Dag Daphne,
Ik las je oproep en ik zet hiermee een eerste (of eigenlijk tweede) stap. Ik ben als jongen langere tijd misbruikt door een Pater/Leraar op het Gymnasium. Ik heb daar – destijds maar ook in alle jaren daarna – nooit iemand over verteld of ook maar signalen afgegeven. Maar nu, op latere leeftijd, merk ik/weet ik, dat dit mijn hele leven heeft beïnvloed en zelfs verminkt. Ik ben nu onder behandeling en heb het voor het eerst verteld en herbeleefd. De Pater zal niet meer in leven zijn. Dat ontneemt mij de kans om – behalve mijn eigen verdriet en persoonlijkheidskenmerken een plek te geven – hem rekenschap te laten afleggen. In de wereld van toen kon dat niet. Dat zou ertoe hebben geleid dat niet hij maar ik van school zou zijn gestuurd. Ik heb het hier erg moeilijk mee. Met de herbeleving, met alle dingen die ik heb gemist in mijn leven, met de schaamte, met het bijna schizofrene verzwijgen en ‘mooi weer spelen’, maar vooral met een intens verdriet dat ik voel en dat door mijn hele wezen zwerft en op zoek is naar een plek.
Als ik je kan helpen vind ik misschien ook een weg mijzelf te helpen.
