- Dit onderwerp bevat 0 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 06/12/2020 om 23:24 door Elfje_83.
-
Reacties
-
eleonoraplantrekker.blogspot.com
Drie maanden geleden vertelde ik vrij terloops aan mijn nieuwe vriendje dat ik een moeilijke jeugd gehad had, maar dat ik eigenlijk wel genoeg getroost was en dat ik het meeste wel achter me gelaten had. Ik zei ook dat ik me er niet zoveel over herinnerde. Dat ik vermoedde dat ik wel geslagen geweest was thuis… maar dat ik me geen slagen herinnerde, alleen dat ik de reflex had om weg te duiken als mijn moeder een onverwachte beweging maakte.
Toen ik thuis kwam begon ik me af te vragen wat er eigenlijk écht gebeurd was in mijn jeugd, want ik kon me er precies niet zoveel meer over herinneren, enkel maar dat standaard verhaaltje dat ik altijd ophing. Omdat de vragen bleven sluimeren, opende ik de doos met herinneringen die ik altijd bewaard had, maar die ik bewust heel lang dicht gelaten had. Voor het eerst knipte ik de tape los die ik rond elk van de dagboeken geplakt had.
Wat ik toen onder ogen kreeg was verschrikkelijk. Boekjes vol verdriet, pijn, wanhoop. Woorden schieten tekort om te omschrijven welke emoties in die boekjes geschreven staan.
Ik was compleet in shock.
Zo onwerkelijk.
Ik herkende het, en toch ook weer niet. Het ging over mezelf, de herinneringen kwamen terug, en toch was het alsof ik over iemand anders aan het lezen was.
Als volwassene de conversaties en situaties lezen die toen plaatsgevonden hadden deden me voor het eerst in mijn leven keihard inzien dat ik écht mishandeld geweest ben. Wat vriendinnen me al verteld hadden, maar wat ik zélf altijd weggewimpeld en geminimaliseerd had.
Fysiek, emotioneel of seksueel mishandeld… het ligt allemaal zo dicht bij elkaar maar elk van de drie waren op hun manier aanwezig.
Mijn hoofd is met momenten één grote chaos.
Om een beetje orde te proberen brengen in die chaos ben ik begonnen met een blog. Links vind je mijn dagboeken van 20 jaar geleden, rechts mijn poging om het te verwerken, achter me te laten, en een leven te beginnen waar ik mezelf kan zijn, zonder schuldgevoel, schaamte en spijt.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
