Zo puur, naïef en goed van vertrouwen
Bleef zij het als liefde beschouwen
Muren van onzekerheid die schaamte bouwen
Muren die haar bleven benauwen
Machtsmisbruik, “niemand vertellen, anders doe ik je wat”
Zei hij, terwijl hij aan haar zat
Blauwe plekken op haar lichaam waar niemand het ziet
Zij was degene die het steeds maar toeliet
Smoorverliefd maar toch ook afschuw en pijn
Ze was niet meer bij bewustzijn
Blauwe plekken verscholen achter een laag make-up
Stond zij lachend met pijn van binnen toch nog met haar vriendinnen in de club
Zij liet haar leven door hem beheersen
Doordat hij haar met geweld bleef overheersen
Het gif moest er uit
En zij kwam er bovenuit
Nu is het onderdeel van wie zij is
Na die jaren is zij weer fris
Littekens zullen blijven, open wonden zijn gehelen
Zelfstandig blijven vechten maar ook mijn littekens met anderen delen
Zij heeft hem in haar gedachten verdreven
Zo kan zij nu als de krachtige vrouw die zij is door met het leven
Diep gegaan
Telkens gevallen, maar weer opgestaan
Dit alles bracht haar hiernaartoe
Maar ik kan nu hardop zeggen, #metoo
Dit gedicht is geschreven door Dido. De foto is een stockfoto. De persoon op de foto is dus niet de schrijfster van dit verhaal.
Wil je reageren op dit verhaal?
Op reacties zijn onze huisregels en ons privacybeleid van toepassing. Wij behouden ons het recht voor reacties die niet conform onze huisregels zijn, niet te plaatsen. Reacties worden doorgaans binnen 24 uur beoordeeld en geplaatst.