Sandra Piepenbrock (48) is betrokken bij Let’s talk about yes. Deze campagne van Amnesty International strijdt voor een nieuwe wet omtrent verkrachting. Ook streeft het naar een betere dialoog over seks, gelijkwaardigheid en instemming.
“Bijna vijf jaar geleden gebeurde er iets verschrikkelijks in ons gezin: mijn dochter van veertien werd verkracht. Ik voelde me als ouder zo machteloos. Alsof dat nog niet erg genoeg was, kwamen we in de krochten van het Nederlands rechtssysteem terecht. Volgens de wet is het namelijk pas verkrachting als er zichtbaar en bewijsbaar geweld is gebruikt. Uitsluitend het binnendringen van iemands lichaam valt daar niet onder. Bizar, maar waar. Mijn dochter had heel duidelijk nee gezegd en laten merken dat ze het niet wilde. Hoezo is dat onvoldoende? Toch werd de dader in eerste instantie vrijgesproken. Ik vergeet nooit meer wat mijn dochter toen zei: ‘Wat had ik dan moeten doen om het te bewijzen, een camera op mijn lichaam dragen?’ Het OM ging in hoger beroep, maar in de tussentijd wist ik oprecht niet wat ik daarop kon antwoorden.
Speciale training
Twee jaar later zag ik een spotje van Let’s talk about yes, dat ik aan mijn dochter liet zien. Ze had al eerder aangegeven dat ze graag iets zou willen doen, om eenzelfde ervaring voor andere vrouwen te kunnen voorkomen, maar was er nog niet toe in staat. Zelf voelde ik ook de drang om al die pijn en frustratie in iets effectiefs om te buigen. Ik nam contact op met Amnesty International en een week later zat ik al bij een training voor vrijwilligers om meer te leren over het project en te kijken wat ik daaraan kon bijdragen. De rest van de groep bestond vooral uit jonge mensen. Ik denk dat het belangrijk is om in het activisme mensen van verschillende leeftijden, achtergronden en perspectieven bij elkaar te brengen om zo veel mogelijk mensen te bereiken. Achteraf hoorde ik dat ze mijn openheid fijn vonden, een van de jongeren had door mijn verhaal voor het eerst écht met haar ouders gepraat over wat ze zelf had meegemaakt. Op mijn beurt stak ik ontzettend veel op over hoe je social media kunt inzetten om mensen aan het denken te zetten.
Victim blaming
We hebben als vrijwilligers veel eigen inbreng. Leuk, maar ook spannend. Hoe zet je een actie op poten? Hoe zorg je ervoor dat mensen naar je luisteren? We hebben van alles ondernomen, zoals waslijn-acties waarbij iedereen zijn ‘vuile was’ kon buitenhangen door ervaringen op te schrijven. Verder hebben we een manifest laten ondertekenen door onderwijsinstellingen die wilden bijdragen aan onze doelstellingen. Onze voorlichting richt zich op praktische zaken, bijvoorbeeld hoe je een condoom omdoet, en minder op vragen als: hoe weet je wanneer iemand iets niet prettig vindt en wat doe je dan? Ik was een preutse Truus, maar daar heb ik me overheen gezet tijdens mijn gesprekken met jongeren. Zij durven ook steeds meer te delen, met elkaar en hun ouders. We zijn trouwens ook in gesprek gegaan met politici in Den Haag. Het begint met een eerlijke wet omtrent verkrachting. Dat wetsvoorstel ligt er nu eindelijk, in 2024 gaan ze het invoeren. Toch is er nog genoeg te doen. Neem victim blaming. Toen mijn dochter aangifte deed, vroegen ze wat ze aan had en of ze veel make-up droeg. Ik was heel duidelijk: al loop je in je blote kont op straat, dan moeten ze nog van je afblijven.
Haar stem
Als ik vertel wat mijn dochter is overkomen, zeggen sommigen: ‘Als het mijn dochter was geweest, had ik hem in elkaar geslagen.’ Dat is makkelijk praten. Natuurlijk was ik woedend, maar met geweld schiet je niks op. Als je in de juridische molen zit, kun je niet veel anders dan afwachten. In hoger beroep is de dader gelukkig alsnog veroordeeld, maar de straf vonden we veel te mild. Door mijn werk voor Amnesty ben ik nog steeds bezig met dit onderwerp. Dat is soms moeilijk, maar het geeft me ook energie. Zo laat ik mijn dochter zien dat ik niet opgeef en laat ik ook haar stem horen.”
Bron: Libelle >>
