Sabine (20) deed na lange tijd toch aangifte van verkrachting: “Anders zou het aan me blijven knagen”
Liever wilde Sabine (20) er nooit meer aan terugdenken, daarom duurde het twee jaar voordat ze toch besloot om aangifte te doen van verkrachting toen ze nog maar 15 was. “Ik schaamde me zo dat ik het liefst alles wilde vergeten.”
“Mensen vinden het gek als ze horen dat iemand jaren wacht met aangifte doen tegen seksueel misbruik. Er wordt dan openlijk getwijfeld aan je motieven, zoals nu ook bij de vrouw die aangifte heeft gedaan tegen Marco Borsato en Ali B. Dat is victim blaming en het maakt me boos. Niemand doet voor de grap aangifte, zéker niet als het om seksueel misbruik gaat. Vaak geef je jezelf hier de schuld van, of stop je het diep weg, simpelweg omdat je je zo schaamt en er een heel vies gevoel aan hebt overgehouden. Ik weet waar ik het over heb. Ik heb zelf aangifte gedaan van verkrachting en wat was dat ontzettend pijnlijk en slopend om te doen.”
Diep weggestopt
“Ik weet nog goed dat ik op een ochtend onder de douche stond en terugdacht aan wat er inmiddels een jaar eerder was gebeurd. Out of the blue realiseerde ik me: ik ben verkracht. Ik had het zó diep weggestopt. Maar dat houdt een keer op, uiteindelijk komt het toch weer naar boven. Doordat ik het lange tijd voor me hield kreeg ik last van paniekaanvallen. Soms had ik moeite met ademhalen. Ik voelde me intens verdrietig. Uiteindelijk vertelde ik aan een vriendin wat er met me gebeurd was. Ze schrok en zei: “Dit is niet oké.” Ook op school heb ik hulp gezocht bij een vertrouwenspersoon. Iedereen drukte me op het hart: Sabine, doe alsjeblieft aangifte.”
Verdrietig
“Ik was vijftien toen ik werd verkracht door Ruben, een oudere man die ik kende uit mijn vriendengroepje. Doordat hij ouder was, keek ik tegen hem op. Op een avond vierde hij zijn verjaardag, hij werd dertig. Met allemaal mensen om me heen vierde ik feest. De hele avond schonk Ruben me likeurtjes in. Door de hoeveelheid drank voelde ik me zo raar, dat ik voor pampus lag op de bank. Uiteindelijk, toen iedereen weg was, nam hij me mee naar zijn bed zodat ik daar kon slapen. Hij begon me te zoenen, te betasten en uiteindelijk had hij seks met me. Ik voelde me alleen maar ziek, kon niks en deed ook niks. “Je mag nooit aan iemand vertellen dat je bij me in bed hebt gelegen en je mag het er ook niet met me over hebben via WhatsApp”, zei Ruben mij de volgende dag. Ik voelde me schuldig en vies. Hoe kon dit gebeurd zijn? Als ik nuchter was geweest, had ik dit nooit gewild. Ik gaf mezelf de schuld van alles. Waarom was ik bij hem in bed gaan liggen? Waarom heb ik hem laten begaan in plaats van me te verzetten? Totdat ik besefte: ook al was ik dronken, hij had hoe dan ook van me af moeten blijven. Een volwassen man hóórt geen minderjarige dronken te voeren, mee naar bed te nemen en te verkrachten.”
Open wond
“Ik begon angstig te worden voor mannen. Iemand die je seksueel misbruikt kon opeens iederéén zijn: een buurman, een kennis, een leraar. Dat maakte mij zo angstig. Door EMDR (traumatherapie, red.) te ondergaan bij een psycholoog heb ik hier goed mee leren omgaan. Maar de therapiesessies waren zwaar, steeds herbeleefde ik bepaalde momenten. Des te meer tijd eroverheen ging, des te duidelijker het mij werd dat ik aangifte wilde doen. Ik wilde Ruben, die ik sindsdien niet meer heb gezien, duidelijk maken dat wat hij heeft gedaan een misdaad is. Alleen had ik toen nog geen idee wat me te wachten stond.”
Doorgezet
“Op het politiebureau werd me gevraagd mijn verhaal globaal te vertellen tijdens een eerste gesprek. Er werd een rapport opgemaakt om een beeld te schetsen wat ik zou kunnen verwachten als ik daadwerkelijk aangifte zou doen. De uitkomst van dat rapport: er werd niet gedacht dat het tot een veroordeling zou leiden. Er waren tenslotte geen getuigen, er was geen DNA-bewijs. Toch zette ik door. Inmiddels had ik vernomen dat Ruben zich aan meerdere meisjes had vergrepen. Ik hoopte dat mijn aangifte hen over de streep zou trekken om dat ook te doen. Bovendien had ik een vriendin die wilde getuigen dat Ruben mij de hele avond alcohol had geschonken en dat ik die avond bij hem ben gebleven. Toen ik officieel aangifte deed, zat ik tegenover twee mannelijke agenten, terwijl ik had aangegeven er graag een vrouw bij te hebben. Ze bleven op allerlei details doorvragen, waardoor het leek alsof ze me niet geloofden en mij de schuld gaven. “Dat moeten we doen, dat is ons werk”, verontschuldigden ze zich. Beseften ze zich wel dat ik zo lang had gewacht met aangifte doen omdat ik het moeilijk vond hierover te praten en het liefst alles wilde vergeten?”
Geen rechtvaardigheid
“Pas na anderhalf jaar kreeg ik bericht: er werd geen zaak van gemaakt. Er was te weinig bewijs en er waren geen getuigen. Ik voelde me zó in de steek gelaten. Alsof ik het niet waard ben om rechtvaardigheid te krijgen. Ook voelde ik spijt: was ik maar meteen naar de politie gestapt, dan had de politie DNA-materiaal gehad van zijn sperma. Want seks met een minderjarige is een misdrijf. Voor mij heeft het rechtssysteem gefaald. Dat maakt het zuur en verdrietig. Toch ben ik niet alleen maar verbitterd. Ja, er is een Sabine voor en een Sabine na wat er gebeurd is. Ik ben niet meer naïef en goedgelovig. Ik heb er alles aan gedaan om voor mezelf op te komen. Als ik dat niet had gedaan, dan was het aan me blijven knagen. Vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten als ik, raad ik aan om naar een vertrouwenspersoon te stappen, iemand bij wie je je veilig voelt. En ik pleit ervoor om toch aangifte te doen, ondanks mijn ervaring. Vaak vergrijpt een man zich niet aan één vrouw, maar aan meerdere vrouwen. Iemand moet zich als eerste uitspreken, zodat hopelijk meerdere vrouwen ook de moed kunnen opbrengen om dat te doen. Met mij gaat het nu gelukkig goed. Ik heb inmiddels een relatie met mijn lieve vriend die ik met heel mijn hart vertrouw. Ik heb geen paniekaanvallen meer, mijn studie is afgerond. Een paar jaar geleden had ik nooit verwacht dat ik uit het dal omhoog zou komen en dat mijn leven nog zo’n mooie wending zou nemen.”
Bron: Libelle >>
