IK BETRAPTE MIJN BESTE VRIEND BIJ HET MISBRUIKEN VAN MIJN BROERTJE
Het feest voor Franks achttiende verjaardag nam een ongelooflijke wending toen hij een van zijn beste vrienden betrapte bij het misbruiken van zijn broertje. Drie jaar later vertelt het gezin over de worsteling om verder te komen.
De broer
Frank kijkt de slaapkamer van zijn broertje in naar het meest rare, het smerigste dat hij ooit heeft gezien. Beneden is het feest ter gelegenheid van zijn achttiende verjaardag begonnen. Hierboven is het deze 17e oktober in 2015 alsof de wereld stilstaat: Frank heeft één van zijn oudste en beste vrienden betrapt, bij het misbruiken van zijn 10-jarige broertje John. Terwijl hij dat begint te begrijpen, trekt het bloed weg uit zijn gezicht, totdat het lijkbleek is.
“Toen ik naar boven liep wist ik niet goed wat ik moest verwachten, maar ik begreep dat er íets zou zijn. Noem het een gevoel, intuïtie. Ik vond het vreemd toen ik hoorde dat één van mijn vrienden mijn broertje op bed legde. Daarom was ik eerder die avond al gaan kijken. Toen zag ik ze nog zitten alsof er niets aan de hand was. Ze deden een spelletje, zei mijn vriend.”
De dader wilde ook weg, maar ik stond in de deuropening, duwde hem terug
Frank
Toch knaagt het. Daarom laat Frank de deuren open als hij naar beneden gaat, om terug te keren als zijn vriend na een half uur nog niet beneden is. Hij is nu stiller, zo zachtjes dat Frank boven ziet wat hem nu nog achtervolgt.
Eerst verstijft hij. In shock stuurt hij zijn broertje de kamer uit. “De dader wilde ook weg, maar ik stond in de deuropening, duwde hem terug. Hij zei dat het maar één keer was gebeurd, dat het een vergissing was.”
Frank weet niet wat hij moet doen, in een huis vol mensen die hij niet meteen deelgenoot wil maken van wat hij zag. Hij besluit de dader te laten gaan en zegt: “Morgen gaan we om tafel met je ouders.”
Toen hoorde ik de trap en ik wou het helemaal niet en ik dacht: ‘nu zeg ik een keertje niks’. Toen kwam mijn broer en toen zag hij het
John
Sinds die dag slaapt hij niet zoals vroeger. Vaak doemt het gezicht van zijn vriend op, zoals het staat op een foto: in het zwembad, met een zwembrilletje op. “Toen was het al aan de gang.” Soms denkt hij bitter aan de vriend die hij dacht te hebben. Had de dader maar zelfmoord gepleegd, zoals hij dreigde te doen, vlak nadat Frank het misbruik ontdekte. Niet doen, zei Frank toen. Nu de dader zich nog altijd laat zien in het dorp waar ze wonen, begint hij daar anders over te denken.
De zus
Jessica staat in de badkamer. Zojuist heeft ze haar broer wit als een vaatdoek naar beneden zien komen. Nu vertelt Frank haar wat hij heeft gezien. Ze begint te huilen. “Het was zo’n heftig moment.” De vriend van haar broer, die ook zij al kent sinds ze klein is, die nu in haar nieuwe huis klust, hoe heeft hij dit kunnen doen?
De ouders
Moeder Sandra gooit een bierflesje kapot tegen de muur van haar huis dat ze samen met haar man vormgaf tot het precies werd zoals ze wilden. Mooi, maar vooral een warm thuis voor haar drie kinderen. ‘Ik moet je wat vertellen’, zei haar oudste zoon zojuist. Nu hoort ze wat er onder dit dak gebeurd is, veroorzaakt door de jongeman met wiens ouders ze bevriend is, die ze als kind boterhammen gaf als hij kwam spelen, die ze als puber over de vloer kreeg op avonden vol gezelligheid. Ze kan haar oren niet geloven.
Bij haar man wordt alles in één keer zwart. Hoe kon dit gebeuren? Die vraag wordt de volgende dag alleen maar prangender, als Sandra haar jongste bevraagt. Dan hoort ze: het gebeurde veel vaker. De eerste keer toen John uit logeren ging, bij het gezin dat ze vertrouwden. Later onder hun neus, letterlijk, bij het meertje waar ze met zijn allen waren, in de grote achtertuin op het moment dat ze even niet opletten.
Toen zag ik ze nog zitten alsof er niets aan de hand was. Ze deden een spelletje, zei mijn vriend
Frank
Johns vader vindt het nog altijd onwerkelijk. “We waren er altijd, we lieten hem niet alleen.” Ze zagen het niet. Zodra duidelijk wordt dat het allemaal geen vreselijk misverstand is, besluit Sandra: we gaan niet praten, we doen aangifte.
Als de rechtszaak begint, heeft het gezin een missie. Het draait niet om de straf, – gelukkig maar, want de dader krijgt een taakstraf van 140 uur en zes maanden voorwaardelijke jeugddetentie – wel om het verdwijnen van de dader die in een vorig leven een vriend was. De vrijheid van hun zoon is het belangrijkst. “Als John maar van hem af zou zijn. Daarom namen we bekenden mee naar de rechtszaal. We wilden het graag klein houden, maar kregen te horen dat dit de enige manier was om druk op hem uit te oefenen. Als hij zich zou schamen, zou hij zich niet laten zien.”
John
John is het nakomertje, het toetje van het gezin waarnaar zijn ouders zo verlangden dat zijn vader zijn sterilisatie ongedaan maakte. Nu vertelt de benjamin tijdens verhoren aan de politie over die ene keer. “Ik wilde dat niet. En toen ging hij de hele tijd door. Ik zei: ‘wil je stoppen’, maar hij ging heel snel door. Toen hoorde ik de trap en ik wou het helemaal niet en ik dacht: ‘nu zeg ik een keertje niks’. Toen kwam mijn broer en toen zag hij het.”
John wist dat zijn broer er aankwam. Hij wist ook dat zijn misbruiker dat niet in de gaten had. Zo zorgde hij dat hij zijn last niet langer in stilte hoefde te dragen.
Sindsdien snapt zijn familie waarom John soms zo woedend kon worden, heel anders dan de andere kinderen. Zo’n aanval van boosheid heeft hij sinds zijn grote broer zijn slaapkamer inliep niet meer gehad. En Johns adhd?
De symptomen zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Voorheen werd gedacht dat John het vmbo praktijkonderwijs niet aan zou kunnen. Inmiddels maakt hij zich als 13-jarige op om de theoretische leerweg van het vmbo te volgen.
Wat was John opgelucht, toen hij bij een praatgroep ontdekte dat hij niet de enige is die zoiets meemaakte. Hij wil niets liever dan normaal zijn. Dat is ook waarom hij niet wil dat zijn moeder steeds blijft vragen hoe het met hem gaat. ‘Je verpest mijn dag!’, riep hij weleens.
Soms wil hij wel praten. Pas nog, onder de douche, roept hij zijn moeder en vertelt. Hij heeft de dader gezien, wiens ouders wonen langs de ene doorgaande weg door ‘hun’ dorp. Die route moet John wel volgen, als hij ergens wil komen: zijn vrienden, het ziekenhuis, de stad of zijn bijbaantje. Altijd langs dat huis. Als zijn zus hoort van de confrontatie snapt ze waarom John ineens zo bang opbelde, toen hij onlangs een avond alleen thuis was.
Het gezin
Het onbezorgde is er af. Als ze praten, de oudste kinderen en hun ouders, gaat het vaak over John. Hoe gaat het met hem? Kunnen ze voorkomen dat hij de dader opnieuw ziet? Ze appen elkaar, als die weer is gesignaleerd. Dan zijn ze allemaal in staat van paraatheid.
Het was zo’n heftig moment
Jessica
Eerder lukte het niet om John te beschermen. Nu proberen ze dat in het geniep te doen, zodat hij ondertussen een gewoon leven kan leiden. Precies zoals John wil. Maar de dader is vaak vlakbij, ook al is hij ergens anders gaan wonen, zoals hij beloofde tijdens de rechtszaak. Het gezin gelooft niet dat hij zich houdt aan de andere afspraak om alleen op speciale gelegenheden thuis te komen. Controle is er ook niet.
Ze hebben overwogen te verhuizen. Het kan niet zomaar. En John voelt zich hier thuis, ook in de kamer die voor zijn ouders voelt als besmet. Nu John ouder wordt, willen ze de bovenverdieping opnieuw inrichten. Het zal voelen als een nieuwe start. Misschien. Als de dader weg zou zijn. Ze hebben geprobeerd met hem en zijn familie te praten.
De burgemeester is er aan te pas gekomen. Tevergeefs. Zo gaat het drie jaar na dato nog vaak over de man die hun onbezorgde gezin beschadigde.
Soms willen ze hem wel toeschreeuwen: maak wat van je leven, maar alsjeblieft niet hier.
De namen van de familieleden zijn veranderd.
Je vindt dit artikel op ad.nl en als lid van LSG in het ledendeel.
