‘Jij zat aan me, maar de school geloofde me niet’
In deze rubriek schrijven lezers een brief aan iemand die een belangrijke rol in hun leven heeft gespeeld, positief of negatief. Dit keer Fleur (30). Ze schrijft een brief aan de docent die haar op het conservatorium aanrandde en verkrachtte.
Ha M.,
17 jaar was ik, toen ik terechtkwam op het conservatorium. Ik was streng christelijk opgevoed, had op een reformatorische basisschool en middelbare school gezeten en daar zat ik, in een wereld die niet verder vandaan kon liggen dan de wereld die ik kende. Een enorme sprong in het diepe. Ik was ontzettend naïef, daar heb jij misbruik van gemaakt.
Jij gaf het vak waar ik slecht in was en wilde me wel bijles geven, zei je. Prima, natuurlijk, graag. Hoe kon ik vermoeden dat je intenties niet zuiver waren? Je was al vanaf het begin best aanrakerig. Een arm om mijn schouder, een hand op mijn been. Het zal wel normaal zijn in deze muziekwereld, dacht ik. Ik zag overal om me heen mensen knuffelen, kennelijk ging dat hier zo. Ik zocht er niets achter.
‘Hoe vaker ik bij je thuis kwam, hoe verder je ging’
Op een dag kon je geen lokaal regelen voor de bijles en stelde je voor om het dan maar bij jou thuis te doen. Ik ben er met open ogen ingelopen. Vanaf het moment dat je niet meer het risico liep dat iemand het zag, liep het uit de hand. Met je vlotte babbel praatte je zo op me in dat ik in eerste instantie het gevoel had dat het er allemaal bij hoorde. Mijn gevoel schreeuwde dat dat helemaal niet zo was, dat je moest oprotten, maar je chanteerde me. ‘Als je niet meewerkt, dan geef ik je een onvoldoende.’ Je kwam met je vingers op plaatsen waar je nooit had mogen komen. Hoe haal je het in je botte harses om dat te doen met een meisje van 17?
Hoe vaker ik bij je thuis kwam, hoe verder je ging. Met lood in mijn schoenen ging ik naar je toe. Je was niet zozeer fysiek beangstigend, maar vooral heel manipulatief. Ik had het gevoel dat ik geen keus had. Later werd het: ‘Je houdt je bek, anders zorg ik dat je niet verder kunt studeren.’ Maar ik hield mijn bek niet. Na drie keer was het genoeg. Ik vertelde het tegen de coördinator van de opleiding. Jij werd op het matje geroepen, ontkende alles en de school geloofde jou.
‘Een paar maanden geleden had je het gore lef om me een bericht te sturen via Facebook’
Uiteindelijk heb ik mijn propedeuse niet gehaald en heb ik door jou moeten stoppen met mijn studie. Je maakte me wijs dat muziek niets voor mij was en dat ik niet geschikt was voor de opleiding, maar op een andere locatie heb ik het conservatorium toch kunnen afmaken. Dat voelde als een soort wraak naar jou.
Ik wil dat je je goed realiseert wat je nou eigenlijk hebt aangericht. Je zult het niet beseffen, maar je hebt 13 jaar lang macht uitgeoefend op mijn leven. Ik was bang voor mannen, durfde ‘s avonds niet alleen over straat om de hond uit te laten. Nu is dat klaar. Ik heb met hulp met de situatie en het verleden leren omgaan en kan en wil het nu achter me laten.
Een paar maanden geleden had je het gore lef om me een bericht te sturen via Facebook. Daar heb ik uiteraard niet op gereageerd, maar via deze brief wil ik toch even mijn hart luchten. Als je dit leest – en dat hoop ik heel hard – dan weet je dondersgoed dat het over jou gaat. Je blijft met je poten van de rest van mijn leven af, M.
Je geeft nog steeds les aan het conservatorium. Het liefst zou ik met terugwerkende kracht naar het bestuur van de school gaan, nu ik veel sterker in mijn schoenen sta. Zeker weten doe ik het niet, maar ik vermoed dat ik niet de enige was. Ik hoop dat je een keer door de mand valt.
Fleur
Bron: rtlnieuws.nl
