‘Ik wist meteen: dit loopt fout af’: slachtoffer getuigt over seksueel geweld op Tinder
Een op de drie gebruikers van dating apps wordt slachtoffer van misbruik of geweld, meldden hulplijn 1712 en onderzoekers van de UCLL recent. Auteur, coach en keynote speaker Karen Adriaenssen was één op de drie. Dit is haar verhaal.
Wat een leuke eerste ontmoeting met een Tinderdate moest worden, draaide uit op een regelrechte nachtmerrie. Op haar 25ste werd Karen Adriaenssen in haar eigen appartement vijf keer verkracht door P. Vandaag doet ze haar verhaal om andere slachtoffers te helpen: ‘Ik hoop dat zij hier kracht uit halen om op te komen voor zichzelf.’
De ontmoeting met P.
Het verhaal van Karen speelde zich af in december 2015. Tinder bestond amper drie jaar en was nog niet mainstream. Karen was toen 25. Ze omschrijft zichzelf als een bezige bij, een ongelukkig meisje met een grote glimlach aan de buitenkant. Ze hield van dansen, zingen en acteren. Ze was op zoek naar zichzelf. ‘Ik hunkerde naar warmte, liefde en goedkeuring.’
Die kreeg ze van P., met wie ze op Tinder matchte. Hij was knap en attent, gaf haar bakken aandacht en beloofde haar hemel op aarde. Dat bleek te mooi om waar te zijn. ‘Het was kerstperiode. Samen met een vriendin zette ik de kerstboom op en ik legde mijn gsm aan de kant. Even later zag ik dat P. berichten stuurde. Hij was kwaad, bitter en verweet me dat ik hem negeerde. Ik excuseerde me en stuurde hem een foto van mijn versierde kerstboom als bewijs. Op het moment drong het niet door dat dat een rode vlag was. Achteraf gezien hadden de alarmbellen moeten afgaan.’
Na drie weken onafgebroken chatten, wilden de twee elkaar ontmoeten. P. vroeg of dat bij Karen thuis kon. Dat wimpelde ze af. ‘Dat was mijn regel: ik sprak altijd af op publieke plaatsen.’ Maar P. hield hardnekkig vol: ze kenden elkaar ondertussen toch? Vertrouwde ze hem dan niet? Karen hield voet bij stuk, maar P. wist zich op een sluwe manier op te dringen. ‘Een halfuurtje voor de afspraak zei hij dat hij zich niet goed voelde. Hij vroeg of dat toch niet thuis kon doorgaan. We zouden sushi bestellen en hij zou een fles wijn meenemen. Er hoefde toch helemaal niets te gebeuren?’
De verkrachting
Toen P. aankwam en Karen de deur opendeed, verstijfde ze compleet. ‘Zijn kille blik en zijn bedreigende houding vergeet ik nooit. Ik wist meteen: dit loopt fout af. Ik kon niet aan hem ontsnappen, dus ik probeerde de knop om te draaien. Ik liet hem binnen, in de hoop dat mijn gevoel verkeerd zat.’ Helaas, de intenties van P. werden erg snel duidelijk.
Wat daarna volgde, was voor Karen onnoemelijk zwaar. ‘Hij trok hardhandig de kleren van mijn lijf en verkrachtte me. Ik had nog nooit zonder condoom gevreeën, omdat ik drager ben van het BRCA1-gen, waardoor ik een verhoogd risico op borst- en eierstokkanker heb. Ik mocht dus geen hormomen meer innemen.’ Ze kon niet om hulp roepen, haar gsm was buiten handbereik. ‘Ik was verstijfd, doodsbang, compleet overdonderd. Ik probeerde me te herpakken, vroeg hem met aandrang om het huis te verlaten. Maar hij verkrachtte me opnieuw.’ Daarna dwong hij Karen de slaapkamer in, waar hij haar bont en blauw sloeg. Ze werd opnieuw verkracht. Een derde, vierde en vijfde keer. ‘Ik dacht dat het mij nooit zou overkomen. En dat ik mezelf zou kunnen verdedigen, moest het wel zo zijn. Maar het overkwam mij toch.’
De aangifte
En toen? ‘Toen gebeurde er niets. Het drong niet tot me door. Hij vertrok en ik voelde me triest, boos, vies en gebruikt. Dezelfde dag ging ik gewoon werken en voelde ik me compleet losgekoppeld van de realiteit. ‘S avonds stond ik met trillende benen in de apotheek en vroeg ik de morning-afterpil.’ Karen vertoonde heel wat tekenen van post-traumatische stressstoornis. Ze wiegde zichzelf als een klein kind, huilde tot ze in slaap viel. Maar het leven ging door: ze gaf dansles, ze zong, ze werkte, ze glimlachte. Tot haar lijf het compleet begaf.
‘Ik klapte ineen en leefde wekenlang in een roes. Ik had niemand verteld wat mij was overkomen, behalve aan mijn beste vriendin Soe. Maar gek genoeg herinner ik mij daar achteraf helemaal niets van. Zij was blijkbaar de eerste die het daad ook bij naam noemde: wat ik meegemaakt was een verkrachting. Dat kwam veel later pas binnen, tijdens mijn zangles. Het lukte me fysiek niet meer om te zingen. Mijn zangcoach Goele – die toevallig ook lifecoach is en zelf slachtoffer van seksueel misbruik – wist dat er meer scheelde. Ik vertelde haar alles en besefte het dan pas: ik ben verkracht.’
Karen besloot, mede dankzij de steun van haar coach en vriendin, om aangifte te doen. ‘Ook al was er op dat moment al kostbare tijd verstreken’, vertelt ze. ‘Ik deed mijn verhaal bij twee mannelijke politiemannen, wat een erg intimiderende en ongemakkelijke ervaring was. Ik herinner me hallucinante opmerkingen die ik kreeg toen ik zei dat de penetratie pijnlijk was: “verkrachting of niet: de vagina wordt toch vanzelfsprekend vochtig bij penetratie?” Een verklaring die volgens mij alle menselijkheid in dit proces schendt.
Later werd P. ook verhoord en zijn versie werd al snel voor waar genomen. ‘Hij vermoedde, zo had hij de agenten vermeld, dat ik aangifte had gedaan omdat hij mijn liefde niet had beantwoord. Hij had genoten van die ene nacht, maar meer voelde hij niet voor mij. En daarvoor had ik wellicht wraak willen nemen met een valse aangifte.’
De overwinning
En toen? Toen gebeurde opnieuw niets. De verkrachting bleef ongestraft, de zaak werd geseponeerd en P. liep vrij rond. ‘Er moeten minstens twee andere mensen zijn met hetzelfde verhaal die dezelfde naam doorgeven. Dan pas werd het serieus genomen. Ik had twee keuzes: ofwel koos ik ervoor om eeuwig kwaad en verdrietig te zijn en in mijn slachtofferrol te blijven, ofwel moest ik opnieuw mijn leven in handen nemen.’
Karen koos ervoor om te leren accepteren wat haar was overgekomen. Ze volgde therapie, leerde haar trauma verwerken en besloot om zichzelf weer op te bouwen. ‘Ik vergaf mijn verkrachter. Dat deed ik niet voor hem, maar voor mezelf. Ik wil geen wrok koesteren, ik wilde hem geen macht meer geven over mijn leven. Ik wilde dit leren loslaten, enkel zo kon ik vooruit. Begrijp me niet verkeerd. Dit heeft bloed, zweet en tranen gekost tijdens mijn therapie behandeling. Maar het is me wel gelukt. ’
Precies twee jaar na de verkrachting sloeg het noodlot weer toe. Karen kreeg te horen dat ze borstkanker had. ‘Een agressieve vorm van kanker – ontstaan door die BRCA1-gen – en die ging gepaard met heel wat complicaties. Ook dan was het makkelijk geweest om te denken: waarom ik? Maar ik koos om te vechten en ik won’, vertelt ze.
Karen leerde haar uitdagingen om te buigen tot opportuniteiten. Dat is nu haar beroep. Ze helpt ondernemers naar een succesmindset. Na de verkrachting gaf ze zichzelf en de liefde een tweede kans. ‘Ik begreep al snel dat het geen zwart-witverhaal hoefde te zijn. Ik durfde opnieuw te Tinderen, alleen was ik deze keer nog veel voorzichtiger. Ik ontmoette er de liefde van mijn leven, met wie ik nu samenwoon. Ik ben op het punt te bevallen van ons kindje. Elke dag tel ik mijn zegeningen. Wil dat zeggen dat ik er compleet overheen ben? Natuurlijk niet. De verkrachting was veruit het moeilijkste dat ik ooit heb meegemaakt. Als ik erover praat, herbeleef ik die momenten telkens opnieuw’, zegt ze geëmotioneerd. ‘Ik worstel er soms nog steeds mee. Maar is helemaal oké. Want Ja, dit is me overkomen. Maar het definieert absoluut niet wie ik ben.’
‘En mocht je een slachtoffer zijn, praat erover’, zegt Karen. ‘Mocht je iemand kennen die slachtoffer is, oordeel niet over die persoon. Leen je luisterend oor en help! Help deze mensen begeleiden naar therapie, naar de politie. Praten en erkennen heelt. Het helpt je die gebeurtenis een plaats te geven en dit trauma te verwerken.’
Bron: Weekend.Knack.be >>
