Probeer je perfectionisme te gebruiken om te blijven knokken totdat je gewicht geen rol meer speelt, al die spanning rond eten is gaan liggen en je weer een vrij mens kunt zijn.
Als ook jij droomt over een toekomst zonder eetproblemen, dan is er geen tijd meer om te wachten. Niemand wil oud worden en beseffen dat heel haar leven in teken heeft gestaan van een eetstoornis. Maar die eetstoornis gaat er niet automatisch uitslijten. Je moet ervoor gaan. Vandaag nog.
Bron: Proud2bMe.nl
Van een eetstoornis naar een wereld vol kinderporno: hoe een afvalcoach mij wilde helpen in ruil voor seks
Ik kreeg contact met anorexia-coach “Jaap”, die dacht dat hij een vijftienjarig meisje ging helpen met afvallen. Dit deed hij niet voor zichzelf, maar vooral voor mij. In ruil daarvoor verwachtte Jaap wel wat terug. Hij wilde namelijk op seksuele ontdekkingstocht met “Anna”, mijn lokprofiel. Undercover in de levensgevaarlijke wereld van volwassen mannen die minderjarige meisjes met een eetstoornis willen misbruiken.
Contact met een op seks beluste anorexia-coach
Afvalcoaches die misbruik maken van minderjarige meisjes met een eetstoornis: je hoort er steeds vaker over in de media. Een eerder onderzoek liet zien dat veel van deze ‘begeleiders’ in werkelijkheid volwassen mannen zijn, die op deze manier naaktfoto’s van minderjarige meisjes in handen kregen, en eventueel meer. De onderzoekers maakten hiervoor gebruik van lokprofielen op zogenoemde Pro-ana-websites.Het onderzoek toonde vooral statistieken aan, maar ging niet in op de manier waarop de gesprekken met zo’n anorexia-coach verliepen. Dit is jammer, want deze gesprekken zijn in mijn ogen juist heel belangrijk. Om aan het licht te brengen hoe schimmig en schadelijk deze wereld is besloot ik mezelf onder te dompelen in de wereld van afvalcoaches, met alle gevolgen van dien.
Pro-ana voor beginners: wat je moet weten
Pro-ana, ook wel ‘professioneel anorexia’ genoemd, is een stroming die opkwam in de jaren ‘90 in Amerika. De beweging sloot haarloos aan bij de ‘heroin chic’-look, die destijds helemaal in was. Nu, jaren later, zie je een duidelijk onderscheid op internet tussen de hardcore Pro-ana-stroming aan de ene kant, die vaak afgesloten is van de buitenwereld, en de publieke vorm, oftewel openbare blogs.De opvatting onder Pro-ana-aanhangers is echter vrijwel altijd hetzelfde: mager zijn is het streven en je moet alles over hebben voor dit doel. Het behoeft geen uitleg dat deze mening in combinatie met een eetstoornis, zoals anorexia, levensgevaarlijk is. Dit, samen met de vaak jonge leeftijd van Pro-ana-aanhangers, maakt een kind kwetsbaar. Hier weten afvalcoaches haarfijn gebruik van te maken.
Een lastige start
Om met eigen ogen te zien hoe het er op deze plek van het internet aan toegaat meldde ik me bij een ‘hardcore’ Pro-ana-site aan met een lokprofiel. Ik deed mezelf voor als een vijftienjarig meisje. Hierbij zette ik het taalgebruik van een vijftienjarige, geveinsde wanhoop en mijn eigen ervaringen met een eetstoornis in, maar het mocht niet baten. De beheer van de website prikte al snel door mijn aanmelding heen.De inschrijving werd zelfs zo serieus opgenomen dat mijn IP-adres werd genoteerd, en geblokkeerd. Erg jammer voor mijn onderzoek natuurlijk, maar de actie zegt ook iets over de drang tot geheimhouding binnen deze community. Ze deden er alles aan om buitenstaanders te weren en de gevaarlijke eetstoornis juist te isoleren onder leden.
Jammer genoeg kon ik dus niet meer toetreden tot de harde kern van de Pro-ana-wereld, maar de undercoveropdracht ging verder. Ik verzette mijn pijlen naar de tweede, meer openbare wereld van eetstoornissen.
Aanhouder wint
Na niet al te lang zoeken kwam ik zo terecht op meerdere openbare blogs voor aanhangers van de Pro-ana-stroming. Hier vond ik talloze oproepen op van meisjes in de leeftijd van 12 tot en met 16 jaar die claimden er alles, maar dan ook alles voor over te hebben om “weer mooi” te zijn.Na eventjes scrollen kwam ik ook flink veel oproepjes van zogenoemde ‘afvalcoaches’ en ‘meesters’ tegen. Zij lieten weten deze wanhopige meisjes met liefde te willen helpen, maar dan alleen als je er echt alles voor over had.
Mijn hart brak bij het lezen van alle berichtjes. Uit ervaring weet ik hoe wanhopig je bent met ziekte en hoe kwetsbaar het je maakt. Je hebt er op dat moment namelijk alles voor over om te vermageren, en je zelfbeeld is dan zo laag dat alle grenzen die je normaal gesproken zou stellen er niet langer toe doen. En hoe ziek dan ook, daar komen natuurlijk mensen met verkeerde intenties op af.
Ik stuurde tien van deze afvalcoaches een bericht waarbij ik mij voordeed als “Anna”. Ik verplaatste me in de mindset van een vijftienjarige met een serieuze eetstoornis.
Hoi, ik zag je oproepje op *****! Kun je me alsjeblieft helpen, ik ben zo dik? Ik ben 15 jaar, 1.63, 53 kilo en ik wil naar 45 kilo… kun je me helpen?:(
Bericht dat ik verstuurde naar afvalcoaches.
De eerste anorexia-coach: “Kees“
Al snel kreeg ik van iedereen een berichtje terug: natuurlijk wilden ze me helpen! Bijna allemaal vroegen ze na wat kletsen om een naaktfoto voor een zogenaamde ‘bodycheck’. Ze moesten natuurlijk wel kunnen zien wat voor een lichaam ze gingen ‘coachen’.Als ik deze niet zou doorsturen moest ik maar gewoon dik blijven. De coaches verschilden in aanpak, maar over één ding waren ze het allemaal eens: 53 kilo voor een meisje van 1.63 was véél en véél te zwaar.
Nadat ik door alle coaches was afgewezen omdat ik weigerde een naaktfoto te sturen (ik was dus blijkbaar niet gemotiveerd genoeg om af te vallen) raakte ik in gesprek met een man die zichzelf “Kees” noemde. Net zoals de anderen drong hij aan op een naaktfoto, maar na enigszins onderhandelen mocht ik ook een bikinifoto sturen.
Ik googelde “bikiniselfie teen”, maakte het gezicht onherkenbaar en stuurde deze foto op. Ook moest ik een filmpje opnemen waarin ik een gegeven aantal squats en push-ups moest doen zodat hij zou zien dat ik het echt was. Met mijn gezicht uit beeld zweette ik me kapot, maar hij trapte erin. Na deze bevestiging legde hij de regels van het coachen uit.
Lees verder op de site van Commen>>
Vivian heeft al tien jaar lang Boulimia Nervosa | Het Voedselgevecht
In het KRO-NCRV programma ‘Het Voedselgevecht’ op NPO 3 volgen we verschillende mensen die vechten tegen een eet- en voedselstoornis. Samen met presentatrice Marlijn Weerdenburg portretteren we mensen die langzaam uit het dal komen, maar nog wel een lange weg te gaan hebben.
In aflevering 3 ontmoet presentatrice Marlijn Weerdenburg de 26-jarige Vivian. Vivian heeft al tien jaar lang Boulimia Nervosa, terugkerende onbedwingbare eetbuien die ze naderhand compenseert door over te geven.
Straf Verhaal: Yana worstelt al jaren met een eetstoornis
Yana is bijna 21 en werd in de lagere school vaak gepest. Ze kampt ook al bijna acht jaar met een eetstoornis. Daarover vertelt ze openhartig.
Het Volkskrantgeluid #126: Herstellen van een eetstoornis kan wél
Jarenlang leefde ze met een eetstoornis. Nu wijdt Dorien van Linge er een hoofdstuk aan in haar nieuwe boek Feminist Fataal. Dat voelt voor haar als een soort coming-out. Je hoort haar erover in een nieuwe aflevering van het Volkskrantgeluid.
‘Mijn leven vliegt voorbij zonder dat ik echt lééf’: ook jongens kunnen een eetstoornis ontwikkelen
Niet alleen tienermeisjes worstelen met boulimie of anorexia: een op de vier patiënten die gebukt gaan onder een eetstoornis, is man. Nathan, Bram, Nico en Simon vertellen over hun gevecht tegen de ziekte. ‘Ik keek heel veel kookvideo’s om toch nog een beetje met eten in contact te komen.’
SIMON HENDRICKX (23): ‘IK HAD VOORTDUREND BLAUWE PLEKKEN EN MIJN HAAR VIEL UIT’
BRAM (13): ‘‘ALS DIT IS HOE IEMAND MET ANOREXIA ZICH GEDRAAGT, DAN DENK IK DAT IK DAT HEB’
NATHAN (18): ‘IK AT ALLEEN NOG MAAR VENKEL’
NICO (27): ‘HET BRAKEN IS EVEN ONCONTROLEERBAAR GEWORDEN ALS DE EETBUIEN ZELF’
Lees hier verder (met een account of in Incognito mode): De Morgen.be >>
Anorexia is geen vrouwenziekte
De volledige redactie van Proud2Bme bestaat uit vrouwen, maar dat betekent natuurlijk niet dat mannen geen problemen hebben. Mannen en vrouwen kunnen anders met dingen omgaan, maar worstelen veelal met dezelfde thema’s. We laten graag ander geluid horen, dus pakken we onze interviewreeks Mankracht weer op! In deze reeks delen verschillende mannen hun verhaal. Vandaag het verhaal van Jim.
Jim is 17 jaar oud en woont in een klein dorpje genaamd Liempde. Hij heeft een broertje en zijn ouders zijn sinds 2,5 jaar gescheiden. Hij houdt ontzettend van hockeyen en andere sporten. Van kinds af aan al was hij een beweeglijk mannetje. In de grote vakanties werkt hij in een boomkwekerij en doordeweeks brengt hij een avond de krant rond. Jim is vorig schooljaar geslaagd voor zijn HAVO-examen en doet nu het VWO. Het is een bewuste keuze geweest om eerst nog het VWO te doen, in plaats van meteen te gaan studeren. Zo heeft hij wat meer ruimte om tijd en aandacht te steken in zijn eetstoornisherstel.
Hoe en wanneer heeft jouw eetstoornis zich ontwikkeld?
“Dat is een heel lastige vraag. Ik kan niet precies een punt aanwijzen wanneer de eetstoornis er ineens was. Het is er langzaam ingeslopen. Het begon allemaal een beetje aan het einde van de brugklas. Ik begon me onzeker te voelen en werd steeds minder tevreden met mijn lichaam. Ik legde de lat in de vroege jaren op de middelbare school veel te hoog voor mezelf qua cijfers. Ik had het gevoel dat ik altijd beter moest moest presteren dan een ander. Eerst op gebied van school, daarna verschoof dit naar het sporten.
Hockey deed ik met plezier, alleen de prestatiedrang werd steeds groter. Als ik een foutje maakte, werd ik boos op mezelf. Maar als iemand anders een foutje maakte, dan maakte het ‘natuurlijk’ niets uit. Ik realiseerde me toen niet dat ik die eetstoornis al aan het creëren was. Doordat die prestatiedrang zo hoog was, had ik altijd het gevoel dat de ander beter was dan ik; ik had het gevoel nergens goed in te zijn. Iedereen had zo’n fijn leven en ik had een rotleven met rotgevoelens die alleen ík had en deze wilde ik niet voelen.
In de derde/vierde klas was ik al veel bezig met gezonder en minder eten. Dit werd beetje bij beetje wat erger. Naast alleen hockey en begon ik ook met hardlopen. Toen werd het sporten écht een obsessie. Ik deed het niet meer voor mijn plezier, ik móest er heen. Dat moest van de eetstoornis, alleen dit had ik helemaal niet door. Ik had het gevoel dat ik goed bezig was. Dat ik eindelijk ergens goed in was. Het gaf me op die momenten een fijn en sterk gevoel. Daarnaast kwam de scheiding van mijn ouders ook om de hoek kijken. Ik denk dat ik in die tijd verdrietig was, maar ik wilde dit niet laten zien aan mijn ouders en aan de omgeving. Ik wilde andere mensen niet lastigvallen met mijn verdriet. Ik wilde deze gevoelens ook wegdrukken, net als die onzekerheid.
Ik ging steeds minder eten. Ik merkte dat er veranderingen optraden, maar toch bleef ik mezelf te dik vinden. Ik had regelmatig buikpijn, maar wist niet waarom. We gingen hier een aantal keer voor naar de huisarts, die keek wat er aan de hand zou kunnen zijn. Bij een afspraak met de huisarts ging het over dat ik mezelf te dik vond. De huisarts schrok hier ontzettend van en vertelde ons dat ik ernstig ondergewicht had. Dat er misschien een heel ander probleem aan de hand zou kunnen zijn dan alleen buikpijn. Die avond had ik mijn BMI laten bereken in een sportschool. Die dag hoorde ik dus 2x dat ik ernstig ondergewicht had. Toen begon het balletje te rollen.”
Wat voor hulp heb je tot nu toe gekregen?
“Toen we er achter waren dat er echt iets anders speelde dan buikpijn, werd ik door de huisarts doorverwezen naar de jeugdarts. Na een paar gesprekken had de jeugdarts mij doorverwezen naar een diëtiste en een kinderpsycholoog. Met hen had ik wekelijks individuele gesprekken. Ook werd ik elke week gewogen. Normaal gesproken woog ik mijzelf nooit. Ik raakte hierdoor steeds meer geobsedeerd door mijn gewicht. De eetstoornis had nu een heel sterk middel om mij in zijn macht houden.
Ik zag steeds beter in wat er speelde, alleen het hielp niet. Ik bleef maar in de eetstoornis-cirkel hangen. Omdat deze hulp niet hielp, hadden we met de jeugdarts afgesproken om mij aan te melden bij een GGZ-instantie die gespecialiseerd is in eetstoornissen. Na een intakegesprek was de diagnose anorexia. Gelukkig was de wachttijd niet heel lang en kon ik snel terecht bij de pre-therapie, één keer per week. Spannend! Ook had ik afspraken met de kinderarts, zodat hij mijn gezondheid in de gaten kon houden.
De pre-therapie was een soort voorbereiding op de deeltijdbehandeling. Ik kreeg informatie over wat de deeltijdbehandeling inhield en werkte aan motivatie. We hadden veel gesprekken en hadden het grotendeels over hoe onze week was. Ik werd een soort van losgekoppeld van de eetstoornis. Ze zorgden ervoor dat ik er bewust van werd dat ik de eetstoornis niet bén. Ik vond dat wel fijn. Toen mocht ik door naar de deeltijdbehandeling, dit vond ik heel spannend. Nu zit ik zo’n drie maanden in de deeltijdbehandeling. Dit is twee dagdelen in de week, met een groep.
Ook leerde ik een jongen kennen op hockeyclub die met hetzelfde probleem heeft gekampt en helemaal hersteld is. Een jongen, ja! We spreken regelmatig af en houden veel app-contact. Ik vind het heel fijn dat ik altijd met mijn vragen ook bij hem terecht kan. Dat helpt mij echt, ook om te zien dat het allemaal gewoon goed kan komen. Ik kijk op dit moment erg tegen hem op, hij is echt een voorbeeld voor me geworden. Ik heb ook heel veel hulp van mijn mentor, die vader is van een dochter met anorexia. Daardoor is hij ook bekend is met het probleem en wat er allemaal speelt.”
Wat voor invloed heeft de eetstoornis nu in jouw leven?
“Nog veel, denk ik. Veel minder dan eerst, maar nog wel veel. Het is anders. Eerst was ik bang om nieuwe dingen te eten en om de hoeveelheden aan te passen. Ik mocht van de behandelaar ook niet meer sporten, wat ik echt heel lastig vond in het begin. Ik had veel last van bewegingsdrang. Naarmate ik steeds meer kleine stapjes zette, ging het heel langzaam beter met de gedachtes. Ik had steeds meer dagen dat ik meer motivatie had om er echt voor te gaan. Al gaat het met ups en downs. Soms val ik ook terug.
Nu zit ik in een goede periode. Het gaat de een hele goede kant op, al ik denk nog wel het grootste gedeelte van de dag aan eten en heb ik ontzettend veel honger. Eerst durfde ik hier niet aan toe te geven, maar ik weet dat ik nu goed moet zijn voor mijn lichaam na die lange tijd dat ik er slecht voor was. Ik vind sommige producten nog wel lastig om te eten. En als we met een vriendengroep ergens gaan eten, heb ik het gevoel dat iedereen me aankijkt. Als iemand me iets aanbiedt, vind ik dat lastig. Het voelt niet ‘veilig’, omdat ik niet weet wat en hoeveel er precies in zit. Ook vergelijk me nog veel met anderen. Ik voel me anders dan de rest.
Deze gedachtes worden wel minder. Wel denk ik dus de hele dag aan eten. Ik heb de hele tijd tijd zin in de volgende maaltijd. Dit wordt ook al minder, maar is nog sterk aanwezig. Ik merk dat de gedachtes ook verminderen als je lichaam weer gezonder wordt. Je kunt dan ook makkelijker tegen die eetstoornis vechten. Ik wil goed voor mijn lichaam zorgen, maar ik heb nog een lange weg te gaan. Ik ben er nog lang niet, maar ik bewandel het goede pad en als ik deze rustig blijf bewandelen kom ik er wel; daar heb ik vertrouwen in.”
Voel jij je een jongen met ‘vrouwenziekte’?
“Toen ik begon met gesprekken met de jeugdarts, psycholoog en diëtiste wist ik dat heel veel meiden dit probleem hadden en niet zoveel jongens, maar ik had er niet echt last van dat ik een jongen was. Toen ik eenmaal in groepsbehandeling ging, merkte ik dit wel goed. Er waren alleen maar meiden. “We hebben hier wel een aantal jongens en mannen gehad, maar die zijn er gewoon niet veel”, werd me gezegd. Ik moest daar erg aan wennen.
Maar toen we begonnen met praten, zag ik wel in dat we elkaar wel begrepen. Er zijn wel echt mensen die mij dus ook begrijpen, al zijn het voor het grootste gedeelte wel meiden. Ik merk dat de behandeling echt gericht is op meiden eigenlijk, het is allemaal gewoon een beetje meisjesachtig. Ik voel me soms de ‘enige’ tijdens de behandeling. Alle therapeuten zijn ook vrouwen en ik waan me daar een beetje in een vrouwenwereld. Soms denk ik er wel bij na, maar eigenlijk heb ik er niet echt problemen mee. Al die meiden en vrouwen zijn ook heel gezellig!
De kinderarts was wel een man, wat ik fijn vond. Ik vind het ook waardevol dat die jongen die ook hetzelfde probleem heeft gehad op mijn pad is gekomen. Mannen hebben toch andere gedachtes dan vrouwen, denk ik. Hierdoor ben ik er wel bewust van geworden dat er ook jongens en mannen zijn die deze ziekte kunnen hebben. Doordat ik hem beter heb leren kennen, voel ik me minder een jongen met een vrouwenziekte. In de behandeling heb ik dat gevoel wat meer, al weet ik dat dat echt niet zo is.”
Hoe reageerden mensen in jouw omgeving toen je het vertelde? Waren er vooroordelen?
“Mijn ouders en familie wisten het eerst wat het was. Zij gaven alle hulp van de wereld en van hen kwamen geen vooroordelen. Hetzelfde gold eigenlijk ook voor mijn beste vrienden; zij kregen het als tweede te horen en ze vertelden mij ook al dat ze echt wel wisten dat er iets speelde. Zij wilden mij al meteen helpen, ook al wisten ze nog niet zo goed wat een eetstoornis nu eigenlijk was. Ze proberen het wel te begrijpen, maar dat is soms heel lastig. De ene kan er beter mee omgaan dan de ander.
Toen ik het aan mijn hockeyteam vertelde, kreeg ik ook meteen ontzettend fijne steun. Ze vonden het fijn dat ik het vertelde, zodat het voor hen ook duidelijk is wat er speelt. Geen verdere reacties meer. Het was meer van belang dat ze wisten wat er speelde. Kortom, ik kreeg alleen maar positieve reacties van mensen die alleen maar wilden helpen. Er waren eigenlijk geen mensen met vooroordelen. Alleen snapt niet iedereen het even goed en kan de ene vriend er beter mee omgaan dan de andere.”
In hoeverre voel jij nu de druk om er goed uit te zien of maak jij je zorgen om je gewicht?
“In het begin van mijn eetstoornis was ik hier helemaal niet mee bezig. Ik was meer bezig met prestatiedrang en beter zijn dan alle anderen. Ik wilde er wel beter uitzien, met een sportlichaam in gedachten. Ook wilde ik beter presteren. Toen ik werd gewogen, werd het gewicht wel belangrijk voor mij, omdat ik nu een nieuw instrument had waar de eetstoornis zich aan vast kon houden. Nu lukt het me best goed om me niet zo vast te klemmen aan dat gewicht. Ik word één keer per week gewogen, ik kijk gewoon even naar dat getalletje en dat was hem weer, klaar. Ik blijf mezelf herinneren dat je gewicht niet is wie je bent!
Nu het goed gaat, verandert mijn lichaam ook en dit vind ik wel lastig. Ik leer het wel accepteren. Ik wil er nog wel goed uitzien. Ik sta niet elke ochtend een half uur mijn haar te doen. Sterker nog, ik doe mijn haar bijna nooit. Ik wil er eigenlijk wel gewoon gezond en mannelijk uit (gaan) zien.”
Wat zou je aan andere jongens willen meegeven?
“Veel mensen verwachten van jongens en mannen dat ze sterk blijven en zich niet zwak moeten opstellen, maar het is zo ontzettend belangrijk om ook je gevoelige kant te laten zien. Je kropt zoveel op als je al je verdrietige emoties binnenhoudt. Je mag als jongen of man echt wel huilen als je ergens mee zit.
Als je zelf ook kampt met een eetstoornis, schaam je hier alsjeblieft niet voor. Je bent echt niet de enige jongen. De meeste jongens durven dit niet uit te spreken omdat ze denken dat jongens geen eetstoornis kunnen hebben of omdat ze zich dan zwak opstellen. Je stelt jezelf dan juist NIET zwak op, je stelt jezelf ontzettend sterk op door je zwakke kant te durven laten zien en hierover te praten.
Ik was ook heel bang dat ik in mijn behandeling helemaal tussen de meiden zou komen te zitten. Ja, dat zit ik ook en vind ik het echt heel erg? Niet echt. Deze meiden en vrouwen begrijpen mij het beste. Als er meer jongens over hun gevoelens durven te praten, zal hier ook verandering in komen. Want dit is zeker niet iets wat alleen maar bij meiden en vrouwen speelt. Ook jongens en mannen kunnen zich heel onzeker voelen.”
Wil je verder nog iets kwijt?
“In mijn herstelperiode (nu nog) ben ik veel opzoek gegaan naar recovery video’s op het internet, ook via Proud2Bme. Ik heb hier erg veel aan, alleen ik loop er wel tegenaan dat het alleen maar meiden waren. Dus ik ben een paar maanden geleden gestart met video’s maken op YouTube, om gewoon puur te praten over mijn herstel. Om mijzelf te helpen, maar ook om andere jongens te helpen die met hetzelfde probleem worstelen.”
Bron: Proud2bme >>
ONBEKENDERE EETSTOORNIS: PICA
Een eetstoornis waar niet vaak over gepraat wordt, is de eetstoornis (of beter gezegd: voedingsstoornis) pica. Het is een eetstoornis die niet vaak voorkomt. Dat betekent niet dat wij er geen aandacht aan willen geven. Daarom kun je vandaag meer lezen over pica.
Note: ik heb zelf geen pica gehad. Ik kan me dus ook niet voorstellen hoe het is om hiermee te leven. Maar omdat er weinig over wordt gepraat, vind ik het wel belangrijk om hier over te schrijven. Om zo meer begrip en openheid te creëren.
Pica is afkomstig van het woord ekster (pica pica). De ekster staat erom bekend alles op te eten. Dat is wel heel kort door de bocht, maar mensen die leiden aan de eetstoornis pica hebben een dwangmatige behoefte om dingen die niet als eetbaar worden gezien op te eten. Dit kan één specifiek iets zijn, maar kan ook een variatie aan dingen. De dingen die worden genuttigd zijn dus niet bedoeld voor menselijke consumptie en dit kan de nodige (gezondheids)risico’s met zich meebrengen. De oorzaak kan zowel een psychische onderliggende stoornis zijn, als een mineralen- of ijzertekort. Hierdoor zijn vrouwen tijdens een zwangerschap extra gevoelig voor het ontwikkelen van pica en ook kinderen in ontwikkelingslanden ontwikkelen eerder pica door specifieke tekorten.
Het eten van ‘vreemde’ voorwerpen betekent echter niet dat de ‘gezonde’ eetlust uitblijft. Mensen met pica hebben meestal een gezond eetpatroon, op de niet-eetbare voorwerpen na. Hierdoor kan het ongezonde gedrag vaak een lange tijd onzichtbaar zijn voor omstanders.
Ik vond deze video over pica. In deze video vertelt (let op: Engels gesproken) een vrouw die zelf pica heeft gehad hoe dit er voor haar uitzag.
Het gaat niet om gewichtsverlies
Gewichtsverlies of vermageren zijn woorden die je vaak linkt aan eetstoornissen als anorexia nervosa, boulimia nervosa en NAO. Hier valt iets voor te zeggen, maar dat is een andere discussie. pica kenmerkt zich echter door hier niets mee te maken te hebben. Mensen die leiden aan pica hebben een drang naar ‘eten dat niet eetbaar’ is. Denk hierbij aan het eten van klei, stenen, wol, batterijen, matrasvullingen of wc-papier. Ook kan het zijn dat er bijvoorbeeld veel rauwe producten worden genuttigd zoals rauwe eieren, rauwe aardappelen, vis, zout en ongekookte rijst of pasta. Misschien heb je, toen je zelf jonger was, ook wel eens soortgelijk gedrag vertoond. Dat is op een manier ook best kind-eigen. Veel jonge kinderen gaan door een fase heen waarin ze van alles in hun mond stoppen en dit ook voor een korte periode blijven proberen. Mensen die leiden aan pica eten dit echter op (meestal) dagelijkse basis en kunnen hier niet mee stoppen, ook al zijn ze zich bewust van de gevaren. Er wordt van pica gesproken wanneer dit gedrag langer dan drie maanden standhoudt en de persoon in kwestie ouder is dan 3 jaar.Het is geen keuze
Net als andere eetstoornissen is pica geen keuze. Het is vaak een drang naar een bepaald soort eten dat lastig is te weerstaan. PsyQ vertelt op hun website dat veel mensen die de diagnose pica hebben, daarnaast vaak ook gediagnostiseerd zijn met een ontwikkelingsstoornis of een psychische stoornis.Pica is als volgt te herkennen:
- Het gaat om mensen die ouder zijn dan drie jaar (dus ook volwassenen) die niet-consumeerbare voorwerpen eten of de drang hebben dit te willen eten;
- Deze personen hebben vaak last van verstoppingen als gevolg van het eten van niet-consumeerbare voorwerpen;
- Hierdoor moeten zij regelmatig een arts bezoeken (vanwege het eten van vreemde voorwerpen);
- Er kan sprake zijn van een ontwikkelingsstoornis of een psychische stoornis, dit hoeft echter niet zo te zijn).
–
De behandeling
Behandeling is mogelijk als je hier zelf voor openstaat. Ook al wordt er niet veel over pica gepraat, toch is het niks om je voor te schamen. Verschillende behandelcentra’s (zoals PsyQ) bieden behandelingen aan.–
Mocht je je herkennen in de symptomen en de bovenstaande tekst, dan hoop ik dat het je lukt om hier hulp bij te vinden. Het eten van niet-eetbare producten kan een gevaar zijn voor je gezondheid. Denk hierbij aan vergiftiging, verstoppingen en infecties. Het is echt belangrijk om hier hulp bij te zoeken.
Bron: Proud2bme >>
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
