Hoe het is om aangerand te worden als je alleen op reis bent
“Ik ben naar een ander hostel gegaan en heb me daar een paar dagen verstopt. Aangifte heb ik niet gedaan – in Panama wil je niet in aanraking komen met de politie.”
Let op: dit artikel bevat beschrijvingen van seksueel geweld. Onderaan vind je meer informatie over wat je kan doen als jou dit is overkomen.
Seksueel geweld en intimidatie kan je overal overkomen, ook op reis. Hoe vaak Nederlandse backpackers, soloreizigers of vakantiegangers hiermee te maken krijgen, is niet bekend – bij het ministerie van Buitenlandse Zaken zijn er geen cijfers bekend.
In Engeland werden in de afgelopen vier jaar duizend slachtoffers van seksueel geweld op reis gemeld. Maar of dit getal in de buurt komt van de daadwerkelijke incidenten, is lastig te zeggen; van aanranding of seksueel geweld doen veel mensen helemaal geen aangifte, en het is best voor te stellen dat dit nog lastiger is als je (alleen) op reis bent in een land dat je niet goed kent.
Zelf werd ik aangerand in een hostel in Colombia: het was vroeg in de morgen toen ik naar de wc moest en ik onderweg een paar backpackers passeerde die aan het feesten waren en duidelijk nog niet hadden geslapen. Net voor ik het toiletgebouw binnen wilde stappen, stond er een jongen voor mijn neus die me de weg versperde. Ik zei gelijk “fuck off”, maar hij pakte me beet en duwde me een douchecabine in. Hij begon me te betasten, drukte zijn mond op de mijne en zijn handen waren overal, ook op mijn borsten en op mijn vagina. Ik verzamelde al mijn kracht en zei: “I said fuck off!”, gaf hem een zet naar buiten en smeet de deur snel dicht. Ik hoor mezelf nog denken: ben ik nou zojuist aangerand?
Toen ik mijn verhaal aan anderen vertelden, bleek ik niet de enige. Tijdens het backpacken en daarna hoorde ik meerdere verhalen van vrouwelijke medereizigers over seksuele intimidatie, geweld en stalking. De meesten deden daarna net als ik geen aangifte, en de redenen hiervoor varieerden: een taalbarrière, het corrupte imago van de lokale overheid of schaamte.
Hieronder lees je de verhalen van vier vrouwen die ik hierover sprak. Ze deelden hun ervaringen niet eerder met hun omgeving, en wilden om privacyredenen niet met hun eigen naam in het artikel.
Elise* (27) Groningen
Toen ik aankwam in de hoofdstad van Panama was ik al een jaar alleen op wereldreis. Ik had een bed geboekt in een gemengde slaapzaal. Midden in de nacht werd ik wakker van een man die blijkbaar mijn ondergoed opzij had geschoven en met zijn tong in mijn kruis zat. Het was zó ranzig. Ik ben compleet overstuur de badkamer in gerend. De receptionist van het hostel vroeg wat er was. Mijn Spaans is niet goed, dus alles moest met Google Translate. De dader had blijkbaar tegen de receptionist gezegd dat ik “het zelf wilde” – ik schrok daar enorm van en voelde veel woede. Ik wilde zo snel mogelijk weg.
Ik ben naar een ander hostel gegaan en heb me daar een paar dagen verstopt. Ik heb nooit aangifte gedaan. Panama is niet bepaald een land waar ik in aanraking wil komen met de politie. En daarbij: wat begin ik tegen een aanrander die zich er waarschijnlijk in het Spaans vloeiend uit lult? Ik heb het zelfs nooit aan m’n ouders verteld; ze zouden alleen maar ongerust worden. Mijn moeder had denk ik direct een vliegticket naar huis voor me geboekt.
Ik heb het mezelf in de tijd daarna kwalijk genomen dat ik bevroor toen het me overkwam – ik had verwacht dat ik iemand totaal naar de grond zou slaan. Ik heb met mezelf afgesproken dat dit me nooit meer overkomt.
Gaby* (25) Enschede
Ik verbleef in een gemengde kamer in een hostel in Australië, waar de bewuste jongen uit India ook sliep. Op een ochtend was ik met mijn schoenen bezig toen hij ineens bij me op bed kwam zitten. Hij pakte zomaar mijn hand, en ik heb meteen gezegd dat ik daar geen behoefte aan had. De dagen erna achtervolgde hij me overal naartoe. Als ik naar het strand ging, kwam hij bij me zitten; als ik de wc uitstapte, stond hij plotseling voor me, en zelfs toen ik na twee dagen naar een andere stad ging, was hij daar ook ineens – zonder dat ik had gezegd dat ik daarheen ging.
Hij hield niet op, het was heel frustrerend en intimiderend. Hij vond het normaal wat-ie deed, hij vond West-Europese vrouwen het aantrekkelijkst, vertelde hij me. Na een week heb ik gedreigd dat ik de politie erbij zou halen. Uiteindelijk heeft de hosteleigenaar hem uit het hostel gezet. Daarna heb ik hem niet meer gezien, maar ik was als de dood dat hij me zou volgen naar Nieuw-Zeeland.
Helen* (28) Diemen
In 2016 logeerde ik in een hostel in Chicago. Ik lag te slapen op het onderste bed van een stapelbed. Boven mij sliep een jongen die ik niet kende en nog nooit gesproken had. Het was ochtend en de rest van de kamergenoten waren allemaal al weg. Opeens klom de jongen naar beneden en kwam hij bij me op bed zitten. Hij legde zijn hand op mijn been en maakte me zo wakker. Ik zei dat hij weg moest gaan, maar dat deed hij niet – hij begon over mijn been te wrijven. Ik lag toen nog onder de dekens, maar wilde uit bed stappen om weg te kunnen gaan. Maar het bed stond in een hoek, en de jongen zat zo dat ik er niet uit kon. Hij bleef maar doorgaan met mij betasten en ik verstijfde helemaal. Ik wist niet wat ik moest doen.
Ik weet niet meer precies hoe het toen ging, maar plotseling werd ik gered door een kamergenoot die weer binnenkwam. Ik vond het zo intimiderend, en toch heb ik het nooit verteld aan het hostel of zo. Ik twijfelde of ik moest vragen om een andere kamer, maar ik wilde er geen gedoe van maken.
Nabi* (22) Eindhoven
Ik was alleen op reis en wandelde in de Colombiaanse stad Santa Marta naar een supermarkt. Toen ik een hoek omging, werd ik plotseling door een man bij mijn arm gegrepen. Hij duwde me met zijn onderarm op mijn hals tegen de muur. Ik hoorde en voelde zijn adem in mijn nek en hij drukte zo hard tegen mijn keel dat ik het benauwd kreeg. Hij probeerde mijn broek naar beneden te trekken, maar gelukkig had ik een jumpsuit aan.
Ik schrok zo erg en het duurde even voordat ik me realiseerde dat ik de man die me aanviel moest slaan. Gelukkig heb ik jarenlang aan vechtsport gedaan. Ik heb zijn arm omgedraaid en hem een elleboog en het hardste knietje ooit gegeven. Het geluid wat hij toen maakte zal ik nooit vergeten. Vervolgens rende ik zo snel als ik kon naar mijn hostel.
Ik heb geen aangifte gedaan – dat heeft daar toch geen zin omdat de politie enorm corrupt is. Ik was bang dat ik zelf zou worden opgepakt, want als je geen sterk bewijs hebt, kunnen ze je aanklagen voor smaad. Ook mijn ouders heb ik nooit iets verteld. Die waren er al op tegen dat ik alleen op reis zou gaan, want ze vonden me te jong; ik was toen 20. Als ze mijn verhaal horen, ben ik bang dat ik helemaal niet meer alleen weg mag.
Die man dacht dat hij wel even een klein, blond, Nederlands meisje kon aanranden. Ik denk er nog regelmatig aan terug: als ik hem eerder had kunnen stoppen, had ik dan andere herinneringen gehad aan deze stad?
*De echte namen van de vrouwen zijn bekend bij de redactie
Slachtoffers van seksueel geweld in het buitenland kunnen een beroep doen op consulaire bijstand van het ministerie van Buitenlandse Zaken, laat een woordvoerder weten. Er is een noodnummer dat 24/7 bereikbaar is: +31 247 247 247 . “Aangifte kunnen wij niet voor je doen, maar we kunnen wel adviseren over hoe het werkt in dat land, en vaak hebben we een lijst met namen van lokale advocaten. Buitenlandse Zaken kan erop toezien of het incident wordt opgepakt door de lokale autoriteiten.”
Iva Bicanic van Centrum Seksueel Geweld vertelt dat het belangrijk is om melding te maken van wat je is overkomen, ook al zit je in het buitenland. “Het liefst binnen zeven dagen nadat het is gebeurd. Dan is het misdrijf nog het verst en kunnen niet alleen sporen, maar ook de ziel worden veiliggesteld. Na zo’n gebeurtenis kan je eerst verdwaasd zijn, maar al snel kunnen er negatieve gedachten door je hoofd kruipen. En dan zit je daar in je eentje aan de andere kant van de wereld met de stress. Door vroeg te kijken wat we voor je kunnen doen, proberen we later leed te voorkomen. Zet ons telefoonnummer voor de zekerheid in je telefoon: 0800-0188.”
Bron: Vice.com >>
