Vivienne zei nee: ‘Ik zei dat hij op moest houden, maar hij duwde mijn benen uit elkaar’
Het is #nietjouwschuld, in welke situatie dan ook. Journalist Vivienne Groenewoud wil daarom haar verhaal vertellen. Over die ene keer op Pinkpop, in haar tentje.
“Ik was een jaar of twintig toen ik samen met een aantal vrienden naar Pinkpop ging. Oliver was daar ook bij. Hij was de broer van een huisgenootje waar ik in die tijd goed mee omging. Hij had best iets aantrekkelijks, tenminste als ik niet iedere keer als ik in zijn ogen keek, zijn zus zag, maar een echte klik was er van mijn kant niet.
Toen zijn vrienden laat in de avond de trein wilden pakken en zijn zusje met haar vriendje meeging, gaf hij aan dat hij nog wel een dagje wilde blijven. Ik hield me een beetje op de vlakte, maar blijkbaar kwam de hint niet aan. Of hij misschien bij mij in mijn tentje mocht slapen. Dat was toch groot genoeg?
Shirtje uittrekken
Ik aarzelde, maar ik vond ergens ook dat ik niet zo moest zeuren. Daarbij: hij keek zo zielig met die puppy-ogen van hem, dat ik mezelf al ‘ja’ hoorde zeggen voor ik er echt over had nagedacht. Toen we die avond naast elkaar op mijn luchtbed lagen zei Olivier dat hij me wilde bedanken: Hij wilde me een massage geven, zei hij. Hij studeerde fysiotherapie en na al dat dansen voor het frontstage kon ik vast wel wat van zijn spier-relaxerende moves gebruiken. Weer aarzelde ik. Ik sputterde iets van: ‘Nee joh, liever niet.’ Maar hij bleef aandringen. Hij kon het echt heel goed, zei hij. Het voelde raar, maar ik wilde niet kinderachtig doen. Hij bedoelde het goed, toch? Daarbij wilde ik hem niet kwetsen. Ik voelde me schuldig. Ik lag al op mijn buik en voor ik het wist zat Olivier bovenop me.
Hij kneedde mijn schouders met krachtige handen en ik moest toegeven: het voelde goed. Even ontspande ik: had ik hier nu zo moeilijk over gedaan? Dit kon toch geen kwaad. Maar na een paar minuten zei Olivier dat ik beter even mijn shirtje uit kon trekken. Hij kon er zo niet zo goed bij. Weer was het daar: dat stomme schuldgevoel toen ik mezelf erop betrapte dat ik het niet wilde. Ik nam het mezelf kwalijk dat ik deze jongen die het alleen maar goed bedoelde niet vertrouwde. Wat was ik toch een preutse trut.
Ik verstijfde
Ik zag er dan wel uit als een wilde meid en had een grote mond over seks, maar eigenlijk was ik best een beetje van de oude stempel. Onenightstands waren totaal niet mijn ding en ik had tot op dat moment alleen seks met jongens gehad als ik echt verliefd was. Terwijl dit allemaal door mijn hoofd schoot, had Olivier mijn shirtje al over mijn hoofd getrokken. Zijn handen gleden over mijn naakte rug en mijn flanken. Ik hoorde dat hij zwaarder begon te ademen. Ik verstijfde. Voor ik het wist had hij mijn rokje omlaag geschoven en kneedde hij mijn billen. Ik zei dat hij op moest houden, maar schoof mijn benen uit elkaar en duwde zijn vingers langs mijn slipje hardhandig bij me naar binnen glijden.
‘Ontspan’ zei hij, toen hij merkt dat ik verkrampte. Ik was totaal overdonderd. En wat ik misschien wel het allerergste vond was dat mijn lichaam – alsof het een eigen leven leidde – op hem reageerde. Ik keek over mijn schouder en zag dat Olivier zijn penis tevoorschijn had gehaald en zichzelf bevredigde. Het enige wat ik op dat moment kon bedenken was dat ik moest zorgen dat het zo snel mogelijk voorbij was. Ik kreunde wat, kronkelde en dat hielp hem over de spreekwoordelijke streep. Daarna zijn we eigenlijk direct gaan slapen en de volgende dag hebben we op een normale, luchtige manier afscheid genomen. Beiden repten we geen woord meer over wat er die nacht gebeurd was.
Verkeerde signalen
Nog maanden daarna heb ik aan mezelf getwijfeld. Had ik wel genoeg geprobeerd om hem van me af te krijgen? Was ik te makkelijk geweest? Ja: ik had gedronken. Ik had zelfs een plakje spacecake gegeten, iets waar ik normaal niet dol op was, want ik hield liever mijn hoofd erbij. Had ik door mijn drang om eens wat losser dan normaal te zijn, de verkeerde signalen afgegeven? Wilde ik het eigenlijk zelf ook?
Ik kreeg het antwoord op die vraag toen Olivier enige tijd later zijn zus kwam bezoeken in ons studentenhuis. Zodra ik zijn stem hoorde begon ik te hyperventileren en kreeg ik een full blown angstaanval, iets waar ik sindsdien wel vaker last van heb gehad. Dit was mijn antwoord aan mezelf: ik had dit nooit gewild. Ik heb nooit iets tegen Olivier gezegd, of tegen zijn zus. Ik zag op tegen de discussie die ongetwijfeld zou losbarsten en ik wist dat ik op dat moment niet sterk genoeg in mijn schoenen zou staan om me staande te houden. Ik moest nog een tijd met zijn zus in huis wonen, en wilde de boot niet laten schudden. Er waren teveel argumenten die tegen me spraken, of die in ieder geval de schijn zouden kunnen wekken dat ik zelf ook wel te porren was geweest voor dit ‘avontuurtje’.
Maar ondanks dat ik aangeschoten was en we in een festival sfeertje van love & happiness verkeerden waar mensen zich misschien makkelijker laten verleiden tot dingen die ze in het ‘normale’ leven nooit zouden doen, ook al was mijn ‘nee’ misschien niet krachtig genoeg geweest: het was wel zeker een ‘nee’.
Een nee die gehoord had moeten worden.”
#nietjouwschuld
Het is niet jouw schuld. Nooit. Flair zegt met deze campagne nee tegen victim blaming. Deel daarom jouw verhaal met de #nietjouwschuld, zodat het voor iedereen duidelijk is hoe groot en wijdverspreid dit probleem is en sta samen op tegen victim blaming.
Als er ooit een moment was waarop we gehoord zullen worden, is het nu.
Bron: Flair online >>
