Ik werd niet geloofd

Ik ben een vrouw van 20 jaar oud. Toen ik dertien was ben ik seksueel geïntimideerd en aangerand door mijn mentor, destijds drieënveertig.

Ik was een teruggetrokken, verlegen meisje die niet veel zei in de klas en amper vriendinnen had. Het viel mijn mentor op en hij begon mij op een vriendelijke manier te benaderen. Heel onschuldig, met opmerkingen zoals ‘Je doet steeds beter je best op school,’ ‘Ik ben trots op je’ en ‘Je stelt je meer open voor mij en anderen’. Ik voelde me blij en vertrouwde hem op dat moment ook heel erg. Maar in een tijdsbestek van twee maanden werden zijn opmerkingen steeds naarder en seksueler van aard. Hij zei dingen als ‘Ik hou echt veel van je’, ‘Ik wil je graag zoenen’, ‘Je krijgt de liefdesgroeten van me’ en ‘Ik wil de hele tijd naar je kijken’. Hij wilde ook dat ik vooraan in de klas te zitten, vlakbij hem.

Het bleef niet bij opmerkingen

Die opmerkingen zorgden er al voor dat ik me heel bang en ongemakkelijk ging voelen, maar het bleef niet bij opmerkingen helaas. In zijn les moest ik samenwerken in een groepje. Mijn mentor wilde wat uitleggen maar ik zat er doorheen te praten. Hij vroeg me meermaals of ik stil wilde zijn. Even later kwam hij naar me toe, kneep bij m’n schouder en zei ‘Ik wil nu dat je stil bent’. Terwijl ik zijn hand van mijn schouder afduwde zei ik: ‘Oké, maar blijf wel van me af!’

Daarna draaide hij zich om en raakte mijn hele boven lichaam aan. Bij mijn borsten, buik, schouders, armen en m’n zij. Ik schreeuwde dat hij moest stoppen en ik duwde steeds zijn handen van mij af, maar dat werkte niet. Na een paar seconden stopte hij en liep met een lach op z’n gezicht weg. Mijn klasgenoten keken verbaasd toe maar niemand zei iets. Ik schaamde me kapot en was de rest van de les heel stil. Toen de bel ging pakte ik me spullen en liep zo snel mogelijk het lokaal uit.

In de pauze ben ik naar hem toegegaan maar hij wilde er niet over praten. Hij stuurde me het lokaal uit zei dat ik naar de aula moest gaan om pauze te houden. Terwijl ik naar de deur liep, stond hij ineens achter me en legde een hand op mijn rug. Zijn hand ging langzaam naar beneden en hij trok zachtjes aan mijn BH bandje. Ik schrok me rot en ben snel weggelopen, zonder nog achterom te kijken.

Niet serieus genomen

Ik heb mijn ouders verteld wat er gebeurd was en het ook gemeld bij de vertrouwenspersoon op school. Maar ze namen met niet serieus en geloofden niet dat hij zoiets zou doen. Dat heeft mij als dertienjarig meisje diep geraakt. Uiteraard werd de directeur van de school op de hoogte gebracht. Ook hij geloofde niet dat mijn mentor zoiets zou doen.

Na de gesprekken op school met mijn ouders, de vertrouwenspersoon en de directeur, dreigde mijn mentor dat hij me niet meer lastig zou vallen als ik mijn mond erover hield tegen andere leerlingen en docenten. Deed ik dat niet, dan zou hij ervoor zorgen dat ik mijn diploma niet zou halen.

Hulp gezocht

Wat er gebeurd is heeft mijn leven voorgoed veranderd. Ik voelde me machteloos, verdrietig, boos en hulpeloos. Pas op mijn 16e heb — buiten medeweten van mijn ouders — professionele hulp gezocht via onze huisarts. Ik merkte dat ik het erg moeilijk vond over de gebeurtenissen te praten, met als gevolg dat ik er al vrij snel weer mee stopte.

Pas een jaar later heb ik opnieuw hulp gezocht. Uiteindelijk kwam ik — opnieuw via onze huisarts — terecht bij Caredate. Daar heb ik een vragenlijst in moeten vullen waaruit bleek dat ik een Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) heb. Inmiddels heb ik 11 EMDR sessies gehad en dat heeft enorm geholpen. Ik heb ook geleerd dat het niet mijn schuld was wat er is gebeurd maar die van hem. De pijn is er na 7 jaar nog steeds, maar ik kan er nu wel beter mee omgaan en het leven weer oppakken.