Winnen of leren – Noa Pothoven

  • Dit onderwerp bevat 3 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 06/06/2019 om 19:40 door Luka.
4 berichten aan het bekijken - 1 tot 4 (van in totaal 4)
  • Auteur
    Reacties
  • #240497
    Luka
    Moderator

      Winnen of leren
      Op jonge leeftijd (over)leven met PTSS, depressiviteit, anorexia en zelfbeschadiging

      Samenvatting
      Ik was jong. Ik was elf toen het begon. Ik was al een perfectionist, iets wat me zwaar gespannen maakte omdat ik op school alles perfect wilde doen. Het was echter nog redelijk normaal. Tot ik tweemaal werd aangerand, tot ik werd verkracht. Tot dan was het normaal. Daarna was er niets meer over van mijn leven. (Over)leven. In mijn boek lees je hoe ik dat doe, of hoe ik dat in ieder geval probeer.

      Recensie
      De in Arnhem geboren Noa Pothoven (18, ik-figuur) heeft goed leesbaar haar persoonlijke dramatische levensverhaal met vele ups en downs chronologisch beschreven. In een kwetsbare periode van haar leven wordt ze vanaf haar elfde jaar geconfronteerd met aanranding en verkrachting. Die beschadigingen laten diepe sporen achter zoals verlies van zelfvertrouwen en veel pijn en angst. Ze reageert daarop met zich te verdoven, met zelfbeschadiging, niet eten, dwanghandelingen; ook volgens opnames en medicatie. Er ontstaat een groeiend verlangen naar de meest ultieme verdoving: de dood. Noa raakt steeds meer vervreemd van zichzelf, van anderen en de wereld om haar heen, met als gevolg een diepgewortelde overtuiging van de zinloosheid van haar bestaan. Ondanks de vele witruimtes doet de bladspiegel wat vol aan. Het is een hartverscheurend relaas, vol zwarte humor en sarcasme, een moedig pleidooi voor meer openheid voor en erkenning van het geestelijk lijden van veel mensen. Deze publicatie is van betekenis voor iedereen die lijdt aan zulke psychische stoornissen of omgaat met dergelijke personen of zich daarop voorbereidt. Geen illustraties. Vanaf ca. 15 jaar.

      Drs. Ben Daeter

      #240499
      Luka
      Moderator
      Topic starter

        Blog van Noa Pothoven

        Hoi lezers van de website,

        Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Noa Pothoven. Ik ben zeventien jaar oud, of jong, het is maar hoe je het bekijkt.

        Ik heb laatst met Peer van der Helm afgesproken, we hebben een goed gesprek gehad. Ik zit al jaren binnen de hulpverlening. Het schiet allemaal niet op. Sterker nog: het gaat steeds slechter met mij. Het begon met één keer per week een gesprekje, en inmiddels zijn we zo’n beetje dertig opnames binnen ziekenhuizen, psychiatrie en de gesloten jeugdzorg verder (dat aantal is een schatting).

        Er is ontzettend lang aan symptoombestrijding gedaan. Ik heb chronische en complexe PTSS, anorexia, een depressie, een dwangstoornis en persoonlijkheidsproblematiek. Ik heb ook last van psychoses, ik ben suïcidaal en ik automutileer. Maar dat is allemaal niet belangrijk, dat vertel ik alleen zodat ik kan uitleggen wat ik bedoel met dat er jarenlang aan symptoombestrijding gedaan is.

        Mijn “echte probleem” is de PTSS. Ik ben seksueel misbruikt en heb nog meer trauma’s, maar vooral van het seksueel misbruik heb ik enorm veel last. Maar er werd, en soms zelfs wordt, gefocust op bijvoorbeeld de anorexia, automutilatie of depressie.
        De eerste periode wist niemand van mijn traumatische ervaringen af, omdat ik er niet over durfde te vertellen, dus dat is niet vreemd. Maar zelfs toen de diagnose “PTSS” gesteld was, werd er nog gedaan aan symptoombestrijding. En ik begrijp wel dat het soms niet anders kon, bijvoorbeeld doordat ik vanwege een ernstig ondergewicht wel in het ziekenhuis móest worden opgenomen of doordat ik door suïcidepogingen en acute suïcidaliteit wel op een crisisafdeling móest worden opgenomen. Maar toch… op die momenten werd er niet gewerkt aan het onderliggende probleem: de PTSS. Heel leuk en aardig allemaal, als je dan na een aantal maanden weer een acceptabel gewicht hebt, maar dan is de anorexia niet weg en dan is de PTSS al helemáál niet weg omdat die dan zolang niet behandeld is.

        En nog iets anders dat bizar is.
        Ik heb geen gedragsproblemen. Geen gedragsstoornissen. Daar is iedereen het mee eens, en daar is iedereen het ook altijd mee eens geweest. En tóch belandde ik in de gesloten jeugdzorg. Hoe dan..?
        Als ze binnen de jeugdpsychiatrie niet meer weten wat ze met iemand aan moeten, dansturen ze je maar gewoon door naar de jeugdzorg. En één keer ben ik naar de gesloten jeugdzorg gestuurd omdat er een te lange wachttijd was voor de afdeling binnen de jeugdpsychiatrie waar ik wél opgenomen kon worden. Maar de crisisafdeling kon of wilde mij niet zo lang op hun crisisafdeling houden (geld?) en dus ben ik naar de jeugdzorg gestuurd.

        En ik ben niet de enige bij wie dat gebeurd is. Ik heb een heleboel vriendinnen en kennissen waarbij ditzelfde is gebeurd. Ook meiden die totaal niet thuishoren in de jeugdzorg, maar daar toch terechtgekomen zijn. Binnen de jeugdzorg (met uitzondering van één plek, laat ik dat wel even benoemen) ben ik nog meer kapot gemaakt dan dat ik al was. Maandenlang in de isoleercel gezet. Uitgescholden, door groepsleiders. Groepsleiders die helemaal niets begrepen van mijn problematiek en daarom dingen deden en zeiden die averechts werkten. Bijvoorbeeld zeggen dat ik er prima uitzag, dat het allemaal onzin was wat die artsen zeiden, terwijl een arts net had gezegd dat ik toch echt te weinig woog. Wat maakte dat ik nóg minder ging eten, omdat die opmerking mijn anorexia enorm triggerde.

        Mijn eindconclusie: er gaat zo ontzettend veel mis binnen de hulpverlening. Er moet zoveel veranderen. Onder andere moeten er zoveel meer behandel- en opnameplekken komen binnen de jeugdpsychiatrie, zodat die wachttijden niet zo enorm lang blijven. De wachttijden zijn gewoon bizar…

        Ik vond het bijzonder om een blog te mogen schrijven voor op deze website. Ik hou erg van schrijven, ik heb zelfs ook een boek geschreven, een autobiografie.

        – Noa

        Bron: hsleiden.nl

        #240501
        Luka
        Moderator
        Topic starter

          Noa is 17 jaar geworden: ‘Ik word losgelaten omdat mijn lijden ondraaglijk is’

          Noa Pothoven is zondag overleden. Ze is 17 jaar geworden. In haar indrukwekkende biografie beschreef het meisje uit Arnhem op 16-jarige leeftijd dat het leven voor haar geen zin meer had.

          Noa leed jarenlang aan posttraumatische stressstoornis, depressies en anorexia. Ze probeerde ondanks haar psychische problemen te overleven, maar dat ging niet meer.

          In haar boek ‘Winnen of leren’ beschreef Noa dat ze op jonge leeftijd was aangerand en verkracht. Uit schaamte en angst hield ze het seksueel misbruik lange tijd verborgen.

          ,,Na jaren strijden en vechten is het op. Na veel gesprekken en beoordelingen is er besloten dat ik word losgelaten omdat mijn lijden ondraaglijk is. Het is op. Ik leef al zo lang niet meer écht, ik overleef, en zelfs dat niet echt. Ik adem wel maar leef niet meer.”

          Lees verder op AD.nl >>

          #240502
          Luka
          Moderator
          Topic starter

            Noa Pothoven is 17 jaar geworden en het was niet haar schuld

            05 JUN
            HOGESCHOOL LEIDEN – 5 juni 2019 – Op onze website heeft Noa eerder een stukje geschreven. In de nacht van zaterdag op zondag is zij gestorven.

            Na meer dan 33 opnames in meer dan 23 instellingen was haar lichaam kapot en haar geest kon de pijn niet meer aan. Iedere keer als ze haar verkrachters weer buiten zag lopen werd de paniek groter. Ze was gestopt met eten en drinken, zie ook het artikel over Noa in het AD.

            Wij condoleren haar ouders en haar broertje en zusje die tot het laatst bij haar zijn gebleven en voor haar hebben gezorgd en haar psychiater die naast haar bleef staan. We wensen de familie veel sterkte. Noa kon geen nieuwe behandelingen meer aan zei ze op het laatst tegen mij.

            Als het niet haar fout was, wat speelt dan mee in deze casus? Het antwoord is, mijns inziens, gelegen in het nieuwe systeem van jeugdzorg en GGZ die tegenwoordig gemeentelijk georganiseerd is. We dachten dat dat beter zou zijn. Maar in iedere gemeente is niet altijd het geld, de uiterst specialistische kennis en ervaring aanwezig die nodig is voor de multiproblematiek van Noa. Het gevolg was een zwerftocht langs instellingen die niet altijd de kennis en ervaring in huis hadden om Noa adequaat te helpen en een zwerftocht langs therapieën (zie dit artikel van Peer van der Helm in Sociale vraagstukken), waar ze soms slechter uitkwam. Sterker nog: uit een aantal opnames hield ze nieuwe trauma’s over.

            We hadden dat kunnen weten bij de inrichting van het nieuwe stelsel, maar we hebben de naar schatting 250 Noa’s over het hoofd gezien. Het gaat dan om kinderen met zeer complexe multiproblematiek, zoals seksueel misbruik, eetstoornissen, snijden, suïcides, autisme, LVB en ernstige agressie, waarvan de kosten voor de behandeling in enkele gevallen kunnen oplopen tot meer dan een miljoen euro per kind op jaarbasis; welke gemeente kan dat betalen? Bovendien zijn er ook zeer ervaren pedagogisch medewerkers, behandelaren en psychiaters nodig die er nu vaak niet zijn. Daarom komen deze kinderen in de gesloten jeugdzorg terecht, waar ze niet thuishoren. Uit handelingsverlegenheid worden ze dan gesepareerd of 1 op 1 begeleid, iets wat hun wanhoop en pijn alleen maar doet toenemen met alle gevolgen van dien, net als bij Noa. Ook gaan ze vaak niet meer naar school, waardoor hun achterstand op leeftijdgenootjes toeneemt en perspectief op een gewoon leven verdwijnt.

            Wanneer in ons land een kind kanker krijgt wordt dat kind meteen overgebracht naar het Prinses Maxima Centrum voor kinderoncologie, waar de beste specialisten uit het hele land klaar staan. Daar daalt de kans op sterfte inmiddels tot minder dan 20%. Weinig mensen weten dat kinderen met complexe multiproblematiek een sterftekans hebben van meer dan 10%.

            Met Noa werd het door het ontbreken van passende behandeling een steeds wanhopiger zoektocht tegen de tijd met overal wachttijden, gemeentelijke budgetplafonds en instellingen die haar te complex vonden, tot het te laat was en ze niet meer kon. We hebben echt ons best gedaan, maar ze was kapot-gestreden. We hebben met het verhaal van Noa een schuld op ons geladen om het beter te doen. Wat kunnen we doen om de circa 250 Noa’s ieder jaar wel de juiste zorg en behandeling te geven?

            De oplossing is gelegen in het erkennen van onze fouten uit het verleden: een stukje terugdraaien van de decentralisatie. We moeten inzien dat we bij Noa fouten hebben gemaakt en daarvan leren. Dat betekent dat we in Nederland een beperkt aantal (open) gespecialiseerde kleinschalige voorzieningen zullen moeten creëren die landelijk kunnen werken en altijd een aantal spoedbedden beschikbaar hebben met logeerfaciliteiten voor ouders (waarom geen Ronald McDonald huizen voor deze kinderen?). In deze instellingen, die ook landelijk worden gefinancierd, komen de beste specialisten, behandelaren en pedagogisch medewerkers bijeen, ondersteund door onderzoekers om nieuwe kennis te ontwikkelen over begeleiding en behandeling van kinderen met complexe multiproblematiek. In deze centra moet ook gespecialiseerd medisch personeel aanwezig zijn dat wonden kan beoordelen eenvoudige medische verrichtingen kan doen. Voor trajectzorg zijn aan deze instellingen gespecialiseerde gezinshuizen verbonden voor als kinderen niet meer naar huis kunnen bijvoorbeeld omdat thuis niet veilig is omdat misbruikers en verkrachters daar nog rondlopen.

            Het antwoord ligt klaar om de schuld aan Noa in te lossen want een aantal instellingen hebben zich inmiddels al gespecialiseerd maar missen een landelijke dekking en de bijbehorende extra financiering, ook voor Research & Development. Sommige gezinshuizen hebben zich al gespecialiseerd in kinderen met complexe trauma’s.

            Voor Noa komt dit plan te laat.

            Omdat ze heel veel van muziek hield heb ik voor haar een muziekje uitgekozen dat ze niet meer kan horen. Het is van Prince en het heet: ‘Sometimes it snows in april’.

             

            ‘Tracy died soon after a long fought civil war
            Just after I’d wiped away his last tear
            I guess he’s better off than he was before
            A whole lot better off than the fools he left here
            I used to cry for Tracy ’cause he was my only friend
            Those kind of cars don’t pass you every day
            I used to cry for Tracy ’cause I wanted to see him again
            But sometimes, sometimes life ain’t always the way

            Sometimes it snows in April
            Sometimes I feel so bad, so bad
            Sometimes I wish life was never ending
            And all good things, they say, never last’

            Lieve Noa, rust zacht, het was niet jouw schuld.

            Bron: hsleiden.nl

          4 berichten aan het bekijken - 1 tot 4 (van in totaal 4)
          • Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
          gasten online: 36 ▪︎ leden online: 2
          Devine21, Ollybolly
          FORUM STATISTIEKEN
          topics: 3.754, reacties: 21.086, leden: 2.775