Sophie (35) onderging op haar elfde een abortus: ‘De arts vroeg mijn moeder of ik al ongesteld was’
Sophie (35) is getrouwd en moeder van twee zoontjes van zes en vier jaar. Ze onderging op haar elfde een abortus, nadat ze zwanger bleek van de man die haar had verkracht. “In de twee weken verplichte bedenktijd die er toen nog was, heb ik de avondvierdaagse zelfs nog gelopen, dat wilde ik per se.”
“Wat mij is overkomen hoor je altijd als hypothetisch verhaal. Ik zit op Twitter en las het vorig jaar, toen de discussie over abortus vanuit Amerika weer oplaaide, ook regelmatig terug. Na een verkrachting vindt vrijwel iedereen abortus geoorloofd. Ik vind dat het in nog veel meer situatie geoorloofd is: de reden is voor iedereen persoonlijk.”
Verkrachting
“Ik was elf en had bij een vriendinnetje gespeeld. Ik wilde daar blijven eten, maar dat mocht niet van mijn moeder. Aan het einde van de middag fietste ik terug naar huis, de zon scheen – het was zomer. Ik had mijn nieuwe walkman op en hoorde daardoor niets. De man die ik tegenkwam ook niet: ik dacht dat ik hem in de weg fietste en zei nog ‘sorry’.
Toen ik stapvoets ging rijden en mijn koptelefoon afzette, hoorde ik wat hij zei: ‘Neuk me.’ Ik ben meteen keihard gaan trappen, maar hij had me zo te pakken. Hij trok me van mijn fiets en sleurde me mee een steegje tussen garages in. Ik kende mensen die daar woonden en ben gaan roepen, maar ze waren niet thuis.
Ik ben op mijn hoofd geslagen en verkracht, veel heb ik van dat bewuste moment verdrongen. Lang heeft het niet geduurd, maar voor hem wel lang genoeg om het af te maken. Ik weet nog dat hij van me af werd getrokken door iemand die me wél had gehoord. Een vrouw nam me daarna mee haar huis in en zij belde mijn moeder. De man werd ondertussen buiten in een schuur opgesloten, tot de politie kwam.”
Zwanger
“Ik was in shock. Ik kom te laat voor het eten, dacht ik nog. Mijn moeder was in een soortgelijke shock, denk ik, want zij vroeg zich hardop af of ze het gas thuis wel had uitgedraaid. Ik weet nog goed dat ik niet durfde te zeggen wat die man had gezegd. Zulke woorden gebruikten wij thuis niet. Er kwam een ambulance en ik werd naar het ziekenhuis gebracht. Daar ben ik onderzocht op bewijsmateriaal en gehecht. De arts vroeg mijn moeder of ik al ongesteld was. Omdat dit niet het geval was, ging men ervan uit dat ik dus ook wel niet vruchtbaar zou zijn.
Ik was vooral moe en bang. Slachtofferhulp wilde ik niet. Ik wilde er juist níét over praten. Juist níét meer aan denken. School wed ingelicht en mijn juf vertelde het aan de kinderen in mijn klas. Er open over zijn zou mij helpen. Ik vond dat lastig. Er was een jongen die er van alles over wilde weten, terwijl ik het juist zo snel mogelijk wilde vergeten.
De moeheid bleef aanhouden en ik viel ook een paar keer flauw. Dat deed bij mijn moeder de alarmbellen afgaan. Toen zij zwanger was, viel ze ook geregeld flauw. We zijn opnieuw naar het ziekenhuis gegaan, nu voor een inwendige echo, opnieuw een traumatische gebeurtenis voor mij. Dat ik inderdaad zwanger was, kwam amper bij me binnen. Ik kon de informatie niet plaatsen: ik was pas elf en we hadden het thuis nog helemaal niet over voortplanting gehad. Het was een ver-van-mijn-bed-show.”
Abortus
“Mijn ouders gingen in de regelmodus. Ik kan me niet herinneren dat er aan mij gevraagd is of ik een abortus wilde, het werd voor me besloten en dat was goed, want ik overzag het niet. Ik vraag me af of een meisje van elf een zwangerschap kan voldragen en bevalling overleeft. Je lijf is daar nog niet klaar voor. In die tijd was er nog een verplichte bedenktijd van twee weken, ook als je zwanger was geraakt na een verkrachting. We hadden naar de rechtbank gekund om het eerder voor elkaar te krijgen, maar dat zou ook weer heel veel losmaken.
Ik beleefde die twee weken in een roes. Ik heb de avondvierdaagse zelfs nog gelopen, dat wilde ik per se. Onderweg ben ik talloze keren gestopt, omdat ik me niet goed voelde. Niemand wist er dit keer van. Ik liep letterlijk met een groot geheim rond.”
Getekend
“De abortus vond plaats in het ziekenhuis, onder algehele narcose. De arts die mij hielp, was heel vriendelijk, hij stelde me ontzettend op mijn gemak. De eerste tijd na mijn abortus leek het goed met me te gaan. Het duurde nog anderhalf jaar voordat ik voor het eerst ongesteld werd. Van kleins af aan wist ik al dat ik moeder wilde worden, ik ben in die tijd heel bang geweest dat dit door de verkrachting en de abortus niet meer mogelijk was.
Op de middelbare school vertelde ik het een vriendin. Ik gaf haar een briefje waarop ik had geschreven: ‘Wat is het ergste dat je ooit hebt meegemaakt?’ ‘Het overlijden van mijn opa,’ schreef ze terug. Ik vertelde haar daarop mijn verhaal, ook per brief trouwens. Het was te groot voor haar en achteraf gezien snap ik dat ook – we waren veertien. ‘O wat erg,’ reageerde ze. En daar bleef het bij.
Op m’n zestiende ben ik in therapie gegaan. Een jaar later ontmoette ik de man met wie ik nu getrouwd ben en twee kinderen heb. Hij heeft zo veel geduld met mij gehad. De verkrachting heeft mijn jeugd getekend. Ik had een veel vrolijker en open kind kunnen zijn, dat is me afgenomen. De man was ontsnapt uit een psychiatrische kliniek, waar het personeel de avond ervoor een feestje had gehad en was vergeten een deur te sluiten. Of hij nu nog vastzit, weet ik niet.
Als ik langs de plek rijd waar het allemaal gebeurd is, denk ik er nog aan terug. Ik zou mijn kinderen er nooit alleen laten fietsen, de kliniek zit er nog steeds namelijk.
Ik snap pro-life mensen wel, maar beperk je met je mening tot jezelf of tot je eigen situatie. Geen vrouw ondergaat een abortus voor de lol.”
Bron: Flair.NL >>
