Lauren (25) werd verkracht en mishandeld in Oeganda: ‘Toen we naar de keuken gingen, wist ik wat hij ging doen’
Wat een leerzame stage van drie maanden in Oeganda moest worden, werd een verschrikkelijke nachtmerrie toen het huis waar Lauren (25) sliep werd overvallen door acht mannen.
Tijdens de overval werd ze mishandeld, verkracht en zwaargewond achtergelaten.
OEGANDA
Het is 2019 en Lauren mag voor haar minor drie maanden stage lopen in het buitenland. Samen met drie vriendinnen vliegt ze naar Oeganda om daar aan de slag te gaan bij een fysiotherapeut. “Ik doe een opleiding tot huidtherapeut en ging aan de slag in het revalidatiecentrum. Daar hielp ik met het behandelen van kinderen met oedeem die aan het revalideren waren”, vertelt Lauren als we haar bellen.
WAAKHONDEN
Na een maand slaat echter het noodlot toe: bij de beveiligde compound waar Lauren slaapt breken om vier uur ’s nachts acht mannen in. “We gingen zoals iedere andere avond gewoon naar bed, maar ik weet nog dat we allemaal enthousiast waren omdat we dat weekend op safari zouden gaan. ’s Nachts werden we wakker omdat onze waakhonden aan het blaffen waren. Toen wisten we meteen dat er iets aan de hand was.”
Vanaf dat moment is het volgens Lauren net alsof ze naar een film kijkt. “De deuren werden met geweld opengebroken. We probeerden via de telefoon contact te leggen met de twee bewakers die voor de deur stonden, maar kregen geen gehoor. Achteraf was dat omdat zij door de mannen in elkaar geslagen waren. We moesten afwachten wat er ging gebeuren en zijn bij elkaar in bed gekropen.”
OVERVAL
Ze beschrijft het moment dat de mannen binnenkomen in hun kamer als een ’typische overval’. “Er was veel geschreeuw en ze intimideerden ons met hun wapens. Ze hadden machetes bij zich en bevolen ons om onze spullen te geven. We hadden een kastje waarin ons contante geld lag, wat we aan de mannen gaven. Er was op dat moment nog geen sprake van fysiek geweld.”
Meteen als de mannen binnenkomen is er één van hen die constant bij Lauren in de buurt blijft staan. “Ik voelde me gegijzeld, ook al had hij me nog niet fysiek aangeraakt. Ik stond daar als jonge vrouw naast een gewapende man die ontzettend intimiderend was. Hij liet me niet meer met rust. Mijn lichaam ging in de overlevingsstand.”
KEUKEN
De man neemt Lauren mee naar de keuken van het huis. “Ik ging met hem mee, want ik wist dat weglopen geen zin had. Toen ik in m’n eentje met hem mee naar de keuken moest lopen wist ik wat me te wachten stond. Dat klinkt misschien gek, maar ik dacht: ik word nu verkracht en ik hoop dat ik er levend uitkom.”
Eenmaal in de keuken wordt de man gewelddadig. “Ineens lag ik op de grond met een hoofdwond en heeft hij me verkracht. Ik ben de hele tijd bij bewustzijn geweest, maar heb me – dat vertelde mijn psycholoog me later – tijdens de verkrachting waarschijnlijk mentaal afgezonderd. Gek genoeg had ik op dat moment niet het gevoel dat ik dood zou gaan. Dat kwam pas een aantal uur nadat de mannen weg waren. Nu weet ik dat het voor de daders niets had uitgemaakt of ik het had overleefd of niet.”
ZWAARGEWOND
Als de man weggaat, ziet Lauren dat ze bloedt, maar ze weet niet waar het vandaan komt. Verder heeft ze een bult op haar wenkbrauw en heeft de man haar zo hard op haar kaak geslagen dat haar kies is gebroken. “Kort daarna stond ik op en ben ik naar de badkamer gelopen. Daar was één van de jongens die ook in het huis woonde. Hij heeft me getroost en we hebben samen gewacht tot we het idee hadden dat de kust veilig was.”
HULPDIENSTEN
“Op een gegeven moment kwam iedereen langzaam uit de kamers en belden de minder gewonde mensen de hulpdiensten. Mijn huisgenoten hadden minder fysiek letsel en zorgden voor mij.” Die nacht licht ze haar familie nog niet volledig in, maar laat alleen in een appje weten dat ze oké is. “Een heel nietszeggend appje wat waarschijnlijk een shock voor ze was.”
De volgende ochtend om een uur of zeven FaceTimet ze vanuit het ziekenhuis met haar broer. “Ik probeerde globaal te vertellen wat er was gebeurd, maar bleef vrij vaag. Pas toen hij vroeg of er iemand aan ons had gezeten, heb ik alles verteld. Daarna heb ik mijn zus gebeld en heeft mijn broer het aan mijn ouders verteld.”
NAAR HUIS
De hele dag brengt Lauren door in het ziekenhuis en zijn zij en de andere slachtoffers allerlei zaken aan het afronden. “Mijn ouders zijn meteen aan de slag gegaan om ons daarbij te helpen. Dankzij hen is er heel snel gehandeld. Daarna werd het vrij snel duidelijk dat we allemaal naar huis wilden. Helaas had ik nog geen fit to fly gekregen, waardoor we nog een nacht in Oeganda moesten doorbrengen. Het was afgrijselijk. We hebben allemaal niet geslapen en gingen om beurten naar de wc om over te geven.”
Bij thuiskomst mag de familie van de slachtoffers de meiden bij een speciale uitgang opwachten. “Ik heb natuurlijk meteen mijn ouders geknuffeld, maar ook zij stonden in overlevingsmodus. Het enige wat ik op dat moment wilde was thuis op de bank liggen. Het was heel emotioneel, maar ik kon niet huilen. Ik heb uiteindelijk twee maanden lang niet gehuild.”
DADERS
Of de daders ooit opgepakt zijn, weet ze niet. “Via via hoorde ik dat er één of twee mensen opgepakt zijn, maar of het de daders zijn weet ik niet honderd procent zeker. Als je me een jaar geleden had gevraagd of me dat heel veel uitmaakt had ik ‘ja’ gezegd, maar inmiddels maakt het me een stuk minder uit.”
Vorig jaar is ze voor het eerst weer op vakantie geweest. “Wel naar Frankrijk, maar doordat er gevaar was voor bosbranden heb ik uiteindelijk toch een paniekaanval gekregen. Het gevoel dat ik ergens was waar ik niet zomaar weg kon was verstikkend. Over verre reizen denk ik voortaan ook nog wel iets langer na. Vooral ook omdat het buiten Europa qua afwikkeling van dit soort zaken zo veel slechter geregeld is.” Terug naar Oeganda zou ze ooit wel willen, maar met welk doel weet ze nog niet. “Wil ik dan die plek weer bekijken of wil ik vooral op die safari waar ik uiteindelijk niet aan toe ben gekomen?”
Nu, drie jaar later, gaat het beter met Lauren. “Mijn heftigste PTSS-klachten zijn behandeld met EMDR-therapie, dus de ergste angsten zijn voorbij. Nu is het tijd om mijn leven weer op te pakken en mijn studie af te maken.”
Bron: Linda >>
